wild-side-καλύτερα-να-ήταν-μικρού-μήκους

Κι έτσι, αφού ο Γάλλος σκηνοθέτης Σεμπαστιάν Λιφσίτς παρέλαβε το Βραβείο της πόλης των Αθηνών από τα χέρια του Ορέστη Ανδρεαδάκη και μας μίλησε λίγο για τους περιθωριακούς ήρωες των ταινιών του, ξεκίνησε η προβολή της Άγριας πλευράς του. Μία τρανσέξουαλ, η Στεφανί (πρώην Πιέρ) επιστρέφει στη γενέτειρα της, ένα χωριό-φάντασμα, προκειμένου να φροντίσει την ηλικιωμένη ετοιμοθάνατη μητέρα της. Μαζί της έχει και τον δεσμό της, έναν Ρώσο ονόματι Μιχαήλ, με προβλήματα επικοινωνίας λόγω της γλώσσας. Σύντομα, εμφανίζεται και ο Τζεμάλ, ένας νεαρός που ψωνίζεται στις δημόσιες τουαλέτες, για να διαπιστώσουμε πως οι τρεις τους απαρτίζουν το ιδιόμορφο ερωτικό τρίγωνο των απόκληρων. Η Στεφανί ανατρέχει νοερά στα παιδικά της χρόνια, συναντάει τον πρώτο της έρωτα απ' το χωριό και θλίβεται όταν η μάνα της τής εκφράζει την ικανοποίηση της που πέθανε ο πατέρας της πριν δει τον γιό του μεταμορφωμένο σε κορίτσι. Όταν η μάνα πεθαίνει, οι δεσμοί με το παρελθόν κόβονται απότομα και η Στεφανί με τον Μιχαήλ και τον Τζεμάλ κυλιούνται αγκαλιασμένοι στα χορτάρια σαν μια άμορφη μάζα σωμάτων...Ίσως ήταν η προηγούμενη απογευματινή προβολή του ποιητικού Μικρού Ιησού της Φλάνδρας ή και η περασμένη ώρα που με έκαναν να νυστάξω κατά τη διάρκεια της συγκεκριμένης ταινίας. Πιστεύω πως το Wild side του Λιφσίτς θα μπορούσε να είναι μία περιεκτικότατη μικρού μήκους ταινία, τη στιγμή που δεν υπάρχει καμία δραματουργική εξέλιξη, καμία σεναριακή σύγκρουση και οι τρεις ήρωες σέρνουν απλά τον χορό της απελπισίας και της μοναξιάς τους. Τις αναδρομές στην παιδική ηλικία, διανθισμένες με σκηνές από πιάτσες της νύχτας και παντρεμένους τύπους που ψωνίζονται, είναι πράγματα που τά 'χουμε ξαναδεί κατά κόρον σε τέτοιου ύφους ταινίες και μάλιστα καλύτερα από τον Γιάνναρη, τον Δήμα και τον Κούτρα. Απ' την άλλη αναγνωρίζω την πρόθεση του Λιφσίτς για δημιουργία ενός ανθρωποκεντρικού και βιωματικού σινεμά με πρόσωπα στο περιθώριο της κοινωνίας χωρίς κανένα έλεος και κυρίως χωρίς καμία ελπίδα ανατροπής των δραματικών καταστάσεων που ζουν καθημερινά. Γι' αυτό ξαναλέω πως αν η Άγρια πλευρά του διαρκούσε μισή και όχι μιάμισι ώρα πιθανώς να έλαμπε σαν ένα ακατέργαστο κομμάτι χρυσού μέσα στη λάσπη και να μην αναμασούσε όλα τα κλισέ, έστω και αν αυτά τα κλισέ είναι η πραγματικότητα, από τα έργα και τις ημέρες των εκπορνευόμενων τσαλακωμένων ατόμων. Μού άρεσε το πλησίασμα του φακού στα ανθρώπινα πρόσωπα, τα tres gros πλάνα του σκηνοθέτη, σε αντίθεση με τα πολύ γενικά πλάνα των τοπίων, των χώρων δράσης παρελθόντος και παρόντος. Στην δε εναρκτήρια σκηνή με τον Anthony Hagerty των Antony & The Johnsons να παίζει στο πιάνο και να τραγουδάει το For today I am a buoy, έπεσε θερμό χειροκρότημα λες και βλέπαμε στην οθόνη κι εγώ δεν ξέρω ποιον...Παρά το ταλέντο του, ο τύπος έχει γίνει μαϊντανός, δε χωράει αμφιβολία επ' αυτού, όμως περί ορέξεως- που λένε- κολοκυθόπιτα. Το Wild side του Σεμπαστιάν Λιφσίτς συμμετείχε επίσημα στο Φεστιβάλ Βερολίνου του 2004, όπου απέσπασε το βραβείο Teddy. Χτες ήταν η πρώτη φορά που προβλήθηκε στη χώρα μας.