Σάββατο 31 Δεκεμβρίου 2011

2011-bosko-greatest-hits

Το 2011 φεύγει σε λίγες ώρες, επομένως είναι ότι πρέπει για να σταχυολογήσω τώρα τα προσωπικά μου...greatest hits, δηλαδή τις καλύτερες στιγμές που έζησα και τις δραστηριότητες που έκανα καθ' όλη τη διάρκεια του!

Στο Νο 1 βρίσκεται φυσικά το ντοκιμαντέρ μου για την ηθοποιό και ποιήτρια Κατερίνα Γώγου. Δεν είμαι σίγουρος αν θα προχωρούσα στην υλοποίηση του σε περίπτωση που όλα πήγαιναν καλά με το ΕΚΚ και τους άλλους κρατικούς οικονομικούς - ενισχυτικούς παράγοντες. Θέλω να πω ότι κανονικά θα έγραφα το σενάριο, θα το κατέθετα σε κάποιον απ' αυτούς τους μηχανισμούς και μετά θα περίμενα την έγκριση ή την απόρριψη του. Τώρα που κανείς δεν έχει να περιμένει τίποτα από πουθενά, το πράγμα προχώρησε πιο γρήγορα, αβίαστα και, παραδόξως, ομόψυχα! Ευχαριστώ τον συνεργάτη μου, Δημήτρη Θεοδωρόπουλο, για εκείνη τη μέρα που συναντηθήκαμε τυχαία στο κέντρο και με ταρακούνησε: Τι κάνεις; μού'χε πει, είναι δυνατόν εσύ να μη σκέφτεσαι καινούργιο project; Το project αυτό, λοιπόν, ήταν το πορτραίτο της Γώγου που σχεδίαζα από το 2006. Σε λίγες εβδομάδες κλείστηκε το συνεργείο, αναζήτησα τους κατάλληλους ανθρώπους - συνδετικούς κρίκους με τη μακαρίτισσα, έστησα τις δραματοποιημένες σκηνές με την αγαπημένη Λουκία Μιχαλοπούλου και ακόμη δεν έχουμε τελειώσει! Ένα πολύ ευχάριστο νέο που μεταφέρω εδώ τώρα για πρώτη φορά είναι ότι πριν από ένα μήνα περίπου είχα μία κρούση από την ΕΡΤ για υποβολή του σεναριακού σχεδιάσματος του ντοκιμαντέρ και πιθανή χρηματοδότηση του! Ευχαριστώ όλους τους φίλους που στάθηκαν δίπλα μου στην πραγμάτωση της καινούργιας ταινίας μου, τον σκηνοθέτη Γιώργο Κορδέλλα - άνθρωπο κλειδί στη ζωή της Γώγου, για τη βοήθεια του, όπως και τον συνθέτη Βαγγέλη Φάμπα για την πρόταση συμπαραγωγής με την εταιρεία του, Massive Prod. Μου έκαναν πολύ καλό, από ψυχολογικής άποψης κυρίως, όλα τα στάδια κατασκευής αυτού του ντοκιμαντέρ και νομίζω πως πάντα θα ανατρέχω στην όλη φάση με χαμόγελα νοσταλγίας και συγκίνησης! Επιφυλάσσομαι για την πρεμιέρα του μέσα στη χρονιά που έρχεται και εύχομαι νά'ναι καλοτάξιδο! Διαβάστε εδώ εν τω μεταξύ δύο σχετικά άρθρα που δημοσιεύθηκαν ήδη: http://www.epohi.gr/portal/politismos/music/10795-%CE%9C%CE%9F%CE%A5%CE%A3%CE%99%CE%9A%CE%95%CE%A3-%CE%A0%CE%A1%CE%9F%CE%A4%CE%91%CE%A3%CE%95%CE%99%CE%A3 (από την εφημερίδα Η Εποχή) και http://www.ithacanews.gr/index.php option=com_content&task=view&id=6578&Itemid=29 (από το site www.ithacanews.gr).

