Τρίτη 22 Απριλίου 2008

ΤΟΥ ΘΕΟΥ Η ΚΩΜΩΔΙΑ...

Μπήκαμε στη Μεγάλη Εβδομάδα και όπως συνηθίζεται ετησίως, οι τηλεοπτικές οθόνες μας γέμισαν με χλαμύδες και Ρωμαίους στρατιώτες. Στο ένα κανάλι έχει τα παιδικά χρόνια της Παναγίας γαλλιστί, στο άλλο την ιστορία του Ιησού μέχρι την πρώτη εφηβεία του, σε κάποιο άλλο βιβλικά παραμύθια. Κι όσο πλησιάζει η Ανάσταση, θα ξαναδούμε για εκατομμυριοστή φορά τα Πάθη του Χριστού! Στο επίκεντρο, βέβαια, ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ του Φράνκο Τζεφιρέλλι με τον Ρόμπερτ Πάουελ, ο οποίος στις αρχές των 70s έπαιζε σε b-movies τρόμου της βρετανικής Hammer! Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, θυμάμαι κι αυτή τη σειρά κάθε τέτοιες μέρες. Μέχρι τα 17 μου λάτρευα την εικόνα του Πάουελ- Ιησού ως τον ιδανικό χίπη επαναστάτη. Λίγο αργότερα, τη βαρέθηκα την παραμύθα και για κάμποσα χρόνια άλλαζα κανάλι. Ήταν ίσως που είχε έρθει ξαφνικά στη ζωή μου κάποιο Πάσχα το αριστουργηματικό παζολινικό Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο, η πιο μαρξιστική χριστιανική ταινία που έγινε ποτέ. Εκεί δεν υπήρχε η επιβλητική, πανέμορφη κατά τ' άλλα, μουσική του Μορίς Ζαρ, αλλά νέγρικα σπιρίτσουαλς και ρωσικά λαϊκά τραγούδια. Ο Χριστός δεν ήταν γαλανομάτης, αλλά ένας μελαψός φοιτητής- φρικιό, ο Ενρίκε Ιραζόκουι, που ένας θεός ξέρει (κυριολεκτικά!) από που τον είχε ψωνίσει ο Παζολίνι. Μαζί με αυτή τη σπουδαία ταινία, μοναδική μέσα στη φιλμογραφία του Ιταλού ποιητή, είχαν έρθει ταυτόχρονα και ο ξενέρωτος Βασιλεύς των Βασιλέων των Αμερικανών με τον φουκαρά Τζέφρι Χάντερ, αλλά και η εκδοχή με τον Μαξ φον Σίντοβ στο ρόλο του Θεανθρώπου. Απορίας άξιον πως ο πρωταγωνιστής του άθεου Μπέργκμαν δέχτηκε την ίδια ακριβώς περίοδο να ενσαρκώσει τον Ιησού, αυστηρά συμφώνως με το μοντέλο του καθολικισμού, σε μια ολότελα συντηρητική και μάλλον κακή ταινία. Πάντως, ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ παραμένει το all time classic πασχαλινό φετίχ ειδικά των κοριτσιών με το άσπρο δέρμα που έχουν
αντικαταστήσει το πέος στα σκέλια τους με το κερί στα μανουάλια των εκκλησιών! Θυμάμαι το γέλιο που είχα ρίξει μια Μεγάλη Παρασκευή πριν πολλά χρόνια, στο ξεκίνημα των δορυφορικών καναλιών, όπου είχα δει μονοκοπανιά γύρω στις έξι- εφτά ώρες ολόκληρη τη σειρά. Μιλάμε για το RTL-PLUS του Λουξεμβούργου, με τον Πάουελ- Ιησού να' ναι καρφωμένος στον σταυρό και να δίνει οδηγίες στην Παναγία και τον Ιωάννη σε άπταιστα γερμανικά, ως άλλος