Σάββατο 11 Σεπτεμβρίου 2010

R.I.P. ΓΚΙΖΕΛΑ ΝΤΑΛΙ (1937 - 2010)

Έσβησε η Γκιζέλα Ντάλι στο ιατρικό κέντρο της Νάξου, ύστερα από σκληρή μάχη με την πιο επιθετική μορφή καρκίνου. Ένα λαϊκό πανέμορφο κορίτσι από τα Μέγαρα που γεννήθηκε το 1937- και γι' άλλους το ΄38 ή το ΄40- κατακτώντας το κινηματογραφικό στερέωμα ως το αντίπαλον δέος της Αλίκης Βουγιουκλάκη στο πιο τολμηρό, στο πιο σέξι και, εγώ θά 'λεγα, στο πιο αντεργκράουντ. Η Γκιζέλα Ντάλι θα μπορούσε να ήταν ηρωίδα των ταινιών τρόμου του Ζαν Ρολάν και των πιο γόνιμα διεστραμμένων αποκυημάτων της φαντασίας του Βαλέριαν Μπόροβτζικ. Θα μπορούσε να ήταν ακόμη το τέλειο μοντέλο για την Ζάκουλα, την υπερσεξουαλική ηρωίδα των βαμπιρικών σοφτ-πορνό κόμικς που διαβάζαμε στην προεφηβική ηλικία. Παντρεύτηκε τον σκηνοθέτη Ντίμη Δαδήρα, τον δημιουργό του Ραντεβού στην Κέρκυρα με τη μουσική του Μάνου Χατζιδάκι και τα τραγούδια της Νάνας Μούσχουρη. Τελευταία φορά την είχα πετύχει προ δεκαετίας σε τηλεοπτικό ρεπορτάζ, σωστό αγρίμι-ερημίτισσα στο νησί απ' όπου καταγόταν. Άλλα δέκα χρόνια πίσω, τη θυμάμαι να ομιλεί γερμανικά, συμπρωταγωνίστρια του Γιώργου Μούτσιου, από το δορυφορικό RTL-PLUS του Λουξεμβούργου, που είχε εντάξει στο μεταμεσονύχτιο πρόγραμμα του ελληνικές ερωτικές ταινίες β΄ διαλογής. Και, βέβαια, η ερμηνεία της ως στριπτιζέζ που δραστηριοποιεί σεξουαλικά τον γκαφατζή φωτογράφο Θανάση Βέγγο στο Πολυτεχνίτης κι ερημοσπίτης του Αλέκου Σακελλάριου, θα μείνει ως σκηνή ανθολογίας της παλιάς εγχώριας κινηματογραφικής κωμωδίας. Μου μιλούσε τακτικά γι' αυτήν η φίλη της, η μουσικός Δέσποινα Γλέζου, που μοιράζει επίσης τον χρόνο της μεταξύ Αθήνας και Νάξου. Μεταφέρω εδώ την τηλεφωνική συνομιλία που είχαμε με τη Δέσποινα πριν από λίγη ώρα με αφορμή τον θάνατο της Γκιζέλας Ντάλι:

Η Γκιζέλα έφυγε χθες, Παρασκευή, στις 17.00 το απόγευμα. Είχε μπεί στο νοσοκομείο του νησιού με σακατεμένο το πόδι της- ακόμη ένα χτύπημα μαζί με τον καρκίνο που την κατέτρωγε από το 2001. Για την ακρίβεια, αμέσως μετά την πλημμύρα που διέλυσε το σπίτι της και ανάγκασε την ίδια να ανέβει στην ταράτσα για να σωθεί, εμφανίστηκε ένας πρώτος μικρός όγκος στο στήθος της. Όταν είχε περάσει πολύς καιρός και πήρε την απόφαση ν' ασχοληθεί σοβαρά με το πρόβλημα της, ήταν ήδη αργά. Μια σειρά μεταστάσεων, από το στήθος στα οστά κι από τα οστά στον εγκέφαλο, έκαναν αδύνατη την επιβίωση της. Κι όμως! Η Γκιζέλα έζησε εννιά ολόκληρα χρόνια, καλλιεργώντας τη γη της και διαβάζοντας πολύ! Τα τελευταία τριάντα χρόνια που τη γνώριζα και κάναμε στενή παρέα, δεν υπήρχε βιβλίο λογοτεχνίας και ποίησης που να μην είχε πέσει στα χέρια της. Σα να ήθελε να μορφωθεί απότομα, μού φαινόταν η κοπέλα αυτή, ενοχικά σχεδόν για τα ανέμελα χρόνια που έζησε ως σταρ του σινεμά. Ποτέ δεν έχανε το χιούμορ της, αστειευόταν με το θάνατο που ολοένα την πλησίαζε και γι' αυτό της ανήκει επάξια ο χαρακτηρισμός του μαχητή της ζωής. Πριν μερικές εβδομάδες είχε τοποθετήσει ταμπέλα έξω απ' το κτήμα της που έλεγε να μην πλησιάζει κανείς, γιατί ήταν άρρωστη...Το τελευταίο δεκαπενθήμερο το πέρασα στο Ιατρικό Κέντρο της Νάξου, καθημερινά δίπλα της για δύο και τρεις ώρες. Ώσπου ήρθε ο επιθανάτιος λήθαργος και μόλις χθες η Γκιζέλα άνοιξε για λίγο τα μάτια, έσκασε ένα χαμόγελο κι έπειτα τά 'κλεισε για πάντα...

