ΜΙΑ ΒΟΛΤΑ ΣΤΟ SAN FRANCISCO ΜΕ ΤΟΝ ΠΟΙΗΤΗ- ΨΥΧΙΑΤΡΟ ΣΩΤΗΡΗ ΠΑΣΤΑΚΑ

Μετά το post για τον Έλληνα beatnik Πάνο Κουτρουμπούση, ας πάμε σε έναν άλλο φίλο ποιητή, που μπορεί να μη γράφει σε beat ύφος, έχει εκδώσει όμως σημαντικό έργο, έχει πολυμεταφραστεί στο εξωτερικό και έχει κερδίσει μάλιστα τη φιλία και την εκτίμηση των βετεράνων Αμερικανών beatniks! Όπως του κ. Λόρενς Φερλινγκέττι- φίλου, επίσης, του ποιητή Αντρέα Παγουλάτου- ο οποίος φωτογραφήθηκε εδώ με τον Σωτήρη Παστάκα πέρσι στο San Francisco, όταν ο δικός μας ποιητής και ψυχίατρος εκλήθη να συμμετάσχει σε ένα φεστιβάλ Ποίησης On the Road, που λένε! Προσέξτε τη λαδιά στο πουλόβερ του Φερλινγκέττι, σιγά μη νοιάζεται ο beatnik ποιητής για μια, ας πούμε, πιο σικ εμφάνιση!

Τον Παστάκα τον γνώριζα ως ποιητή μέσω του πολύ ωραίου blog που διατηρεί με τίτλο ποιείν (www.poiein.gr). Η αναγκαστική διακοπή της ρισπεριδόνης που προκαλεί διαταραχές στη λίμπιντο και η πιθανή αντικατάσταση της από την ολανζαπίνη ή κάποιο άλλο σκεύασμα, με έκανε να τον γνωρίσω και ως ψυχίατρο. Τούτη ακριβώς τη στιγμή, για μένα και για την υγεία ενός αγαπημένου προσώπου, η ψυχιατρική του ιδιότητα υπερτερεί της ποιητικής. Ψυχίατρος, λοιπόν κι εφόσον και ποιητής, ακόμα καλύτερα! Τον επισκέφτηκα στο ιατρείο του, παρ' όλο που συχνά τον συναντούσα ως θαμώνα στο Κύτταρο. Εκεί, με έναν γάτο που τον φωνάζει Μπόρχες και τα τρία χελωνάκια του, τον Χιούι, τον Λιούι και τον Ντιούι! Μιλήσαμε για πολλά ενδιαφέροντα πράγματα: για τις σπουδές του στην Ιταλία τη δεκαετία του 1970, για τις συναυλίες και τα βινύλια των Area και του θεϊκού Demetrio Stratos! Για τη θητεία του στο Δαφνί από το ΄81 και στην κλινική Κασταλία τα επόμενα χρόνια μέχρι σήμερα. Για τον Παύλο Σιδηρόπουλο, που τον γνώριζε καλά, λίγο πριν ο πρίγκιπας του ελληνικού rock μας αφήσει χρόνους. Και, βέβαια, για τα φεστιβάλ ποίησης που γίνονται στο εξωτερικό και στα οποία ο Παστάκας συχνά καλείται να συμμετάσχει με τις προσωπικές ποιητικές εργασίες του!

Εδώ βλέπετε την έπαυλη- κοινόβιο των Grateful Dead στα 60s! Εκεί μέσα ζούσαν ο Jerry Garcia και η παρέα του, ενώ καθημερινά περνούσαν η Janis Joplin, οι Charlatans και οι Jefferson Airplane! Δε χρειάζεται να αναφέρουμε το τί τόνοι...LSD έχουν καταναλωθεί πίσω από αυτούς τους τοίχους! Κατά μήκος των δρόμων του Haight Ashbury στο San Francisco, το μοναδικό μέρος από τις ΗΠΑ που ονειρεύομαι να επισκεφτώ κι εγώ κάποια στιγμή σαν ιερό προσκύνημα, ο Σωτήρης Παστάκας διάβασε ποιήματα του κυρίως από τη συλλογή του Προσευχές για φίλους που κυκλοφόρησε σε δίγλωσση έκδοση, εξαντλήθηκε και πρόκειται να επανακυκλοφορήσει!

