με-αφορμή-την-εθνική-επέτειο-της-25ης-μαρτίου

Η ελληνική σημαία είναι μια από τις πιο χαρακτηριστικές για τους υπηκόους της: Φέρει γαλανό και λευκό χρώμα, δηλαδή το ίδιο το Αιγαίο, όπως θά 'λεγε ένας εθνικόφρονας με περισσή ποιητική διάθεση. Ούτε τρία χρώματα, ούτε αστεράκια, θυρεούς, λιοντάρια και λοιπές μαλακίες για να σπάει ο άλλος το κεφάλι του και να λέει Τι ήθελε να πει ο παραπάνω εθνικόφρονας ποιητής...Η ελληνική σημαία είναι ακόμη μια από τις πιο ψυχαναγκαστικές για τους υπηκόους της: Φέρει το σημείο του Εσταυρωμένου, δηλαδή την Ορθοδοξία, το Βυζάντιο και όλα τα παραμύθια της καθ' ημάς Χαλιμάς, τα περισσότερα των οποίων ποτίστηκαν με αθώο ανθρώπινο αίμα. Η ελληνική σημαία καταργεί το ζήτημα της ανεξιθρησκείας. Σου επιβάλλει άπαξ και γεννήθηκες Έλληνας να είσαι απαραιτήτως και Χριστιανός Ορθόδοξος. Θυμάμαι το 1996 πού 'χα συμμετάσχει στο κινηματογραφικό Love & Anarchy Festival στο Augsburg της Γερμανίας, το αίσθημα κατωτερότητας που ένιωσα όταν στη μεγάλη οθόνη έπεσαν οι σημαίες όλων των χωρών, αναγγέλλοντας τα ονόματα των σκηνοθετών τους. Λογικό, νομίζω, αφού σε ένα τέτοιο...εξειδικευμένο φεστιβάλ εγώ συμμετείχα με μια πεντάλεπτη σπουδαστική μαλακιούλα, την οποία είχα τιτλοφορήσει Δεν έχω το θεό μου ως απόπειρα αφελούς παρωδίας της Καινής Διαθήκης. Ο ηθοποιός μου, μάλιστα, χρόνια μετά είχε την ατυχία να αρρωστήσει από μια σοβαρή ασθένεια, η οποία τον μετέτρεψε από αναρχικό σε φανατικό χριστιανό, τον έκανε να ταξιδεύει χειμώνα στη Μυτιλήνη για να προσευχηθεί στον Άγιο Ταξιάρχη και να με κατηγορήσει ευθέως ότι με την ταινία, στην οποία τον έμπλεξα, εγώ ήμουν υπεύθυνος για το κακό που τον βρήκε. Σαλαλάλα, κούκου- ρούκου με λίγα λόγια! Ο ηθοποιός Βασίλης Διαμαντόπουλος είχε βγει σε τηλεοπτική εκπομπή, όπου τόλμησε να υποστηρίξει ότι η ελληνική σημαία είναι ένα κομμάτι πανί και τίποτα περισσότερο. Το γεγονός ότι λίγο καιρό μετά ο θάνατος ενός τόσο σπουδαίου καλλιτέχνη πέρασε στα ψιλά γράμματα των ειδησεογραφικών δελτίων πιστεύω ακράδαντα μέχρι σήμερα ότι οφειλόταν σ' αυτές του ακριβώς τις ακραίες δηλώσεις. Ακραίος υπήρξε και ο Μάνος Χατζιδάκις, ο προκλητικά δηλών ως δεξιός, κάποτε που έδωσε συναυλίες στην Κύπρο για τελευταία φορά και κόντεψε να γίνει διπλωματικό επεισόδιο. Λίγο – πολύ, εκνευρισμένος από τις φωνασκίες και τις ομιλίες του κυπριακού κοινού καθ' όλη τη διάρκεια της συναυλίας, ο Χατζιδάκις με εριστικό τρόπο δικαιολόγησε τους Τούρκους για την εισβολή του ΄74 αφού έτσι ενδεχομένως και να εκπολιτίζονταν οι άξεστοι, υποτίθεται φιλόμουσοι, Κύπριοι. Η τραγουδίστρια εκείνων των συναυλιών που μου αφηγήθηκε το περιστατικό θυμόταν τον χαμό που ακολούθησε την επόμενη μέρα με τον Χατζιδάκι να χαρακτηρίζεται ανεπιθύμητος στη Μεγαλόνησο. Πόσω μάλλον όταν είχαν προηγηθεί φιλοτουρκικές δηλώσεις και από τον Μίκη Θεοδωράκη (ήταν κοινές οι συναυλίες Μίκη Θεοδωράκη – Μάνου Χατζιδάκι), αλλά βέβαια για πιο σοβαρό λόγο- το πλαίσιο της περίφημης ελληνοτουρκικής φιλίας – και όχι φυσικά επειδή κάποιοι Κύπριοι δεν είχαν παρακολουθούσει με προσήλωση τη συναυλία του! Προσωπικά, έχω την αίσθηση πως η ελληνική σημαία είναι συνταυτισμένη με μουζάκα, τζατζίκι και μπουζούκι, για να μην πω με συρτάκι, σουβλάκι, μουνάκι, συμφώνως και με μια παροιμιώδη ατάκα της φίλτατης Αρλέτας. Έχω ταξιδέψει πολλές φορές στο εξωτερικό, έχω μπει σε ορθόδοξες εκκλησίες του Λονδίνου και του Μονάχου, έχω αντικρίσει την ελληνική σημαία να κυματίζει πάνω σε στέγες γεμάτες χιόνια – όχι κάποιου χωριού στο Μέτσοβο, αλλά ενός νεοκλασικού οικήματος στο Άμστερνταμ. Ποτέ όμως δεν τονώθηκε το εθνικό μου φρόνημα, δεν ένιωσα την παραμικρή συγκίνηση που ήμουν ένας Έλληνας σε ξένο μακρυνό τόπο. Η μία και μοναδική φορά που αισθάνθηκα περηφάνια για την εθνικότητα μου ήταν σε μια βόλτα στη Βαρσοβία, όταν αντίκρισα στη στέγη του Πανεπιστημίου της, το μυθικών διαστάσεων άγαλμα του Αχιλλέα, σκυμμένου και πληγωμένου, με τη σαΐτα στη φτέρνα του.