Δευτέρα 31 Μαρτίου 2008

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΣΤΟΥΣ BLOGGERS ΦΙΛΟΥΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΨΙΝΗ ΠΡΕΜΙΕΡΑ ΣΤΟ ΚΥΤΤΑΡΟ!

Η ώρα άλλαξε. Ξημερώνει Δευτέρα 31 Μαρτίου, τελευταία ημέρα του τρίτου μήνα του 2008 και αίσθηση μου είναι πως ακόμα έχουμε Κυριακή απόγευμα και σε λίγο θα φύγω για άλλη μια εκπομπή στο ραδιόφωνο. Ασχέτως αν επέστρεψα από κει πριν λίγο...Σήμερα Δευτέρα, λοιπόν, είναι μια ιδιαίτερη μέρα. Το πρωί θα περάσω από τα γραφεία του καινούργιου διφώνου να παραδώσω δισκοκριτικές και τις συνεντεύξεις της Λένας Πλάτωνος και του Μιλτιάδη Πασχαλίδη. Το μεσημέρι, Κύτταρο στο γραφείο Τύπου, τα γνωστά δηλαδή. Το απόγευμα θα βρίσκομαι σε δημοτικό κινηματογράφο του Βύρωνα σε μια τιμητική εκδήλωση για τη συνθέτρια Βάσω Αλλαγιάννη. Από τον περασμένο Γενάρη με είχαν ειδοποιήσει από τον δήμο Βύρωνα ό,τι επιθυμούν να συμπεριληφθώ στο πάνελ αυτών που θα μιλήσουν για την Αλλαγιάννη. Νομίζω πως με πρότεινε ο στιχουργός Ηλίας Κατσούλης και οφείλω να τον ευχαριστήσω δημόσια γι' αυτό! Θα βρίσκομαι λοιπόν εκεί στις οκτώ το βράδυ, θα χαιρετίσω τη σημαντική συνθέτρια, θα πω ό,τι έχω σχεδιάσει να πω κι αφού ακούσω τους υπόλοιπους συνομιλητές, θα την κάνω σφαίρα για Κύτταρο. Κρίμα που δε θ' απολαύσω την αγαπητή Σοφία Παπάζογλου σε τραγούδια της Αλλαγιάννη, μα στις δέκα ακριβώς θα ξεκινήσει η παράσταση του μονόπρακτου του Χρονά. Απορώ συχνά με τον εαυτό μου που βρίσκω τελικά χρόνο για όλα...Ό,τι είχα να πω γι' αυτό το event που θα διεξαχθεί εις τριπλούν στο Κύτταρο, το έχω ήδη πει και περιγράψει καλά μέσα απ' αυτό εδώ το blog. Ας αρκεστώ τώρα να δηλώσω πως είναι η δεύτερη φορά στη ζωή μου που καταπιάνομαι επαγγελματικά με τη σκηνοθεσία θεάτρου, πέραν της ενασχόλησης μου με τα κινηματογραφικά (και άλλα τέτοια γραφικά, όπως έχω γράψει στο παρελθόν πάλι απ' αυτό εδώ το blog)! Τέλος, κάνω ανοιχτή πρόσκληση στους εξής φίλους bloggers: την maira del mar, την ισμήνη μπονάτσου, τον greek- gaylolita, την candyblue, τον celsius33, τον trashman και τον etalon. Λέγοντας ακριβώς όπως γράφω εδώ το όνομα τους στην είσοδο του Κύτταρου θα έχουν δωρεάν είσοδο για την αποψινή μουσικο- θεατρική παράσταση. Εκτός της ισμήνης μπονάτσου, πιθανότατα σε όλους τους άλλους η κοπέλα στο ταμείο να κάνει λες και τη χτύπησε...ρεύμα, αλλά μη φοβάστε, θα την έχω ενημερώσει από πριν για τα nicknames σας! Απλά εσείς όλοι να είστε εκεί 21.30 ακριβώς, διότι ξεκινάμε αυστηρά- υποτίθεται- μισή ώρα αργότερα. Θα έχετε free είσοδο και από ένα μπυρόνι! Την ερχόμενη Δευτέρα θα καλέσω άλλους τόσους φίλους bloggers- την κατανόηση σας ζητώ, έπρεπε λόγω της ενδεχόμενης γενικής κοσμοσυρροής να σας γκρουπάρω κάπως. Θα καλούσα και τους φίλους alps, mixalis e. και θρασύβουλο, αλλά γνωρίζω ό,τι δεν κατοικούν στην Αθήνα κι ως εκ τούτου θα πήγαινε στράφι η πρόσκληση μου. Αν τους βγάλει ο δρόμος τους, καλώς να' ρθούν! Τα λέμε στις 21.30, λοιπόν, στο Κύτταρο κι όσοι διαβάσουν το post αυτό και δούνε τα ονόματα τους, ας αφήσουν ένα σχόλιο για το αν μπορούν ή όχι να έρθουν.
Καλή εβδομάδα σε όλους!

Κυριακή 30 Μαρτίου 2008

Η ΓΙΩΤΑ ΓΙΑΝΝΑ, Η ΣΩΤΗΡΙΑ ΛΕΟΝΑΡΔΟΥ & Ο ΠΑΝΟΣ ΦΟΡΤΟΥΝΑΣ ΣΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ 105,5

Σήμερα Στο Κόκκινο 105,5 (www.left.gr) 20.30- 22.00 το βράδυ, φιλοξενούμενοι μου στην εκπομπή θα είναι η Σωτηρία Λεονάρδου και ο Πάνος Φορτούνας. Θα παρουσιάσουμε το καινούργιο cd που έβγαλαν από κοινού με τίτλο Παράξενος Cosmos και, εννοείται, θα μιλήσουμε για την αυριανή παράσταση μας. Αν και το δεύτερο θέμα θα καλυφθεί περισσότερο από την κυρία Γιώτα Γιάννα, η οποία θα βρίσκεται επίσης στο στούντιο και θα ανοίξει την εκπομπή! Συντονιστείτε ή το πολύ- πολύ κατά τις 21.00 αλλάξτε συχνότητα και ακούστε Δεύτερο Πρόγραμμα, όπου ο Γιώργος Χρονάς θα διαβάσει από τη δική του εκπομπή ολόκληρο το μονόπρακτο του Το βελούδινο υπόγειο της Γιώτας Γιάννα! Η εκπομπή του Χρονά θα ακουστεί προηχογραφημένη, εφόσον ο ίδιος βρίσκεται στο Κάιρο και θα επιστρέψει αύριο το μεσημέρι, λίγες ώρες πριν την παράσταση στο Κύτταρο!

Σάββατο 29 Μαρτίου 2008

"ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΜΙΑΣ ΑΝΟΙΞΗΣ"...ΑΝΟΙΞΕ ΚΑΙ ΣΥΓΚΙΝΗΣΕ!

(Ποιο το χρώμα της αγάπης- Μουσική, στίχοι, τραγούδι: Λουδοβίκος των Ανωγείων)
Ποιο το χρώμα της αγάπης/ ποιος θα μου το βρει
να' ναι κόκκινο σαν ήλιος/ θα καίει σαν φωτιά
κίτρινο σαν το φεγγάρι/ θα' χει μοναξιά
να' χει τ' ουρανού το χρώμα/ θα' ναι μακρινή
να' ναι μαύρο σαν τη νύχτα/ θα' ναι πονηρή
ποιο το χρώμα της αγάπης/ ποιος θα μου το βρει
να' ναι άσπρο συννεφάκι/ φεύγει και περνά
να' ναι άσπρο γιασεμάκι/ στον ανθό χαλά
να' ναι το ουράνιο τόξο/ που δεν πιάνεται
όλο φαίνεται πως φτάνω/ κι όλο χάνεται...
(Σάρα- Μουσική & τραγούδι: Νένα Βενετσάνου, Στίχοι: Νίνα Ναχμία)
Ήρθα, είπα να' ρθώ, μα πως να' ρθώ;/ θα' ναι η ψυχή μου πίσω
δεν έχω μέρος να σταθώ και να ξαναγυρίσω
Ξένη, ξένη μου λένε ειμ' εδώ/ ξένη κι εκεί θα πούνε
τις δυο πατρίδες μου αγαπώ/ μ' αυτές δε με χωρούνε
Πάνω στο όρος Ελαιών/ ο νους φλογίτσα των κεριών
σε περιπλάνηση κι οδύνη/ να φέρνει σάρκα και οστά
και στην οθόνη σας μπροστά/ αναπαράσταση να δίνει
Τρέχουν, τρέχουν τα δάκρυα σα βροχή
χρόνια που νιώθω μόνη/ άλλη πατρίδα στην ψυχή/ κι άλλη να με πληγώνει
Άκου, να την ξυπνά η Ιεριχώ/ απ' τους αιώνες ψάλλει
την άκουσα και ξεψυχώ/ θέλω ν' ακούσω πάλι...
* Δύο από τα τραγούδια που ακούστηκαν χθες βράδυ στην παράσταση του Λουδοβίκου των Ανωγείων και της Νένας Βενετσάνου στο Κύτταρο. Στο τέλος, όταν οι καλλιτέχνες μοιράστηκαν τη σκηνή με εναλλασσόμενα δικά τους τραγούδια για μια κιθάρα και ένα μαντολίνο, η φράση Αχ, ρε Χατζιδάκι τι έκανες! που ακούστηκε από κάποιο τραπέζι, έκλεισε όλο το νόημα αυτής της πρώτης βραδιάς!

Παρασκευή 28 Μαρτίου 2008

"ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΜΙΑΣ ΑΝΟΙΞΗΣ" ΑΝΟΙΓΟΥΝ ΑΠΟΨΕ Ο ΛΟΥΔΟΒΙΚΟΣ ΤΩΝ ΑΝΩΓΕΙΩΝ & Η ΝΕΝΑ ΒΕΝΕΤΣΑΝΟΥ


Τη Νένα Βενετσάνου τη γνωρίζω πολλά χρόνια, παιδιόθεν που λένε. Την πρωτοσυνάντησα γύρω στο 1993, στο σπίτι της καθηγήτριας μου των μαθηματικών, με την οποία είχαν κουμπαριά και φιλία από τη δεκαετία του ΄70. Άκουγα τότε φανατικά ένα δίσκο του Τάσου Γκρους που λεγόταν Μορφές. Εκεί μέσα η Βενετσάνου ερμήνευε ως Ελληνίδα ιέρεια του...heavy metal την ιστορία της ναρκομανούς Σόνιας και το σουρεαλιστικό Τζο το Ρομπότ! Λίγα τότε σκάμπαζα για τη μεγάλη θητεία της δίπλα στον Μάνο Χατζιδάκι και τη Μαριάνθη των Ανέμων τους, στην οποία καμία άλλη ερμηνεία δε μπόρεσε να ξεπεράσει τη δική της! Αργότερα, στις κλασικές βόλτες στο Μοναστηράκι αναζήτησα και βρήκα όλους τους παλιότερους προσωπικούς δίσκους της, τον πρώτο της, όπου είχε μελοποιήσει Paul Eluard στα γαλλικά, το Κουτί της Πανδώρας με τη συγκλονιστική Λιλήθ και τη μελοποιία της στο Αμαρτωλό της Γαλάτειας Καζαντζάκη, τις συνεργασίες της με Νίκο Μαμαγκάκη, Νίκο Κυπουργό, Αγγελική Ιονάτου, Χρήστο Λεοντή κ.α. Με την έλευση του cd, κάθε καινούργια δουλειά της που κατέφτανε αποτελούσε προσωπική μου μυσταγωγία: η Νέα Γη με το Μαγισσάκι του Ελύτη- ένα από τα ομορφότερα νεοελληνικά τραγούδια, οι Πόλεις του Νότου, η μετατροπή των ζεϊμπέκικων σε λαϊκές προσευχές, το χατζιδακικής υφής Πρόσωπο της Αγάπης και, τελευταία, το πλούσιο σε εικόνες και ήχους Καφέ Γκρέκο. Αισθάνομαι τη Νένα Βενετσάνου πραγματικά σαν έναν από τους πιο δικούς μου ανθρώπους, που μας δένει μια αμοιβαία αλληλοεκτίμηση και μια φιλία που περνάει ακόμη μέσα από ποικίλες καλλιτεχνικές συνεργασίες. Με τον Λουδοβίκο των Ανωγείων γνωριστήκαμε πριν λίγα χρόνια, όταν μου έδωσε μία συνέντευξη για το περιοδικό ΗΧΟΣ. Δε θα ξεχάσω την τόση πολύ καλαισθησία που ανακάλυψα μέσα στο διαμέρισμα του, διακοσμημένο με πορτραίτα γυναικών του μεσοπολέμου, πολλές ραπτομηχανές, πολλά επίσης κοχύλια και την καδραρισμένη αφιέρωση: Στον Λουδοβίκο των Ανωγείων και της καρδιάς μου, Μάνος Χατζιδάκις, Δεκέμβριος ΄82...
Μόνο όποιος έχει παρευρεθεί σε συναυλία του Λουδοβίκου μπορεί να συνειδητοποιήσει τη δύναμη των χαμηλόφωνων τραγουδιών του, στα οποία, συνήθως μ' ένα μαντολίνο μόνο, υμνεί τον Έρωτα και τον Θάνατο ως ένας ουρανοκατέβατος αναγεννησιακός τροβαδούρος στην Ελλάδα του 21ου αιώνα! Οι δύο αυτοί αγαπημένοι καλλιτέχνες ξεκινούν απόψε τις οκτώ κοινές παραστάσεις τους στο Κύτταρο της οδού Ηπείρου υπό τον τίτλο Το ημερολόγιο μιας άνοιξης. Σπουδαία τραγούδια, όχι πλατιάς κατανάλωσης, απ' αυτά που βάφουν μαύρο το σύνηθες ροζ χρώμα της αγάπης και που ανταποκρίνονται σε ό,τι ο κόσμος αποκαλεί έντεχνο. Ή για την ακρίβεια, όπως θα έπρεπε να είναι το πραγματικά έντεχνο τραγούδι.

