ΤΟ BLOG ΠΟΥ ΑΓΑΠΑ ΤΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΤΟΥ ΜΑΝΟΥ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙ, ΤΗ ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΦΛΕΡΥΣ ΝΤΑΝΤΩΝΑΚΗ, ΤΙΣ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΕΣ ΣΤΕΠΕΣ ΤΗΣ ΛΕΝΑΣ ΠΛΑΤΩΝΟΣ, ΤΗ FATA MORGANA, ΤΟΥΣ ΤΡΟΒΑΔΟΥΡΟΥΣ, ΤΙΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΤΗΣ MAYA DEREN, ΤΗ ΓΕΝΙΑ ΤΟΥ WOODSTOCK, ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΥΔΡΟΧΟΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΝΤΙΡΡΗΣΙΕΣ ΚΟΙΝΩΝ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΝ
Την περασμένη Παρασκευή, η ηθοποιός Μίνα Αδαμάκη μας άνοιξε το σπίτι της και περάσαμε μαζί ένα όμορφο απόγευμα μέχρι που νύχτωσε για τα καλά. Πολύ την ήθελα μία συνέντευξη μαζί της! Της είχα στείλει μήνυμα στο messenger, στο facebook, και η ανταπόκριση της ήταν άμεση. Μιλήσαμε κατευθείαν στο τηλέφωνο και δρομολογήσαμε τη συνάντηση μας. Η Αγγελική Παπαϊωάννου, η φωτογράφος, ενθουσιάστηκε με τη συγκεκριμένη συνέντευξη. Η Αδαμάκη, ούτως ή άλλως, δεν είναι ακόμη ένας απ' τους σημαντικούς καλλιτέχνες που τρέχουμε και συναντάμε μαζί πάντα, αλλά ένα πρόσωπο που εδώ και τριάντα χρόνια ακόμη μπαίνει στα σπίτια μας με τις «Τρεις Χάριτες» σε επανάληψη. Η ίδια φαινόταν ότι ήθελε πολύ να μιλήσει, να μοιραστεί πράγματα, να θυμηθεί, να εξομολογηθεί - σχεδόν σαν να περίμενε κι εκείνη, όπως κι εγώ, τη συνέντευξη της για το koutipandoras.gr! Και, πραγματικά, είπαμε πολλά! Μπορείτε να μας διαβάσετε εδώ:
Πήγα και πήρα ενάμισι κιλό κρεμμυδάκια για μένα κι άλλο ενάμισι για τη φαρμακοποιό μου, που μου'φερε πάνινη άσπρη μάσκα. Της μαύρης, απ' το πολύ βγάλε-πλύνε-βάλε, της ξηλώθηκαν τα λαστιχάκια κι έγινε μάσκα...λαιμού. Λέω να φτιάξω ένα ωραίο στιφάδο την Κυριακή του Πάσχα που θέλουν να μου'ρθουν για τραπέζι οι δικοί μου, αν και ψιλοφοβάμαι. Εδώ μέσα δεν έχει πατήσει άνθρωπος, αλλά εγώ όλο και βγαίνω έξω κάθε μέρα, έστω για κάνα τέταρτο μάξιμουμ. Άσε που αγοράζω κι από ένα μπουκαλάκι αντισηπτικό σε κάθε έξοδο - να δω τι θα τα κάνουμε όλα αυτά, όταν λήξει η πανδημία, αλλά θα μου πεις μία υποχονδρίαση θα μας μείνει, δεν υπάρχει περίπτωση.
Είναι εξοντωτικά τα πρωινά με τον ήλιο έξω και το διαμέρισμα μου κλειστό, φουλ στον καπνό απ' τα τσιγάρα. Για μένα η μέρα ξεκινάει απ' τ' απόγευμα, όταν πέφτει ο ήλιος, όταν παίζει η τηλεόραση το ίδιο τροπάριο τόσες μέρες τώρα: ενημέρωση και πάλι ενημέρωση όλων των ειδών.
