ΤΟ BLOG ΠΟΥ ΑΓΑΠΑ ΤΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΤΟΥ ΜΑΝΟΥ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙ, ΤΗ ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΦΛΕΡΥΣ ΝΤΑΝΤΩΝΑΚΗ, ΤΙΣ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΕΣ ΣΤΕΠΕΣ ΤΗΣ ΛΕΝΑΣ ΠΛΑΤΩΝΟΣ, ΤΗ FATA MORGANA, ΤΟΥΣ ΤΡΟΒΑΔΟΥΡΟΥΣ, ΤΙΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΤΗΣ MAYA DEREN, ΤΗ ΓΕΝΙΑ ΤΟΥ WOODSTOCK, ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΥΔΡΟΧΟΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΝΤΙΡΡΗΣΙΕΣ ΚΟΙΝΩΝ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΝ
Το πρώτο είναι ότι ο λόλεκ θα παίξει support στη μοναδική συναυλία της Marianne Faithfull στη Ρόδο στις 10 Ιουνίου, σε λίγες μέρες δηλαδή!
Το δεύτερο είναι πως μου ζητήθηκε από τον λόλεκ, αλλά και από τον Δημήτρη Μίχαλο, διοργανωτή της συναυλίας, να μεταβώ κι εγώ στο νησί προκειμένου να κινηματογραφήσω το γεγονός!
Δρομολογείται ήδη και η βιντεοσκόπηση μίας μεγάλης κοινής συνέντευξης των δύο καλλιτεχνών! Δεν το πιστεύω! Που να φανταζόμασταν όταν γνωριστήκαμε προ 2ετίας με τον λόλεκ πως αυτός θα έπαιζε στο πλάι της θρυλικής Marianne κι εγώ θα τους έκανα ντοκιμαντέρ κιόλας!
Σ' ευχαριστώ, ρε φίλε κι εσένα μαζί Μίχαλε, μου φτιάξατε τη μέρα για να μην πω την υπόλοιπη...χρονιά!
Τρεις πόρνες αφηγούνται τα κατορθώματα, τους πόθους και τα όνειρα τους. Οι δύο είναι σχετικά άπειρες και πρωτόβγαλτες στο κλαρί, η μία ωριμότερη και άρα πιο περπατημένη. Είναι τελικά πόρνες ή ηθοποιοί, οι οποίες κλήθηκαν να ερμηνεύσουν το ρόλο αυτό εν είδει μονολόγων; Το μαθαίνουμε στο τέλος όταν ο σκηνοθέτης, που ήταν πελάτης της πρώτης και δημοσιογραφικός ανακριτής της δεύτερης, δίνει εντολή για μία ακόμη πρόβα, αλλά όχι μπροστά στα μάτια των θεατών τούτη τη φορά. Την Ιερή Πόρνη που έγραψε και σκηνοθέτησε ο Γιάννης Σολδάτος παρακολούθησα χθες βράδυ στο θέατρο Αγγέλων Βήμα, έναν από τους ωραιότερους χώρους του κέντρου της Αθήνας. Δυστυχώς ήταν η προτελευταία παράσταση της σαιζόν, οπότε όσοι θελήσετε να τη δείτε, απόψε είναι η τελευταία ευκαιρία! Ο τίτλος του έργου δεν είναι διόλου τυχαίος, παρμένος σίγουρα από την ταινία Πρόσεχε την Ιερή Πόρνη του Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ. Η σκηνοθεσία, άλλωστε, του Σολδάτου είναι λιτή και παραπέμπει σε ταινία δωματίου με το ντεκόρ να αποτελείται βασικά από το κρεβάτι του πληρωμένου έρωτα. Ο έντονος κόκκινος φωτισμός είναι ακόμη μία ευθεία παραπομπή, όχι τόσο στους οίκους ανοχής, όσο στα Πικρά δάκρυα της Πέτρα φον Καντ, δηλαδή σε ακόμη ένα φασμπιντερικό υπαρξιακό δράμα. Κι όμως ο Σολδάτος κρατάει το δράμα για τα τελευταία λεπτά της παράστασης. Διότι σχεδόν καθ' όλη τη διάρκεια της κυριαρχεί το χιούμορ, ένα χιούμορ βιτριολικό για την Πόρνη Ελλάδα που αργά ή γρήγορα θα την πηδάνε Γερμανοί και Αμερικανοί, όπως εξομολογείται χαρακτηριστικά η έμπειρη πόρνη στον δημοσιογράφο-βιογράφο της. Η συγκεκριμένη πόρνη θα μπορούσε να είναι η πιο κωμική εκδοχή της Γυναίκας της Πάτρας του Γιώργου Χρονά. Μέσα από καλοστημένες και τολμηρές ερωτικές σκηνές, που χρωστάνε πολλά στη φιλμογραφία του Νίκου Κούνδουρου ή, σωστότερα, στη μεγάλη φιλία του Σολδάτου με τον Κούνδουρο, ο συγγραφέας κάνει τελικά ένα πικρό σχόλιο για τη φασιστική επιβολή εξουσίας του εκάστοτε σκηνοθέτη στους ηθοποιούς του, θίγοντας ταυτόχρονα το αναξιοπρεπές του επαγγέλματος του ηθοποιού.
Στο ύψος των περιστάσεων στάθηκαν και οι τέσσερις ισότιμοι πρωταγωνιστές της παράστασης: η Έφη Βενιανάκη, η Βίκυ Κάβουρα, η Κατερίνα Τσιρτσώνη και ο Μάνος Τσούτης. Στη photo από πάνω βλέπετε την Κάβουρα ως πόρνη- χαζή ξανθιά που της επιβάλλεται να διώξει την αδεξιότητα της και να μάθει να κάνει στριπτίζ της προκοπής. Δεν ξέρω γιατί, αλλά η ερμηνεία της νεαρής ηθοποιού μού θύμισε την...Πέπη Τσεσμελή με τα επιτηδευμένα σκέρτσα και κόλπα της.
Ο Τσούτης, αν και δευτεροετής ακόμη σπουδαστής στη δραματική σχολή Τράγκα, τα κατάφερε μια χαρά στη δύσκολη αποστολή του να αλλάξει τρεις διαφορετικές περσόνες μέσα σε 90΄.
Εξαιρετική ήταν και η Βενιανάκη στην πρώτη, μετά από 25 ολόκληρα χρόνια, επανεμφάνιση της στο θέατρο. Όσα χρόνια δηλαδή κρατάει ο γάμος της με τον Σολδάτο, όπου εξαιτίας αυτού του γάμου ακριβώς εγκατέλειψε το θέατρο και ασχολήθηκε με τον κινηματογράφο.
Πρώτη αριστερά βλέπετε την Τσιρτσώνη, την πρώτη πόρνη του έργου, λαλίστατη στα όρια του ενοχλητικού και ονειροπαρμένη με τον χορό του φλαμένκο. Όλοι οι συντελεστές χαιρετούν το κοινό τους, παρουσία και του σκηνοθέτη Σολδάτου, ο οποίος εντέλει έφτιαξε ίσως την πιο cult παράσταση της χρονιάς! Χθες βράδυ, πάντως, την παρακολούθησαν επίσης η Αντιγόνη Βαλάκου, ο Λάκης Παπαστάθης, η Σοφία Ππαχρήστου, η Εύα Στεφανή, η Μάρσα Μακρή, ο Δημήτρης Θεοδωρόπουλος και η Κέλλυ Σακάκου.
