Η ωραιότερη φωτογραφία από την πρεμιέρα που αναρτήθηκε και στο site των Νυχτών Πρεμιέρας.
Η Μαρίζα Κωχ συνομιλεί με τους συντελεστές του μουσικού ντοκιμαντέρ Spitfire: Back to Zero, που προηγήθηκε της δικής μας προβολής. Δεν το είδα, αλλά άκουσα πολύ καλά σχόλια!
Άλλη μια εικόνα της Κατερίνας Γώγου στη γιγαντοοθόνη του Δαναού.
Και η Εύα Κουμαριανού λευκοντυμένη προσέρχεται στην πρεμιέρα. Αξιαγάπητο πλάσμα η Εύα και με την πρώτη ευκαιρία θα παρουσιάσω το βιβλίο της που μου χάρισε.
Τα γνωστά: κουβέντα με το κοινό, παρουσία του Ορέστη Ανδρεαδάκη.
Η βραδιά υπέρ πάντων ανήκε στους φίλους: από αριστερά η Λίνα, η Σταυρούλα, η Maira, ο bosko και ο βοηθός μου ο Θρασύβουλος.
* το 18ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας Νύχτες Πρεμιέρας Cosmote έλαβε τέλος πριν από λίγη ώρα και ήδη ανακοινώθηκαν τα βραβεία. Κάτι είχα υποψιαστεί για την ταινία L' enfant d' un haut (Η αδερφή μου) της Ούρσουλα Μέγιερ ότι θα βραβευόταν, εφόσον η χθεσινή επαναληπτική προβολή της άλλαξε τελευταία στιγμή. Τελικά, η γαλλο-ελβετική αυτή ταινία, την οποία δυστυχώς δεν κατάφερα να δω, έφυγε με το μεγάλο βραβείο του φεστιβάλ, τη Χρυσή Αθηνά. Στα διαγωνιζόμενα μουσικά ντοκιμαντέρ κέρδισαν το Searching for sugar man του Μάλικ Μπεντζελούλ και το Marley του Κέβιν ΜακΝτόναλντ - το δεύτερο πήρε ειδική μνεία, αφήνοντας πίσω τις αξιόλογες ελληνικές συμμετοχές. Επίσης δεν κατάφερα να δω κανένα, καθώς τα εισιτήρια ήταν από μέρες εξαντλημένα. Τέλος, το βραβείο Κοινού δόθηκε στην ταινία Teddy Bear του Μαντς Ματίεσεν, που είχα δει, μού'χε αρέσει κι είχα γράψει γι' αυτό
Τέλος καλό, όλα καλά λοιπόν. Και για να κλείνω και με τη δική μου ταινία, η συμμετοχή της στις Νύχτες Πρεμιέρας δεν είχε διαγωνιστικό χαρακτήρα, αλλά πόνταρε στη συνάντηση της με τον κόσμο ως τεστ, αν θέλετε, για την έξοδο της στις αίθουσες. Υπό αυτή την έννοια, είμαστε νικητές μακράν και με διαφορά, αν υποτεθεί πως το sold - out που σημείωσε θα συζητιέται για καιρό. Γνωρίζω ωστόσο πως πρέπει να είμαι...ετοιμοπόλεμος και ευτυχώς δε μασάω! Ξέρω, βλέπετε, ότι στην μεταπασοκική Ελλάδα ο Έλληνας θέλει να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα απ' το νά'χει κι αυτός δικιά του κατσίκα. Το αν έκανα καλή ταινία το είδα στα μάτια των εκατοντάδων ανθρώπων που γέμισαν τον Δαναό και πέρασα σχεδόν δύο ώρες στο φουαγιέ να συνομιλώ μαζί τους στα όρθια. Πάνω απ' όλα το βρήκα στα μάτια των μελών της οικογένειας της Κατερίνας Γώγου κι αυτό δε μπορεί να το βρωμίσει καμία κακεντρεχή δήλωση σε κανένα twitter. Και να το πω αλλιώς, όποιος θέλει ας με χτυπήσει, με επιχειρήματα εννοείται. Ο κόσμος που αγκάλιασε το ντοκιμαντέρ θα του το γυρίσει μπούμερανγκ. Πάμε γερά, πάμε μπροστά και κυρίως με ψηλά το κεφάλι. Η ταινία θα βγει σε διανομή μέσα στο επόμενο τρίμηνο και θ' ακολουθήσει η συμμετοχή της στο τμήμα Πανόραμα του Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης - Εικόνες 21ου αι. όπου και θα διαγωνιστεί για το Βραβείο Κοινού. Την υγειά μας νά'χουμε και τους φασίστες να πατάξουμε, όχι μόνο της ΧΑ, αλλά κι αυτούς που κυκλοφορούν ανάμεσα μας με όλη τους την επίφαση.
** θα ήταν σοβαρή παράλειψη εκ μέρους μου να μην ευχαριστήσω για την άψογη συνεργασία μας από τις αρχές Αυγούστου μέχρι σήμερα όλα τα παιδιά που δούλεψαν στο φεστιβάλ, τη Χριστίνα Λιάπη, τον Κωνσταντίνο Αϊβαλιώτη, τον Κωστή Θεοδοσόπουλο, τη Δάφνη Δημοπούλου και φυσικά τον Ορέστη Πλακιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου