όταν-κλείνει-ο-ορίζοντας

Απόψε στο @ΡΟΥΦ του Κεραμεικού (Κωνσταντινουπόλεως 10), εμφανίζεται ο ερμηνευτής Βασίλης Γισδάκης και ο συνθέτης Σάκης Τσιλίκης. Τη μερίδα του λέοντος στο πρόγραμμα καταλαμβάνουν, όπως είναι φυσικό, τα τραγούδια του Μάνου Χατζιδάκι, χωρίς να λείπουν κι αυτά του Σαββόπουλου, της Πλάτωνος, του Αγγελάκα, του Ζούδιαρη και άλλων δημιουργών. Με τον Γισδάκη συνεργαζόμαστε σε συναυλίες ανά την Ελλάδα τα τελευταία χρόνια και ως εκ τούτου ούτε που θυμάμαι πόσες φορές τον έχω δει επί σκηνής. Πιθανώς, πάντως, να περάσω το βράδυ απ' το @ΡΟΥΦ, καθώς πρέπει να κανονιστούν όλες οι λεπτομέρειες για τη μεγάλη εκδήλωση της Τετάρτης- αφιέρωμα στη Φλέρυ Νταντωνάκη. Ακριβώς την επόμενη μέρα, Πέμπτη 31 του μήνα, στο Metropolis Live Stage θα παρουσιαστεί το cd Καβάφης 13 τραγούδια της Λένας Πλάτωνος, αν και για κει νομίζω τα πάντα είναι έτοιμα από καιρό! Στην εκπνοή του χειμερινού ηλιοστάσιου χρειαζόταν ένας καφές έξω, με τα μαύρα γυαλιά να επιβάλλονται από τον ήλιο- έναν ήλιο με δόντια- κι όχι βέβαια από τις κηδείες. Διάβασα ολόκληρη τη Βιβλιοθήκη της σημερινής σαββατιάτικης Ελευθεροτυπίας με το κείμενο-κατευόδιο του Γιώργου Χρονά στον Μανώλη Ρασούλη. Είχαν πάει μαζί, μαθαίνω, στη συναυλία του Leonard Cohen στη Μαλακάσα προ τριετίας. Σωστή σύναξη ποιητών! Το δικό μου κείμενο για τον Ρασούλη στη Βιβλιοθήκη, το διαβάζετε εδώ:
http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=26/03/2011&id=261871
Διάβασα επιτέλους και την Αντάλια, το μυθιστόρημα του Φώτη Θαλασσινού από τις εκδόσεις της Οδού Πανός. Αυτό, λίγο- λίγο, από νύχτα σε νύχτα, διότι τα μυθιστορήματα αποτελούν σαφώς νυχτερινές ιδιωτικές υποθέσεις. Πόσω μάλλον όταν η γραφή του Θαλασσινού στο εν λόγω έργο είναι ελκυστική ως προς την ανάπτυξη της πολυσύνθετης ιστορίας του ή, μάλλον, των πολυσύνθετων ιστοριών του, στις οποίες πρωτοστατούν αντιήρωες με φανταστικά ονόματα, ψυχολογικές ερμηνείες των συμπεριφορών τους, ταρκοφσκικές ποιητικές εικόνες, ένα θεολογικό παγκοσμιοποιημένο υπόβαθρο, τα νοερά ταξίδια σε τόπους μακρυνούς και η, αγαπημένη στον συγγραφέα, επιστήμη της εντομολογίας. Αν το βιβλίο γινόταν ταινία κάποτε, θα θύμιζε είτε τον Μπαλαμό του Τορνέ, είτε τα Φαινόμενα του Αρζέντο, για ν' απομονώσω λίγη από την πρώτη ύλη του. Όταν οι 250 σελίδες του κλείσουν, ένα αίσθημα μοναξιάς πιάνει τον αναγνώστη τους: τι απέγινε η Αντάλια; Ποιες άλλες περιπέτειες άραγε θα της αφηγηθεί ο Γιόχαν; Περιφέρεται ακόμη ο Μετς στους πλακόστρωτους δρόμους; Που να μεταφερόταν, αν γινόταν να διακτινιστεί, κανείς; Στην Παταγονία, στη Σαρλιμάκ ή μήπως να προτιμούσε την οριστική καταβύθιση στον Άδη; Πολλά ερωτήματα βασανίζουν τον αναγνώστη για ώρες, για μέρες, αφότου ξαναγυρίζει στον ρεαλιστικό κόσμο του. Και ίσως γι' αυτό ο Φώτης Θαλασσινός μάς εισάγει στο ποιητικό σύμπαν της Αντάλιας με λίγες λέξεις του Θόδωρου Αγγελόπουλου: Όταν κλείνει ο ορίζοντας οι άνθρωποι τρελαίνονται.