Ας ξεκαθαρίσω ότι κλείνω τα σχόλια στο post τούτο για να μη δεχτώ πάλι τις ειρωνίες και το μένος των Αγανακτισμένων και στο τέλος καταντήσω κι εγώ αγανακτισμένος με τους Αγανακτισμένους, που είπε κι ένας αναρχικός φίλος μου. Έπειτα, stay cool men, ένας blogger είμαι κι εγώ που οι σκέψεις του δεν δύνανται να αμαυρώσουν το κίνημα. Αφήνω κατά μέρος τη δημ/φική μου ιδιότητα, αφού αυτή εξαντλείται το πολύ σε καμιά κριτική για δίσκους που κυκλοφόρησαν. Συνεννοηθήκαμε; Πάμε πάλι, λοιπόν, κι αυτή τη φορά εύχομαι να διαβαστεί πιο προσεχτικά το κείμενο μου, αλλά κι έτσι να μη γίνει, δεν τρέχει και τίποτα. Όλοι αδέρφια είμαστε, όπως τό 'πε κι ένας εκ των ομιλητών της σημερινής συγκέντρωσης: Αγκαλιάστε τονδιπλανό σας και φιληθείτε! Έτσι ακριβώς ειπώθηκε από τα μεγάφωνα, γεγονός που με έκανε πρόσκαιρα να πιστέψω πως ενδέχεται να παίζει παρτούζα στο Σύνταγμα! Και τι παρτούζα; Οι πάντες μέσα: γιαγιάδες, σκύλοι, βρέφη, αναρχικοί, πατριώτες, δεξιοί, αριστερίζοντες, σουβλατζήδες, παπάδες, Πακιστανοί, ακαδημαϊκοί, χουλιγκάνοι και πολλοί- πολλοί άλλοι. Αφήνω εκτός τους Χρυσαυγίτες, διότι αυτοί γιόρτασαν απόψε την...Άλωση της Κωνσταντινουπόλεως και βγήκαν παγανιά με πυρσούς μέχρι το Μοναστηράκι! Αυτή, μάλιστα, θα ήταν Επανάσταση κι άντε μετά οι μπάτσοι να βαράγανε τόσες χιλιάδες γυμνούς κώλους ή να έπιαναν τόσους πολλούς ανθρώπους για προσβολή της δημοσίας αιδούς. Η σημερινή συγκέντρωση δεν είχε προηγούμενο! Τα ΜΜΕ κάνουν λόγο για 50.000 ανθρώπους και μάλλον έτσι θά 'ναι. Οφείλω να πω ότι μπήκα στο κλίμα πολύ περισσότερο απ' ότι προχθές. Ίσως ήταν που έπεσα πάνω στον Φελέκη, all time classic φιγούρα του Εξαρχειώτικου αναρχικού κινήματος, όπως και στους Γιώργο Ψωμόπουλο- Θοδωρή Βλαχάκη των αγαπητών Magic de Spell. Συνάντησα επίσης τον σκηνοθέτη Ανδρέα Θωμόπουλο μετά της συζύγου του, ενώ κάπου πήρε το μάτι μου και τον Παντελή Βούλγαρη. Τα κρουστά του Νίκου Τουλιάτου λίγες ώρες πριν τη διεξαγωγή της συνέλευσης ήταν αυτά που δημιούργησαν μία καθ' όλα διονυσιακή ατμόσφαιρα. Άσε το καλλιτεχνικό στέκι που φτιάχτηκε, στο κέντρο του οποίου χόρευαν γυναίκες και άντρες κάθε ηλικίας, χτυπώντας κατσαρολικά και διάφορα άλλα κρουστά. Κι εκεί που άρχισα να λέω, βρε λες να γίνει το Σύνταγμα Woodstock και νά 'μαι τελικά άδικα τόσο ξινός, όπως μου την είπε και χθες απ' το blog κάποιος χρηστος; Επανήλθα στην τάξη όταν με ενημέρωσαν πως βγήκε ανακοίνωση, σύμφωνα με την οποία απαγορεύονται οι ναρκωτικές ουσίες! Όχι, ρε σύντροφοι, γιατί ξηγιέστε έτσι; Αυτό μόνο ο Στάλιν θα τό 'θελε. Δηλαδή, και απολιτίκ, και ξενέρωτοι; Ξέρετε πόσοι φίλοι την έκαναν απ' το ΚΚΕ εδώ και τριάντα χρόνια γι' αυτόν ακριβώς το λόγο; Σε ότι αφορά τη σημερινή συνέλευση, ήταν αδύνατο να την παρακολουθήσεις με τόσο πολύ κόσμο. Μιλάμε για πλήθη που είχαν κατακλύσει τη Φιλελλήνων, την Ερμού, σχεδόν μέχρι την πλατεία Κλαυθμώνος. Κρίμα, γιατί ήθελα πολύ να την παρακολουθήσω και να εκφράσω δημοσίως την άποψη μου κιόλας. Επειδή, όπως βλέπω, αυτό δεν πρόκειται να γίνει, θα γράψω εδώ ότι ήθελα να πω κι αν με διαβάσει κανείς και το ασπαστεί, να το μεταφέρει σε μία από τις επόμενες συνελεύσεις. ΟΚ, λοιπόν, ο Πάγκαλος είναι γουρούνι και τον θέλουμε σε μορφή λουκάνικων, ο Γιωργάκης είναι κλόουν, αν και μάλλον δυσφημείται έτσι η συμπαθής αυτή τάξη των διασκεδαστών, οι ξένοι είναι τοκογλύφοι (οι εκτός Ελλάδας, γιατί οι εντός ειν' απλώς δολοφόνοι βάρβαροι), το Κοινοβούλιο είναι μπουρδέλο (τό 'χει πει κι ο Τζίμης Πανούσης ή, σωστότερα, ο στιχουργός Γρηγόρης Ψαριανός: Στης Βουλής τα έδρανα/ αχ εγώ να έκλανα), δεν πάει άλλο, η ανεργία μαστίζει, σε λίγο θα πεινάμε κλπ., τα οποία ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα, αν μη τι άλλο, και σίγουρα πλέον δεν εκφράζουν μόνο τους Αριστερούς, αλλά και τους απλούς πολίτες, αυτούς που έχουν αναφαίρετο δικαίωμα στη διαμαρτυρία.
Κι επειδή εγώ εξακολουθώ να το παίζω Άπιστος Θωμάς της υπόθεσης και δε θέλω πάλι να επαναλαμβάνομαι, για το πως στο διάολο θα αποπληρωθεί όλο αυτό το Χρέος (διότι, είναι εύκολο να αποκαλείς τοκογλύφο τον Ξένο, μόνο που ο Ξένος σε δάνεισε για να φτιάξεις δημόσια έργα- λόγου χάρη- και όχι βιλλάρες στη Μύκονο), πολύ απλά ρωτάω: ΓΙΑΤΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΣ ΔΕΝ ΑΓΑΝΑΚΤΕΙ ΜΕ ΤΟ ΠΑΠΑΔΑΡΙΟ ΠΟΥ ΑΡΝΕΙΤΑΙ ΝΑ ΜΕΙΩΣΕΙ ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΛΙΓΟ ΤΗΝ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ ΤΟΥ; Δεν θα ξεχάσω μία φορά πριν αρκετά χρόνια που συνάντησα έναν Ελληνοαμερικανό μορμόνο στο εξοχικό του, το οποίο βρισκόταν στην παραθαλάσσια περιοχή μεταξύ Αγίου Κωνσταντίνου και Καμμένων Βούρλων, σε ένα μέρος που αν δεν υπήρχε λόγος αποκλείεται να πέρναγα ποτέ μου. Ο μορμόνος μού 'χε γράψει ότι ήθελε μία ταινία μου να προβληθεί σε φεστιβάλ του Σαν Φρανσίσκο και υποτίθεται θα συζητούσαμε για το πως και πότε. Φτάνοντας στο εξοχικό του, μου είχε κάνει εντύπωση η τοποθεσία. Το κύμα έσκαγε μπροστά σχεδόν στην πύλη του, η οποία πύλη, μόλις άνοιγε, ήθελες ένα πεντάλεπτο ποδαράτος μέχρι να διασχίσεις τον κήπο του και να φτάσεις στην οικία του. Σαν τον συνάντησα, με τη γνωστή χοντροκοπιά που με διακρίνει ώρες-ώρες, το πρώτο που ρώτησα ευθέως ήταν Που το ΄κονόμησες τέτοιο σπίτι; Ο μορμόνος γέλασε και απάντησε εξίσου ευθέως Α, είναι της Εκκλησίας της Ελλάδος! Μετά μου ζήτησε να τον ακολουθήσω, ξαναβγήκαμε έξω απ' την πύλη, μου έδειξε την τεράστια παραθαλάσσια έκταση και συνέχισε πάντα χαμογελαστός: Βλέπεις; Όσο φτάνει το μάτι σου όλο το μέρος ανήκει στην Εκκλησία σας! Η ιστορία από δω και πέρα δεν έχει ενδιαφέρον, καθώς ούτε ρώτησα, ούτε έμαθα τι σόι δοσοληψίες μπορεί να έχει η Εκκλησία της Ελλάδος με ζάπλουτους Μορμόνους και παρ' όλα αυτά η επίσημη πρόσκληση για Σαν Φρανσίσκο δεν έγινε ποτέ.
Σκεφτείτε, επομένως, πως αν (λέμε αν, γιατί στην Ελλάδα ζούμε), δημεύονταν οι περιουσίες του Πάγκαλου, του Τσοχατζόπουλου ή του Λαλιώτη (άμα απαριθμήσω και τους Νεοδημοκράτες πολιτικούς, την κάτσαμε τη βάρκα), θα καθαρίζαμε ενδεχομένως με ένα μεγάλο μέρος του χρέους. Σίγουρα, όμως, αν οι ρασοφόροι παπάρες που ουσιαστικά μας κυβερνάνε από το Βυζάντιο κι ύστερα, δέχονταν εις το όνομα του Θεού και υπέρ των πτωχών και αδυνάτων να παραχωρήσουν τους αμύθητους θησαυρούς τους, τα ακίνητα και όλο το παστό τους στο κράτος, το κράτος αυτό θα αποπλήρωνε το χρέος του και οι πολίτες του θα ευημερούσαν. Προτείνω, λοιπόν, εκτός από τις πλατείες, να κάνουμε κατάληψη και στους ναούς, αρχίζοντας από τη Μητρόπολη στο Μοναστηράκι, πού 'ναι και δυο βήματα από το Σύνταγμα! Εκεί να σας δω, αντάρτες συμπολίτες μου, πόσοι θα μείνουμε στο τέλος. Όχι 50.000, όχι χίλιοι, αλλά ούτε 100, και θα μας μπαγλαρώσουν κιόλας ως ταραξίες απ' τις φωνές που θα μπήξει η κυρα-Ευτέρπη, η οποία τις μέρες αυτές έχει πάρει το πλεκτό της παραμάσχαλα στην πλατεία Συντάγματος. Συνεπώς, κρατήστε και κανένα ουστ για το παπαδαριό και τη δυναστεία του, που του αρμόζει να είναι πιο λαομίσητο ακόμη κι απ' τους διεφθαρμένους πολιτικούς. Ορίστε, τη στιγμή που θέλουμε Λαϊκή και όχι Κοινοβουλευτική Δημοκρατία, κάνουμε συγκινητικές συνελεύσεις στις πλατείες, όπου ο καθένας λέει ελεύθερα το μακρύ του και το κοντό του. Έτσι κι εγώ μόλις είπα το δικό μου. Άλλωστε, γιαλαντζί αριστεροί θά 'μασταν αν δε δίναμε τα φώτα μας στους πιο άπειρους διαμαρτυρόμενους - διαδηλωτές, σωστός; Καληνύχτα κι ευχαριστώ που με ακούσατε!
