Ο ΚΥΠΟΥΡΓΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΥΠΟΥΡΓΟΣ...

Πριν λίγα χρόνια.

Χτυπάει το τηλέφωνο σπίτι μου.

Το σηκώνει η μάνα μου.

Φωνή: ναι, γεια σας, τον Αντώνη θα ήθελα.

- δεν είναι εδώ, θέλετε να του πω κάτι;

Φωνή: όχι, ευχαριστώ, θα ξανακαλέσω.

- ποιος είστε άμα με ρωτήσει;

Φωνή: ο Κυπουργός, πείτε του.

(σιωπή)

- ευχαριστώ και με συγχωρείτε κιόλας, αλλά...ποιος ακριβώς υπουργός είστε;

Φωνή (γέλια): όχι υπουργός, κυρία μου, Κυπουργός! Ευχαριστώ, να είστε καλά!

Όταν επέστρεψα, χτυπιόμουν απ' το γέλιο με τη στιχομυθία, όπως μου τη μετέφερε η μάνα μου.

Είπα κι εγώ, παιδάκι μου, άμα άρχισαν να σε παίρνουν τηλέφωνα κι οι υπουργοί τώρα...