μια-συγκινητική-ιστορία-ή-όλοι-οι-στρατιωτικοί-δεν-είναι-φασίστες

Ακούγονται πολλά τελευταία για κινδύνους εισχώρησης των ακροδεξιών στα σώματα στρατού και τα τάγματα ασφαλείας - λες και δε συνέβαινε αυτό ανέκαθεν -, μέχρι και ότι θα γίνει πραξικόπημα του τύπου 21η Απριλίου 1967! Να πούμε κατ' αρχάς ότι όλα αυτά ανήκουν μάλλον στη σφαίρα της φαντασίας. Υποτίθεται ότι ζούμε σε ένα κράτος που τελεί υπό την ''προστασία'' των ξένων εταίρων - τώρα, το τι είδους ''προστασία'' μας προσφέρουν ακριβώς οι ξένοι εταίροι, όλοι τό'χουμε καταλάβει - και ως εκ τούτου δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί ή να περάσει στο ντούκου, που λένε, έστω και σαν απλή εφιαλτική σκέψη, οποιαδήποτε απόπειρα βίαιης ανατροπής του δημοκρατικού πολιτεύματος. Το σημερινό μου post αφιερώνεται σ' έναν άνθρωπο που είχα την τύχη να διοικεί το Σύνταγμα Πεζικού, στο οποίο υπηρέτησα - ας πούμε - στη Λήμνο καθ' όλη τη διάρκεια σχεδόν του 1998. Φεύγοντας από το κέντρο νεοσύλλεκτων της Κορίνθου και έχοντας ήδη περάσει από το ψυχιατρείο της Τρίπολης με τη διάγνωση Πανικόμορφες προσβολές σε αντιδραστικά και χαρακτηριολογικά πλαίσια (σαν τίτλος ταινίας του Φασμπίντερ), μετατέθηκα στο νησί της Λήμνου, για το οποίο άκουγα τα χειρότερα σενάρια, ότι πρόκειται περί κολαστήριου, ότι κάνουν βασανιστήρια οι ''παλιοί'' στους ''νέους'' κλπ. Από την πρώτη κιόλας μέρα, όμως, κατάλαβα ότι ευτυχώς είχα ''καλοπέσει'' απ' την άποψη τουλάχιστον της διοίκησης του στρατοπέδου. Ο διοικητής, Ταγματάρχης τότε στο βαθμό, ήταν ένας άνδρας 45 ετών, ο οποίος, όσο μπρουτάλ κι αν μας τό'παιζε, δεν τό'χε καθόλου το στρατιωτιλίκι. Ή μάλλον δεν είχε στην πραγματικότητα καμία διάθεση να το παίξει τύραννος. Απόδειξη ότι στην πρώτη αναφορά Τάγματος ξεστόμισε τα εξής: Δεν θέλω να ρωτάνε οι γονείς σας τι σας κάνουν εκεί που είστε οι φασίστες! Με το που άκουσα τη λέξη φασίστες, συνειδητοποίησα πως αυτός ο άνθρωπος σε ένα τέτοιο πόστο μόνο φασίστας δεν είναι! Επιβεβαιώθηκα, όταν την επόμενη μέρα, διαβάζοντας τα βιογραφικά των νεοσύλλεκτων στο Τάγμα, ζήτησε να με δει κατ' ιδίαν. Μπήκα στο γραφείο του χωρίς προσοχές και τα συναφή. Κάτσε, στρατιώτη μου είπε. Καφέ θα πιείς, να σου παραγγείλω; Δέχτηκα ευχαρίστως. Λοιπόν, τι έχουμε εδώ; ρώτησε, καθώς κρατούσε το ''ιστορικό'' μου στα χέρια του. Και συνέχισε: Μάλιστα, σπουδές δημοσιογραφίας και κινηματογράφου και ψυχολογικά προβλήματα. Αυτά εδώ μέσα πάνε πακέτο...Και χαμογέλασε. Εγώ, σοβαρός! Κοίταξε να δεις, άρχισε να μου εξηγεί, κανείς δεν πρόκειται να σε πειράξει, άοπλος είσαι, ασκήσεις δε θα κάνεις, συνεπώς θα περάσεις καλά εδώ πέρα. Πως μού'ρθε και μένα και πέταξα την ατάκα: Ομολογώ ότι δεν περίμενα να πέσω σε...κομμουνιστή διοικητή Τάγματος (Τρελός ήμουν, άλλωστε, ότι ήθελα, έλεγα)! Εκείνος δεν απάντησε. Πήγαινε τώρα, μου είπε, και ότι θες θά'ρχεσαι να με βρίσκεις, χωρίς να ζητάς άδεια του λοχαγού σου. Πραγματικά, κανείς δε με ενόχλησε. Ως στρατιώτης λίγο...σφυριγμένος, η μόνη μου αρμοδιότητα ήταν του θαλαμοφύλακα, να ξυπνάω δηλαδή τους άλλους φαντάρους για τη σκοπιά, ενώ σε επιθεωρήσεις στρατηγών κλπ. με...