Τετάρτη 14 Ιουνίου 2017

Η μοναδική φορά στη ζωή μου που παρακολούθησα αγώνα μπάσκετ (Eurobasket 1987)

Το 1987 ήμουν 13 ετών και οι γονείς μου λίγο πάνω από τα 50 τους. Τα αδέρφια μου ήταν 25 ο ένας και 16 ο άλλος. Μέναμε όλοι μαζί στο διαμέρισμα μας στο Κερατσίνι, εκείνο που τώρα μοιάζει εγκαταλειμμένο αφού σπάνια πατάει άνθρωπος και το προορίζουμε για πούλημα. Πιο ζωντανή, όμως, έμοιαζε και ολόκληρη η πολυκατοικία της οδού Ρήγα Φεραίου που επίσης σήμερα πνίγεται στη μοναξιά της. Δίπλα μας μόλις είχαν εγκατασταθεί ο Διαμαντής και η Νούλα, ένα νιόπαντρο ζευγάρι από το Σίγρι της Μυτιλήνης. Είχαν πιάσει το διαμέρισμα της κυρα - Μαρίας, όπως τη λέγαμε, φίλης καλής της μάνας μου. Ο Διαμαντής δούλευε ναυτικός στα καράβια, σε καλό πόστο, κι έλειπε το μισό χρόνο συνήθως στη Τζέντα της Αραβίας. Είχαν ταλαιπωρηθεί, θυμάμαι, να κάνουν παιδί και γι' αυτό η ευτυχία τους ήταν τεράστια όταν ήρθε στη ζωή ο Στασινός, ο πρωτότοκος γιος τους. Ένα υπέροχο μωρό που εγώ είχα ψύχωση μαζί του και όλο ήθελα να τον έχω αγκαλιά. Σήμερα, βέβαια, ο Στασινός είναι άντρας 30 χρονών με τα μούσια του και τα όλα του. Τον συνάντησα πριν κάνα δυο χρόνια και μου φαινόταν τρομερά αστείο να του πω ότι ''εγώ σε μεγάλωνα εσένα''. Εμείς στο σπίτι μας δεν είχαμε έγχρωμη τηλεόραση. Έκλαιγα και φώναζα να πάρουμε κι εμείς μία, αλλά ο νταλικέρης πατέρας μου με είχε συνδέσει κανονικά με Κάιρο, που λένε. Μια φορά ένας ηλεκτρολόγος που είχε έρθει να φτιάξει κάτι, του είχε πει: ''Πάρτε του παιδιού μια έγχρωμη τηλεόραση. Ξέρεις τι είναι να βλέπεις αλλού έγχρωμα και στο σπίτι σου ασπρόμαυρα; Απ' τον Παράδεισο στην Κόλαση σα να λέμε''...Έτσι, όλη μέρα την έβγαζα στο σπίτι του Διαμαντή και της Νούλας. Εκείνοι φυσικά είχαν έγχρωμη τηλεόραση, εφόσον ο Διαμαντής έφερνε απ' έξω όλες τις ηλεκτρικές συσκευές αφορολόγητα κιόλας. Είχαν και βίντεο, που σε μένα έμοιαζε μακρινό όνειρο η απόκτηση του. Υπήρχε στη γειτονιά κι ένα βίντεο κλαμπ που λεγόταν 86, επειδή είχε ανοίξει εκείνη τη χρονιά, στο οποίο έκανα ''εγγραφή'' και νοίκιαζα βιντεοκασέτες για να τις βλέπω στο διπλανό σπίτι. Κυρίως θρίλερ τρόμου νοίκιαζα. Λάτρευα τα b-movies των 80s και τον Δράκουλα με τον Christopher Lee, που τότε δεν είχε μπαγιατέψει ακόμα. Η δε Νούλα με ανεχόταν, παρότι σιχαινόταν τα θρίλερ. Ούτε μια φορά δεν μου είπε ''Αντωνάκη, ώρα να πηγαίνεις σπίτι σου'' κ.λπ. Κι εγώ, όμως, πρόσεχα πολύ τον μικρό Στασινό, το Στασινάκι, όπως το λέγαμε. Υπήρχε μια συντροφικότητα στην πολυκατοικία μας τα χρόνια εκείνα που σήμερα το σκέφτομαι με τον ίδιο τρόπο ενδεχομένως που κάποιος μεγαλύτερος ή και γέρος αναπολεί τα σπίτια με τις αυλές. Κάθε απόγευμα οι πόρτες ήταν ανοιχτές, η Νούλα έβγαζε στην είσοδο της την έγχρωμη τηλεόραση και βλέπαμε τα πάντα; Από την πολιτική πασοκική επικαιρότητα μέχρι τον ''Θάνατο του Τιμόθεου Κώνστα'' του Γιάννη Μαρή με Σταύρο Ξενίδη, Μιμή Ντενίση, Ντίνο Καρύδη, Βιβέτα Τσιούνη κ.