αφήστε-τις-πλατείες-γεμίστε-εκκλησίες-(να-γίνει-σύνθημα-παρακαλώ)
Ας ξεκαθαρίσω ότι κλείνω τα σχόλια στο post τούτο για να μη δεχτώ πάλι τις ειρωνίες και το μένος των Αγανακτισμένων και στο τέλος καταντήσω κι εγώ αγανακτισμένος με τους Αγανακτισμένους, που είπε κι ένας αναρχικός φίλος μου. Έπειτα, stay cool men, ένας blogger είμαι κι εγώ που οι σκέψεις του δεν δύνανται να αμαυρώσουν το κίνημα. Αφήνω κατά μέρος τη δημ/φική μου ιδιότητα, αφού αυτή εξαντλείται το πολύ σε καμιά κριτική για δίσκους που κυκλοφόρησαν. Συνεννοηθήκαμε; Πάμε πάλι, λοιπόν, κι αυτή τη φορά εύχομαι να διαβαστεί πιο προσεχτικά το κείμενο μου, αλλά κι έτσι να μη γίνει, δεν τρέχει και τίποτα. Όλοι αδέρφια είμαστε, όπως τό 'πε κι ένας εκ των ομιλητών της σημερινής συγκέντρωσης: Αγκαλιάστε τον διπλανό σας και φιληθείτε! Έτσι ακριβώς ειπώθηκε από τα μεγάφωνα, γεγονός που με έκανε πρόσκαιρα να πιστέψω πως ενδέχεται να παίζει παρτούζα στο Σύνταγμα! Και τι παρτούζα; Οι πάντες μέσα: γιαγιάδες, σκύλοι, βρέφη, αναρχικοί, πατριώτες, δεξιοί, αριστερίζοντες, σουβλατζήδες, παπάδες, Πακιστανοί, ακαδημαϊκοί, χουλιγκάνοι και πολλοί- πολλοί άλλοι. Αφήνω εκτός τους Χρυσαυγίτες, διότι αυτοί γιόρτασαν απόψε την...Άλωση της Κωνσταντινουπόλεως και βγήκαν παγανιά με πυρσούς μέχρι το Μοναστηράκι! Αυτή, μάλιστα, θα ήταν Επανάσταση κι άντε μετά οι μπάτσοι να βαράγανε τόσες χιλιάδες γυμνούς κώλους ή να έπιαναν τόσους πολλούς ανθρώπους για προσβολή της δημοσίας αιδούς.
Η σημερινή συγκέντρωση δεν είχε προηγούμενο! Τα ΜΜΕ κάνουν λόγο για 50.000 ανθρώπους και μάλλον έτσι θά 'ναι. Οφείλω να πω ότι μπήκα στο κλίμα πολύ περισσότερο απ' ότι προχθές. Ίσως ήταν που έπεσα πάνω στον Φελέκη, all time classic φιγούρα του Εξαρχειώτικου αναρχικού κινήματος, όπως και στους Γιώργο Ψωμόπουλο- Θοδωρή Βλαχάκη των αγαπητών Magic de Spell. Συνάντησα επίσης τον σκηνοθέτη Ανδρέα Θωμόπουλο μετά της συζύγου του, ενώ κάπου πήρε το μάτι μου και τον Παντελή Βούλγαρη. Τα κρουστά του Νίκου Τουλιάτου λίγες ώρες πριν τη διεξαγωγή της συνέλευσης ήταν αυτά που δημιούργησαν μία καθ' όλα διονυσιακή ατμόσφαιρα. Άσε το καλλιτεχνικό στέκι που φτιάχτηκε, στο κέντρο του οποίου χόρευαν γυναίκες και άντρες κάθε ηλικίας, χτυπώντας κατσαρολικά και διάφορα άλλα κρουστά. Κι εκεί που άρχισα να λέω, βρε λες να γίνει το Σύνταγμα Woodstock και νά 'μαι τελικά άδικα τόσο ξινός, όπως μου την είπε και χθες απ' το blog κάποιος χρηστος; Επανήλθα στην τάξη όταν με ενημέρωσαν πως βγήκε ανακοίνωση, σύμφωνα με την οποία απαγορεύονται οι ναρκωτικές ουσίες! Όχι, ρε σύντροφοι, γιατί ξηγιέστε έτσι; Αυτό μόνο ο Στάλιν θα τό 'θελε. Δηλαδή, και απολιτίκ, και ξενέρωτοι; Ξέρετε πόσοι φίλοι την έκαναν απ' το ΚΚΕ εδώ και τριάντα χρόνια γι' αυτόν ακριβώς το λόγο; 
