περί-έλλειψης-ονομάτων-όσων-μίλησαν-στο-ντοκιμαντέρ

Εδώ η κριτική του cinema/ news.gr και του Νεκτάριου Σάκκα: http://www.cinemanews.gr/v5/aiff2012/reportage.php?n=2504

Επειδή πολύς κόσμος με ρωτάει γιατί δεν υπήρχαν τα ονόματα από κάτω όσων μιλάνε στο ντοκιμαντέρ, με αφορμή τη συγκεκριμένη κριτική και κυρίως με το σχόλιο ''σημαντικότατη παράλειψη'', έχω να απαντήσω τα εξής: 

Θεωρώ ότι η αναγραφή των ονομάτων είναι τηλεοπτικής αισθητικής και υποβαθμίζει την όποια εικαστικότητα του κάδρου σε μεγάλη οθόνη. Άλλωστε, στους τίτλους τέλους υπάρχουν τα ονόματα όλων των συνεντευξιαζόμενων με λεπτομέρειες, δηλαδή ποιος μίλησε, ποιος απήγγειλε στο φακό και ποιος απήγγειλε επίσης voice over. 

Σημασία έχει ο λόγος των ανθρώπων μέσα σ' ένα ντοκιμαντέρ και το τι αυτός προσθέτει στο θέμα, εν προκειμένω την Κατερίνα Γώγου. 

Τέλος, θα συστήσω σ' αυτούς που ενώ αναγνώρισαν τον Νίκο Καλογερόπουλο, τη Λένα Πλάτωνος ή τον Αντώνη Καφετζόπουλο, χωρίς να μπορέσουν να κάνουν το ίδιο με την Αγάπη - Βιργινία Σπυράτου, τον Γιώργο Δάγλα ή τον Γιώργο Γαρμπή, να τσεκάρουν μερικά αριστουργηματικά ξένα ντοκιμαντέρ: το Let's get lost του Bruce Weber για τον θρυλικό Chet Baker, το Step across the border των Nicolas Humbert - Werner Penzel για τον Fred Frith, καθώς και το Joe Strummer: The future is unwritten του Julian Temple, πού'χε δώσει και το περιοδικό ΣΙΝΕΜΑ ως premium DVD. Εκεί δεν θα δουν κανένα όνομα απ' όσους μιλάνε, είτε πρόκειται για τον Martin Scorsese, είτε για τον τελευταίο ηχολήπτη του στούντιο. 

Κατανοώ την ανάγκη του κοινού για κατανάλωση πληροφορίας, προσπάθησα όμως κι εγώ να διαχωρίσω το project αυτό από την τηλεοπτική αισθητική, εξ ου και μπήκαν και τα ''ιδιαίτερα φορμαλιστικά σκετς'' (εύστοχο σχόλιο, δε μπορώ να πω) με τη Λουκία Μιχαλοπούλου. 

Αυτά από μένα για την αποκατάσταση του μαύρου!