home-sweet-home

Κι έτσι, επιστροφή στο σπίτι μου, στο blog μου, λέγοντας οριστικό αντίο στη μεγαλύτερη κουτσομπόλα, δηλαδή το facebook. Ευχαριστώ πάρα πολύ όλους τους άγνωστους φίλους και φίλες για τα μηνύματα συμπαράστασης και ελπίζω να τους συναντήσω σε κάποια αίθουσα απ' αυτές που θα προβάλλουν το ντοκιμαντέρ για την Κατερίνα Γώγου. Για τον άνθρωπο που προξένησε την αποχώρηση μου από το πιο δημοφιλές μέσο ''κοινωνικής δικτύωσης'', δεν θα πω τίποτα, ούτε θα απαντήσω από δω στο πολύ ήπιων τόνων ''κρυφό'' μήνυμα του. Άλλωστε, ο ίδιος έσβησε επίσης τον λογαριασμό του στο fb, λίγες ώρες πριν από μένα. Του εύχομαι καλή συνέχεια σε ότι κάνει και πάνω απ' όλα σωματική και πνευματική υγεία. Για τον δε Νίκο Ζερβό, επίσης δε θα πω πολλά - εν ολίγοις, τ' είχες Γιάννη 'μ, τ' είχα πάντα...Ας μάθει να γράφει ελληνικά πρώτα ο ουρακοτάγκος και το ξανασυζητάμε με κέφι και με κρασί. 

Στον ''φίλο'' με το φεϊσμπουκικό nickname Fotis Pap θα ήθελα να απαντήσω πως το τι έγραφα εγώ εκεί μέσα τόσους μήνες ήτανε γούστο μου και καπέλο μου κι αν δεν έκανε κέφι, ας μην έκανε και like στις αναρτήσεις μου, ούτε να έμπαινε στον κόπο να μου στείλει ολόκληρο κατεβατό για την ''φίλη'' του, Κατερίνα Γώγου, με σκοπό να δημοσιευθεί στη σελίδα μου. Επίσης, επειδή μου φάνηκε έξυπνος άνθρωπος, θεωρώ τελικά τεράστια ανοησία του να χαρακτηρίζει ως ''κριτική'' τις κακοήθεις επιθέσεις του ΒΓ σε εμένα και τη δουλειά μου. Κριτική, ''φίλε'' Fotis, κάνουμε για κάτι που έχει παραδοθεί στο κοινό, στον κόσμο, χωρίς να λασπολογούμε κατά του δημιουργού και μάλιστα δημόσια, επιχειρώντας να τον εκθέσουμε. 

Τελικά αυτό που κατάλαβα είναι πως όλοι ήταν ''φίλοι'' της Κατερίνας Γώγου. Μόνο που αντί να εκτιμήσουν που ένας νέος άνθρωπος γύρισε ένα ντοκιμαντέρ στη μνήμη της με αγάπη προς το πρόσωπο της, βγαίνουν και λένε το μακρύ τους και το κοντό τους. Μου θυμίζουν τους μοναχούς που βγάζουν τα λείψανα προς περιφορά όποτε πλησιάζει η ''επέτειος'' και όλον τον υπόλοιπο καιρό τα αφήνουν και σαπίζουν σε κάποιο χωνευτήρι. Θεωρούν νεκρόσυλους όσους βγάζουν δίσκους ή γυρίζουν ταινίες στη μνήμη των ''Αγίων'', παραβλέποντας ζηλόφθονα πως σε τόσο μαύρες εποχές η παρουσία των ''Αγίων'' είναι επιβεβλημένη. Αδιαφορούν, λοιπόν, για τον αληθινό σκοπό της Τέχνης, εν προκειμένω για την παρηγοριά στον άρρωστο, όπου άρρωστος είναι ένας λαός που τράφηκε με τα σκουπίδια του Ζερβού (εξαιρείται ο ''Εξόριστος στην κεντρική λεωφόρο'' κι αυτός λόγω Κώστα Φέρρη), και αντιδρούν μικρόψυχα, μίζερα, μη τυχόν και ένας ''νέος'', ''άγνωστος'' τους κόψει κομμάτι απ' την πίτα τους. 

Αποζητώντας λοιπόν την ψυχική ηρεμία μου, μένω μακριά από τον μικρόκοσμο του facebook, συνεχίζω να κάνω τη δουλειά μου, που την κάνω πολύ καλά και το γνωρίζω, έχοντας την εφημερίδα ''Το Ποντίκι'' ως χώρο εργασίας πλέον και αναμένοντας την πρεμιέρα του ντοκιμαντέρ μου σε λίγες εβδομάδες στις ΝΥΧΤΕΣ ΠΡΕΜΙΕΡΑΣ.

Από αύριο το blog μπαίνει κανονικά στη ροή του, όπως το αγαπήσατε από το 2007 που άνοιξε και που το παραμέλησα χάριν του facebook. 

Καλή δύναμη

Καλή συνέχεια σε όλους!

* στη φωτογραφία βλέπετε τα κρανία του Ιωάννη Λέννον, της Γιαννούλας της Τζόπλιν και του Δημητράκη του Μόρρισον - ευγενική παραχώρηση του ιδρύματος ΝΙΚΟΣ ΖΕΡΒΟΣ - ΤΟ ΤΡΩΩ ΤΟ ΦΑΪ ΜΟΥ - Α.Ε.