ΕΡΧΟΜΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ...

Ονειροπαρμένος ο λόξυγγας μου

στα γαλανά λιβάδια του Αιγαίου πελάγους

οι όψεις των Άνδεων επικροτούν τη συγγένεια σου με την Τερψιχόρη

οδόντα κυανόλευκε και οξυδερκή

το πακέτο με τα τσιγάρα έγινε εργοτάξιο για σαραβαλιασμένους τράγους

την ώρα που ταΐζαμε χρώματα το γεννημένο μοσχάρι

αύριο θα δώσω εξετάσεις εις την νικοτίνην και τα περδικοπάζαρα

αισθανόμενος την αγρύπνια της εβδομαδιαίας τέρψης

εάν λάβεις υπ' όψη σου τις ερωτικές επιστολές που λαμβάνεις

πηδάς και κάμπιες και βουνά

σπάζοντας τη βλέννα της αγοραίας μετεμψυχώσεως

ενώ γνωρίζεις ότι το πρόβλημα είναι ένα

τουτέστιν

οι κορυφογραμμές του βάθους και του ύψους

κι αυτή η σεπτή μορφή του σχοινιού και του παλουκιού

που ξημερώνεται στα παγκάκια ορεινών οικοπέδων

πίνοντας φυσικό χυμό πεύκου και ψητής κουκουνάρας

αυτά είναι τα γεύματα που μας συνήθιζε η μαμά

όταν ήταν δεκατριών ετών και έξι περδικών

στο λόφο της Πνύκας με αποστεωμένα κυάλια

ατενίζοντας την ατέρμονη συμπαντική φιλοδοξία

και το αυγολέμονο της χαραυγής

ως χαρούμενη επιστήμη του Νίτσε

σανδαλοφορεμένη και τυμπανοκρουσμένη

σινάμενη και κουνάμενη

που λέει κι η Παναγιώτα

και τα σύκα σάπισαν στο περβάζι της ιατρικής

μα ένα ψυγείο ετοιμοπόλεμο ναυλώνει τα καυσόξυλα

και καυλώνει τα παρτέρια

ώσπου να φυτρώσουν αυγουλιές

και να μην έχουμε ανάγκη τις βρωμόκοτες

ούτε και τα απομεινάρια των τροχοπέδιλων μπαμπάδων

ουαί και αλίμονο

στις συννεφιασμένες παξιμαδιές και στα τυροκομεία του μέλλοντος

κι αν θέλεις όλη την αλήθεια

έλα να με βρεις στο λιθόστρωτο της ευεργεσίας

εκεί θα λάμνω τάρανδους και θα βόσκω αγριοκερασιές

κόψε μία

κι άλλη μία πασιέντζα

ο τροχός του οδοντίατρου γυρίζει

μαζί και η χλωμάδα του τελευταίου φθινοπώρου

ψάλλε επιτέλους τις δεντροκοκκινισμένες αγκινάρες

μη φοβάσαι τους βιολοντσελίστες

και τα καταπατημένα προάστια

τρώγε λιτά χωρίς να κοιτάς τον Σείριο

και δώσε τα πούλια στον γκαζιέρη

μαζί με την υπόσχεση της υπόκρουσης

αφού τα ρητά δε φτάνουν ποτέ

για να τηγανίσεις κολοκυθοκεφτέδες

με το σπίρτο ως πρώτη ύλη της αθανασίας

ουαί οι θνητοί και ξουαί οι αθάνατοι

πίσω και σας φάγαμε

τσιράκια της Πρώτης Εθνοσυνέλευσης

στον πάγκο μιας στραβοχυμένης κουταλιάς κιμά

κοιμάμαι

ΤΕΛΟΣ

* μέρος του αγαπημένου πια παιχνιδιού των συνειρμών! Λ.Π.Α.Μ.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΠΡΟΒΑ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΤΗΣ ΛΕΝΑΣ ΠΛΑΤΩΝΟΣ ΣΤΟ ΠΑΛΑΣ!

Σα να μην πέρασε μια μέρα! Άνοιξε η πόρτα, μπήκε μέσα η Σαβίνα και αγκαλιαστήκαμε για πάρα πολύ ώρα με την ίδια τρυφερότητα! Ο Γιάννης δεν είχε έρθει ακόμα! Η Σαβίνα έφερε μηλόπιτα απ' τον Μικέ και η Βικτώρια μας έφτιαξε μαύρο τσάι! Από πιο νωρίς βρισκόταν εδώ και ο Στέργιος. Της βάλαμε ν' ακούσει τα τραγούδια του Σαμποτάζ, όπως τα' χουμε ετοιμάσει για το ΠΑΛΑΣ. Όταν ήρθε και ο Παλαμίδας, τρελάθηκε από τη χαρά του που ήμασταν κι οι τρεις πάλι μαζί! Δε σταμάταγε να ρωτάει τη Σαβίνα: Είμαστε μαζί; Ξεκινήσαμε πρόβα τον Καρυωτάκη για πιάνο- φωνή. Μόλις την άκουσα να τραγουδάει, ανέβηκε μία οκτάβα κι η δική μου φωνή! Σα να θυμήθηκα ξαφνικά να τραγουδώ! Η φωνή της Σαβίνας είναι καλύτερη από ποτέ! Μια σερπαντίνα από μετάξι που ξετυλιγόταν σε slow motion στον αέρα! Στο Μόνο, ανατρίχιασαν τα χέρια μου! Έπαιξα το Στον αστερισμό του Πιγκουίνου στο πιάνο μετά από 28 ολόκληρα χρόνια! Τα παιδιά τραγούδησαν κατανυκτικά, υπέροχα και συμφώνησαν στο ότι η ερμηνεία για πιάνο- φωνή αυτού του τραγουδιού είναι ξεχωριστή! Κάπως έτσι προετοιμαζόμαστε για τη συναυλία μας στις 20 Οκτωβρίου στο ΠΑΛΑΣ! Σας περιμένουμε!

Λένα Πλάτωνος, Αθήνα, 29 Σεπτεμβρίου 2009

* μια φωτογραφία ιστορικής σημασίας, νομίζω, από μία βραδιά με πολλή συγκίνηση και πολλά γέλια! Η καθιερωμένη δισκανάλυση αναβάλλεται μέχρι νεωτέρας!

** διαβάστε στη σημερινή Ελευθεροτυπία

(http://www.enet.gr/?i=news.el.texnes&id=87148),

τη συνέντευξη της Λένας Πλάτωνος για τη συναυλία στο ΠΑΛΑΣ. Η στήλη Στο Ντιβάνι του Δισκαναλυτή ξεκινάει τελικά απ' αυτή την Παρασκευή 2 Οκτωβρίου στη Βιβλιοθήκη!

R.I.P. ΣΠΕΡΑΝΤΖΑ ΒΡΑΝΑ (1926- 2009)

Αν ο Αρτέμης Μάτσας υπήρξε ο πιο χαρακτηριστικός προδότης του ελληνικού κιν/φου και ο Νίκος Φέρμας ο μάγκας του, η Σπεράντζα Βρανά εκπροσώπησε με μεγάλη επιτυχία το...αρχαιότερο επάγγελμα. Αθάνατη η ερμηνεία της ως τροτέζα που πλαγιάζει με τον ψευτοτυφλό Μίμη Φωτόπουλο στην Κάλπικη λίρα του Γιώργου Τζαβέλα ή ως πρώτη διδάξασα του τραγουδιού Αυτό το μάμπο το μπραζιλέιρο του Γιώργου Μουζάκη στην ξεκαρδιστική Ωραία των Αθηνών του Τσιφόρου. Πληθωρική, χυμώδης και σέξι μ' αυτή τη μοναδική βραχνή εκφορά του λόγου της, η Σπεράντζα Βρανά εξέφρασε τον ερχομό της σεξουαλικής επανάστασης στη μεταπολεμική Ελλάδα πριν κι από τα αθώα 60s. Δεν ήθελα να τη βλέπω στις τηλεοράσεις τα τελευταία χρόνια, όσο κι αν φαινομενικά δεν είχε χάσει ίχνος από τη ζωντάνια, το χιούμορ, το κέφι, ακόμη και την έντονη σεξουαλικότητα της. Με έθλιβε η εικόνα μιας πάνχοντρης καθηλωμένης γυναίκας με τα ΜΜΕ να προσπαθούν να της αποσπάσουν αναμνήσεις από τον αδιαμφισβήτητα έντονο βίο της. Για μένα η Σπεράντζα Βρανά ήταν κι αυτή κομμάτι μιας Ελλάδας που ανακάλυπτε τη θέση της μέσα στην Ευρώπη και τον κόσμο γενικότερα του ΄50, μονίμως νέα, όμορφη και φυσικά ασπρόμαυρη. Έφυγε σήμερα τα ξημερώματα από ανακοπή καρδιάς. Ήταν γεννημένη το 1926, κατά άλλους το ΄32. Ο Rena Fan θα μας διαφωτίσει περισσότερο στο πλήρες αφιέρωμα που είμαι σίγουρος ότι θα της κάνει στο ιστολόγιο του. Την αποχαιρετώ τούτη τη στιγμή ακούγοντας Την ώρα που περνούσε το οργανάκι του Αττίκ, που αγόρασα προχθές σε βινύλιο!

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ LOLEK ΣΤΟ JUMPING FISH PARTY!

Ήρθαν πολλοί φίλοι μουσικοί χθες βράδυ να δουν τον Lolek στο Kou- Kou Bar, στο Jumping Fish Party που διοργάνωσε η Cosmote: ο Βασίλης Γισδάκης, ο Νίκος Χαλβατζής, ο Κωστής Μαραβέγιας, ο Αλέξανδρος Εμμανουηλίδης, ο Ηλίας Βαμβακούσης, η Μαρία Παπαγεωργίου κ.α. Τα ποτά ήταν free (κοτζάμ Cosmote χορηγός γαρ), ενώ μετά το τέλος του προγράμματος σικάτες γκόμενες μοίραζαν ως δωράκι τσαντούλες που περιείχαν μία κούπα, σουβέρ και ένα USB που περιείχε σε mp3 τα δύο κομμάτια του μήνα: το θλιμμένο Have you noticed του Lolek και τις χαρούμενες Εξαιρέσεις κάποιου Rous, ο οποίος χοροπήδαγε σαν κατσίκι στη σκηνή και χαλάλι του αφού το χαιρόταν το παλικάρι!

