ΠΑΣΧΑΛΙΝΟ ΤΡΑΠΕΖΙ ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΝΟ ΚΟΥΤΡΟΥΜΠΟΥΣΗ

Το Πασχαλινό τραπέζι των τελευταίων χρόνων είναι συνυφασμένο με το φιλόξενο σπίτι του συνεργάτη μου, του δ/ντή φωτογραφίας Δημήτρη Θεοδωρόπουλου και της γυναίκας του, της σκηνοθέτιδας Μάρσας Μακρή. Εκεί λαμβάνουν χώρα μαζώξεις φίλων, τραπεζώματα με την ασυναγώνιστη μαγειρική της Μάρσας και συνευρέσεις με τον συνθέτη Μηνά Αλεξιάδη και τον συγγραφέα- εικαστικό Πάνο Κουτρουμπούση. Συναντώ σπάνια τον Κουτρουμπούση, για την ακρίβεια μια- δυο φορές το χρόνο πάντα στο σπίτι των κοινών μας φίλων. Είναι ένας άνθρωπος όμως που εκτιμώ πολύ και που θαυμάζω την μακρόχρονη πορεία του στα αντεργκράουντ πράγματα της χώρας. Όσοι έχουν διαβάσει την Ιστορία του Ελληνικού Ροκ του Μανώλη Νταλούκα, θα ξέρουν τι εστί Κουτρουμπούσης! Οι μεγαλύτεροι ίσως έχουν στη βιβλιοθήκη τους το θρυλικό cult αριστούργημα του με τίτλο En αγκαλία de Κρισγιαούρτι, που βγήκε το 1978 και αποτέλεσε μια πιο προσωποπαγή ενασχόληση του με τη λογοτεχνία, από τότε που αρκετά χρόνια πίσω συμμετείχε στη σύνταξη του περιοδικού Πάλι με τον Νάνο Βαλαωρίτη και τον Δημήτρη Πουλικάκο! Ο ιδιόμορφος αυτός καλλιτέχνης ασχολήθηκε κάποτε με τον κινηματογράφο, γυρίζοντας πειραματικά 16άρια φιλμάκια, φιλοτέχνησε πολλά εξώφυλλα δίσκων (το Μεταφοραί- Εκδρομαί ο Μήτσος του Πουλικάκου, τη Θεοκωμωδία του Πιλαλί κ.α.), ενώ στο Λονδίνο όπου ζούσε στα τέλη της δεκαετίας του ΄60 είχε σχεδιάσει ψυχεδελικά το διαμέρισμα του Μιτς Μίτσελ, ντράμερ τότε της φοβερής μπάντας του Τζίμι Χέντριξ! Ποιος να ξέρει ό,τι στην παρέα κάποτε του Κουτρουμπούση και του Πουλικάκου ανήκε και ο Θόδωρος Πάγκαλος, εκεί στις αρχές του 1950, όταν όλοι τους ήταν μέλη της περίφημης Παράγκας των Ελλήνων Υπαρξιστών!
Σήμερα, ο Κουτρουμπούσης μένει στο διαμέρισμα του στα Εξάρχεια με την Αγγλίδα Kate του, τη γυναίκα της ζωής του. Τη γνώρισε στο Λονδίνο κι είναι μαζί πάνω από σαράντα χρόνια! Η κυρία Kate είναι μια άλλη απίστευτη περσόνα, η οποία δούλευε από τα 17 της σα dj σε λονδρέζικα clubs, ενώ διατέλεσε και προσωπική φίλη θρύλων της rock, όπως του Ginger Baker των Cream και του Graham Bond! Το δε αθηναϊκό διαμέρισμα τους είναι ένας μικρός ναός του αντεργκράουντ γεμάτο από σουρεαλιστικά ανδρείκελα και αντικείμενα με αισθητική κόμικς και επιστημονικής φαντασίας! Ο Κουτρουμπούσης και η Kate είναι από τους καλλιτέχνες που σνομπάρουν πιθανές συζητήσεις που θα πέσουν στο τραπέζι για τον Θεοδωράκη ή τον Σαββόπουλο. Αρνούνται οποιαδήποτε σχέση με κάθε μορφή κατεστημένου, κάτι που το έκαναν πράξη καθ' όλη τη διάρκεια της κοινής ζωής τους. Παιδιά δεν έχουν, ίσως ο χίπικος σουρεαλισμός που τους διέπει να μην τους το επέτρεψε ποτέ. Πάντως, τα υπάρχοντα τους σκέφτονται να τα γράψουν σε ένα σύλλογο που ασχολείται με τα...γαϊδουράκια και τη φροντίδα τους!

Φάγαμε όλοι παρέα χθες, συζητήσαμε πολύ και ο Θεοδωρόπουλος μας έπαιζε το ένα βινύλιο μετά το άλλο, από την Cairo Jazz Band και τους Έλληνες Juniors μέχρι τη μουσική των Spirit για τη μοναδική αγγλόφωνη ταινία του Ζακ Ντεμί. Όταν τελείωσε το πασχαλινό φαγοπότι και την αράξαμε για τον απογευματινό καφέ, κάποιος διάβασε κομμάτια από την αυτοβιογραφία του Νίκου Παπατάκη, ένα βιβλίο που έχει τη λέξη απόγνωση μέσα στον τίτλο του. Που την είδε την απόγνωση ο Παπατάκης, με τέσσερις- πέντε γάμους στο ενεργητικό του, παρέα με τον Ζαν Ζενέ και με άντρες και γυναίκες ως εραστές του μέσα στο προλεταριάτο του Παρισιού των 50s; εξέφρασε απορία ο Κουτρουμπούσης. Και ήταν μάλλον εύλογη κάπου η απορία του...Στενοί του φίλοι, άλλωστε, είναι ακόμη η Μήτσορα η συγγραφέας και βέβαια ο Πουλικάκος, που δεν εξαργύρωσαν τίποτα από την παρουσία τους στα καλλιτεχνικά δρώμενα αυτού του τόπου.

* οι φωτογραφίες της ανάρτησης είναι του Δημήτρη Θεοδωρόπουλου

**κι ένα δείγμα της υπερρεαλιστικής κουτρουμπούσειας ποίησης που ζήτησε ο celsius33:

ΤΟ ΥΠΕΡΦΥΣΙΚΟ ΜΗΧΑΝΗΜΑ

Είναι πουλί;
Ειν’ αεροπλάνο;
Είναι παράθυρα ΄πο βούτυρο;
Τροχοί προσευχής;
Πεδιάδες που λιώνουν;
Είναι τόσο αργά;
Είναι σφαίρες πύρινες στο σεληνόφως;
Είναι άλογα που μαλλώνουν στο βάθος του ωκεανού;
Ιπτάμενη μηχανή;…Ποτάμι στον ουρανό;
Είναι « Το Τέλος»;

Οι Ανθρωποι μ΄ένα «πφφτ» εξαφανίστηκαν
Όμοια με τους αρχαίους Αιγυπτίους
Στα βάθη των Πυραμίδων…
Είναι τόσο αργά;

- από το τραμ νο 9 μάης 1978-