1η ΙΟΥΛΙΟΥ 2009: ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ ΣΤΟ ΚΑΠΝΙΣΜΑ/ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΟ ΘΑΝΑΤΟ!

Παλιά ξεκίναγα το βιογραφικό μου ως εξής (σε γ΄πρόσωπο): Γεννήθηκε στον Πειραιά το 1974 κι έμαθε να καπνίζει και να χαρτοπαίζει στο ναό της Παναγίας Βλαχερνών. Με αυτή του την υποδομή διέπρεψε στο καφενείο του Μανώλη, γενόμενος δεκτός παρά το νεαρόν της ηλικίας του, όπου εκεί έμαθε τα άφιλτρα και το τσίπουρο κι έχεσε όλα τα άλλα κλπ. Η αλήθεια είναι όμως ότι ξεκίνησα το κάπνισμα στα 14 μου, στις τουαλέτες του 3ου λυκείου Κερατσινίου. Μάρκας Απ' όλων, δηλαδή ότι κάτσει, αφού πέρασε λίγος χρόνος μέχρι να εθιστώ απόλυτα στο Κάμελ. Ή για την ακρίβεια στο Τρακάμελ, μιας και δεν υπήρχαν πολλά φράγκα για τσιγάρο και όποτε υπήρχαν, προτιμούσα να τα χώνω σε δίσκους και βιβλία, με αποτέλεσμα να κρύβουν οι φίλοι μου τα πακέτα τους από μπροστά μου. Με εκδικήθηκαν όμως οι άλλοι φίλοι μου, οι αλλοδαποί, χρόνια αργότερα στο Παρίσι, όταν με είδαν να μπαίνω στην οικεία τους με μια κούτα από τα duty free και μου την αφάνισαν μέσα σε τρεις μέρες!

Θυμάμαι τη μάνα μου όταν ανακάλυψε ότι καπνίζω ένα χρόνο μετά, στα 15 μου. Είχα μπει ένα μεσημέρι σπίτι και με ρώτησε με μια ματιά όλο πίκρα, κραδαίνοντας το πακέτο Κάμελ στα χέρια της: Πες μου αλήθεια, την καμήλα εσύ την καπνίζεις; Η καμήλα, μάνα, δεν καπνίζεται, το πολύ- πολύ τρώγεται παστουρμάς, της απάντησα κι εγώ, μα δεν είχε γελάσει καθόλου τότε! Στα επόμενα χρόνια λάτρεψα το τσιγάρο και θεωρούσα αδιανόητο για έναν άνθρωπο να μην καπνίζει! Χαίρομαι που πρόλαβα το κάπνισμα στα αεροσκάφη και δε θα ξεχάσω μια πτήση Αθήνα- Μόναχο το 1995, όπου είχα καπνίσει λόγω της αεροπλανοφοβίας μου ένα ολόκληρο πακέτο μέσα σ' ένα τρίωρο!

Σε λίγες ώρες μας το κόβουν και επισήμως! Οι Από Πάνω Δυνάμεις, που θα' λεγε και ο Demis Roussos, λες και πρέπει να τους δώσουμε λογαριασμό για το πότε τα πνευμόνια μας θα γεμίσουν πίσσα και κατράμι ώσπου να αχρηστευθούν και να μας πετάξουν στις χωματερές τους. Έχετε δει τους τρελούς που είναι όλοι με ένα τσιγάρο στο χέρι; Έχετε αναρωτηθεί ποτέ γιατί οι έγκλειστοι στο Δρομοκαΐτειο και το Δαφνί, το μόνο που ζητάνε από τους απ' έξω, τους υγιείς, τους κανονικούς, είναι τσιγάρα; Έχετε νταλαβεριστεί ποτέ με τρελογιατρό να σας πει πόσο καταπραϋντική είναι η νικοτίνη στους διαταραγμένους εγκεφάλους των ψυχοπαθών; Έχει σταθεί ποτέ το βλέμμα σας σε μοναχικές γέρικες φιγούρες που καπνίζουν σκυφτές σε καφενεία της Λιοσίων; Πόσες φορές έχετε δώσει από το πακέτο σας σε κάτι εξαθλιωμένα παιδιά της Ομόνοιας που το δέρμα τους είναι τρυπημένο ως τους αστράγαλους; Λέγεται πως ο Μάνος Χατζιδάκις αγαπούσε ιδιαιτέρως τους άστεγους της Νέας Υόρκης που δεν ζητιάνευαν για να φάνε, αλλά για να εξασφαλίσουν τα τσιγάρα της ημέρας! Το έζησα κι εγώ αυτό, το καλοκαίρι του ΄94 στη Σαντορίνη, όταν με ένα φίλο φάγαμε τις πενήντα χιλιάδες δραχμές που είχαμε πάρει μαζί μας όλες κι όλες, φτάνοντας στο σημείο να κοιμόμαστε μέσα σε γιαπιά και να ζητιανεύουμε τσιγάρα από τους νέους κυρίως που απολάμβαναν φυσιολογικά τις διακοπές τους.

Ποτέ μου δε συμπάθησα τα στριφτά τσιγάρα, βιάζομαι πάντα τόσο πολύ να καπνίσω που φτιάχνω ατσούμπαλα τυροπιτάκια κάθε φορά αντί τσιγάρου. Γι' αυτό και μου αρέσει το πακέτο, το άνοιγμα του οποίου αποτελεί για μένα μια μικρή τελετουργία. Μέχρι το επόμενο! Στο στρατό στη Λήμνο υπήρχαν φαντάροι που με κοιτούσαν με τις ώρες πώς τραβούσα και φυσούσα τον καπνό! Δεν έχω ξαναδεί άνθρωπο να το απολαμβάνει περισσότερο από σένα, μου' χε πει κάποιος από δαύτους! Το 2006 τα Κάμελ αντικαταστάθηκαν από τα 25άρια Winston- μου τα κόλλησε ο Δημήτρης Πουλικάκος κατά τη διάρκεια του φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης. Λίγο αργότερα έμαθα πως και ο μέγιστος Frank Zappa, Winston κάπνιζε μέχρι τον θάνατο του από καρκίνο (του προστάτη και όχι του πνεύμονα, βέβαια)! Ξέρω πολλούς ανθρώπους που υποβλήθηκαν σε απρόσμενα μπάι- πας χωρίς να' χουν καπνίσει ποτέ στη ζωή τους. Και άλλους που είχαν συνταξιοδοτηθεί κι εκεί που ονειρεύονταν να πάνε να ζήσουν στα χωριά τους, τους ήρθε ο ταμπλάς και παρ' τους κάτω! Και οι πρώτοι και οι δεύτεροι, καπνιστές και μη καπνιστές, ούτε θα κινδύνευαν να πεθάνουν, ούτε θα πέθαιναν, αν είχαν φροντίσει να παίρνουν ένα τεταρτάκι αντικαταθλιπτικού φαρμάκου ενδεχομένως για το υπόλοιπο της άγευστης ζωής τους! Εγώ πάντως θέλω να πεθάνω ξαπλωμένος με ένα τσιγάρο στο στόμα, με πελιδνά χείλη, με κατακίτρινα δάχτυλα και με κάτωχρο πρόσωπο. Κι όταν αφήσω την τελευταία μου πνοή το αίμα όλο, άχρηστο πια για τη λειτουργία της καρδιάς, να μαζευτεί στο πρόσωπο, θέλοντας να απαλύνει, σαν ένας ακόμη ζωντανός οργανισμός στα τελευταία του, τη σκληρότητα του θανάτου μου.

Το' χω, δεν το' χω το δικαίωμα αυτό;

Και ποιος μπορεί να μ' εμποδίσει;

* μακράν το πιο επιτυχημένο σύνθημα διαμαρτυρίας της 1ης Ιουλίου 2009:

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΑΘΗΤΙΚΟΙ ΚΑΠΝΙΣΤΕΣ,

ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΝΤΙΠΑΘΗΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΚΑΠΝΙΣΤΕΣ!

** οι φωτογραφίες του post είναι της Δανάης Παναγιωτοπούλου

ΤΑ ΦΩΤΑ ΑΠΕΝΑΝΤΙ/ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

Αν είναι να 'ρθεις

θα 'ρθεις απ' τη θάλασσα
όχι γιατί καήκανε τα μονοπάτια
ούτε γιατί εξάντλησες τα δάση

και οι καρδιές των ελαφιών
και οι εικόνες που δεν έζησες

πάνω στο καύκαλο της γριάς χελώνας,
αλλά γιατί θα κόψεις

την κλωστή του ορίζοντα
με βάρκα που δεν έχει βαφτιστεί
και με λωρίδες από το σταρένιο δέρμα σου
θα δέσεις
τις φλέβες που έχουνε τριφτεί
στις ξύλινες προβλήτες των δακρύων

Ποίημα του Χρήστου Αγγελάκου

από τη συλλογή Τα φώτα απέναντι

Εκδόσεις Ίκαρος, 2008

Ο ταξιδιώτης γύρισε με άδεια τα μάτια.

«Δεν είσαι συ!» έκλαψε ο εγκαταλελειμμένος φίλος.

«Μου έταξες τη φωτιά που δεν σώνεται κι αυτό που μου φέρνεις δεν μπορεί παρά να 'ναι το τέλος».
Ο ταξιδιώτης κοίταξε τα άδεια του χέρια και είπε:

«Σου δίνω πράματα που δεν μπορείς να δεις˙ Τους θησαυρούς της γης πέρα από κάθε γη, τα μυστικά της θάλασσας πέρα από κάθε θάλασσα. Οι ψυχές μας έχουν σύνορα κι η αγάπη μας αναπόφευκτα θα προσαράξει εκεί που όλα αρχίζουν. Η σιωπηλή άκρη είναι γεμάτη ναυάγια. Την ψυχή μου την γύρισαν πνιγμένη μιας και τ' όνειρό της αψήφησε τον ανθρώπινο νόμο.
Με βλέπεις εδώ, αλλά δεν έχω επιστρέψει. Όσα δεν υπάρχουν είναι προορισμένα να ανατρέπουν τα όσα υπάρχουν, τα πλούτη που αποκτήσαμε.

Όταν θα 'ναι πια όλα χαμένα θα βρούμε το Άπειρο».

