αντρέας-παγουλάτος:-ένας-χρόνος-μετά

Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης...μια μέρα πριν, μια μέρα μετά...τι σημασία έχει;

Ένας χρόνος πέρασε ακριβώς από τότε που μου τηλεφώνησε ο Ζαχαρίας για να μου πει απλά: Πέθανε...

Την προηγούμενη είχα κατέβει εσπευσμένα από τη Θεσσαλονίκη, αφήνοντας στη μέση το φεστιβάλ ντοκιμαντέρ, στο οποίο συμμετείχα, για να προλάβω να τον δω στο νοσοκομείο...

Δε στάθηκε δυνατό...

Τον ξανάδαμε όλοι οι φίλοι, κάτωχρο και παγωμένο πια, με την Τέταρτη Διάσταση του Γιάννη Ρίτσου στα χέρια του...

Τα μεγάλα πνεύματα δεν ξεχνιούνται ποτέ, λένε...

Ο μηδενιστής Ηλίας, που τον μελοποίησε, ισχυρίζεται πως δεν υπάρχει πουθενά...

Η Λένα, πάντα ποιητική, πιστεύει πως δεν γίνεται να χαθεί τέτοια ενέργεια, πως μεταμορφώθηκε σε δέντρο, σύννεφο, πουλί...

Ο Λευτέρης, όσο δυνατός κι αν δείχνει, δεν αρνείται το κλάμα...

Τον θυμηθήκαμε λίγοι σήμερα, οι στενοί συγγενείς του και πέντε φίλοι όλοι κι όλοι σε μια σεμνή τελετή...

Του αφήσαμε ένα λουλούδι κι ένα τσιγάρο...

Δεν κάπνιζε, αλλά χαιρόταν να βλέπει ανθρώπους να καπνίζουν παθιασμένα...

Επίσης, τον λόγο του Jack Kerouac, που αγαπούσε:

Χαμογελά όλο ακτινοβολία σαν άγγελος μέσα απ' τον σκοτεινό παράδεισο...

Ο ποιητής Αντρέας Παγουλάτος δεν μπορεί να ξεχαστεί...

Αντιθέτως, όσο τα χρόνια θα περνούν και τα πράγματα θα προχωρούν, η απουσία του θα γίνεται πιο έντονη και πιο αβάσταχτη...