α. Ήταν βράδυ της 14ης Ιουνίου όταν μαζευτήκαμε πάλι όλοι για να παρακολουθήσουμε τον τελικό αγώνα μπάσκετ μεταξύ Ελλάδας και Σοβιετικής Ένωσης. Το Eurobasket του 1987 με άλλα λόγια που ήταν ένας άθλος για τη χώρα μας στο χώρο του αθλητισμού. Οικογενειακώς δεν μας ενδιέφερε ποτέ το μπάσκετ. Ποδοσφαιρόφιλοι ήταν μόνο ο πατέρας και ο μεγάλος μου αδερφός, Ολυμπιακοί φυσικά, λόγω πειραιώτικης καταγωγής κιόλας. Εμένα και τον μεσαίο αδερφό μου δεν μας ενδιέφεραν καθόλου τα ομαδικά αθλήματα. Εντούτοις, κάτι είχε γίνει εκείνη τη χρονιά κι είχαμε κολλήσει όλοι με το μπάσκετ. Ξέραμε τα ονόματα του Γκάλη, του Καμπούρη, ενός άλλου πανύψηλου Καναδού, του Γουίλτζερ, και όποτε μπορούσαμε παρακολουθούσαμε κάποιον αγώνα - στης Νούλας, εννοείται. Η βραδιά της 14ης Ιουνίου ήταν πολύ ζεστή. Η Νούλα είχε βγάλει την τηλεόραση της σχεδόν στο διάδρομο του ορόφου μας και είχαμε παρατάξει καρέκλες για να δούμε τον αγώνα. Ήμασταν εγώ, ο ένας μου αδερφός, οι γονείς μου και σίγουρα κι οι άλλοι ένοικοι των διαμερισμάτων του δευτέρου ορόφου που τώρα δε μπορώ με τίποτα να θυμηθώ τα πρόσωπα τους. Το Στασινάκι ήταν στο πάτωμα στο πορτ - μπεμπέ του και ποιος ξέρει τι να είχε μεσ' στο μυαλουδάκι του, έτσι βρέφος που ήταν. Ο αγώνας είχε κυλήσει με τεράστιο ενδιαφέρον απ' όλους μας. Κάποια στιγμή λέει ο πατέρας μου: ''Είναι κι η FIBA εκεί'' για να εισπράξει την απάντηση της μάνας μου: ''Τι δουλειά έχει, καλέ, η Θήβα εκεί; Ότι θες λες;'' Τρελό γέλιο είχε πέσει...Σε κάθε καλάθι δικό μας φωνάζαμε από ενθουσιασμό, ενώ σε κάθε καλάθι των Ρώσων πάλι φωνάζαμε μαζί με μπινελίκια, όμως. Ποτέ μου δε θα ξεχάσω τι έγινε όταν μπήκε το τελευταίο καλάθι στο παρά πέντε της λήξης του αγώνα και η Ελλάδα κέρδισε με 103 πόντους έναντι των 101 πόντων της Σ. Ένωσης! Πεταχτήκαμε όλοι πάνω, αγκάλιαζε ο ένας τον άλλον, φιλιόμασταν, ενώ η Νούλα έπιασε το μωρό στα χέρια της, το σήκωσε ως το ταβάνι και φώναζε ''Τι ωραία, τι καλά, κερδίσαμε, κερδίσαμε''! Αυτά όλα έχω να θυμάμαι από το Eurobasket 1987 στο πατρικό μου στο Κερατσίνι. Έκτοτε δεν υπήρξε ούτε μία φορά που να ξανάδα αγώνα μπάσκετ. Δεν ξέρω τι μας είχε πιάσει όλους τότε, μικρούς και μεγάλους. Ήταν λες και μοιράστηκε αφειδώς η χαρά στον ελληνικό λαό, που - μεταξύ μας - τότε περνούσε σαφώς καλύτερα απ' ότι σήμερα. Ο Γκάλης και τα άλλα παιδιά έγιναν οι ήρωες μας, γι' άλλους για πολύ καιρό και γι' άλλους, σαν και μένα, για πολύ λίγο. Τι όμορφο που είναι να θυμάσαι, πάντως. Τώρα ειδικά που οι άνθρωποι έχουν χαθεί μεταξύ τους, που άλλοι δεν είναι στη ζωή και που το πατρικό σου μόνο μελαγχολία σου προκαλεί, τουλάχιστον ακονίζεις το συναίσθημα σου δια της νοσταλγίας. Δεν είναι και λίγο...

