όταν-ήρθε-ο-χάρος-να-σε-πάρει-γέλασε-κι-αυτός-κι-εσύ-μαζί-πως-να-πάρει-κάποιον-που-έχει-χάρη-έφυγε-με-τσέπη-αδειανή-(μα-δυστυχώς-δεν-έγινε-έτσι)

Τον γνώρισα μέσα από τα Τραγούδια της Χαρούλας του Μάνου Λοΐζου με την εμβληματική μπαλάντα Όλα σε θυμίζουν. Λίγο αργότερα ήρθαν η Εκδίκηση της γυφτιάς του Νίκου Ξυδάκη σε φωτισμένη παραγωγή του Διονύση Σαββόπουλου και το πλέον rock τραγούδι του Νίκου Παπάζογλου στο άλμπουμ Μέσω Νεφών, Στη ρωγμή του χρόνου. Από τον στίχο του Του Ουλιάνοφ το μειδίαμα είχα κάτσει 15 χρόνων παιδί να ψάξω ποιος, διάολο, ήταν αυτός ο Ουλιάνοφ. Τον ανακάλυπτα σταδιακά μέσα στα χρόνια: το προσωπικό του άλμπουμ, ναι στο ναι και ναι στο όχι (1984), με το Με φουρτουνιάζει ο έρωτας του Λοΐζου, τη σύμπραξη του με τον Νίκο Κυπουργό στο Τσιφτετέλι του Διογένη, πάλι με τη φωνή του Παπάζογλου για το Ελληνικό Χορόδραμα της Ραλλούς Μάνου, τη συμμετοχή του στα Νέγρικα του Λοΐζου και του Γιάννη Νεγρεπόντη στο πλάι της Μαρίας Φαραντούρη, τα πολύ επιτυχημένα τραγούδια του- εμπορικά και καλλιτεχνικά- με τη Βάσω Αλλαγιάννη, τον Πέτρο Βαγιόπουλο, τον Χρήστο Νικολόπουλο, τον Ανδρέα Μικρούτσικο και τον Γιώργο Γαβαλά. Τον τραγούδησε η Εθνική Ελλάδος των τραγουδιστών στη δισκογραφία, σε συναυλίες και σε αφιερώματα. Αναφέρω ενδεικτικά τον Νίκο Παπάζογλου, τη Χαρούλα Αλεξίου, τη Γλυκερία, τον Μανώλη Μητσιά, την Ελένη Βιτάλη, τον Μανώλη Λιδάκη, τον Σωκράτη Μάλαμα, τη Νένα Βενετσάνου, τον Ορφέα Περίδη, τον Παντελή Θεοχαρίδη και τη Σοφία Παπάζογλου. Ο ίδιος υπήρξε άλλωστε ένας εκφραστικότατος και ζεστός ερμηνευτής. Τον καιρό που ο Σαββόπουλος ανέβαζε τους Αχαρνής στην Πλάκα, ο Ρασούλης συγκατοικούσε με τον Ξυδάκη και τον Ηλία Λιούγκο. Ο τελευταίος τον θυμάται με συγκίνηση σήμερα να μοιράζονται μια μακαρονάδα στα...τρία, λόγω φτώχειας. Θυμάμαι και τον Λοΐζο σε παλιό τηλεοπτικό αφιέρωμα να ομολογεί χαριτωμένα πως ο Ρασούλης που διέμενε στο Λονδίνο, στα τέλη της δεκαετίας του 1960, συνήθιζε να του στέλνει μαζί με στίχους και ψυχεδελικά λαχουράτα πουκάμισα. Αυτός ήταν ο Ρασούλης, ο φτωχός στην τσέπη και ζάπλουτος στο πνεύμα, που άφηνε πεντοχίλιαρα σε φακέλλους κάτω απ' την πόρτα του Γιάννη Αγγελάκα, όταν ο πρώτος έπιανε ευκαιριακά κάποια λεφτά και ο δεύτερος ξεκινούσε από τη Θεσσαλονίκη με τις Τρύπες. Αμφότεροι, τα έφερναν δύσκολα βόλτα. Ο Νίκος Κυπουργός μου διηγούταν πως ο Ρασούλης παραλίγο να συλληφθεί κάποτε από την αιγυπτιακή αστυνομία, όταν επιχείρησε να σκαρφαλώσει σε μια...Πυραμίδα, τραγουδώντας ριζίτικα! Μονίμως παιγνιώδης και ανατρεπτικός! Τελευταία πίστευε στις βαθιές ρίζες του ισραηλίτικου λαού με τη γενέτειρα του, την Κρήτη, και δήλωνε πως θ' αφιερώσει την υπόλοιπη ζωή του στην εν λόγω έρευνα. Από 'κει προέκυψε κι η συνεργασία του με τον Εβραίο συνθέτη Γεχούδα Πολικέρ σ' ένα δίσκο που τού 'χα γράψει πολύ αρνητική κριτική και κόντεψα να γίνω κακός με τον Στέλιο Φωτιάδη της εταιρείας Eros, που πια δεν υφίσταται. Τότε ήταν που γνώρισα προσωπικά τον Μανώλη Ρασούλη στη Θεσσαλονίκη, ύστερα