Σε ότι αφορά τη σημερινή συνέλευση, ήταν αδύνατο να την παρακολουθήσεις με τόσο πολύ κόσμο. Μιλάμε για πλήθη που είχαν κατακλύσει τη Φιλελλήνων, την Ερμού, σχεδόν μέχρι την πλατεία Κλαυθμώνος. Κρίμα, γιατί ήθελα πολύ να την παρακολουθήσω και να εκφράσω δημοσίως την άποψη μου κιόλας. Επειδή, όπως βλέπω, αυτό δεν πρόκειται να γίνει, θα γράψω εδώ ότι ήθελα να πω κι αν με διαβάσει κανείς και το ασπαστεί, να το μεταφέρει σε μία από τις επόμενες συνελεύσεις. 
ΟΚ, λοιπόν, ο Πάγκαλος είναι γουρούνι και τον θέλουμε σε μορφή λουκάνικων, ο Γιωργάκης είναι κλόουν, αν και μάλλον δυσφημείται έτσι η συμπαθής αυτή τάξη των διασκεδαστών, οι ξένοι είναι τοκογλύφοι (οι εκτός Ελλάδας, γιατί οι εντός ειν' απλώς δολοφόνοι βάρβαροι), το Κοινοβούλιο είναι μπουρδέλο (τό 'χει πει κι ο Τζίμης Πανούσης ή, σωστότερα, ο στιχουργός Γρηγόρης Ψαριανός: Στης Βουλής τα έδρανα/ αχ εγώ να έκλανα), δεν πάει άλλο, η ανεργία μαστίζει, σε λίγο θα πεινάμε κλπ., τα οποία ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα, αν μη τι άλλο, και σίγουρα πλέον δεν εκφράζουν μόνο τους Αριστερούς, αλλά και τους απλούς πολίτες, αυτούς που έχουν αναφαίρετο δικαίωμα στη διαμαρτυρία. 
Κι επειδή εγώ εξακολουθώ να το παίζω Άπιστος Θωμάς της υπόθεσης και δε θέλω πάλι να επαναλαμβάνομαι, για το πως στο διάολο θα αποπληρωθεί όλο αυτό το Χρέος (διότι, είναι εύκολο να αποκαλείς τοκογλύφο τον Ξένο, μόνο που ο Ξένος σε δάνεισε για να φτιάξεις δημόσια έργα- λόγου χάρη- και όχι βιλλάρες στη Μύκονο), πολύ απλά ρωτάω: ΓΙΑΤΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΣ ΔΕΝ ΑΓΑΝΑΚΤΕΙ ΜΕ ΤΟ ΠΑΠΑΔΑΡΙΟ ΠΟΥ ΑΡΝΕΙΤΑΙ ΝΑ ΜΕΙΩΣΕΙ ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΛΙΓΟ ΤΗΝ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ ΤΟΥ; Δεν θα ξεχάσω μία φορά πριν αρκετά χρόνια που συνάντησα έναν Ελληνοαμερικανό μορμόνο στο εξοχικό του, το οποίο βρισκόταν στην παραθαλάσσια περιοχή μεταξύ Αγίου Κωνσταντίνου και Καμμένων Βούρλων, σε ένα μέρος που αν δεν υπήρχε λόγος αποκλείεται να πέρναγα ποτέ μου. Ο μορμόνος μού 'χε γράψει ότι ήθελε μία ταινία μου να προβληθεί σε φεστιβάλ του Σαν Φρανσίσκο και υποτίθεται θα συζητούσαμε για το πως και πότε. Φτάνοντας στο εξοχικό του, μου είχε κάνει εντύπωση η τοποθεσία. Το κύμα έσκαγε μπροστά σχεδόν στην πύλη του, η οποία πύλη, μόλις άνοιγε, ήθελες ένα πεντάλεπτο ποδαράτος μέχρι να διασχίσεις τον κήπο του και να φτάσεις στην οικία του. Σαν τον συνάντησα, με τη γνωστή χοντροκοπιά που με διακρίνει ώρες-ώρες, το πρώτο που ρώτησα ευθέως ήταν Που το ΄κονόμησες τέτοιο σπίτι; Ο μορμόνος γέλασε και απάντησε εξίσου ευθέως Α, είναι της Εκκλησίας της Ελλάδος! Μετά μου ζήτησε να τον ακολουθήσω, ξαναβγήκαμε έξω απ' την πύλη, μου έδειξε την τεράστια παραθαλάσσια έκταση και συνέχισε πάντα χαμογελαστός: Βλέπεις; Όσο φτάνει το μάτι σου όλο το μέρος ανήκει στην Εκκλησία σας! Η ιστορία από δω και πέρα δεν έχει ενδιαφέρον, καθώς ούτε ρώτησα, ούτε έμαθα τι σόι δοσοληψίες μπορεί να έχει η Εκκλησία της Ελλάδος με ζάπλουτους Μορμόνους και παρ' όλα αυτά η επίσημη πρόσκληση για Σαν Φρανσίσκο δεν έγινε ποτέ. 
Σκεφτείτε, επομένως, πως αν (λέμε αν, γιατί στην Ελλάδα ζούμε), δημεύονταν οι περιουσίες του Πάγκαλου, του Τσοχατζόπουλου ή του Λαλιώτη (άμα απαριθμήσω και τους Νεοδημοκράτες πολιτικούς, την κάτσαμε τη βάρκα), θα καθαρίζαμε ενδεχομένως με ένα μεγάλο μέρος του χρέους. Σίγουρα, όμως, αν οι ρασοφόροι παπάρες που ουσιαστικά μας κυβερνάνε από το Βυζάντιο κι ύστερα, δέχονταν εις το όνομα του Θεού και υπέρ των πτωχών και αδυνάτων να παραχωρήσουν τους αμύθητους θησαυρούς τους, τα ακίνητα και όλο το παστό τους στο κράτος, το κράτος αυτό θα αποπλήρωνε το χρέος του και οι πολίτες του θα ευημερούσαν. Προτείνω, λοιπόν, εκτός από τις πλατείες, να κάνουμε κατάληψη και στους ναούς, αρχίζοντας από τη Μητρόπολη στο Μοναστηράκι, πού 'ναι και δυο βήματα από το Σύνταγμα! Εκεί να σας δω, αντάρτες συμπολίτες μου, πόσοι θα μείνουμε στο τέλος. Όχι 50.000, όχι χίλιοι, αλλά ούτε 100, και θα μας μπαγλαρώσουν κιόλας ως ταραξίες απ' τις φωνές που θα μπήξει η κυρα-Ευτέρπη, η οποία τις μέρες αυτές έχει πάρει το πλεκτό της παραμάσχαλα στην πλατεία Συντάγματος. Συνεπώς, κρατήστε και κανένα ουστ για το παπαδαριό και τη δυναστεία του, που του αρμόζει να είναι πιο λαομίσητο ακόμη κι απ' τους διεφθαρμένους πολιτικούς. Ορίστε, τη στιγμή που θέλουμε Λαϊκή και όχι Κοινοβουλευτική Δημοκρατία, κάνουμε συγκινητικές συνελεύσεις στις πλατείες, όπου ο καθένας λέει ελεύθερα το μακρύ του και το κοντό του. Έτσι κι εγώ μόλις είπα το δικό μου. Άλλωστε, γιαλαντζί αριστεροί θά 'μασταν αν δε δίναμε τα φώτα μας στους πιο άπειρους διαμαρτυρόμενους - διαδηλωτές, σωστός; Καληνύχτα κι ευχαριστώ που με ακούσατε!