Τετάρτη 7 Ιουνίου 2017

Review από τη δισκοπαρουσίαση του Νίκου Καρακαλπάκη στον κήπο του Black Duck

Από αριστερά ο βιολιστής Μάριος Ιβάν Παπούλιας, ο ερμηνευτής Νίκος Καρακαλπάκης και η κιθαρίστρια Αρετή Κοκκίνου

Όμορφη βραδιά η χθεσινή στον κήπο του Black Duck της Ντόρας Ρίζου και απόλυτα επιτυχημένη ως δισκοπαρουσίαση, εφόσον ο χώρος γέμισε από κόσμο και γενικώς ακούστηκαν καλά πράγματα - από τους ομιλητές, από τον οικοδεσπότη της εκδήλωσης, Νίκο Καρακαλπάκη, με τους μουσικούς του, αλλά κυρίως απ' το κοινό αμέσως μετά το τέλος του live. Σήμερα μάλιστα, έχοντας κληθεί να μιλήσω για πολλούς δίσκους τα τελευταία χρόνια, η αίσθηση μου είναι πως το καλοκαιρινό Black Duck Garden είναι ίσως ο καλύτερος χώρος για τέτοια events σε ολόκληρη την Αθήνα.
Νένα Βενετσάνου - Κώστας Κωτούλας - Μπόσκο
Ένα θεματάκι το είχαμε με τα του προλόγου της εργασίας του Καρακαλπάκη: Ο στιχουργός και ιστορικός μουσικός παραγωγός - όπως τον χαρακτήρισα - Κώστας Κωτούλας ήθελε να είμαστε και οι τρεις μας καθισμένοι στο stage, η Νένα Βενετσάνου ήθελε και τραπεζάκι για ν' ακουμπάμε τα χαρτιά μας κι έτσι δεν εισακούστηκε η πρόταση μου για να κάναμε μια συζήτηση με θέμα τον δίσκο του καλλιτέχνη αντί βαρετών συνήθως ομιλιών. Είναι μία καλή ιδέα που εφαρμόσαμε με τον Δημήτρη Μανιάτη πριν δύο εβδομάδες στην άλλη δισκοπαρουσίαση, των Πάνου Παπαϊωάννου - Χρυσόστομου Καραντωνίου - Δημήτρη Παπαχαραλάμπους, και που σκοπεύω να ακολουθώ στις επόμενες αντίστοιχες εκδηλώσεις που θα με καλούν ως ομιλητή. 
Μπόσκο - Κώστας Κωτούλας - Νένα Βενετσάνου (φώτο: Ντόρα Ρίζου)
Ωστόσο, τελικά εγώ διάβασα ένα σύντομο κείμενο - αυτό που ανάρτησα εδώ σε χθεσινό post - και κράτησα ως ενθύμια τα χαρτιά με τα κείμενα του Κωτούλα και της Βενετσάνου. Είπαν μεγάλα λόγια για τον Καρακαλπάκη και οι δυο τους: Ο Κωτούλας αναφέρθηκε στην πρώτη γνωριμία τους με τον νέο τραγουδιστή, όταν του ζήτησε να ερμηνεύσει ένα τραγούδι του σε μουσική του Γιάννη Σπανού. Ο ίδιος ο Σπανός βρισκόταν στο Κιάτο και δε μπόρεσε να παραστεί, αλλά ο Κωτούλας μας μετέφερε τα εξής λόγια του: ''Δεν υπάρχει λόγος και δε μπορώ να παραστώ. Το ότι εκτιμώ τον Καρακαλπάκη ως ερμηνευτή το αποδεικνύουν οι συναυλιακές μας συνεργασίες''. Ο Κωτούλας, επίσης, δεν παρέλειψε να θυμηθεί τις μεγάλες στιγμές του στη δισκογραφία δίπλα στη Νένα Βενετσάνου, τον Δημήτρη Κάππο της MBI και τη Ντόρα Ρίζου της Lyra. Η Νένα Βενετσάνου απ' την πλευρά της σύστησε στον Καρακαλπάκη να μην έχει κανένα άγχος για τα τραγουδιστικά του προσόντα, αφού βρίσκεται σε καλό δρόμο με δυνατότητες κι άλλης εξέλιξης. Μας πληροφόρησε επίσης πως άλλαξε ένα στίχο στη ''Λιλήθ'' της που επανεκτέλεσε ο Καρακαλπάκης, εφόσον το τραγούδι είχε γραφτεί για το γυναικείο κίνημα των 80s, αλλά σήμερα αποκτά μια πιο καθολική σημασία. Η Νένα έχει χιούμορ, αυτό είναι γνωστό τοις πάσι, οπότε δυο - τρία άλλα λόγια της εν είδει διαλόγου με τον Καρακαλπάκη μεταξύ του κοινού ελάφρυναν το κλίμα της βραδιάς και έδιωξαν κάθε υπόνοια σοβαροφάνειας.
Μπόσκο - Κώστας Κωτούλας - Νένα Βενετσάνου