Πέμπτη 27 Μαρτίου 2008

ΣΤΑ ΕΞΑΡΧΕΙΑ ΜΕ ΤΗ JOAN Ή ΜΙΚΡΗ ΜΑΡΙΖΑ...


Η Μαρίζα Νικολάου, η άλλη Μαρίζα, η μικρή- όπως τη λέμε μεταξύ μας- είναι φωτογράφος. Εργάστηκε ως βοηθός οπερατέρ του Δημήτρη Θεοδωρόπουλου σε πολλές κινηματογραφικές ταινίες και μεταξύ αυτών και στο Ζωντανοί στο Κύτταρο- Σκηνές Ροκ. Θεά την είχα κάνει τότε να εμφανιστεί σε μια δραματοποιημένη σκηνή του ντοκιμαντέρ ολόγυμνη, καθιστή σε καρέκλα, με μια κιθάρα που θα κρατούσε και που θα κάλυπτε τα απόκρυφα σημεία του σώματος της! Το κορίτσι αυτό, βλέπετε, έχει μια φυσική ομοιότητα με τη Joan Baez, γεγονός που με κάνει να θέλω να τη φωνάζω Joan και όχι Μαρίζα...Στην αρχή νευρίαζε, αργότερα το διασκέδαζε και σήμερα αρκείται απλά σε ένα κοροϊδευτικό κούνημα της κεφαλής. Το καλοκαίρι του 2004 συναντηθήκαμε όλως τυχαίως (!) στο Amsterdam και δεν αφήσαμε οι δυο μας παραπονεμένο κανένα coffee- shop των εκεί πέριξ! Είχα πάρα πολύ καιρό να δω τη μικρή Μαρίζα και χάρηκα που απόψε στα Εξάρχεια ο ένας έπεσε πάνω στον άλλο! Στάσου να μας βγάλω μια φωτογραφία είπε με την ολοκαίνουργια κάμερα της στον ώμο! Έτσι και έγινε- το φωτογραφικό ντοκουμέντο της ανάρτησης κυριολεκτικά σπαρταράει! Κι επειδή οφείλω να δικαιολογήσω κάπου και τον τίτλο της, δείτε το παλιό αυτό φιλμάκι με τη Joan Baez live στο φεστιβάλ του Woodstock! Τραγουδάει με την κρυστάλλινη φωνή της την ιστορία του Joe Hill, που σκοτώθηκε στην απεργία ή έτσι νόμιζαν οι φονιάδες του...Το ίδιο αμερικανικό τραγούδι διαμαρτυρίας ηχογράφησε μια δεκαετία μετά και η Μαρία Φαραντούρη στα αγγλικά! Μπορεί να πέρασαν 39 ολόκληρα χρόνια, όμως η αντιδραστική Joan δε λέει να γεράσει!Αντιθέτως, αφού ξανάνιωσε, παράτησε το τραγούδι, άλλαξε το όνομα της σε Μαρίζα, έγινε φωτογράφος και που και που θα τη δεις στα Εξάρχεια να τριγυρίζει μόνη, φωτογραφίζοντας εισόδους παλιών σπιτιών, άσιτες γάτες, συνθήματα στους τοίχους, μα και καλούς της φίλους!

Τετάρτη 26 Μαρτίου 2008

ΠΡΟΒΑ ΤΖΕΝΕΡΑΛΕ- ΣΤΙΓΜΙΟΤΥΠΑ...

Τα πάντα είναι έτοιμα για την πρώτη παράσταση της Δευτέρας 31 Μαρτίου. Η Σωτηρία Λεονάρδου σήμερα μας εξέπληξε ευχάριστα κι ενώ στην αρχή παραλίγο να κόψω κείμενο- με τη συναίνεση του συγγραφέα- καθώς το έργο θα έφτανε τη μιάμιση ώρα διάρκεια, στην πρώτη πρόβα τζενεράλε ευτυχώς ολοκληρώθηκε μέσα σε 48 λεπτά. Ο κατάλληλος χρόνος για μονόλογο, τη στιγμή που θα διαδραματίζεται μέσα σε μουσική σκηνή και θ' αποτελεί μάλιστα και το α΄μέρος συναυλίας!
Η Σωτηρία Λεονάρδου ως Γιώτα Γιάννα στη σκηνή. Αριστερά, πλάτη, ο Γιώργος Χρονάς ως δημοσιογράφος, ο εαυτός του. Δεξιά, η ίδια η Γιώτα Γιάννα παρακολουθεί (;) την πρόβα. Νομίζω πως αν με κάτι νιώθω προσωπικά ευτυχής είναι τα αισθήματα της μεγάλης χαράς και μιας μικρής δικαίωσης που παίρνει η γυναίκα αυτή με το να βλέπει τόσους ανθρώπους να ασχολούνται με ένα θεατρικό έργο που γράφτηκε για το πρόσωπο της!
Στην πρόβα σήμερα βρέθηκε και ο συνθέτης Γιώργος Ζήκας, άρτι αφιχθείς από τη συμπρωτεύουσα. Μας είπε ό,τι του άρεσε το έργο, το βρήκε πολύ ιδιαίτερο σαν λόγο και κυρίως ουμανιστικό.

Ο Χρονάς θα είναι εκείνος που θα προλογίσει, όπως ακριβώς θέλει στο μονόπρακτο του, τη Σωτηρία- Γιώτα Γιάννα κατά την είσοδο της στην αίθουσα και θα την ανεβάσει στη σκηνή.

"Ούτε καν με ρώτησες τι και πως. Τι είσαι, πως είσαι, πως βγήκες, τι έκανες; Ρωτάς εγκάρδια. Και το εκτιμώ δεόντως"...

"Ό,τι δεν ήθελα να κάνω, δεν το έκανα. Αντιστάθηκα. Είμαι ροκ. Είμαι αυτό. Και αυτό θέλω να αγαπάνε οι άνθρωποι. Αυτό γουστάρουνε. Είμαι αγριοκάτσικο πάνω στα κεραμίδια, στην άκρη του γκρεμού"...

"Αγαπάω τους ανθρώπους που κάνουν προσπάθεια, όχι τα επιτυχημένα λάθη. Το λέει ένας φίλος μου αυτό. Μέγας μαιτρ της νύχτας. Όχι μαιτρ να σερβίρει, μαιτρ του μυαλού και των όλων. Υπάρχουν, Γιώτα μου λέει δυστυχώς πολλά επιτυχημένα λάθη, που έχουν γίνει χωρίς να το αξίζουν. Είσαι επιτυχημένος, αλλά είσαι λάθος. Αλλά
είσαι επιτυχημένο λάθος!"...

Μου αρέσει ιδιαίτερα η φωτογραφία αυτή της Σωτηρίας. Τραβήχθηκε μέσα σε δεκάδες άλλες που ήδη γέμισαν τον κάδο αχρήστων του υπολογιστή μου και έτσι όπως την κοιτάζω τώρα μου θυμίζει έντονα τη Φλέρυ Νταντωνάκη, την εποχή που ηχογραφούσε τις Γειτονιές του φεγγαριού.
Το βελούδινο υπόγειο της Γιώτας Γιάννα...
Στο Κύτταρο σε λίγες μέρες!

ΑΠΟ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΗ ΛΕΝΑ ΠΛΑΤΩΝΟΣ...


ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΡΟΝΑΣ: Η Λένα είναι ένα πρόσωπο χωρίς προβολή, δεν κυκλοφορεί έξω, σε πρεμιέρες, σε θέατρα, δε βγαίνει στις τηλεοράσεις. Ακόμη κι αυτοί που λένε ό, τι η Λένα Πλάτωνος είναι η Λιλιπούπολη νομίζω πως δεν τη γνωρίζουν πραγματικά.
ΜΠΟΣΚΟ: Εκτός και αν δεχτούμε ό, τι ολόκληρη η Λιλιπούπολη συνοψίζεται σε ένα μόνο τραγούδι, τη Ρόζα – Ροζαλία!
ΛΕΝΑ ΠΛΑΤΩΝΟΣ: Πράγματι, το αφιερωμένο στον Μάνο Χατζιδάκι τραγούδι! Όταν το έγραψα, του τηλεφώνησα και του είπα: ακούστε ένα τραγούδι, το’ χω γράψει για εσάς! Κι ήμουν πολύ ερωτευμένη τότε! Ένα τραγούδι έρωτα που το αφιέρωσα στον Μάνο!

Τρίτη 25 Μαρτίου 2008

LOUISIANA RED & ΣΤΕΛΙΟΣ ΒΑΜΒΑΚΑΡΗΣ ΣΤΟ ΚΥΤΤΑΡΟ- Οικογενειακή υπόθεσις!

Απόψε στο Κύτταρο θα πραγματοποιηθεί ένα σπάνιο live, απ' αυτά που σε μιαν άλλη χώρα θα ήταν το πρώτο θέμα στην πολιτιστική ατζέντα των δελτίων ειδήσεων! Ο Louisiana Red, ο ζωντανός θρύλος των blues, θα συμπράξει επί σκηνής με τον Στέλιο Βαμβακάρη και τους Blues Wire! Με τον Στέλιο, τον γιο του Μάρκου Βαμβακάρη, είναι γνωστή η φιλία που έχει ο Louisiana. Ας θυμηθούμε τον κοινό δίσκο τους με τίτλο Ρομαντικοί Παραβάτες, στον οποίο ο ίδιος τραγουδούσε το Greeceland και ο Παύλος Σιδηρόπουλος τη Φαντασία στην Εξουσία, μεταξύ άλλων. Ακολούθησε κι άλλος ένας δίσκος από ζωντανή ηχογράφηση, στον οποίο ο Louisiana και ο Στέλιος αυτοσχεδίαζαν στη slide κιθάρα και το μπουζούκι αντίστοιχα! Αλλά και με τους Θεσσαλονικείς Blues Wire δεν θα' ναι η πρώτη φορά που ο μεγάλος Αμερικανός μουσικός θα συμπράξει μαζί τους. Εγώ δυστυχώς δε θα μπορέσω να είμαι απόψε στο Κύτταρο. Επαγγελματικοί λόγοι με στέλνουν στον Χολαργό στην οικεία της Λένας Πλάτωνος για μια μαραθώνια συνέντευξη για το ανακαινισμένο δίφωνο. Όσοι πάντως αγαπάτε τα blues και υποστηρίζετε τις διεθνιστικές καλλιτεχνικές συνυπάρξεις, περάστε απ' το 48 της
Ηπείρου! Αξίζει πραγματικά!

Δευτέρα 24 Μαρτίου 2008

THE SONGS THAT MAKE ME STAY

Το στροβιλιστό σταχτοδοχείο που θέλει άλλαγμα κάθε ένα εικοσαήμερο.
Τo Camel με την καμήλα στο πακέτο που αποσύρθηκε.
Τo κόκκινo 25άρι Winston.
Οι Δεκαπέντε Εσπερινοί και τα Παράλογα.
Το τσίπουρο από το Πήλειο.
Ο Ιονέσκο.
Οι Stranglers.
Οι Έλληνες Psycho.
Οι νύχτες στο Town Pump.
Τα μεσημέρια στη Φοντάνα.
Η ασημένια ταμπακέρα από την Τουρκία.
Το Who by fire αναλλοίωτο μέσα στα χρόνια.
Το σάντουιτς με μανούρι και το τσάι περγαμόντο στον Ερωδιό.
Η λαϊκή αγορά της Καλλιδρομίου.
Τα ποιήματα της Πλάτωνος, του Καρούζου, του Pessoa.
Ό,τι έχει κυκλοφορήσει από J. J. Cale και Roy Buchanan.
Το Rain dogs του Tom Waits.
Τα καινούργια cd που τα άκουγε πρώτος ο Θανάσης.
Η διαδρομή Δάφνη- Ηλιούπολη.
Το γυάλινο κτίριο που άδειασε.
Τα δώρα σε φίλους.
Το καστόρινο σακάκι απ' το Μοναστηράκι που ξέφτισε.
Οι κρίσεις πανικού στο τούνελ κάτω απ' την Ομόνοια.
Οι καφέδες και τα παραισθησιογόνα παχιά στριφτά.
Οι Doors του Όλιβερ Στόουν.
Το The Wall του Άλαν Πάρκερ.
Η Φυγή του Μίλος Φόρμαν.
Το Μόναχο, το Παρίσι, η Τύνιδα, η Πράγα και το Λουξεμβούργο.
Η εποχή του Υδροχόου.
Η olympus που δεν κάνει καλά τη δουλειά της.
Το ασημί κασετοφωνάκι που παραμένει ακμαίο από το 2001.
Η Κίχλη του Σεφέρη.
Τα ψαρικά κάτω απ' το φουγάρο.
Οι πρώιμοι αφελείς Deep Purple.
Το ώριμο Road to Hell (Part II) του Chris Rea.
Οι κόλλες Α4 που ξοδεύονται κατά δεκάδες.
Η καντάδα στο μπαλκόνι της Χαράς με Eagles.
Το λυκόσκυλο του Πρόδρομου για το ξεκάρφωμα.
Τα ριγέ χρωματιστά σαλβάρια.
Τα λιτά σανδάλια.
Τα Άπαντα του Μπουκόφσκι, αξεπέραστος.
Το παρανοηκό πρόσωπο στο Λυκόφως των Θεών.
Τα σουβλάκια στον Κάβουρα και τον Σάββα.
Οι συναντήσεις με τον Ανδρέα στο κρητικό καφενείο της Κάνιγγος.
Το τζάκι του Δημήτρη και της Μάρσας.
Τα cahiers du cinema.
Τα σάουντρακς των Popol Vuh από τις ταινίες του Βέρνερ Χέρτσογκ.
Των Goblins από τα σπλάτερ του Ντάριο Αρζέντο.
Και του Mike Oldfield από τον Εξορκιστή του Φρίντκιν.
Η αρχιτεκτονική της Σύμης.
Τα προσφυγικά της Καισαριανής.
Το δαχτυλίδι από το περιβόλι του τρελού που μου έκανε το δάχτυλο πράσινο.
Τα μικρά ξύλινα κουτιά.
Το Senor (Tales of Yankee Power) του Bob Dylan.
Τα τραγούδια από την Επανάσταση των Γαρίφαλων.
Οι συζητήσεις με τον Αντρέα Παγουλάτο στου Κοραή.
Ο Νάνος Βαλαωρίτης σε πρωινή βόλτα στα Εξάρχεια.
Η τρελόγρια που βρίζει σε οπερατικό στυλ τους περαστικούς.
Η καταπράσινη δεντροφυτεμένη βεράντα του Κυπουργού.
Η ομπρέλα απ' το Άμστερνταμ που νόμιζα ό,τι ξέχασα στο ταξί.
Το αγαπημένο άρωμα Jazz του Yves Saint Laurent που μου χάρισε η Λίτσα.

Η Παρένθεση του Κανελλόπουλου.
Η Μάγια η Μέλισσα του Βάλντεμαρ Μπόνζελς.
Το σακουλάκι με τα βότσαλα.
Το σπιρτόκουτο με τις χάντρες.
Τα κονσέρτα της Ορχήστρας των Χρωμάτων.
Τα γλυκά κουταλιού του Κούνδουρου και της Καγιαλόγλου.
Ο Mahler, ο Nino Rota και οι Λιποτάκτες του Μίκη και του Γιάννη Θεοδωράκη.
Το ολόλευκο μεγαλόσωμο σκυλί της Αρλέτας στη Δεληγιάννη.
Το νέι του Θοδωρή που με αποκοίμιζε στη Δραπετσώνα.
Ο τουρτοπόλεμος στα γενέθλια της maira del mar.
Οι ελιές στο λαδόξιδο.
Ολόκληρος ο Δεκάλογος του Κισλόφσκι.
Οι παραθαλάσσιες προβολές στην Κελιμπιά.
Η μαύρη Έλλα που τραγούδησε α καπέλα.
Η Κατερίνα Γώγου που κατέβαζε μονορούφι ποτήρια με ούζο, λίγες μέρες πριν φύγει κι αυτή.
Οι μαθητικές καταλήψεις του ΄91.
Το απλωμένο σταφιδιασμένο χέρι της Μελίνας για μια ζεστή χειραψία.
Η διαδήλωση.
Η βαζελίνη κάτω απ' τα μάτια να μην τα πειράζουν τα δακρυγόνα.
Οι Ιστορίες του Γενναίου Οδυσσέα των Cream.
Η κορνιζαρισμένη ασπρόμαυρη φωτογραφία του Iggy Pop και του Tom Waits όπως τους ήθελε ο Τζάρμους.
Η περιπτερού στο Κολωνάκι που της χάρισε όλα της τα κοσμήματα η Φλέρυ Νταντωνάκη.
Η γιαγιά Ελένη, η Καλή, που επικοινωνούσε με τον κόσμο των νεκρών, προ του τέλους.
Η γιαγιά Ευαγγελία, η Κακιά, που πέταξε το σωληνάκι του ορού και αυτοκτόνησε.
Ο παππούς Χρήστος που πέθανε και μετά από λίγα λεπτά ξεψύχισε και το καναρίνι.
Το εξοχικό στη Σαλαμίνα που ποτέ μου δε συμπάθησα.
Τα μπουρδελοξενοδοχεία στην Τρούμπα που κατάντησαν αμέρικαν μπαρ.
Τα σινεμά στο Πασαλιμάνι που έγιναν σούπερ- μάρκετ.
Η ξανθιά Κατερίνα που της χάρισα ένα καφέ αρκουδάκι και έλιωσε στο γέλιο.
Η παρωδία παρτούζας στο σπίτι του Δημήτρη με την Αλεξάνδρα.
Οι νεανικές διακοπές στη Ρόδο που έληξαν πριν την ώρα τους.
Η ζητιανιά για τσιγάρο και ένα ποτήρι νερό στην Καλντέρα της Σαντορίνης.
Το Απρόοπτο στο Οχάιο του Samuel Beckett στο θέατρο Φοίνικας της Κέρκυρας.
Η ηλεκτροακουστική μουσική του Μηνά.
Τα δερμάτινα γιλέκα χωρίς κουμπιά και κορδόνια.
Το Φέρτε μου ένα μαντολίνο με τη Ζωή Φυτούση.
Το Need your love so bad των Fleetwood Mac.
Ο μυστηριώδης David Surkamp όποτε τραγουδάει το Late November.
Η προσωπογραφία του Ντίρερ.
Η άφιξη της Ελένης στη Βαρσοβία μέσω Βουδαπέστης.
Το τραίνο κάτω απ' τη Μάγχη.
Ο φιλέλληνας Άγγλος που κέρασε αργιλέ εκείνο το μεσημέρι πέριξ της Leidseplein.
Το κοινόβιο του Τσιλογιάννη και της Klasina στην Ουτρέχτη.
Ο Παντελής που φώναζε "έχω γαύρο Μηχανιόνας" στο λιμάνι του Βόλενταμ.
Τα γέλια.
Τα όνειρα των μουσικών.
Οι σφραγισμένοι φάκελλοι με τα cd των εταιρειών.
Οι τυλιγμένες χάρτινες κόλλες με τα demo των τραγουδιστών.
Καλλιτέχνες υπό καταστολή.
Χάπια όλων των πιθανών μεγεθών σε χαρτοπετσέτες.
Σκόνη στην πορτοκαλάδα.
Τα πλήκτρα του πιάνου που ακούγονται κάτω απ' τη γέφυρα.
To blogging που ήρθε συντονισμένο με το παίξιμο του πιάνου.
Ένα τσιγάρο στάση στην κοιλάδα των Τεμπών.
Αθήνα- Δράμα.
Αθήνα- Θεσσαλονίκη.
Η Χαρά που έγινε μητέρα.
Μια χρυσόμυγα αναποδογυρισμένη και καταδικασμένη.
Τα αραιά γράμματα σου που τα' χω αγάπη πρώτη.
Η πάλη.
Η κόντρα.
Το φίλιωμα.
Η πάλη ξανά.
Η απόσταση.
Το τελευταίο τσιγάρο πριν τη νυχτερινή ή συνήθως την πρωινή κατάκλιση.
Τα αναρίθμητα τσιγάρα κατά τη διάρκεια της κατάκλισης.
[ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ]
* Τον τίτλο και την ιδέα του post μου έδωσε ο Γιώργος -Ίκαρος Μπαμπασάκης με το βιβλίο του Harmolypi's blues (εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ) που διαβάζω αυτές τις μέρες και την έχω καταβρεί! Ένας ελαφρύς πυρετός με πονόλαιμο και συνάχι με κράτησε μέσα σήμερα μόνο και μόνο για να καταγράψω τους συνειρμούς της μνήμης μου από το μακρινό παρελθόν μέχρι το παρόν. Να το κάνουν όσοι διαθέτουν ελεύθερο χρόνο. Είναι σχεδόν θεραπευτικό.

monday, monday!


Από αριστερά, η πανέμορφη Μισέλ Φίλιπς, γκόμενα του Ντέννις Χόπερ εκείνο το διάστημα. Δίπλα της η καλλίφωνη Κας Έλιοτ, γνωστή ως Mama Cass, η οποία πήγε από πνιγμό στα μέσα του ΄70 την ώρα που έτρωγε ένα...σάντουιτς. Παραδίπλα, ο Ντέννι Ντόχερτι, βασικός τραγουδιστής της παρέας. Και δεξιά με την κιθάρα ο Τζον Φίλιπς που ήταν ένας από τους πιο προικισμένους τραγουδοποιούς των 60s και που δυστυχώς εγκατέλειψε πρόσφατα σχετικά κι αυτός τα εγκόσμια. Είναι, βέβαια, το συγκρότημα The Mamas & The Papas που έζησε μόνο για δυο χρόνια, από το 1966 έως το ΄68, αλλά που πέρασε στο πάνθεο της αμερικανικής flower pop σκηνής μόνο και μόνο με το αριστουργηματικό California dreaming! Αυτό μαζί με το San Francisco (be sure to wear some flowers in your hair), που επίσης έγραψε ο Τζον Φίλιπς για τον φίλο και παλιό συνεργάτη του, Σκοτ Μακ Κένζυ, έγιναν οι ύμνοι της πολιτείας- γκέττο των χίπις και του περίφημου Summer of Love του 1967! Μαζί με το California dreaming, οι Mamas & The Papas τραγουδούν σ' αυτό το χρωματιστό ντοκουμέντο αλμοδοβαρικής pop υφής και το Monday- Monday, την άλλη μεγάλη επιτυχία τους! Έτσι, για να ξεκινήσει όμορφα και χαρούμενα η καινούργια εβδομάδα! Peace!

Κυριακή 23 Μαρτίου 2008

ΤΟ ΑΓΓΛΟΦΩΝΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ROCK ΣΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ 105,5

Οι Echo Tatoo από την Αθήνα...
Οι Waterpipes επίσης από την Αθήνα...

οι Raining Pleasure από την Πάτρα...

και οι Νάνοι από τη Θεσσαλονίκη...
θα ακουστούν απόψε Στο Κόκκινο 105, 5 (http://www.left.gr/) 20.30 -22.00 το βράδυ, σε ένα αφιέρωμα στο ελπιδοφόρο αγγλόφωνο ελληνικό pop- rock. Επίσης, οι cinematic ύφους The Prefabricated Quartet και οι νεοψυχεδελικοί Gravitysays_i. Το κοινό που έχουν όλα αυτά τα συγκροτήματα είναι ό,τι κυκλοφόρησαν τις δισκογραφικές εργασίες τους τον τελευταίο καιρό, ταυτόχρονα σχεδόν, κάνοντας ιδιαίτερα αισθητή την παρουσία μιας αξιόλογης rock σκηνής που δε μιλάει απαραιτήτως ελληνικά. Ετοιμάζω και σχετικό μεγάλο post. Μέχρι τότε, συντονιστείτε!

Σάββατο 22 Μαρτίου 2008

ΜΙΑ ΚΟΥΡΣΑ ΜΕ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑ ΣΟΦΙΑ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΧΡΟΝΑ...


Η κυρία Σοφία είναι μια γλυκιά λαϊκή γυναίκα...

Οδηγεί το ταξί της μεσ' στην πρωτεύουσα μ' έναν ηλικιωμένο άντρα δίπλα της...

Σου επιτρέπει να καπνίσεις ακόμη και στο πίσω κάθισμα...

Σου λέει "όπου θες εσύ, αγαπούλα μου" όταν της μιλάς για τον προορισμό σου...

Σου δείχνει με καμάρι τη φωτογραφία του 30χρονου γιου της, ενός ομορφόπαιδου που τραγουδάει σε σκυλάδικο...

"Έχει βγάλει και cd- single" σε πληροφορεί, ενώ αναφέρεται στη Δέσποινα Βανδή που του έδωσε τραγούδι της, σα να' ναι κάποια μυστική ιέρεια του ελληνικού τραγουδιού...

Σου δίνει να διαβάσεις την αφιέρωση του γιου της πάνω στο πορτραίτο του...

Στην πιο γλυκιά μανούλα του κόσμου...

Είναι η κυρία Σοφία που έγραψε γι' αυτήν ο Γιώργος Χρονάς στο τελευταίο φύλλο της Lifo και που εντελώς τυχαία με πήρε κούρσα την ίδια μέρα που κυκλοφόρησε η εφημερίδα...

"Να πάτε στο Κύτταρο να δείτε το θεατρικό για τη Γιώτα Γιάννα, μου το είπε ο Γιώργος"...

Δεν απάντησα, χαμογέλασα...

Τηλεφώνησα μεσ' από το ταξί στον Χρονά...

"Είμαι κούρσα με την κυρία Σοφία που την περιγράφεις ποιητικά"...

Του είπα.

"Ε, άμα μέσα σε τόσες χιλιάδες κόσμου μπήκες εσύ στο ταξί της, τελικά υπάρχει θεός"...

Απάντησε ο Χρονάς και χαμογέλασα για μιαν ακόμη φορά...

Μετά έβγαλα τη φωτογραφική μηχανή και την απαθανάτισα...

Εκεί, στο τιμόνι, εν ώρα εργασίας, καθώς ανεβαίναμε την Ηπείρου...

Ο ΓΙΣΔΑΚΗΣ ΕΣΩΣΕ ΤΗ ΒΡΑΔΙΑ ΠΟΙΗΣΗΣ ΣΤΟ ΠΑΡΑ ΠΕΝΤΕ...


Στο Τσάι στη Σαχάρα προ ολίγων ωρών εκνευρίστηκα τόσο που έφτασα στα όρια μου. Εκεί που πήγα ν' απολαύσω τον Βασίλη Γισδάκη σε μελοποιημένα ποιήματα και τη Σοφία Μιχαηλίδη στη Μυθολογία του Σαββάτου του Μιχάλη Τρανουδάκη και του Γιώργου Χρονά, έπεσα πάνω στον ποιητή- χρονογράφο και πολιτιστικό εκπρόσωπο της ΝΔ Δημήτρη Ιατρόπουλο! Ενώ λοιπόν η Μιχαηλίδη ερμήνευσε ποίηση της Κικής Δημουλά σε μουσική του Νίκου Ξανθούλη με τον ίδιο το συνθέτη στο πιάνο, το λόγο πήρε ο Ιατρόπουλος και...τι δεν είπε το στόμα του! Ό,τι στην Ελλάδα τα φώτα της ποίησης τα έδωσαν κάποιοι δεξιοί, ενώ στη συνέχεια η τέχνη της ποίησης μοιράστηκε στους αριστερούς και τους ομοφυλόφιλους! Και ό,τι αυτός είχε μέντορα του τον ομοφυλόφιλο Μάνο Χατζιδάκι, ο οποίος δεν του έπιασε ποτέ ούτε το χέρι! Συν τοις άλλοις, είχε το θράσος να αποκαλέσει συνάδερφο του τον Κώστα Καρυωτάκη! Για το τέλος, ανέβηκε κι η μαυρομαλλούσα σύζυγος του στη σκηνή κι απήγγειλαν ντουετάκι ένα ποίημα ούτε θυμάμαι ποιας ποιήτριας- τι να συγκρατούσα με τα νεύρα που είχα; Μου έμεινε όμως η τελευταία αυτή εικόνα από το ζεύγος Ιατρόπουλου, που με παρέπεμψε σε μεταμεσονύκτια καλτ εκπομπή του αλησμόνητου τηλεοπτικού BLUE SKY...Ήμουν έτοιμος να σηκωθώ πάνω, να του φωνάξω "λέτε μπούρδες, κύριε!" και να φύγω, μα δεν το έκανα. Όχι τόσο για να μη στενοχωρήσω τον φίλο μου τον Γισδάκη, όσο επειδή με ένα βλέμμα που έριξα στην παρέα μου ξεκαρδιστήκαμε στο γέλιο. Ο Μαραμής, η Ρόζα και η maira προσπαθούσαν σκυμμένοι να κρύψουν το νευρικό γέλιο τους, διότι εγώ τουλάχιστον γελούσα προκλητικά και δυνατά την ώρα που η βραδιά ποίησης είχε φτάσει στο αποκορύφωμα καλαισθησίας και γούστου. Είμαι περίεργος, άραγε τι να σκεφτόταν μετά ο κ. Ιατρόπουλος; θα του άρεσαν οι στίχοι από τη Μαίριλυν του Χρονά που τραγούδησε με έντονη θεατρικότητα η Μιχαηλίδη και που μιλούσαν για χασίς, βαρβιτουρικά και σπέρματα ομοφυλοφίλων; Ευτυχώς που ο Γισδάκης μας αποζημίωσε κυριολεκτικά στο τέλος με τον Τρανουδάκη να τον συνοδεύει στο πιάνο στη Fata Morgana της Κωχ και του Καββαδία, στο Μια φορά κι έναν καιρό του Χατζιδάκι και του Γκάτσου και στο Ο κήπος έμπαινε στη θάλασσα του Θεοδωράκη και του Ελύτη. Με την αποχώρηση του Ιατρόπουλου από την αίθουσα, άρχισαν τα πηγαδάκια από φανερά νευριασμένους ανθρώπους που είχαν πάει ν' ακούσουν ποίηση και όχι φθηνή δεξιά και ρατσιστική προπαγάνδα! Κυρία Μιχαηλίδη και κύριε Γισδάκη, σας ευχαριστούμε, παρ' ότι γίναμε έξαλλοι με το μονοπώλειο του Ιατρόπουλου πήρε τ' αυτί μου να λένε κάποιοι θαμώνες στους δύο ερμηνευτές. Η βραδιά στο Τσάι στη Σαχάρα θα επαναληφθεί και σήμερα, Σάββατο 22 του μήνα, ευτυχώς άνευ Ιατρόπουλου. Τη θέση του ποιητή- εισηγητή θα πάρει ο Γιώργος Χρονάς, ο οποίος θα απαγγείλλει ποίηση του με τα τραγούδια να αποδίδονται και πάλι από τη Σοφία Μιχαηλίδη και τον Βασίλη Γισδάκη. Λέω να ξαναείμαι εκεί, εφόσον η χθεσινοβραδινή μουσικοποιητική επιεόρτια εκδήλωση σχεδόν καταστράφηκε...

Παρασκευή 21 Μαρτίου 2008

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΠΟΙΗΣΗΣ- Ο ΒΑΣΙΛΗΣ ΓΙΣΔΑΚΗΣ ΣΤΟ ΤΣΑΪ ΣΤΗ ΣΑΧΑΡΑ


Ο etalon (http://www.etalon-etalon.blogspot.com/) μάλλον πήρε στραβά το χιούμορ μου, που του την είπα αμυδρά, διότι θεώρησα ότι αντέγραψε παλαιότερο post μου. Συμβαίνουν αυτά και μεταξύ των καλύτερων γειτόνων...Κι εφόσον λοιπόν με χαρακτήρισε "επαγγελματία της ευαισθησίας" (το καλύτερο που μου' χουν πει μετά το "google με πόδια και μαλλιά" που με αποκάλεσε απόψε η candyblue!), οφείλω να του αφιερώσω κι εγώ το συγκεκριμένο post, έτσι, σα να' ναι συνέχεια του δικού του που δεν έχει λόγια! Ευκαιρία επίσης να μιλήσω λίγο και για τον Βασίλη Γισδάκη, έναν από τους καλύτερους φίλους μου, με τον οποίο κάνουμε στενή παρέα και συνεργαζόμαστε από το 2002! Η φωτογραφία είναι από συναυλία με τραγούδια του Μάνου Χατζιδάκι στην Κεφαλονιά, τον 15αύγουστο του 2007. Δεξιά με την κιθάρα ο Βασίλης. Στη μέση, η οθόνη με την περίφημη νεανική φωτογραφία του Χατζιδάκι από την περίοδο της Κατοχής. Αριστερά στο βάθος, εγώ, διαβάζω κείμενα που είχα γράψει για τον Χατζιδάκι ενδιάμεσα απ' τα τραγούδια του. Έχουμε κάνει αρκετές συναυλίες με τον Γισδάκη και το συγκρότημα του σε πολλές πόλεις της Ελλάδας, από την Κομοτηνή και την Κρήτη μέχρι τη Ρόδο και το νησί του, την Κέρκυρα. Εννοείται πως πάντα περνάμε φανταστικά! Το τελευταίο τραγούδι του Χατζιδάκι σε στίχους του Γκάτσου, πάνω σε μελωδία από το America- America, λεγόταν "Το Ταξίδι" και ο Γκάτσος είχε αφήσει γραπτή παραγγελία να αποδοθεί μόνο απ' τη νεανική φωνή του. Κάτι που δυστυχώς δεν έγινε όσο ζούσε ο Χατζιδάκις... Στο αρχείο μου υπάρχουν ανέκδοτες ζωντανές ηχογραφήσεις με τον Βασίλη σε τραγούδια των Beatles, των Radiohead και των Pink Floyd, αλλά και στο "Μαουτχάουζεν" του Θεοδωράκη
και του Καμπανέλλη! Δεν πίστευα πως μετά τη μοναδική ερμηνεία της Φαραντούρη στο εν λόγω έργο, θα βρισκόταν ποτέ άντρας τραγουδιστής που θα του έδινε άλλη ερμηνεία. Θυμάμαι τον Μίκη στο τέλος της συναυλίας αυτής στην Καισαριανή, να πλησιάζει τον Γισδάκη και να του λέει "καιρός να ηχογραφηθεί ξανά το έργο με τη φωνή σας"! Δεν είναι και μικρό πράγμα αυτό! Αν και ταυτισμένος με τον Χατζιδάκι, μόνο οι φίλοι του δυστυχώς γνωρίζουμε πόσο σύγχρονος άνθρωπος και καλλιτέχνης είναι ο Γισδάκης, με την ολόζεστη ερμαφρόδιτη φωνή του στην υπηρεσία pop- rock συνθέσεων που ενίοτε φτιάχνει κι ο ίδιος. Μια φορά έπαιξα στο ραδιόφωνο τη μπαλάντα "Jenny Wren" του Paul McCartney με τη δική του ερμηνεία κι έσπασαν τα τηλέφωνα! Το 2002, επίσης, όταν πρωτογνωριστήκαμε, του έδωσα να πει ένα καινούργιο rock τραγούδι που είχα παραγγείλει σε δυο φίλους, ένα συνθέτη κι ένα στιχουργό, για το σάουντρακ του ντοκιμαντέρ "Φλέρυ- τρελή του φεγγαριού"! Είμαστε και γείτονες, πραγματικοί, όχι ιντερνετικοί, αφού σχετικά πρόσφατα παντρεύτηκε τη φλαουτίστα και παιδαγωγό Άννα Θεοδωράτου και μετακόμισαν στα μέρη μου, Β΄Πειραιάς κλπ. Για την ακρίβεια, τα σπίτια μας είναι ένα τσιγάρο δρόμος! Ξέρει πόσο τον εκτιμώ και τον θαυμάζω, παρ' όλο που όποτε βρισκόμαστε είμαστε μεσ' στη σαχλαμάρα...όποτε δηλαδή δεν έχουμε καμιά ηχογράφηση, καμιά συναυλία ή άλλου είδους σοβαρή δραστηριότητα. Και βρισκόμαστε τακτικά, έξω ή στο σπίτι του. Με την κοινή καλή μας φίλη maira del mar, τον Θοδωρή Κοτονιά από τα Μακρινά Ξαδέρφια, τον Ηλία Λιούγκο, τη Σαβίνα Γιαννάτου και άλλο πολύ κόσμο. Σήμερα, Παρασκευή 21 Μαρτίου που είναι η παγκοσμίως καθιερωμένη Ημέρα Ποίησης (ο etalon μας το θύμισε κι αυτό!), ο Βασίλης Γισδάκης θα τραγουδήσει στο Τσάι στη Σαχάρα στα Ιλίσσια, στη Λαοδικείας, υπέροχες ποιητικές συνθέσεις του Μιχάλη Τρανουδάκη και άλλων δημιουργών!
Όσοι τον γνωρίζετε ως καλλιτέχνη και τον εκτιμάτε ή απλά όσοι τον ανακαλύψατε από τις αναρτήσεις του etalon και τη δική μου (ποτέ δεν ειν' αργά), περάστε κατά τις 21.30 από το Τσάι στη Σαχάρα! Η βραδιά προβλέπεται αρκούντως ποιητική και ευαίσθητη! Λόγω της ημέρας, βεβαίως...


Εδώ πριν από δυο χρόνια μετά από συναυλία στο Θέατρο Τέχνης. Από αριστερά, η στιχουργός Μπέττυ Κομνηνού, η Νένα Βενετσάνου, ο Μπάμπης Στόκας και ημικαθιστοί ο Βασίλης Γισδάκης και ο Μπόσκο.

Κι η συναυλία στην Καισαριανή που λέγαμε! Από αριστερά η Καίτη Κουλλιά, η Λιάνα Μαλανδρενιώτη, ο Δήμαρχος Καισαριανής, ο Μίκης Θεοδωράκης, η Νένα Βενετσάνου, ο Βασίλης Γισδάκης και η Άννα Θεοδωράτου. Καλοκαίρι του 2005...

Πέμπτη 20 Μαρτίου 2008

20 ΜΑΡΤΙΟΥ- ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΠΟΙΗΣΗΣ

Μεταξύ της νήσου Λήμνου
και εκείνης της Καλύμνου
υπάρχει μόνο ένα Κα
και κάτι στρατιωτικά
η πρώτη νήσος ζέχνει
από φαντάρων τέχνη
ακούν Γαρμπήδες και Καράδες
ενώ οι άλλοι οι φουκαράδες
είναι κάτι σφουγγαράδες
μα βγάζουν πια μόνο κουράδες
καθ' ότι τα νερά της Χίου
πήραν όψη ουροδοχείου (άσχετο)
κι αν πατήσουν ίσια
θα βρεθούν εις τα Πατήσια
και μετά στον Κολωνό
που οι κάτοικοι κράξαν "κώλο, no!"
κι οι βάρβαροι δεν τους πηδήξαν
γιατί προλάβαν και τους δείξαν
το Κολωνάκι οι κακοί
και τους είπαν "κώλο, να κει!"
κι απ' αυτές τις σημασίες
γύρω απ' το κωλαράκι
προκύψαν οι ονομασίες
Κολωνός & Κολωνάκι
προτού τον κόσμο κατακλύσω
λέω τη γραφή να κλείσω
ως
Ήταν βαριαί αι πιπεριαί
φέρνω να πιείτε ένα περιέ
να πείτε και άλλαι παπαριαί
* Αφιερωμένο μετά βδελυγμίας στα ελληνικά μέσα μαζικής ενημέρωσης και ειδικά στον Μίνω Κυριακού και την Κυριακούλα που' χει τάλιρα και τσιγαριές στη ζούλα!

ΚΑΤΕΔΑΦΙΣΤΕ ΤΟ! ΤΩΡΑ ΓΚΡΕΜΙΣΤΕ ΤΟ!

Το ραδιοφωνικό κωλοχανείο που λέγεται ΝΤΕΡΤΙ (μάλλον εκ του...DIRTY) FM και μου δυσκολεύει τη ζωή μέσα στα ταξί, αφού δυστυχώς τα χρησιμοποιώ καθημερινά κατά κόρον. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά με αναγκάζει να τσακώνομαι κιόλας συχνά με τους ταρίφες, τους ταξιτζήδες, τους οδηγούς ταξί, τους οποίους ουδέποτε είχα σε εκτίμηση. Οι περισσότεροι σου λένε ό,τι όλο γαμάνε, άλλοι βρωμοκοπάνε στα πενήντα μέτρα, κάποιοι σου απαγορεύουν να καπνίσεις -αυτό πραγματικά δεν αντέχεται!- μα, όλοι έχουν ένα κοινό: ακούνε φανατικά DIRTY FM, σιγοντάροντας μάλιστα τον κάθε τυχάρπαστο σκυλά, οικειοποιούμενοι έστω και για τρία λεπτά την καριέρα του κενού. Μόλις βρίστηκα χυδαία με έναν απ' αυτούς! Του είπα να κλείσει το ραδιόφωνο κι όταν με ρώτησε γιατί; απάντησα ό,τι κάτι σοβαρό σκέφτομαι και μου τη σπάει. Όχι μόνο δεν το έκλεισε, αλλά άρχισε να τραγουδάει με στόμφο το σουξέ Κατεδαφίστε το που κάνει πάταγο! Να το κατεδαφίσεις το μπουρδέλο σου! του φώναξα κι εγώ, στη συνέχεια ο διάλογος πήρε μιαν άλλη τροπή και για να μη μακρηγορώ βρέθηκα κάπου στη μέση της Πειραιώς να ψάχνω για νέο ταξί...Αν δεν ήθελα να χαλάσω τη μέρα μου ευχαρίστως του έχωνα και μια ξεγυρισμένη μπουνιά στη μάπα! Τα ίδια και πριν λίγα χρόνια με άλλον ένα ηλίθιο ταρίφα που με πήγαινε στο Παγκράτι, θυμάμαι, βλέποντας συγχρόνως...τηλεόραση. Του το' πα μια να την κλείσει, τίποτα, του το' πα δυο, ώσπου στο τέλος του την έκλεισα εγώ και μας άκουσε όλη η Φορμίωνος! Ευτυχώς τότε δε χρειάστηκε να ψάξω για νέα κούρσα, είχα φτάσει σχεδόν στον προορισμό μου! Σημειωτέον ό,τι οι ταξιτζήδες και οι παπάδες είναι οι επαγγελματίες, με τους οποίους πλακώνομαι συχνότερα και διαγράφω για πάρτη τους κάθε είδους αβρότητα! Δε θα γίνω μια μέρα πλούσιος, ρε λαϊκόμουνα; Κίτρινα γουρούνια; θα κυκλοφορώ μόνο με τον προσωπικό μου σοφέρ κι άλλον ένα στο πίσω κάθισμα να σας πετάει αυγά και γιαούρτια!

Τετάρτη 19 Μαρτίου 2008

ΛΕΝΑ ΠΛΑΤΩΝΟΣ: ΜΟΥ ΔΙΝΕΤΕ ΚΟΥΡΑΓΙΟ ΓΙΑ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΩ! ΚΑΙ ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΣΩ!


Δίπλα μου, 20χρονα παιδιά στριμώχνονται για να τη δουν όσο γίνεται καλύτερα, έστω κι από μακριά! Σας αρέσει η μουσική της; ρωτάω ένα ζευγαράκι, όχι παραπάνω από 17 ετών! Πολύ μου απαντάνε και είμαστε και φίλοι της στο myspace! Ο Γιώργος Χρονάς την παρουσιάζει, την προλογίζει, μας υπενθυμίζει τη δήλωση του Μάνου Χατζιδάκι: ο διάδοχος μου είναι γυναίκα και λέγεται Λένα Πλάτωνος! Ο Γιώργης Χριστοδούλου σκύβει το κεφάλι δακρυσμένος μάλλον, το ίδιο κι εγώ που με αμηχανία συνεχώς ψάχνω κάτι στην τσάντα που' χω παραπετάξει κάπου στο πάτωμα. Δυο τραπέζια παραπέρα ο Κ. Βήτα την κοιτάζει με ένα βλέμμα όλο σοβαρότητα και χαρά μαζί. Μπροστά από τη σκηνή ή το βήμα σωστότερα, βρίσκονται ο Ξυδάκης της Καθημερινής, ο Μηλάτος και ο Πετρίδης. Παίρνουν το λόγο και λένε γι' αυτήν και την τέχνη της συγκλονιστικές αλήθειες! Ως ποιητής ο Ερρίκος Σοφράς, της αποδίδει τα δέοντα με τον δικό του τρόπο, εξίσου ποιητικό με το δημοσιευμένο κείμενο του Στάθη Τσαγκαρουσιάνου που εν τη απουσία του διάβασε ο Χρονάς. Στο πρώτο τραπέζι μπροστά της, μαζί με τη Βικτωρία, την Ρωσίδα που την περιποιείται και την προσέχει τα τελευταία χρόνια, βρίσκεται και η νέα τραγουδοποιός Τατιάνα Ζωγράφου. Είναι αυτή που έφερε σε επαφή τον Γιώργο Χρονά με τη Λένα Πλάτωνος, η ηθική αυτουργός τρόπων τινά για την τελειότητα που αποκαλύφθηκε στο αποστειρωμένο μουσικό μας γίγνεσθαι. Η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, όμορφη όσο ποτέ, ανεβαίνει περιστασιακά στο βήμα και απαγγέλλει τον Μιχήλ, τη Θάλασσα, τη Μετακόμιση. Από την οθόνη του Ιανού ο προτζέκτορας προβάλλει τις χειροποίητες εικόνες του πρώτου βίντεο- κλιπ του δίσκου, που έφτιαξαν δυο νέα παιδιά μεταξύ Ολλανδίας και Αγγλίας! Ακολουθεί ένα χρονικό μικρού μήκους της ζωής της, με φωτογραφίες της ίδιας, του πατέρα της, με φίλους της, με την Έλλη Πασπαλά, με τα εξώφυλλα του Σαμποτάζ, των Λεπιδόπτερων, του Γκάλοπ. Ένα ξανθό πανέμορφο κορίτσι ενός άγνωστου βιεννέζικου Μάη του ΄68! Τα φώτα ανάβουν. Η Λένα Πλάτωνος ανασηκώνεται και λέει στο μικρόφωνο: Σας ευχαριστώ για όλο αυτό που γίνεται! Μου δίνετε κουράγιο να συνεχίσω! Και θα συνεχίσω! Μετά υποκλίνεται...Νοερά λουλούδια τη ραίνουν από παντού! Αποθεώνεται! Διόλου τυχαίο που το χειροκρότημα διαρκεί σχεδόν δύο ολόκληρα λεπτά- το χρονομέτρησα! Στις 18 Μαρτίου του 2008, η Αθήνα των απεργιών και των σκουπιδιών, θα έχει να καμαρώνει για μιαν ανεπανάληπτη βραδιά αυθεντικού πολιτισμού που πραγματοποιήθηκε μέσα στο άσχημο κακοστημένο ντεκόρ της!
* Αφιερώνω το post αυτό στους καινούργιους ανθρώπους που μέσω internet έχουν μπει πια για τα καλά στη ζωή μου: τον Πάνο ή greek gaylolita και την maira del mar, κανονική θεραπαινίδα! Τι λέξις! Κάποιους γνώρισα από κοντά χθες βράδυ (την candyblue, τον trashman), ενώ άλλοι με πιάσανε από μόνοι τους και απλώς μου μιλήσανε (insidetheroom, μάκης και ένας...Ανώνυμος που πράγματι μου συστήθηκε ως ο Ανώνυμος που μου αφήνει τακτικά σχόλια!). Τους ευχαριστώ όλους, διότι καλό το...πλακομόνιτορ, που λέει και ο Πανούσης, αλλά ως φυσιολογικοί και ψυχικά υγιείς άνθρωποι οφείλουμε να συναντιόμαστε που και που και να τα λέμε! Όσοι τουλάχιστον με έναν Α ή Β τρόπο συχνωτιζόμαστε μεταξύ μας...

ΑΠΟ ΠΡΩΙ ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΟ ΧΘΕΣ ΒΡΑΔΥ...


Είμαι εδώ, κλεισμένος στην αίθουσα Banquet του Μεγάρου Μουσικής για την τελική πρόβα της αυριανής συναυλίας. Η Μαρία Φαραντούρη και ο Ζαχαρίας Καρούνης σε τραγούδια πολιτικής ποίησης. Από το δωμάτιο των μόνιτορς, επιβλέπουμε με τον Βασίλη Νικολαΐδη το οπτικό υλικό που ξενυχτήσαμε κυριολεκτικά, μέρες τώρα, να το μαζέψουμε. Πλάνα από την Αγέλαστο Πέτρα που θα συνοδεύσουν τον Εφιάλτη της Περσεφόνης, το σχέδιο του Πικάσο για τον Μπελογιάννη, ένα φανταστικό πορτραίτο του Ανδρέα Κάλβου διά χειρός Γεωργίου Σεφέρη. Επί σκηνής, η ορχήστρα. Η Εύα Κοταμανίδου στα δεξιά προβάρει τα κείμενα του Ομήρου, του Καβάφη, του Λαπαθιώτη και του Σουρή. Στα αριστερά, ο Γιώργος Παπαδάκης διευθύνει τον Καρούνη με την Ιρίνα Βαλεντίνοβα στο πιάνο. Σαν Εβραιόπουλο μοιάζει ο Καρούνης! μου λέει ο Νικολαΐδης. Δίπλα στην Αγαθή Δημητρούκα που επιμελείται το πρόγραμμα παίρνω μια γερή δόση πνευματικότητας, λίγο Νίκο Γκάτσο που δεν υπάρχει πια ανάμεσα μας. Η Φαραντούρη με ρωτάει όλο αγάπη για τη Λένα. Δε μπόρεσα να' ρθω...Πως ήταν η γλυκιά μου; Δε μπορώ να εξηγήσω κι εγώ τίποτα. Μόνο όποιος ήταν εκεί χθες βράδυ δύναται να συλλάβει την πραγμάτωση της ιεροτελεστίας! Είμαι εδώ στην αίθουσα Banquet του Μεγάρου Μουσικής, μα το μυαλό μου ειν' ακόμη εκεί: στη Λένα Πλάτωνος, στα Ημερολόγια της, στην ασήκωτη αγάπη του κόσμου και σ' αυτό το μου δίνετε κουράγιο που δε θα το ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου!

Δευτέρα 17 Μαρτίου 2008

ΝΙΚΟΛΑΣ ΑΣΙΜΟΣ: ΤΙΜΗ & ΔΟΞΑ ΣΤΟΥΣ ΙΔΑΝΙΚΟΥΣ ΑΥΤΟΧΕΙΡΕΣ


Ήταν 17 Μαρτίου 1988 κι εγώ 14 χρονών έβλεπα, θυμάμαι, την εκπομπή Τρεις στον αέρα με Σεμίνα Διγενή, Γιώργο Παπαδάκη, Νάσο Αθανασίου: Μια είδηση που μόλις μας ήρθε, είπε κάποιος εκ των τριών τους. Απαγχονισμένος βρέθηκε στο σπίτι του ο Νικόλας Άσιμος, γνωστός αναρχικός καλλιτέχνης της πλατείας Εξαρχείων...Το ντεκόρ του στούντιο έφυγε για μερικά δευτερόλεπτα και στη θέση του έπεσε το σκοτεινιασμένο πρόσωπο ενός μεσήλικα που μετά βίας διακρινόταν το χαμηλωμένο βλέμμα του μέσα από τα πυκνά κατάμαυρα γένια και τα μακριά μαλλιά του. Στα επόμενα χρόνια φρόντισα να μάθω ποιος ήταν αυτός ο μυστηριώδης αυτόχειρας που στοίχειωσε τελικά την εφηβεία μου με τον ίδιο τρόπο που τη στοίχειωσαν και η Κατερίνα Γώγου, ο Παύλος Σιδηρόπουλος, αλλά και η Φλέρυ Νταντωνάκη. Η Φλέρυ, που μιαν ωραία πρωΐα της χτύπησε την πόρτα ο Άσιμος με την κόρη του βρέφος στα χέρια. Την κρατάς για λίγο; Επιστρέφω σε δύο ώρες περίπου...της είπε. Αυτές οι δυο ώρες εντέλει έγιναν 25 ολόκληρες μέρες! Κι έτσι λέγεται πως για ένα μήνα σχεδόν η Φλέρυ Νταντωνάκη θήλαζε με το ένα στήθος τη μοναχοκόρη της και με τ' άλλο τη μοναχοκόρη του Νικόλα Άσιμου! Οι Ιδανικοί Αυτόχειρες του Κώστα Καρυωτάκη στην άσπλαχνη Αθήνα του 21ου αι., οι άνθρωποι που επιχείρησαν μια επιτυχημένη δυστυχώς rock'n'roll βουτιά στο θάνατο και ο ελληνικός πολιτισμός στερήθηκε τους ίδιους και τη θεραπευτική κραυγή της απόγνωσης τους. Αν ο Άσιμος περιφερόταν ακόμη μεταξύ Πλάκας και Εξαρχείων, πιθανότατα να μην κατάφερνε ποτέ να χτίσει αυτόν τον, έστω μεταθανάτιο, μύθο γύρω απ' τη μορφή του και τη ναΐφ τέχνη του. Δε σηκώνει ήρωες η σημερινή εποχή. Γι' αυτό και ο Άσιμος από τότε είχε αγαπήσει πολύ το No more heroes των Stranglers. Όποτε δηλαδή έβρισκε χρόνο να κάνει και κάτι άλλο, όταν δεν πουλούσε εκείνες τις φοβερές ερασιτεχνικά ηχογραφημένες κασέτες του στο δρόμο ή όταν δεν έτρωγε ξύλο από τους κνίτες στα Προπύλαια. Άφησε ποσοτικά πολύ μικρό έργο ο Άσιμος σε σχέση με τα δεινά που πέρασε απ' τον κόσμο των ανθρώπων. Το 1975 κι ενώ είχε καταφέρει με τα χίλια ζόρια να εκδώσει δύο τραγούδια του σε δισκάκι 45 στροφών, έως και ο ρηξικέλευθος Μάνος Χατζιδάκις τον έκοψε απ' το Τρίτο Πρόγραμμα. Το σκεπτικό ήταν ό,τι τα τραγούδια του Άσιμου δεν είναι ποίηση...Λοιδωρήθηκε όσο κανένας άλλος καλλιτέχνης στην Ελλάδα, έδωσε στην κόρη του το όνομα της ηθοποιού μητέρας της, φυλακίστηκε από το επίσημο κράτος ως ταραξίας και αναρχικός, κατηγορήθηκε για βιασμό, έσωσε την καριέρα άλλων κορυφαίων τραγουδιστών, μπήκε στα γραφεία της MINOS και πήρε στο κυνήγι τους υπαλλήλους, οι οποίοι κρύφτηκαν στις τουαλέτες, διήυθυνε τα τραγούδια του σε στούντιο με...γκλίτσα, μέθυσε πολλές φορές στην Αραχώβης με μακαρονάδα και ούζο, παρέα με τον Κορδέλλα και τη Γώγου, αρρώστησε από ανίατη ψυχική ασθένεια και μια μέρα είπε το αντίο σε όλους και σε όλα. Πρόλαβε όμως να με κομματιάσει με την ψηλοκουβεντούλα που έπιασε με τον θεό στον Μπαγάσα του, τη φωνή της Χάρης Αλεξίου στο υπερευαίσθητο Παπάκι του και τη συνειδητοποίηση μιας μπουρδελοκοινωνίας που τρώει τα καλύτερα παιδιά της στη Μπαταρία και το Γιουσουρούμ του. Νομίζω δε θα ξαναϋπάρξει τέτοιου είδους καλλιτέχνης στη χώρα μας, απ' αυτούς που φτάνουν στα άκρα, παίζοντας μια ζωή με τη φωτιά και τον πόνο στην κορύφωση του. Δεν ήταν Frank Zappa για να αναγνωριστεί ως ένας πολύ μεγάλος συνθέτης. Περισσότερο μου φέρνει κάτι σε Moondog, τον τυφλό μουσικοσυνθέτη που έπαιζε στους δρόμους και έδινε εξαιρετικά τραγούδια σε άλλους (το All is loneliness π.χ. που ηχογράφησε η Janis Joplin στο ντεμπούτο άλμπουμ της και πρόσφατα διασκεύασαν και οι Antony & The Johnsons) για ένα κομμάτι ψωμί. Πριν λίγα χρόνια η MINOS (EMI πλέον) κυκλοφόρησε τα τραγούδια από μερικές κασέτες του Νικόλα Άσιμου σε διπλό cd, η Βιομηχανία του Πεζοδρομίου ονομαζόταν! Το κάθε cd διαρκούσε 35 λεπτά και όλο μαζί κόστιζε περίπου τριάντα ευρώ! Ντροπή και αίσχος και χαίρομαι που τους τα' χα σούρει τότε απ' τον ΗΧΟ. Υπήρξε αλήτης και χίπης! Το λέει και στο τραγούδι στο βιντεάκι, το ένα από τα δύο που του έκοψε ο Χατζιδάκις: τι να κάνω/ ήτανε γραφτό/ θέλω δεν το θέλω/ ό,τι τραγουδώ/ να το πουλώ να ζήσω...Και έζησε! Σαράντα χρόνια. Τόσα βάσταξε...

ΤΑ "ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑ" ΤΗΣ ΛΕΝΑΣ ΠΛΑΤΩΝΟΣ ΣΤΑ ΔΙΣΚΟΠΩΛΕΙΑ!

ΛΕΝΑ ΠΛΑΤΩΝΟΣ- ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑ- (ΟΔΟΣ ΠΑΝΟΣ)
Ο δίσκος της χρονιάς, για να μην πούμε της δεκαετίας, είναι γεγονός πια! Από την περασμένη Παρασκευή πωλείται στα δισκάδικα, αλλά και στα βιβλιοπωλεία του Ιανού στη Σταδίου και της Οδού Πανός στη Διδότου. Παραγωγός του ο ποιητής Γιώργος Χρονάς, που είχε εκδώσει επίσης σε βιβλίο συγκεντρωμένους τους ποιητικούς στίχους της δημιουργού, ενώ μας είχε προετοιμάσει εδώ και αρκετό καιρό με ένα αφιέρωμα που της είχε κάνει στο τεύχος Νο 125 του λογοτεχνικού περιοδικού του. Ομολογώ ότι ανησυχούσα ιδιαιτέρως γι' αυτό το περιβόητο comeback της σπουδαιότερης Ελληνίδας συνθέτριας. Για δυο λόγους: κατά πρώτον, ο προηγούμενος δίσκος της, η Τρίτη Πόρτα (2000) με τη Μαρία Φαραντούρη- και τον Γιώργο Νταλάρα σε ενάμισι τραγούδι- σε στίχους Θόδωρου Ποάλα, δεν είχε καμία σχέση με καμία προηγούμενη δουλειά της Λένας Πλάτωνος, απ' αυτές δηλαδή που δικαίως έχτισαν το μύθο της δικής της πρωτοποριακής παρέμβασης στην ελληνική μουσική. Όχι ό,τι μέσα στην Τρίτη Πόρτα δεν υπήρχαν όμορφα τραγούδια, σαν ακόμη και τον Πρίγκηπα που έλεγε ο Νταλάρας πλάι στο Είμαι του έρωτα παιδί, λόγου χάριν, αλλά όπως και να το κάνεις το όλο πράγμα ακουγόταν σα να...μην ήταν Πλάτωνος. Κατά δεύτερον, γνώριζα πως εδώ και δυο- τρία χρόνια η συνθέτρια μιλούσε με διάφορες εταιρείες προκειμένου να εξέδιδε ένα νέο κύκλο τραγουδιών, πάλι σε στίχους του Ποάλα, με τίτλο Ερωτογραφίες και με πιθανούς ερμηνευτή και ενορχηστρωτή, την Τατιάνα Ζωγράφου και τον Θόδωρο Κοτεπάνο αντίστοιχα. Χαίρομαι εν μέρει που δε βγήκε ο δίσκος αυτός την ώρα τούτη τουλάχιστον, διότι παρ' όλο που η Πλάτωνος ποτέ δεν έπαψε να ενημερώνεται για την ταχύτητα του ήχου και των μουσικών ρευμάτων, είχα την εντύπωση πως σκόπευε να κινηθεί ενορχηστρωτικά, ίσως και συνθετικά, εντός των στενών πλαισίων του λεγόμενου έντεχνου. Ευτυχώς, λοιπόν, που η επάνοδος της στη δισκογραφία γίνεται με ένα άλμπουμ όπως ακριβώς το επιτάσσουν οι καιροί! Πολύ ηλεκτρονικό, μα αποδεσμευμένο από υπερβολικά ενορχηστρωτικά τερτίπια! Με έναν αέρα home- studio, παραδόξως χωρίς να δίνει το παραμικρό δείγμα ερασιτεχνισμού ή σωστότερα μιας low budget παραγωγής. Εάν τα Ημερολόγια έβγαιναν τη χρονιά της Τρίτης Πόρτας, μια οκταετία πριν δηλαδή, απλώς θα λέγαμε ό,τι η Λένα Πλάτωνος κάνει πάλι τα δικά της. Τώρα, όμως, την εποχή που και ο, πιο άσχετος μέχρι πρότινος με την electronica, Έλληνας συνθέτης του λαϊκοέντεχνου ντύνει με λούπες, συνθετητές και breaks τα τραγουδάκια του, η Πλάτωνος έρχεται να ξαναβάλει κανονικά σε όλους τα γυαλιά! Σαν αυτά που φορούσε και καμάρωνε στο εξώφυλλο απ' τις Μάσκες Ηλίου της! Κατά προσωπική εκτίμηση ή μάλλον κατά προσωπικό κόλλημα, τα κομμάτια Ραντεβού, Θάλασσα και Μετακόμιση είναι από τα ωραιότερα που έγραψε στη σχεδόν 30χρονη δισκογραφημένη πορεία της! Το πρώτο με παραπέμπει κάθε φορά στο αγαπημένο σάουντρακ του Mike Oldfield για την ταινία The Killing Fields, το δεύτερο πουθενά (απλώς το λατρεύω!) και το τρίτο, με το trip-hop και προγκρεσσιβοροκάδικο στυλ του, στους Portishead όταν τους πρωτάκουσα το 1995 σε παμπ του Μονάχου κι έπαθα την πλάκα της ζωής μου! Για άλλη μια φορά είναι απορίας άξιο πως η γυναίκα αυτή καταφέρνει και γράφει τόσο προσωπικούς και συνάμα τόσο οικείους προς όλους, στίχους. Ναι, σ' αυτό ομολογώ ότι έχω μεγάλο ταλέντο! παραδέχτηκε η ίδια, χαρούμενη, στο τηλέφωνο κατά τη διάρκεια της εκπομπής. Ακόμη και η Ρωσική Ρομάντζα (Παίζοντας με τη Βικτωρία), που ερμηνεύει στα ρώσικα μια πραγματική Βικτωρία, η καλλίφωνη οικιακή βοηθός της, μοιάζει να είναι κομμάτι που αποχωρίστηκε από το προσωπικό της ημερολόγιο. Αν και αυτό συμβαίνει περισσότερο στην περίπτωση του τραγουδιού για την αιωνόβια μάντισσα Μαριέττα, στον Μιχήλ με την αναπόληση ενός μεγάλου και μάλλον σύντομου έρωτα, στην Πλατεία Καπνικαρέα που ακούγεται σαν τμήμα μιας ψυχαναλυτικής αναδρομής στην παιδική ηλικία και στην τελείως βιωματική Μετακόμιση, εφόσον η μετακόμιση της δημιουργού από τη λεωφόρο Αλεξάνδρας στον Χολαργό σηματοδότησε και όλο αυτό, για το οποίο μιλάμε όλοι σήμερα και θα μιλάμε για πολύ καιρό ακόμη! Ο Στέργιος Τσιρλιάγκος, ο 30χρονος μουσικός που κάθισε δίπλα στην Πλάτωνος σε συχνά εναλλασσόμενο ρόλο μαθητή και δασκάλου, είναι και ο αφανής ήρωας της υπέροχης αυτής δουλειάς, εκείνος που μετέδωσε στη συνθέτρια τις σύγχρονες γνώσεις του και υπηρέτησε με αγαπησιάρικο τρόπο το όραμα της. Όποιος ακούσει το cd προσεχτικά, αντιλαμβάνεται πόσο δίκαιο είναι που συνυπογράφουν την ενορχήστρωση. Πολύ μεγάλη ιστορία για ένα νέο παιδί, χαμογελούσε σεμνά όταν του είπα πως πιθανώς να μην έχει συνειδητοποιήσει ακόμη πού και σε τι ακριβώς ενεπλάκη το όνομα του και η καλλιτεχνική του υπόσταση. Αφήνω για το τέλος τον Γιάννη Παλαμίδα. Γερός- δυνατός που λένε, σα να μην πέρασε μια μέρα από τότε που τραγουδούσε και θρυμμάτιζε σε χίλια κομμάτια τη φωνή του στο Σαμποτάζ! Το ίδιο ακριβώς επιτυγχάνει και στο Αλίμονο! Τα εύσημα του πρέπει να πάρει και ο Πέτρος Παράσχης για το artwork, τόσο των Ημερολογίων της Πλάτωνος, όσο και των δισκογραφικών εργασιών που φέρουν την υπογραφή του σ' αυτόν τον διόλου αμελητέο τομέα! Δεν ξέρω για σας, όσοι έχετε ήδη και όσοι πρόκειται να αγοράσετε το cd αυτό, όμως εμένα με έχει γεμίσει χαρά και πληρότητα όπως συμβαίνει με κάθε αυθεντικό έργο τέχνης. Όπως επίσης με χαροποίησε και με συγκίνησε πριν από λίγες ώρες η Πλάτωνος, καθώς μου ψιθύρισε από τηλεφώνου στ' αυτί, σε άψογα αγγλικά το πρώτο της χίπικο τραγούδι που έγραψε στα 1970.
Ραντεβού, λοιπόν, αύριο Τρίτη στις 20.00 στον Ιανό! Προβλέπεται να γίνει το αδιαχώρητο πραγματικά! Στον αστερισμό της Λένας Πλάτωνος!

Κυριακή 16 Μαρτίου 2008

ΤΑ "ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑ" ΤΗΣ ΛΕΝΑΣ ΠΛΑΤΩΝΟΣ ΣΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ 105,5

Απόψε Στο Κόκκινο 105,5 (http://www.left.gr/) 20.30- 22.00 θα παρουσιάσω ολόκληρο το καινούργιο cd της Λένας Πλάτωνος! Μου δόθηκε αυτή η αποκλειστικότητα, με τον όρο να μιλάω κατά τη διάρκεια των τραγουδιών, ώστε να μην είναι εφικτή η κατ' οίκον αντιγραφή τους από το ραδιόφωνο. Συνηθισμένα τα βουνά στα χιόνια...Για το λόγο αυτό, σκέφτομαι να διαβάσω αποσπάσματα από το μονόπρακτο του Γιώργου Χρονά Η Λένα Πλάτωνος αγαπά την πεταλούδα Μπρένθις, καθώς και από το άρθρο του στη Lifo αυτής της εβδομάδας. Όλα αυτά, στο πρώτο μέρος της εκπομπής. Γιατί στο δεύτερο, είχα την ιδέα να καλέσω στο στούντιο τον Στέργιο Τσιρλιάγκο, τον νέο μουσικό που συνυπογράφει με την Πλάτωνος την ενορχήστρωση του δίσκου της! Η Λένα Πλάτωνος, λοιπόν, αγαπά την πεταλούδα Μπρένθις, όπως αγαπά και τους Jethro Tull και τους Pink Floyd, γι' αυτό και μαζί με συνθέσεις από όλες τις παλαιότερες δουλειές της, θα ακουστούν και κομμάτια των συγκεκριμένων συγκροτημάτων! Συντονιστείτε Στο Κόκκινο 105,5 στις 20.30 το βράδυ!
* Και επειδή μάλλον το' χω παρακάνει με τις απανωτές αναρτήσεις, σαν σήμερα γεννήθηκαν η Εύα Κοταμανίδου και η Σαβίνα Γιαννάτου- αγαπημένα μου πρόσωπα και οι δυο τους- και είναι ευκαιρία από δω να ευχηθώ να είναι πάντα καλά και δημιουργικές!

ΜΙΑ ΒΡΑΔΙΑ ΣΤΟΝ ΙΑΝΟ ΜΕ ΤΗ ΝΑΤΑΣΣΑ ΜΠΟΦΙΛΙΟΥ...

Ένα live στον Ιανό από τρία νέα παιδιά με αισθητική, όπως λέω και στο προηγούμενο post, δε μπορεί παρά να μου κινήσει το ενδιαφέρον. Ο συνθέτης Θέμης Καραμουρατίδης, ο στιχουργός Γεράσιμος Ευαγγελάτος και η ερμηνεύτρια Νατάσσα Μποφίλιου ένωσαν τις δυνάμεις τους για δεύτερη φορά και μας παρέδωσαν προ ημερών το cd με τίτλο Μέχρι το τέλος. Παραγωγός εταιρεία για μιαν ακόμη φορά, η Μικρή Άρκτος του Παρασκευά Καρασούλου, του ανθρώπου που ουσιαστικά προσπάθησε με τις περίφημες Ακροάσεις του να εγκαθιδρύσει ένα νέο φεστιβάλ Κέρκυρας, ούτως ειπείν, συμφώνως με τα χατζιδακικά πρότυπα. Απ' ότι πληροφορήθηκα, ακόμη δεν έχει ξεκινήσει η δημοσιογραφική διανομή του cd, επομένως επιφυλάσσομαι για την κριτική παρουσίαση του σε προσεχές post. Ας αρκεστώ, λοιπόν, σε μια κριτική του live που παρακολούθησα πριν από λίγες ώρες, ξεχωρίζοντας τί μου άρεσε και τί δεν μου άρεσε περισσότερο ή λιγότερο:

Κατ' αρχάς ξεκαθαρίζω πως η τριάδα Κραουνάκης- Νικολακοπούλου- Πρωτοψάλτη απέχει πολύ από τον δικό μου κόσμο. Αυτό δε σημαίνει πως δε σέβομαι τη δικαιωμένη μέσα στο χρόνο δουλειά τους. Το λέω, διότι αν κάποτε οι μεγάλοι πρέπει να την κάνουν σιγά- σιγά για να υπάρξει η εξέλιξη ή έστω η συνέχεια τους, αυτή σίγουρα βρίσκεται σε ό,τι ακριβώς κάνουν σήμερα η Μποφίλιου με τον Καραμουρατίδη και τον Ευαγγελάτο. Τραγούδια με λαϊκό έρεισμα αισθηματικής θεματικής ως επί το πλείστον, φτιαγμένα από 25άρηδες που ζουν την εποχή τους. Ο Ευαγγελάτος φαίνεται να το' χει πιάσει το νόημα λίγο καλύτερα από τους άλλους δύο καλλιτεχνικούς συντρόφους του. Οι στίχοι του στα Αλεξάνδρας και Μέχρι το τέλος- ακούστηκαν αμφότερα στο δεύτερο μέρος- παραπέμπουν στη Λίνα Νικολακοπούλου των αρχών του ΄80, τότε που η σχέση των δύο φύλων ως θέμα συνδυαζόταν με πινελιές κοινωνικής αιχμής, ενίοτε και υπερρεαλιστικής σάτιρας. Πραγματικά, απόψε άκουσα δύο καινούργια τραγούδια με υπόσταση και καλλιτεχνικό ανάστημα. Βγάζουν μια εσωστρέφεια και μια ενδόμυχη θλίψη οι στίχοι του Ευαγγελάτου που άλλοτε ταιριάζουν και άλλοτε συγκρούονται με τις μουσικές του Καραμουρατίδη. Όπως στην Παρέα, το αναμενόμενο σουξέ του δίσκου που κινείται σε απόλυτα κραουνακικούς γλεντζέδικους δρόμους και όμως εμένα μόνο τη διάθεση για γλέντι δε μου αφύπνισε ο στίχος. Ο Καραμουρατίδης, απ' την άλλη, υποθέτω θα γνωρίζει πως δεν κομίζει καμιά ιδιαίτερη μουσική πρόταση, υπηρετεί απλώς ένα αξιοπρεπέστατο νεοελληνικό τραγούδι με το αβαντάζ της επικοινωνιακής δύναμης, που απ' τη φύση της διαθέτει η συμβατική μελωδική γραμμή του. Του αξίζουν συγχαρητήρια για τις ενορχηστρώσεις, τόσο στα δικά του κομμάτια, όσο και στις αρκετές διασκευές που επιχείρησε. Η Μποφίλιου, τώρα, η βασίλισσα της βραδιάς είναι μια δυνατή φωνή. Ερμηνεία theatrale με σωστό χειρισμό των εκφραστικών μέσων της. Θεωρώ καλύτερες στιγμές της, εκτός του αγαπημένου πλέον Εν λευκώ, την απόδοση της στο αλμοδοβαρικό Un ano de amor και στο Τραγούδι της νύχτας, το τελευταίο ηχογράφημα της Φλέρυς Νταντωνάκη με τους Τερμίτες. Θεωρώ εξίσου άτυχη στιγμή, όμως και μάλιστα για πρώτο τραγούδι του β΄μέρους του προγράμματος, το Βράδυ από τον Καρυωτάκη της Λένας Πλάτωνος. Δεν της ταιριάζουν στοιχειωμένα τραγούδια της Μποφίλιου, όπως ακριβώς δε θα ταίριαζαν επ' ουδενί και τα δικά της κομμάτια στη φωνή της Σαβίνας Γιαννάτου. Επιπλέον, αν από κάτι χαρακτηρίζεται η Μποφίλιου ως ερμηνεύτρια είναι η ηδυπάθεια, την οποία δε βρίσκω καθόλου υπερβολική για το ρεπερτόριο που της αρέσει να εκτελεί. Τυχαίο που ο κόσμος σιγοτραγούδησε μαζί της τα Ήσυχα βράδια του Λάκη Παπαδόπουλου και της Μαριανίνας Κριεζή, ακόμη και τη μάλλον ξεπερασμένη μπαλάντα Πάρε με του Βασίλη Παπακων/νου και της Αφροδίτης Μάνου; Οφείλω να πω ότι θα ήθελα τη Μποφίλιου να τολμήσει να τσαλακώσει την λίγο καθωσπρέπει εικόνα της, από ενδυματολογικής μέχρι γενικότερα σκηνικής άποψης. Είναι πολύ καλό, έως και συγκινητικό, που ο χώρος γεμίζει από φίλους και αγαπημένα πρόσωπα, δεν είναι όμως και τόσο καλό την ώρα που ερμηνεύεις, να γυρνάς κάθε λίγο και λιγάκι και να σκας χαμόγελα ή να κλείνεις τα μάτια σαν ακκιζόμενη έφηβη. Ελπίζω να μην είμαι πολύ αυστηρός, δεδομένου ότι με δυο- τρεις ακόμη συντονισμένες κινήσεις εκ μέρους της, πιθανότατα να μιλάμε μελλοντικά για μία πολύ σπουδαία τραγουδίστρια. Δε δίστασα μάλιστα πριν από μερικά χρόνια στην κριτική του άλμπουμ Εκατό μικρές ανάσες στο περιοδικό ΗΧΟΣ να χαρακτηρίσω τη Νατάσσα Μποφίλιου φωνάρα! Ως γνωστόν, όμως, άλλο πράγμα ο δίσκος και άλλο το live, με το οποίο εκτίθεσαι κυριολεκτικά στο κοινό, που παραμένει αδηφάγο ακόμη κι αν σε γνωρίζει και ξέρει εκ των προτέρων τι πρόκειται να δει και ν' ακούσει από σένα. Πάντως, εγώ είδα κι άκουσα ένα συμπαθές live με μια καλοκουρδισμένη ορχήστρα, με καλό ήχο και, το κυριότερο, με φρέσκα τραγούδια που έχουν τη δυνατότητα να νικήσουν στη μάχη με το χρόνο. Ή έστω στην αναμέτρηση με την επικρατούσα λογική που θέλει τα τραγούδια φορτωμένα είτε με μπουζούκια, είτε με electronics. Τα τρία αυτά παιδιά κι εδώ έγκειται η ικανότητα του Καραμουρατίδη, φαίνεται να ξεπέρασαν τον εν λόγω διχασμό, βαδίζοντας σε συμβατικά- ξαναλέω- μονοπάτια, που τους ανήκουν όμως καθ' ολοκληρίαν και αποτελούν ανόθευτο προϊόν της νεανικής χημείας τους.

Σάββατο 15 Μαρτίου 2008

Η ΘΑΛΑΣΣΑ ΤΗΣ ΕΛΕΥΣΙΝΑΣ, ΤΗΣ ΠΛΑΤΩΝΟΣ, ΤΟΥ ΚΑΖΑΝΤΖΙΔΗ & ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ...

Με πήρε ο ύπνος στις 10 το πρωί ακούγοντας ξανά και ξανά το α λα Mike Oldfield Ραντεβού της Λένας Πλάτωνος. Κι αφού αυτό το ραντεβού όπως πάει δε θα γίνει ποτέ, πήγα στη Θάλασσα. Είχε χρόνια ένα καινούργιο τραγούδι να με εξωθήσει σε μια απρόβλεπτη δραστηριότητα. Πήρα το λεωφορείο και σε 20 λεπτά έφτασα στην Ελευσίνα, την πόλη- χωριό μεσ' στο κέντρο της Αθήνας. Στο πρώτο περίπτερο στην πλατεία πήρα τσιγάρα και την εφημερίδα...Ισοτιμία. Δίνει ένα καλό cd σήμερα, τον Γυάλινο Κόσμο. Όχι αυτόν του Τέννεσι Ουίλλιαμς, αλλά τον άλλο, του Απόστολου Καλδάρα και της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου με την ιερατική φωνή του Στέλιου Καζαντζίδη. Της πάει πολύ ο Καζαντζίδης της Ελευσίνας!

Με πήγε νοερά στα λαϊκά σαββατοκύριακα της πρώτης νεανικής ηλικίας μου με ολόκληρες οικογένειες έξω στις αυλές τους και τα ραδιοφωνάκια να φωνασκούν στη διαπασών με μπουζούκια και φαρφίζες του ΄60 και του ΄70. Η Λένα είχε 14 χρόνια να δει θάλασσα- το λέει η ίδια μεσ' στο τραγούδι της. Πόσο καλό θα της έκανε η βόλτα αυτή! Υποθέτω πως έτσι ξαναγεννιέται κανείς/ ανοίγοντας τον εαυτό του/ μοιρογνωμόνιο του ορίζοντα/ σε μιαν ανείπωτη αγκαλιά/ για τη μητέρα του κόσμου/ τη θάλασσα...
Δε γράφονται εύκολα τέτοια λόγια! Η Βάσω, η χήρα του Καζαντζίδη, μας έλεγε πως ο Στέλιος αγαπούσε τη θάλασσα, τη βαρκάδα, το μοναχικό ψάρεμα περισσότερο απ' οτιδήποτε άλλο. Μόνο εκεί, στο άνοιγμα του ματιού που ο ορίζοντας ενώνεται με τα ύδατα, άδειαζε το μυαλό του, καθάριζε η σκέψη του και διαλύονταν οι στενοχώριες του. Οι ψυχοθεραπευτές λένε πως μια καθημερινή βόλτα στη θάλασσα, ακόμη κι αν δε βραχείς, αρκεί για να πετάξεις στα σκουπίδια τα ψυχοφάρμακα.

Με τους στίχους της Πλάτωνος και τη στάση ζωής του Καζαντζίδη κάθισα μόνος σε μια καφετέρια ερημική, εκεί που απλώνεις το χέρι και πιάνεις το κύμα που σκάει στο πεζούλι. Κανένας άνθρωπος σε απόσταση χιλιομέτρων. Οι Ελευσινιώτες μάλλον δεν εκτιμούν ή απλά βαρέθηκαν την κωμόπολη τους και με την πρώτη γεμίζουν τα καφέ του κέντρου, Εξάρχεια, Κολωνάκι, τέτοια κοινότοπα πια μέρη. Την ηρεμία μου και τις σκέψεις μου διέκοψε μόνο ένας μαυριδερός- Ινδός ίσως- μικροπωλητής που κουβάλαγε μια τάβλα με παντός είδους μπιχλιμπίδια.

Πήρα το δρόμο της επιστροφής. Ευτυχώς η συγκοινωνία είναι τακτικότατη. Ανηφόρισα την οδό Παγκάλου και νόμιζα ότι θα εμφανιστεί η Κατερίνα Κούκα πάνω σε ποδήλατο για να μου τραγουδήσει την Ελευσίνα, ένα από τα ελάχιστα πλέον τραγούδια του Παντελή Θαλασσινού που μπορώ ακόμη ν' ακούω σε στίχους του Ηλία Κατσούλη. Έτσι την είχε κινηματογραφήσει η Αποστολία Παπαϊωάννου στο μικρού μήκους μελό Σπίτι της οδού Παγκάλου με το σενάριο του Ελευσινιώτη επίσης Χρήστου Δήμα. Τελειώνει και το φεστιβάλ ντοκιμαντέρ Θεσ/νίκης που ήθελα πολύ να παρακολουθήσω φέτος, μα δεν τα κατάφερα. Ο κόσμος, μαθαίνω, αδιαφόρησε και για τα ντοκιμαντέρ και πολύ περισσότερο για τα τεκταινόμενα με τους σκηνοθέτες. Τουναντίον, το' ριξε στο καμάκι και στα ξύδια κατά μήκος του λιμανιού. Το βράδυ λέω να είμαι στον Ιανό, ν' ακούσω κι εγώ επιτέλους τη δουλειά τριών νέων παιδιών με αναμφισβήτητη αισθητική. Αύριο, στο ραδιόφωνο, ο Χρονάς και η Πλάτωνος μου επέτρεψαν να παρουσιάσω ολόκληρα τα Ημερολόγια της- δε γνωρίζω αν έχω τη ραδιοφωνική πρωτιά, αλλά από τώρα σκέφτομαι την προσωπική μου μέθεξη και τη μοιρασιά της με όσους ακούσουν την εκπομπή. Μέχρι τότε, θα συνεχίσω να δακρύζω από μέσα μου με την ιστορία της Μαριέττας, του Μιχήλ, της Ντορούτσκα και του Ραντεβού μ' ένα μεγάλο έρωτα που δε σχετίζεται με συναγερμούς, με εξευτελισμούς, παρά κυλά αμέριμνος από το ροδί της Ανατολής ως το μελί της Δύσης.