Ας ξεκαθαρίσω ότι κλείνω τα σχόλια στο post τούτο για να μη δεχτώ πάλι τις ειρωνίες και το μένος των Αγανακτισμένων και στο τέλος καταντήσω κι εγώ αγανακτισμένος με τους Αγανακτισμένους, που είπε κι ένας αναρχικός φίλος μου. Έπειτα, stay cool men, ένας blogger είμαι κι εγώ που οι σκέψεις του δεν δύνανται να αμαυρώσουν το κίνημα. Αφήνω κατά μέρος τη δημ/φική μου ιδιότητα, αφού αυτή εξαντλείται το πολύ σε καμιά κριτική για δίσκους που κυκλοφόρησαν. Συνεννοηθήκαμε; Πάμε πάλι, λοιπόν, κι αυτή τη φορά εύχομαι να διαβαστεί πιο προσεχτικά το κείμενο μου, αλλά κι έτσι να μη γίνει, δεν τρέχει και τίποτα. Όλοι αδέρφια είμαστε, όπως τό 'πε κι ένας εκ των ομιλητών της σημερινής συγκέντρωσης: Αγκαλιάστε τον διπλανό σας και φιληθείτε! Έτσι ακριβώς ειπώθηκε από τα μεγάφωνα, γεγονός που με έκανε πρόσκαιρα να πιστέψω πως ενδέχεται να παίζει παρτούζα στο Σύνταγμα! Και τι παρτούζα; Οι πάντες μέσα: γιαγιάδες, σκύλοι, βρέφη, αναρχικοί, πατριώτες, δεξιοί, αριστερίζοντες, σουβλατζήδες, παπάδες, Πακιστανοί, ακαδημαϊκοί, χουλιγκάνοι και πολλοί- πολλοί άλλοι. Αφήνω εκτός τους Χρυσαυγίτες, διότι αυτοί γιόρτασαν απόψε την...Άλωση της Κωνσταντινουπόλεως και βγήκαν παγανιά με πυρσούς μέχρι το Μοναστηράκι! Αυτή, μάλιστα, θα ήταν Επανάσταση κι άντε μετά οι μπάτσοι να βαράγανε τόσες χιλιάδες γυμνούς κώλους ή να έπιαναν τόσους πολλούς ανθρώπους για προσβολή της δημοσίας αιδούς.
Η σημερινή συγκέντρωση δεν είχε προηγούμενο! Τα ΜΜΕ κάνουν λόγο για 50.000 ανθρώπους και μάλλον έτσι θά 'ναι. Οφείλω να πω ότι μπήκα στο κλίμα πολύ περισσότερο απ' ότι προχθές. Ίσως ήταν που έπεσα πάνω στον Φελέκη, all time classic φιγούρα του Εξαρχειώτικου αναρχικού κινήματος, όπως και στους Γιώργο Ψωμόπουλο- Θοδωρή Βλαχάκη των αγαπητών Magic de Spell. Συνάντησα επίσης τον σκηνοθέτη Ανδρέα Θωμόπουλο μετά της συζύγου του, ενώ κάπου πήρε το μάτι μου και τον Παντελή Βούλγαρη. Τα κρουστά του Νίκου Τουλιάτου λίγες ώρες πριν τη διεξαγωγή της συνέλευσης ήταν αυτά που δημιούργησαν μία καθ' όλα διονυσιακή ατμόσφαιρα. Άσε το καλλιτεχνικό στέκι που φτιάχτηκε, στο κέντρο του οποίου χόρευαν γυναίκες και άντρες κάθε ηλικίας, χτυπώντας κατσαρολικά και διάφορα άλλα κρουστά. Κι εκεί που άρχισα να λέω, βρε λες να γίνει το Σύνταγμα Woodstock και νά 'μαι τελικά άδικα τόσο ξινός, όπως μου την είπε και χθες απ' το blog κάποιος χρηστος; Επανήλθα στην τάξη όταν με ενημέρωσαν πως βγήκε ανακοίνωση, σύμφωνα με την οποία απαγορεύονται οι ναρκωτικές ουσίες! Όχι, ρε σύντροφοι, γιατί ξηγιέστε έτσι; Αυτό μόνο ο Στάλιν θα τό 'θελε. Δηλαδή, και απολιτίκ, και ξενέρωτοι; Ξέρετε πόσοι φίλοι την έκαναν απ' το ΚΚΕ εδώ και τριάντα χρόνια γι' αυτόν ακριβώς το λόγο; 