Η ταινία Συνοικία το Όνειρο ήταν η δεύτερη σκηνοθετική απόπειρα του ηθοποιού Αλέκου Αλεξανδράκη (1928 - 2005). Παρουσιάστηκε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης το 1961, όπου απέσπασε τα βραβεία καλύτερης φωτογραφίας (Δήμος Σακελλαρίου), κριτικών (για τη μουσική του Μίκη Θεοδωράκη) και κοινού (για τη σκηνοθεσία και την ερμηνεία του Α. Αλεξανδράκη). Αν και δε φτάνει την πρωτοπορία προηγούμενων ελληνικών νεορεαλιστικών ταινιών (Κοινωνική σαπίλα του Τατασόπουλου, Πικρό ψωμί του Γρηγορίου, στο πλαίσιο πάντα της εποχής τους), θεωρείται ωστόσο μία από τις σημαντικότερες μεταφορές του νεορεαλισμού στην εγχώρια κινηματογραφία. Κατά υποκειμενική εκτίμηση, το Συνοικία το Όνειρο ήταν περισσότερο μία ωδή στα παιδιά του λαού των συνοικιών, μία καταγραφή της ταξικής μιζέριας και του αγώνα για επιβίωση και ταυτόχρονα ένα ράπισμα στο πανίσχυρο αστυνομικό παρακράτος της εποχής. Εν ολίγοις, ένα φιλμ που χάλαγε τη σούπα των κρατικών τουριστικών-ηθογραφικών διαθέσεων, την ίδια εποχή που οι φυλακές ήταν γεμάτες με αριστερούς. Γι' αυτό και αποτέλεσε συνασπισμό των πιο προοδευτικών καλλιτεχνικών δυνάμεων του τόπου: του ηθοποιού Μάνου Κατράκη, του ποιητή Τάσου Λειβαδίτη και του Κώστα Κοτζιά που έγραψαν το σενάριο και, βέβαια, του συνθέτη Μίκη Θεοδωράκη. Η ιστορία είναι γνωστή, επεισόδια στιγμάτισαν την πρώτη προβολή σε κινηματογράφο της Πατησίων, ενώ πολύ σωστά το έπιασε το νόημα ο εισαγγελέας της εποχής και μίλησε για μια Ελλάδακουρελήδων και τρελών, δηλαδή για απροκάλυπτη κομμουνιστική προπαγάνδα. Υπάρχει όμως ακόμη μία παράμετρος που αφορά το τραγούδι Βρέχει στηφτωχογειτονιά. Ο ίδιος ο Μίκης Θεοδωράκης μού είχε πει σε συνέντευξη του (το 2008 σε ένα από τα επεισόδια της σειράς ντοκιμαντέρ Η ιστορία του λαϊκού τραγουδιού), με μια πρωτοφανή στα όρια του συγκινητικού ειλικρίνεια, πως η σύνθεση τραγουδιών που μιλούσαν περί φτωχογειτονιών, ντουνιάδων και αναστεναγμών είχαν δρομολογηθεί από την τότε παντοδύναμη εταιρεία σχεδόν επιτακτικά, αφού οι άνθρωποι αυτών ακριβώς των φτωχογειτονιών αποτελούσαν την καλύτερη αγοραστική πιάτσα. Μ' αυτή τη λογική, λοιπόν, τόσο ο ίδιος ο Μίκης, όσο και ο Λειβαδίτης, έγραψαν από κοινού τα περισσότερα τραγούδια της πρώτης Πολιτείας - μεταξύ αυτών, και το Βρέχει στη φτωχογειτονιά, που μαζί με τις μελωδίες του Καημού και του Μαργαρίτα-Μαργαρώ, έγιναν τα λάιτ μοτίβ θέματα της ταινίας του Αλεξανδράκη. Όπως και νά 'χει, πρόκειται για αθάνατα λαϊκά τραγούδια, πραγματικά θεμέλια του ελληνικού έντεχνου. Στο soundtrack που κυκλοφόρησε μόλις πριν μερικά χρόνια ως μίνι άλμπουμ, διάρκειας 25 λεπτών, συμπεριλήφθησαν οχτώ οργανικά θέματα και δύο τραγούδια. Το ένα, το Βρέχει στηφτωχογειτονιά, είναι όπως το ξέραμε από τηνΠολιτεία και όπως το τραγουδούσε μεσ' στην ταινία ο Μπιθικώτσης και το χόρευε ο Αλεξανδράκης. Το άλλο, είναι σε στίχους του Κώστα Βίρβου, λέγεται Μάνα και στη δεύτερη φωνή, πίσω απ' τον Μπιθικώτση, βρισκόταν ο Χρηστάκης. Πάμε τώρα και στην ταινία: η πλέον συγκινητική σκηνή δεν είναι για μένα αυτή του τέλους με τη χαροκαμμένη ετοιμόγεννη σύζυγο και τον χορό των μαυροντυμένων γυναικών γύρω της, αλλά εκείνη με τον Αλεξανδράκη και τον Κατράκη που αντί να δολοφονήσουν τη γριά, την οποία σκοπεύουν να ληστέψουν, της προσφέρουν το φάρμακο για την καρδιά της και ειδοποιούν και γιατρό. Αν υποτεθεί πως κομμουνισμός=ουμανισμός πάνω απ' όλα, η συγκεκριμένη σκηνή αποπνέει τέτοιον ανθρωπισμό που κάθε φορά που βλέπεται με το ζόρι συγκρατούνται τα δάκρυα. Μία σκηνή, επίσης, που ευφυώς έκλεψε ατόφια μάλλον η Εύη Καραμπάτσου στη βραβευμένη μικρού μήκους ταινία της, Η κυρία των σκύλων (2000).
κκκ
* το soundtrack του Μίκη Θεοδωράκη από την ταινία Συνοικία το Όνειρο του Αλέκου Αλεξανδράκη κυκλοφορεί με τη σημερινή κυριακάτικη Καθημερινή.
Μεγάλη μου τιμή η ένταξη ενός παλαιότερου μικρού μήκους ντοκιμαντέρ μου στο φετινό B-FEST, που μου ανακοινώθηκε την περασμένη εβδομάδα στη συναυλία διαμαρτυρίας για το Ελληνικό. Το ντοκιμαντέρ αυτό είναι το Damo Suzuki: Αυτοσχεδιασμοί για μια φωνή, έναποίημα και μια τηγανιά μπάμιες και γυρίστηκε το 2008 για δύο λόγους: ο πρώτος ήταν η καταγραφή ενός στημένου happening που θα ανακάτευε τη φωνητική τέχνη του Ιάπωνα avant-guard καλλιτέχνη με τη beat ποίηση του Αντρέα Παγουλάτου, τους βοκαλισμούς της Ελληνίδας συναδέλφου του, Σαβίνας Γιαννάτου, και τη χειροποίητη κινηματογράφηση. Ο δεύτερος- και βασικότερος- ήταν η ανάδειξη του Kenji Damo Suzuki ως ακτιβιστής performer του διεθνούς underground, μια και μέχρι σήμερα ταξιδεύει σ' όλο τον κόσμο και συμπράττει με free jazz και rock συγκροτήματα. Σε εκείνο το πέρασμα του από την Αθήνα και συγκεκριμένα από το κλαμπ Κύτταρο, εκτός της Σαβίνας Γιαννάτου, είχε παίξει μαζί του το σχήμα των Δ. Καμαρωτού-Τ. Μούσα, οι οποίοι επίσης κινηματογραφήθηκαν. Ακόμη θυμάμαι τη μέρα που έφτασα στο αεροδρόμιο του Ελ. Βενιζέλος για να παραλάβω τον ζωντανό θρύλο της εφηβείας μου και των δεκάδων καμμένων joints, συνοδεία του Tago Mago και του Ege Bamyasi των CAN (CAN θα πει Communism-Κομμουνισμός, Anarchism-Αναρχισμός, Nihilism-Μηδενισμός, δηλαδή τρεις αναλλοίωτες αξίες μέσα στο χρόνο). Η ταινία εντάχθηκε στο πακέτο των μεσημεριανών προβολών που τιτλοφορείται Κινηματογραφικό αντάρτικο-Ταινίες μικρού μήκους ανεξάρτητων κινηματογραφικών συλλογικοτήτων (από τις 15.00 έως τις 17.00). Η διάρκεια της είναι 21 λεπτά και θα προβληθεί τελευταία.
