bob-theil-one-day-today-or-tomorrow

Τό'χω ξαναπεί, η καλύτερη μου είναι να ψάχνω στα δισκοπάζαρα και ν' ανακαλύπτω ξεχασμένους τροβαδούρους από τη ''χρυσή περίοδο'' late 60s - early 70s. Αυτοί είναι οι δικοί μου κλασικοί μουσικοί, οι ανέγγιχτοι από το χρόνο, με τον κατάλογο να είναι μακρύς: από τους ''σταρ'' Bob Dylan, Leonard Cohen, Joan Baez, Joni Mitchell, Judy Collins μέχρι τους Sandy Denny, Bill Fay, Dan Hicks, Roy Harper, Tim Hardin και πολλούς - πολλούς άλλους. Η, συνήθως γεμάτη από εσωτερικότητα ερμηνεία, το ψάξιμο των στίχων και όλο και κάποιο σόλο στην κιθάρα ή τα άλλα όργανα που χρησιμοποιούν οι συγκεκριμένοι δημιουργοί, κάνουν την ακρόαση των δίσκων τους κανονική ψυχοθεραπεία. 

Ομολογώ πως τον Σκοτσέζο Bob Theil δεν τον γνώριζα. Μου χάρισε πριν λίγη ώρα ο συνεργάτης μου, διευθυντής φωτογραφίας Δημήτρης Θεοδωρόπουλος, μία εξαιρετική συλλογή του σε διπλό βινύλιο. Πάντα, όποτε ξεκινάμε και όποτε τελειώνουμε μία ταινία, θά'ρθει η στιγμή που ο Δημήτρης θα με συναντήσει κραδαίνοντας ένα βινύλιο στα χέρια του με τη χαρά εκείνη του έφηβου που γυρίζει από το Μοναστηράκι. Μόνο που ο Δημήτρης ψωνίζει καλό...stuff! Όχι σαν εμένα που συνήθως σκάω το πολύ δύο - τρία ευρώ κι όταν ανοίγω το φάκελλο του second hand βινυλίου βρίσκω μέσα από σπόρους απροσδιόριστης προέλευσης μέχρι σημειώματα εραστών που χώρισαν και που σήμερα θά'χουν πατήσει τα εξήντα! Διότι έχει συμβεί κι αυτό! Συγκεκριμένα είχα φέρει κάποτε από το Παρίσι ένα άλμπουμ του Richard Thompson και ανακάλυψα μέσα του γράμμα ενός Thierry σε μία Cecile με χρονολογία του 1973, πριν να γεννηθώ δηλαδή! Ξαναγυρίζω στο δώρο του φίλου και λέω πως ο Bob Theil είναι καταπληκτικός! Το απόλυτο συνταξίδεμα μιας ζεστής folk φωνής με τον ήχο της ηλεκτροακουστικής κιθάρας σε μπαλάντες, άλλες γραμμένες για παραλίες της γενέτειρας του (Reflections), άλλες για κορίτσια που ποτέ δεν έτυχε να γνωρίσει (Moments lost) και άλλες για τον θρήνο γυναικών μέσα στον Α΄Παγκόσμιο Πόλεμο (December 1918). Έχω την εντύπωση πως ο Theil συνδέεται κατά κάποιο τρόπο με το συγκρότημα των Colosseum, μέσω ενός μουσικού, χωρίς να είμαι σίγουρος. Κι επειδή η παρούσα συλλογή με τίτλο So Far απαρτίζεται από συνθέσεις της περιόδου 1974 - 1977, δεν αρκείται δηλαδή στο ''στεγνό'' folk ιδίωμα της προηγούμενης δεκαετίας, ξεχώρισα ήδη το instrumental Westway με φανερή την επιρροή του δημιουργού από το progressive rock κίνημα, το Post Mortem Blues που θυμίζει τρομερά Al Stewart και το Moments lost, που θα μπορούσαν να είχαν γράψει οι Simon & Garfunkel. Είμαστε λίγο...παλιομοδίτες, γιατί να το κρύψομεν άλλωστε;