έκρυβαν στις αποθήκες, αφού θεωρούμουν παντελώς άχρηστος για το στράτευμα. Μέχρι που μια μέρα ο διοικητής είδε την Ημερήσια Διαταγή του λόχου μου, που έτυχε εγώ να συμπληρώσω, πρόσεξε τον γραφικό χαρακτήρα μου και με πήρε κοντά του στο διοικητήριο να γράφω τα πτυχία των επίστρατων. Σχεδόν καθημερινά, σαν του πήγαινα τα πτυχία για υπογραφές, μιλούσαμε για μουσική. Ο τύπος ήταν μεγάλος φαν του Βαμβακάρη, της Joplin και των...Tool. Σε κάθε επιστροφή μου στη Λήμνο από την άδεια μου στην Αθήνα φρόντιζα να του φέρνω ''γραμμένες'' κασέτες με συγκροτήματα που μου ζητούσε. Τού'χε προξενήσει μεγάλη εντύπωση μια φορά που γύρισα από την Αθήνα, φέρνοντας καφετιέρα. Τι τη θες την καφετιέρα, Μποσκοΐτη; με ρώτησε. Του απάντησα πως εφόσον εγώ δε βαράω σκοπιές, το λιγότερο που θα μπορούσα να κάνω για τα άλλα παιδιά, τα οποία ξύπναγα μεσ' στην άγρια νύχτα για να φυλάξουν το...σκοτάδι με -2 βαθμούς κρύο και τον αέρα να ουρλιάζει, ήταν να τους φτιάχνω ένα ζεστό καφέ ή τσάι να παίρνουν μαζί τους. Έφτασα σε τέτοιο σημείο ''επικοινωνίας'' με τον διοικητή ώστε τόλμησα να του ζητήσω να μη χώνει στις βαριές δουλειές συνέχεια τους Ρωσοπόντιους, γιατί καταντούσε καθαρός ρατσισμός. Σημειωτέον ότι πιο πολύ έκανα παρέα εκεί μέσα με τους Ρωσοπόντιους που ήταν ''μούτρα'' παρά με τους δικούς μας, τους βέρους συμπατριώτες, οι οποίοι στην πλειοψηφία ήταν καράβλαχοι. Ένα απόγευμα, καθώς πλησίαζαν οι μέρες που θα μεταθετόμουν στην Αθήνα και θα εγκατέλειπα οριστικά το νησί, ο διοικητής μπήκε στο γραφείο σκοτεινιασμένος. Με φώναξε, κάτσε, θέλω να μιλήσουμε. Σας ακούω! Άκουσε, Μποσκοΐτη, σε λίγες εβδομάδες θα μας αφήσεις. Νομίζω, καλά περάσαμε τόσους μήνες, δεν έχεις κανένα παράπονο. Θέλω μια μεγάλη χάρη από σένα. Του απάντησα ότι θα έκανα ότι κι αν μου ζητούσε, αρκεί να πέρναγε απ' το χέρι μου. Και τι άρχισε να μου λέει το άτομο; Το γράφω τώρα, το θυμάμαι και συγκινούμαι: Το βράδυ θα σε βγάλω εξοδούχο. Θέλω να έρθεις απ' το σπίτι μου και να μιλήσεις με τον 15χρονο γιο μου. Θέλω να του μιλήσεις για σινεμά και μουσική, γιατί το μαλακισμένο δήλωσε ότι θα γίνει στρατιωτικός και προτιμώ να του σπάσω τα πόδια! Σε παρακαλώ, θα μπορέσεις να έρθεις; Ωστόσο, αρνήθηκα. Εξήγησα πως στα μάτια των υπόλοιπων στρατιωτών θα φαινόταν κάτι τέτοιο σαν νά'μαστε συγγενείς στην καλύτερη ή απλά εγώ βισματούχος στη χειρότερη. Το δέχτηκε και μάλλον το εκτίμησε ενδεχομένως περισσότερο και απ' το να εκτελούσα την επιθυμία του. Τη βραδιά του αποχαιρετιστήριου γλεντιού των στρατιωτών, ο καλός διοικητής μου ευχήθηκε Καλός πολίτης, εκφράζοντας τη σιγουριά ότι στο μέλλον θ' ακούσει με χαρά το όνομα μου από τα ΜΜΕ. Τρομερή διορατικότητα ο τύπος! Και εξηγούμαι: Πριν από μερικές ώρες δέχτηκα μια κλήση στο κινητό μου. Ήταν ο διοικητής! Είχαμε να μιλήσουμε από το 1998, 14 χρόνια ακριβώς! Τι έγινε; Πολύ απλά, ο άνθρωπος διάβασε τα νέα στις εφημερίδες για το ντοκιμαντέρ της Γώγου, είδε τ' όνομα μου κι έψαξε και με βρήκε, μέσω θείων και ξαδερφιών. Σας μεταφέρω ακριβώς τα λόγια του: Μποσκοΐτη, αγόρι μου, μια κι έκανες ταινία για την αναρχική τη Γώγου, δε μπορεί να λείπει ο πρώην διοικητής σου, συνταγματάρχης πλέον! Να μου κρατήσεις τέσσερις θέσεις στον Δαναό, θά'ρθω με τη γυναίκα μου και τα δυο παιδιά μου. Σε φιλώ και να μού'σαι καλά...Απίστευτη και χαρούμενη έκπληξη, την οποία αδυνατώ ακόμη να πιστέψω!  

* στη photo, ο bosko 24 ετών, τότε που υπηρετούσε στη Λήμνο.