Ο Νίκος Καρακαλπάκης live με τη μπάντα του
Αμέσως μετά το τέλος των ομιλιών, νομίζω πως το live του Καρακαλπάκη αποζημίωσε τον κόσμο αναφορικά με την αναμονή του μουσικού μέρους. Μου άρεσε που ακούσαμε ''ζωντανά'' ολόκληρο το CD από το πρώτο ως το τελευταίο track χωρίς άλλα τραγούδια, διασκευές κ.λπ. Έτσι, για να ξέρουν ακριβώς και το περιεχόμενο του δίσκου του Καρακαλπάκη, όσοι τουλάχιστον δεν τον είχαν ακούσει μέχρι χθες βράδυ. Εξαιρετικοί οι μουσικοί και φάνηκε πόσο είχαν δουλέψει για ό,τι είδαμε/ ακούσαμε με προεξάρχουσα την Αρετή Κοκκίνου στις κιθάρες και τις ενορχηστρώσεις, τον Μάριο Ιβάν Παπούλια στο βιολί, τον Σταύρο Παργινό στο τσέλο, τον Γάσπατη Μαμμά στο κλαρινέτο και τον Γιώργο Γκίκα στα κρουστά.
Ο Λίνος Κόκοτος μιλάει για τον Νίκο Καρακαλπάκη
Ο Καρακαλπάκης είχε άγχος για τον ήχο και δεν θά'πρεπε καθώς σε μας από κάτω ''έφτανε'' άψογος. ''Μου θυμίζει τον Διονύση Θεοδόση'' παρατηρούσε δίπλα μου η Νένα Βενετσάνου, καθώς τον ακούγαμε να ξεδιπλώνει τις φωνητικές του ικανότητες, όχι μόνο φυσικά στη ''Λιλήθ'', αλλά και στα άλλα κομμάτια του δίσκου, σαν ''Τα δαγκωμένα μήλα'' του Λίνου Κόκοτου και της Μαρίας Παπαδάκη, το ωραιότερο - κατά κοινή ομολογία - καινούργιο κομμάτι της δουλειάς. Εκεί ήταν και ο Κόκοτος που πήρε το λόγο σε κάποια φάση και τίμησε τον ερμηνευτή για τη συνεργασία τους.
Νένα Βενετσάνου - Γιώργος Καγιαλίκος - Πηγή Λυκούδη - Μπόσκο - Κώστας Κωτούλας
Εκτός από τον Λίνο Κόκοτο και τους ομιλητές Κώστα Κωτούλα και Νένα Βενετσάνου, τον Νίκο Καρακαλπάκη τίμησαν ακόμη πολλοί συνάδελφοί του, μουσικοί και ραδιοφωνικοί παραγωγοί: Οι τραγουδοποιοί Λεωνίδας Μαριδάκης - Μιχάλης Τσαντίλας, οι συνθέτες - στιχουργοί του άλμπουμ Μαρία Παπαδάκη, Νίκος Δούκας, Γιώργος Καγιαλίκος, Πηγή Λυκούδη, οι συνθέτες Δημήτρης Λέκκας - Ηρακλής Πασχαλίδης, οι ερμηνεύτριες Πένυ Ξενάκη - Μαρία Κανελλοπούλου, οι ραδιοφωνικοί παραγωγοί Γιώργος Τσάμπρας, Δημήτρης Μεϊδάνης, Αριστέα Γιάννου, Νικόλ Κατσάνη, ο στιχουργός Δημήτρης Παπαχαραλάμπους κ.α. Η εκδήλωση διήρκεσε όσο έπρεπε, δύο ώρες μάξιμουμ, για να ακολουθήσουν όπως ήταν αναμενόμενο τα πηγαδάκια στο κατάμεστο Black Duck Garden.

Τρίτη 6 Ιουνίου 2017

Για τον Νίκο Καρακαλπάκη και το ''Ό,τι μας ανήκει'' που παρουσιάζεται απόψε στο Black Duck Garden