Ποίημα του Δημήτρη Καπετανάκη

Μυθολογία του Ωραίου, Ποίηση & Δοκίμια

Μετάφραση: Νάνος Βαλαωρίτης, Μανώλης Μαρκάκης

Εκδόσεις Χάρβεϋ, 1988

ΑΝ ΕΙΝ' Η ΜΑΛΑΚΙΑ ΕΓΚΛΗΜΑ...

Αποδεχόμενος χθες βράδυ την πρόσκληση του καλού μου φίλου Η. για δείπνο στη βεράντα του διαμερίσματος του, τράβηξα προς Κολωνάκι μεριά και συγκεκριμένα στην σικ οδό Πλουτάρχου! Πραγματικά, μια από τις πιο όμορφες βεράντες της Αθήνας με θέα στον Λυκαβηττό και όχι βέβαια στα μπαλκόνια των μεταναστών που φαίνονται κατά κόρον από την αντίστοιχη δική μου βεράντα. Κι εκεί που έλεγα του Η. είσαι τυχερός, γιατί μένεις σε ένα από τα ωραιότερα σπίτια του κέντρου με υπέροχη θέα, κάνουμε έτσι και από το ανοιχτό παράθυρο της απέναντι πολυκατοικίας βλέπουμε έναν τύπο να τον...παίζει αρρημανίως, παρακολουθώντας προφανώς κάποιο πορνό στο dvd της οικείας του! Αυτά είναι, είπα του Η., εγώ βλέπω τον Πακιστανό που προσεύχεται κι εσύ τον νεοέλληνα που μαλακίζεται! Ο δικός μου εκτελεί τα θρησκευτικά του καθήκοντα μες τη μοναξιά και τη φτώχεια του, ο δικός σου μες τη μοναξιά του επίσης και τη χλιδή του, δεν έχει καν τη στοιχειώδη συναίσθηση να κλείσει τις κουρτίνες του!

* ο τίτλος του post είναι δάνειος από το παλιό λαϊκό άσμα του Απόστολου Καλδάρα και της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου Αν ειν' η αγάπη έγκλημα

** κι εδώ ένα άλλο σχετικό, θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς, άψογο post της highvoltagepress:

http://highvoltagepress.blogspot.com/2009/06/blog-post_30.html

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΩΝ ΕΞΑΡΧΕΙΩΝ ΕΧΟΥΝ ΧΙΟΥΜΟΡ (VOLUME II)...

Επειδή τα σκουληκιάρικα τηλεοπτικά κανάλια μας δεν κάνουν άλλη δουλειά απ' το να αναμασούν με τον πλέον βλακώδη και ενοχλητικό τρόπο το γεγονός του θανάτου του Michael Jackson (συγκεκριμένα το Star προβάλλει αυτή τη στιγμή ένα αφιέρωμα στον Michael υπό τους ήχους του Carmina Burana- έλεος!), πάρ' τε να' χετε τρία ακόμη ευφάνταστα συνθήματα που θα δείτε πέριξ των Εξαρχείων:

(υποκλίνομαι στο ακόλουθο)...

* photos by b.l.

** πολύ χαίρομαι που οι δύο αναρτήσεις μου με τα εξαρχειώτικα μαϊκλτζακσονικά συνθήματα έχουν ήδη διαγράψει μια επιτυχημένη πορεία στο διαδίκτυο μέσα από πολλά και διαφορετικά links!

Κάτι σημαίνει αυτό!

*** εν τω μεταξύ, η μπουρδολογία της TV έχει φτάσει στο αποκορύφωμα της! Μόλις άκουσα σε ένα άλλο αφιέρωμα, αυτή τη φορά για τον ηθοποιό Σπύρο Καλογήρου, που έφυγε χθες από τη ζωή πλήρης ημερών, ότι ήταν για το ελληνικό θέατρο το αντίστοιχο του Michael Jackson για την pop μουσική! Ένας βασιλιάς, δηλαδή!

Ε, ρε πέτρες και γιαούρτια που θέλετε...

ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ ΕΦΕΡΑΝ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΣΤΗ ΒΕΡΑΝΤΑ ΤΗΣ ΠΟΛΥΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΗΣ & ΑΝΘΡΩΠΟΚΕΝΤΡΙΚΗΣ ΓΕΙΤΟΝΙΑΣ ΜΟΥ!

Χθες βράδυ είδα το διαμέρισμα μου όπως το ονειρευόμουν, σε μια κατάσταση δηλαδή που ζω κι εγώ ως νυχτερινός επισκέπτης σε διαμερίσματα άλλων στο κέντρο αυτής της πόλης. Η προγραμματισμένη συνέντευξη με τον Lolek για το δίφωνο, κατέληξε σε μια μάζωξη φίλων αγαπημένων στο μπαλκόνι του ρετιρέ, από τις δέκα το βράδυ μέχρι τις πέντε τα ξημερώματα, όταν το σκοτάδι άρχισε να διαλύεται. Από νωρίς, ο b.l. είχε απαθανατίσει με τον φακό του ένα βαλς που χόρεψαν ο Lolek μετά της Lucy- Λουκίας Μιχαλοπούλου. Έξω, στη βεράντα πάντα, ανάμεσα από σχοινιά με κρεμασμένα μανταλάκια και τον ιμάντα της τέντας που αντικατέστησε τη μανιβέλα μιας φανταστικής λατέρνας! Πόσο μ' αρέσει ν' ακούω το γρήγορο κλικ της μηχανής του b.l., που δεν έχει καμία σχέση με τις συνηθισμένες ψηφιακές, της μιας χρήσης, όπως τις λέω εγώ. Και τους ανθρώπους ν' ανεβαίνουν με το ασανσέρ και να μιλάνε ρουμάνικα, βεβαίως, άσχετα αν ο Γιώργης δήλωσε πως η περιοχή που κατοικώ είναι κάτι μεταξύ...Μπρονξ και Χάρλεμ! Την ίδια ώρα, ο Γιώργος- Ίκαρος Μπαμπασάκης και ο Αντρέας Παγουλάτος μέσα από τον ραδιοφωνικό Αφρό των Ημερών του Καναλιού 1 του Πειραιά, μας αφιέρωναν ηχογραφήσεις του, συνονόματου μου, Βραζιλιάνου τροβαδούρου Joao Bosco!

Ο Βασίλης Γισδάκης, ο Γιώργης Χριστοδούλου και ο Lolek συζητούσαν και σταματημό δεν είχαν, για το σημερινό ελληνικό τραγούδι που μιλάει πότε στη δική του γλώσσα και πότε στα αγγλικά, που εξαντλείται στις μεγάλες αφίσες των δρόμων και στις ερμητικά κλειστές σελίδες διανοούμενων, που υποφέρει στις πίστες και ανασαίνει σε μπαράκια και μικρές μουσικές σκηνές. Διότι, καλό το myspace- σίγουρα- μα τι να το κάνεις αν δεν τα πεις και από κοντά, σαν φυσιολογικός άνθρωπος που απολαμβάνεις τη συντροφιά του άλλου και την επικοινωνία; Χίλιες φορές το face to face από το facebook με λίγα λόγια...Την ώρα που η μπουκάλα με τη ρακή από μοναστήρι της Κρήτης άδειαζε, από το ανοιχτό παράθυρο της απέναντι πολυκατοικίας φαινόταν ένας Πακιστανός με το καφτάνι του που προσευχόταν όλο ευλάβεια γονατιστός στο πάτωμα! Τι υπέροχη εικόνα, συνοδεία του μαντσινικού Moonriver από τον Morrissey!

Κόκκινο κρασί, μαστίχα Χίου, λίγο δροσερό νερό μέσα στη μποτίλια- οβίδα από το Άμστερνταμ, flower- tea από την Κίνα, ένα ωραίο κορίτσι που μας θύμισε την Κική Δημουλά και τη Ρωσική Κιβωτό του Alexander Sokurov, μήλα και αχλάδια βιολογικής καλλιέργειας, η ελιά του Γιάννη Παλαμίδα που απαιτεί συχνότερο πότισμα και στο τέλος ένα παγωτό φυστίκι, έτσι, για να καταλάβω κι εγώ ότι μπήκε το καλοκαίρι ή, σωστότερα, μού το έφεραν οι φίλοι μου κι ακόμη ότι η μοναχικότητα είναι ισχυρή, αλλά όχι αήττητη.

Όταν έφυγαν όλοι, αδειάζοντας μου κανονικά τη γωνιά, κάθισα στη βεράντα για ένα προ του ύπνου τσιγάρο, μπροστά από τιγκαρισμένα τασάκια, πιάτα με φλούδια φρούτων, αδειανά μπουκάλια και ατάκτως ερριμμένα cd...Τι έγινε εδώ απόψε; αναρωτιόμουν κι αμέσως μετά με επισκέφτηκε η σπαρακτική Μιράντα του Κ. Βήτα, έτσι όπως είχε παιχτεί από την εκπομπή μου στο ραδιόφωνο αρκετές ώρες πριν:

να αγαπάς τους ανθρώπους/ μη φοβάσαι κανένα/ αν μ' ακούς φίλε τώρα περπάτησε με μένα/ δες τα χέρια μου, έχουν ματώσει/ με είχες φιλήσει, σε είχα πληγώσει/ μα αγαπώ τη ζωή, η ζωή ειν' αγάπη/ μου λείπεις πολύ, αλλά είμαι εντάξει...

ΔΥΣΚΟΛΕΣ ΩΡΕΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΛΑΚΗ ΚΑΡΑΛΗ

Ο Λάκης Καραλής, ο μαχητής της Αριστεράς και ο άνθρωπος που έγραψε τη δική του ιστορία με το, ηχογραφημένο στο Λονδίνο του 1971, Super Market του, δίνει μάχη να κρατηθεί στη ζωή, χτυπημένος από τον καρκίνο. Διαβάστε και διαδώστε την ανάρτηση του blog Μουσικά Προάστια που με συγκίνησε και με λύπησε βαθύτατα...

Κουράγιο, Λάκη!

http://mousikaproastia.blogspot.com/2009/06/blog-post_27.html

R.I.P. SKY SAXON (1946- 2009)

Ο καλλιτέχνης αυτός δεν πούλησε εκατομμύρια δίσκους, ούτε απασχόλησε τα ΜΜΕ για την ιδιωτική του ζωή. Διαμόρφωσε όμως την αντεργκράουντ pop κουλτούρα των μέσων της δεκαετίας του 1960, όταν έφτιαξε τους Seeds, μια από τις πρώτες μπάντες ψυχεδελικού garage, που υπήρξαν και η βασική επιρροή του ήχου των Doors! Τα κομμάτια The Wind blows your hair, Pushin' too hard (το βλέπετε στο video του post) και Can' t seem to make you mine έχουν περάσει ήδη στην ιστορία του rock'n' roll, δίπλα σε ηχογραφήσεις ανάλογων θρυλικών συγκροτημάτων, σαν τους Blues Magoos, τους Electric Prunes και τους Strawberry Alarm Clock. Στις αρχές των 70s, ο Sky Saxon ασπάστηκε την αίρεση του Ya Ho Wa, εξ ου και το παρατσούκλι Sunlight που απόκτησε, υπό το οποίο παρ' όλα αυτά διασκεύασε σε μια συλλεκτική πια βερσιόν το Born to be wild, το αθάνατο hit των Steppenwolf! Δημιουργικός μέχρι τα τελευταία του, ο Saxon είχε συνεργαστεί πρόσφατα με τους Smashing Pumpkins στη δισκογραφία, ενώ είχε εμφανιστεί και στο κλιπ του τραγουδιού τους Superchrist. Διαβάζω πως δεν έχει εξακριβωθεί μέχρι στιγμής η αιτία θανάτου του 63χρονου rocker, που την περίοδο της μεγάλης ακμής του είχε χαρακτηριστεί η αμερικανική απάντηση στον Mick Jagger των Stones! Ένας πρίγκιπας της γενιάς των λουλουδιών έφυγε στις 25 Ιουνίου του 2009, την ίδια μέρα και το ίδιο απρόσμενα μάλλον με τον βασιλιά της pop, Michael Jackson. Δυστυχώς εδώ δεν ισχύει το περίφημο Μοίρα κοινή των ανθρώπων, ο Θάνατος, γι' αυτό και σήμερα το πρωί που άκουσα μονοκοπανιά ολόκληρο το A full spoon of Seedy Blues, αισθάνθηκα ότι ήμουν ο μοναδικός που τον θυμήθηκε σ' αυτόν εδώ τον τόπο...

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΩΝ ΕΞΑΡΧΕΙΩΝ ΕΧΟΥΝ ΧΙΟΥΜΟΡ...

...ακόμη και με την περίπτωση του θανάτου ενός pop star! Αυτό αποδεικνύουν τουλάχιστον τα ολόφρεσκα συνθήματα που μόλις μάζεψα από τοίχους των Εξαρχείων και σας τα παραθέτω:

(και το κορυφαίο)

* photos by b.l.

R.I.P. MICHAEL JACKSON (1958- 2009)

Αν εξαιρεθεί το γεγονός πως ο Michael Jackson ετοίμαζε μεγάλη περιοδεία, η οποία θα ξεκινούσε στις 13 Ιουλίου από το Λονδίνο, δε με αιφνιδίασε ιδιαίτερα το γεγονός του θανάτου του από καρδιακή προσβολή στο σπίτι του στο Λος Άντζελες. Η φυσική συνέπεια μάλλον (και πολύ άργησε, αν θέλουμε να λέμε τα πράγματα με τ' όνομα τους) των απανωτών πλαστικοποιήσεων που είχε υποστεί την τελευταία 15ετία, κάνοντας όλους να μιλούν για το πρώτο μεταλλαγμένο ανθρώπινο ον. Αυτό ήταν που με είχε σοκάρει και μένα και όχι οι διαβόητες σεξουαλικές προτιμήσεις του για τα μικρά αγοράκια. Τι σχέση είχε το απωθητικό λευκό πλάσμα με τα ανασηκωμένα ρουθούνια και την ασθενική όψη με εκείνο το τροφαντό μαύρο παιδί με τα άφρο μαλλιά εποχής 70s και The Jackson 5;

Καμία, εκτός του ότι ήταν τελικά ο ίδιος άνθρωπος που θέλησε κάποια στιγμή να γίνει λευκός, αποποιούμενος τη φυλή του για δικούς του λόγους. Τερατωδία, κυριολεκτικά, και αν δεν είχε ταυτιστεί με τόση χλιδή, σκάνδαλα παντός είδους και φήμη παγκοσμίως, θα μπορούσε να τον έχει σκιτσάρει ως χαρακτήρα ακόμη κι ένας Federico Fellini στους χειρότερους και πιο δημιουργικούς εφιάλτες του! Το Billie Jean, πάντως, όπως και το Thriller ήταν αριστουργηματικές συνθέσεις που στοίχειωσαν την εφηβεία όλων των ανθρώπων της δικής μου γενιάς εκεί, γύρω στα τέλη της δεκαετίας του 1980, με τον ερχομό της δορυφορικής τηλεόρασης και του βρετανικού MTV. Ο Michael Jackson υπήρξε μοναδική περίπτωση καλλιτέχνη που είδε τον εαυτό του να μεταβάλλεται από βασιλιάς της pop σε αναλώσιμο προϊόν, σκέτη βορά, των ΜΜΕ του κόσμου όλου. Γι' αυτό και αποσύρθηκε στην έπαυλη του, όπου- σύμφωνα με φήμες- επιβίωνε μέσα σε καραντίνα τα τελευταία χρόνια. Η φάση του μου θυμίζει τον D. W. Griffith και τη Γέννηση ενός Έθνους, δηλαδή του Αμερικανού πρωτοπόρου κινηματογραφιστή που η δημιουργία του πιο φιλόδοξου και ρατσιστικού blockbuster της γένεσης του κινηματογράφου, τον οδήγησε στην αφάνεια και την κοινωνική κατακραυγή.

Σίγουρα πολλά βιβλία θα γραφτούν και πολλές ταινίες, μυθοπλασίας και ντοκιμαντέρ, θα γυριστούν, σε μια προσπάθεια σκιαγράφησης μιας από τις πιο αμφιλεγόμενες προσωπικότητες της μουσικής βιομηχανίας του 20ου αι.

ΚΑΙ Η ΛΙΝΑ ΝΙΚΟΛΑΚΟΠΟΥΛΟΥ ΣΤΟ TEAM ΤΟΥ ΚΟΥΝΔΟΥΡΙΚΟΥ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ!

Ας ανακοινώσω με ιδιαίτερη χαρά και τιμή ότι η Λίνα Νικολακοπούλου θα είναι η στιχουργός του τραγουδιού για τους τίτλους τέλους του ντοκιμαντέρ σε μουσική του Ηλία Λιούγκου! Διότι θα υπάρχει κι άλλο ένα τραγούδι μέσα στην ταινία, σε αγγλικούς στίχους που γράφει ο Lolek, πάντα σε μουσική του Λιούγκου (μαρτυράω εδώ και τον σκοπό της προ ημερών συνάντησης Λιούγκου- Lolek, που είχα κάνει post). Σαν έκπληξη κρατώ τα ονόματα των ερμηνευτών που θα τραγουδήσουν τα δύο αυτά τραγούδια μέσα στην ταινία! Συνάντησα σήμερα τη Λίνα Νικολακοπούλου στο σπίτι της, στο Γκάζι, για να κλείσουμε το deal (που λέει κι ο Demis Roussos) και έφυγα πριν από λίγο με την εντύπωση ότι είναι ένας από τους πιο ήρεμους ανθρώπους που' χω γνωρίσει στη ζωή μου. Αφού λοιπόν με ρώτησε αν είμαι παραπάνω από...25 ετών (I love Lina!) κι εγώ της είπα να βάλει άλλα δέκα χρόνια, προκαλώντας το σχόλιο της ότι το αδυνάτισμα και το κούρεμα με έκαναν...mp3, οδηγηθήκαμε σε μια πολύ όμορφη κουβέντα όλο εκπλήξεις, για μένα τουλάχιστον! Δεν γνώριζα, λόγου χάριν, ότι η σημαντική στιχουργός σε ηλικία 20 ετών δούλευε ως μοντέζ αρνητικού στο Παρασκήνιο της Σινετίκ και του Παπαστάθη, με αποτέλεσμα να γνωρίζει πολύ καλά τη διαδικασία πραγμάτωσης μιας κινηματογραφικής ταινίας! Ούτε βέβαια ότι δυο χρόνια αργότερα είχε δώσει στίχους της στον Μάνο Χατζιδάκι κι όταν εκείνος έφυγε, στο γραφείο του βρέθηκε ένας φάκελλος γεμάτος γραπτά που έγραφε απ' έξω με το γραφικό χαρακτήρα του Λίνα Νικολακοπούλου 22 ετών! Εφόσον μου ζητήθηκε, προσπάθησα να καθοδηγήσω τη Λίνα προς τη δομή που θα έχει η ταινία, δεδομένου ότι ακόμη δεν έχουμε μπει στο μοντάζ. Νομίζω τα πήγαμε αρκετά καλά, φτάνοντας μέχρι και του πως έχω στο μυαλό μου το κλείσιμο του ντοκιμαντέρ. Της είπα ακόμη ότι δεν είναι απαραίτητο να εμπνευστεί από τον Κούνδουρο αυτοπροσώπως, όσο από την περσόνα ενός καλλιτέχνη, είτε αυτός είναι σκηνοθέτης, είτε ζωγράφος, είτε συνθέτης, που όμως διένυσε μισό αιώνα ασχολούμενος με τον Άνθρωπο μέσα από την τέχνη του. Μη σ' ανησυχεί, γράφω κι εγώ ανθρωποκεντρικά μια ζωή, σχολίασε χαμογελαστή η Λίνα κι αμέσως μετά δήλωσε ότι απ' αύριο θα αρχίσει να εργάζεται! Το ίδιο περιχαρής είναι και ο Ηλίας Λιούγκος, που εδώ και ένα χρόνο εκκρεμούσε μία καλλιτεχνική συνάντηση του με τη Νικολακοπούλου. Κι επειδή εγώ τώρα αισθάνομαι κάπως σαν τον...κουμπάρο της υπόθεσης, ανυπομονώ για την ώρα που θα σας έχω post μέσα από το στούντιο!

Εν καιρώ!

ΝΑΤΑΣΣΑ ΜΠΟΦΙΛΙΟΥ, WE COULD' NT GET MUCH HIGHER!

Όταν η Νατάσσα Μποφίλιου τραγούδησε τους πάντες και τα πάντα! Από το Σιγά μην κλάψω του Γιάννη Αγγελάκα και το Summertime του Γκέρσουιν μέχρι τη Μαριάνθη των Ανέμων του Μάνου Χατζιδάκι και το, κατά Depeche Mode, Personal Jesus του Johnny Cash! Τόσο καλά και αρμονικά, όμως, ώστε ο Στέργιος Τσιρλιάγκος παρατήρησε δίπλα μου με χιούμορ: Αφού μας την έκαναν οι Depeche Mode και δεν ήρθαν, μας αποζημίωσε η Μποφίλιου! Παρ' όλο που έχω να παραδώσω τρεις συνεντεύξεις μέσα στο επόμενο 5ήμερο κι η απομαγνητοφώνηση μιας συνομιλίας είναι μεγάλο παλούκι (παρεμπιπτόντως χθες το απόγευμα ξεκίνησα να σενιάρω τον Ντέμη Ρούσσο για το ΠΟΠ+ΡΟΚ), εντούτοις με έψησε ο Στέργιος και περάσαμε από την Τεχνόπολη στο Γκάζι στην προγραμματισμένη και άψογα διαφημισμένη συναυλία της Νατάσσας Μποφίλιου. Πολύ λογική τιμή τα δέκα ευρώ του εισιτηρίου για τον νεαρόκοσμο κυρίως που είχε κατακλύσει τον χώρο, στο όρθιο περισσότερο, αφού τα καθίσματα είχαν καταληφθεί νωρίτερα προφανώς από τους πρεσβύτερους φαν.

Μπα, μάλλον δεν τα λέω σωστά, κοιτώντας πάλι την παραπάνω φωτογραφία! Τελικά οι νέοι ήταν εκείνοι που αποτέλεσαν το μεγαλύτερο μέρος του κοινού της χθεσινοβραδινής συναυλίας! Τους παρατηρούσα και σκεφτόμουν: Ποιοι νέοι όμως να ειν' αυτοί; Οι ίδιοι που τίμησαν το Synch Festival προ ημερών στον ίδιο χώρο; Που πέρασαν από τις πρόσφατες παραστάσεις της Λένας Πλάτωνος στο Κύτταρο; Η τελευταία γενιά του δοκιμαζόμενου και κορεσμένου πια έντεχνου, που ξέρει απ' έξω όλα τα τραγούδια του τρίο Μποφίλιου- Καραμουρατίδης- Ευαγγελάτος; Αυτοί δηλαδή που αποθέωναν τη συνομήλικη τους ερμηνεύτρια στα κομμάτια του Σταμάτη Κραουνάκη και στο λαοφιλές Τα κορμιά και τα μαχαίρια της Ελευθερίας Αρβανιτάκη;

Το έχω ξαναγράψει, σέβομαι τη συμβολή του Κραουνάκη στην ελληνική μουσική, μου αρέσουν ιδιαιτέρως μεμονωμένα τραγούδια του, αν και ουδέποτε μου πήγε ως συνθέτης. Το λέω εγώ αυτό, που σήμερα το μεσημέρι θα συναντήσω τη Λίνα Νικολακοπούλου για μια επικείμενη συνεργασία στο ντοκιμαντέρ που φτιάχνω. Η Μποφίλιου, τώρα, όπως και οι δύο συνεργάτες της, συνεχίζουν ακριβώς την παράδοση του διδύμου Κραουνάκης- Νικολακοπούλου, κάτι που επίσης έχω ξαναπεί από δω. Με αυτή τη λογική και σε μία περίοδο ανόδου της αγγλόφωνης εναλλακτικής σκηνής (βλέπε προηγούμενο post), όπου πολλοί μιλάνε για το τέλος του έντεχνου- έτσι όπως το συνηθίσαμε τουλάχιστον από τη δεκαετία του 1990 και μετά- η Νατάσσα Μποφίλιου ίσως είναι η μόνη τελικά που το στηρίζει με νύχια και με δόντια, πετυχαίνοντας με γεωμετρική πρόοδο να αυξάνει το κοινό της από την τελευταία μέχρι την επόμενη εμφάνιση της σε οποιονδήποτε χώρο! Δεν είναι και μικρό πράγμα!

Πως αλλιώς να εξηγήσεις τη θερμή νεανική ανταπόκριση στο υπέροχο Κάτω απ' τη μαρκίζα του Γιάννη Σπανού και του Μάνου Ελευθερίου ή στο οριακό Δίχτυ του Σταύρου Ξαρχάκου και του Νίκου Γκάτσου; Μέχρι χθες βράδυ είχα την εντύπωση πως αν ρωτήσω έναν σημερινό εικοσάρη αν του αρέσει η Μοσχολιού, θα μ' έπαιρνε με τις λεμονόκουπες! Με διέψευσε η ξανθή αυτή κοπέλα, γεμάτη ενέργεια και κέφι, που πηγαινοερχόταν από τη μια άκρη της σκηνής στην άλλη, βγάζοντας την ψυχή από το λαρύγγι της, όπως ένας ταχυδακτυλουργός διασκεδαστής θα έβγαζε λαγούς από το καπέλο του.

Νατάσσα, τραγούδα εσύ, κορίτσι μου, κι άσε τον bosko και τον φίλτατο ενορχηστρωτή της Πλάτωνος να έρχονται λίγο πιο high στις συναυλίες σου! Πάντως, έρχονται! Ξέρεις τι είναι εσύ να ερμηνεύεις το Εν λευκώ κι αυτοί να νομίζουν ότι όπου να' ναι θα σκάσει μύτη ο Jerry Garcia και θα βγάλει δίσκο με παραισθησιογόνα; Μόνο εσύ το καταφέρνεις κ α ι αυτό και προσωπικά σ' ευχαριστώ!

Ο LOLEK ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΗΜΕΡΑ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΚΛΑΥΘΜΩΝΟΣ!

Αποφασίζοντας να νικήσω τον πονοκέφαλο που μου προκάλεσε το προχθεσινό ατύχημα (δε μου έφταναν οι αντισηπτικές γάζες, πλακώθηκα τώρα και στις ασπιρίνες), είπα να περάσω χθες το απόγευμα από την πλατεία Κλαυθμώνος να δω πρώτη φορά live τον Lolek στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ημέρας Μουσικής! Μαζί μου ήταν και ο ποιητής Αντρέας Παγουλάτος, ο γκουρού μου μπορώ να πω, ο οποίος πολλά έχει ακούσει για τον Lolek κι ήθελε επίσης να τον δει επί σκηνής. Συνάντησα πολλούς φίλους αγαπημένους στην Κλαυθμώνος, τον Θανάση τον drummer που πλέον παίζει με τον Lolek κι έγινε και μπαμπάς, τον Θάνο τον μπασίστα, όπως και τον Γιάννη τον φωτογράφο, που με βοήθησε πολύ εκείνη τη δύσκολη μέρα στο γύρισμα με τον Κούνδουρο.

Ο Παγουλάτος χαρακτήρισε τον Lolek μια σπουδαία φωνή, εφάμιλλη του Tim Buckley στο πρώτο του ψυχεδελο- φολκ άλμπουμ, διατυπώνοντας την ευχή να εξελιχθεί ακριβώς όπως και ο μακαρίτης στους επόμενους δίσκους του. Δε θεώρησε ρηξικέλευθη τη μουσική του, του άρεσε πολύ όμως που ο νεαρός τροβαδούρος, βασιζόμενος στις παλιές φόρμες της τραγουδοποιίας, πέρασε κάποια νεωτερίστικα στοιχεία. Ακόμη, μου έδωσε δίκιο που θεωρώ το Alone with Lucy τραγουδάρα και υποσχέθηκε πως σήμερα το πρωί κιόλας θα πάει να αγοράσει το cd του!

Ο Γιάννης ο φωτογράφος που άκουγε παραδίπλα, μπήκε στην κουβέντα λέγοντας πως αυτός το' χει ήδη αγοράσει το cd, την επόμενη κιόλας μέρα από την εκπομπή μας με τον Lolek στο ραδιόφωνο! Ακόμη, μιας και φιλοξενεί αυτό τον καιρό αλλοδαπούς φίλους στο εξαρχειώτικο διαμέρισμα του, τους έβαλε να το ακούσουν κι αυτοί σχολίασαν ότι τούτος ο Έλληνας φτιάχνει μια εξαιρετική ιρλανδέζικη φολκ! Εκτίμησα τις γνώμες ανθρώπων που ούτως ή άλλως εκτιμώ, αν και μένα που το έχω λιώσει πια το Alone μού άρεσε η πιο φευγάτη ερμηνεία του Lolek, συγκριτικά με την πιο συμμαζεμένη του στο δίσκο, όπως και η άποψη να οδηγήσει με τη μπάντα του τη μπαλάντα Lord have you noticed σε ένα country παραλήρημα! Όσο για το Alone with Lucy, ξέρω, παραείμαι ένθερμος φαν, ακόμη πιστεύω όμως πως δεν έχω ακούσει ομορφότερο τραγούδι τα τελευταία χρόνια! Αυτά παθαίνει κανείς που πατάει τα τριάντα και μετά τον Χατζιδάκι ανακαλύπτει τον Yann Tiersen και τον Rene Aubry!

Περισσότερο όμως μού άρεσε τούτη η εικόνα, ο maitre Μάκης Μηλάτος, ο υπεύθυνος για όλο αυτό, το πνιγμένο στον νεανικό ιδρώτα, event στο κέντρο της Αθήνας, να στέκεται με θαυμασμό σχεδόν μπροστά στον Lolek και τους μουσικούς του! Φοβερός, Μάκη ε; του είπα, εννοώντας φυσικά τον τραγουδοποιό που ετοιμαζόταν να τραγουδήσει! Και ο Μηλάτος συμφώνησε, χαμογελώντας εγκάρδια και γνέφοντας με το κεφάλι του! Λίγο παραπέρα, ένα ζευγάρι χόρευε στο ρυθμό του A valse of a true romace, κάτι που είχα να δω από πέρσι στη συναυλία του Leonard Cohen, όταν επίσης πιο ηλικιωμένα ζευγάρια εκεί τότε άρχισαν να χορεύουν βαλς με τις πρώτες νότες του Dance me to the end of love!

Ακολούθησαν οι καταπληκτικές electro- pop Berlin Brides, λίγο προτού οι βετεράνοι Last Drive σαρώσουν την τιγκαρισμένη στον κόσμο πλατεία με το ωμό rock'n'roll τους! Όταν βγήκε ο Νίκος Πορτοκάλογλου, είπαμε να την κάνουμε σιγά- σιγά. Ο Παγουλάτος την είχε κάνει πρώτος με το που τελείωσε το πρόγραμμα του ο Lolek, οπότε με τον Γιάννη the photographer ξεχυθήκαμε κι εμείς στα μπαρ πέριξ της πλατείας Συντάγματος!

ΟΤΑΝ Η ΓΙΑΝΝΑ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΥ ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ & ΔΙΑΤΑΖΕΙ!

Η είδηση ήρθε χθες το πρωί από συνάδελφους Στο Κόκκινο 105,5: η Γιάννα Αγγελοπούλου, λέει, μετά του συζύγου της, Θόδωρου Αγγελόπουλου (ουδεμία σχέση με τον μεγάλο σκηνοθέτη) αποφάσισαν να βάλουν λουκέτο στον City 99,5 και στον Ελεύθερο Τύπο, επειδή μπήκαν μέσα οικονομικά και κατάλαβαν πως δεν είναι τελικά και τόσο εύκολη υπόθεση να γίνεις Μεγιστάνας του Τύπου στη Μπανανία των Βαλκανίων. Το αληθινό πρόσωπο του στυγνού και άτεγκτου καπιταλισμού, μακριά από κρουαζιέρες με κότερα, γκλαμουράτες Ολυμπιάδες και συντηρητικά κιτσάτα συνολάκια με υπογραφή εκ Παρισίων! Ψάχνω τον Γιάννη Λώλο του City 99,5 και τη Δέσποινα Σαββοπούλου του Ελεύθερου Τύπου, η οποία έγραφε και στο δίφωνο ένα φεγγάρι, μα δε σηκώνουν τα τηλέφωνα. Εν τω μεταξύ, από το Κανάλι 1 μου τηλεφωνούν για συντονισμένες ενέργειες διαμαρτυρίας προς συμπαράσταση των δημοσιογράφων, των μουσικών παραγωγών και των τεχνικών που χάνουν τη δουλειά τους. Τα ίδια και Στο Κόκκινο 105,5- μπορείτε να δείτε εδώ τη σχετική ανάρτηση του αδερφού blog ΘΗΡΙΑ ΕΝΗΜΕΡΑ: http://thiriaenimera.blogspot.com/2009/06/1055.html

Δεν ξέρω τι θα έκανα αν βρισκόμουν στη θέση των συναδέλφων που εντελώς απροειδοποίητα, έτσι, επειδή του κάπνισε του αφεντικού, μένουν χωρίς εργασία, αλλά μπορώ να πω με κάθε σιγουριά πως θα δεχόμουν να δουλέψω για τη Γιάννα Αγγελοπούλου μόνο αν κινδύνευα να βγω με χαρτόκουτο στην Ομόνοια κάποια στιγμή στη ζωή μου. Από κει και πέρα, παρακολουθώ όπως όλοι τις εξελίξεις και δηλώνω από δυσαρεστημένος έως και φρικαρισμένος με κάθε έναν ραδιοφωνικό σταθμό και κάθε μία εφημερίδα που κλείνουν, στερώντας από αποδεδειγμένα παραγωγικούς ανθρώπους το αναφαίρετο δικαίωμα στην εργασία, όποια κι αν ειν' αυτή!

Ο ΡΙΤΣΟΣ ΤΗΣ ΠΛΑΤΕΙΑΣ!

Χθες βράδυ ανταποκρίθηκα στην πρόσκληση του καλού μου φίλου, του ποιητή Αντρέα Παγουλάτου, να μεταβώ στην πλατεία του Αγ. Γεωργίου στον Κορυδαλλό, όπου θα παρουσίαζε ένα αφιέρωμα στον Γιάννη Ρίτσο με τη συμβολή της Εύας Κοταμανίδου στις απαγγελίες, της Ντένιας Κουρούση στο τραγούδι, του Νεοκλή Νεοφυτίδη στο πιάνο, του Παναγιώτη Μπούσαλη στην κιθάρα και στο τραγούδι, του Επίκουρου Τριανταφυλλίδη στο βιολί και του Χρήστου Κωνσταντίνου στο μπουζούκι. Αφενός ήθελα να συναντήσω την Εύα, με την οποία θα συνεργαστούμε στο ντοκιμαντέρ για τον Κούνδουρο (θα διαβάσει μερικά αποσπάσματα από το βιβλίο του Σολδάτου) και αφετέρου το συνδύασα με ένα πέρασμα από το πατρικό μου, να δω λίγο και τους δικούς μου που μ' έχουν χάσει κι η μάνα μου πολύ στενοχωριέται. Ο Παγουλάτος υπήρξε προσωπικός φίλος του Ρίτσου από τη δεκαετία του 1960, όταν ως έφηβος ποιητής τού είχε πάει τα ποιήματα του. Τον ίδιο καιρό μάθαινε τις μελοποιήσεις του Σπήλιου Μεντή στον Ρίτσο με τη Γιοβάνα και βέβαια τον, κατά Μίκη Θεοδωράκη, Επιτάφιο του με τον Γρηγόρη Μπιθικώτση και την Καίτη Θύμη. Η δε Κοταμανίδου, αριστερή από κούνια- που λένε- και μια από τις σημαντικότερες ηθοποιούς μας είναι πάντα η πλέον κατάλληλη να απαγγέλλει κομμάτια από τη Σονάτα του Σεληνόφωτος και τον Επιτάφιο.

Η βραδιά, λοιπόν, είχε όλες τις προδιαγραφές να κυλήσει καλά ή έστω έτσι όπως αρμόζει στον ποιητή της Ρωμιοσύνης. Και μάλλον όλα πήγαν καλά, αν υποτεθεί πως το κοινό, αποτελούμενο αποκλειστικά από άνδρες και γυναίκες ηλικίας sixty plus, καταχειροκροτούσε τους καλλιτέχνες που μέσα σε δύο γεμάτες ώρες τους θύμισαν τα δεινά ενός ολόκληρου λαού: Κατοχή, Εμφύλιος, Μακρόνησος, κατ' οίκον περιορισμοί, χούντα, βασανιστήρια κλπ. Εγώ αναρωτιέμαι μόνο τι έφταιξε και δεν έβλεπα την ώρα να τελειώσει η εκδήλωση...Ας σταχυολογήσω μερικούς πιθανούς λόγους: α) μπορεί να ήταν τα λόγια του Δημήτρη, του συνεργάτη μου, που την ώρα που τραβάγαμε το υλικό του Κούνδουρου από τα Τραγούδια της Φωτιάς, γύρισε και μου είπε: σκέψου ότι το 1974 οι Rolling Stones είχαν ήδη βγάλει το Goats Head Soup και ο Captain Beefheart το Trout Masc Replica κι εμείς εδώ ακούγαμε τον Επιτάφιο του Θεοδωράκη και το Καπνισμένο τσουκάλι του Λεοντή! Κατάντια κανονική! β) ίσως το ότι έχω αποστασιοποιηθεί πλέον πολύ από το λεγόμενο έντεχνο τραγούδι και δη το πολιτικό του ΄70 με αποτέλεσμα να θεωρώ λίγο κουλό κάποιος να βάζει στο cd- player του εν έτει 2009 το Σώπα όπου να' ναι θα σημάνουν οι καμπάνες ή το Και να, αδερφέ μου. Σαφώς και υπάρχει σεβασμός εκ μέρους μου σ' αυτά τα έργα και χαίρομαι που τα γνωρίζω απ' έξω κι ανακατωτά, αλλά να, πως να το πω, δε μπορώ να φανταστώ έναν εικοσάρη να ρωτάει σήμερα την υπάλληλο του Metropolis πότε θα ξαναφέρουν τα 18 λιανοτράγουδα της πικρής πατρίδας με τον Νταλάρα! Ενώ τον Μεγάλο Ερωτικό του Χατζιδάκι ή το Sweet Movie... γ) μπορεί ακόμη να βγαίνουν τώρα οι συνέπειες της...υπερκατανάλωσης του Επιτάφιου στα εφηβικά μου χρόνια. Διότι, ναι μεν αγόραζα τους δίσκους του Bob Dylan και του David Bowie, στο σπίτι όμως απ' το πρωί ως το βράδυ ακούγαμε Γιε μου, σπλάχνο των σπλάχνων μου και Στο παραθύρι στέκοσουν! On line σύνδεση με τον Περισσό και το Σπίτι του Λαού, που τότε ακόμη ντρεπόσουν να μπεις χωρίς να έχεις πλύνει τα πόδια σου πρώτα ή τουλάχιστον έτσι θέλαμε να πιστεύουμε! δ) εκείνο το ευφυέστατο ξεκαρδιστικό άσμα του Τζίμη Πανούση από το Hard Core live στο Κύτταρο που μου ήρθε απρόσκλητο στο μυαλό: Όχι άλλο Νταλάρα, Πάριο κι Αλεξίου, Ρίτσο σε νταμάρια, κουλτούρα καφενείου κλπ. Η πιο επιτυχημένη απομυθοποίηση του βαρύγδουπου μεταπολιτευτικού ιδεώδους!

και ε) το γεγονός ότι είχα καιρό να συναντήσω τους καλλιτέχνες φίλους μου, να κάτσουμε κάπου και να τα πούμε σαν άνθρωποι με τις ιστορίες μας από τα παλιά, τα σχέδια μας για το μέλλον και τις πλάκες μας! Όσο η ώρα περνάει, συνειδητοποιώ πως η πλάστιγγα γέρνει προς τον τελευταίο πιθανό λόγο! Εξ ου και μόλις η συμπαθητική πλατεία άδειασε από τις πλαστικές καρέκλες και οι κουλτουριάρηδες 60άρηδες είχαν πια αποχωρήσει, εγώ πήρα την παρέα μου και τη βγάλαμε με σουβλάκια σε λαϊκό σουβλατζίδικο του Κορυδαλλού. Εκεί, μιλήσαμε για τα πάντα, αφήνοντας ασυναίσθητα εκτός την αναμφισβήτητη αξία του Γιάννη Ρίτσου. Αντιθέτως, ο Παγουλάτος πολύ με χαροποίησε όταν μου είπε πως ο μεγάλος Jean Cocteau υπήρξε φανατικός του καζίνου, γράφοντας μάλιστα και αρκετά αξιόλογα ποιήματα για συνανθρώπους του που καταστράφηκαν μέσα στη ραστώνη καπνού, κόκας και τζόγου! Respect! Στον Cocteau, βέβαια, και σε όλους τους κατεστραμμένους του κόσμου τούτου! Άντε, και στον Γιάννη Ρίτσο!

ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΟΝ EVRIPIDIS & HIS TRAGEDIES!

Του τη χρώσταγα τη συνέντευξη του Evripidis & His Tragedies- κατά κόσμον Ευριπίδη Σαμπάτη- από την τελευταία φορά που' χε έρθει στην Ελλάδα και κάναμε εκπομπή στο ραδιόφωνο. Τον είδαμε και πριν από λίγες μέρες στο Synch Festival να παρουσιάζει τα τραγούδια του πρώτου άλμπουμ του, όχι όμως μόνος του στο πιάνο, αλλά με τους μουσικούς που τον συνοδεύουν στα live του στη Βαρκελώνη. Η συνέντευξη θα δημοσιευθεί σε κάποιο προσεχές τεύχος του ΠΟΠ+ΡΟΚ και θα φανερώσει άγνωστες, τουλάχιστον στους Έλληνες φαν του, πτυχές του πολυσχιδούς ταλέντου του Ευριπίδη. Ανάμεσα τους, τη μουσική που έγραψε πρόσφατα για μια ισπανική μικρού μήκους ταινία, τα τραγούδια και τα οργανικά θέματα για μια παράσταση video- art, καθώς και κάποια στοιχεία για το δεύτερο δίσκο του που δουλεύει αυτό τον καιρό. Ένα νέο ευχάριστο είναι ότι επιτέλους το πρώτο άλμπουμ του θα κυκλοφορήσει σύντομα καί στη χώρα μας σε διανομή της ανεξάρτητης Inner- Ear.

Άντε, γεια μας, Ευριπίδη και με το καλό να μας ξανάρθεις!

* οι photos του post είναι της Μαντάμ Αστέρως Κουλίδου

BLOOD, MOTHER, BLOOD!...Ή ΕΝΑ ΕΠΕΙΣΟΔΙΑΚΟ 24ΩΡΟ!

Μα να μην προνοήσω να τραβήξω καμιά φωτογραφία πριν από λίγη ώρα, να τρομάξουν οι διαδικτυακοί επισκέπτες μου, που ήμουν από την κορφή ως τα νύχια βουτηγμένος στο ίδιο μου το αίμα και σε κατάσταση απόλυτου πανικού...Σηκώθηκα στις δύο το μεσημέρι, παρ' όλο που κοιμήθηκα στις δέκα το πρωί (θα εξηγήσω παρακάτω το λόγο)! Άναψα το θερμοσίφωνα να κάνω ένα μπάνιο και άφησα ανοιχτό το μεταλλικό πορτάκι του εντοιχισμένου πίνακα. Με την τσίμπλα στο μάτι, πηγαίνοντας να φτιάξω καφέ, έδωσα μια απρόσεχτη κουτουλιά έτσι που η άκρη του πίνακα καρφώθηκε στο μέτωπο μου. Το αίμα άρχισε να τρέχει με τους κουβάδες, που λένε, χωρίς κανέναν πόνο κι εγώ, γνωστός χέστης, βλέποντας πως δε σταματούσε με τίποτα άρχισα να σκέφτομαι πως θα με βρουν πεθαμένο τρεις μέρες μετά μέσα σε μια λίμνη αίματος! Τοίχοι, μοκέτες, ρούχα βάφονταν κατακόκκινα εν ριπή οφθαλμού, την ώρα που δεν προλάβαινα να συναλλάζω πετσέτες πάνω στην πληγή. Απίστευτα δυσάρεστο συναίσθημα να αιμορραγείς και να βλέπεις χοντρόπετσες πετσέτες να στάζουν αίμα νοτισμένες απ' άκρη σ' άκρη! Δε θυμάμαι που βρήκα το κουράγιο και τηλεφώνησα της διαχειρίστριας στον από κάτω όροφο! Πεθαίνω, κυρία μου, αιμορραγώ, ειδοποιήστε το 166, της είπα κι η φουκαριάρα έπαθε ταράκουλο! Ανέβηκε πάνω, της άνοιξα και μόλις αντίκρισε εμένα και το διαμέρισμα σε κατάσταση...Freddy Krueger, άρχισε σχεδόν να κλαίει! Τι πάθατε, δεν είναι δυνατόν, πως γίνατε έτσι; φώναζε πιο πανικοβλημένη κι από μένα ακόμα! Τρέχα, κυρά μου, κάλεσε το 166, της κάνω, που θα το συζητήσουμε κιόλας! Ξαναπάει κάτω, εγώ να πιέζω την πετσέτα πάνω στην πληγή, περιμένοντας. Με παίρνει στο κινητό...Κύριε Αντώνη, τι να τους πω; με ρωτάει. Ότι χτύπησε ο κ. Βοσκαΐτης; Πες ότι θες, της απαντώ, κάνε γρήγορα, μόνο σε ικετεύω! Στο μεταξύ, είχα ήδη ειδοποιήσει τη maira del mar, η οποία μαζί με την angel έσπευδαν ήδη στον τόπο του δυστυχήματος! Στη διαδρομή έλεγαν: κι αν έχει λιποθυμήσει απ' την αιμορραγία, δε θα πρέπει να σπάσουμε την πόρτα; Τα δυο κορίτσια ήρθαν, εκτός βέβαια από το 166 που έχουν περάσει πλέον τέσσερις ώρες κι ακόμα το περιμένουμε...Τώρα, για να λέμε και του στραβού το δίκιο και να μην κατηγορούμε μια ζωή τις κρατικές υπηρεσίες αδίκως, ποιος μου λέει εμένα ότι η ταλαίπωρη διαχειρίστρια μεσ' στον πανικό της δεν τηλεφώνησε στο 11880 ή στην On Telecoms αντί του 166, ως δηλαδή όφειλε...Την έχω ικανή! Με τα πολλά, η angel είχε τη φοβερή ιδέα να βάλουμε πάγο στην πληγή κι επειδή παγάκια δεν υπήρχαν στην κατάψυξη του ψυγείου μου, αρκεστήκαμε σε κατεψυγμένο αρακά με πατάτες και καροτάκια (τύπου Μπαρμπα- Στάθης)! Έκανε δουλειά ο αρακάς σε συνδυασμό με την πετσέτα και η αιμορραγία σταμάτησε αμέσως όπως θα έκλεινε μια βρύση! Η maira del mar επίσης ανέλαβε τη φασίνα και μέχρι πριν μια ώρα σφουγγάριζε πατώματα και έπλενε τοίχους. Μια φίλη φαρμακοποιός που τηλεφωνηθήκαμε μού είπε να μη φοβηθώ καθώς το μέτωπο του ανθρώπου είναι γεμάτο από αιμοφόρα αγγεία και νευρικές απολείξεις και ήταν επόμενο να χάσω τόσο πολύ αίμα. Εφόσον η αιμορραγία σταμάτησε λοιπόν, αφήνοντας μια πολύ μικρή σχισμή δύο πόντων, γλίτωσα τα ράμματα. Θαυματουργός ήταν και ο αντισηπτικός επίδεσμος σε μορφή σπρέι που είχε την καλωσύνη να μου φέρει η angel απ' το σπίτι της. Αυτά είναι! Άμα έχεις τέτοιους φίλους, τι να τα κάνεις τα νοσοκομεία και τα έκτακτα περιστατικά; Συμπέρασμα: ο bosko φτηνά τη γλίτωσε, είναι καλά και δε θα πεθάνει και τώρα περνάει ευθέως στο επόμενο θέμα του post!

Χθες, ακολουθώντας την προτροπή φίλου μουσικού παραγωγού και φανατικού τζογαδούρου εδώ και μία 20ετία, επισκέφθηκα το καζίνο Λουτρακίου! Μπήκαμε στις 9 το βράδυ και βγήκαμε στις 10 σήμερα το πρωί! Καλά τα πήγα για πρωτάρης, δε μπορώ να πω! Ξεκίνησα να παίζω black jack με εκατό ευρώ, τα έκανα τριακόσια, μετά τα έχασα, δανείστηκα άλλα εκατό, τα ξανακέρδισα, ώσπου άνοιξε το φύλλο και να μην τα πολυλογώ έφυγα με κέρδος εξακοσίων ευρώ στην τσέπη! Ορίστε, μωρέ μαλάκα, μου έλεγε ο φίλος μου, σου βγαίνει η πίστη να τρέχεις στις συνεντεύξεις και εδώ τα πήρες σε μια νύχτα! Φυσικά και αστειευόταν, καθώς κάνουμε εν μέρει το ίδιο επάγγελμα και γνωρίζει ακόμη πόσο πρεζάκι μπορείς να γίνεις εύκολα με το τζόγο! Χωρίς καμία διάθεση διδακτισμού, το είδα αυτό με τα ίδια μου τα μάτια! Ανθρώπους, υποτίθεται σοβαρούς, να κλαίνε δίπλα μου, καθώς έχασαν ολόκληρες περιουσίες! Είδα ακόμη νέους, αγόρια και κορίτσια, να τρώνε τα λεφτά του μπαμπά γύρω απ' το τραπέζι του χαρτοπαίγνιου και να το χαίρονται κιόλας! Κατά τις 7 το πρωί, δεν κρατήθηκα και ρώτησα μια σικάτη κυρία, γύρω στα εβδομήντα, που παίζαμε μαζί τουλάχιστον για ένα τρίωρο: Έτσι, είμαι περίεργος να μου πείτε τι ώρα θα πάτε για ύπνο στην ηλικία σας! Κι αυτή, εύλογα μάλλον προσβεβλημένη, μου απάντησε: Γιατί, ενοχλώ κανέναν; Έχω τα παιδιά μου, δυο εγγονάκια κι ειν' η μόνη μου διασκέδαση! Κερδίζετε ή χάνετε; την ξαναρώτησα για να λάβω την αποστομωτική απάντηση ε, απόψε δε με πήγε, έχασα δυόμισι χιλιάρικα, αλλά εκεί θα κολλήσουμε; Επειδή όμως εγώ συνειδητοποίησα ότι είχα ήδη κολλήσει άσχημα, λέω του φίλου μου σήκω να φύγουμε, διότι εδώ μέσα δεν έχω καμία συναίσθηση του χρόνου και φοβάμαι πως θα κλείσουμε 24ωρο χωρίς να το καταλάβουμε! Είχαμε κάνει και την καλή μπάζα, οπότε ούτε γάτα, ούτε ζημιά. Στην επιστροφή με τ' αυτοκίνητο από Λουτράκι προς Αθήνα, με πήρε ο ύπνος και απ' ότι πληροφορήθηκα, παραμιλούσα κι έλεγα εφτάρι, όχι, μην τραβήξεις από εφτάρι! Σκέτος τραγέλαφος με λίγα λόγια...
Ο πηγαιμός βέβαια στο Λουτράκι διέθετε τη συγκίνηση της πρώτης ακρόασης ενός σπάνιου ηχητικού ντοκουμέντου του Μάνου Χατζιδάκι! Ως γνωστόν, όταν ο Χατζιδάκις έμενε στη Νέα Υόρκη το διάστημα 1966- 72, προτιμούσε από το να γράφει γράμματα στους φίλους του στην Ελλάδα, να τα ηχογραφεί με τη φωνή του. Ένα τέτοιο γράμμα άκουσα κι εγώ χθες το απόγευμα, ηχογραφημένο στην κορδέλα, όπως έλεγε χαρακτηριστικά ο συνθέτης για το συγκεκριμένο μέσο εγγραφής, το κλασικό μπομπινόφωνο δηλαδή! Μεταξύ πολλών άλλων, μιλούσε για τους Τεξανούς hippies φίλους του που εκτιμούσε, σαν τον Mayo Thompson των ψυχεδελικών Red Crayola, ενώ μαρτυρούσε τα σχέδια του επίσης για δύο ανολοκλήρωτα έργα του, το Tradition and Revolution και την Όπερα για Πέντε! Το σημείο που με τάραξε, όμως, ήταν όταν άκουσα τον Μάνο Χατζιδάκι να λέει Ακούστε μια καινούργια φωνή που ανακάλυψα πριν από λίγο καιρό και που νομίζω ότι θα κάνει ιδιαίτερη αίσθηση! Κι αμέσως μετά τη Φλέρυ Νταντωνάκη να τραγουδάει δύο αριστουργηματικά αγγλόφωνα τραγούδια, συνοδεία του Χατζιδάκι στο πιάνο! Ίσως είναι τα μόνα σωσμένα δείγματα του έργου Όπερα για Πέντε, που ο συνθέτης προόριζε για τη φωνή της Grace Slick των Jefferson Airplane, προτού βέβαια γνωρίσει τη Φλέρυ σε εκείνη την παράσταση για τον Jacques Brel! Χρονικά το ντοκουμέντο αυτό προσδιορίζεται μια μέρα του Ιουλίου του 1971, συμφώνως πάντα με την αφήγηση του Χατζιδάκι. Ήδη ο Γιώργος Χατζιδάκις έχει ενημερωθεί για την ύπαρξη του και θα το παραλάβει μέσα στις επόμενες μέρες με την ευχή να το καθαρίσει ηχητικά και να το εκδώσει κάποια στιγμή από τον Σείριο. Δεν ξέρω αν έχει νόημα να κυκλοφορήσει στο εμπόριο μια προσωπική κλειστή επιστολή του συνθέτη προς κάποιο οικείο του πρόσωπο, πιστεύω όμως πως τα δυο κομμάτια με τη Φλέρυ οφείλουν να ακουστούν απ' όλους τους λάτρεις τόσο της φωνής της, όσο και της μουσικής του Χατζιδάκι! Με την ίδια λογική που κάποτε είχαν εκδοθεί από τον Σείριο, όσο ο συνθέτης ήταν εν ζωή, τα αξεπέραστα Λειτουργικά από πρόβες με τη Φλέρυ στο σπίτι του στη Νέα Υόρκη!

Εδώ, ο bosko με καθαρό ακόμη και ουχί χτυπημένο κούτελο, στο στούντιο του Καναλιού 1 του Πειραιά, παρέα με τους χθεσινούς καλεσμένους του, τον Άγγελο Αγγέλου και την Έμυ Σίνη.

Παρ' ότι φοβόμουν ότι δε θα λέγαμε και πολλά πράγματα, μιας και η εκπομπή διήρκησε μία μόνο ώρα, τα τραγούδια που φτιάχνουν τα δύο αυτά νέα παιδιά και ο λόγος τους στον αέρα έκαναν αρκετούς ακροατές να τηλεφωνήσουν για συγχαρητήρια και να στείλουν το ίδιο θερμά γραπτά μηνύματα, αποδεικνύοντας πως η πρόθεση τους να γνωρίσουν στα παιδιά τον Κόσμο Ανάποδα, συνάντησε την ανταπόκριση και κάποιων μεγαλύτερων, σαφώς πιο υποψιασμένων και ανήσυχων μουσικόφιλων!

* απ' όλα είχε το παρόν post! Και horror story, και τζόγο, και Χατζιδάκι, και ραδιόφωνο!

Ο ΚΟΣΜΟΣ ΑΝΑΠΟΔΑ ΣΤΟ ΚΑΝΑΛΙ 1 ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΑ

Κατέθεσαν ίσως τον ωραιότερο κύκλο παιδικών τραγουδιών, εξασφαλίζοντας τις συμμετοχές σημαντικών ερμηνευτών (Σπύρος Σακκάς, Σωκράτης Μάλαμας, Δανάη Παναγιωτοπούλου, Μαρία Θωΐδου κ.α.), αλλά βασικά επιχειρώντας μια επιτυχημένη σύνδεση με την ανατρεπτική, σε αισθητικό και ιδεολογικό επίπεδο, Λιλιπούπολη! Βοήθησε σ' αυτό και ο Θόδωρος Κοτεπάνος με τις χολιγουντιανού τύπου ενορχηστρώσεις του! Ο λόγος για τον συνθέτη Άγγελο Αγγέλου και τη στιχουργό Έμυ Σίνη, οι οποίοι είναι καλεσμένοι της σημερινής εκπομπής μου στο Κανάλι 1 του Πειραιά και αν όλα πάνε καλά σκοπεύουμε να φέρουμε τον Κόσμο ανάποδα! Εκτάκτως σήμερα για μία μόνο ώρα (18.00- 19.00). Συντονιστείτε στους 90,4 ή μέσω διαδικτύου στο www.kanaliena.gr !

ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΠ' ΤΑ ΠΑΛΙΑ ΜΕ ΗΡΩΙΔΑ ΤΗΝ ΠΕΠΗ ΤΣΕΣΜΕΛΗ!

Απόψε πεθύμησα να γράψω καμιά ιστορία απ' τα παλιά, μιας και χθες τέτοια ακριβώς ώρα ξεκοκκαλίζαμε με τη Λένα το blog, ανατρέχοντας στις πρώτες αναρτήσεις μου! Και έπεσε το γέλιο της αρκούδας! Θα ξεμπροστιαστώ τελείως, λοιπόν, αφήνοντας κατά μέρος τον Χατζιδάκι, τον Κούνδουρο, τη Νταντωνάκη και την Πλάτωνος, γυρίζοντας μια 10ετία πίσω! Τότε που συνεργάστηκα με την Πέπη Τσεσμελή! Το θυμάμαι καλά, ήταν Οκτώβριος του 1999, διότι είχε προηγηθεί ο μεγάλος σεισμός της Πάρνηθας. Είχα απολυθεί λίγους μήνες νωρίτερα από τις τάξεις του στρατού και δεν είχα καμία επαφή με τα καλλιτεχνικά από επαγγελματικής άποψης. Ώσπου συνάντησα στα Εξάρχεια τον Ανδρέα, καθηγητή μου από τη σχολή κινηματογράφου, ο οποίος- γνωστός τυχάρπαστος τύπος- ψαχνόταν μπας και κάνει κάνα τηλεοπτικό σόου και βγάλει τίποτα φράγκα. Ο δρόμος του τον οδήγησε στην Πέπη Τσεσμελή, τη συμπαρουσιάστρια της Μιχαλωνάκου στο cult Ερωτοδικείο και ιέρεια ενός αλλόκοτου θίασου που περιλάμβανε κατά καιρούς τον Μις Μπούτια, τον Εθνικό Σταρ και λοιπούς αξιοθρήνητους τύπους! Γνωρίζοντας ο Ανδρέας ότι γράφω, ότι το' χω που λένε, μου πρότεινε να αναλάβω τους διαλόγους σε ένα trash μαγκαζίνο που θα παρουσίαζε η Πέπη και που θα παιζόταν, αν όλα πήγαιναν καλά, από το τότε New Channel! Μάλιστα, εφόσον σκοπός μας ήταν να γελάσουμε πρώτα απ' όλα, αποφασίσαμε να διανθίσουμε το concept και με τελείως σουρεαλιστικά στοιχεία- ένθετα σε χοντροκομμένα, κακόγουστα και σεξίστικα αστεία! Συνάντησα προσωπικά μία και μοναδική φορά την Πέπη Τσεσμελή σε ένα υπόγειο στούντιο κάπου στο Χαλάνδρι, όπου και γυρίσαμε έναν θλιβερό τηλεοπτικό πιλότο. Θυμάμαι ότι τραγουδούσε μερακλωμένη το Φωτιά στα σαββατόβραδα, γεγονός που με έκανε να ρωτήσω τον σκηνοθέτη φίλο μου Μα, τι τραγουδάει, ρε Ανδρέα, Άντζελα Δημητρίου; για να λάβω την εύλογη απάντηση Και τι ήθελες να τραγουδάει, ρε Αντωνάκη; Λουδοβίκο των Ανωγείων; Στο γύρισμα, οφείλω να ομολογήσω ότι η κοπέλα ήταν άψογη, συνεργάσιμη και υπάκουη! Λίγο καιρό πριν, μάλιστα, ο Ανδρέας είχε γνωρίσει και κάποιο στενό συγγενικό της πρόσωπο που τον παρακαλούσε να τη βγάλει απ' τα βήτα πράγματα και να τη χώσει αν μπορεί στον...Πρωινό Καφέ! Πώς, αμέ, ΄κονόμησε από σβέρκο η καημένη, σκεφτόμουν την ώρα που η δράση προχωρούσε! Και τι δράση! Την είχαμε ντύσει με ζαρτιέρες και τη βάλαμε να μαστιγώνει κάποιον κάτω από το γραφείο της, ο οποίος- υποτίθεται- ήταν ο Κώστας Σημίτης! Σε ένα άλλο κομμάτι, η Πέπη Τσεσμελή έλεγε τον καιρό και μιλούσε για Βουλγάρες και Ρουμάνες που μας έρχονται εκ του Βορρά, έτοιμες να χαλάσουν τον ύπνο μας! Απίστευτη μπουρδολογία! Το καλύτερο ήταν όμως όταν θελήσαμε να σατιρίσουμε τις εκπομπές τύπου Ανδρέα Μικρούτσικου και Τένιας Μακρή. Είχα γράψει ένα υποτυπώδες χυδαίο σενάριο, σύμφωνα με το οποίο η Πέπη θα ήταν η απατημένη σύζυγος που καταφεύγει στον ψυχίατρο, αφού προηγουμένως είχε πιάσει στα πράσα τον άνδρα της να αυνανίζεται από τηλεφώνου, με τις ροζ γραμμές δηλαδή που τότε ήταν στα πάνω τους! Μάλιστα, επειδή θα υποδυόμουν αυτοπροσώπως τον ψυχίατρο, φόρεσα και μια πλαστική μάσκα...γουρουνιού, ώστε μη με γνωρίσει και κανείς και μου κρεμάσει κουδούνια! Τι είχα πει εκεί πέρα ο άνθρωπος, μεγαλούργησα κανονικά! Εξηγούσα το φαινόμενο του τηλεφωνικού φαλλισμού (εκ του φαλλού), το οποίο εισήγαγαν τον 18ο αι. φορμαλιστές επιστήμονες σαν τον Φερντινάντο Ντε Λα Μαρία και τον Τζιάκομο Ροζάριο! Σιγά να μην υπήρχαν όλοι αυτοί και, κυρίως, σιγά να μην υπήρχε τηλέφωνο τον 18ο αι., αυτό ήταν όμως που είχε κάνει σύσσωμο το τηλεοπτικό συνεργείο της συμφοράς να χτυπιέται κάτω από το γέλιο! Όλους πλην της Πέπης, η οποία με κοιτούσε με ορθάνοιχτο στόμα όλο σεβασμό και απορία, ενώ μόλις τελείωσε το συγκεκριμένο κομμάτι του πιλότου, ρώτησε τον σκηνοθέτη Που τα ξέρει αυτός όλα αυτά; Τα έχει διαβάσει ή τα θυμάται απ' το σχολείο;...Όταν λίγο καιρό μετά, ο πιλότος βγήκε στον αέρα από ένα άλλο μικρό κανάλι (νομίζω το SEVEN X ήταν), το κομμάτι που σας περιέγραψα μόλις, προξένησε την αντίδραση του ηθοποιού Αντώνη Καφετζόπουλου, ο οποίος φημολογείται ότι τηλεφώνησε στον σταθμό για συγχαρητήρια, λέγοντας χαρακτηριστικά Δεν υπάρχει αυτό, πρόκειται για τη γελοιοδέστερη κωμωδία! Κωμωδία δεν ξέρω αν ήταν, γελοιότητα σίγουρα όμως, εξ ου και μας έκοψαν απ' όλα τα μικρά ιδιωτικά κανάλια, ακόμη κι από τα πιο περιθωριακά, με τη δικαιολογία του πιο κιτς κι απ' το κιτς! Κρατώ ακόμη τη βιντεοκασέτα με το ντοκουμέντο του πιλότου αυτού, αλλά σήμερα δε βλέπεται πια με τίποτα. Φίλος ποιοτικός τραγουδιστής με είχε κάνει θεό να του τη δώσω να τη δει κι όταν τελικά με έπεισε, συμφώνησε εκ των υστέρων πως είναι τόσο κιτς, που ούτε να γελάσει δε μπορεί κανείς! Δε βαριέσαι, πάντως ήταν καλύτερα από μια άλλη φορά που είχα συμμετάσχει ως βοηθός σκηνοθέτης σε ένα γύρισμα στην Κινέτα, στο σπίτι της Ζωζώς Σαπουντζάκη! Είστε τα παιδιά του Μίνου; μας είχε ρωτήσει όλο γλύκα, εφόσον ότι κάναμε ήταν για τον ΑΝΤ- 1 του Μίνωα ή Μίνου Κυριακού. Γυρνάει τότε ο Ανδρέας, ο ίδιος σκηνοθέτης, και απαντάει μέσα απ' τα δόντια του: Αν εννοείτε, κυρία μου, ότι μας έχει γαμήσει τη μάνα, μάλλον σωστά τα λέτε! Αυτά και πολλά άλλα έχω να θυμάμαι από την ολότελα αποτυχημένη θητεία μου στην ελληνική τηλεόραση. Για να το πω σωστότερα, από την ευκαιριακότητα που μας χαρακτήριζε ως νεαρούς αναρχίζοντες καλλιτέχνες ώστε να μπούμε στην παραγωγή, αλλά υπέρ πάντων να κάνουμε και την πλάκα μας! Την Πέπη Τσεσμελή δεν την ξαναείδα έκτοτε, έμαθα όμως κάτι που δε γνωρίζει πολύς κόσμος: έπαιξε, λέει, σε πειραματικό video- art του Αλέξανδρου Κακαβά, το οποίο βραβεύτηκε κιόλας σε φεστιβάλ στην Αμερική! Είχα στενοχωρηθεί επίσης όταν τα ΜΜΕ την έκαναν βούκινο επειδή εργαζόταν σε οίκο ανοχής. Αυτό το ήξερε από τότε ο σκηνοθέτης ο Ανδρέας και, προς τιμήν του, δεν είχε πει τίποτα σε κανέναν μας! Ο Ηλίας Λιούγκος μου έλεγε κάποτε ότι λίγο πριν ο Μάνος Χατζιδάκις φύγει από τούτο τον κόσμο, του τηλεφωνούσε καμιά φορά για να δουν παρέα το Ερωτοδικείο. Το παρακολουθούσε αμίλητος και πάντα αγέλαστος, θέλοντας να δει μέχρι που μπορεί να φτάσει ο πάτος που έχουμε πιάσει- έτσι έλεγε! Τον ίδιο καιρό ο Μίκης Θεοδωράκης θα αναγόρευε τη Λάμψη του Φώσκολου σε σύγχρονη- αρχαία τραγωδία και αρκετά χρόνια αργότερα ο Σταμάτης Κραουνάκης θα δήλωνε δημόσια την εκτίμηση του στο Je t' aime της Ανίτας Πάνια! Εν είδει χαβαλέ ή όχι, τουλάχιστον η Πέπη Τσεσμελή φασίστας δεν υπήρξε ποτέ. Δεν εκμεταλλεύθηκε την υπαρξιακή ανθρώπινη ανεπάρκεια, ούτε διαπόμπευσε τους τρελούς του χωριού. Ίσως γιατί κι η ίδια γεννήθηκε πάνω στην ακμή της ιδιωτικής τηλεόρασης, έζησε για λίγα χρόνια μέσα στην παρακμή του μικροαστικού τηλεοπτικού συστήματος και πέθανε ως τροφή πεταμένη στα λιοντάρια της νεοελληνικής τηλεοπτικής αρένας!

STAY COOL!

Ρίξτε μια ματιά εδώ, έχει πλάκα:

http://www.vasilisp.com/html/forum/viewtopic.php?f=3&t=6310&start=0

οι πιτσιρικάδες από το Στέκι των Φίλων του Βασίλη, με βρίζουν για την κριτική που έκανα στο τελευταίο cd του Βασίλη Παπακωνσταντίνου! Ας διαβάσουν και τη συνέντευξη του στο δίφωνο που κυκλοφορεί από σήμερα και τα ξαναλέμε! Να πω μόνο από δω στον φίλο με το nickname mallias ότι επειδή έγραψα ακριβώς αυτή την κριτική για το δίσκο, η διεύθυνση του περιοδικού θεώρησε πολύ δελεαστικό να κάνω εγώ και τη συνέντευξη με τον καλλιτέχνη- που είναι το πρόβλημα;

Ρε, λες να είχε δίκιο ο αειθαλής rocker όταν μου είπε πως το Βασίλη, ζούμε για να σ' ακούμε! το ακούει ακόμη στις συναυλίες του;

ΡΟΥΜΠΙΝΙ ΒΙΡΜΑΝΙΑΣ...

Το πέταγμα των περιστεριών/ θέατρο σκιών

στην πορτοκαλένια τέντα μου/ κάτι τέτοιες στιγμές νιώθω ευτυχής

και συ μου προσφέρεις ένα ρουμπίνι Βιρμανίας

ενώ με πληροφορείς ότι το χρώμα του

είναι το ίδιο με το αίμα των περιστεριών

Με πληγώνεις/ γιατί αγαπάς μόνο το σώμα μου

αγαπάς μόνο το σώμα μου

καθώς ενδίδω στο ηδονικό σου χάδι

τα δάκρυα μου βρέχουν/ το ρουμπίνι Βιρμανίας

που τοποθέτησες στον αφαλό μου

γιατί αγαπάς μόνο το σώμα μου/ αγαπάς μόνο το σώμα μου

* ένα μεταμεσονύχτιο post που φτιάξαμε με τη Λένα Πλάτωνος σε δική της ποίηση από ανέκδοτο τραγούδι της! Η photo είναι του bosko και το βιβλίο με τον τίτλο Impossible Worlds δώρο του cogito στη συνθέτρια!