Σάββατο 15 Σεπτεμβρίου 2012

bob-theil-one-day-today-or-tomorrow

Τό'χω ξαναπεί, η καλύτερη μου είναι να ψάχνω στα δισκοπάζαρα και ν' ανακαλύπτω ξεχασμένους τροβαδούρους από τη ''χρυσή περίοδο'' late 60s - early 70s. Αυτοί είναι οι δικοί μου κλασικοί μουσικοί, οι ανέγγιχτοι από το χρόνο, με τον κατάλογο να είναι μακρύς: από τους ''σταρ'' Bob Dylan, Leonard Cohen, Joan Baez, Joni Mitchell, Judy Collins μέχρι τους Sandy Denny, Bill Fay, Dan Hicks, Roy Harper, Tim Hardin και πολλούς - πολλούς άλλους. Η, συνήθως γεμάτη από εσωτερικότητα ερμηνεία, το ψάξιμο των στίχων και όλο και κάποιο σόλο στην κιθάρα ή τα άλλα όργανα που χρησιμοποιούν οι συγκεκριμένοι δημιουργοί, κάνουν την ακρόαση των δίσκων τους κανονική ψυχοθεραπεία. 
Ομολογώ πως τον Σκοτσέζο Bob Theil δεν τον γνώριζα. Μου χάρισε πριν λίγη ώρα ο συνεργάτης μου, διευθυντής φωτογραφίας Δημήτρης Θεοδωρόπουλος, μία εξαιρετική συλλογή του σε διπλό βινύλιο. Πάντα, όποτε ξεκινάμε και όποτε τελειώνουμε μία ταινία, θά'ρθει η στιγμή που ο Δημήτρης θα με συναντήσει κραδαίνοντας ένα βινύλιο στα χέρια του με τη χαρά εκείνη του έφηβου που γυρίζει από το Μοναστηράκι. Μόνο που ο Δημήτρης ψωνίζει καλό...stuff! Όχι σαν εμένα που συνήθως σκάω το πολύ δύο - τρία ευρώ κι όταν ανοίγω το φάκελλο του second hand βινυλίου βρίσκω μέσα από σπόρους απροσδιόριστης προέλευσης μέχρι σημειώματα εραστών που χώρισαν και που σήμερα θά'χουν πατήσει τα εξήντα! Διότι έχει συμβεί κι αυτό! Συγκεκριμένα είχα φέρει κάποτε από το Παρίσι ένα άλμπουμ του Richard Thompson και ανακάλυψα μέσα του γράμμα ενός Thierry σε μία Cecile με χρονολογία του 1973, πριν να γεννηθώ δηλαδή! Ξαναγυρίζω στο δώρο του φίλου και λέω πως ο Bob Theil είναι καταπληκτικός! Το απόλυτο συνταξίδεμα μιας ζεστής folk φωνής με τον ήχο της ηλεκτροακουστικής κιθάρας σε μπαλάντες, άλλες γραμμένες για παραλίες της γενέτειρας του (Reflections), άλλες για κορίτσια που ποτέ δεν έτυχε να γνωρίσει (Moments lost) και άλλες για τον θρήνο γυναικών μέσα στον Α΄Παγκόσμιο Πόλεμο (December 1918). Έχω την εντύπωση πως ο Theil συνδέεται κατά κάποιο τρόπο με το συγκρότημα των Colosseum, μέσω ενός μουσικού, χωρίς να είμαι σίγουρος. Κι επειδή η παρούσα συλλογή με τίτλο So Far απαρτίζεται από συνθέσεις της περιόδου 1974 - 1977, δεν αρκείται δηλαδή στο ''στεγνό'' folk ιδίωμα της προηγούμενης δεκαετίας, ξεχώρισα ήδη το instrumental Westway με φανερή την επιρροή του δημιουργού από το progressive rock κίνημα, το Post Mortem Blues που θυμίζει τρομερά Al Stewart και το Moments lost, που θα μπορούσαν να είχαν γράψει οι Simon & Garfunkel. Είμαστε λίγο...παλιομοδίτες, γιατί να το κρύψομεν άλλωστε;   

4 σχόλια:

Μουσικά Προάστια είπε...