Δεν πάνε πολλοί μήνες που παρέλαβα το CD ενός νέου ερμηνευτή με τίτλο ''Ό,τι μας ανήκει'', δική του παραγωγή, ανεξάρτητη, σε διανομή της MLK του Κάππου. Θυμάμαι πως όταν διάβασα τους τίτλους των τραγουδιών και τους συντελεστές του CD, είπα μέσα μου με μία αίσθηση πίκρας: ''Τι να κάνεις κι εσύ τώρα με τους ποιητές, με τον Σπανό, τη Βενετσάνου, τη Νικολακοπούλου και τον Λίνο Κόκοτο...Αν δε βγεις σε κάνα Star Academy με τον Καρβέλα και τη Βίσση, ποιος θα σ' ακούσει;'' Δυστυχώς το πίστευα απόλυτα! Γνωρίζω καλά πως παν τα πράγματα σε μια εποχή που η δισκογραφία είναι υπό κατάρρευση, τα ραδιόφωνα παίζουν τους ίδιους και τους ίδιους, ακόμη και τους λεγόμενους ''έντεχνους'' που είναι μεσ' στην καλή χαρά, κλείνοντας ηθελημένα τ' αυτιά σε οτιδήποτε άλλο έχει να προτείνει κάτι διαφορετικό, ενδεχομένως πιο μελαγχολικό και πιο εσωστρεφές. Ευτυχώς, όμως, που ο καλλιτέχνης του δίσκου ''Ό,τι μας ανήκει'', ο Νίκος Καρακαλπάκης, με διέψευσε κανονικότατα! Τον παρακολούθησα όλο τον υπόλοιπο καιρό, μέχρι τη σημερινή μέρα που είμαστε εδώ και παρουσιάζουμε τη δουλειά του, να αγωνίζεται μόνος του στα social media για να στηρίξει το έργο του, δίχως τις πλάτες κανενός μεγαλοπαράγοντα της δισκογραφίας ή των ραδιοφώνων. Με έκπληξη ενημερωνόμουν πως το CD του πάει καλά - κατά το κοινώς λεγόμενο -απ' την άποψη των πωλήσεων και πως κάθε νέο τραγούδι που αναρτούσε στον προσωπικό του λογαριασμό στο facebook συγκέντρωνε πλήθος like! Έπειτα διάβασα μερικές συνεντεύξεις του σε περιοδικά και sites και συνειδητοποίησα πως πρόκειται για έναν ισορροπημένο καλλιτέχνη που σέβεται το καλό ελληνικό τραγούδι, απολαμβάνει τη συνεργασία του με τόσους και τόσο σπουδαίους προκατόχους του και κινείται χωρίς κανένα άγχος για την προώθηση της εργασίας του. Για την ερμηνευτική δεινότητα του Καρακαλπάκη θα σας μιλήσουν, φαντάζομαι, και οι αξιότιμοι Κώστας Κωτούλας και Νένα Βενετσάνου. Κι εγώ άλλωστε απόψε θά'χω την ευκαιρία να τον δω και να τον ακούσω να αποδίδει τα τραγούδια του μαζί σας για πρώτη φορά. Ένα μόνο έχω να πω: Το ''Ό,τι μας ανήκει'' επιχειρεί τη σύνδεση με το αμιγώς έντεχνο και το αμιγώς ελληνικό τραγούδι, τότε που ένας ερμηνευτής βρισκόταν στην υπηρεσία του συνθέτη και του ποιητή - στιχουργού. Κι αν εδώ ο Καρακαλπάκης έδρασε πολυσυλλεκτικά, συγκέντρωσε δηλαδή τραγούδια που είτε γράφτηκαν για τη φωνή του, είτε απλώς ξεχώρισε ο ίδιος προς επανεκτέλεση, πέτυχε την ένωση των μεγάλων δημιουργών με τους νεότερους συναδέλφους τους: Τον Νικηφόρο Βρεττάκο, τη Λίνα Νικολακοπούλου, τον Γιάννη Σπανό, τον Λίνο Κόκοτο και τη Νένα Βενετσάνου με τον Γιώργο Καγιαλίκο, τον Νίκο Δούκα, τη Μαρία Παπαδάκη, την Ανδριανή Ζαγγανά, την Πηγή Λυκούδη και την Αρετή Κοκκίνου. Νομίζω μάλιστα πως στην καλλιτεχνική επιτυχία του δίσκου συνέβαλε και η Αρετή Κοκκίνου με τις εμπνευσμένες ενορχηστρώσεις της. Ο λόγος στον Κώστα Κωτούλα και στη Νένα Βενετσάνου. Καλή πορεία να έχει το ''Ό,τι μας ανήκει'' και ας περάσουμε μία όμορφη βραδιά! 
Ο ερμηνευτής του άλμπουμ ''Ό,τι μας ανήκει'', Νίκος Καρακαλπάκης, που παρουσιάζουμε σήμερα Τρίτη 6 Ιουνίου στο Black Duck Garden της πλατείας Καρύτση
* Ο δίσκος ''Ό,τι μας ανήκει'' του Νίκου Καρακαλπάκη παρουσιάζεται απόψε στις 20.30 στο Black Duck Garden της πλατείας Καρύτση. Θα μιλήσουν κατά σειρά ο Αντώνης Μποσκοΐτης, ο Κώστας Κωτούλας και η Νένα Βενετσάνου. Θ' ακολουθήσει συναυλία με το υλικό του δίσκου στο σύνολο του. 

Δευτέρα 5 Ιουνίου 2017

όσο κρατάει ένα CD της Πρωτοψάλτη...