Στο Νο 2 βρίσκεται η γνωριμία μου με τη θρυλική Marianne Faithfull και η μικρή συνέντευξη που μου παραχώρησε κατά τη διάρκεια της συναυλίας της στη Ρόδο, την οποία άνοιξε ο φίλος τραγουδοποιός λόλεκ! Καμιά φορά ξανακούω την κασέτα με την ηχογραφημένη συνομιλία μας και η μνήμη επιστρέφει όχι τόσο σε εκείνο το φανταστικό τριήμερο στη Ρόδο, όσο στην εφηβεία μου και στα βινύλια της, στο Sister morphine και στο As tears go by. Ευχαριστώ τον λόλεκ πάνω απ' όλους που μου πρότεινε να κινηματογραφήσω την εμφάνιση του πριν απ' αυτήν της Faithfull, τον διοργανωτή Δημήτρη Μίχαλο για τη φιλοξενία, την Κατερίνα, τον Κώστα, τους Δημήτρηδες και τον Θανάση για την ωραία παρέα μας!


Το Νο 3 είναι του Ζέπου, του γατούλη που γεννήθηκε στην αυλή μου τον περασμένο Ιούνιο και που όπως όλα δείχνουν κατάφερε να με κάνει...μπαμπά του! Αυτά είναι! Άλλοι έχουν παιδιά στα 37 τους, εγώ έχω γατιά, πολύ λιγότερες ευθύνες με άλλα λόγια. Κόντεψα να τον χάσω τον Ζέπο πάνω στο άνθος της ηλικίας του από αδίστακτους φονιάδες ζώων, αλλά ευτυχώς ανάρρωσε γρήγορα και επί της παρούσης απολαμβάνει χάδια και σπιτική θαλπωρή. Με τη νέα χρονιά θα πάει σούμπιτος για στείρωση, εφόσον οι γάτες - ως γνωστόν - είναι πολύοιστρα ζώα και αυτόν θέλω να τον κρατήσω, χωρίς άγχος να εξαφανιστεί μιαν ωραία πρωΐα ή να μού'ρχεται κάθε τρεις και λίγο με "κατεβασμένη" μούρη απ' τους γατοκαυγάδες!


Στο Νο 4 βρίσκεται το ταξίδι μου στο Ζάγκρεμπ της Κροατίας με τη φίλη και συνάδελφο Λιάνα Μαλανδρενιώτη, προκειμένου να καλύψουμε δημοσιογραφικά τη συναυλία του Roger Waters των Pink Floyd! Παρ' όλα τα ευτράπελα που μας συνέβησαν, όπως τη θέαση...μισής συναυλίας, λόγω κακών χειρισμών της διοργανώτριας εταιρείας, το συγκεκριμένο σύντομο οδοιπορικό στα Βαλκάνια με έφτιαξε πολύ ψυχολογικά! Αναφέρομαι βέβαια στην οικονομική κρίση που ακριβώς τότε χτύπησε και τη δική μου πόρτα. Το λάτρεψα το Ζάγκρεμπ, θα ήθελα να το επισκεφτώ ξανά με την πρώτη ευκαιρία και εννοείται πως πέρασα καλά με τους καινούργιους φίλους που έκανα στο ταξίδι!

