πόλεμος-κράτους-παρακράτους-και-τραγουδιστών

Η ενημέρωση πλέον μέσω internet είναι για τα σκουπίδια. Εκεί που λέγαμε για χρόνια ότι επιτέλους θα ακούγονται ανεξάρτητες και αδέσμευτες φωνές, φαίνεται πως τελικά εισχώρησαν τόσοι αγράμματοι και ανόητοι δημοσιογράφοι στα ειδησεογραφικά sites, συντελώντας κι αυτοί στον εκφασισμό της κοινωνίας. Το θέμα της φορολόγησης των καλλιτεχνών του τραγουδιού το ξεκίνησε η εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ εν είδει έρευνας, δίνοντας στη δημοσιότητα λίστες με τα, δηλωθέντα στην εφορία, ετήσια ποσά καλλιτεχνών από την Άννα Βίσση και τον Γιώργο Μαζωνάκη μέχρι τη Δήμητρα Γαλάνη και τη Μαρίζα Κωχ. Ήδη υπήρξαν αντιδράσεις από την πλευρά της Βίσση, του Κότσιρα, του Μαζωνάκη και της Γαλάνη. Για τον δε ''τρανταχτό'' τίτλο σε άρθρα gossip διαδικτυακών φυλλάδων του στυλ Περισσότερα χρήματα από τον Γιώργο Μαζωνάκη κερδίζει η Μαρίζα Κωχ, προτιμώ να μη σχολιάσω, όχι διότι δεν έχω να πω κάτι, αλλά διότι τόση κακογουστιά και ασχετοσύνη δεν αντέχονται ειλικρινά. Συμφωνώ κατ' αρχάς ότι κανείς δεν είναι στο απυρόβλητο μέσα σε περίοδο οικονομικού κραχ, πόσω μάλλον οι καλλιτέχνες της πίστας, που την τελευταία δεκαετία προκαλούσαν με τα σόου, τα λουλουδοπάνερα και τα μυθώδη νυχτοκάματα τους. Νομίζω πως το κακό που προκλήθηκε σε επίπεδο αισθητικής, τα αποτελέσματα του οποίου βλέπουμε σήμερα, είναι τρισχειρότερο κι απ' το γεγονός αν έβλαψαν ή όχι το καταρρακωμένο δημόσιο. Εγώ δε στέκομαι στο αν όντως ο Ρέμος που τραγουδούσε κάποτε με τη Μαρινέλλα έπαιρναν από 25.000 ευρώ τη βραδιά έκαστος ή στο αν η Μαρίζα Κωχ που τραγούδησε πρόσφατα στο Badminton πήρε 400 ευρώ και για διήμερο μάλιστα - εκεί, ναι, ας παρέμβει η εφορία, ανάλογα με τις δηλώσεις των καλλιτεχνών, και ας κινηθεί αντίστοιχα. Αυτό που απασχολεί εμένα περισσότερο είναι η προσπάθεια απαξίωσης του καλλιτεχνικού δυναμικού της χώρας και μία ανάγκη βεβιασμένης ''αποκαθήλωσης'' του, ώστε ο φασισμός να επέλθει ολοκληρωτικά πλέον. Μην ξεχνάμε και την πρόσφατη επίθεση στην παράσταση της Λένας Κιτσοπούλου, όσο κι αν συμφωνεί ή διαφωνεί κανείς με το περιεχόμενο της. Και για να κλείνω, έχω την αίσθηση πως δηλώσεις σαν της Γαλάνη ότι αναπτερώθηκε το ηθικό μας με τον Τσίπρα, στην πραγματικότητα αποτελούν το έναυσμα και για την κήρυξη ενός πολέμου κράτους - παρακράτους και καλλιτεχνών. Ας αφήσουν λοιπόν κι οι καλλιτέχνες τα χαϊδέματα με το κοινό τους κι ας ριχτούν στον πόλεμο, στηλιτεύοντας πράξεις και πολιτικές που γυρνάνε τον τόπο μισό αιώνα πίσω.