rainy-mood-post

Ο πρώτος ζεστός καφές μετά το καλοκαίρι είναι γεγονός. Στη μικρή μπλε κούπα που γράφει Luxembourg απάνω. Έχει μπόλικο αφρό και τέσσερις μπίλιες ζαχαρίνης μέσα. Το φακελάκι περίμενε για μήνες να καταναλωθεί στο ράφι πλάι στα μπαχάρια. Πόσο μου αρέσει που έχει πάει μία η ώρα και έξω δεν υπάρχει ήλιος. Στο μεγάλο περβάζι του παραθύρου μου έχουν ξαπλώσει οι τρεις από τις τέσσερις γάτες της αυλής, για να προφυλαχθούν απ' το ψιλόβροχο ή για να τις λυπηθώ και να τις βάλω μέσα. Θα το κάνω άμα χειμωνιάσει για τα καλά, όπως κάθε χρόνο που στρώνω κουβερτάκι πάνω στο κρεβάτι μου για να μπουν και να κουρνιάσουν αγκαλιασμένες σαν μια τεράστια τρίχινη μπάλα, ενώ εγώ μεταφέρομαι στο διπλανό δωμάτιο. Σκέφτομαι τη μητέρα μου, η οποία κάθε σαββατοκύριακο σχεδόν μετακομίζει στο σπίτι της καλύτερης της φίλης, που την έχουν μεσ' στην περιποίηση. Φιλία κι αυτή! Ογδόντα ετών γυναίκες κι είναι μαζί απ' τα δέκα τους χρόνια! Το καλό είναι ότι δεν αναλώνονται στα παλιά, όπως θα περίμενε κανείς. Τρέχει τόσο η καθημερινότητα και των δυονών τους, ώστε να μη βαριούνται. Πρόσεχε την πίεση σου, συμβουλεύει η μάνα μου τη φίλη της, βλέποντας την να αδιαφορεί για τα χάπια της και της θυμίζει ότι κι εκείνη έτσι θα έκανε αν δεν την έβαζαν σε μια ''σειρά'' οι γιοι της. Τις προάλλες έλεγα στη μάνα μου πως δεν είναι πια πιτσιρίκα και από δω και πέρα να προετοιμάζεται για την απώλεια δικών της ανθρώπων. Μη μου το λες αυτό, μου απάντησε με παραπονιάρικο ύφος. Αυτή τη γυναίκα δεν την κρατάς μέσα με τίποτα! Μαραζώνει αν κάθεται σπίτι της. Για μπάνιο πότε θα ξαναπάμε; Καμιά συναυλία έχουμε; με ρωτάει συνέχεια κι εγώ απ' την μια χαίρομαι, απ' την άλλη τρέχω με τα δικά μου και δεν της δίνω τη δέουσα σημασία. Της είπα για πλάκα ότι δε φτάνουν οι προσκλήσεις της Πέμπτης και να έρθουν με τον αδερφό μου στην επαναληπτική προβολή της Παρασκευής καλύτερα. Να πας εσύ Παρασκευή, απάντησε όλο τσαντίλα, σιγά μη χάσω το επίσημο event! Και γελάμε, γελάμε πολύ! Το επόμενο χαρμόσυνο γεγονός που έχω να περιμένω μετά το τέλος των Νυχτών Πρεμιέρας είναι η μετάβαση μου στο Λονδίνο στα τέλη Νοεμβρίου για καμιά βδομάδα. Θα φιλοξενηθώ στην Αστέρω, καλή φίλη του Filtig και δική μου πλέον, η οποία κάνει τη σπουδαιότερη δουλειά απ' όλους τους ανθρώπους που ξέρω: σε εργαστηριακό κέντρο του Λονδίνου ασχολείται επί 16 χρόνια με τις νέες θεραπευτικές μεθόδους για τον καρκίνο του πνεύμονα. Θα σε γυρίσω παντού, μου λέει όποτε μιλάμε στο skype πλέον, ετοιμάσου για βραδιές λονδρέζικου αντεργκράουντ!   