Γαμάτη ανάρτηση. Στην τρομερή ομάδα σου θα προσέθετα τον Neil Young και τον Nick Drake. Ο κολλητός μου στη Βρετανία άκουγε σαν τρελός τα όχι και τόσα πολλά τραγούδια του δεύτερου, που κινούνται στο ίδιο κλίμα που περιγράφεις, και ήταν αδύνατο να αντισταθείς στο σκοτεινό κόσμο τους.

Αυτή η γενιά στην οποία αναφέρεσαι - ο Theil είναι μέσα εκεί αλλά πρέπει να κυκλοφόρησε τα τραγούδια του λίγο αργότερα - έχει εντυπωθεί πολύ έντονα σε πολλούς βρετανούς. Το φολκ-ροκ το κουβαλάνε στο αίμα τους, κι αυτό είναι πολύ συγκινητικό όταν εκδηλώνεται καθώς στέκονται με μία μπύρα και χαζεύουν κάποια φολκ μπάντα σε μία pub ή σε μία συνοικιακή συναυλία. Το κουβαλάνε όπως εδώ κουβαλιέται το ρεμπέτικο ή το έντεχνο του '70-'80, ανεξαρτήτως ηλικίας και κοινωνικής καταγωγής. Είναι η λαϊκή τους μουσική!

Φιλιά, τα λέμε από κοντά στην προβολή της ταινίας σου στις Νύχτες. Ηρ.

spacefreak είπε...

Γνώρισα προσωπικά -εντελώς τυχαία- τον Bob Theil στα τέλη του 90 στο bar που διαθέτει στην Αμβέρσα, όταν έμενα και εγώ εκεί. Γνώριζα την ύπαρξη του "So Far" από Βέλγους συλλέκτες, αλλά μέχρι τότε δεν είχα την ευκαιρία να το ακούσω. Το έπαιξε από μια κασσέτα στο μαγαζί και από τότε "κόλλησα" με τον εξαιρετικά ντελικάτο, αλα Roy Harper & Nigel Mazlyn Jones ήχο του. Εξαιρετικά σεμνός και χαμηλών τόνων άνθρωπος. Στη πορεία, είχα την τιμή να μου χαρίσει και ένα δεύτερο βινύλιο (ελάχιστοι το γνωρίζουν) που κυκλοφορήσε στις αρχές του 2003. Τίτλος "Playing it all for laughs" και πάντα στο κλίμα του ηλεκτρικού folk rock και στα ψηλά standards του ντεμπούτου του...

BOSKO είπε...

Μουσικά Προάστια...
υποθέτω θα λες για τους Βρετανούς που διαθέτουν και μια ποιότητα, διότι εγώ είχα δει τέτοιους στο Λονδίνο, αλλά και άλλους, πολύ νεότερους βέβαια, που την έβρισκαν με pop αηδίες. Σε ένα μπαράκι στον Πειραιά, επίσης, που έπαιζε μπαλαντο-ροκ, έσκαγαν συχνά Άγγλοι κι Αμερικανοί να πιουν μια μπίρα και ν' ακούσουν τη λαϊκή μουσική τους.
Τι να πω, δεν ξέρω, αλλά αυτό που ξέρω είναι πως το Νοέμβριο πάω Λονδίνο για λίγες μέρες, κλείστηκε, και το περιμένω σαν ότι καλύτερο μετά την πρεμιέρα της ταινίας!

BOSKO είπε...

spacefreak...
το ότι πρέπει να είναι χαμηλών τόνων άνθρωπος, γίνεται αντιληπτό όταν διαβάζεις τα liner notes του ''So far'', που επιμελήθηκε ο ίδιος.
θα το ψάξω το άλμπουμ που λες, μου άρεσε πολύ το υλικό του και χθες βράδυ ξενύχτησα ακούγοντας και τα δύο βινύλια αρκετές φορές :)