Εγώ πάλι δεν τρελάθηκα με τη μουσική του και περισσότερο χάζευα τον μουστακαλή μπασίστα του, που μου θύμισε το οπισθόφυλλο του Am Fenster των Γερμανών City- κλασική εικόνα ροκά μουσικού που άφηνε τα 70s και υποδεχόταν τα 80s! Για να εξηγηθούμε, η φράση τα δύο κομμάτια του μήνα σημαίνει πως το νέο site με τίτλο http://www.jumpingfish.gr/ θα προβάλλει έναν ή δύο καλλιτέχνες κάθε μήνα και αυτοί θα δίνουν ένα τραγούδι τους που θα παίζεται για τριάντα μέρες συνεχώς από τα ραδιόφωνα (τα πιο mainstream, να υποθέσω). Δε γνωρίζω πολύ καλά την όλη διαδικασία και τους υπεύθυνους, στο παιχνίδι είναι όμως η Cosmote, κάποιοι ραδιοφωνικοί σταθμοί και ικανότατοι μουσικοί δημοσιογράφοι, όπως ο Μάρκος Φράγκος λόγου χάριν. Τέλος πάντων, δεν είναι αυτό το θέμα μας. Εγώ, παρ' όλο που τα ποτά ήταν free, δεν πίνω εδώ και ενάμισι χρόνο περίπου, οπότε αν βρέθηκα εκεί χθες βράδυ ήταν για να στηρίξω έναν νέο άνθρωπο που πιστεύω στο ταλέντο του πάνω απ' όλα. Και πραγματικά ο Lolek μας δικαίωσε!

Με το να μην ακολουθήσει τη συνταγή της βραδιάς, κέφι και χαρά δηλαδή, αλλά να βγει με μια σούπερ μπάντα και να παίξει τα βαλς και τις μελαγχολικές μπαλάντες του. Με το να παίξει τελευταίο το...σουξέ του- κομμάτι του μήνα, το Have you noticed, παρ' όλο που ο συμπαθέστατος freak παρουσιαστής όλη την ώρα τον ρωτούσε πότε θα το τραγουδήσει. Ανησυχούσε ο ταλαίπωρος, μήπως "πέσει" το νεανικό κοινό λόγω της εσωστρεφούς μουσικής του Lolek, τη στιγμή μάλιστα που είχε προηγηθεί ο ομιλητικός και χαβαλετζής Rous. Αλλά ο Lolek αγρόν ηγόραζε! Άλλο ένα και μετά αυτό, έλεγε και δως του το Now cry και μετά το Valse of a true romance και μετά το These guns με τον Θανάση να τα σπάει όλα στα ντραμς! Κοίτα τον, έλεγε ο Χαλβατζής δίπλα μου, βγαίνει με το καθωσπρέπει πουκαμισάκι του και το συνεσταλμένο παρουσιαστικό του, τόσο ορίτζιναλ συνεσταλμένο όμως, που τελικά είναι πολύ πιο αντεργκράουντ από ένα σωρό άλλους δηλωμένους αναρχοροκάδες!

Επειδή όμως αναρχοροκάς και Cosmote δεν κολλάει με καμία κυβέρνηση (κυριολεκτικά), ο Lolek έκανε το πρόγραμμα του, σεμνά και ταπεινά, κατά 90% μάλλον γύρισε την πλάτη "μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου, μες στες πολλές κινήσεις και ομιλίες"- που έγραψε και ο Κωνσταντίνος Καβάφης- οπότε πήρε αμέσως τους μουσικούς του και την κάναμε όλοι παρέα σε σουβλακερί του Μεταξουργείου.

Ας αναφέρω και δύο πράγματα που σχεδόν με εξόργισαν: το ένα είναι ότι αμέσως μετά το τέλος του προγράμματος του Lolek, δεν πέρασε ένα λεπτό κι άρχισε να βαράει το ηλεκτρονικό ντάπα- ντούπα του πάρτι που θ' ακολουθούσε. Σα να είχαν έτοιμο το cd με τη χορευτική μουσική και δεν έβλεπαν την ώρα που ο τραγουδοποιός θα εγκατέλειπε τη σκηνή! Μα, κανείς δεν είδε ότι ο κόσμος, όχι απλά δε δυσαρεστήθηκε με τα μελαγχολικά τραγούδια του, αλλά τον καταχειροκρότησε με επευφημίες ειδικά στο Have you noticed;

Και το άλλο είναι μια ατάκα που ξεστόμισε ο, κατά τ' άλλα συμπαθέστατος, όπως είπα, παρουσιαστής. Συγκεκριμένα, μιλώντας στο κοινό, λίγο πριν την έναρξη των δύο μίνι συναυλιών, είπε: σήμερα δεν είσαι τίποτα αν δεν είσαι social network! Τι βαριά φιλοσοφία! Δηλαδή, φίλε μου, εμένα ένας γνωστός μου που είναι 23 ετών, σπουδάζει μουσική, όλη μέρα λιώνει μεσ' στα βιβλία, τις παρτιτούρες του και τις ποιητικές συλλογές, χωρίς εν τούτοις να' χει καν κινητό τηλέφωνο, τι ειν' αυτός; Άχρηστος; Μηδενικό;

Παρεμπιπτόντως, συνδρομητής της Cosmote είμαι κι εγώ, αλλά μεσ' στο μαγαζί δεν είχα σήμα ούτε για δείγμα, που λένε! Κάτι τέτοια γράφω ξημερώματα Τρίτης 29 Σεπτεμβρίου και κινδυνεύω να χαρακτηριστώ εγκάθετος της...Vodafon!

ΣΤΟ ΝΤΙΒΑΝΙ ΤΟΥ ΔΙΣΚΑΝΑΛΥΤΗ ΜΕ ΤΗ ΛΕΝΑ ΠΛΑΤΩΝΟΣ & ΤΟΝ BOSKO: ABBIE GALE- "ABBIE GALE 2"

Τους Abbie Gale αποτελούν η Evira στο τραγούδι, ο Salvatore και ο Pedal στις κιθάρες, τα κίμπορντς και το μπάσο και ο Achilles στα τύμπανα, τα κρουστά και τις λούπες. Ακόμη ένα αγγλόφωνο συγκρότημα της εγχώριας εναλλακτικής σκηνής που κατάφερε να ξεχωρίσει και να ορθώσει το δικό του ανάστημα. Στο δεύτερο άλμπουμ τους με τον λιτό τίτλο abbie gale 2 συμμετέχει ο Βασιλικός των Raining Pleasure σε ένα κομμάτι. Είναι και το άλμπουμ που βάλαμε στο Ντιβάνι του Δισκαναλυτή και σας παραδίδουμε το ιατρικό ανακοινωθέν:

LIFE AFTER LIFE
Φωτογενές τραγούδι με ωραία ανάπτυξη, αλλά προς το τέλος ειδικά η ενορχήστρωση υπερφορτώνεται, με αποτέλεσμα να γίνεται κάπως χαωτικό. Τριπαριστοί στίχοι που παίζουν με φράσεις – κλειδιά της ανθρώπινης ύπαρξης, όπως τη μετά θάνατο ζωή που γίνεται ζωή μετά τη ζωή και θάνατος μετά το θάνατο.
LOVESONG
Στιχουργικά είναι παραληρητικό τραγούδι. Περιγράφει τη χαρά του ζευγαριού, δηλαδή τη χαρά της ζωής – γιατί, κακά τα ψέματα, ο έρωτας είναι η ζωή. Διακρίνουμε μία συγγένεια με τους Raining Pleasure, κάτι που διακρίναμε κι απ’ το πρώτο τραγούδι. Δεν οφείλεται στη συμμετοχή του Βασιλικού, ο οποίος πιστεύουμε πως ειν’ ο μόνος που τραγουδάει ολόσωστα αγγλικά, αλλά καθαρά στον ήχο του. Πολύ ωραία τα φωνητικά!
HELIOTROPE PORTRAIT
Ωραιότατο κομμάτι, καμιά πολυλογία, ούτε στο στίχο, ούτε στη μουσική. Μας θύμισε την Elisabeth Fraser και τους Cocteau Twins!

CLOWN
Πολύ στέρεο κομμάτι, με τους στίχους να κινούνται σε ρεαλιστικά πλαίσια με επιχρίσματα τρυφερής ποίησης. Μέχρι στιγμής ο ασθενής δεν κινδυνεύει!
WANTED
Τι ήταν να το πούμε; Η κορύφωση στιχουργικά μας μπερδεύει. Ήλιος ίσον φως και σκιά, ενώ φεγγάρι το ίδιο πάλι. Όπου υπάρχει φως, υπάρχει και σκιά. Πως είναι διαφορετικά αυτά τα τέσσερα, αφού παράγουν και φως και σκοτάδι; Μουσικά μας άρεσε πάρα πολύ. Θα θέλαμε πιο στρογγυλεμένη την ερμηνεία της Evira, κοινώς θα ταίριαζε η φωνή μιας πιο ώριμης γυναίκας.
GONE
Εδώ μουσικά μοιάζει να στερεύει η έμπνευση τους. Είναι μια εύπεπτη ποπ με αδικαιολόγητες επαναλήψεις στο κύριο μοτίβο, χωρίς να αποσκοπούν στον μινιμαλισμό. Αντιθέτως τα λόγια είναι θωπευτικά, πλην του τέλους πάλι, που τα πράγματα συγχέονται, σα να μην ήξεραν πού πρέπει να τελειώσει το στιχουργικό εύρημα.

CONTACT IMPROVISATION
Πολύ διαυγές τραγούδι από μουσική άποψη με την τραγουδίστρια να καταθέτει μέχρι τώρα τον καλύτερο εαυτό της. Εκεί που το κομμάτι απογειώνεται, θα το θέλαμε πιο τολμηρό, ενδεχομένως με την προσθήκη κάποιων οργάνων που θα δημιουργούσαν αντιστοικτικά θέματα. Τόσο τέλεια η μουσική αυτού του τραγουδιού, που τιθασεύει τους στίχους, οι οποίοι από μόνοι τους είχαν την τάση να πλατιάσουν.
OVER THE WALL
Είναι πολύ ωραίο το πρώτο μέρος των στίχων. Γιατί αυτό το συγκρότημα να μη μπορεί να θέσει όρια ποιητικά; Ξεπερνούν τη συμμετρία και την ποιητική – στιχουργική τάξη. Η μουσική πάντως είναι μιας ευαίσθητης κλασικής ρομαντικής ποπ – ροκ μπαλάντας! Εξαιρετική η ενορχήστρωση!
SOMETIMES
Κι εδώ το ίδιο πρόβλημα: η σύγχυση νοημάτων στο στίχο! Η σύνθεση σε σχέση με τα προηγούμενα κομμάτια είναι μέτρια. Τη σώζει όμως μια ωραία αρμονική πτώση προς το τέλος. Μέτρια η ερμηνευτική προσέγγιση από την τραγουδίστρια.

AIR
Γιατί ειδικά στην Ευρώπη υπάρχει φρέσκος αέρας; Εδώ η σύγχιση άρχισε νωρίς – νωρίς. Ποιας οι φόβοι προς το τέλος; Του θηλυκού γενικά κι αόριστα άραγε; Τέτοια ερωτήματα ξεπηδούν από τη στιχουργική ασάφεια του τραγουδιού, να ένα παράδειγμα όσων λέγαμε πριν. Ενώ δηλαδή νομίζαμε ότι πρόκειται για ένα οικολογικό τραγούδι, στο τέλος πήρε ένα θρησκευτικό χαρακτήρα. Μήπως η χρήση της αγγλικής γλώσσας είναι τελικά παγίδα για τους Abbie Gale; Μουσικά είναι όμορφο και για κάποιον που δεν την πολυψάχνει με τον στίχο μπορεί έως και να το χορέψει.

GOODNIGHT
Εδώ μας αποζημιώνουν στιχουργικά. Από τις καλύτερες στιγμές του δίσκου, μουσικά, στιχουργικά και ερμηνευτικά.
DANKO
Παρ’ ότι το κομμάτι είναι φλύαρο ως σύνθεση και στιχουργικά σε προδιαθέτει για κάτι ερεβώδες, εντούτοις οι τρομπέτες του τέλους μαρτυρούν μια νίκη του φωτός επί του σκότους. Κάτι που είναι και υπέρ του τραγουδιού και υπέρ του δίσκου ολόκληρου, που ούτως ή άλλως ξεκινούσε με ένα φωτεινό τραγούδι.

* κι εδώ οι Abbie Gale διασκευάζουν σε συναυλία τους το Βράδυ της Λένας Πλάτωνος από τα 13 τραγούδια του Καρυωτάκη

Ο ΔΩΡΟΣ ΔΗΜΟΣΘΕΝΟΥΣ ΣΤΟΝ ΠΟΛΥΧΩΡΟ "BLACK DUCK MULTIPLARTE"!

΄
Μετά από αρκετό καιρό ο Κύπριος ερμηνευτής Δώρος Δημοσθένους θα ξανατραγουδήσει σε μουσική σκηνή. Συγκεκριμένα, στον πολυχώρο Black Duck Multiplarte της Ντόρας Ρίζου, σήμερα στις εννιά το βράδυ. Με τη συνοδεία στο πιάνο του συνθέτη Νεοκλή Νεοφυτίδη, ο Δημοσθένους θα ερμηνεύσει τραγούδια από διαφορετικούς χώρους και εποχές, καθώς και από τον προσωπικό του δίσκο με τίτλο One for the road.
Black Duck Multiplarte
Χρήστου Λαδά 9Α, Αθήνα
τηλ. 210- 3234760
Είσοδος ελεύθερη
* στο μεταξύ, όσοι έχετε πιο alternative γούστα, περάστε από το Kou- Kou Bar στο Γκάζι (Ιάκχου 17), όπου θα διεξαχθεί το Jumping Fish Launch Party και θα εμφανιστεί ο Lolek με τη μπάντα του. Επίσης, στις εννιά και με ελεύθερη είσοδο.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΩΝ YOUR HAND IN MINE ΣΤΟΝ ΙΑΝΟ!

Δύο παιδιά- κανονική ορχήστρα, αποτελούμενη από ακορντεόν, μαντολίνο, κιθάρα, toy πιάνο, wurlitzer πιάνο, μελόντικα και glockenspiel.

Επίγονοι του Χατζιδάκι; Ίσως ακραία, όσο και μπανάλ άποψη.

Κλώνοι του Yann Tiersen; Θα ήταν αδικία ένας τέτοιος χαρακτηρισμός.

Το μόνο σίγουρο είναι πως οι Θεσσαλονικείς Your Hand In Mine μαζί με τον Lolek, με τον οποίο μοιράζονται την ίδια δισκογραφική στέγη αυτή τη στιγμή, φτιάχνουν μια μουσική χειροποίητη, συγκριτικά με τον ηχητικό διάκοσμο της επικρατούσας εναλλακτικής σκηνής, αγνή, ανόθευτη και βαθιά συναισθηματική.

Ο Γιώργος Παπαδόπουλος

συνάντησε τον

Μάνο Μυλωνάκη

και δημιούργησαν αυτό το πρωτότυπο συγκρότημα ονειρικής pop, κάνοντας ιδιαίτερη αίσθηση με τη μουσική τους για μια βουβή γιαπωνέζικη ταινία της δεκαετίας του 1930. Κι ας είναι ντουέτο, στην ουσία πρόκειται για συγκρότημα με μεγάλη μάλιστα ποικιλία στις ενορχηστρώσεις και τη μελωδική δομή τους. Μόνο που δε βρίσκουν συχνά κάποιον να τους βοηθήσει στη μεταφορά του εξοπλισμού τους κι αυτό, όπως και να το δει κανείς, είναι ένα μικρό πρόβλημα.

Ο Ιανός χθες βράδυ δεν ήταν ασφυκτικά γεμάτος, δεν υπήρχαν δημοσιογράφοι, ούτε ακούστηκαν λογίδρια πριν τα παιδιά βγουν στη σκηνή. Καμιά ΄κατοσταριά άτομα μόνο, που αν μη τι άλλο ήξεραν γιατί βρέθηκαν εκεί.

Σ' αυτό βέβαια βοήθησε και ο πολυπράγμων Τέλλος Φίλης, ο πρώτος ίσως που μας γνώρισε το γκρουπ στο διαδίκτυο και μας κόλλησε όλους...YourHandInMine- ίτιδα!

Με κλειστά μάτια, όρθιος, άκουγα τα One way home/ Calendar και η μνήμη μου γύρισε σε ένα μουσικό κουτί που υπήρχε στην κρεβατοκάμαρα των γονιών μου. Ως παιδί συνήθιζα να το σκαλίζω, ώσπου μια μέρα το χάλασα και ποτέ δεν κατάφερα να ξεπεράσω το γεγονός πως έγινα αιτία να χαθεί η μουσική μέσα στο σπίτι. Μια τέτοια μουσική ξαναβρήκα χθες βράδυ, 25 χρόνια μετά!

Εδώ, τα όπλα της αθωότητας, του υψηλού λυρισμού και της μελωδικής αρτιότητας. Πάνω απ' όλα, όμως, τα μέσα για το νοσταλγικό προσωπικό μου trip.

Κι εδώ ο Lolek, που ρωτάει τον Γιώργο για τη χρήση όλων αυτών των παιδικών οργάνων.

Οι Your Hand In Mine δεν μας έρχονται τακτικά από τα βόρεια, επομένως όσοι δεν ήσασταν στον Ιανό, απλώς χάσατε! Αν και οι πληροφορίες μου μού λένε ότι όχι μόνο δεν θα αργήσει η επόμενη εμφάνιση τους στην πρωτεύουσα, αλλά κι ότι θα' ναι πολύ τρανταχτή ως είδηση! Υπάρχει λόγος σοβαρός και θα επανέλθω!

ΟΙ YOUR HAND IN MINE ΑΠΟΨΕ ΣΤΟΝ ΙΑΝΟ & ΤΗΛΕΦΩΝΙΚΑ ΣΤΟ ΚΑΝΑΛΙ 1 ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΑ!

Περνάω από την Οδό Πανός στη Διδότου. Ο Χρονάς μου φορτώνει μια τσάντα γεμάτη βιβλία και το ολοκαίνουργιο τεύχος, 146 τον αριθμό. Μου γνωρίζει τον Ηλία Στέργιο, νέο συνθέτη που μελοποίησε και τραγούδησε με την κιθάρα του τον Σάρκινο λόγο του Ρίτσου, στο cd της έκδοσης...
Σκίζω ζελατίνες να βγάλω τις εφημερίδες να ανασάνουν. Βλέπω διάφορα κείμενα μου δημοσιευμένα και σκέφτομαι ότι σα να μην έχει καμία σχέση η συγκεκριμένη στιγμή με την ώρα που τα έγραφα. Δε μπαίνω καν στον κόπο να τα διαβάσω, πετάω τη σαβούρα του σαββατιάτικου Τύπου και κρατάω τα δικά μου για το αρχείο μου. Πάλι καλά που ένα άρθρο για τη Μαρία Κάλλας σπανίως θα χαρακτηριζόταν σαβούρα...
Παντού στην Αθήνα ο Michael Jackson ζει! Δεν υπάρχει περίπτωση να μη σου χαμογελάσει σε όλες του τις βερσιόν: μικρός, μεγάλος, με μαλλί άφρο, μαλλί- πρόκα, άσπρος, μαύρος! Αναρωτιέμαι αν θα έβλεπες το ίδιο πράγμα συγχρόνως στα περίπτερα και στα εφημεριδοπωλεία του Λονδίνου ή του Παρισιού. Ο κ. Ζωτάλης, απ' την άλλη, στη στήλη Ποντικοφάρμακα της Οδού Πανός περνάει γενεές δεκατέσσερεις όσους τολμούν να αμφισβητήσουν το μεγαλείο του νεκρού Θεού της Μουσικής! Αποκαλεί καραβλαχάρες, τζατζικοκόριτσα και καραγκούνες του κερατά δύο γυναίκες δημοσιογράφους των Νέων και της Καθημερινής που, υποτίθεται, έριξαν τον Michael Jackson στο δικό τους χαμηλότατο επίπεδο! Σκέφτομαι αν ο αρθρογράφος απλώς υπερασπίζει τον τίτλο της στήλης του ή αν βγάζει ασυνείδητα τέτοιο μένος, λόγω ειλικρινούς αγάπης στα όρια του φανατισμού! Να με τι θα αντικρούω τώρα τα παράπονα φίλων που μου λένε ότι έριξα το επίπεδο του blog με την πρόσφατη διαμάχη Άννας Βίσση- Γιώργου Χατζιδάκι! Εμείς τουλάχιστον το θυμόμαστε κι ακόμη γελάμε...
Κρατάω στα χέρια μου το dvd με την Αναπαράσταση του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Μου φαίνεται απίστευτο σχεδόν η μεγαλύτερη στιγμή του ελληνικού κινηματογράφου να γίνεται κτήμα του καθενός, να τοποθετείται στην ταινιοθήκη του ή ακόμη και να πετιέται σε μια γωνιά του σπιτιού, να σκονίζεται και να αχρηστεύεται, να κακοποιείται- όλο αυτό με 3,50 ευρώ...
Η εκπομπή μου σήμερα στο Κανάλι 1 στους 90,4 θα διαρκέσει εκτάκτως μία ώρα, από τις εφτά έως τις οχτώ το βράδυ (www.kanaliena.gr). Δεν έχω ετοιμάσει κάτι, θα ρίξω μια γρήγορη ματιά και θα αρπάξω πέντε- δέκα cd προτού αναχωρήσω για τον Πειραιά. Χαίρομαι, όμως, που λίγο πριν το τέλος της εκπομπής, θα συνδεθώ τηλεφωνικά με τον Γιώργο Παπαδόπουλο, τον ένα εκ των δύο Your Hand In Mine...
Αφού το βράδυ οι Your Hand In Mine εμφανίζονται στον Ιανό της Σταδίου, στις εννέα, με είσοδο 10 ευρώ. Μαζί τους θα είναι και ο Serafim Tsotsonis. Το πιο μελωδικό σχήμα που έβγαλε η ανεξάρτητη δισκογραφία τα τελευταία χρόνια, δε χάνεται με τίποτα! Ακούω τώρα τον Χρονά να απαγγέλλει με τη σοβαρή φωνή του την Άμεση αναπαραγωγή του Ρίτσου και νομίζω πως το A walk των παιδιών θα ήταν η καταλληλότερη μουσική συνοδεία...
Στο μεταξύ, έξω πάλι άρχισε να βρέχει, μονότονα και διακεκομμένα, σαν πειραματική ραδιοφωνική συχνότητα στα βραχέα...

ΣΤΟ ΝΤΙΒΑΝΙ ΤΟΥ ΔΙΣΚΑΝΑΛΥΤΗ ΜΕ ΤΗ ΛΕΝΑ ΠΛΑΤΩΝΟΣ & ΤΟΝ BOSKO: ΦΙΛΙΠΠΟΣ ΠΛΙΑΤΣΙΚΑΣ- "ΜΠΑΛΑΡΙΝΕΣ ΕΠΙΤΡΕΠΟΝΤΑΙ..."

Αποψινός μας ασθενής ο τέως Πυξ Λαξ τραγουδοποιός Φίλιππος Πλιάτσικας με τον τελευταίο δίσκο του, Μπαλαρίνες Επιτρέπονται..., ένα πολυσυλλεκτικό άλμπουμ από στιχουργική άποψη (Ν. Τσαγκάρη, Ο. Στεργιούδη, Κ. Πλιάτσικα, MC Yinka, Γ. Αγγουριδάκης, Milko- Vic, Ν. Σπηλιωτοπούλου, Μ. Ξυδούς, Ν. Χατζηκαμπάνη, Μ. Δημητρουλάκης). Δώδεκα τραγούδια και δύο οργανικά θέματα στο Ντιβάνι του Δισκαναλυτή.

ΕΝΑ ΘΕΜΑ ΓΙΑ ΤΗ ΤΖΕΣΣΙΚΑ
Έναρξη με ένα αδιάφορο μουσικό θέμα διάρκειας ενός λεπτού και σαράντα δευτερολέπτων.
ΕΙΜΑΣΤΕ...
Ενώ ο τίτλος λέει «είμαστε», ο ήρωας στην ουσία αρνείται τον ίδιο του τον εαυτό μέσα από πλήθος νοηματικών αντιπαραθέσεων. Σα να αυτοκαταργείται. Μουσικά, πρόκειται για ένα όμορφο, νευρώδες, γκρουβάτο τραγούδι με πολλά hip hop στοιχεία.
ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ ΑΜΑΛΙΑ
Απευθύνεται σε μία γυναίκα, την Αμαλία, με έντονη ερωτική ζωή που δε βρήκε σ’ αυτήν την ευτυχία. Γενικά δεν την συμπονάει, είναι δηκτικός και μόνο στο τελευταίο δίστιχο της δίνει κουράγιο ότι μπορεί κάποια στιγμή να βρει την ευτυχία στην αγάπη. Μουσικά, μια μονότονη ηλεκτρική μπαλάντα.

ΜΠΑΛΑΡΙΝΕΣ ΕΠΙΤΡΕΠΟΝΤΑΙ
Εδώ απευθύνεται στο αντικείμενο του πόθου του κι ενώ το απειλεί ότι θα φύγει με πλοία και με τραίνα, διότι δεν αντέχει την ερημιά του, στο τέλος δηλώνει ότι το κουβαλάει μέσα του όπου και να πάει. Πρόκειται για ένα τραγούδι σε ρυθμό ska με συμβατική μελωδική γραμμή.
ΟΣΟ ΠΕΘΑΙΝΩ ΞΑΝΑΓΕΝΝΙΕΜΑΙ
Εδώ ο ήρωας φόρεσε τα ρούχα του βιβλικού πρώτου φονιά και σκόπευσε το πιο αθώο βλέμμα. Μας σόκαρε κάπου όλο αυτό με κορύφωση τον στίχο «να του στολίσουνε το αίμα». Παρακάτω όμως και συγκεκριμένα με το ρεφρέν που λέει «Όσο πεθαίνω ξαναγεννιέμαι», το στιχούργημα καταρρέει και χάνει τον ειρμό του. Εκτός και αν ο ήρωας με το που σκοτώνει το πιο αθώο βλέμμα, στην ουσία αυτοκτονεί. Who knows? Ένα ακόμη αδιάφορο τραγούδι από μουσική άποψη.
ΕΧΩ ΜΟΝΟ ΜΙΑ ΑΓΑΠΗ
Ο ήρωας έχει μια μεγάλη αγάπη πλην όμως του βγήκε λίγο...περπατημένη. Αφενός μεν τη βλέπει με λουλουδένιο στεφάνι στους ουρανούς, αφετέρου την πασάρει με ειρωνεία σε όποιον άλλο τη θέλει. Επίσης ένα συμβατικό και μάλλον αδιάφορο τραγούδι με στοιχεία ska.

ΚΑΜΙΑ ΦΟΡΑ ΝΥΧΤΩΝΕΙ
Στο πρώτο κουπλέ το τραγουδάκι αυτό αναφέρεται στο πόσο μοιάζουν μεταξύ τους μετά από χρόνια οι δύο πλευρές ενός ζευγαριού. Μεσολαβεί το άνευ λόγου μουσικά σπινταριστό ρεφρέν που λέει «Καμιά φορά νυχτώνει/ Ποτέ δεν ξημερώνει». Στο δεύτερο κουπλέ επανέρχεται στο slow tempo για να περιγράψει τον εαυτό του σαν ένα ταξιδιάρη τύπο. Το σπινταριστό, όπως είπαμε, ρεφρέν δεν συνάδει ούτε με τους στίχους, αλλά ούτε και με τη μπαλανταδόρικη αρχική εντύπωση.
ΑΔΕΡΦΕ ΜΟΥ (συμμετέχει ο MC Yinka)
Απευθύνεται σε έναν οικονομικό μετανάστη, θέμα συχνά επίκαιρο στο ελληνικό τραγούδι. Του δίνει ελπίδα, λέγοντας του να επιστρέψει στην πατρίδα του, όταν όλα θα έχουν αλλάξει προς το καλύτερο. Κοινότοπη η συμμετοχή του MC Yinka υπό την έννοια της σύγχρονης τάσης που θέλει το πολιτικό τραγούδι να είναι ραπ. Μουσικά παρ’ όλα αυτά είναι το πιο ενδιαφέρον ως τώρα κομμάτι.
ΤΟΥ ΜΥΑΛΟΥ ΣΟΥ ΟΙ ΠΥΞΙΔΕΣ
Ένα πολιτικό τραγούδι που θίγει το οικολογικό πρόβλημα της εποχής. Θετικό το ότι χρησιμοποιείται και το χιούμορ ως στιχουργικός κώδικας επικοινωνίας. Το πιο θετικό είναι όμως ότι επιτέλους για πρώτη φορά ακούμε ενορχήστρωση και κατά συνέπεια έχουμε ένα συμπαθητικό κομμάτι.
ΔΙΑΤΡΗΤΟ ΚΟΥΡΕΛΙ
Η γνώριμη σαδομαζοχιστική ιστορία: «μένεις, δε σε θέλω, φεύγεις, πεθαίνω για σένα, κάνω θυσίες του τύπου κόβω τα μπαρ και τα ξενύχτια» κλπ. κλπ. Μουσικά, μια ρυθμική ηλεκτρική μπαλάντα σε στυλ κάντρι, φανερά επηρεασμένη απ' τον Dylan.
ΑΝ Σ’ ΟΝΕΙΡΕΥΤΩ
Ο Μάνος Ξυδούς μετέφρασε σονέτα του Σαίξπηρ, μα γιατί εμάς μας φάνηκαν σα να ήταν του ίδιου του Πλιάτσικα; Μουσικά, όλη η μελοποίηση βασίζεται σε τρία ακόρντα. Ένα φτωχό από άποψη αρμονιών τραγούδι.