Στα καλοκαιρινά πάρκα του San Francisco, που κάποτε οι Αμερικανοί χίπηδες, όταν δε διαδήλωναν κατά του πολέμου στο Βιετνάμ, την άραζαν με τραγούδια, φλογέρες, κιθάρες, μαριχουάνα, τα ποιήματα και τη φυσική παρουσία των beatniks πατεράδων τους! Σήμερα, οι χίπις έγιναν γιάπις, μα ευτυχώς που υπάρχουν ακόμη ο Φερλινγκέττι και μερικοί άλλοι να θυμίζουν ό,τι δεν έχουν ξεπουληθεί τα πάντα και ό,τι η πλήρης κατάλυση των ιδεολογιών, όσο και αν πασχίζουν κάποιοι γι' αυτή, δεν έχει επέλθει! Ευτύχημα, τέλος, που σε αυτή την παρέα ανήκει και ένας Έλληνας ποιητής, ο Σωτήρης Παστάκας, ποίημα του οποίου παραθέτω αυτούσιο ευθύς αμέσως:

ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ
στον Γιάννη Δαρσινό

ΣΥ ΒΟΣΚΕΙΣ τα κύματα:
απ’ τον Άγιο Ανδρέα των Πατρών
ως τον Αϊ-Νικόλα του Μπάρι,
και τούμπαλιν.
Εσύ,
που χάραξες τη γραμμή
των οριζόντων, για να ξεχνά
το βλέμμα μου τα ύστερα
και τα πρωθύστερα.
Εσύ,
που δεν επιτρέπεις στο βλέμμα
την ολοκλήρωσή του,
τα μελλούμενα, τα μετέπειτα
και τα μεθύστερα,
μεθυστικά τα σκεπάζεις όλα.
Εσύ,
που επιτρέπεις τα ιταλικά κρασιά
να πωλούνται στα γειτονικά
σουπερμάρκετ, Σοάβε
και Μανίφικο το κατά
Χριστόπουλον Κιάντι.
Εσύ,
που επιτρέπεις τους μικτούς
γάμους, απ’ την Πάρμα
μέχρι το Περιστέρι,
την ανάμιξη του μπλε
με την Άνοιξη, τα συμβατά,
τα ετερόκλητα,
τη μασκαρεμένη ειλικρίνεια,
τα ψευδεπίγραφα ποιήματα,
τα ανάμικτα πάθη.
Εσύ,
που αφήνεις την ολονύχτια
δίψα να μας προσάπτει

ψευδώνυμα.
Εσύ,
που μεγαλώνεις τη μέρα
και της προσδίδεις γεγονότα
μες από ανάσες και χρώματα,
σαν δελτίο ειδήσεων
των οκτώμισι θέλεις
διαρκώς να μας ξαφνιάζεις,
να μας εκπλήσσεις
και να μας τρομοκρατείς,
με τις αμφιβόλου ευθύτητας
ρουκέτες Σου, τις ανεπιτυχείς Σου
απόπειρες τα δεινά τους λοιμούς
τους καταποντισμούς.
Εσύ,
που μας περιμένεις το βράδυ
να Σου αποδώσουμε
το ημερήσιο μέρισμα,
δείκτης Ντάου Τζόουνς
σε άμεση επαφή ον λάιν
εγγραφή με το Χρηματιστήριο
του Τόκιο,
την αποθησαύριση
των ημερών μας παραθέτουμε
στο ταμείο Σου,
τον ειλικρινή μας χρηματισμό,
τα ατελέσφορα έντοκα
του ελληνικού δημοσίου,
ένας-ένας στη σειρά,
περιμένουμε να αποθέσουμε
στα πόδια σου.
Εσύ,
που η ποδιά Σου, έχει γεμίσει
με τα αποθέματα της θλίψης
και της απώλειας, από θύματα
της μίας και ακλόνητης πίστης.


Εσύ,
που επιμένεις να ζητάς
την τελική εισφορά
στα πεπραγμένα μας,
λες και δεν γνωρίζεις
πως κάποτε μας απαρνήθηκες
μια για πάντα,
την επιστροφή στον Παράδεισο.
Εσύ,
που μας χάρισες την σάρκα
και μας έκανες κοινωνούς της,
μας έδωσες χέρια
και μας έδωσες δάχτυλα
για να χαϊδεύουμε πρώτα
τον εαυτό μας κι έπειτα
όλους τους άλλους,
μας έδωσες τη γλώσσα
για να κοινωνούμε
του άχραντος μυστηρίου
του σπέρματος, τη ζωή
να γευόμαστε πριν ακόμη
τη δώσουμε, τη γλυκόπικρη
γεύση της να καταπίνουμε
για να την υποφέρουμε.
Εσύ,
μας όπλισες με νύχια
και δόντια, να ξύνουμε
και να δαγκώνουμε
πριν απ’ όλους τους άλλους,
πολύ πριν αντιληφθούμε
την ύπαρξη των άλλων,
το ίδιο μας το δέρμα,
τα ίδια μας τα όργανα
να θέτουμε σε λειτουργία,
διαρκώς αναμένοντας
το έτερον νύχι,


το έτερον δόντι,
απλοί συνεργοί της ολοκλήρωσής μας,
αφού το ξέρουμε πως ανεξάντλητο
θα παραμένει το πάθος
μέσα στο ίδιο μας το σώμα.

ΣΥ ΒΟΣΚΕΙΣ ΤΑ ΑΡΝΙΑ

ΣΥ ΠΟΙΜΑΙΝΕΙΣ ΤΑ ΠΡΟΒΑΤΙΑ ΧΡΙΣΤΟΥ..

* από τη συλλογή Προσευχές για φίλους