Μόλις πριν λίγο επέστρεψα από την πλατεία Συντάγματος, όπου ένα προγραμματισμένο σύντομο πέρασμα μου κόντεψε τελικά να γίνει ολονυχτία. Κάθομαι τώρα να γράψω, λοιπόν, βάσει πολλών αντιφατικών συναισθημάτων που ένιωσα. Αν δεχτούμε ότι η πάλη αυτή δεν είναι ταξική, δεχόμαστε ταυτόχρονα και την άρνηση καπελώματος της από οποιαδήποτε πολιτική-κομματική παράταξη. Καμία σημαία, κανένα χρώμα, κόκκινο, μπλε ή πράσινο (για το πράσινο, ούτε λόγος βέβαια) κλπ. Γιατί, όμως, εγώ είδα Νεοέλληνες, έστω αγανακτισμένους πολίτες, σαν και σένα και μένα, να κρατάνε κοντάρια με την ελληνική σημαία και να ψέλνουν τον Εθνικό Ύμνο; Θα μου πεις, σημαία μας είναι, εθνικό σύμβολο, μην είσαι ακραίος ωσάν καφενόβιος φρίκος των Εξαρχείων. ΟΚ, συμπολίτες, το βουλώνω... Παμ' παρακάτω: οι άμοιροι οι "πούστηδες" τι φταίνε και συνοδεύουν με φανατισμό ως χαρακτηρισμός τους πολιτικούς; Τι ομοφοβική καφρίλα ειν' αυτή απ' τους νοικοκυραίους που ξαφνικά ξύπνησαν; Θα μου πεις πάλι, μια απλή έκφραση είναι κι άλλωστε σε λίγες μέρες οι "πούστηδες" θα ξεσαλώσουν στο φετινό Athens Pride. Ή όπως μου είπε και ο Πουλικάκος, αποκαλώντας "πούστηδες" τους εκπροσώπους του κατεστημένου, είμαστε υπέρ της σεξουαλικής αυτοδιάθεσης, αλλά αυτοί είναι που κάνουν τον πούστη με ξένο κώλο! ΟΚ, το βουλώνω κι εδώ...
Κι εκεί που άκουγα συνθήματα του τύπου Γιωργάκη μαλάκα/ δεν ήρθαμε για πλάκα ή Παπακωνσταντίνου μπινέ/ τους φόρους σου θα βάλουμε μεσ' στον καμπινέ, έκαναν όλοι μεταβολή προς τ' αριστερά, προς την ταράτσα του Μεγάλη Βρετάνια δηλαδή, όπου προφανώς χρησίμευε ως ορμητήριο των δημοσιογράφων-ανταποκριτών, φωνάζοντας το αθάνατο Αλήτες ρουφιάνοι δημοσιογράφοι! Πάντως, έριξα μούτζα κι εγώ και φώναξα Ουστ που τώρα πονάνε τα χέρια μου απ' τους ώμους κι έκλεισε η φωνή μου.
Ακόμα και η καμαριέρα αντιστάθηκε, αναγράφει το πανό όλο χιούμορ, σατιρίζοντας τα καμώματα του πηδηχταρά leader του ΔΝΤ! Γενικώς, από χαβαλέ σ' αυτή τη χώρα πάμε πολύ καλά, τον έχουμε τον Αριστοφάνη στο DNA μας, θέλουμε-δε θέλουμε. Παραδίπλα υπήρχε κι άλλο πανό, μεγαλύτερο, που καλούσε τους Γάλλους και τους Ιταλούς να ξυπνήσουν κι αυτοί και να βγουν στις πλατείες.
Αφού, λοιπόν, φώναξα κι εγώ και γέλασα με τα συνθήματα του όχλου, πήρα την παρέα μου και κατέβηκα στο κέντρο της πλατείας Συντάγματος, μπουχτισμένος- η αλήθεια είναι- από τις γαλανόλευκες και την ορμέμφυτη τάση των αγανακτισμένων συμπολιτών μου για επανάσταση μετά χαβαλέ. Διότι, δε μπορούν να με πείσουν πιτσιρικάδες, μάξιμουμ 15 ετών, που δεν έχουν βγει ακόμη στην παραγωγή και συνεπώς δεν έχουν φάει τ' αγγούρι, ότι βρέθηκαν εκεί έχοντας απόλυτη συνείδηση.
Με έπεισαν όμως οι αγαπητοί Λήδα Χαλκιαδάκη των Λήδα-Σπύρος και Στέφανος Δεκεριάν των Αγάπανθος, με άλλα λόγια δύο εκπρόσωποι της γένεσης του εν Ελλάδι rock, οι οποίοι εξακολουθούν να συγκινούν με τον ρομαντισμό τους και την πίστη στα ιδεώδη τους. Όχι σαν κάτι άλλους συνομήλικους τους, που υπέστησαν κανονική πνευματική μετάλλαξη...Και μετά μας φταίει η φανερά μεταλλαγμένη, σωματικώς και πνευματικώς, Άννα Βίσση! Βίσση είπα και σας μεταφέρω την είδηση ότι πήγε προχθές απ' τη συγκέντρωση ο μάνατζερ της λεγάμενης, θέλοντας να προσφέρει μια συναυλιακή εξέδρα υπέρ του αγώνα! Τη Βίσση και τον Sakis να δω σε συναυλία διαμαρτυρίας στην πλατεία Συντάγματος και μετά ας πάω παραπέρα κι ας φυτέψω μια σφαίρα στον κόρφο μου σαν τον Καρυωτάκη! Πάλι καλά δηλαδή που, εκτός του ατζέντη της Βίσση, έμαθα ότι τις συγκεντρώσεις του προηγούμενου τριήμερου τίμησαν με την παρουσία τους και η Τάνια Τσανακλίδου, η Μυρσίνη Λοΐζου, η Παυλίνα Παμπούδη και αρκετοί άλλοι. Μάλιστα, λέγεται ότι γνωστή συγγραφέας της γενιάς του Πολυτεχνείου ανακάλυψε και εκπροσώπους της CIA μεσ' στα πλήθη! Αθεράπευτα ρομαντικοί οι καλλιτέχνες μας, γι' αυτό και τους αγαπάμε!
Εδώ το πανό λέει, σύμφωνα με την ισπανομαθή maira del mar, Και οι Έλληνες μας άκουσαν-Αληθινή Δημοκρατία. Λίγο μετά, στη συνέλευση της πλατείας, την οποία παρακολούθησα με ζωηρό ενδιαφέρον, θα έμπαινε το θέμα για το αν η επικεφαλίδα του ψηφίσματος απ' όλους θα γινόταν το Αληθινή Άμεση Δημοκρατία ή το σκέτο Άμεση Δημοκρατία ή το σκέτο Αληθινή Δημοκρατία! Πως τό 'λεγε παλιά ο Χάρρυ Κλυνν; ΚΚΕ-μλ, μλ-ΚΚΕ, λου-ΚΚΕ-μου, μου-ΚΚΕ-λου, ΚΚΕ-μπουλκουμέ και δε συμμαζεύεται...
Και για να σοβαρευτώ, η κατάσταση στη συνέλευση ήταν σαφώς ανώτερου επιπέδου απ' την άλλη, μπροστά από τα ΜΑΤ και τη Βουλή, όπου επικράτησε μέχρι την ώρα που έφυγα η πρόχειρη γηπεδική συνθηματολογία. Ευτυχώς που εκεί βρέθηκε και μια Αφρικάνα και μου ζήτησε τσιγάρο, γιατί ποιος ξέρει τι θα της έλεγαν ή και τι θα της έκαναν οι πατριώτες σημαιοφόροι. Γενικά, μου έκανε μεγάλη εντύπωση που δεν είδα κανένα μετανάστη σχεδόν μεταξύ των αγανακτισμένων πολιτών. Κι αυτοί Αθηναίοι πολίτες είναι, υποτίθεται. Που κρύφτηκαν όμως ως διά μαγείας;
Τι να πω κι εγώ πια, καλοί μου άνθρωποι, τά 'χω χαμένα τελείως και διαισθάνομαι τη φύση της οικονομικής τρομοκρατίας πού 'ναι χειρότερη τελικά κι από έναν σύντομο πόλεμο με νεκρό άμαχο πληθυσμό. Ο φίλος μου ο Μήτσος πού 'χα χρόνια πολλά να δω, ως ακροαριστερός, μου είπε πως δε βλέπεις χαΐρι και προκοπή σε επαναστάσεις άνευ δακρυγόνων. Στον αντίποδα, ο Ηλίας ο Βαμβακούσης μου είπε να ξεκολλήσω απ' τα 70s κι ότι σήμερα οι επαναστάσεις είναι αναίμακτες, ανάλογες των αναίμακτων οικονομικών πολέμων. Εν μέρει συμφώνησα και με τους δύο. Με έναν τύπο άγνωστο μόνο κόντεψα να πλακωθώ στο ξύλο, όταν μού 'πε ότι σε μια ειρηνική επανάσταση έχουν θέση και ισότιμο λόγο οι πάντες, ακόμη και οι φασίστες. Όχι, εγώ δεν κάνω επανάσταση με τα τομάρια γύρω μου, του απάντησα κι αν ήμασταν πιο κεντρικά, σίγουρα το πλήθος θ' άκουγε εμάς και όχι τους ομιλητές της συνέλευσης. Θα ξαναπεράσω απ' το Σύνταγμα τις επόμενες μέρες, όχι τόσο για να διαμαρτυρηθώ, όσο για να παρακολουθήσω τις εξελίξεις και να μελετήσω το φαινόμενο της γενικευμένης "επανάστασης της πλατείας". Με την ευχή κι ελπίδα όλο αυτό το πράγμα να οδηγήσει κάπου (σίγουρα θά 'ναι κάτι πολύ καλύτερο απ' τον απόπατο που μας έριξαν τα λαμόγια), λέω να σας καληνυχτίσω με μια σταχυολόγηση των πιο φορεμένων συνθημάτων της χθεσινής συγκέντρωσης: Το χρέος μεγαλώνει/κι εσύ μαλάκα Πάγκαλε/φουσκώνεις σαμπαλόνι, Σφάξτε τον χοντρό/να φάμε χοιρινό, Σβήστε τα φώτα/ανάψτε τους φακούς/απόψεθα γαμήσουμε τους πολιτικούς, Η χούντα δεν τελείωσε το ΄73/Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία, Το χρέος αλήτες/να το πληρώσει η Siemens!