Στο Νο 5, τέλος, ανήκει η εκπομπή μου στο clipartradio που έκανε πρεμιέρα μόλις χθες βράδυ με φίλους αγαπημένους να οργιάζουν την ίδια στιγμή στο blog και στο chat room του σταθμού! Γέλασα πολύ τη νύχτα που μας πέρασε και τα στάδια προετοιμασίας και παραγωγής της νέας ιντερνετικής εκπομπής αποτέλεσαν ακόμη μία ευχάριστη διαδικασία για μένα. Κι αφού έμεινε ευχαριστημένο όλο το μεταμεσονύχτιο ακροατήριο μου έχω κάθε λόγο νά'μαι εξίσου ευχαριστημένος κι εγώ, όσο και αγχωμένος για τα καλύτερα του μέλλοντος! Στα bosko' s greatest hits του 2011 θα έβαζα ακόμη την ένταξη μου στη συντακτική ομάδα του περιοδικού fagazine που εκδίδει ο φίλος Γιώργος Τσιτιρίδης - πάλι καλά που το έντυπο σκίζει, διαφορετικά φοβάμαι ότι θ' άρχιζε να εκδίδεται ο ίδιος ο Γιώργος για να το εκδώσει...Και μπορώ να πω τώρα ότι δεδομένης της αγάπης μου προς όλες τις πληθυσμιακές μειονότητες και της αποστροφής μου στην αποστροφή των πολλών να σκοτώνουν το διαφορετικό - που έλεγε και ο Νικόλας Άσιμος -, ο Τσιτιρίδης και το fagazine μου έδωσαν πραγματικά την ευκαιρία να γνωρίσω από κοντά και να συνομιλήσω με σπάνια παραδείσια πουλιά, τα οποία ανέκαθεν ασκούσαν γοητεία πάνω μου, πολύ περισσότερο απ' τον Α ή Β διάσημο τραγουδιστή - καλλιτέχνη. Το 2011, ακόμη, ανήκει εν μέρει και στους πρώην διαδικτυακούς ορκισμένους εχθρούς μου, τη Λίνα Σωπιάδου και τον Κώστα Τόμπορη, που έχουμε γίνει πλέον οι καλύτεροι φίλοι και μιλάμε πέντε φορές τη μέρα στο τηλέφωνο. Όποτε δε βρισκόμαστε δηλαδή στην οικία τους, συνήθως μαζί με τον Θρασύβουλο, για να τα κάνουμε όλα πουτάνα! Ο Κώστας και η Λίνα έφτασαν ήδη στην Πορτογαλία, όπου σε λίγες μέρες θα τους παντρέψει ο Έλληνας πρέσβης μέσα στο προξενείο μας στη Λισαβόνα! Σε ότι αφορά, τώρα, τα άσχημα του 2011, ευτυχώς αυτά δεν ήταν πολλά, τουλάχιστον σε προσωπικό επίπεδο, αν υποτεθεί πως όλοι έχουμε συνειδητοποιήσει για τα καλά το χάλι της χώρας που ζούμε: ανεργία, μιζέρια, κοινωνικός και φυλετικός ρατσισμός, απαξίωση της πολιτικής ζωής και των πολιτικών, φτώχεια, απελπισία. Ζητώ συγνώμη αν στενοχώρησα ή πλήγωσα κάποιους ανθρώπους μεσ' στο 2011, αλλά ας γίνει κατανοητό πως φίλος ουσιαστικός δε μπορείς να είσαι με όλους τους ανθρώπους, ούτε να ικανοποιείς τις ψυχολογικές ανάγκες - απαιτήσεις τους. Εύχομαι μία ευτυχισμένη καινούργια χρονιά με Υγεία, Αγάπη και λεφτά - ναι, χρειάζονται κι αυτά, έστω και ελάχιστα πλέον. Και δανειζόμενος τον τίτλο ενός post από το blog του φίλου mhulot ετοιμάζομαι να βγω σε μπαλκόνι και να φωνάξω κι εγώ: Άντε γαμήσου 2011!

Παρασκευή 30 Δεκεμβρίου 2011

πρεμιέρα-για-τα-άσματα-και-μιάσματα-σήμερα-τα-μεσάνυχτα-στο-clipartradio

Στην εκπνοή του 2011 και συγκεκριμένα με την είσοδο στην τελευταία μέρα του έτους, τα Άσματα και Μιάσματα κάνουν τη διαδικτυακή ραδιοφωνική τους πρεμιέρα στο Clip Art Radio. Ευχαριστώ τον Βάσο Γεώργα και τον Μιχάλη Τρανουδάκη για την πρόσκληση που μου έκαναν να ενταχθώ στο δημιουργικό team του εν λόγω διαδικτυακού ραδιοφώνου! Κάθε Παρασκευή, λοιπόν, θα τα λέμε με μουσικές επιλογές μου - ξένες ως επί το πλείστον - και για δύο ώρες, από τις 12 ακριβώς τα μεσάνυχτα μέχρι τις 2 τα ξημερώματα του Σαββάτου! Ομολογώ ότι είμαι ιδιαίτερα αγχωμένος για την αποψινή πρώτη εκπομπή, όχι για το ρεπερτόριο και τις επιλογές μου γενικότερα, αλλά για το θέμα της διαδικτυακής σύνδεσης. Θα το πάρεις γρήγορα το κολάι, μου είπε όμως ο φίλος μου ο Τρανουδάκης και με καθησύχασε! Επομένως, συγχωρέστε μου τα ενδεχόμενα λάθη στην αποψινή πρεμιέρα και συντονιστείτε στις 12 το βράδυ στη διεύθυνση www.clipartradio.gr Τώρα, σε ότι αφορά τα κομμάτια που θα σας παίξω, ενημερωτικά λέω πως, μεταξύ πολλών άλλων, θ' ακουστούν η Marissa Nadler, η Charlotte Gainsbourg, ο Rufus Wainwright, οι Belle & Sebastian, οι Blonde Redhead, αλλά και οι Your Hand In Mine, ο Μανώλης Αγγελάκης και οι Electric Litany! Καλή αρχή σε μένα και καλή ακρόαση σε όσους ακούσουν!

* στο μεταξύ, επισκεφθείτε και το chat room του σταθμού, ώστε να επικοινωνούμε καθ' όλη τη διάρκεια της εκπομπής! Αυτή την ώρα, πάντως, επικρατεί μεγάλη...κίνηση!

η-λουκία-ρικάκη-στο-μεγάλο-ταξίδι

Σύσσωμος ο κινηματογραφικός κόσμος της χώρας απέδωσε πριν από λίγη ώρα το ύστατο χαίρε στη Λουκία Ρικάκη, που έφυγε την περασμένη Τετάρτη σε ηλικία μόλις 50 ετών. Ο Ναός του Αγίου Χαραλάμπους γέμισε από σκυθρωπά πρόσωπα και γοερά κλάματα. Ο Ξανθόπουλος, ο Παπαστάθης, ο Μπακογιαννόπουλος, ο Μαζωμένος, η Αγγελίδη, ο Καβουκίδης, ο Νιάρχος, ο Βαλλιανάτος, ο Άκης Σακελλαρίου, ο Χάρης Παπαδόπουλος, κριτικοί κινηματογράφου, μέλη του ΕΚΚ και της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών, περίμεναν υπομονετικά στη σειρά για να φιλήσουν τελευταία φορά τη Λουκία πάνω από το τζάμι του νεκροκρέβατου της. Ομολογώ ότι δεν έχω αντικρίσει ποτέ ξανά τόσο όμορφο πρόσωπο σε ένα άψυχο πλέον σώμα. Η Λουκία κηδεύεται αυτήν την ώρα με τα γυαλάκια της, αυτά με τον χαρακτηριστικό ροζ σκελετό και μ' ένα αιματώχρουν πρόσωπο. Θα έλεγε κανείς ότι όλο της το αίμα, άχρηστο τώρα για τη λειτουργία των ζωτικών οργάνων, πήγε και κάθισε στο πρόσωπο της για να απαλύνει κάπως τη σκληρότητα του θανάτου.

Η Λουκία δεν ήθελε πομπώδη τη νεκρική τελετή της. Τα είχε ετοιμάσει όλα με κάθε λεπτομέρεια, γνωρίζοντας το αναπόφευκτο βιολογικό τέλος της, σα να έστηνε τη sequence ακόμη μίας ταινίας της. Μόνο δυο λόγια ακούστηκαν από τον συντετριμμένο αδερφό της και τον σύντροφο της, Νίκο Νικολαΐδη, κατόπιν δικής της επιθυμίας. Μεταξύ αυτών, στίχοι του Μανώλη Αναγνωστάκη και μια συγκινητική επιστολή "προς νέους δημιουργούς" που είχε συντάξει η ίδια μόλις πριν μερικές εβδομάδες. Στην έξοδο του ναού η μητέρα της, η Αθηνά, η Σιδηρά Κυρία της ελληνικής κινηματογραφικής παραγωγής, εντυπωσιακά ψύχραιμη, όχι απλώς να δέχεται, μα περισσότερο να προσφέρει εκείνη αγκαλιές σε όλους όσοι αποχαιρετούσαν με δάκρυα στα μάτια το παιδί της. Ένα πνιγμένο "Κουράγιο" μπόρεσα να πω του αδερφού της, που λάτρευε η Λουκία. Τη θυμάμαι να μου μιλάει με περηφάνια γι' αυτόν που ζει στην Αμερική και διαπρέπει ως μουσικοσυνθέτης. Έτσι το θέλησε η μαύρη μοίρα, ένα ολοζώντανο και δημιουργικό πλάσμα να λιώσει σαν το κερί, εξ αιτίας του όγκου που φύτρωσε σε τέτοιο σημείο του εγκεφάλου ώστε να μην ήταν καν εφικτό το χειρουργείο...Στο καλό, Λουκία! Άνθρωποι σαν και σένα ζουν αιωνίως μέσω της μνήμης!

