ΜΠΟΦΙΛΙΟΥ- ΚΑΡΑΜΟΥΡΑΤΙΔΗΣ- ΕΥΑΓΓΕΛΑΤΟΣ: ΑΚΟΥΣΤΕ ΤΟΥΣ! ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ "ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ"...

ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΕΥΑΓΓΕΛΑΤΟΣ- ΘΕΜΗΣ ΚΑΡΑΜΟΥΡΑΤΙΔΗΣ- ΝΑΤΑΣΣΑ ΜΠΟΦΙΛΙΟΥ - ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ - ΜΙΚΡΗ ΑΡΚΤΟΣ
Προσπαθώ να θυμηθώ αν την ακόλουθη ιστορία την άκουσα από τον Ηλία Κατσούλη ή τον Γιώργο Κοντογιάννη πριν από λίγες εβδομάδες που βρεθήκαμε στην εκδήλωση για τη Βάσω Αλλαγιάννη: κάποτε, λέει, ο Θεσσαλονικιός ποιητής και συγγραφέας Γιώργος Ιωάννου βρισκόταν στην Αθήνα, όπου και χρησιμοποιούσε τις αστικές συγκοινωνίες για τις μετακινήσεις του. Ενώ λοιπόν προορισμός του ήταν οι Αμπελόκηποι, λόγου χάριν, αυτός κατέβηκε στο τέρμα, κάπου στην Κηφισιά. Όταν ερωτήθηκε γιατί συνέβη αυτό απάντησε πώς πολύ απλά το χέρι του στη χειρολαβή του λεωφορείου αγγίχθηκε με αυτό ενός νεαρού! Κι έτσι, για να μη χάσει αυτή την όμορφη αίσθηση διαμόρφωσε τη δική του πορεία συμφώνως με την πορεία του νεαρού συνεπιβάτη του! Έρχεται τώρα ένα νέο παιδί, ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος (www.jirashimosu.blogspot.com) και γράφει τους εξής στίχους: Πρωινή μελαγχολία/ μέσα στα λεωφορεία/ άνθρωποι μετακινούνται/ ο καθένας μια ιστορία/ στις χειρολαβές κρατιούνται/ με τα χέρια τους τα κρύα...Το εν λόγω τραγούδι με τίτλο Πρωινή μελαγχολία αποτελεί μια από τις πιο λυρικές στιγμές του άλμπουμ Μέχρι το τέλος που μοιράζονται ισότιμα ο συνθέτης Θέμης Καραμουρατίδης, ο στιχουργός Γεράσιμος Ευαγγελάτος και η ερμηνεύτρια Νατάσσα Μποφίλιου. Μέλη και οι τρεις της οικογένειας της Μικρής Άρκτου, υπό την εποπτεία του στιχουργού Παρασκευά Καρασούλου, συνεργάστηκαν πρώτη φορά σε έναν μεγάλο δίσκο, αφού το περσινό cd- single Εν λευκώ θα μπορούσε να εκληφθεί ως προπομπός της δουλειάς αυτής. Σαν αποτέλεσμα έχουμε μια ντουζίνα τραγούδια που ακολουθούν ως πνεύμα το δημιουργικό τρίο Κραουνάκης- Νικολακοπούλου- Πρωτοψάλτη, όπως τουλάχιστον αυτό μας έδωσε δείγματα γραφής στη δεκαετία του 1980. Από άποψη προθέσεων ο δίσκος των τριών παιδιών σε κερδίζει απόλυτα! Με εξαίρεση το ομότιτλο τραγούδι, ένα καλοστημένο βαρύ ζεϊμπέκικο, όλα τα υπόλοιπα κομμάτια θα λέγαμε ό,τι ξεχωρίζουν σε υφολογικό επίπεδο από οτιδήποτε άλλο έντεχνο ακούγεται τελευταία. Υφίσταται ακόμη άραγε ο όρος έντεχνο; Δεν ξέρω σε ποια σχολή ανήκει ο Θέμης Καραμουρατίδης, πάντως συνθέσεις του όπως το εναρκτήριο Αεράκι, το εσωστρεφές Σ' έχω βρει και σε χάνω, η εξωστρεφής Παρέα και το Εν λευκώ φανερώνουν όχι ακόμη έναν τραγουδοποιό- έστω κι αν πατάει σε στίχο άλλου ανθρώπου- αλλά έναν συνθέτη με μια αντίληψη που συναντάμε στη χρυσή εποχή του ελληνικού τραγουδιού. Επιπλέον, στις μελωδίες του Καραμουρατίδη ευδιάκριτη είναι και

