Κι έχω μια τελευταία επιθυμία. Γιατί ένας πολέμαρχος πάντα την έχει: αν με σκοτώσει κάποιος- γιατί δεν πρόκειται να σκοτωθώ μονάχος, ούτε να αυτοκτονήσω, όπως προσπάθησαν μερικοί να με δηλητηριάσουν πληρώνοντας τους απατεώνες γιατρούς τους- θέλω να με ξεχάσετε όλοι. Κι ούτε ποτέ να αναφέρετε το όνομα μου, γιατί δε θέλω καμία στρέβλωση και καμία δολοφονία στο όνομα μου...Νικόλας Άσιμος, από συνέντευξη στην Ελευθεροτυπία, 11 Μαΐου 1987
κκκ
* δέκα μήνες μετά από τη συνέντευξη αυτή, ο Νικόλας Άσιμος βρέθηκε κρεμασμένος στα Εξάρχεια. Το ημερολόγιο έδειχνε 17 Μαρτίου του 1988. Ξεχνιέσαι εσύ, ρε Νικόλα; καλά του τό 'χε γράψει ο άσπονδος φίλος του, Μανώλης Ρασούλης.
12 σχόλια:
Φαίνεται την Άνοιξη διαλέγουν να φύγουν όλοι...
Άλλος ένα μέγας αιρετικός.
Άλλος ένας ίσως σωκρατικός
Άλλοι τον είπαν γραφικό
Άλλοι παρανοϊκό
Άλλοι απλά πληγωμένο.
Δίχασε, όπως ήταν και ο ίδιος διχασμένος ανάμεσα στα διλήματά του και την πραγματικότητα.
Κανένα ψυχογράφημα. Δεν είμαι ειδικός (ποιός είναι;)
Όλους μας έκανε να αισθανθούμε ωραία ή άσχημα, συνειδητά, ασυνείδητα..
Αν ζούσε σε άλλη χώρα και άλλη εποχή θα ταν κολλητός ίσως με τον Κέρουακ.
Τον στοίχειωσαν τα Εξάρχεια
και μετά τα στοίχειωσε και εκείνος.
Ο Ρασούλης; Άσπονδος μεν, αλλά ίσως να ήταν και από τους καλύτερους του φίλους...
Από τα παιδικά μου χρόνια έχω "Ενα Παπάκι"..κάθε φορά που τ'ακούω, με κάνει είτε να δακρύζω είτε να χαμογελώ.-
Ξύπνησα το πρωί τραγουδώντας Άσημο και μου έχει κολλήσει όλη μέρα...
Ευτυχής σύμπτωση λοιπόν!
Καλό σου απόγευμα.
Με τον Ασιμο γεννηθηκαμε ιδια μερα, 20 αυγουστου.. Γεννηθηκα Εξαρχεια, πολυ κοντα στο σπιτι που επελεξε να πεθανει. 17-3-88 ηταν Πεμπτη οπως και σημερα και εγω μαλλον θα ημουν σχολειο η στο φροντιστηριο ποιος ξερει. Το παραδοξο του να γνωριζεις εναν ανθρωπο μεσα απο τη μουσικη του ακριβως λιγο μετα το θανατο του.. Υπο αυτη την εννοια η μουσικη οπως κ η φωτογραφια οπως κ ο κινηματογραφος διαχειριζεται το Χρονο τοσο διαφορετικα απο οτι η Πραγματικοτητα..
Ασχετες σκεψεις.. Σκορπιες βολτες στα Εξαρχεια καθε 17 μαρτιου ετσι για να ξορκισω μεσα μου τις ευτυχεις συμπτωσεις που αναφερθηκαν κ παραπανω.
μαρια
eka...
ιατρικά, ο Άσιμος ήταν διαγνωσμένος σχιζοφρενής και ως γνωστόν η σχιζοφρένεια σημαίνει ευαισθησία που ο εκάστοτε ασθενής αδυνατεί να σηκώσει στους ώμους του. Μεγάλος ποιητής, επαναστάτης στον μικρόκοσμο του- την πλατεία Εξαρχείων, εν προκειμένω- αιρετικός, όπως τον χαρακτήρισες κι εσύ.
ο Άσιμος δεν είχε φίλους στην πραγματικότητα. Θα μπορούσα να εξαιρέσω τη Σωτηρία Λεονάρδου ίσως. Το βάρος συγχρωτισμού ενός ανθρώπου πού 'ναι υγιής με έναν σχιζοφρενή είναι τεράστιο, πίστεψε με.
κι εδώ λέει κανείς: τι θα ήταν προτιμότερο; Ένας Άσιμος υγιής, επαγγελματίας τραγουδοποιός με δίσκους, συναυλίες κλπ.;
Ή ένας Άσιμος "τρελός", φεγγαροπαρμένος με τραγούδια που σε ανατριχιάζουν σύγκορμο;
για όλους εμάς, τους απ' έξω, ίσως προτιμότερο να ήταν το δεύτερο. Για εκείνον, όμως, που υπόφερε πολύ εν ζωή, ποιος μπορεί να ξέρει πλέον...
tzo...
