Στον Πειραιά μετά από καιρό...

Μου' χε λείψει ο Πειραιάς, το λιμάνι του, το Πασαλιμάνι του, η πολύβουη Σωτήρος, τα μαγαζιά του που έφαγα στην εφηβεία μου και που τώρα δε θυμίζουν σε τίποτα το παρελθόν τους, ακόμη και η θρυλική Φοντάνα που κυριλοποιήθηκε και για να πιεις καφέ πλέον θες τέσσερα ευρώ! Η ζωή μου όλη έγινε η Πατησίων, πάνω- κάτω η Πατησίων, όπως σοφά το περιέγραψε η Γώγου μεσ' στην απελπισία του καιρού της. Στους παραταγμένους ανά δύο μέτρα πάγκους των αλλοδαπών μικροπωλητών δε βρίσκεις σήμερα μόνο σκυλάδικα cds και εμπορικές ταινίες σε DVDs. Χάζεψα, αντιθέτως, τον ολοκαίνουργιο οργανικό δίσκο του κιθαρίστα Μπάμπη Παπαδόπουλου και το Με την ψυχή στο στόμα του Οικονομίδη. Σχεδόν απίστευτο, θα ισχυριζόταν κανείς! Προσπερνώντας την πειρατεία που σκοτώνει τη μουσική και τον κινηματογράφο, κατέφυγα και πάλι στη σιγουριά των εντύπων του Σαββατοκύριακου. Στην Espresso που πριν φάει το καθιερωμένο πέταμα, της αφαίρεσα ολόκληρο το πολυαγαπημένο άλμπουμ Come taste the band (1975) των Deep Purple με τον Coverdale στη θέση του Gillan. Στον Επενδυτή που πρόσφερε ποιήματα του Γιώργου Σαραντάρη με μια κορυφαία Εύα Κοταμανίδου στην ανάγνωση. Με στενοχώρησε που το όνομα της συνθέτριας Νένας Βενετσάνου περνάει με ψιλά γράμματα στο οπισθόφυλλο του cd. Δε γνώριζαν άραγε οι υπεύθυνοι ό,τι δεν επρόκειτο για ακόμη ένα cd από τα αρχεία της Lyra, μα για ένα αναπόσπαστο κομμάτι από την εργογραφία της Βενετσάνου; Κρίμα...Όσοι έχουν στα χέρια τους την πρωτότυπη έκδοση του 1999, γνωρίζουν πόσο προσωπικό ήταν το μουσικοποιητικό αυτό project για την ίδια και τον κιθαριστή συνεργάτη της, Σταύρο Αγιαννιώτη. Τα Νέα και η Ελευθεροτυπία το έριξαν στην...21η Απριλίου με πολυτελή λευκώματα! Το ξέρουμε, το εμπεδώσαμε, κακό πράγμα η χούντα και τις συνέπειες της τις πληρώνουμε μέχρι σήμερα. Δε θα πάρουμε άλλο! Στη Σωτήρος είχαν εγκαίνια κάποιου trendy μαγαζιού με σαπούνια κι αρώματα: χορευτικά hits στο τέρμα, κολονάτα ποτήρια με σαμπάνια και καναπεδάκια που μοίραζαν μοσχομυριστές γκόμενες στα πλήθη. Φχαριστώ, επίσης δε θα πάρω! Με την εφημεριδοσαβούρα παραμάσχαλα και μια τσάντα γεμάτη άκαα (ή άγραφα, αν προτιμάτε) cds και slim θήκες για DVDs, ανηφόρισα προς την πλατεία του δημαρχείου για ένα παγωμένο freddo. Δεν αντάλλαξα κουβέντα με κανέναν, ακόμη και τον καφέ από τον τιμοκατάλογο τον υπόδειξα στο γκαρσόνι. Ωραίο πράγμα η σιωπή, οι μοναχικές βόλτες, η παρατηρητικότητα και η μη συμμετοχή. Το βράδυ, ακόμη μία συνεδρία με τον ψυχίατρο ύστερα από αρκετά μεγάλο διάστημα. Σ' αυτό το μικρό συνοικιακό ιατρείο, που είναι τίγκα στα παραμελημένα παράξενα φυτά, στις μεταλλικές φιγούρες του θεάτρου σκιών, σε ζοφερούς πίνακες ψυχασθενών καλλιτεχνών και σε ντάνες ποιητικών συλλογών ανακατεμένων με δίφωνα, αθηνοράματα και free press. Εκεί που μπαίνεις τυπικά χαμογελαστός και όταν βγαίνεις γίνεσαι κουρέλι για τουλάχιστον ένα δίωρο μετά. Εκεί από όπου όταν φύγεις θα είσαι έτοιμος να παλέψεις ξανά με τα άγχη, τις συσσωρευμένες καταθλίψεις, την απουσία ουσιαστικής ανθρώπινης επικοινωνίας, τη δυσκολότερη μάχη όπως είναι αυτή τελικά των καθημερινών και διαπροσωπικών σχέσεων. Μέχρι την επόμενη φορά. Στην Αθήνα, στον Πειραιά, στο σπίτι σου, στα οικεία σου πρόσωπα, στο μέσα σου, στο έξω σου...
* πίνακας: Γιάννη Τσαρούχη Πειραιάς- Πλατεία Αλεξάνδρας