Δευτέρα σήμερα, ημιαργία, του Αγίου Πνεύματος, μια βαρεμάρα έχει πέσει στην πόλη, μια στασιμότητα, μια θλίψη τελικά ίσως. Κάθομαι και γράφω ακούγοντας τη ''Σωτηρία της ψυχής'' του Κραουνάκη και της Νικολακοπούλου με την Πρωτοψάλτη - εγώ ν' ακούω Πρωτοψάλτη στο σπίτι μου, κάτι δεν πάει καλά, εκεί που ανέβαζα στο facebook Amazing Frendly Apple και μπάντες του swinging London, επηρεασμένος από το ωραίο αφιέρωμα του Τρούσα στην ηλεκτρονική LIFO. Τι συνέβη, ωστόσο; Συχνά βγάζω CD από τις θήκες τους και μετά τα βάζω αλλού, με αποτέλεσμα ν' ανοίγεις Φαραντούρη και να βρίσκεις Rufus Wainwright ή Άκη Πάνου στη θέση των Belle & Sebastian. Έτσι, λοιπόν, κάπου είχα καταχωνιάσει ποιος ξέρει για πόσο καιρό το CD της Πρωτοψάλτη κι είπα ''Δε βάζω μία να τ' ακούσω προτού το γυρίσω στη σωστή του θέση;'' Ορθώς έπραξα, αφού το ''Κυκλοφορώ κι οπλοφορώ'' του '85 αποτελεί ένα ευχάριστο άκουσμα που είχα πολλά - πολλά χρόνια ν' ακούσω και - γιατί όχι; - να επανεξετάσω. Επιστρέφω στο blog αυτό όποτε μπουχτίζω από το facebook, που για μία ακόμη φορά μετατράπηκε σε πεδίο μάχης. Αφορμή ήταν η προχθεσινή ανάρτηση της Αφροδίτης Μάνου για τον Σόιμπλε και χθες του Καζάκου για τους νέους που μεταναστεύουν. Για τον Καζάκο χέστηκα, το ομολογώ, εφόσον έχει προ πολλού μεταβληθεί σε έναν αφόρητο γέρο παλαιοκομμουνιστή, που κατά καιρούς πετάει εξυπνάδες. Δε φταίει αυτός, αυτοί που ζητάνε το λόγο του φταίνε. Απ' την άλλη, ο Καζάκος δεν είναι περισσότερο αφόρητος από τον Τζήμερο και κάτι απίθανους τύπους που ξαφνικά ενέσκηψαν στη ζωή μας για να την κάνουν σαν τα μούτρα τους, να περνάνε αυτοί δηλαδή καλά κι εμείς να καταφεύγουμε στα seropram άνευ ψυχιάτρου κιόλας - έτσι, γιατί μας βλέπει ο φαρμακοποιός, ''Δεν είστε πολύ καλά'' μας λέει με την εμπειρία και την οικειότητα χρόνων, ''Πράγματι'' του απαντάμε, ''μήπως έχετε κάτι για την περίπτωση μας;'', κι όλα παίρνουν το δρόμο τους. Αντίθετα, όμως, στενοχωρήθηκα πολύ με τα παρατράγουδα από την ανάρτηση της Αφροδίτης. Μία αγαπημένη καλή καλλιτέχνιδα κατηγορήθηκε ως...Ναζί - εδώ γελάνε, τουλάχιστον - επειδή είπε το αυτονόητο: Πως η αναπηρία ενός ανθρώπου, του Σόιμπλε εν προκειμένω, δεν τον απαλλάσσει απ' το νά'ναι ένα καθίκι και μισό, όλο μίσος και κόμπλεξ για τους συνανθρώπους του. Τι να κάνουμε τώρα, αυτή είναι η αλήθεια, παρά το ότι θίχτηκαν άνθρωποι μυαλωμένοι που ξέρω ότι αγαπούν τη Μάνου για την τέχνη της τόσα χρόνια. Κι εγώ απ' τη μεριά μου θύμωσα μ' όλους αυτούς τους politically correct, τους πάντα προοδευτικούς τάχα μου, που με περισσή ευκολία στήνουν στον τοίχο οποιονδήποτε τολμάει να εκφράσει μιαν άλλη φωνή. Σκέφτομαι επίσης τη ζημιά που έχουν