μια ικανότητα για δημιουργία οργανικής, ακόμη και κινηματογραφικής μουσικής, ιδιαίτερα στα δύο- τρία τελευταία κομμάτια του cd. Από κει και πέρα, κάποιος θα μπορούσε να ενθουσιαστεί με τη συνθετική του δεινότητα, όπως και να εναντιωθεί σε έναν συντηρητισμό που διέπει τη δουλειά του, αν την απομόνωνε μέσα απ' το σύνολο της τρέχουσας δισκογραφίας
και της αφαιρούσε αυθαίρετα το χαρακτήρα του concept. Εντονότερο είναι το στοιχείο του concept στους στίχους του Μέχρι το τέλος. Ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος βολιδοσκοπεί τη μελαγχολία μιας ολόκληρης γενιάς, της δικιάς του και την αποδίδει με εικόνες, πότε της καθημερινότητας, πότε του τυχαίου και πότε των πιο υψηλών ανθρώπινων συναισθημάτων. Οι στίχοι του με τη ρίμα στα τραγούδια Συννεφιά και Καραβάκια αγγίζουν το σύνορο με την πιο ευαίσθητη ποίηση! Ή εγώ τώρα παραείμαι ενθουσιώδης ή ο έρωτας πλέον έχει ξεφτιλιστεί μέσα στο σύγχρονο ελληνικό τραγούδι, δέσμιος μιας ανούσιας ροζ οπτικής και αντιμετώπισης που κάνει τέτοιους στίχους, όπως του Ευαγγελάτου, να ξεχωρίζουν σαν τη μύγα μεσ' στο γάλα! Η Νατάσσα Μποφίλιου με τις ερμηνείες της σε όλα τα τραγούδια, αποδεικνύει πρωτίστως πόσο γουστάρει αυτό που κάνει. Εντυπωσιακό το πόσο έχει εξελιχθεί συγκριτικά με τον πρώτο της δίσκο! Το υλικό ακούγεται σα να γράφτηκε αποκλειστικά γι' αυτήν και μάλλον δύσκολα θα αποδιδόταν από μια άλλη φωνή με τον ίδιο επιτυχημένο τρόπο. Είναι η μόνη ίσως Ελληνίδα τραγουδίστρια αυτή τη στιγμή που θα μπορούσε να ερμηνεύσει από δυτικότροπες δραματικές pop μπαλάντες μέχρι καθαρόαιμο λαϊκό τραγούδι. Το Μέχρι το τέλος είναι πράγματι ένας έντεχνος δίσκος, χωρίς όμως το διανοουμενίστικο μεγαλοϊδεατισμό που φορτώθηκε το έντεχνο στη μετα- Χατζιδάκι εποχή. Περιέχει τον προβληματισμό, την εξωστρέφεια μαζί με τη θλίψη, την παιδεία, τα όνειρα και τη θεμιτή φιλοδοξία τριών παιδιών που διανύουν τη δεύτερη δεκαετία της ζωής τους. Και ίσως τελικά γι' αυτό να πείθουν και τον πιο δύσπιστο ακροατή τους! Η έκδοση κοσμείται από επτά εξαιρετικούς πίνακες του εξπρεσσιονιστή ζωγράφου Νίκου Μόσχου, οι οποίοι, έτσι όπως έχουν τοποθετηθεί στο ένθετο, μοιάζουν να εκφράζουν απόλυτα τη φιλοσοφία των στίχων! Τέλος, στα τραγούδια Παρέα και Ο δρόμος συμμετέχουν ο Κωστής Μαραβέγιας και η Μαρία Παπαγεωργίου στο ακορντεόν και τα φωνητικά αντίστοιχα.