Στην καρδιά της άνοιξης!

Κι εγώ σήμερα το κατάλαβα...με έκαναν να το συνειδητοποιήσω η επερχόμενη συναυλία των Μακρινών Ξαδερφιών στο Κύτταρο με τίτλο Αποχαιρετώντας την Άνοιξη. Μια διεύθυνση που άδειασε πρόσφατα με το πάτημα ενός κουμπιού. Το εκπληκτικό instrumental cd του συγκροτήματος Misuse. Η θέληση μου να μην πάω στην πρεμιέρα του Ο Χριστός ξανασταυρώνεται του Ντασσέν (θα προλόγιζε ο Κούνδουρος στη θέση του μακαρίτη, οπότε γνωρίζοντας καλά το απρόβλεπτο των λόγων του είπα να τ' αποφύγω)...Ακόμη ένα βραδινό γεύμα σε εκείνο το αρτίστικο πολυπολιτισμικό εστιατόριο πίσω απ' το Δημαρχείο, στο οποίο κοντεύω να γίνω κανονικός θαμώνας (κι όσο μισούσα τα μικροαστικά κείμενα- οδηγούς πόλης)...Η Ρόζα η κουκλάρα που αφηγείται ιστορίες -κατόπιν ερωτήσεων μου, βέβαια- για το βυσσινί και το μπλε του ολάνθιστου Νεπάλ. Η παραγγελιά μου για ένα παρδαλό χίπικο πουκάμισο από τα Haight Ashbury του Σαν Φρανσίσκο τέλη του μήνα. Η maira del mar που κάνει σχέδια για video- art με έμφαση στα σκαμμένα πρόσωπα και τη σκαμμένη γη. Τα δέντρα που τα κούρεψαν κυριολεκτικά έξω απ' την πόρτα μου. Τα live που ακυρώθηκαν κι αυτά που θα γίνουν εν όψει του θέρους. Το βελούδινο υπόγειο της Γιώτας Γιάννα που μετακομίζει προς Ροντέο μεριά, στη Χαίιδεν της Βικτώριας. Τα μηνύματα προς και από το απόλυτο τίποτα. Το στρατιωτικό τζάκετ που θα μπει σήμερα- αύριο στη ντουλάπα. Μα, πιο πολύ ο σκούφος μου που συχνά δεν τον αποχωριζόμουν ούτε στον ύπνο μου...Ένα αντίο ξερό, ψυχρό, εωσφορικό, σαν κάποια τελευταία λόγια που σφράγισαν τον μεταπολεμικό ελληνικό κινηματογράφο:

πήγαινε τώρα και μην κοιτάξεις πίσω, δεν το' χω για καλό.

* πίνακας: Ντόρα Ρίζου, video: When your mind's made up (ONCE)