Ο ποιητής που πίστευε ότι η μελαγχολία και η θλίψη συμβαδίζουν με την αξιοπρέπεια, ο απέραντα τρυφερός σμιλευτής ψυχών και σωμάτων, ο κύριος Φογκ που κοιτούσε το είδωλο του όποτε ήθελε να μάθει τι ώρα είναι, ο Γιάννης Βαρβέρης δεν είναι πια μαζί μας. Έφυγε ξαφνικά από ανακοπή καρδιάς σε ηλικία μόλις 56 ετών. Ακόμη ένας σημαντικός πνευματικός άνθρωπος την έκανε απ' αυτόν τον τόπο, σε μια εποχή που τα πιο υγιή κύτταρα αυτού του τόπου ακριβώς τον χρειάζονταν. Ανάβω ένα κερί, το Κερί που συνέθεσε ο ίδιος, στη μνήμη του...
Σήμερα το απόγευμα συνάντησα στα Εξάρχεια τον Αλέκο Αράπη, το μπάσο των Απροσάρμοστων, που πήραν το όνομα τους από τη μητέρα του Παύλου Σιδηρόπουλου, όταν κάποτε ο γιος της τής έδειξε φωτογραφίες των μελών της νέας μπάντας του κι εκείνη γύρισε και του είπε Πω, πω, βρε παιδί μου, πως ειν' έτσι αυτοί, σκέτοι απροσάρμοστοι! Κατά πρώτον, ξέρεις τι κότσια θέλει να πίνεις καφέ τη σήμερον ημέρα στα Εξάρχεια μ' έναν...Αράπη; Κατά δεύτερον, η πολύ ενδιαφέρουσα αφήγηση του συγκεκριμένου Αράπη δυστυχώς δεν προλάβαμε να μπει αυτούσια στο τεύχος 152-153 της Οδού Πανός που κυκλοφόρησε την περασμένη εβδομάδα. Μεγάλα κομμάτια της, όμως, θα χρησιμοποιηθούν στο official site για τον Παύλο Σιδηρόπουλο, που επιμελούμαι δημοσιογραφικά αυτόν τον καιρό. Για να είμαι ειλικρινής, πρέπει να πω ότι δεν ανήκα ποτέ στους φανατικούς του Σιδηρόπουλου. Ως έφηβος, εκτιμούσα την ερμηνεία του, μού άρεσαν ιδιαιτέρως κομμάτια του σαν το Μού 'πες θα φύγω, το αγγλόφωνο blues The Clown και όλες οι, μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού, ηχογραφήσεις του από τα early 70s με τους Δάμων & Φιντίας, τα Μπουρμπούλια και τη σχετικά πρόσφατα ανακαλυφθείσα συνεργασία του με τον Μιχάλη Καρρά. Ποτέ, ωστόσο, δεν παραμυθιάστηκα με το μύθο του Έλληνα Jim Morrison κλπ., ούτε έψαξα να βρω ποιος μουσικός αντικατέστησε ποιον στα κατά καιρούς συγκροτήματα του. Νομίζω ότι μου πήγαινε περισσότερο ο καλλιτεχνικός του σύντροφος, Δημήτρης Πουλικάκος, τον οποίο θεωρούσα και θεωρώ σοβαρή περίπτωση διανοούμενου και ολοκληρωμένου Έλληνα rocker. Τη δε δισκογραφία του Σιδηρόπουλου, την απέκτησα σταδιακά μέσα σε μία δεκαετία σχεδόν. Σα να με θυμάμαι πολλές φορές μεσ' στο 7 Plus 7 στο Μοναστηράκι να κρατάω το Zorba The Freak ή το Χωρίς μακιγιάζ και την τελευταία στιγμή να τα αφήνω στη θέση τους, αγοράζοντας τελικά όλο και κάναν Bowie, κάναν Dylan και τα σχετικά. Αρκετά αργότερα πρόσεξα περισσότερο τους στίχους του, τη μεγάλη διαφορά στον ήχο της Σπυριδούλας και των Απροσάρμοστων και κάποιες λεπτομέρειες, όπως το εκρηκτικό σόλο βιολί του Γιώργου Μαγκλάρα στην Ώρα τουstuff, την κρυφή συμμετοχή της Δήμητρας Γαλάνη στο ίδιο τραγούδι, ακόμη και πιο επιδερμικά πράγματα, σαν τις αλλαγές στο ντύσιμο και το γενικό look του μέσα σε μια 20ετία που έδρασε ως rock μουσικός, τραγουδοποιός, τραγουδιστής και performer. Αυτό όλο το προσωπικό μου παρελθόν-σχέση με το έργο του Παύλου Σιδηρόπουλου είναι που με κάνει σήμερα να ερευνώ την ιστορία του με πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον απ' όταν ήμουν 17 ετών. Οφείλω να ευχαριστήσω τον φίλο, δημοσιογράφο-ποιητή Σπύρο Αραβανή, που μου ζήτησε να συνυπογράψουμε το αφιέρωμα της Οδού Πανός στον Παύλο Σιδηρόπουλο. Ο Αραβανής, ναι, ήταν και είναι φαν του Σιδηρόπουλου και μάλιστα έχει γράψει και ένα εμπεριστατωμένο άρθρο για τη στιχουργική του. Παρ' ότι το όνομα του εμφανίζεται πολύ λιγότερες φορές συγκριτικά με το δικό μου μέσα στο τεύχος, αυτός ήταν που απομαγνητοφώνησε την τελευταία ραδιοφωνική συνέντευξη του Σιδηρόπουλου και που έδωσε το λόγο στους περισσότερους ανθρώπους, οι οποίοι γνώρισαν ή δε γνώρισαν τον μακαρίτη (εξαιρετικές οι μαρτυρίες του ποιητή- ψυχίατρου Σωτήρη Παστάκα, του τραγουδοποιού Θανάση Γκαϊφύλλια και πολύ συγκινητικό το κείμενο που έγραψε ο νεότερος Πάνος Μουζουράκης). Η δική μου συμβολή περιορίστηκε σε δύο μαραθώνιες συνεντεύξεις με τη Μελίνα Σιδηροπούλου και τους Δημήτρη Πουλικάκο-Θέκλα Τσελεπή, στην καταγραφή δύο σημαντικών μαρτυριών του σκηνοθέτη-τραγουδοποιού Ανδρέα Ταρνανά και του δ/ντή φωτογραφίας Δημήτρη Θεοδωρόπουλου και σε μια απλή σταχυολόγηση παλαιότερων δηλώσεων για τον Παύλο Σιδηρόπουλο από το δίφωνο, το ΠΟΠ+ΡΟΚ και άλλα έντυπα. Για να εξηγηθώ απόλυτα, αναγνωρίζω ως φάουλ μου την ερώτηση που έκανα στη Μελίνα Σιδηροπούλου σχετικά με το αν θυμάται κάτι απ' τις ηχογραφήσεις τραγουδιών του Γιώργου Θεοδωράκη με τη φωνή του Παύλου στον κινηματογραφικό Ασυμβίβαστο του Ανδρέα Θωμόπουλου. Φυσικά, και δεν τραγούδησε ο Παύλος, Γιώργο Θεοδωράκη, εφόσον ο γιος του Μίκη είχε γράψει οργανική μουσική στην ταινία και όλα τα τραγούδια της ανήκαν στον τραγουδοποιό-σκηνοθέτη Θωμόπουλο. Εν τούτοις, θεωρώ ότι το αφιέρωμα της Οδού Πανός στον Παύλο Σιδηρόπουλο είναι καλό, για να μην πω έξοχο και ευλογήσω τα γένια μου. Περιλαμβάνει την πρώτη δημοσίευση χειρόγραφων και ανέκδοτων φωτογραφιών του από το αρχείο της αδερφής του. Τις αφηγήσεις των μουσικών Αλμπέρτου Λεβή και Νίκου Γιαννάτου που οι τροχιές τους συνάντησαν αυτήν του Παύλου (του Λεβή λιγότερο, του Γιαννάτου περισσότερο). Κείμενα που μας παρέδωσαν ο Αλέξανδρος Εμμανουηλίδης, ο Άθως Δημουλάς, η Μαρία Χρονιάρη, ο Οδυσσέας Ιωάννου, ο Σταύρος Σταυρόπουλος και ο Νίκος Λέκκας. Ακόμη, την αναδημοσίευση μίας συνέντευξης του σκηνοθέτη Γιώργου Κορδέλλα από το περιοδικό Μουσική, τότε που γύριζε το βίντεο-κλιπ του Άντε και καλή τύχη μάγκες στα μέσα του 1985, καθώς και ένα ανέκδοτο στιχούργημα του Γιάννη Bach Σπυρόπουλου. Παρεμπιπτόντως, έχω στα χέρια μου ένα φανταστικό blues-rock τραγούδι του Γιώργου Τρανταλίδη σε στίχους του Bach για τον Παύλο και απορώ γιατί δεν δόθηκαν εκείνοι οι στίχοι. Το τραγούδι αυτό επρόκειτο να μπει στους τίτλους τέλους του ντοκιμαντέρ μου, Ζωντανοί στο Κύτταρο-Σκηνές Ροκ, με σκοπό να ερμηνευθεί από τον Διονύση Σαββόπουλο, ο οποίος ήρθε ένα απόγευμα στο Trantal Studio, προφανώς φρίκαρε ο άνθρωπος με τους στίχους του φίλου του, του Bach, που μιλούσαν για καργιόλες και πρεζάκια και αρνήθηκε ευγενικά τη συμμετοχή στο soundtrack της ταινίας. Έτσι, το τραγούδησε ο ίδιος ο Bach και μάλιστα ηλεκτρική κιθάρα έπαιξε ο αδικοχαμένος Δήμης Παπαχρήστου. Ελπίζω να το κυκλοφορήσουν κάποια στιγμή ο Τρανταλίδης ή ο Bach σε προσωπικές δουλειές τους και να μην παραμείνει κρυμμένο στο αρχείο μου αυτό το, πραγματικά, πανέμορφο blues! Τέλος πάντων, το αφιέρωμα του τεύχους 152-153 της Οδού Πανός στον Παύλο Σιδηρόπουλο, φτιάχτηκε κατά 60% από τη λατρεία του Σπύρου Αραβανή και κατά 40% από τη δική μου ερευνητική διάθεση. Τις ευχαριστίες μας δικαιούται και ο ποιητής-εκδότης Γιώργος Χρονάς που είχε την τύχη να τον τραγουδήσει ο Σιδηρόπουλος και που ανέκαθεν τον τοποθετούσε σε περίοπτη θέση μέσα στην Οδό Πανός, αυτό το Lonely Hearts Club Band του κέντρου της Αθήνας.