γιαννάτου-καρλαύτη-τριανόν-29.12.2011-με-kurt-weill-χατζιδάκι-και-τραγούδια-του-κόσμου



Η Σαβίνα Γιαννάτου είναι η πιο κατάλληλη ερμηνεύτρια των τραγουδιών του Μάνου Χατζιδάκι που διαθέτουμε σήμερα! Την ακούς να τραγουδάει Τ' άλογο τ' άλογο Ομέρ Βρυώνη από τα Παράλογα με τη φωνή της να υποδύεται πότε τον Σαββόπουλο και πότε τη Μελίνα! Καμία άλλη δε μπορεί να τραγουδήσει Τα παιδιά κάτω στον κάμπο και στα κλειστά μάτια του θεατή-ακροατή να μεταμορφωθεί σε ένα απ' αυτά τα διαβολεμένα αναρχικά παιδιά που κοροϊδεύουν τον παπά και πετσοκόβουν τα κεφάλια των αστών! Αν μάλιστα περάσεις νύχτα από την οδό Αθηνάς θα την ακούσεις κρυμμένη μεσ' στις σκοτεινές γωνιές της κλειστής κρεαταγοράς να τραγουδάει με πάθος την περιπέτεια της με τρεις δολοφόνους - αστυνόμους που κοιμούνται νηστικοί!

Η χθεσινή συναυλία στο Τριανόν, ένα 24ωρο μετά απ' αυτήν της Κωχ και της Πλάτωνος, έφτασε και περίσσεψε για να κλείσει όμορφα, από μουσικής άποψης τουλάχιστον, το 2011. Το πρόγραμμα της Σαβίνας με την εξαίσια πιανίστα Ευγενία Καρλαύτη είναι γνωστό πια και ένα μεγάλο μέρος του είχα παρακολουθήσει πριν λίγες εβδομάδες στο Half Note: τραγούδια από την Αρμενία, την Παλαιστίνη, το Ισραήλ, την Κορσική, αλλά και το Terra ca nun senti της μεγάλης Rosa Balistreri. Έκπληξη αποτέλεσε χθες βράδυ η τραγουδιστική και πιανιστική προσέγγιση των δύο γυναικών στο Alabama Song του Kurt Weill ή μάλλον τώρα κατάλαβα γιατί η Σαβίνα άκουγε πολύ για ένα φεγγάρι τα, κατά Marianne Faithfull, τραγούδια του Brecht! Μοιραία έγινε η σύγκριση μέσα μου: η δαιμονομάχος Marianne τα ερμήνευσε μια φορά κι ένα καιρό ως αυθεντική απόκληρη, κυνηγημένη από ένα ενδεχομένως διαχρονικό ναζιστικό καθεστώς. Η Σαβίνα πολύ απλά έγινε ηθοποιός που ανέλαβε να αποδώσει ένα μονόπρακτο λούμπεν δράμα μέσα σε τρία-τέσσερα λεπτά. Εν συνεχεία, όταν η Καρλαύτη μας πήγε στη Nebraska του 1932 μόνο και μόνο για να τραγουδήσει το θρυλικό Willow weep for me της Ann Ronell και να αυτοσχεδιάσει, το χρονικό πισωγύρισμα τέθηκε ως αιτούμενο και ως συνθήκη αναπόφευκτη. Ένα ολιγόλεπτο διάλειμμα μεσολάβησε για να μεταφερθούμε στην αρχαία Ελλάδα και ν' ακούσουμε την ερωτική επίκληση της Σαπφούς στη Γογγύλα. Κι από ΄κει στην Αθήνα του 1948, στο Θέατρο Τέχνης και στο πιο προκλητικό και jazzy Χάρτινο το φεγγαράκι που παίχθηκε τελευταία μπροστά σε κοινό! Θερμά συγχαρητήρια και μία υπόκλιση εκ μέρους μου, αφού ο χρόνος πίεζε και δε μπόρεσα να δω την άλλη υπόκλιση, της Σαβίνας Γιαννάτου και της Ευγενίας Καρλαύτη, μετά το τέλος της συναυλίας τους.

