σκόρπια-λόγια-του-μανώλη-ρασούλη

Στη χώρα μας υπάρχει μια...λαθρεμπορία. Η χώρα μας δεν αγαπάει τον εαυτό της. Τον φθονεί κιόλας. Η Ιταλία μπορεί να αντέξει έναν μπερλουσκονισμό, η χώρα μας δεν τον αντέχει, γιατί είναι ιδιότυπη και ιδιόμορφη. Υπάρχει μια ψυχολογία δολιότητας που εμείς ονομάζουμε ο Δαίμων της Φυλής. Και αυτός όμως ακόμα έχει ένα μέτρο. Μέχρι το Zorba the Greek πήγαμε καλά, τα Παιδιά του Πειραιά έκαναν μια ωραία παρουσίαση της χώρας μας, ήταν και παρθένες ακόμα οι παραλίες...Το μήνυμα έρχεται από την τηλεόραση: Πάρτε τα φράγκα. Επτά η ώρα, πρωί-πρωί βλέπεις κάτι κορμάρες του στυλ Έχεις τα φράγκα, την παίρνεις, δεν έχεις, την ξεχνάς. Προσπαθώ να πω αυτό το απλό: Το χρήμα δεν είναι το νόημα της ζωής...

Νοσταλγείτε ποτέ το παρελθόν;

Νοσταλγία ποτέ. Θέλω να ερμηνεύσω τη σημερινή κατάσταση, να εκτιμήσουμε αυτό που κυοφορείται με τη δόξα του παρελθόντος. Είμαι παλιά καραβάνα. Εγώ τις Απόκριες του ΄66 έφερα τον Μάρκο Βαμβακάρη πίσω στην Κοκκινιά, στο χορό της Δημοκρατικής Αλλαγής, στου Καλαμπόκα, τέρμα Πατησίων. Επί ένα μήνα πήγαινα στο υπόγειο που έμενε και προσπαθούσα να τον πείσω. Ο Μάρκος ήταν πικραμένος. Υπάρχουν και φωτογραφίες από εκείνο το βράδυ με τον Θεοδωράκη, τον Μανώλη Γλέζο, τραγουδούσε ο Πουλόπουλος. Καθόμουν με τον Μάρκο σε ένα τραπέζι...

Εκείνη την εποχή τι κάνατε καλλιτεχνικά;

Ξεκίνησα σαν τραγουδιστής, αλλά δεν έγινα ποτέ. Τραγούδησα τη Ρωμιοσύνη του Θεοδωράκη και έπαιζε πιάνο η Καραΐνδρου. Κοιμόμασταν στο σπίτι του Λοΐζου. Εγώ, ο Σαββόπουλος, ο Φώντας Λάδης και άλλοι. Ήταν σαν το Χάνι της Γραβιάς το σπίτι του Μάνου.

κκκ

* απόσπασμα από συνέντευξη του Μανώλη Ρασούλη στον Γιάννη Αλεξίου για το περιοδικό ΗΧΟΣ (Ιούλιος 2001, τεύχος 340, σελίδες 116 - 117)