Η αλήθεια είναι πως την πρώτη φορά που πήγα στην αγγλική πρωτεύουσα, το καλοκαίρι του 2004 ήταν, δεν τη φχαριστήθηκα. Έπαιρνα κάτι βαριά αγχολυτικά χάπια τότε και σε κάθε μου βόλτα με έπιαναν ζαλάδες απ' το ύψος των κτηρίων κι ήθελα να κάτσω σε παγκάκια - κανονική ιδεοψυχαναγκαστική συμπεριφορά. Ήταν τέτοιο το πρόβλημα μου, ώστε έβγαλα εισιτήριο με το τρένο, αυτό που περνάει κάτω απ' τη Μάγχη, εγκατέλειψα την Αγγλία και μεταφέρθηκα στην Ολλανδία, όπου πέρασα στο Άμστερνταμ ζωή χαρισάμενη για λίγες ακόμη μέρες. Τι να φάω σήμερα; Το ψυγείο δεν έχει τίποτα, μόνο φρούτα και λαχανικά και δε θέλω να τη βγάλω πάλι με βραστά λεμονάτα κολοκύθια, λες και αναρρώνω από εγχείρηση, σαν τη Λίνα που έβγαλε τη χολή της και ησύχασε. Τι κακό κι αυτό, τίποτα δε μπορούσε να φάει το κορίτσι. Και μακαρονάδα να έφτιαχνα, έπρεπε να απαριθμήσω όλα τα συστατικά της σάλτσας αν θέλαμε κι εγώ κι αυτή κι η παρέα ολόκληρη να βάλει κάτι στο στομάχι της. Η Λίνα ετοιμάζει κάτι για τη χειμερινή περίοδο, μία συνεργασία, η οποία σίγουρα θα συζητηθεί και θα τραβήξει κόσμο, όπως το δικαιούται τόσα χρόνια που αγωνίζεται. Κι επειδή ανέλαβα την επιμέλεια προγράμματος, θα ενημερώσω πολύ σύντομα για το τι ακριβώς πρόκειται να συμβεί! Αυτές τις μέρες επικοινώνησα με τον ιστορικό τέχνης, Θανάση Μουτσόπουλο. Μου ζήτησε να παιχτούν τα ντοκιμαντέρ για το Κύτταρο και τη Γώγου στο φεστιβάλ για το ελληνικό αντεργκράουντ που έστησε κάπου στην πλατεία Κοτζιά, με εστίαση στα εικαστικά και τον κινηματογράφο. Θα έκανα οτιδήποτε μου ζητούσε ο Θανάσης! Σ' αυτόν οφείλω εν πολλοίς την είσοδο μου στο χώρο της μουσικής δημοσιογραφίας, αφού το 1999, όταν έπρεπε να φύγει από το περιοδικό ΗΧΟΣ, πρότεινε εμένα, έναν ολότελα άγνωστο νέο δημοσιογράφο, να τον αντικαταστήσει. Εγώ τότε δεν είχα καν κομπιούτερ και έδινα κριτικές γραμμένες σε χαρτί, στο χέρι. Λίγο αργότερα πήγαινα στον αρχισυντάκτη, άφηνα δισκέτες με τα κείμενα μου κι έφευγα. Αυτός, όπως ήταν λογικό, δεν μου τις επέστρεφε, αλλά κι εγώ όμως δεν είχα ιδέα ότι κοστίζουν πολύ φθηνά. Θυμάμαι μια ωραία πρωΐα που μπήκα στο γραφείο του αρχισυντάκτη και του ζήτησα να μου επιστρέψει τις δισκέτες, διότι δε μπορούσα να δίνω χρήματα για να αγοράζω πακετάκια κάθε λίγο και λιγάκι. Ο άνθρωπος τά'χασε...Ορίστε, πάρ'τες, μου είπε! Που να του εξηγούσα ότι πήγαινα αλλού για να χτυπήσω τα κείμενα σε κομπιούτερ κι ότι είχα άγχος να επιστρέψω τις...πανάκριβες δισκέτες που δανειζόμουν. Τέλος πάντων, ο καφές μου ήδη τελείωσε σε αντίθεση με μία μεγάλη συνέντευξη που απομαγνητοφωνώ αυτή τη στιγμή για να παραδώσω στο Ποντίκι μέχρι αύριο πρωί.