Πέμπτη 29 Δεκεμβρίου 2011

στην-αύρα-της-λουκίας-ρικάκη



Τη Λουκία Ρικάκη τη γνώρισα προσωπικά το 2002 στο φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους της Δράμας. Είχε δει το ντοκιμαντέρ για τη Νταντωνάκη στο επίσημο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ. Την επόμενη, με ειδοποίησαν πως ζήτησε να με δει. Πήγα, λοιπόν, σ' ένα γραφείο, όπου με περίμενε, αυτή, η οποία βρισκόταν εκεί ως παράγοντας κι εγώ ομολογώ ότι τότε τουλάχιστον δε συμπαθούσα καθόλου τους παράγοντες. Προτιμούσα να κάνω παρέα στα φεστιβάλ με μουσάτους τύπους που κυκλοφορούσαν ακόμη με ταγάρι και μπουκάλια ούζο. Κάτι έχεις εσύ, μού'χε πει εκεί η Λουκία, κι οφείλουμε όλοι στον χώρο να παρακολουθήσουμε την εξέλιξη σου! Την ευχαρίστησα, ανταλλάξαμε άλλες πέντε-έξι τυπικότητες κι έφυγα. Δε γίναμε ποτέ φίλοι, κολλητοί- που λένε, αλλά όποτε τη συναντούσα να τριγυρίζει στα Εξάρχεια με το μηχανάκι της πάντα θα στεκόμασταν και θα τα λέγαμε. Πριν από ένα χρόνο και κάτι ξανασυναντηθήκαμε στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Χαλκίδας του Σταύρου του Ιωάννου. Μου μίλησε και πάλι με πολύ κολακευτικά λόγια για το κουνδουρικό ντοκιμαντέρ, παρ' όλο που ήμασταν ανταγωνιστές στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ. Θυμάμαι τα γέλια στο πρωινό γεύμα του ξενοδοχείου και την αστεία φωτογραφία που βγάλαμε, την οποία η Λουκία ανάρτησε στο facebook της. Έκτοτε, αναπτύξαμε μία ζεστή ηλεκτρονική αλληλογραφία. Τη διαβάζω τώρα και αδυνατώ να πιστέψω πως ο άνθρωπος που μιλούσα μαζί του δεν είναι πια εν ζωή...Αρχές του 2011 ο κοινός φίλος Λευτέρης Ξανθόπουλος - αν θυμάμαι καλά - μου μετέφερε την άσχημη είδηση: η Λουκία Ρικάκη διαγνώστηκε με καρκίνο στο κεφάλι. Σε προχωρημένο στάδιο κιόλας, συνεπώς μη αναστρέψιμη κατάσταση. Την παρακολουθούσαμε όλοι να διαχειρίζεται την αρρώστια με τρόπο χιουμοριστικό, καλλιτεχνικό και ποιητικίζοντα. Ροζ συννεφάκι αποκαλούσε τον όγκο που φύτρωσε σαν σπόρος θανάτου στο κρανίο της και την πήρε πρόωρα από κοντά μας. Πρόωρα, γιατί η Λουκία ήταν μόνο 50 ετών και άφηνε το ένα project για να πιάσει το άλλο. Δεν θα απαριθμήσω το έργο της, ούτε θα κάνω κριτική αποτίμηση της ποιότητας και της ποσότητας του. Αν σε μένα θα λείψει κάτι από τη Λουκία, αυτό είναι το χαμόγελο της και το κέφι της για ζωή. Η έντονη κοινωνική δραστηριότητα της και η ευαισθησία της για τις μειονότητες και το διαφορετικό, τα ευπαθή παιδιά και τους οικονομικούς μετανάστες. Δεν ξέρω αν θα πετάξω ή θα κρατήσω την αλληλογραφία μας - άλλωστε, ο κατάλογος του κινητού μου και η παλιά ατζέντα μου ακόμη περιέχουν τηλέφωνα ανθρώπων που δεν είναι πια ανάμεσα μας. Κάποιοι έσπευσαν να γράψουν στο διαδίκτυο ότι με το χαμό της Λουκίας το κακό τρίτωσε και άρα 'ξορκίστηκε, αναφερόμενοι φυσικά στον επίσης πρόωρο θάνατο των άλλων δύο κοριτσιών του ελληνικού κινηματογράφου, της Φρίντας Λιάππα και της Τόνιας Μαρκετάκη. Αλήθεια είναι αυτό, λες και μια κατάρα βαραίνει τις γυναίκες σκηνοθέτιδες αυτού του τόπου. Στην αύρα της Λουκίας που από χθες το μεσημέρι σκορπίστηκε σε δισεκατομμύρια σωματίδια στην ατμόσφαιρα φωνάζουμε από μέσα μας ότι δεν θα την ξεχάσουμε ποτέ, με την ελπίδα να μας ακούσει και να χαμογελάσει πάλι. Στο γαμημένο 2011 λέμε απλώς να πάει στα τσακίδια για τον πόνο που μας έδωσε αφειδώς καθ' όλη τη διάρκεια του...