Καγκελάριος Χέλμουτ Κολ! Όπως και να το κάνεις, είναι λίγο κωμικό ν' ακούς τον Χριστό γερμαναρά! Σε ελληνικά, δε με χάλαγε ποτέ! Θα ξεχάσω μιαν άλλη φορά σε κινηματογράφο, που είχα πάει να δω τα Πάθη του Χριστού και η αίθουσα σείστηκε από το γέλιο; Επρόκειτο για ελληνική παραγωγή, απ' αυτές της δεκαετίας του ΄50 που γυρίζονταν σωρηδόν στην Αίγυπτο και στην οποία ο Ιησούς μιλούσε...αρχαία ελληνικά! Άντε να' σαι και 14 ετών, γρι δε θα καταλάβαινες! Τον Χριστό λοιπόν τον έπαιζε ένας μουσάτος χοντροκομμένος τύπος γύρω στα 50, που περισσότερο σε Τειρεσία αρχαίου δράματος έφερνε. Τη δε Παναγία, τη Μητέρα του Θεανθρώπου, υποδυόταν μια κοπελίτσα το πολύ 20 ετών! Σε μια στιγμή αγκαλιάζει το κοριτσάκι τον κρεμανταλά, του λέει όλο πόνο Παιδί μου! και δεν έμεινε άντερο μεσ' στο σινεμά ακόμη κι απ' τους πιο θεοσεβούμενους. Μάλιστα, στην εν λόγω προβολή με είχε συνοδεύσει ως πιτσιρικάς που ήμουν κι η μάνα μου. Τη θυμάμαι στη συγκεκριμένη σκηνή να γυρίζει και να μου λέει: Κοίτα να δεις που έχασα το προσκύνημα στον Επιτάφιο γι' αυτή τη μαλακία! Δε θα σε ξανακούσω σε τίποτα! Νομίζω πως οι Έλληνες έχουν τόσο πολύ εγγεγραμμένο τον Αριστοφάνη στο DNA τους, που τα εβραϊκά Θεία Πάθη μάλλον εδώ δεν...πιάνουν και τόσο. Τυχαίο ό,τι μια από τις πρώτες ελληνικές ταινίες που δεν ολοκληρώθηκαν ποτέ ήταν στις αρχές του 20ου αι. και πάλι τα Πάθη του Χριστού; Μιλάμε για τη σούπερ κωμωδία, τί Monty Python και σουρεαλιστικές καταστάσεις! Ως Γολγοθάς είχε επιλεγεί ο λόφος του Φιλοπάππου! Για Χριστό δεν έβρισκαν μάλλον κάνα σοβαρό ηθοποιό κι έτσι έδωσαν το ρόλο σε έναν μουσάτο μάγκα απ' τα ναυπηγεία! Στην περίφημη σκηνή του δράματος της ανάβασης στον Γολγοθά- Φιλοπάππου, μαζεύτηκε η πιτσιρικαρία και πήρε με τις πέτρες τόσο τον επίδοξο Ιησού, όσο και το γραφικό κινηματογραφικό συνεργείο. Ο μάγκας, όμως, δε μάσησε! Πέταξε κάτω τον βαρύ κι ασήκωτο μεγάλο Σταυρό και πήρε στο κυνήγι τους πιτσιρικάδες, στολίζοντας τους με γαμωσταυρίδια και τα συναφή! Από όλη την ταινία μόνο αυτή η ξεκαρδιστική σκηνή έχει διασωθεί, η οποία πιστεύω ό,τι δε θα μπορούσε να' χει πραγματοποιηθεί πουθενά αλλού εκτός Ελλάδος! Περιμένετε, όμως, υπάρχουν και τα καλύτερα! Ακόμη Μεγάλη Τρίτη έχουμε, κατά τη Μεγάλη Πέμπτη κάντε ένα μεταμεσονύχτιο ζάπινγκ σε κάποιο απ' τα λεγόμενα μικρά ιδιωτικά ή απλώς cult κανάλια! Και που ξέρετε; Ίσως πετύχετε τον Ιησού με καρέ μαλλί κομμωτηρίου να μιλάει με τη φωνή του...Ντίνου Καρύδη! Θα θυμηθείτε το πικρόν pόstιον τούτο!