κάνει ως ένα σημείο τα social media: Καλλιτέχνες που εκτιμούσαμε και που πριν 10 - 15 χρόνια θα ήταν αδιανόητο να έχουμε μαζί τους διάλογο, πλέον μέσω facebook τους παρακολουθούμε πως ξυπνάνε, πότε πίνουν καφέ, τι σκέφτονται, τι πιστεύουν για τα πάντα. Κι έτσι, κάποιοι έχουν την εντύπωση πως είναι ίσοι κι όμοιοί τους, πως μπορούν να τους λοιδωρούν και να τους ξεφτιλίζουν χωρίς ίχνος σεβασμού, σαν αγριεμένοι κάφροι. Κάνα δυο από δαύτους σύστησα στη Μάνου να τους κάνει μήνυση, καθώς ξεπέρασαν κάθε όριο. Θα το χαιρόμουν να τους ''κυνηγούσε'' και σίγουρα άμα χρειαζόταν θα έτρεχα οπουδήποτε προς υπεράσπιση της. Όπως πολύ σωστά σχολίασε η Μάρω Μπουρδάκου, δεξιά-δεξιότατη, αλλά μορφωμένη και μεγάλη ψυχή, ''Το καλύτερο είναι να μη μιλάμε σ' αυτή τη χώρα, εμφύλιο bullying'', υπερασπιζόμενη κι αυτή το δικαίωμα στην έκφραση της Μάνου. Νομίζω ώρες - ώρες πως η δεξιά Μπουρδάκου και ο αριστερός Μανιάτης, τα δύο άκρα, είναι απ' τους σωστότερους ανθρώπους που έχω ''φίλους'' στο facebook. Συν τοις άλλοις, οι παραδοσιακοί δεξιοί είναι μια χαρά άνθρωποι, ειδικά όταν έχουν μεγάλη παιδεία σαν τη Μάρω, εν αντιθέσει με κάτι γραβατάκηδες λέρες φιλελέδες που ξερνούν με την πρώτη ευκαιρία το μίσος και το μένος τους χωρίς καμία δεύτερη σκέψη! Ανακάλυψα μάλιστα πως μερικοί απ' αυτούς κρατάνε ακόμα την αντιπαλότητα και τον...εθνικό διχασμό απ'την εποχή του διαβόητου ΝΑΙ - ΟΧΙ στο δημοψήφισμα, που είχε κάνει αρκετούς να διακόψουν κάθε σχέση μεταξύ τους. Αφού δε ζούμε στο 1950 να έβγαιναν και τα κουμπούρια, πάλι καλά...Ένα ωραίο σχόλιο έκανε επίσης η Έλενα Ακρίτα για τη φάση με τον Καζάκο: ''Όταν ένας σε λέει φασίστα, εσύ δεν τον λες μυτόγκα'', στηλιτεύοντας την αστοχία ορισμένων να κατακεραυνώσουν τον ηθοποιό. Εν ολίγοις, άλλο να διαφωνείς με τον Καζάκο και άλλο να την ''πληρώνει'' μέχρι κι ο γιος του στα σχόλια. Τι να πει πια κανείς, ζούγκλα έχουμε γίνει, ένα κράμα χαβαλέ, εκδικητικότητας, χαμηλών - χαμηλότατων ενστίκτων και κανιβαλιστικών τάσεων. Αυτά κάνει η κρίση, πέραν της ανέχειας, συνεπώς ξαναγυρνάμε στην απόλυτη μπανάλ άποψη: Το χρήμα είναι ο ένας και μοναδικός Θεός ή Είναι ο Καπιταλισμός, Ηλίθιε, τι δεν καταλαβαίνεις; Παρεμπιπτόντως, μια απ' αυτές τις μέρες θα προμηθευτώ το νέο βιβλίο της Ακρίτα. Έχω διαβάσει αρκετά πράγματα και θα το αγοράσω - την Ακρίτα αξίζει να την ''πληρώσεις'', πόσο μάλλον που εμένα όλο δίσκους και βιβλία μου χαρίζουν με αποτέλεσμα να έχω χάσει προ πολλού την ευχαρίστηση μιας εκούσιας αγοράς. Κοίτα να δεις που μέχρι να χτυπήσω το post τούτο, τελείωσε και η ακρόαση του CD της Πρωτοψάλτη. Δεν παίζει να πατήσω replay, too much για σήμερα η Πρωτοψάλτη...

