portmanteau-post

Τυχεροί πραγματικά όσοι βρεθήκαμε χθες βράδυ στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση προκειμένου να παρακολουθήσουμε τη συναυλία του ensemble Constantinople με τη Σαβίνα Γιαννάτου. Δηλαδή πάλι στο Ωνάσειο θα πας...ήταν το εύστοχο σχόλιο από τηλεφώνου της Λένας προτού στείλει τα φιλιά της στην ερμηνεύτρια της, τα οποία παρεμπιπτόντως αμέλησα να μεταφέρω. Όσο για τον φίλο που πήγαμε παρέα στη συναυλία, η μόνιμη κάφρικη διάθεση του εκφράστηκε μέσα από την επιθυμία του να χαρακτηρίσει... προσανάμματα τα ξυλόγλυπτα εκθέματα-έργα τέχνης του Ιδρύματος. Μια κάφρικη διάθεση που παρέσυρε και μένα, αμέσως μετά το τέλος του καλλιτεχνικού event, στη θέαση της άκρως διασκεδαστικής σπλατεριάς υπό τον τίτλο Zombieland. Αυτό όμως είναι μια άλλη ιστορία, οπότε ας πάμε πίσω στη Σαβίνα Γιαννάτου και τους Constantinople. Την περίμενα περισσότερο free form τη συναυλία κι αυτό που με εντυπωσίασε ήταν η σχεδόν ερωτική σχέση μεταξύ των μουσικών και των οργάνων τους, που αναδείχθηκε. Όλα κύλησαν ήρεμα, μέσα σε μια lounge ατμόσφαιρα και δίχως αυτοσχεδιαστικές ακροβασίες. Πιο ρυθμικές ήταν οι συνθέσεις της ίδιας της Σαβίνας βασισμένες στα ποιήματα της Σαπφούς, όπως στο Γλυκεία Μάτερ, που η μελωδία του ακόμη με γυροφέρνει. Επίσης, ο κανονικός διάλογος των φωνητικών της Σαβίνας με τον ήχο του κλαρινέτου της Lori Freedman στο intro του παραδοσιακού νανουρίσματος από τη Λέσβο, ήταν άλλη μία ξεχωριστή στιγμή.
Εδώ, μεταφερόμαστε στο φουαγιέ του κτιρίου, όπου αμέσως μετά το τέλος της συναυλίας, το κοινό έσπευσε να δώσει στη Σαβίνα Γιαννάτου τα καθιερωμένα συγχαρητήρια. Respect στη σημαντική καλλιτέχνιδα, όχι μόνο για τη στάση της τόσα χρόνια στο πεδίο της μουσικής, αλλά κυρίως για το ρεπερτόριο που υπηρετεί. Όπως είχα γράψει παλιότερα σε ένα κείμενο που συνόδευε δισκογραφική της έκδοση, η Σαβίνα είναι απλώς η τραγουδίστρια που υπηρέτησε και υπηρετεί το τραγούδι μακρυά από θορυβώδεις λαϊκές επιδοκιμασίες, όπως ανέκαθεν ονειρευόταν ο Μάνος Χατζιδάκις.
Τα νέα για το τσουνάμι στη μακρυνή Ιαπωνία έφτασαν μαζί με τις εικόνες, για τις οποίες ο όρος βιβλική καταστροφή ισχύει απόλυτα και δεν έχει σχέση με τα συνήθη ρεπορταζιακά κλισέ. Μοιραία θυμήθηκα τον δικό μας σεισμό της Πάρνηθας του 1999. Με είχε βρει να κοιμάμαι μεσημεριάτικα, αφού ως άνεργος και άεργος τότε παρακολουθούσα κάτι επιδοτούμενα σεμινάρια...ναυπηγοξυλουργικής κι έπρεπε να σηκώνομαι απ' τις εφτά το πρωί. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την εικόνα της γάτας μου που την ώρα ακριβώς του σεισμού σερνόταν με την κοιλιά στο πάτωμα σαν ερπετό με ορθάνοιχτα τα τέσσερα πόδια της! Όπως δεν θα ξεχάσω επίσης τις ευτραφείς κυρίες που τις βρήκε το κακό στο παραπλεύρως Bodyline και πήραν τους δρόμους άλλες με τα μαγιό τους και άλλες ημίγυμνες με πετσέτες. Ολόκληρο post και μάλιστα διασκεδαστικότατο μπορώ να κάνω, ανασύροντας μνήμες από τον σεισμό της Πάρνηθας, που μπορεί τσουνάμι να μην είχε, άφησε πίσω του όμως πολλούς νεκρούς από τις ελληνικές λαμογιές στον χώρο της οικοδομικής εργολαβίας.
Σήμερα κόντεψα να πλακωθώ με ακόμη έναν ταρίφα. Έτυχε να μου τηλεφωνήσει η Ευσταθία στο κινητό για τα διαδικαστικά της παρουσίασης του βιβλίου της στον Ιανό την άλλη Παρασκευή με ομιλητές τον Λουδοβίκο των Ανωγείων και μένα. Καλλιτέχνης; με ρώτησε ο ταρίφας που άκουσε τη συνομιλία. Ας πούμε...απάντησα ανόρεκτα. Κι άρχισε να μου λέει ότι οι περισσότεροι του συναφιού μου είναι ανώμαλοι, σαν τον Σεργιανόπουλο που μέτραγε τις ψωλές των Σύριων στην πλατεία Βικτωρίας. Ο διάλογος που ακολούθησε είναι ενδεικτικός: Δηλαδή, δεν θα είχες πρόβλημα εάν μέτραγε τις ψωλές Ελλήνων ή Αμερικανών; τον ρώτησα κι εγώ. Να, ρε φίλε- συνέχισε- ξεφτίλα ο τύπος να πηγαίνει με μετανάστες και βασικά εμένα στον πούτσο μου. Ούτε ξέρω πόσες φορές επανέλαβε τη φράση Στον πούτσο μου για ότι άλλο είπε εν συνεχεία. Μεταξύ αυτών, δήλωσε ευθαρσώς ακροδεξιός, αν και μπουζουξής ερασιτέχνης και λάτρης του λαϊκού τραγουδιού, τουτέστιν καλλιτέχνης και φιλόμουσος, όπως και ότι συζεί με το κοριτσάκι που έφερε από το χωριό του στη Μάνη, αλλά πολύ τού πάχυνε εδώ στην Αθήνα και δυσκολεύεται να το πηδάει πλέον. Εν ολίγοις, μια κούρσα αφόρητη, κατά τη διάρκεια της οποίας σκέφτηκα να του πω ότι είναι μαλάκας ολκής και πως ο βίος ενός ανθρώπου που σαν βρωμόγατος στα σκουπίδια ψάχνει για έρωτα, σίγουρα παρουσιάζει πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον από τον δικό του, που γυρνάει στο σπίτι, πηδάει τη φακλάνα του κι ύστερα χουχουλιάζουν μακάριοι, μα εντέλει δεν του είπα τίποτα, πέραν μιας συμβουλής που του έδωσα: να παρατήσει το μπουζούκι, διότι η μουσική δεν έχει να κερδίσει το παραμικρό από άτομα σαν και του λόγου του. Γιατί το λες αυτό, ρε μάστορα; Μπας κι είσαι συριζαίος; Με στενοχωρείς! ήταν τα λόγια του σε μια ύστατη προσπάθεια να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα μέσω του χιούμορ. Στον πούτσο μου, του απάντησα και κατέβηκα από το ταξί.