Χθες επικοινώνησα με μία Γερμανίδα παραγωγό, στενή συνεργάτιδα της Μαριάν Φέιθφουλ. Νοσηλεύεται ακόμα με πνευμονία και πυρετό. Το ότι βήχει, είναι καλό μού είπε. Πιθανώς να της το γύρισε σε βρογχίτιδα και να γλίτωσε τα χειρότερα. Μακάρι...Η Φέιθφουλ, άλλωστε, έχει κάτι όμορφο να περιμένει: Τα γυρίσματα μίας ταινίας με την ταραχώδη ζωή της, την οποία ενέκρινε και είχε δηλώσει χαρούμενη. Ανυπομονώ να πιάσουν οι ζέστες εδώ και να ψοφήσει ο ιός. Διαβάζω για τις χώρες των Βαλκανίων, που δεν τις χτύπησε τόσο πολύ, όσο την κεντρική και βόρεια Ευρώπη. Λογικό! Εδώ, ως γνωστόν, κάθε Ιούλιο και Αύγουστο, ψήνεις αυγό στο μπαλκόνι σου, πως να επιζήσουν οι ιοί πάνω σε πυρακτωμένες επιφάνειες; Κι αν πάλι επιζήσει ο ιός αυτός, τουλάχιστον δε θα'χει τόση δύναμη, δε θα'ναι τόσο μεταδοτικός. Ούτε πιστεύω πως πρέπει να'σαι λοιμωξιολόγος για να το καταλάβεις αυτό. Πάω ένα μήνα πίσω, τότε που λέγαμε πως τέλη Μαρτίου- αρχές Απριλίου, θα μετράμε πολλούς νεκρούς. Αυτό φαίνεται να το αποφύγαμε, αν και τα μέτρα δεν πρέπει να αρθούν. Γνώμη μου. Οι Έλληνες δεν τό'χουν τίποτα να ξεχυθούν πάλι έξω, θυμωμένοι απ' τον εγκλεισμό που δεν ήθελαν, άρα πιο επικίνδυνοι για τους υπόλοιπους. Θυμώνω κι εγώ όποτε με πλησιάζουν οι άλλοι, έξω, σαν να μην τρέχει τίποτα. Δεν τους λέω τίποτα συνήθως, απλά τους κάνω νόημα με τα χέρια και με άγριο βλέμμα να πάνε πιο πέρα. Σιγά μη διακρίνεται βλέμμα, βέβαια, κάτω απ' τα μαύρα γυαλιά και τη μάσκα - σαν τον Κλοντ Ρέινς στον «Αόρατο Άνθρωπο» του '33 έχουμε καταντήσει.
Ύστερα γυρίζω σπίτι, πλένω με σαπουνάδα οτιδήποτε έφερα απ' έξω, μέχρι και το καλαμάκι του καφέ φρέντο, περνάω το ξυρισμένο κεφάλι μου με σαπούνι dettol και κάθομαι στον κομπιούτερ μου. Παίρνω την ηλεκτρονική αλληλογραφία μου, που έχει στερέψει ένεκα των ημερών, κάνω κάνα status στο facebook, χιουμοριστικό συνήθως, παρακολουθώ το BBC WORLD NEWS, που κι αυτό μ' έχει κουράσει, καθώς όλο με τον κορονοϊό ασχολείται, προτιμώ για την ώρα να μην ασχολούμαι με τα πολιτικά, εφόσον - γνωστό τοις πάσι - έρχονται άσχημες ανατροπές στα πάντα, μιλάω με φίλους τραγουδιάρηδες για το Κακό που τους βρήκε, μου λείπουν τα πρόσωπα των δικών μου ανθρώπων και αδημονώ να'ρθει η στιγμή που δεν θα θέλω να βλέπω ούτε ζωγραφιστούς τον Τσιόδρα και τον Χαρδαλιά, παρά μόνο σε εφιάλτες επιστημονικής φαντασίας.
Τόσες συνεντεύξεις κάνω, είπα κι εγώ να μου κάνουν μία, κυρίως γιατί η πρόσκληση ήρθε από τη Χαρά Μεγαγιάννη, ένα νέο κορίτσι 19 ετών που ασχολείται ερασιτεχνικά με τη δημοσιογραφία. Τη μέρα, μάλιστα, της συνέντευξης στο Καφέ των Ποιητών της πλατείας Βικτωρίας, μας την έπεσε μια χρυσαυγίτισσα και βρεθήκαμε προ εκπλήξεως. Τέλος πάντων, στο παρακάτω link μπορείτε να διαβάσετε την κουβέντα μας:
Είναι μια ιδιαίτερα μελαγχολική νύχτα αυτή που έρχεται, στο τέλος της 16ης Φεβρουαρίου του 2020. Είχα επίσκεψη από μια φίλη αγαπημένη, που δεν πολυβλεπόμαστε, αλλά που ξέρει ότι τη νοιάζομαι. Δεν είναι καλά. Βρίσκεται στα πρόθυρα κατάθλιψης και νευρικής κατάπτωσης - εκρηκτικό μείγμα. Δεν της έχουν τύχει και λίγα από τον περασμένο Ιούνιο. Καθίσαμε ένα τρίωρο σχεδόν μαζί στο σπίτι μου. Μου έδειξε αποσπάσματα από μια ταινία που είχε παίξει σε μια σκηνούλα κάποτε, βάλαμε τραγούδια στο YouTube κι ακούσαμε. Συνήθως δεν αφήνω άλλον να επιβάλλει το γούστο του περί μουσικής και κινηματογράφου στον προσωπικό μου χώρο, αυτηνής όμως της έκανα όλα τα χατίρια. Τουλάχιστον ένιωσε καλύτερα για λίγα λεπτά πριν ξαναβυθιστεί στις στενοχώριες της. Μου έφερε και τσιζκέικ, αλλά και καφέ, που της ζήτησα να μου πάρει με τον ερχομό της. Κι όταν βγήκαμε έξω, σαν να μην ήθελε να μ' αφήσει. Πήγαμε μαζί στην Αχαρνών για τσιγάρα δικά μου, μετά στην Αριστοτέλους και στο τέλος την άφησα στην 3ης Σεπτεμβρίου. Με κρατούσε αγκαζέ και μέσα σε πέντε λεπτά είχαν περάσει καλειδοσκοπικά απ' τα μάτια μου τα 20 χρόνια που τη γνωρίζω, το διαμέρισμα που συνήθως εκεί την έβρισκα, οι μουσικές σκηνές, εκείνος δίπλα της που σήμερα δεν υπάρχει (ή, σωστότερα, εκείνη δίπλα του), κάποιες σπάνιες έξοδοι, το πάντα αθώο γέλιο της που τώρα έχει μαυρίσει, μέχρι και κάποιες δυσάρεστες περιπέτειες που είχαμε περάσει από κοινού με ένα οικείο μας πρόσωπο. «Δεν ξέρω που θέλω να πάω» μου είπε, όταν ήρθε η στιγμή να αποχωριστούμε. Νομίζω, μάλιστα, πως έχασε και τον προσανατολισμό της, δεν ξεχώριζε την Αριστοτέλους απ' την 3ης Σεπτεμβρίου κλπ. Λυπήθηκα, πολύ, πάρα πολύ! Τέτοια μετάδοση στενοχώριας απ' το ένα σώμα στο άλλο και εξ αποστάσεως κιόλας, είχα χρόνια να εισπράξω...Τι κορονοϊός και μαλακίες...Γύρισα σπίτι, τηλεφώνησα της μάνας μου και της τα είπα. Στενοχωρήθηκε κι αυτή, που τη γνωρίζει. Από εκείνη την ώρα, μέχρι πριν λίγο, σαν να μη με χωράει και μένα το σπίτι μου. Άρχισα τα μηνύματα και τα τηλεφωνήματα στους φίλους μου, επιλέγοντας τον πιο καταθλιπτικό στη σειρά απ' όλους ώστε να με καταλάβει στα σίγουρα. Δεν έχει και τίποτα αυτή η χαζοτηλεόραση, που έβαλα δόσεις για να πάρω και smart TV τρομάρα μου...Είναι το πρώτο μου post για το 2020 και ποιος ξέρει τώρα πότε θα ξαναγράψω. Πάντως, ομολογώ πως δεν θα υπήρχε μέρα που θα αναρτούσα τραγούδι των Vaya Con Dios από τότε που το εγκαινίασα στη μπλογκόσφαιρα.
Άλλη μια χρονιά φτάνει στο τέλος της και μου έφερε πολλές συνεντεύξεις, κάποιες απ' τις οποίες θα μπουν σίγουρα σε ένα επόμενο βιβλίο μου (ήδη ετοιμάζεται το «volume 2» των «18 συνεντεύξεων - Σαν μονόπρακτα»). Παρακάτω ακολουθεί η λίστα των δημόσιων συνομιλιών μου με τα πρόσωπα του 2019 για το site «Το Κουτί της Πανδώρας (www.koutipandoras.gr)», στο οποίο αρθρογραφώ εδώ και ενάμισι χρόνο. Λείπει μόνο ένα πρόσωπο, που δεν είναι ακόμη ανακοινώσιμο και που θα κλείσει τη χρονιά λίγο πριν την εκπνοή της. Μπορείτε να αφήσετε εδώ σχόλιο με τη συνέντευξη που σας άρεσε περισσότερο. Θα βοηθήσετε και μένα σε μια επιλογή που κάνω αυτόν τον καιρό για την καλύτερη συνέντευξη του 2019. Σας ευχαριστώ εκ των προτέρων, γιατί πάνω απ' όλα για σας γίνονται όλες αυτές οι συνομιλίες. Συνεχίζουμε με την ίδια όρεξη και το ίδιο πάθος πάντα!
ΠΟΠΗ ΑΣΤΕΡΙΑΔΗ: ΘΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΕΙ ΣΤΟ koutipandoras.gr ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΑ 23/12 Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ 2019 ΘΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΕΙ ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΑ 30/12 * Οι συνεντεύξεις από το αρχείο μου για το 2019 στο koutipandoras.gr ήταν αυτές των Σταύρου Τσιώλη, Νάνου Βαλαωρίτη, Γιάννη Σπανού, Σωτηρίας Λεονάρδου και δημοσιεύθηκαν, άλλες σε αναδημοσίευση και άλλες για πρώτη φορά, εξ αιτίας της δυσάρεστης αφορμής του θανάτου τους. ** Θα ακολουθήσει και η λίστα με τις συνεντεύξεις με νέα πρόσωπα για τη στήλη μου με τίτλο «Όσο κρατάει ένας καφές»