κκκ
* οι δέκα πρώτες σελίδες του τεύχους 152-153 της Οδού Πανός είναι αφιερωμένες στον Δημήτρη Λαλέτα ως ελάχιστος φόρος τιμής στη μνήμη του.
Φτάσαμε στο παλιό αεροδρόμιο του Ελληνικού λίγο μετά τις 6 το απόγευμα και δε χρειάστηκε να ψάξουμε πολύ για τον συναυλιακό χώρο, αφού μας οδήγησαν προς τα κει οι αφίσες με τα βελάκια και ο ήχος των μουσικών που προβάριζαν. Θυμήθηκα πριν από τέσσερα χρόνια τον Γιάννη Γαϊτανίδη που ακριβώς στο ίδιο μέρος είχε γυρίσει το βραβευμένο Transit με όλους εμάς να υποδυόμαστε τα...ζόμπι μετά από πυρηνική καταστροφή! Έτσι, τα ζόμπι αντικαταστάθηκαν από αριστερές οργανώσεις που είχαν στήσει τα περίπτερα τους και μοίραζαν φυλλάδια. Μεταξύ αυτών, και η Σπίθα του Μίκη Θεοδωράκη, της οποίας- λέει- μέλη είναι ο Κούνδουρος, ο Ζουράρις, ο Καραμπελιάς και πολλοί-πολλοί άλλοι. Μια πρώτη photo με τους μουσικούς του πρώτου μέρους που ήρθαν από νωρίς: ο Ηλίας Βαμβακούσης, ο Δημήτρης Αρναούτης και ο Γιώργος Περού- ο τελευταίος δεν έπαιξε, απλά ήταν εκεί για το support του πράγματος.
Τη συναυλία άνοιξε πανηγυρικά η Ομάδα Κρουστών του Εθνικού Μετσόβειου Πολυτεχνείου υπό την καθοδήγηση του Βασιλάτου. Διονυσιακοί ρυθμοί έμπασαν το ολιγόριθμο ακόμη κοινό στο κλίμα που θα διατηρούταν καθ' όλη τη διάρκεια της εκδήλωσης!
Εις μάτην προσπάθησε ο Βασιλάτος να πείσει τον κόσμο να έρθει μπροστά από τη σκηνή, παρ' όλη την ψυχική ευφορία που είχε προκαλέσει η μουσική των πολλών κρουστών του. Αυτό θα το κατάφερνε προς το τέλος της συναυλίας, όπως θα δούμε, μόνο ο Σπύρος Γραμμένος!
Επόμενο σχήμα η Γεωργία Βεληβασάκη με τον Κώστα Αθυρίδη, που αναγκάστηκαν να βγουν νωρίτερα, λόγω αναχώρησης του Κώστα για Θεσσαλονίκη. Παρουσίασαν τέσσερα κομμάτια,
δύο δικές τους συνθέσεις και άλλες δύο ισπανόφωνες μπαλάντες, οι οποίες αποδόθηκαν εξαιρετικά από τη Γεωργία!
Εν τω μεταξύ, οι ElektroBalkana που θ' ακολουθούσαν, δέχτηκαν να στηθούν στο φακό μου. Εδώ βλέπετε τον σολίστα στη γκάιντα με την τραγουδίστρια του συγκροτήματος.
Κι εδώ τον βιολιστή τους σε τρυφερό εναγκαλισμό από τον Σπύρο Γραμμένο. Μανία πού 'χει αυτός ο Γραμμένος να περιβάλλει με την αγάπη του όλους τους συναδέλφους του!
Λίγο παραπέρα, ο τραγουδοποιός και ερμηνευτής νεορεμπέτικων και παραδοσιακών τραγουδιών, Γιώργος Τζώρτζης, δοκίμαζε την κιθάρα του. Μάλλον δεν χάρηκε ιδιαιτέρως που με συνάντησε χθες για πρώτη φορά, καθώς μου την ψιλοείπε για μια αρνητική κριτική πού 'χα γράψει στο δίφωνο προ 6ετίας για ένα δίσκο του σε στίχους του μακαρίτη Ηλία Κατσούλη. Τι κάθεσαι και θυμάσαι τόσα χρόνια πίσω; του είπα κι εγώ, υποσχόμενος να του στείλω κάποια καλά πράγματα που του έγραψα στη συνέχεια. Αν τα βρω, βέβαια, μεσ' στο χαρτομάνι του αρχείου μου...
Τη θέση του δίπλα στον Τζώρτζη πήρε ο Χρήστος Κωνσταντίνου, ένας από τους δυο-τρεις μεγαλύτερους μπουζουξήδες που έχουμε αυτή τη στιγμή. Θυμηθήκαμε και τον Παγουλάτο, καθώς οι δυο τους συνεργάζονταν σε πολιτικού περιεχομένου εκδηλώσεις λίγο προ του τέλους του Αντρέα. Ήταν ο μόνος που ζούσε ποιητικά, μου εκμυστηρεύθηκε όλο συγκίνηση ο Χρήστος για τον Παγουλάτο!
Με τους ElektroBalkana έπαθα πλάκα! Τι γκρουπάρα ειν' αυτή και πόσο κρίμα που παραμένουν εκτός επίσημης δισκογραφίας! Σα ν' ακούς Λένα Πλάτωνος μιξαρισμένη μετην...Καραγκούνα, ήταν το εύστοχο σχόλιο ενός μουσικού που τους παρακολουθούσαμε παρέα.
Ηλεκτρονικές λούπες, βιολί, κρουστά, γκάιντα και η εξαιρετική τραγουδίστρια τους σε ένα ρεπερτόριο από την Ήπειρο μέχρι την Αραβία! Δηλώνω φαν και προτίθεμαι να αναλάβω την παραγωγή τους, δεν υπάρχει περίπτωση!
Μου θύμισαν λίγο τους Palyrria, η αλήθεια είναι, αν και οι συγκεκριμένοι φρίκουλες καλλιτέχνες χρησιμοποιούν λιγότερο τις λούπες σε σχέση με τα παραδοσιακά όργανα.
Η Λιάνα Μαλανδρενιώτη, ψυχή της συναυλίας, ζήτησε να φωτογραφηθεί με τον σταρ λόλεκ, ο οποίος μόλις είχε φτάσει κι αυτός και μάλλον ένιωσε αμηχανία με τέτοιους χαρακτηρισμούς, λόγω της φυσικής σεμνότητας του.
Έτοιμος και ο Βαμβακούσης, ενόσω δίπλα του τα έλεγαν ο Περού με τον λόλεκ και τη Λιάνα. Ο Αρναούτης, πάλι, προβάριζε τα κομμάτια του.
