Αν και εικόνες τέτοιου φθινοπώρου δεν θα δούμε ποτέ στην Αθήνα - μόνο στο Lodz της Πολωνίας τις βρήκα το 1996 -, εντούτοις είναι πάντα καλοδεχούμενη η όμορφη φθινοπωρινή αίσθηση. Ο ηλεκτρισμός της ατμόσφαιρας, ο καύσωνας που υποχωρεί, η μυρωδιά του χώματος που θέλει να ανασάνει κι αυτό, ακόμη κι οι γάτες που βγαίνουν απ' τις ανήλιαγες κρυψώνες τους και τεντώνονται στο έδαφος. Κάθε φθινόπωρο και όχι άνοιξη, ενεργοποιείται ο δικός μου οργανισμός, ανασυντάσσονται οι δυνάμεις μου και το μυαλό μου λειτουργεί πιο καθαρά - τό'χω παρατηρήσει. Σα να φορτσάρω ολόκληρος για το χειμώνα που έρχεται και που, όπως όλοι λένε και ξαναλένε, θά'ναι πολύ δύσκολος. Αυτή την ώρα που γράφω με ενοχλεί η κουφόβραση στην ατμόσφαιρα, με αποζημιώνει όμως η μυρωδιά της βροχής που θά'ρθει, παρακινώντας με να επιστρέψω στα βιβλία μου και σε κάποια καλή μουσική. Παρεμπιπτόντως, διαβάζω τις μέρες αυτές τη συλλογή διηγημάτων Το κέρασμα που άργησε του Τάσου Μελίτη, έκδοση της ετικέτας Παρουσία του Βασίλη Χατζηιακώβου. Μου αρέσουν πολύ οι, όλο βιτριολικό χιούμορ, εκλαϊκευμένη γραφή και αμεσότητα, ιστορίες που έστησε ο Μελίτης με βάση την καθημερινότητα του και τα πρόσωπα που μπαινοβγαίνουν στον κοινωνικό περίγυρο του. Αυτό, ναι, είναι συγγραφικό ατού: το να καταφέρνεις να κάνεις συλλογικό το ατομικό και το ιδιωτικό σου. Άλλωστε, ασχέτως αν το πόνημα του πλασαρίστηκε ως ''το πρώτο βιβλίο για την Ελλάδα μετά το Μνημόνιο'', οι ήρωες του είναι τόσο οικείοι για τον απλό αναγνώστη, ώστε τον κερδίζουν απ' τις πρώτες σειρές της ανάγνωσης και τον κάνουν κοινωνό των παθημάτων τους.
Η αγαπημένη Λένα παραπονέθηκε, τώρα που παντού γράφουν για σένα με ξέχασες, μου είπε. Είναι δυνατόν να ξεχάσω το μεγαλύτερο μουσικό ταλέντο που γέννησε η Ελλάδα από το δεύτερο ήμισυ του 20ου αι. και μετά; Ίσα - ίσα που περιμένω την πρεμιέρα της 27ης Σεπτεμβρίου για να την υποδεχτώ στην είσοδο του Δαναού μετά της Βικτώριας και να της προσφέρω την πρώτη τιμητική θέση μεταξύ των καλεσμένων μας. Της έλεγα πως μπορεί οι Χρυσαυγίτες να οικειοποιήθηκαν κακώς το Αχ Ελλάδα σ' αγαπώ του Ρασούλη και της Αλλαγιάννη, ένα τραγούδι δικό της, όμως, θα τους έκανε να βγάλουν σπυριά...Αναφερόμουν φυσικά στους Εμιγκρέδες της Ρουμανίας με την απέραντη ευαισθησία των στίχων της για όλους τους οικονομικούς μετανάστες που ζουν στην Ελλάδα, φορολογούνται, ψηφίζουν και τα παιδιά τους μετέχουν της ελληνικής παιδείας. Ύστερα απ' αυτή την τηλεφωνική συζήτηση με τη Θεά μου, καθώς σερφάριζα στο διαδίκτυο, έπεσα στην ακόλουθη είδηση: http://www.newsbomb.gr/koinwnia/story/234519/stis-koytes-emeinan-ta-trofima-tis-hrysis-aygis Και τότε ξαφνικά αναπτερώθηκε το ηθικό μου, είπα Ναι ρε γαμώτο δεν τον χωράει το φασισμό ο τόπος αυτός, σα να ήρθε το φθινόπωρο που λέω πιο πάνω και να ξέπλυνε το μίσος απ' τις ψυχές των συμπατριωτών μου. Προηγουμένως, οι Χρυσαυγίτες έδιωξαν μια ηλικιωμένη πεινασμένη γυναίκα επειδή δεν ήταν, λέει, Ελληνίδα. Καθάρματα! Ο διάβολος προσωποποιημένος κι είναι ν' απορείς πως οι ρασοφόροι μια ζωή θιασώτες του φασισμού και του μισανθρωπισμού ήταν κι όχι μόνο στη συντηρητική Ελλάδα. Τελικά, εκτός από τη Λένα Πλάτωνος και τους Εμιγκρέδες της Ρουμανίας, καλά τά'χε πει και ο ομότεχνος της, Γιάννης Αγγελάκας, στο άλλο το εξαιρετικό άσμα του: Διάολε, φύγε από μπροστά μου, μου κρύβεις το θεό...Χάρισμα τους τώρα ο θεός που πιστεύουν, οι πατάτες, τα γάλατα και τα κρεμμύδια τους. Δεν θα περάσει ο φασισμός και ο λαϊκισμός, επίσης!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου