ο-παντελής-θεοχαρίδης-για-τον-μανώλη-ρασούλη

Όσο οι ώρες περνούν, τόσο δυσκολεύομαι να το χωνέψω...Και με τον θάνατο του Σταύρου Κουγιουμτζή είχα συγκλονιστεί, όμως για μένα ήταν πάντα ο κύριος Σταύρος, ενώ με τον Μανώλη έπεφτε και καμιά σφαλιάρα στο πλαίσιο της φιλίας και της δουλειάς. Θέλω να πω πως με τον Ρασούλη είχαμε και τις διαφωνίες μας μέσα σε μια συνεργασία που διήρκησε σχεδόν είκοσι χρόνια. Ταξιδέψαμε πολύ μαζί σε συναυλίες σε όλη την Ελλάδα, στο Βερολίνο, στη Βουλγαρία κι αλλού. Ηχογράφησα τραγούδια του σε μουσικές του Γιώργου Καζαντζή και του Χρήστου Νικολόπουλου. Με τον Νικολόπουλο, άλλωστε, κυκλοφόρησε πέρσι ο κοινός δίσκος τους, τελευταία καταγραφή του στιχουργού Ρασούλη στη δισκογραφία, με εμένα μεταξύ και των άλλων τραγουδιστών. Αυτό που θέλω να τονίσω είναι ότι ο Ρασούλης υπήρξε ένας πρωτοπόρος της στιχουργικής. Δεν μιμήθηκε κανέναν, αντιθέτως τον μιμήθηκαν και θα τον μιμούνται. Εκτός του ότι χάσαμε κι έναν αγωνιστή της Αριστεράς, εγώ προσωπικά έχασα κι έναν αναντικατάστατο συνομιλητή, όχι μόνο σε θέματα τέχνης και πολιτισμού, αλλά και πολιτικής, φιλοσοφίας, ακόμη και μεταφυσικής. Τελευταία φορά που τραγουδήσαμε παρέα και μετά τα είπαμε λίγο ήταν στην πρόσφατη προεκλογική περίοδο, σε εκδήλωση του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν ξέρω που ακριβώς πήγε τώρα ο Μανώλης, πάντως όλοι εμείς εδώ γνωρίζουμε ότι έγραψε τη δική του μεγάλη ιστορία στο ελληνικό τραγούδι...