Σε ότι αφορά τη σημερινή συνέλευση, ήταν αδύνατο να την παρακολουθήσεις με τόσο πολύ κόσμο. Μιλάμε για πλήθη που είχαν κατακλύσει τη Φιλελλήνων, την Ερμού, σχεδόν μέχρι την πλατεία Κλαυθμώνος. Κρίμα, γιατί ήθελα πολύ να την παρακολουθήσω και να εκφράσω δημοσίως την άποψη μου κιόλας. Επειδή, όπως βλέπω, αυτό δεν πρόκειται να γίνει, θα γράψω εδώ ότι ήθελα να πω κι αν με διαβάσει κανείς και το ασπαστεί, να το μεταφέρει σε μία από τις επόμενες συνελεύσεις. 
ΟΚ, λοιπόν, ο Πάγκαλος είναι γουρούνι και τον θέλουμε σε μορφή λουκάνικων, ο Γιωργάκης είναι κλόουν, αν και μάλλον δυσφημείται έτσι η συμπαθής αυτή τάξη των διασκεδαστών, οι ξένοι είναι τοκογλύφοι (οι εκτός Ελλάδας, γιατί οι εντός ειν' απλώς δολοφόνοι βάρβαροι), το Κοινοβούλιο είναι μπουρδέλο (τό 'χει πει κι ο Τζίμης Πανούσης ή, σωστότερα, ο στιχουργός Γρηγόρης Ψαριανός: Στης Βουλής τα έδρανα/ αχ εγώ να έκλανα), δεν πάει άλλο, η ανεργία μαστίζει, σε λίγο θα πεινάμε κλπ., τα οποία ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα, αν μη τι άλλο, και σίγουρα πλέον δεν εκφράζουν μόνο τους Αριστερούς, αλλά και τους απλούς πολίτες, αυτούς που έχουν αναφαίρετο δικαίωμα στη διαμαρτυρία. 
Κι επειδή εγώ εξακολουθώ να το παίζω Άπιστος Θωμάς της υπόθεσης και δε θέλω πάλι να επαναλαμβάνομαι, για το πως στο διάολο θα αποπληρωθεί όλο αυτό το Χρέος (διότι, είναι εύκολο να αποκαλείς τοκογλύφο τον Ξένο, μόνο που ο Ξένος σε δάνεισε για να φτιάξεις δημόσια έργα- λόγου χάρη- και όχι βιλλάρες στη Μύκονο), πολύ απλά ρωτάω: ΓΙΑΤΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΣ ΔΕΝ ΑΓΑΝΑΚΤΕΙ ΜΕ ΤΟ ΠΑΠΑΔΑΡΙΟ ΠΟΥ ΑΡΝΕΙΤΑΙ ΝΑ ΜΕΙΩΣΕΙ ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΛΙΓΟ ΤΗΝ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ ΤΟΥ; Δεν θα ξεχάσω μία φορά πριν αρκετά χρόνια που συνάντησα έναν Ελληνοαμερικανό μορμόνο στο εξοχικό του, το οποίο βρισκόταν στην παραθαλάσσια περιοχή μεταξύ Αγίου Κωνσταντίνου και Καμμένων Βούρλων, σε ένα μέρος που αν δεν υπήρχε λόγος αποκλείεται να πέρναγα ποτέ μου. Ο μορμόνος μού 'χε γράψει ότι ήθελε μία ταινία μου να προβληθεί σε φεστιβάλ του Σαν Φρανσίσκο και υποτίθεται θα συζητούσαμε για το πως και πότε. Φτάνοντας στο εξοχικό του, μου είχε κάνει εντύπωση η τοποθεσία. Το