κωχ-πλάτωνος-τριανόν-28.12.2011-έλα-βράδυ-αγαπημένο-σαν-δέσμη-από-τριαντάφυλλα






















































...για τη Μαρίζα Κωχ και τη Λένα Πλάτωνος

τον Βασίλη Ρακόπουλο και τον Γιάννη Παλαμίδα

χθες στο Τριανόν που γέμισε από κόσμο

για ν' ακούσει δύο διακριτικά ρεσιτάλ

κιθάρα - φωνή και πιάνο - φωνή

με τη Διπλή βάρδια, το Βράδυ,

τη Μπαλάντα του καλού τεχνίτη, το Μόνο,

τα Κεριά, το Ζεϊμπέκικο για σένα,

αλλά και τον Peter Gabriel και τους Pink Floyd

μπλεγμένους με το Αλίμονο και τον Δωρητή σώματος του Παλαμίδα.

Στο τέλος, η Λουκία Μιχαλοπούλου έδωσε ένα τρυφερό φιλί

στην Πλάτωνος, όσο ο Νίκος Κούνδουρος μιλούσε περιχαρής για

την έκβαση των γυρισμάτων της νέας ταινίας του.

Όμορφη βραδυά, ζεστά χειροκροτήματα, αγάπη στα καμαρίνια,

καλή μουσική και καλοί μουσικοί.

Μακάρι να επαναληφθεί!

Τετάρτη 28 Δεκεμβρίου 2011

R.I.P. ΛΟΥΚΙΑ ΡΙΚΑΚΗ (1961 - 2011)














Καλό ταξίδι, Λουκία...

Απίστευτο...