από συναυλία του, και βαλθήκαμε να μιλάμε με τις ώρες για τον Μάνο Χατζιδάκι και τη Φλέρυ Νταντωνάκη. Τον έκραζαν ως αδερφή και κίναιδο οι αυριανιστές- μου έλεγε αναφερόμενος στον Χατζιδάκι- μα ήταν ο μόνος που χρειαζόταν καρότσι για να σέρνει τ' αρχίδια του! Το 1981, άλλωστε, ο Χατζιδάκις είχε καλέσει τον, κάργα θεοδωρακικό, Ρασούλη με την Αλλαγιάννη και το σχήμα τους στους Πρώτους Αγώνες Ελληνικού Τραγουδιού Κέρκυρας να ανοίξουν πανηγυρικά το διήμερο των εκδηλώσεων μαζί με την Οπισθοδρομική Κομπανία. Και λίγα χρόνια μετά, από τον Σείριο του, κυκλοφόρησε ο δίσκος Διπλά σακατεμένος πειρατής σε στίχους του Ρασούλη, μουσική του αμετανόητου χίπη, Γιώργου Γαβαλά, και ερμηνευτές μεταξύ άλλων τον Βλάσση Μπονάτσο και τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα. Αγαπημένο μου τραγούδι απ' το δίσκο αυτό ήταν και είναι το Στον Θεόφιλο Καΐρη, που τραγούδησε ο ίδιος ο Ρασούλης. Στη Φλέρυ Νταντωνάκη, απ' την άλλη, ο Ρασούλης έτρεφε βαθιά εκτίμηση. Μοιράζονταν όχι μόνο τις ίδιες ινδουιστικές θρησκευτικές ανησυχίες, αλλά και τον ίδιο γκουρού, στις αρχές του ΄70, όταν η ερμηνεύτρια επέστρεψε οριστικά στην Ελλάδα από τις ΗΠΑ. Τα λόγια του ήταν ακριβώς τα εξής: Φεύγαμε από μπουάτ της Πλάκας, όπου τραγουδούσαμε αντάρτικα με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου και τη Μαρία Δημητριάδη, και παρακαλάγαμε να καταλήξουμε σε κάποιο σπίτι με τη Φλέρυ για να μας πει δημοτικά τραγούδια α καπέλα με τη φωνή της! Τον έζησα αρκετά και πριν από τρία χρόνια στο Κύτταρο της οδού Ηπείρου, όταν κατέβαινε από τη Θεσσαλονίκη, για να τραγουδήσουν μαζί με τον Θεοχαρίδη και τη Σοφία Παπάζογλου. Τι κάνεις, βρε φυσιοδίφη νταντωνακιστή; σα να τον βλέπω τώρα να μου λέει πάλι, εισβάλλοντας στο γραφείο μου, με το χαρακτηριστικό καπέλο του και μια φωνή παραδόξως όλο σοβαρότητα. Ας μην παραλείψω να αναφερθώ και στην περίφημη κόντρα του με τον Γιώργο Νταλάρα που τον είχε γεμίσει πικρία, αρκετή για να θέλει να εγκαταλείψει διά παντός την Ελλάδα και να ζήσει στην αγαπημένη του, Ισπανία. Μέχρι το τέλος, υπήρξε πολυγραφότατος ως συγγραφέας, ποιητής, κειμενογράφος και στιχουργός. Προκλητικός, γόνιμα σαλταρισμένος- όσο κι αν ακούγεται κάπως αυτό-, πολυτάλαντος, παρορμητικός, αγωνιστής, ρομαντικός, ιδεαλιστής, αντικομφορμιστής είναι τα μόνα επίθετα που μού 'ρχονται αυτή τη στιγμή για τον Μανώλη Ρασούλη. Το τραγικό είναι πως βρέθηκε νεκρός σήμερα το πρωί στο σπίτι του, στην Τούμπα της Θεσσαλονίκης, από φίλους που είχαν ανησυχήσει με την εξαφάνιση και τη σιωπή του. Πέθανε τουλάχιστον δύο με τρεις ημέρες πριν...ήταν η πρώτη εκτίμηση του ιατροδικαστή, χωρίς να έχουν ακόμη εξακριβωθεί τα ακριβή αίτια του θανάτου του. Εκφράζω τα προσωπικά μου θερμά συλληπητήρια στην κόρη του, Ναταλί Ρασούλη, και στους οικείους του. Το ελληνικό τραγούδι τού χρωστάει πολλά κι από σήμερα είναι σαφώς φτωχότερο. Οι επόμενες αναρτήσεις αυτού του blog θα είναι αφιερωμένες στη μνήμη του Μανώλη Ρασούλη ως ελάχιστος φόρος τιμής.