ΤΣΑΡΛΣ ΜΠΟΥΚΟΒΣΚΙ- ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΞΥΝΟΜΑΙ ΣΤΗ ΜΑΣΧΑΛΗ...

Τον Αύγουστο του 1980, η Ιταλίδα δημοσιογράφος και συγγραφέας Fernanda Pivano- 63 ετών τότε- πήγε στην Καλιφόρνια, στο σπίτι του Charles Bukowski και συνομίλησε για τρεις ώρες μαζί του. Οι εβδομήντα σελίδες απομαγνητοφωνημένου κειμένου μορφοποιήθηκαν σε ένα απολαυστικό βιβλίο υπό τον τίτλο Τσαρλς Μπουκόβσκι- Το μόνο που με νοιάζει είναι να ξύνομαι στη μασχάλη! Η πρώτη έκδοση έγινε στο Μιλάνο το 1982 και η δεύτερη το 1997, απ' όπου προέκυψε και η ελληνική μετάφραση από τα ιταλικά. Από τις εκδόσεις Απόπειρα, λοιπόν, κυκλοφορεί εδώ και λίγο καιρό το δημοσιογραφικό πόνημα της Pivano για τον ανατρεπτικό και κυνικό Bukowski σε μετάφραση της Λένας Ταχμαζίδου και σχόλια του Γιώργου Μπλάνα (160 σελίδες, τιμή: 10 ευρώ).

Ο Bukowski είναι ο αγαπημένος μου Αμερικανός συγγραφέας, με μιαν αγάπη που ήρθε στα πρώτα χρόνια της ενηλικίωσης και συνεχίζεται ασίγαστη μέχρι σήμερα! Είχα γελάσει μέχρι δακρύων με το διήγημα του Η Γαμησομηχανή (The Fuck Machine) και με πολλές άλλες μεμονωμένες ιστορίες του. Σε μια απ' αυτές, μιλούσε από τηλεφωνικό θάλαμο με το αφεντικό του, που τον έψελνε με καταιγιστικούς ρυθμούς! Κι αυτός, την ίδια ακριβώς ώρα, ένα άλλο πράγμα είχε στο νου του: να ξεβιδώσει το ακουστικό του τηλεφώνου, διότι είχε την απορία εάν χωρούσε μέσα το...καυλί του! Το δοκίμασε, είδε ότι χωρούσε κι έτσι συνεχίστηκε το βρισίδι από τον εργοδότη του!

Σε μια άλλη ιστορία, πάλι, ήταν πάνω σ' ένα καμιόνι μαζί με δυο- τρεις άγνωστους που τους είχαν μαζέψει για αλητεία. Πλησιάζει έναν και του λέει φίλε, να σου πάρω μια πίπα; ευχαριστώ, όχι του κάνει ο άλλος για να λάβει τη φοβερή απάντηση ε, τότε πάρε μου εσύ μία, έτσι, να περάσει η ώρα! Υποδόρεια ρομαντικός όσο και φαινομενικά διεστραμμένος, δημιουργικός μέσα στην προσωπική αέναη τραγωδία του, σφριγηλός παρ' όλο τον μηδενισμό των γραπτών του, χαρωπός μέσα στην αρνητική ανάγνωση της ζωής, ο Bukowski είναι κατά τη γνώμη μου ο σημαντικότερος ίσως Αμερικανός συγγραφέας, που τον τοποθετώ πάνω και από τους κάπως υπερεκτιμημένους beatniks, αλλά και τον Fawkner, το έργο του οποίου μου αρέσει εξίσου. Όπως γράφει χαρακτηριστικά η Pivano στον πρόλογο της συνέντευξης, ένας Bukowski βυθισμένος στην καταστροφή, που είναι επίσης και η καταστροφή της αποσύνθεσης μέσα στην οποία ζούμε...

Το βιβλίο αυτό ξαναέφερε τον αιρετικό, κατά βάθος μέγα εξπρεσσιονιστή, συγγραφέα με μια συγκεκριμένη εικόνα μέσα μου: αυτής που τον θέλει να γράφει όχι σε computer ή κάποιο laptop, αλλά σε μια γραφομηχανή παλαιού τύπου, ανάμεσα σε βρώμικα στρωσίδια, με δεκάδες αδειανά κουτάκια μπίρας και μπουκάλια ουίσκι, με δυσωδία που βγαίνει από τα μεγάλα σπυριά στο χαρακωμένο του πρόσωπο, με αρουραίους που κυκλοφορούν δίπλα απ' τα πόδια του και παχιές κατσαρίδες που κόβουν βόλτες στους τοίχους. Εννοείται, στους τοίχους των πρώτων σπιτιών που έζησε μέχρι τα 45 του και όχι της βίλας του στο Σαν Πέδρο της Καλιφόρνια, όπου και απεβίωσε το 1994 ως πολυεκατομμυριούχος πλέον. Η Fernanda Pivano, ειδική επί του έργου του Ernest Hemingway, όπως και της αμερικανικής λογοτεχνίας γενικότερα, κατάφερε κυριολεκτικά μια καταβύθιση στα άδυτα της ψυχής του Bukowski, εκμαιεύοντας τις απόψεις του για τον ίδιο του τον εαυτό, το αλκοόλ, το τζόγο, το θεό και το διάβολο, τη φύση, την πολιτική, το φεμινισμό, τις γυναίκες, τους συγγραφείς- συναδέρφους του John Fante και Henry Miller. Διαβάστε το, συνοδεία ενός cd του Tom Waits ή βινυλίου, αν είναι εφικτό! Νομίζω μάλιστα πώς το άλμπουμ Closing Time του 1973 είναι ένα κι ένα για την περίσταση! Πορνόγεροι καλώς ή κακώς υπάρχουν πολλοί, ένας όμως ήταν ο Charles Bukowski!