ΟΜΗΡΟΣ ΚΑΙ ΕΛΕΝΗ
Το καλύτερο τραγούδι του δίσκου! Θα μπορούσε να’ χει βγει μέσα από το άλμπουμ «Στίλβη» των Πυξ Λαξ. Ο ήρωας εύχεται καθ’ όλη τη διάρκεια του τραγουδιού να ήταν πότε το ένα, πότε το άλλο, με ωραίους στίχους όπως «θα’ θελα να’ μουνα χορδή στου Hendrix την κιθάρα, να’ χα λίγο απ’ το άρωμα του Ερνέστο Τσε Γκεβάρα», αν και θα περιμέναμε να λέει «απ’ το όραμα» και όχι «απ’ το άρωμα» του Κουβανού επαναστάτη.
ΠΕΡΙ ΜΟΥΣΙΚΗΣ
Πόσο αδιάφορη μελοποίηση στο σονέτο 128 του Σαίξπηρ, να απορείς σχεδόν γιατί ο Πλιάτσικας και ο Ξυδούς καταπιάστηκαν με τον μεγάλο δραματουργό...
ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ
Συμπαθές οργανικό ροκ κομμάτι με εξάρσεις στη δομή του για να κλείσει το άλμπουμ. Το ιατρικό ανακοινωθέν κάνει λόγο για έναν αδύναμο ψυχικά δίσκο με πιο υγιές σημείο του την πάντα ατμοσφαιρική ερμηνεία του δημιουργού του!

Η ΚΡΗΤΗ' ΝΑΙ ΜΕΓΑΛΟΝΗΣΟΣ...

...όλοι οι καλοί χωρούνε

ράστας και χωροφύλακες

μαζί συγκατοικούνε...

* μια μαντινάδα και μια φωτογραφία από το αστυνομικό τμήμα Σούγιας της Κρήτης, που μου έστειλε φίλος Θεσσαλονικιός και ουχί Κρητικός!

ΑΥΡΙΟ ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ ΤΟ 146 ΤΗΣ ΟΔΟΥ ΠΑΝΟΣ ΜΕ ΤΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΓΙΑΝΝΗ ΡΙΤΣΟ!

Έτοιμο προς διανομή και το ολοκαίνουργιο τεύχος της Οδού Πανός με ένα μεγάλο αφιέρωμα στον Γιάννη Ρίτσο- ο φόρος τιμής του Γιώργου Χρονά για τα εκατό χρόνια από τη γέννηση του ποιητή της Ρωμιοσύνης. Μέσα στο τεύχος, θα βρείτε κείμενα ανθρώπων που είτε γνώρισαν τον Ρίτσο, είτε συνεργάστηκαν μαζί του, είτε απλά μελέτησαν και συνεχίζουν να μελετούν το έργο του. Ανάμεσα τους, ο συνθέτης Μίκης Θεοδωράκης, η ερμηνεύτρια Νάνα Μούσχουρη, οι συγγραφείς Μένης Κουμανταρέας, Παυλίνα Παμπούδη, Άμυ Μιμς και ο ποιητής Αντρέας Παγουλάτος. Υπάρχει κι ένα δικό μου κείμενο με τίτλο Για την "Αγαπημένη" του Γιάννη Ρίτσου και του Γιώργου Ρωμανού, το οποίο αναφέρεται σε μια σπάνια μελοποίηση στον Ρίτσο από τον πρωτοεμφανιζόμενο, εν έτει 1965, συνθέτη Γιώργο Ρωμανό. Επιπλέον, έτσι όπως μας έχει συνηθίσει τελευταία η Οδός Πανός, το τεύχος θα συνοδεύεται κι από ένα cd με απαγγελίες ποιημάτων του Γιάννη Ρίτσου από τον ίδιο τον Χρονά, καθώς και με δύο τραγούδια σε μουσική του Χαρίλαου Τρουβά και του Ηλία Στέργιου.

Καλοτάξιδο!

Άλλο Ζήλος κι άλλο...φθόνος!

LOLEK

ALONE (INNER EAR)

Θα ήθελε ο Έλληνας Lolek να είναι ο Tom Waits; (Είναι αρχή αυτή κριτικής; Άσε που το σωστό ερώτημα θα ήταν Θα ήθελε ο Lolek να είναι ο Έλληνας Tom Waits;) Προφανώς. (Και ποιος δε θα' θελε, τη στιγμή που και η κουτσή Μαρία από τους Έλληνες μουσικούς λέει και ξαναλέει ότι μόνο Tom Waits ακούει, λες και πρόκειται για τον Ένα και Μοναδικό Θεό της διεθνούς Alternative Κουλτούρας) Θα ήθελε να κατακτήσει την επιτυχία της Monika; Πιθανότατα. (Έχεις υπ' όψιν καλλιτεχνικά έργα που αν δεν τα γεννούσε ο δημιουργός τους να βγάλει τα εσώψυχα του, τώρα θα ήταν αλλού; Δεν είναι όλοι οι καλλιτέχνες ματαιόδοξοι και ηλιθιωδώς ανταγωνιστικοί, για να σ' το λέω κάτι παραπάνω θα ξέρω από σένα) Κι όμως, τίποτα από τα παραπάνω δεν αποτελεί πραγματικό γεγονός. (Είδες για να γράφεις ότι να' ναι; Μόνος/η σου το κατάλαβες) Το μοναδικό γεγονός ότι μερικοί θα σπεύσουν να αναγνωρίσουν στον εν λόγω δημιουργό ότι είναι αυθεντικός. (Ε, δεν είναι και το μοναδικό, ρίξε μια ματιά στις κριτικές που έχουν γραφτεί από τότε που βγήκε το cd. Επίσης, φρόντισε λίγο το συντακτικό σου και σου ζητώ συγνώμη εάν πρόκειται για τυπογραφικό λάθος) Κάτι που φυσικά είναι αλήθεια. (Πάντα το' λεγα ότι το μπαλσάμικο ξύδι είναι ένα κι ένα για την ξινίλα) Αλλά αλίμονο αν έχουμε φτάσει πλέον στο σημείο και μόνο η αυθεντικότητα να μας κάνει να εκτιμάμε έναν δίσκο. (Εντάξει, άμα εσύ γράφεις κριτική καθημερινά για Mahler και Beethoven, τι να σου πει μετά ο καημένος ο Έλλην τραγουδοποιός) Το Alone αν και έχει τις καλύτερες των προθέσεων, πραγματικά αδυνατεί να ξεχωρίσει από τον σωρό. (Πάσο, αναφαίρετο δικαίωμα σου να μεταφέρεις την αίσθηση που σου άφησε το cd) Ένας μοναχικός τραγουδοποιός και η κιθάρα του δεν φτάνουν από μόνα τους για να σου τραβήξουν την προσοχή. (Σωστό, αν και μάλλον δεν έχεις ακούσει τίποτα από το cd, από το ακορντεόν, τα πνευστά, τον ηλεκτρικό ήχο του κλπ. Ή μάλλον καθόλου σωστό δεν είναι αυτό που γράφεις, εφόσον ο Δ. Σαββόπουλος, ο Β. Νικολαΐδης και τόσοι άλλοι, για να μην πιάσουμε αυτούς απ' έξω, ως μοναχικοί τραγουδοποιοί με μια κιθάρα παρουσιάστηκαν και ξεχώρισαν) Διαφορετικά και η Φοίβη από τα φιλαράκια θα είχε κάνει καριέρα. (Είσαι κιτς, πικρόχολος/η και υπόπτως επικίνδυνος/η κάτω από την ανωνυμία που σου παρέχει το μέσο σου)

* μια πραγματικά κακόβουλη κριτική για το cd Alone του Lolek που δημοσιεύθηκε στο portal του Otenet και που δυστυχώς είναι ανυπόγραφη. Δε θα γινόταν το post αυτό εάν γνώριζα το όνομα του/της κριτικού. Εννοώ πως μιας και έχω αναλάβει το promo του cd, θα του/της τηλεφωνούσα να τα πούμε σαν δύο επαγγελματίες με τα ονόματα που χρησιμοποιούμε κάθε φορά για να υπογράψουμε την παρουσίαση- κριτική ενός καλλιτεχνικού έργου. Δυστυχώς, όμως, εν προκειμένω μόνο εγώ χρησιμοποιώ όνομα και επίθετο (ούτε καν ως bosko). Ο/η κος/α είναι ακόμη ένας/μία...Ανώνυμος/η του διαδικτύου που του/της δόθηκε βήμα να εκφέρει γνώμη. Γιατί όχι, δημοκρατία έχουμε! Ναι, σαφώς, αλλά είναι άλλο να σε ειρωνεύονται- διότι εδώ περί ειρωνείας πρόκειται- ο Ζήλος, ο Μηλάτος και ο Πετρίδης (όχι απλά είναι άλλο, αλλά μαζεύεσαι και ψάχνεσαι κιόλας) και άλλο το κάθε παιδάκι που έχει την καψούρα του δημοσιογραφείν και ασχημονεί εις βάρος αυθεντικών καλλιτεχνών. Σ' αυτό το παιδάκι, λοιπόν, όχι μόνο σηκώνει να ασκήσεις κριτική επί της κριτικής του, αλλά το παροτρύνεις είτε να ξύσει τ' αρχίδια του με γκασμά, είτε, αν δεν έχει αρχίδια, να τραβήξει τα βυζιά του ώσπου να φτάσουν στα γόνατα. Και ας κλείσω με δυο σχετικά λόγια του φίλου Στάθη Δρογώση από τη συνέντευξη που μου παραχώρησε για το επερχόμενο δίφωνο:...όπως έχει κατρακυλήσει η δισκογραφία, έτσι έχει κατρακυλήσει κι η δισκοκριτική. Απίθανα παιδάκια χωρίς καμία μόρφωση γράφουν ότι να’ ναι στο ίντερνετ!