απλά τον "συνάντησες" κι είναι ωραίο, έτσι δες το!
μαρια...
χαιρέτα μου τα Εξάρχεια που ήταν να περάσω σήμερα και πάλι δεν τα κατάφερα!
μου αρέσουν οι άνθρωποι με έντονη μνήμη :-))
Ειμάστε τρομοκράτες όλοι-όλοι,
ειμάστε τρομοκράτες με πρώτο το Μανώλη... (Το ξέρω ότι δεν είναι για το Ρασούλη, αλλά... κολλούσε. :-) )
Λόγω της ιδιαιτερότητας των συγκεκριμένων χαρακτήρων, είμαι διστακτική στο να πω μια απλή κουβέντα μνήμης. Το ευχάριστο όμως είναι πως το έργο έμεινε και το γνωρίζει όλο και νεότερος κόσμος. Εξαιτίας μάλιστα της ιδιαιτερότητας των συγκεκριμένων χαρακτήρων, έλκει (και θα έλκει) όλο και περισσότερους.
Κλυτία
Κλυτία...
έτσι λες;
πολύ οπτιμίστρια σε βλέπω απόψε επί του θέματος, αλλά μ' αρέσεις :-))
Βρε, η αισιοδοξία είναι επιλογή, όπως κι επιλογή είναι τι μουσική θα ακούσω για να έρθω στα ίσια μου. Και στους δυο χρωστάω πολλά, μιας και μου έχουν δώσει παυσίλυπα (-κι όπως πάντα- κι ας μη συμφωνώ μαζί τους σε όλα).
Όσο τρελό κι αν ακουστεί, "Τα βλαχαδερά" του Άσιμου πάντα μου έφτιαχναν τη διάθεση ("σκοτώνουν" επιτόπου οποιαδήποτε κατάσταση παραζορίζει), ενώ το "ήρθανε δύσκολοι καιροί" του Ρασούλη μου έδωσαν λύση πριν από κάτι μήνες.
Ο.κ. Έχουν κι άλλα για downιασμα, αλλά τα περιθώρια έχουν στενέψει. Οπότε... "συνειδητή ανωριμότητα" που διακυρήττω κι εγώ κι όποιος αντέξει!!!
Κλυτία
Αντώνη (μου επιτρέπεις;)
Γνωρίζω για τις ιατρικές διαγνώσεις.
Γνωρίζω επίσης πόσο δύσκολος είναι ο "συγχρωτισμός" με έναν σχιζοφρενή (έτυχε στο διάβα μου να γνωρίσω άτομα με αυτή την ασθένεια, ιδιομορφία...)
Αν και ήθελα να τα βοηθήσω ήταν φύσει αδύνατον.
Παρόλαυτα θαύμαζα την παροδική (δυστυχώς) θαυμαστή πνευματική τους διαύγειά και την συναισθηματική τους οξύνια, τόσο που έλεγα από μέσα μου "Μα είναι δυνατόν ένας τέτοιος άνθρωπος να είναι κομμένος στα δύο".
Για αυτό απέφυγα να αναφέρω την ασθένεια του Άσιμου, γιατί αυτό που με ανησυχεί περισσότερο είναι πως αυτά που έλεγε ο "τρελός" εμείς τα καταλαβαίνουμε και τα πιστεύουμε, και άρα-σε κάποιο βαθμό-ανταποκρίνονται σε πράγματα που έχουμε και εμείς αντιληφθεί, ωστόσο όχι στην υπερβολή τους όπως τα παρουσίαζε εκείνος.
Δυστυχώς όλες οι μεγάλες μορφές σέρνουν και μια κατάρα και μια μοναξιά. Μιλάνε, τους ακούνε, τους καταλαβαίνουν, τους φοβούνται, κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν και στο τέλος τους καίνε ή τους στέλνουν στο "πυρ το εξώτερο"...
Πολλά παραδείγματα..
Φωνή βοώντως εν τη ερήμω!
Αν και δεν ξέρω πως θα είχα αντιδράσει αν τον γνώριζα προσωπικά σαν άνθρωπο,
σϊγουρα τον προτιμώ "φεγγαροπαρμένο" με τις ανατριχιαστικές του αλήθειες.
Τα σέβη μου.
Όνειρα γλυκα...΄και ουχί αγγελοκρουσμένα.
Η αλαφροϊσκιωτη, αναραϊδα..(που λέμε και στην Κέρκυρα)...
Αφού τον ανάγκασε το σύστημα σε μια "ηρωϊκη έξοδο" από τη ζωή, μετά τον "αγκάλιασε" για να ασελγήσει οικονομικά στη μνήμη του.
"μας ξεπουλησανε στο γιουσουρουμ,
για ενα κουστουμ.." φιλε μου Αντωνη ;)
κι ερχομαι να συμφωνησω και με τον Nikatsu..
χαιρετω :)
Δημοσίευση σχολίου