7 σχόλια:

Giannis Kafatos είπε...

kalá μιλάμε για μεγαλειώδες φινάλε στο βλάσφημο τούτο ποστάκιον. Μη μου πεις γιατί ‘βλάσφημο‘, γιατί πίσω από τις νοσταλγικές σου γραμμές κρύβεται ο ψυχαναγκασμός που ζήσαμε όλοι της ... κλάσης μας με όλο το θρησκευτικό-σελιλοϊντικό παραλλήρημα.
Καλά πλάκα κάνω είναι μόλις 6 και κάτι κι είμαι ξυπνητός από δυώρου!!!
Πολύ ενημερωτικό επίσης το ποστάκιον. Θυμάμαι τη συγχωρεμένη γιαγιά Μόσχα που με πήγε στη Ζέα (σινεμά) και είδαμε σε πρώτη προβολή το Τζεφιρελικόν δράμα και μετά το θείο Κώστα να μου ‘αποκαλύπτει‘ :καλά πώς είναι δυνατό ένας εβραίος να είναι ξανθός γαλανομάτης.
Τε-σπα
Καλό πάσκουα Μπόσκο!
;)
www.u-hoo.gr/gianniskafatos

Μιχάλης Τσαντίλας είπε...

Η ταινία του Παζολίνι είναι σίγουρα η καλύτερη μαζί με το "Life Of Brian" των Monty Python. Πάντως εγώ αυτές τις μέρες διαβάζω την "Περί θεού αυταπάτη" του Richard Dawkins για να "μπω" στο κλίμα.

Ανώνυμος είπε...

Καλημέρα καλέ μου Μπόσκο!...αχααααχαχαχχαχα!χααααχχαχαχα!....πολύ ωραίο!αλλά ΠΟΛΥ ωραίο όμως...έχεις δίκιο...πολύ δίκιο θα λεγα...ναί ο Ρόμπερτ Πάουελ...ήταν αρκετά καλός στο ρόλο του Χριστού...είχε βέβαια και αυτή την όμορφη σκηνική παρουσία...και την απαιτούμενη εμφάνιση...που πιστέυω έπαιξε καταλυτικό ρόλο στην τότε μεγάλη επυτυχία της ταινίας του του
Τζεφιρέλλι...μιά καλή ας πούμε παραγωγή...όσο για την άλλη ταινία δεν την έχω δεί ('Κατά Ματθαίων πάθη')...αλλά έχω ακούσει ένα ωραίο Antangio...που έχει γράψει ο Φελλίνι;;...πολύ ωραίο κομμάτι... αλήθεια πως και δεν έγραψες κάτι για τη 'κατάρα'που κυνηγά όλους αυτούς τους ηθοποιούς που έπαιξαν το Χρηστό;;;....που που λένε ότι όσοι έχουν παίξει αυτό το ρόλο καταστράφηκαν εντελώς και οι ζωές τους και οι καριέρες τους;;(βλ.Ρόμπερτ Πάουελ που δεν ξαναέπαιξε πο-τέ σε υπερπαραγωγή ή σε κάτι καλό,Αλέξης Γκολφής ο οποίος καταστράφηκε από τα ναρκωτικά και τελικά πέθανε,κ.α,κ.α,κ.α,κ.α τόοοοσοι πολλοί).Αθανασία.

το Άρωμα του Τραγουδιού είπε...

Ήμουν σίγουρος πως θα ανέβαζες τέτοιο κείμενο «μέρες πού ‘ναι»! (μου κόλλησε από την προηγούμενη ανάρτηση!!).

Την καλημέρα μου

Aντώνης είπε...

Τελικά κυριολεκτικά τραβάει του εαυτού του τα πάθη!

Aντώνης είπε...

Εγώ πάλι απόψε έβαλα το σντ να παίζει με ένα πολύ όμορφο σντ που μου έκανες δώρο... Είμαι ήδη στον Damien Rice. έχω απολαύσει ήδη κομμάτι κομμάτι τα προηγούμενα, λαχταρώ να φτάσω στην "προδωμένη αγάπη" με τη Ζαβιτσιάνου που την λατρεύω και φυσικά να δω τις μικρού μήκους για τη Φλέρυ! Σε ευχαριστώ... με έχεις συγκινήσει τόσο πολύ!!!!!!

BOSKO είπε...

αντώνης...
να' σαι καλά, αντωνάκο. Κι εγώ ετοιμάζω το νέο post για ένα χατζιδακικό "Τροπάριο της Κασσιανής"! Εντός ολίγης ώρας...