** στις photos, μια μηχανή Χάρλεϊ που τράβηξα σήμερα τ' απόγευμα έξω απ' το Καφεκούτι στη Σόλωνος. Στη σέλα της αναγράφεται με γραμματοσειρά βυζαντινού τύπου Η σοφία κυβερνά τους κόσμους ες αεί! Σουρεαλισμός; Κακογουστιά; Χαβαλές; Εμένα πάντως κάτι μου' κανε και θεώρησα ότι ταιριάζει γάντι με το post!

ΣΤΟ ΝΤΙΒΑΝΙ ΤΟΥ ΔΙΣΚΑΝΑΛΥΤΗ ΜΕ ΤΗ ΛΕΝΑ ΠΛΑΤΩΝΟΣ & ΤΟΝ BOSKO: ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΘΑΛΑΣΣΙΝΟΣ/ ΜΕΛΙΝΑ ΚΑΝΑ- "ΜΟΝΟ ΚΟΚΚΙΝΟ"

Εννέα κομμάτια σε στίχους του Θοδωρή Γκόνη και άλλα τρία στο τέλος του Ηλία Κατσούλη έδωσαν την ευκαιρία στον Παντελή Θαλασσινό να φτιάξει ένα ολόκληρο άλμπουμ για τη φωνή της Μελίνας Κανά, την απόλυτη θηλυκή φωνή που ακούγεται αυτή τη στιγμή στο έντεχνο ελληνικό τραγούδι. Προτέρημα αναμφισβήτητο το ότι ο Θαλασσινός δεν αναλώθηκε συνθετικά στους συνήθεις λαϊκούς- παραδοσιακούς δρόμους του, αλλά ασχολήθηκε εκτενώς με τη ροκ μπαλάντα, ακόμη και με λατινοαμερικανικές μουσικές φόρμες. Κατόπιν προσεχτικής ακρόασης στο Ντιβάνι του Δισκαναλυτή, το πόρισμα του αποψινού...session μιλάει για μια ερωτευμένη γυναίκα- τη Μελίνα Κανά- ικανή να φτάσει στα άκρα λόγω πάθους και για έναν εσωστρεφή άνδρα- τον Παντελή Θαλασσινό- ικανό να αφηγηθεί μουσικά τις μοναχικές στιγμές του. Αμφότεροι βλέπουν παντού Μόνο Κόκκινο!

Μόνο κόκκινο
Περιγράφει έναν τύπο ασυμβίβαστο με την κοινή λογική, που εκπροσωπεί και εκπροσωπείται δικαίως από το κόκκινο χρώμα. Π.χ. περνάει με κόκκινο, ενώ σταματάει στο πράσινο. Διέπεται από τέτοιο πάθος στα όρια της αιμοβορίας...Μουσικά, σαν ροκ μπαλάντα ξεκομμένη απ’ τους στίχους είναι όμορφη. Ας μας επιτραπεί η κρίση, όμως, ότι δε συναντάμε την προσδοκούμενη ταύτιση με τους στίχους. Πολύ συμπαθής η ερμηνεία της Κανά.
Αφού δεν είμαι κόρη σου
Παρά τον τίτλο και τα δύο πρώτα δίστιχα, το τραγούδι αυτό θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ανδρικό. Όλα τα σύμβολα του (μαρμαρένιο αλώνι, μαύρο κεντρί, αρπαγή διά της βίας) εκφράζουν το αρσενικό στοιχείο. Ωραίοι στίχοι, που φανερώνουν άτομο αποφασισμένο για τα πάντα! Η μουσική του Θαλασσινού είναι περιπατητική, θυμίζει δηλαδή βάδισμα και εναρμονίζεται με τους στίχους, σε αντίθεση με το πρώτο κομμάτι.
Δυο τρελοί σ’ ένα καζάνι
Εξαιρετικό τραγούδι! Έχει μια εντελώς πρωτότυπη ματιά με την οποία βλέπει το ζευγάρι: δυο τρελών πια ερωτευμένων, οι οποίοι αφενός είναι εγωιστές και αφετέρου δρουν έξω απ’ τα κοινά μέτρα. Ωραία η σύνθεση του, ωραία και η ενορχήστρωση, με τη γκάιντα να προσδίδει έναν ιδιαίτερο τόνο. Το ντουέτο Θαλασσινού – Κανά περιγράφει ιδανικά το ερωτικό ζευγάρι με μια αποστασιοποίηση από την ιστορία!

Άσ’ τα πράγματα να’ ρθούνε
Εδώ έχουμε το αυτονόητο: ένα ζευγάρι που διανύει δύσκολο δρόμο συναποφασίζει να αφεθεί σε ότι φανερωθεί στο δρόμο του. Επιτυχημένο το στιχούργημα, ειδικά εκεί που λέει «έλεγα συνέχεια όχι κι εννοούσα ναι». Ανάμεσα τους, απ’ ότι καταλαβαίνουμε, πρέπει να υπάρχει ο «κάποιος άλλος», το τρίτο πρόσωπο και εν προκειμένω ο δεύτερος άνδρας. Δημοτικοφανής η σύνθεση του Θαλασσινού, ταιριαστή με τον λόγο του Γκόνη και πλούσια ενορχηστρωμένη.
Ούτε μέση ούτε άκρη
Το ωραιότερο μέχρι τώρα τραγούδι! Αργό ζεϊμπέκικο που περιγράφει έναν πάρα πολύ μεγάλο έρωτα! Εξαιρετικοί οι στίχοι «πράσινα σπαρμένα μάτια πάντα και παντού...» και «λύσσα το φαΐ στ’ αλάτι κι ο σουμιές φονιάς». Η ηρωίδα δε μπορεί να κοιμηθεί απ’ τον ερωτικό νταλγκά και το κρεβάτι της μετατρέπεται σε φονικό βασανιστήριο. Μουσικά, το κομμάτι μας πήγε στα παράλια της Μικράς Ασίας κι ας πρόκειται για ζεϊμπέκικο, όπως είπαμε. Τέτοιου είδους τραγούδια με αυθεντικότητα μπορούν να κάνουν το διαχωρισμό με τα ευτελή καψουροτράγουδα της άλλης όχθης. Πολύ καλή εδώ η Κανά, ενσαρκώνει άψογα την απελπισμένη ερωτικά γυναίκα!
Ένα τσιγάρο ζήτησα
Μέτριο τραγούδι ως σύνθεση, ως στιχούργημα και ως ερμηνεία. Υπέρμετρη η δραματικότητα που προσπαθεί να αποδώσει. Εδώ ο ήρωας παρακαλεί να τον αφήσουν μόνο του να φουμάρει ένα τσιγάρο, μπαϊλντισμένος από τα «ωραία λόγια» και τα πενήντα χρόνια ζωής που μετράει στον πλανήτη. Άραγε πως θα το ερμήνευε η Κανά αντί για τον δημιουργό του;
Αχ, η ζήλια μου
Ένα συνηθισμένο νησιώτικου τύπου τραγούδι στο γνώριμο στυλ του Θαλασσινού, όπου το ερωτικό αντικείμενο ταυτίζεται με τα εσπεριδοειδή της βόρειας Πελοποννήσου...Σχεδόν σουρεαλιστικό, καθώς η Πελοπόννησος κάνει ξαφνικά την εμφάνιση της, σχεδόν άνευ λογικού ειρμού! Όπως δηλώνει κι ο τίτλος, η ιστορία αφορά τη ζηλοτυπία μέσα στο ζευγάρι, όπου και οι δύο πλευρές επιθυμούν την αποκλειστικότητα.
Κάιρο
Η ηρωίδα ονειρεύεται τις Χαμένες Πατρίδες σα να λέμε, μια και εδώ μας μιλάει για το Κάιρο με τρόπο συγκινητικό! Βλέπει ομιλούσες πηγές και κορίτσια που πετούν τα φορέματα τους στα ουράνια. Καθώς το τραγούδι είναι αργόσυρτο, με τη χρήση της λάφτας και της πολίτικης λύρας, σου δημιουργείται η εντύπωση ενός slow motion – πραγματικά πρόκειται για μια πολύ όμορφη σύνθεση απ’ όλους τους συντελεστές της! Το σόλο της λάφτας στην έναρξη του κομματιού θα το θέλαμε περισσότερο, καθώς εν συνεχεία η όμορφη αίσθηση της δυστυχώς υποβιβάζεται.

