πως-μπορούν-και-μένουν-μόνοι-ο-τραγουδοποιός-και-το-κοινό-του

Σήμερα βρεθήκαμε με τον τραγουδοποιό Χρήστο Αμανατίδη και τον στιχουργό Δημήτρη Αναγνωστόπουλο, δύο νέους ανθρώπους που ουσιαστικά γνωριστήκαμε μέσω internet: με τον μεν Αμανατίδη μέσω του facebook, με τον δε Αναγνωστόπουλο μέσω των blogs. Μου αρέσουν τα τραγούδια που φτιάχνει ο Χρήστος, και όσο κι αν ακούγεται περίεργο, στ' αυτιά μου φτάνουν σα να είναι δημιουργίες ενός Αμερικανού, ο οποίος γράφει και τραγουδάει όμως στην ελληνική γλώσσα. Δεν ξέρω πόσο ''pop'' θα είναι αυτό που ετοιμάζουν από κοινού με τον Δημήτρη και, φαντάζομαι, δεν μου επιτρέπεται να πω περισσότερα για την ώρα, ας καταθέσω όμως την άποψη μου για ότι υπάρχει ήδη ηχογραφημένο, αποκλειστικά διανεμημένο στο διαδίκτυο: οι κιθαριστικές συγχορδίες και το παίξιμο του Αμανατίδη θυμίζουν εκείνες τις φωτισμένες στιγμές του αμερικανικού ριζοσπαστικού τραγουδιού, το πέρασμα από την ακουστική folk στο ηλεκτρικό blues,  τα χρόνια που μεσολάβησαν από τον Woody Guthrie έως τον Bob Dylan. Όταν μάλιστα τού'χα πει πως την άγουρη εφηβική φωνή του την κληρονόμησε αυτούσια από τον Arlo Guthrie, τον γιο του Woody, μάλλον τον έβαλα στο trip να ψάχνει στο youtube! Από το youtube δανείστηκα κι εγώ το τραγούδι του Χρήστου Αμανατίδη για να συνοδέψει το post. Λέγεται Πως μπορώ και μένω μόνος και το όλο ύφος του συνηγορεί στα άνωθεν σχόλια για την περίπτωση του δημιουργού. Παρ' ότι το είχα μεταδώσει μια - δυο φορές από την εκπομπή μου, ο ίδιος ο Αμανατίδης με μπόλικη δόση αυτοσαρκασμού, μην πω και αυτοκαταστροφικότητας, απεφάνθη: Αυτό βρήκες να παίξεις, που το...σιχαίνομαι; Γούστα ειν' αυτά!