Για τη Mariska Veres, το Venus των Shocking Blue και ένα ολλανδικό κανάλι...

Είδα ένα όνειρο χθες βράδυ. Ετοιμαζόμουν, λέει, να μετακομίσω σ' ένα χαμηλοτάβανο μικρό σπίτι μπροστά στην όχθη ενός καναλιού. Τα νερά κυλούσαν ήρεμα ακριβώς μπροστά στα μάτια μου κι εγώ γέμιζα σιγά- σιγά το όμορφο αυτό σπιτάκι με τα προσωπικά μου αντικείμενα. Τι ξενέρωμα το πρωινό ξύπνημα! Κι αυτός ο καφές στο διαμέρισμα στο Κερατσίνι, η ίδια κίνηση κάθε μέρα, βρέξει- χιονίσει...Η αγαπημένη μου Ολλανδία μού ξανάρθε μοιραία στο νου. Πόσο θα' θελα ένα δικό μου διαμέρισμα, μια τρύπα έστω, στο Άμστερνταμ, στην Ουτρέχτη ή στη Χάγη. Πέρσι τον Αύγουστο πήρα το τραίνο για τη Χάγη, μόνο και μόνο για να συναντήσω από κοντά τη Mariska Veres, την καταπληκτική φωνή των Shocking Blue και ένα από τα πιο ωραία χίπι κορίτσια των 70s! Είχα ρωτήσει προηγουμένως τον Νίκο Τσιλογιάννη, το ντράμερ από τα Μπουρμπούλια του Σαββόπουλου που ζει στην Ολλανδία από το 1976 και με πληροφόρησε πως πράγματι η Mariska είχε ηγηθεί ενός πρόσφατου revival των Shocking Blue κι εμφανιζόταν τακτικά στην ολλανδική τηλεόραση. Τρομερή απογοήτευση όταν έφτασα στην πόλη νωρίς το πρωί και μέχρι το μεσημέρι είχα ανακαλύψει το σπίτι της- η Mariska όμως δεν ήταν εκεί. Λίγους μήνες νωρίτερα είχε αφήσει την τελευταία της πνοή, χτυπημένη απ' τον καρκίνο σε ηλικία 59 ετών. Τι έμεινε τελικά απ' αυτό το κορίτσι, την κόρη ενός Ούγγρου βιολιστή που στα τέλη των 60s τη σύγκριναν όλοι με τη Grace Slick των Jefferson Airplane; Που όταν μπήκε στους Shocking Blue, αντικαθιστώντας τον τραγουδιστή τους που' χε πάει φαντάρος, το είχε ξεκαθαρίσει σε όλους: δεν πίνω, δεν καπνίζω, δεν παίρνω ναρκωτικά, δεν κάνω free sex; Κι ας ήταν ολόκληρη, από πάνω μέχρι κάτω, η ενσάρκωση του ιδεώδους της σεξουαλικής επανάστασης των καιρών της! Τελικά, αυτό που έμεινε είναι κάτι βινύλια του συγκροτήματος της με το σηματάκι της μαριχουάνας απάνω που τα έφερα μαζί μου στην Ελλάδα. Ένα πολύτιμο οπτικοακουστικό αρχείο, μέρος του οποίου ήταν και η παρουσίαση του ποπ αριστουργήματος Venus στην ολλανδική τηλεόραση πριν από 40 χρόνια σχεδόν. Ένα μοναχικό τσιγάρο που κάπνισα λίγα μέτρα παρακάτω απ' το σπίτι της, σ' ένα παγκάκι, μπροστά από ένα μικρό κανάλι. Σαν κι αυτό που είδα στον ύπνο μου χθες βράδυ...