Μετά τη Βεληβασάκη, ο Ηλίας ήταν ο δεύτερος που τραγούδησε ισπανόφωνο κομμάτι (μεξικανικό, για την ακρίβεια), αφιερωμένο στις πλατείες της Ισπανίας, απ' όπου έρχεται το κύμα της επανάστασης και το διεθνές αίτημα για δημοκρατία!
Παρούσα στη συναυλία και η Ελένη Πορτάλιου της Ανοιχτής Πόλης. Με τη Λιάνα, εδώ, παρακολουθούν τον Ηλία Βαμβακούση επί σκηνής.
Καθώς, όπως ήδη είπαμε, το κοινό παρακολουθούσε την εξέλιξη της εκδήλωσης από τις καρέκλες ή και τον απέναντι λόφο, ένας πιτσιρικάς πήγε μπροστά στη σκηνή για να θαυμάσει τον καλλιτέχνη. Είναι η ωραιότερη photo που έβγαλες, θα μου έλεγε λίγο αργότερα ο Ηλίας!
Πάντως, δεν πρέπει νά 'χει παράπονο ο Ηλίας, εφόσον, εκτός του πιτσιρικά, η απόδοση του στον Μέρμηγκα του Μάνου Λοϊζου, προσέλκυσε και τους συναδέλφους του, Σπύρο Γραμμένο και Ζακ Στεφάνου!
Δημήτρης Αρναούτης, στη συνέχεια, με την κιθάρα του, τη φυσαρμόνικα του και τις ντυλανικές σκωπτικές μπαλάντες του, σαν το Ιησούς Χρυσός νικά και το Να μην είσαι κανενός, που ομολογουμένως άρεσαν πολύ στο κοινό από κάτω!
Μου έλεγε μάλιστα ο Δημήτρης πως πρόσφατα που έπαιξαν κάποια κομμάτια τους με τον λόλεκ στο σπίτι του, ο ένας τραγουδούσε Δεν είμαι κανενός και ο άλλος Να μην είσαι κανενός! Όταν, δε, συνειδητοποίησαν πως έχουν γράψει κι οι δύο τραγούδι που λέγεται Καλλιτέχνης, έπεσε το γέλιο της αρκούδας!
Να και οι Χάνομαι Γιατί Ρεμβάζω, ο Χάρης Καβαλιεράτος με τη Barbara Sauter, που ήρθαν αρκετά καθυστερημένοι, αλλά δεν υπήρξε ουσιαστικά κανένα πρόβλημα και απλά άλλαξε λίγο η σειρά του προγράμματος. Εκείνοι που δε μπόρεσαν τελικά να παραστούν για προσωπικούς τους λόγους ήταν ο Πάνος Μουζουράκης, η Καλλιόπη Βέττα με τον Γιάννη Ιωάννου και η Ρίτα Αντωνοπούλου με τον Λευτέρη Πουλιού.
Το παρόν, όμως, και μάλιστα συγκλονιστικό, έδωσε ο Γιώργος Μεράντζας με μια φωνή πραγματικά άφθαρτη απ' το πέρασμα του χρόνου! Δοθείσης ευκαιρίας, να πω ότι ο Ηλίας Λιούγκος έψαχνε να βρει τον Μεράντζα, που τον εκτιμάει πολύ, μα δυστυχώς δεν συναντήθηκαν, καθώς μέχρι νά 'ρθει ο ένας, είχε φύγει ο άλλος απ' τη συναυλία. Ξέρεις, εγώ δεν έγινα κομμουνιστής εξ αιτίας του Μεράντζα, μου διηγήθηκε ο Λιούγκος και του ζήτησαλεπτομέρειες: Όταν τραγουδούσα στους Αχαρνής του Σαββόπουλου, 19 ετών, ήρθε ο Γιώργος και μου είπε "Πάμε αύριο να σε γράψω στο ΚΚΕ". "Κάτσε να το σκεφτώ λίγο" του πρότεινα κι εκείνος αμέσως μου απάντησε "Να το σκεφτείς; Άρα είσαι αντικομμουνιστής"! "Έτσι είσαι;" είπα κι εγώ κι από τότε αποφάσισα να μείνω πολιτικά ανένταχτος! Τον αγαπώ όμως τον Γιώργο, γιατί είναι απ' τα μέρη μου, την Ήπειρο, και έχει γράψει τη δική του ιστορία στοελληνικό τραγούδι, τελείωσε την αφήγηση του ο Λιούγκος!
Τα παιδία παίζει: ο Γραμμένος και ο Βαμβακούσης αποφεύγουν τη μετωπική σύγκρουση, εξ αιτίας του Ζακ Στεφάνου ανάμεσα τους...
Τα παιδία παίζει Νο 2: ο Γραμμένος παίρνει υπό την προστασία του τον Στεφάνου! Παραείναι, βέβαια, προστατευτικός κομματάκι...
Πηγαδάκι με τον λόλεκ, τον Αλέξη, τον Ζακ και τον Στάθη,
την ίδια ώρα που οι Χάνομαι Γιατί Ρεμβάζω ανέβαιναν στο stage, προκειμένου να παρουσιάσουν τις δυτικότροπες ευγενείς μπαλάντες τους!
Προσέξτε αυτούς τους καλλιτέχνες, έλεγα στα παιδιά πίσω. Κάποτε πήγαιναν στον Χατζιδάκι το υλικό τους κι αυτός, χωρίς καν να το ακούσει, προχωρούσε στην έκδοση των δίσκων τους από τον Σείριο του!
Οι Χάνομαι Γιατί Ρεμβάζω έφυγαν αμέσως μετά το δικό τους πρόγραμμα, αφού έπρεπε να περάσουν από το αφιέρωμα στον Νίκο Γκάτσο στο Μέγαρο Μουσικής με τη Φαραντούρη, τον Αλκίνοο και τον Γισδάκη. Να πάτε και να δώσετε τους χαιρετισμούς μου, τους είπα, μια κι εγώ τό 'χα δει προ μηνών το συγκεκριμένο κονσέρτο στην πρώτη παρουσίαση του.
Γιώργος Μεράντζας, respect, τα είπαμε προηγουμένως! Έφερα μόνο την παρουσία μου και τη φωνή μου, είπε στο κοινό,
και ξεκίνησε να τραγουδάει α καπέλα το Πως να σωπάσω του Σταύρου Ξαρχάκου και του Κώστα Κινδύνη!
Κάτι τέτοιους καλλιτέχνες της γενιάς του Πολυτεχνείου βλέπεις και λες ότι ευτυχώς δεν εξαργυρώθηκαν τα πάντα σ' αυτό τον τόπο.
Αν πω ότι ακολούθησε λαϊκό πρόγραμμα με τον Τζώρτζη και τον Κωνσταντίνου μάλλον θα τους αδικήσω.
Κι αυτό διότι, εκτός του Μάρκου Βαμβακάρη που τραγούδησαν ή του ταξιμιού που έπαιξαν στον Καϊκτσή του Απόστολου Χατζηχρήστου, απέδωσαν κι ένα εξαιρετικό τραγούδι του Δημήτρη Αποστολάκη των Χαϊνηδων από το τελευταίο προσωπικό άλμπουμ του Χρήστου Κωνσταντίνου!
Το έδαφος ετοιμαζόταν κάπως για τον λόλεκ, που εδώ κάτι συζητάνε περί Αχινού με τον Βαμβακούση.
Μια ζεστή αγκαλιά από τον Βαμβακούση στη Δανάη Παναγιωτοπούλου, η οποία επίσης είχε ψιλοαργήσει κι είχαμε αρχίσει να αγχωνόμαστε.
Σχεδόν ταυτόχρονα με τη Δανάη έφτασε στον συναυλιακό χώρο και ο Ηλίας Λιούγκος συν γυναιξί και τέκνοις, όπως θα δούμε παρακάτω.
Στο δικό του πρόγραμμα, ο λόλεκ επιβλήθηκε για μια ακόμη φορά με τη σοβαρή παρουσία του και την ερμηνεία του στα Δεν αρκεί, Κανενός, αλλά και με τη διασκευή του στο Κάθε βράδυ πάντα λυπημένος του Τσιτσάνη (το έδαφος που λέγαμε ότι είχαν προετοιμάσει ο Τζώρτζης με τον Κωνσταντίνου)!
Τι κομματάρα, έλεγε δίπλα μου ο Λιούγκος για το Δεν αρκεί, που προτίμησε να μην το χάσει από το να προβάρει τα δικά του κομμάτια, μια και θά 'βγαινε αμέσως μετά τον λόλεκ.
Μαγεία σκέτη ο Λιούγκος κι ας μας τραγούδησε μόνο δύο κομμάτια με την κιθάρα του!
Το ένα απ' τα δύο αυτά, όμως, ήταν ο Εφιάλτης της Περσεφόνης του Χατζιδάκι και του Γκάτσου, μια πολύ ταιριαστή επιλογή με το σκοπό της συναυλίας, που το κοινό εκτίμησε δεόντως και χειροκρότησε θερμά τον ερμηνευτή!
Τον οποίο ερμηνευτή Λιούγκο έσπευσε να συγχαρεί ο συνονόματος του, Ηλίας Βαμβακούσης.
Την ερωτική της επιστολή προς τον Πρωθυπουργό- όπως τη χαρακτήρισε η Δανάη Παναγιωτοπούλου- τραγούδησε, εννοώντας φυσικά την Ιστορία του Γιώργου!