11 σχόλια:

Αθανασία είπε...

Κρίμα καλό μου..καλό της ταξίδι... φέυγουν σιγά-σιγά όλοι,αυτοί που έκαναν τον τόπο μας,ομορφότερο...

mahler76 είπε...

ήμουν σίγουρος πως εσύ θα την θυμηθείς. Καλό της ταξίδι.

BOSKO είπε...

Αθανασία...
η συγκεκριμένη, πράγματι, έκανε τον τόπο μας ομορφότερο!

BOSKO είπε...

mahler76...
και ομολογώ ότι δεν με ξάφνιασε ο θάνατος της, γνωρίζοντας πόσο άρρωστη ήταν η καημένη. Φαντάσου κι ίσως ακουστεί καφρίλα, μα όποτε ρωτούσα τη Δέσποινα Γλέζου πως είναι η Γκιζέλα Ντάλι, μου 'ρχόταν να πω "ακόμα ζει;"...καλό της ταξίδι κι έληξε η ταλαιπωρία της.

MaryKa είπε...

Ενδιαφέρουσα παρουσία πάντα και εμένα μου θύμιζε τη Μπριζίτ Μπαρντό στο λιγότερο αθώο. Πάντα θυμάμαι εκείνη την ταινία ως σύζυγος αρχικλέφτη και κλέφτρα κι η ίδια σε ένα χωριό κλεφταράδων...
Πραγματικά cult παρουσία, ωραίοι οι παραλληλισμοί. Ζάκουλα! Πού τη θυμήθηκες! Αλλά πρέπει να υπάρχει στα παλιατζίδικα στο Μοναστηράκι.

BOSKO είπε...

MaryKa...
δεν τη θυμήθηκα στο ξεκάρφωτο, η μακαρίτισσα μού τη θύμισε, προσπαθώντας να δώσω μια πιο λογοτεχνική χροιά στον χαρακτηρισμό "σεξοβόμβα" που τη συνόδευε στα χρόνια του ΄60. Λες να υπάρχει ακόμη η Ζάκουλα στο Μοναστηράκι;

Nikatsu είπε...

Είχε κάτι το βλέμμα της που σε μαγνήτιζε...Καθαρό και ευθύ...Καταλάβαινα πως ο άνθρωπος αυτός ξέρει το νόημα της ζωής και τη ματαιότητα του κόσμου αυτού...
Καλό της ταξίδι...

BOSKO είπε...

Νικόλας...
πως να μην είχε καταλάβει τη ματαιότητα του κόσμου αυτού όταν επί δέκα χρόνια ο θάνατος έπαιζε μαζί της όπως η γάτα με το ποντίκι;
ας πάει στο καλό η γυναίκα...

Rena Fan είπε...

Πολύ ωραία ανάρτηση, Αντώνη. Χρησιμοποίησα μέρος της στο δικό μου αφιέρωμα (με τη δέουσα αναφορά βεβαίως!).

BOSKO είπε...

Rena Fan...
άσε τις αναφορές, ρε Απόστολε (μεταξύ μας τώρα;) και πέρνα μια βόλτα απ' τα comments του από πάνω post να μη σου μείνει άντερο.
σ' ευχαριστώ, anyway!

Unknown είπε...

ΗΤΑΝ ΠΟΛΥ ΟΜΟΡΦΗ ΚΡΙΜΑ ΛΥΠΗΘΗΚΑ ΠΟΛΥ