Αυτό που κόβεις μόνος σου (Αλεπού)
Παράξενο τραγούδι από στιχουργικής άποψης. Ενώ τα πράγματα με τη μουσική είναι πιο απλοϊκά, δημοτικοφανή, οι επίσης δημοτικοφανείς στίχοι εμπεριέχουν μια παραβολή: ότι κόβεις μόνος σου από τον εαυτό σου, δηλαδή όποιο σημάδι της φύσης σου αποχωρίζεσαι, σε δυναμώνει και σε κάνει παλικάρι και βασιλιά! Έτσι, η λαβωμένη απ’ την αγάπη κοπέλα παρομοιάζεται με αλεπού που έκοψε το ένα απ’ τα τέσσερα πόδια της με τα ίδια της τα δόντια! Λίγο...spooky, έτσι όπως παρατίθεται, αλλά σίγουρα ενδιαφέρον, δεδομένου ότι το πόδι που κόπηκε θα μπορούσε να είναι και μία ιδιότητα του χαρακτήρα της στην πραγματικότητα.
Όταν στο θεό μιλώ
Εδώ οι στίχοι του Ηλία Κατσούλη μιλούν για έναν ισχυρό έρωτα ουμανιστικού χαρακτήρα. Φλύαρο θα έλεγε κανείς στη μουσική δομή του, η έντονη χρήση του βιολιού του αφαιρεί τη λειτουργικότητα ή έστω την ατμόσφαιρα της προσευχής. Η Κανά πάντως πείθει απόλυτα ότι προσεύχεται!
Στον πόνο υποταγή
Εδώ ξαφνικά επιστρέφουμε στο ηχητικό κλίμα των δύο πρώτων τραγουδιών του cd και ειδικότερα σε ρυθμούς λατινοαμερικανικούς. Οι στίχοι του Κατσούλη μεταφέρουν όμορφες ποιητικές εικόνες, περιγράφοντας έναν απελπισμένο εξ αποστάσεως έρωτα.
Τα δάκρυα
Πολύτιμοι οι στίχοι του Ηλία Κατσούλη εδώ: «γιατί η χαρά κάνει φτερά κι ο πόνος μένει πόνος». Η χαρά στην περίπτωση του ήρωα που τραγουδάει μόνος του, unplugged με την κιθάρα του, έχει την προοπτική της υπέρβασης σε αντίθεση με τον πόνο του που είναι βουβός και τελματώδης. Πρωτότυπο που το cd κλείνει με ένα υπαρξιακό και όχι ερωτικό τραγούδι. Η ηχογράφηση βγάζει μια ζεστασιά και το μουρμούρισμα στην αρχή από τον Θαλασσινό σου δίνει την εντύπωση ότι τραγουδάει δίπλα σου, σαν οικείο μας πρόσωπο. Συνοπτικά, ένας καλός δίσκος που τιμάει όλους τους δημιουργούς του.

ΔΟΘΗΚΑΝ ΟΙ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΟ Α.Ε.Ι. ΤΟΥ ΔΙΦΩΝΟΥ FM!

Χθες δώσαμε...εξετάσεις για το δίφωνο που πλέον εκπέμπει και από τα ερτζιανά στους 96,6. Συγκεκριμένα, ειδοποιηθήκαμε από τη διεύθυνση του περιοδικού, μερικοί καλοί συνάδελφοι και η αφεντιά μου, να ανεβούμε στον τελευταίο όροφο του κτιρίου που στεγάζεται ο Όμιλος Γιαννίκου, προκειμένου να ηχογραφήσουμε στο στούντιο έναν πιλότο ραδιοφωνικής εκπομπής. Ένα πεντάλεπτο δόθηκε στον καθένα, ίσα- ίσα δηλαδή να πούμε τα βασικά και να αφηγηθούμε τις ιστορίες δύο τραγουδιών που επιλέξαμε. Εγώ σύνδεσα ένα κομμάτι από το Φράγμα του Δήμου Μούτση με το αγγλόφωνο Valse των Magic de Spell, θυμίζοντας πως οι συγκεκριμένοι, υφολογικά ανομοιογενείς, καλλιτέχνες είχαν εμφανιστεί την ίδια περίοδο στο Άκτιο, στο ιστορικό rock φεστιβάλ του 1984. Όσο για τα βασικά, ομολογώ πως η απαραίτητη ατάκα Δίφωνο 96,6- Το καλό ελληνικό τραγούδι στο ραδιόφωνο, προσωπικά μου έλυσε τα χέρια, αφού αποφεύχθηκε η κοινοτοπία μιας πρώτης επαφής με το υποτιθέμενο ακροατήριο. Αν και δε μπορώ να γνωρίζω τα αποτελέσματα των διφωνικών εισαγωγικών εξετάσεων, μου λένε ότι σε περίπτωση που με πάρουν, θα μου δοθεί τρίωρη νυχτερινή εκπομπή, πιθανώς καθημερινή! Θα το ήθελα πάρα πολύ, ειδικά αν μπορώ να έχω καλεσμένους αξιόλογους καλλιτέχνες, των οποίων τις δισκογραφικές εργασίες θα παρουσιάζουμε από ραδιοφώνου- ότι ακριβώς έκανα δηλαδή τα τέσσερα τελευταία χρόνια αρχικά από τη συχνότητα Στο Κόκκινο 105,5 και μέχρι σήμερα από το Κανάλι 1 του Πειραιά.
Τα αποτελέσματα των εξετάσεων για τους εισακτέους στο δίφωνο 96,6 θα αναρτηθούν από δω! Καλή τύχη σε όλους!
* επί τη ευκαιρία, εβίβα gazoza! Καλορίζικη η ιστοσελίδα σου, http://www.vasiliskotsikas.daportfolio.com/

ΑΠΟ ΤΗΝ "ΕΛΕΝΗ" ΤΟΥ ΕΥΡΙΠΙΔΗ ΣΤΟ ΚΑΤΡΑΚΕΙΟ ΘΕΑΤΡΟ!

Μόλις γύρισα από το Κατράκειο Θέατρο της Νίκαιας, το θέατρο της γειτονιάς μου- θα έλεγα- αφού εκεί έχω παρακολουθήσει αμέτρητες συναυλίες και παραστάσεις από την ηλικία των δέκα ετών. Άντε τώρα εγώ μετά το 24ωρο λούσιμο με...ΒισσηΝάδα και το επικίνδυνο φλερτ με το trash (όχι ότι δεν το γουστάρω), να κάτσω τώρα να κάνω ανάρτηση για την Ελένη του Ευριπίδη που είδα προ λίγων ωρών.

Κάτι η Στρέλλα του Κούτρα που ήταν από μέρες sold- out, κάτι το debate που δεν με τραβούσε καθόλου και κάτι η αδιαφορία που μου προξενούν τα κοσμικά πάρτι μετά τις πρεμιέρες, ήταν αρκετοί λόγοι για να επιστρέψω στα μέρη μου και να δω μια παράσταση αρχαίου δράματος. Η οποία παράσταση ήταν μια παραγωγή του Θεάτρου Κνωσός σε σκηνοθεσία του Λάμπρου Τσάγκα, μετάφραση από το αρχαίο κείμενο του Τάσου Λέρτα, σκηνικά- κοστούμια των Δέσποινας Βολίδη- Σάββα Πασχαλίδη αντίστοιχα, χορογραφίες της Θάλειας Παπαδοπούλου και μουσική του Νίκου Ξανθούλη. Παρ΄ότι δεν κατέχω πολλά πράγματα από τη σοβαρή δουλειά του Ξανθούλη και μόνο κάποιες μελοποιήσεις του στην Κική Δημουλά είχα ακούσει πέρσι σε μία ποιητική βραδιά με τον Μιχάλη Τρανουδάκη, τον Γιώργο Χρονά, τη Σοφία Μιχαηλίδου και τον Βασίλη Γισδάκη, εν τούτοις η μουσική του για την παράσταση μού άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις. Υπέροχα τα Χορικά του σε σημείο που μου θύμισαν τη μουσική του Χατζιδάκι για τις σεκάνς του ταβερνο- καμπαρέ στον Δράκο του Κούνδουρου! Λίγο πριν ξεκινήσει μάλιστα η παράσταση, ο Ξανθούλης μίλησε στο κοινό για τον σημερινό τρόπο απόδοσης της αρχαιοελληνικής μουσικής βάσει των μέχρι σήμερα αρχαιολογικών ευρημάτων.

Και η παράσταση ξεκίνησε με τέσσερα- πέντε κωλοπαίδια να φωνασκούν και να μιλάνε επιδεικτικά στα κινητά τους, ώσπου δεν άντεξα, σηκώθηκα και άρχισα τις χριστοπαναγίες, παρασύροντας μαζί μου και πολύ άλλο κόσμο απ' τις κερκίδες που τόση ώρα δυσανασχετούσε με τους βλαβερούς γόνους των μικροαστών της Β΄Πειραιώς!

Ανέκαθεν αναρωτιόμουν σε ποιο δραματικό είδος ανήκει η Ελένη του Ευριπίδη: ένα συγκινητικό ερωτικό δράμα, μια τραγικωμωδία, μια κωμωδία ιδεών ή ακόμη και μια παρωδία της Ιφιγένειας εν Ταύροις; Δεν ξέρω αν είναι σωστό να χαρακτηρίζουμε τραγωδία την Ελένη, αφού ειδικά ο χαρακτήρας του Μενέλαου υποδηλώνει έναν Ευριπίδη τόσο χιουμορίστα, όσο ποτέ δεν υπήρξαν οι μεγάλοι τραγικοί Σοφοκλής και Αισχύλος. Μόνο που ο Μενέλαος στο τέλος αποφαίνεται ένας μόνιμος φορέας καταστροφής, πλάνης και θανάτου, την ίδια στιγμή που η Ελένη χαρίζει τη ζωή και φωτίζει τους ανθρώπους του περίγυρου της.

Και φτάνουμε στους ηθοποιούς: η Γωγώ Ατζολετάκη, δε λέω, είναι μια πολύ έμπειρη ηθοποιός, μα σαφώς λίγο μεγάλη ηλικιακά για τον ρόλο της Ελένης. Παρ' όλα αυτά ανταποκρίθηκε με αξιοπρέπεια στο έργο της, πόσω μάλλον που σε αρκετές στιγμές πιστέψαμε ότι η Ελένη του Ευριπίδη είναι κωμωδία περισσότερο (συμφώνως δηλαδή με το ερώτημα που θέτω παραπάνω). Δε μπορώ όμως να μην πω επίσης ότι όταν βγήκε στη σκηνή μαζί της ο Τεύκρος (Νίκος Καραγιώργης) νόμιζα προς στιγμήν πως έβλεπα μεταμεσονύχτια επιθεώρηση σε ιδιωτικό τηλεοπτικό κανάλι. Και λέω προς στιγμήν, διότι η αρχική αυτή μάλλον άσχημη εντύπωση ξεπεράστηκε σύντομα. Βοήθησαν ο εξαίρετος Λάμπρος Τσάγκας που εκτός από τη σκηνοθεσία ανέλαβε και τον ρόλο του Μενέλαου, η Μαρίτα Βλασσοπούλου ως μάντισσα Θεονόη, αλλά και η Λαμπρινή Λίβα ως Γερόντισσα- εξάγγελος του δράματος. Βοήθησαν ακόμη η μουσική του Ξανθούλη που παιζόταν ζωντανά κατά τη διάρκεια της παράστασης, το εντυπωσιακό και αποψάτο παλάτι- σκηνικό της Δέσποινας Βολίδη, οι φωτισμοί του Δημήτρη Παπαδόπουλου και εν πολλοίς οι χορογραφίες της Θάλειας Παπαδοπούλου!