Την παρακολουθούν με προσοχή ο μπαμπάς Ηλίας Λιούγκος με τον μεγαλύτερο θαυμαστή του, τον 8χρονο γιο του, Ορέστη! Πως πέρασαν τα χρόνια; Σαν χθες θυμάμαι που μου τηλεφώνησε μια μέρα ο Ηλίας και με ρώτησε όλο απόγνωση: Τι θα κάνω, μπαγάσα; Η Χρυσούλα είναι έγκυος...
Βέβαια, αν ήξερα ότι το παιδί μου θά 'βγαινε και μένα σαν αυτό το όμορφο, πανέξυπνο και φιλότεχνο Υδροχοάκι, ευχαρίστως να έκανα δέκα, όχι ένα μόνο! Μου ζήτησε μάλιστα να τον φωτογραφίσω μόνο του! Κάν' το, μου είπε ο Ηλίας, γιατί βάζει στο google Ορέστης Λιούγκος και ψάχνει στο internet μήπως βρει κάτι...για τον εαυτό του! Πεθάναμε στο γέλιο!
Αυτά, λοιπόν, γίνονταν πίσω απ' τη σκηνή και μπροστά η φωτογενής Δανάη καθήλωνε το κοινό της με τις δισκογραφημένες ακουστικές μπαλάντες της.
Δεν ξέρω γιατί, αλλά την ώρα που η Δανάη βρισκόταν επί σκηνής, πρότεινα στη Λιάνα να στήσουμε κάνα παρεμφερές event σε νησί τούτο το καλοκαίρι. Μήπως στην Κέρκυρα, που μού 'χε προτείνει ο αναρχοαυτόνομος φίλος μου, ο Μίαρης, να φτιάχναμε καλλιτεχνικό κοινόβιο;
Ορίστε εικόνα κοινοβίου! Ο Βαμβακούσης με τον Δρογώση παρακολουθούν τον Γραμμένο με τον Στεφάνου να ετοιμάζονται για το δικό τους κοινό πρόγραμμα!
Λίγη ακόμη Δανάη προτού τη διαδεχτεί ο Δρογώσης,
ο οποίος εξαπέλυσε κανονική επίθεση κατά του Σαββόπουλου με τις πρόσφατες δηλώσεις του κι αμέσως μετά έπαιξε στο πιάνο και τραγούδησε Η αγάπη στο τέλος (νικά)...
Πίσω απ' τη σκηνή, ο Λιούγκος ενημερώνεται από τον λόλεκ για έναν εξαίρετο συνάδελφο τους που λέγεται Μανώλης Αγγελάκης και που πρόσφατα κυκλοφόρησε ο τρίτος δίσκος του. Θέλω να τον μάθω αυτόν, γύρισε και μου είπε σε κάποια στιγμή ο Ηλίας!
Και ο Δρογώσης μπροστά συνέχιζε να παίζει τα τραγούδια του και να πολιτικολογεί, προξενώντας τις επευφημίες ενός, φτιαγμένου για αντίσταση, κοινού!
Ακολούθησαν οι Sun of a Beach, το rock συγκρότημα που το όνομα του παίζει μεταξύ Ο γιος της Πουτάνας και Ο ήλιος της Παραλίας!
Κι ενώ όλοι περιμέναμε να τα σπάσουν με τίποτα χεβυμεταλλιές, εκείνοι μας αποστόμωσαν παίζοντας ηλεκτρικά διασκευασμένα το Για το καλό μου του Γιάννη Μηλιώκα, τη Μπαλάντα του κυρ-Μέντιου των Λουκά Θάνου-Κώστα Βάρναλη και τον Κυρ-Παντελή του Πάνου Τζαβέλλα, έτσι όπως το διασκεύασαν πρόσφατα οι Magic de Spell!
Αν δε μπορείτε να έρθετε λίγο πιο κοντά μας, πως θα κάνουμε επανάσταση; ρώτησε ο Σπύρος Γραμμένος το κοινό που είχε απομείνει και εκείνο ασπάστηκε την προτροπή του, γεμίζοντας το μπροστινό μέρος του stage.
Ο αθεόφοβος Γραμμένος (ή Χαμένος ή Καμμένος, όπως θα τον αποκαλούσε λίγο αργότερα ο αρχηγός των Lost Bodies και πολύ θα το χαιρόταν), ξεκίνησε το πρόγραμμα του με ένα ποίημα που έγραψε, παραποιώντας ένα παλιό λαϊκό άσμα του Βασίλη Σαλέα με τον Μάκη Χριστοδουλόπουλο. Κι έγινε από κάτω το έλα να δεις!
Δίπλα του ήταν ο Ζακ Στεφάνου που ερμήνευσε τον αλληγορικό αντιμιλιταριστικό Τζι-Άι-Τζο του με όλα τα διάσημα παιδικά παιχνίδια και τα καρτούν του παρελθόντος να έχουν γίνει βιαστές, πρεζέμποροι και πολεμικές μηχανές!
Το κλου, βέβαια, της κοινής εμφάνισης του Σπύρου Γραμμένου και του Ζακ Στεφάνου ήταν το τραγούδι του πρώτου με τίτλο Μαμά, μπαμπά, είμαι κουκουλοφόρος, κάτι σαν τον ύμνο των πιο ανήσυχων νεολαίων της εποχής μας, να πούμε!
Αδιαφιλονίκητοι βασιλιάδες της εκδήλωσης, ωστόσο, κατά κοινή παραδοχή στέφθηκαν οι Lost Bodies, αυτή η αναρχική κολεκτίβα μουσικών, που αποτελούν την επιτομή του underground στην ελληνική ανεξάρτητη σκηνή!
Τους λάτρεψα, κανονικά όμως! Μέσα από τον βρώμικο ήχο του rock' n' roll τους, τις κραυγές του Θάνου και τα χριστοπαναγίδια που εκτοξεύονταν αφειδώς εν είδει κοινωνικής καταγγελίας,
εγώ παραδόξως - όπως και αρκετοί άλλοι, φαντάζομαι - ένιωσα τελείως διαφορετικά. Γελάστε, γελάστε, γελάστε, παρότρυναν με ρετρό διάθεση οι Lost Bodies το κοινό τους, λίγο πριν έλθει η punk καταιγίδα, αλλά ακούγοντας για όλο αυτό το χάλι που ζούμε και που ουσιαστικά περιέγραφαν, ασυναίσθητα με πήραν τα ζουμιά...
Το ίδιο και τον λόλεκ παραδίπλα, ο οποίος ζήτησε μια photo με τον Θάνο, λίγο πριν αποχωρήσουμε όλοι σχεδόν από τη συναυλία στη μία τη νύχτα και δυστυχώς χωρίς να δούμε το τελευταίο συγκρότημα, τους Drama Queen. Υπ' όψιν ότι ο λόλεκ με τον Σπύρο είχαν παίξει μαζί το 2005, αρκετά χρόνια δηλαδή πριν βγάλει το ντεμπούτο άλμπουμ του. Συνοπτικά, ήταν μια από τις ωραιότερες συναυλίες διαμαρτυρίας και τη φχαριστήθηκα, καθώς όλο το βάρος της οργάνωσης και της παρουσίασης είχε πέσει τελικά στη Τζένη Σιούτη. Της αξίζουν συγχαρητήρια για το σωστό timing στο πρόγραμμα, παρά τα μικροπροβλήματα που συμβαίνουν πάντα σε τέτοιου είδους εκδηλώσεις. Όπως είπε χαρακτηριστικά η Δανάη Παναγιωτοπούλου, πρώτη φορά που συμμετείχα σε συναυλία μαζί με πολλούς συναδέλφους κι αντί να βγω δυο ή τρεις ώρες μετά, βγήκα στην ώρα μου! Ανανεώνουμε το ραντεβού μας το πενθήμερο 25 - 29 Μαΐου στο B-FEST 2011 που θα διεξαχθεί στη Σχολή Καλών Τεχνών, στην Πειραιώς! Καλά που πήγα χθες στη συναυλία στο Ελληνικό, διότι μπορεί και να μη μάθαινα ότι στο πρόγραμμα κινηματογραφικών προβολών του B-FEST θα παιχτεί και μια δική μου ταινία, το ντοκιμαντέρ Damo Suzuki: Αυτοσχεδιασμοί για μιαφωνή, ένα ποίημα και μια τηγανιά μπάμιες! Θα επανέλθω τις επόμενες μέρες με σχετικό post! Καλή εβδομάδα σε όλους εύχομαι!
Ή μάλλον δύο ευχάριστα νέα!
Ο τίτλος του έργου δεν είναι διόλου τυχαίος, παρμένος σίγουρα από την ταινία Πρόσεχε την Ιερή Πόρνη του Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ. Η σκηνοθεσία, άλλωστε, του Σολδάτου είναι λιτή και παραπέμπει σε ταινία δωματίου με το ντεκόρ να αποτελείται βασικά από το κρεβάτι του πληρωμένου έρωτα. Ο έντονος κόκκινος φωτισμός είναι ακόμη μία ευθεία παραπομπή, όχι τόσο στους οίκους ανοχής, όσο στα Πικρά δάκρυα της Πέτρα φον Καντ, δηλαδή σε ακόμη ένα φασμπιντερικό υπαρξιακό δράμα. 
