CAVEMAN Ή ΘΕΕ ΜΟΥ, ΤΟ ΦΡΙΧΤΟ ΓΕΛΙΟ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ...

Εδώ και μέρες η γλυκύτατη Αναστασία Παπαστάθη, σκηνοθέτις του Caveman, του έργου που σπάει τα ταμεία αυτό τον καιρό στο Coronet, μας είχε προσκαλέσει σε μια απ' τις παραστάσεις. Η Αναστασία είναι και σύζυγος του Πάνου Φορτούνα, του συνθέτη που συνεργάζεται με τη Λεονάρδου στο Κύτταρο, οπότε είχα κι άλλο έναν λόγο για να την τιμήσω. Ο βασικότερος λόγος ήταν όμως ό,τι με ενδιέφερε και μένα να δω ίσως την πιο εμπορική θεατρική one man show παράσταση της σαιζόν! Πήγαμε, λοιπόν, απόψε με τον Χρονά και τη Σωτηρία να δούμε που οφείλεται η σαρωτική επιτυχία ενός ξένου έργου, γραμμένου τη δεκαετία του 1980 από τον Rob Becker. Οφείλω να ομολογήσω ό,τι αυτά που θα περιγράψω τα είπα έτσι ακριβώς και στη φίλη σκηνοθέτιδα, η οποία έκανε μια αξιοπρεπέστατη δουλειά, τόσο που να λες ό,τι εάν ένας άλλος, κατωτέρων ικανοτήτων, σκηνοθέτης βρισκόταν στο πόστο της να μιλάγαμε για κάτι ακόμη χειρότερο. Το έργο διήρκησε δυόμισι ολόκληρες ώρες και από τη μία ώρα και μετά επαναλαμβανόταν σε βασανιστικό ρυθμό. Παρά την προσπάθεια ενός φιλότιμου και σε ορισμένες στιγμές έξοχου Γεράσιμου Γεννατά, ήταν τόσο ανούσιο το κείμενο που προσωπικά δε μου είπε τίποτα. Ένα μικροαστικό παραλήρημα για τα προβλήματα των παντρεμένων ζευγαριών, όπου ο άντρας ήταν ο πολλά βαρύς και η γυναίκα η καρικατούρα- χαρακτήρες που με τρομερή άνεση υποδυόταν ο Γεννατάς, αστειευόμενος και μοιράζοντας μπίρες στο κοινό εν είδη πρωτοτυπίας! Στο τελευταίο ημίωρο μάλιστα το έργο ξέπεσε στο όριο του εκχυδαϊσμού, θυμίζοντας παράσταση στο Δελφινάριο. Δύο σελίδες κειμένου στην ουσία μάκριναν σε εξοντωτική χρονική διάρκεια με την ίδια αίσθηση που έχουν τα μεταλλαγμένα καρπούζια όταν τους πατάς μια ένεση από βραδίς και την επόμενη το πρωί έχουνε γίνει! Μια θεατρική αναπαραγωγή των τηλεοπτικών δελτίων ειδήσεων, όπου το Τίποτα αποθεώνεται και ανάγεται στην κάποτε σημαντική ενημέρωση. Λες και ο κ. Becker (ο οποίος παρεμπιπτόντως έμαθα ό,τι έχει γίνει ζάμπλουτος από τις πωλήσεις των δικαιωμάτων της ανόητης παπαριάς του σε 30 χώρες!) ήταν φαν των σήριαλς του Νίκου Φώσκολου: ξέρετε, όταν το πιο απλό πράγμα λέγεται ξανά και ξανά σε αργούς ρυθμούς απ' όλους τους ηθοποιούς ώστε να χρονοτριβεί η διεξαγωγή του...δράματος. Έλεγε ας πούμε ο Γιάγκος ώστε αληθεύει ό,τι προτίθεσαι να παντρευτείς τον αδερφό μου; Κι απαντούσε η Βίρνα ω, ναι, αληθεύει ό,τι πρόκειται να παντρευτώ τον αδερφό σου, ενώ κάποιος τρίτος πεταγόταν αμέσως μετά και πρόσθετε μα, τι ακούω; αληθεύει ό,τι πρόκειται να παντρευτείς τον αδερφό του; και φτου κι απ' την αρχή! Στην TV πολύ απλά αλλάζεις κανάλι ή την κλείνεις, στο θέατρο όμως ένα τέτοιο πράγμα δεν αντέχεται για περισσότερο από ένα τέταρτο της ώρας. Στο μεγαλύτερο μέρος της παράστασης είχα πίσω γυρτό το κεφάλι και άκουγα με κλειστά μάτια. Η Σωτηρία δίπλα μου ξυνόταν, καθώς από τη μυρμηρίαση που την είχε πιάσει, είχε πετάξει κόκκινα εξανθήματα η γυναίκα. Ο Χρονάς μας έδειχνε το εξώφυλλο του επικείμενου βιβλίου με τα ποιητικά του άπαντα και ζητούσε τη γνώμη μας, τι καλά να είχε μαζί του και το περιεχόμενο να περνούσε σοβαρά η ώρα...Απόψε πάντως μέσα στο Coronet υπήρχαν 370 άνθρωποι και όπως έμαθα σε καθημερινή βάση δεν πέφτουν κάτω από τα 300 άτομα! Δεν υπάρχει περίπτωση το κοινό αυτό να ήταν θεατρόφιλο. Νοικοκυραίοι ήταν που πάνε και στα Village Cinemas να δουν την αμερικανιά τους ή στήνονται μπροστά σε μια τηλεοπτική οθόνη ολημερίς. Σαν κι αυτούς που το έργο του Becker δεν ήθελε να στηλιτεύσει ή έστω να σατιρίσει, αλλά αντιθέτως να τους σχηματικοποιήσει. Βγαίνοντας από το υπόγειο του κτιρίου, είπα στη φίλη μου ό,τι πρέπει να νιώθει χαρούμενη που αυτή τη στιγμή είναι η σκηνοθέτιδα της πιο επιτυχημένης εμπορικά θεατρικής παράστασης! Ήξερα ό,τι πήγαινα να δω κωμωδία κι όμως αποχώρησα με μια καταθλιπτική διάθεση. Κάτι είχε κι η ατμόσφαιρα από το πρωί, αυτός ο συνδυασμός ζέστης και υγρασίας, μια ανησυχία, ένα αρρωστιάρικο κλίμα. Κι έτσι, καθώς σκεφτόμουν όλους αυτούς που χαχάνιζαν με το παραμικρό αστειάκι σεξίστικου περιεχομένου, μου ήρθε στο νου εκείνος ο καταπληκτικός στίχος του Κώστα Καρυωτάκη:

Θεέ μου, το φριχτό γέλιο των ανθρώπων...