κύμα έσκαγε μπροστά σχεδόν στην πύλη του, η οποία πύλη, μόλις άνοιγε, ήθελες ένα πεντάλεπτο ποδαράτος μέχρι να διασχίσεις τον κήπο του και να φτάσεις στην οικία του. Σαν τον συνάντησα, με τη γνωστή χοντροκοπιά που με διακρίνει ώρες-ώρες, το πρώτο που ρώτησα ευθέως ήταν Που το ΄κονόμησες τέτοιο σπίτι; Ο μορμόνος γέλασε και απάντησε εξίσου ευθέως Α, είναι της Εκκλησίας της Ελλάδος! Μετά μου ζήτησε να τον ακολουθήσω, ξαναβγήκαμε έξω απ' την πύλη, μου έδειξε την τεράστια παραθαλάσσια έκταση και συνέχισε πάντα χαμογελαστός: Βλέπεις; Όσο φτάνει το μάτι σου όλο το μέρος ανήκει στην Εκκλησία σας! Η ιστορία από δω και πέρα δεν έχει ενδιαφέρον, καθώς ούτε ρώτησα, ούτε έμαθα τι σόι δοσοληψίες μπορεί να έχει η Εκκλησία της Ελλάδος με ζάπλουτους Μορμόνους και παρ' όλα αυτά η επίσημη πρόσκληση για Σαν Φρανσίσκο δεν έγινε ποτέ. 
Σκεφτείτε, επομένως, πως αν (λέμε αν, γιατί στην Ελλάδα ζούμε), δημεύονταν οι περιουσίες του Πάγκαλου, του Τσοχατζόπουλου ή του Λαλιώτη (άμα απαριθμήσω και τους Νεοδημοκράτες πολιτικούς, την κάτσαμε τη βάρκα), θα καθαρίζαμε ενδεχομένως με ένα μεγάλο μέρος του χρέους. Σίγουρα, όμως, αν οι ρασοφόροι παπάρες που ουσιαστικά μας κυβερνάνε από το Βυζάντιο κι ύστερα, δέχονταν εις το όνομα του Θεού και υπέρ των πτωχών και αδυνάτων να παραχωρήσουν τους αμύθητους θησαυρούς τους, τα ακίνητα και όλο το παστό τους στο κράτος, το κράτος αυτό θα αποπλήρωνε το χρέος του και οι πολίτες του θα ευημερούσαν. Προτείνω, λοιπόν, εκτός από τις πλατείες, να κάνουμε κατάληψη και στους ναούς, αρχίζοντας από τη Μητρόπολη στο Μοναστηράκι, πού 'ναι και δυο βήματα από το Σύνταγμα! Εκεί να σας δω, αντάρτες συμπολίτες μου, πόσοι θα μείνουμε στο τέλος. Όχι 50.000, όχι χίλιοι, αλλά ούτε 100, και θα μας μπαγλαρώσουν κιόλας ως ταραξίες απ' τις φωνές που θα μπήξει η κυρα-Ευτέρπη, η οποία τις μέρες αυτές έχει πάρει το πλεκτό της παραμάσχαλα στην πλατεία Συντάγματος. Συνεπώς, κρατήστε και κανένα ουστ για το παπαδαριό και τη δυναστεία του, που του αρμόζει να είναι πιο λαομίσητο ακόμη κι απ' τους διεφθαρμένους πολιτικούς. Ορίστε, τη στιγμή που θέλουμε Λαϊκή και όχι Κοινοβουλευτική Δημοκρατία, κάνουμε συγκινητικές συνελεύσεις στις πλατείες, όπου ο καθένας λέει ελεύθερα το μακρύ του και το κοντό του. Έτσι κι εγώ μόλις είπα το δικό μου. Άλλωστε, γιαλαντζί αριστεροί θά 'μασταν αν δε δίναμε τα φώτα μας στους πιο άπειρους διαμαρτυρόμενους - διαδηλωτές, σωστός; Καληνύχτα κι ευχαριστώ που με ακούσατε! 