ΤΟ ΓΛΕΝΤΙ ΑΝΑΨΕ!

Περάστε μια βόλτα από το post για την κόντρα Άννας Βίσση- Γιώργου Χατζιδάκι!

Βαστάτε Τούρκοι τ' άλογα και ξηγηθείτε ανάλογα!

http://bosko-hippydippy.blogspot.com/2009/08/blog-post_2371.html

ΣΧΟΛΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΗΣ SAPFETTE NOTEREAU!

Η Σαπφώ Νοταρά δεν ζει πια στο 22 της πλατείας Κουμουνδούρου, εκεί που έμενε κάποτε για ένα φεγγάρι και η Φλέρυ Νταντωνάκη, ερχόμενη από τη Νέα Υόρκη. Τη Σαπφώ τη βρήκε νεκρή η αστυνομία σε κατάσταση αποσύνθεσης, σπάζοντας την πόρτα του διαμερίσματος της δυο μέρες μετά το θάνατο της. Και αν δεν υπήρχε εκείνος ο πατσατζής που της έδινε ένα πιάτο φαΐ, να ανησυχήσει με την απουσία της, ποιος ξέρει πότε θα την έβρισκαν. Το ημερολόγιο έδειχνε 11 Ιουνίου του 1985, ήταν 78 ετών με βεβαρημένη ήδη υγεία. Κι ας είχε εμφανιστεί λίγα χρόνια πριν στη θεατρική αποτυχημένη Πορνογραφία του Μάνου Χατζιδάκι, που ανέβηκε στις 17 Οκτωβρίου του 1982 και κατέβηκε στις 8 Δεκεμβρίου του ίδιου έτους, λόγω ελλείψεως θεατών!

Λέγονται απίστευτα πράγματα για την ευφυΐα και το χιούμορ της! Όταν της τηλεφώνησε ο Χατζιδάκις να της προτείνει να παίξει στην Πορνογραφία, θεώρησε πλακατζίδικο να συστηθεί ως εξής: Είμαι ο Χάγος κι ήγθα να σε πάγω! Πούστη Χάρο πρώτη φορά ακούω, απάντησε η Σαπφώ και του' κλεισε εκείνο το πρώτο τηλέφωνο! Ο Ηλίας Λιούγκος είχε την τύχη να ηχογραφήσουν ντουέτο το τραγούδι Στην οδό του Μπλαμαντό σε στίχους του Ζαν- Πολ Σαρτρ, μεταφρασμένους από τον Αλέξη Σολομό. Κάτι που δε γνωρίζει πολύς κόσμος είναι ότι η Σαπφώ αδυνατούσε να συνοδεύσει τον Λιούγκο, γι' αυτό και τελικά απήγγειλε το κείμενο, ενώ ταυτόχρονα στα φωνητικά βρίσκονταν ο Μίνως Αργυράκης, ο σκηνογράφος της παράστασης!

Λέγεται ακόμη πως δε χαριζόταν σε κανέναν, από τη μεγάλη Έλλη Λαμπέτη ίσαμε τους αγενείς σερβιτόρους. Στην πρώτη, που έτυχε να παίξουν μαζί στο θέατρο και πολύ την τυραννούσε, παρ' ότι ο καρκίνος της βρισκόταν σε προχωρημένο στάδιο, είχε πει να το βουλώσει, διότι είναι με το' να πόδι στον τάφο! Σε ένα σερβιτόρο, πάλι, που τη σερβίριζε και γελούσε, είχε πει το εξής: Τι γελάς βρε! Εδώ δεν είμαι ο ρόλος. Εδώ είμαι η κυρία Νοταρά! Είναι σα να σε συναντήσω εγώ στην Πανεπιστημίου, να σε γνωρίσω και να σου πω "φέρε μου γρήγορα ένα νερό"!

Ο επιστήθιος φίλος της, ποιητής Ματθαίος Μουντές, που λάτρεψε την ανάγνωση της στον Έρωτα στα χιόνια του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, θυμάται τα φορέματα της όλο μαύρες βούλες απ' τα καψίματα των τσιγάρων. Και τον χρόνο που περνούσε από πάνω της, όχι τόσο ως καταστροφέας της σωματικής της ευθυτένειας, όσο ως ρημαχτής της εσωστρεφικής της ζωής. Έχω, του εκμυστηρευόταν, στην κουζίνα από δω το ψυγείο, από κει ένα τραπέζι και στη μέση μια καρέκλα. Κάθομαι να καπνίσω ένα τσιγάρο και ξημερώνομαι ως το πρωί εκεί...

Φημολογείται πως όταν οι αστυνομικοί ερεύνησαν το μικρό διαμέρισμα της, εξετάζοντας την περίπτωση δολοφονίας, τα μόνα πράγματα που βρήκαν ήταν χαρτόκουτα στοιβαγμένα, πολλά χαρτόκουτα που δεν περιείχαν τίποτα απολύτως. Η ενασχόληση της με τον βελονισμό ως εναλλακτική μορφή θεραπείες από τις αρρώστιες που την έκαναν να υποφέρει, ακόμη και η έφεση της στην καφεμαντεία και την χαρτομαντεία, οδήγησαν πολλούς στο να τη χαρακτηρίσουν μετά θάνατον απόκοσμη γυναίκα, απομονωμένη μάγισσα, μεταφυσικό ον! Μου ακούγονται έως και χαριτωμένα όλα αυτά, μια προσπάθεια των άλλων, των βολεμένων, των κανονικών, των φυσικώς και πνευματικώς υγιών, εκείνων που βρήκαν τον άνθρωπο τους κι έχουν έναν ώμο ν' ακουμπάνε την πίκρα τους- που θα' λεγε και ο Ντίνος Χριστιανόπουλος- να ξορκίσουν τα φαντάσματα της ανέραστης ερημιάς τους και της εντάφιας οδύνης τους.

Η Σαπφώ Νοταρά δεν ήταν απλά η Μαριγώ που χασμουριόταν προκαλώντας το θυμό της προληπτικής παθιασμένης κυράς της στη Χαρτοπαίχτρα. Ούτε η σουρεαλιστική καρικατούρα που φώναζε Καράτε! και ξυλοφόρτωνε άντρες στη σειρά. Δεν ήταν ακόμη εκείνη η στριφνή γυναίκα στο Συνοικία το Όνειρο, που όλη την ώρα έβριζε τον σύζυγο της- Μάνο Κατράκη ως ρεμπετασκέ, μα την ύστατη στιγμή η τρυφερότητα της προς το πρόσωπο του, έφερνε δάκρυα στα μάτια των θεατών. Περισσότερο ήταν ένα κινούμενο μπουρλότο που άνοιγε πόρτες, εισβάλλοντας και κουβαλώντας τον τρόμο μιας πηχτής και αδυσώπητης ερημιάς.

Όπως έγραψε ο Μουντές τον Δεκέμβριο του 1985, λίγους μήνες μετά την αναχώρηση της, η Νοταρά καλλιέργησε με πείσμα την ερημιά της σαν ένα φυτό εσωτερικού χώρου. Με ημίφως, άνυδρα και με μία σπαρακτική καρτερία.

* το post αφιερώνεται στη Σαβίνα Γιαννάτου, που εξακολουθεί να θεωρεί την άνωθεν σκηνή ως την πιο αστεία του ελληνικού κινηματογράφου!


** κι εδώ η Σαπφώ Νοταρά διαβάζει Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη από ραδιοφωνική μετάδοση του Τρίτου Προγράμματος (ευχαριστώ το blog Seirios για το ντοκουμέντο)

ΤΕΟ, ΜΟΤΣΑΡΤ & ΚΟΥΣΤΟΥΡΙΤΣΑ ΣΤΟ ΠΕΡΙΠΤΕΡΟ!

Πάω στο περίπτερο να πάρω Τα Νέα με τις Μέρες του ΄36 του Θόδωρου Αγγελόπουλου και μαζί παίρνω και τον Θίασο! Καμία έκπληξη, τη στιγμή που φίλοι τηλεφωνούσαν στην εφημερίδα καθ' όλη την εβδομάδα παραπονούμενοι για το dvd που ούτε έπαιζε, ούτε σου πήγαινε η καρδιά σου να το κάνεις σουβέρ! Ήταν χαλασμένη όλη η παρτίδα, τους είπαν, γι' αυτό και θα επανορθώσουμε το Σάββατο! Μάλιστα...

Εν τω μεταξύ, με πιάνει ο περιπτεράς, με τον οποίο δεν είχα ποτέ πολλά- πολλά! Κοίτα τι σου' χω, μου κάνει και μου βγάζει την Ημερησία! Ξανά μάλιστα...Οι σονάτες για πιάνο του Μότσαρτ από τη συλλογή της Deutsche Grammophon με σολίστ τον Wilhelm Kempff σε ηχογράφηση του 1962! Το αριστούργημα!

Και για να μην τη βγάλουμε μόνο με Τεό και Μότσαρτ, η Ημερησία προσφέρει και τον Καιρό των Τσιγγάνων του Εμίρ Κουστουρίτσα σε πέντε μέρη, παρακαλώ! Σε είδα κουλτουριάρη με την τραγιάσκα σου, δικαιολογήθηκε ο έξυπνος περιπτεράς, κι είπα να πουλήσω καλά σήμερα! Εντάξει, εντάξει, με έπεισες, απάντησα κι εγώ, δώσε Τα Νέα, την Ημερησία κι ένα πακέτο τσιγάρα και κράτα το δεκάρικο!