Η ζωή της ηθοποιού Δέσποινας Στυλιανοπούλου στην ηλεκτρονική LIFO

Καταρχάς να πω ότι την πάω τη Δέσποινα Στυλιανοπούλου, εννοώ πως έχω γελάσει πολύ μέσα στα χρόνια με τις ταινίες, στις οποίες έπαιζε, κυρίως σε δεύτερους ή και τρίτους ρόλους. Ομολογώ, ωστόσο, πως δεν ήξερα πως θά'βγαινε μία συνέντευξη μαζί της. Καλές και χρυσές είναι οι συνεντεύξεις που έχω ξεκινήσει με βετεράνους ηθοποιούς του παλιού ελληνικού κινηματογράφου - απ' ότι παρατηρώ αρέσουν πολύ στον κόσμο - κινδυνεύω ανά πάσα στιγμή, όμως, να γίνω κάτι σαν το διάδοχο του...Μάκη Δελαπόρτα, συνθήκη που με φρικάρει ως σκέψη. Ευτυχώς δηλαδή που μεσολαβούν κάνας Μίκης Θεοδωράκης, καμιά Γλυκερία, και η τάξη αποκαθίσταται. 
Αργήσαμε λίγο να φτάσουμε στο σπίτι της Στυλιανοπούλου καθώς κάναμε λάθος με τον Πάρι Ταβιτιάν, τον φωτογράφο, την οδό της στο Μαρούσι. Μπλέξαμε τον Βασιλέα με τον Μέγα Κωνσταντίνο, αλλά οι δυο τους δεν απείχαν και πολύ. Βρήκαμε κι ένα λουλουδάδικο τελευταία στιγμή, όρμηξα εγώ μέσα, πήρα κι ένα χρυσάνθεμο που ήξερα ότι θα συγκινήσει μία μεγάλη σε ηλικία καλλιτέχνιδα και σε 10 λεπτά της χτυπούσαμε το κουδούνι.
Άκρως περιποιητική η Δέσποινα, μας υποδέχτηκε μαζί με την Γεωργιανή οικιακή βοηθό της και τα κεράσματα άρχισαν με το που μπήκαμε στο διαμέρισμα της. ''Θα φάτε μια καραμελέ; Τι καφέ θέλετε; Έχουμε γαλλικό και καπουτσίνο! Πάρτε και μπισκοτάκια'' ήταν τα λόγια της μέχρι να κάτσουμε επιτέλους στο τραπέζι του σαλονιού της και να ξεκινήσει η κουβέντα μας. 
Τρία πράγματα ήξερα μόνο για τη Στυλιανοπούλου κι αυτά τα τσέκαρα στη wikipedia με ένα γρήγορο γκουγκλάρισμα, πέντε λεπτά πριν αναχωρήσω για τη συνάντηση μας: Έτος γέννησης, σπουδές στη σχολή Ροντήρη και ένας σύντομος γάμος με τον τραγουδιστή και ηθοποιό Πέτρο Μήλα. Από κει και πέρα, γνώριζα τις ταινίες της και τη σχέση της με τον σκηνοθέτη Κώστα Καραγιάννη, τότε που πήγε να την κάνει πρωταγωνίστρια σε μια σειρά έγχρωμων κωμωδιών δίπλα σε μεγάλους επίσης πρωταγωνιστές. Για όλα είχε τη διάθεση να μιλήσει η Δέσποινα και για όλα μίλησε!
Ενδεικτικό του ωραίου κλίματος μεταξύ μας ήταν το ότι, πριν καν αρχίσει η συνέντευξη, κάναμε και πλάκες - τα παιδία παίζει σα να λέμε. Να πω την αλήθεια, όταν η Στυλιανοπούλου μας οδήγησε στο γραφείο της με τα πορτραίτα ανθρώπων που δεν είναι εν ζωή, την είδα να μελαγχολεί. Εγώ πρώτος άρχισα τις...μαλακίες, για να ελαφρύνω το κλίμα πριν τη συνέντευξη, αλλά κι εκείνη μ' ακολούθησε, όπως μαρτυρούν οι φωτογραφίες του Πάρι. 
Τελικά η συνέντευξη βγήκε πολύ πιο επιτυχημένη, απ' ότι την περίμενα κι εγώ ο ίδιος. Είναι ευλογία να μιλάς με τέτοιους λαϊκούς καλλιτέχνες που τους έχει τύχει να συμπορευθούν στη ζωή τους με μυθικά ονόματα. Θέλω να πω, ποιος καλλιτέχνης τη σήμερον ημέρα μπορεί να σου μιλήσει για τη Γεωργία Βασιλειάδου ή τη Σμάρω Στεφανίδου; Χώρια που η Στυλιανοπούλου διαθέτει μυαλό - ξουράφι, νά'ναι καλά, και οι μνήμες της είναι ολοζώντανες! Τέλος, με εντυπωσίασε το εξής: Φεύγοντας απ' το σπίτι της, μου χάρισε την αυτοβιογραφία της. Τη διάβασα μονορούφι το ίδιο βράδυ πριν αποκοιμηθώ και παρατήρησα ότι πολλές ιστορίες που υπάρχουν μέσα και που είπε και σε μένα, δεν διέθεταν τόσες λεπτομέρειες όσες είχε η μεταξύ μας συζήτηση. Ένας άλλος λόγος, λοιπόν, να χαίρομαι που ναι μεν οι συνεντεύξεις μου βγαίνουν...σιδηρόδρομοι, κρατάνε όμως τον αναγνώστη μέχρι την τελευταία λέξη τους! Καμία σχέση με τον περιοδικό ή ημερήσιο Τύπο που ελλείψει χώρου κουτσουρεύονται τα πάντα κι εσύ λυπάσαι, αν μη τι άλλο, για τη δουλειά που έχεις ρίξει και που συχνά μένει στο συρτάρι σου. Τη συνέντευξη της Δέσποινας Στυλιανοπούλου στο LIFO.gr τη διαβάζετε εδώ:
http://www.lifo.gr/articles/culture_articles/146984