απόψε-η-κοινή-συναυλία-της-μαρίζας-κωχ-&-της-λένας-πλάτωνος-στο-τριανόν






































































































Όλα είναι έτοιμα για την αποψινή κοινή συναυλία της Μαρίζας Κωχ και της Λένας Πλάτωνος στο κινηματοθέατρο Τριανόν επί της Κοδριγκτώνος. Η πρόβα και η κατάληξη της πριν από λίγες ώρες στην οικία της Πλάτωνος περισσότερο θύμισε οικογενειακή γιορτή παρά μια απλή μουσική σύμπραξη. Ο Λεωνίδας, ο άνθρωπος που με νύχια και με δόντια κυριολεκτικά κρατάει τον ιστορικό κινηματογράφο του κέντρου, δήλωσε περιχαρής με τις κρατήσεις και τη ζήτηση των εισιτηρίων. Οι δύο κυρίες μού ζήτησαν να προλογίσω εγώ τη συναυλία τους, μάλλον λόγω...κουμπαριάς και κατ' εξαίρεσιν, εφόσον ο πλέον αρμόδιος Γιώργος Μονεμβασίτης έχει αναλάβει αυτό το ρόλο για όλες τις εκδηλώσεις του Τριανόν. Δεν ξέρω ακόμη αν θα το κάνω, καθώς δεν έχω ετοιμάσει κανένα κείμενο. Χωρίς να αποκαλύψω τις εκπλήξεις του προγράμματος, οι οποίες θα προκύψουν όταν ο Γιάννης Παλαμίδας αντικαταστήσει την Πλάτωνος στο πιάνο, ενημερωτικά λέω ότι στο πρώτο μέρος θα βγουν η Μαρίζα Κωχ και ο Βασίλης Ρακόπουλος. Συγκεκριμένα, η Μαρίζα θα ερμηνεύσει δικά της τραγούδια, πειραγμένα από τον κιθαριστή Ρακόπουλο, τα οποία θα καλύψουν τη δισκογραφία της από το 1973 μέχρι το 2010 (Μια στο καρφί και μια στο πέταλο, Δεν είναι αυτή ζωή, Η μπαλάντα του καλού τεχνίτη, Έλα βράδυ αγαπημένο, Διπλή βάρδια, Για έναν έρωτα ζω κ.α.) Αμέσως μετά, η Λένα στο πιάνο με τον Γιάννη στο τραγούδι θα παρουσιάσουν κομμάτια από τους Κύκλους Καρυωτάκη και Καβάφη, Μάσκες Ηλίου, Το σπάσιμο των πάγων και Ημερολόγια. Παρεμπιπτόντως, πρώτη φορά άκουσα κατ' ιδίαν, για πιάνο - φωνή, τη Δέησις και τα Κεριά από τον Κύκλο Καβάφη της Πλάτωνος και πραγματικά έπαθα πλάκα! Κανονικό λιντ, ουδεμία σχέση με το ηλεκτρονικό ηχητικό περίβλημα που υπάρχει στις ηχογραφήσεις του cd! Πάντως, το ανέκδοτο της χθεσινής βραδυάς κατέφτασε με το που είπα ότι ο Λεωνίδας ζήτησε τίτλους για τα ρεσιτάλ της Μαρίζας και της Λένας, προκειμένου να μοιραστεί στο κοινό κάποιο πρόγραμμα. Το δικό μου θα λέγεται "Σα δέσμη από τριαντάφυλλα" είπε η Λένα! Το δικό μου "Εδώ μπροστά στην αγορά" έκανε η Μαρίζα! Μα, δεν κολλάει, βρε Μαρίζα, η αγορά με τα ποιητικά τριαντάφυλλα, πετάχτηκα εγώ! Και λέει τη φοβερή ατάκα η Μαρίζα και μας έστειλε όλους: Δεν πειράζει, θά'ναι τριαντάφυλλα από τη...λαϊκή! Ωραία θα περάσουμε απόψε στο Τριανόν! Στις 21.00 ακριβώς να είστε εκεί! Εισιτήρια θα πωλούνται προς 12 ευρώ και 10 το φοιτητικό!

Τρίτη 27 Δεκεμβρίου 2011

R.I.P. ΑΡΓΥΡΗΣ ΧΙΟΝΗΣ (1943 - 2011)



Είναι μια μεγάλη απώλεια για τα ελληνικά γράμματα στην εκπνοή ενός επάρατου έτους...Ο ποιητής Αργύρης Χιόνης έφυγε ξαφνικά από τη ζωή, από ανακοπή καρδιάς, στα 68 του χρόνια, ανήμερα των Χριστουγέννων. Θυμάμαι ακόμη την ασκητική φιγούρα του στην κηδεία του φίλου του, του στιχουργού Ηλία Κατσούλη πριν από δύο χρόνια στο Κάτω Λουτρό Κορινθίας. Ήταν κοντοχωριανοί, άλλωστε, με τον Κατσούλη - στο βιογραφικό του ο Χιόνης σημείωνε ότι τα τελευταία είκοσι χρόνια ζούσε στο Θροφαρί της ορεινής Κορινθίας, ασχολούμενος με τη γεωργία και την ποίηση. Αυτός, ένα πρώην παιδί των λουλουδιών που σπούδασε στο Άμστερνταμ ιταλική φιλολογία και από το 1967 έως το ΄92 πλανήθηκε σε χώρες της βόρειας Ευρώπης. Ο Αργύρης Χιόνης αφήνει σημαντικό έργο πίσω του, δεκαπέντε ποιητικές συλλογές, πεζογραφήματα και θεατρικά έργα. Επίσης, στίχους για τραγούδια, με γνωστότερο το σουρεαλιστικό Ωραίο καλοκαίρι του που μελοποίησαν οι Κατσιμιχαίοι το 1992 με τη συμμετοχή του ερμηνευτή Πασχάλη Αρβανιτίδη. Κάθομαι τώρα και σκέφτομαι την ιστορία που μού'χε αφηγηθεί η κοινή μας φίλη, ποιήτρια Μαρία Λαγγουρέλη, για την ατυχία που τον είχε χτυπήσει πριν αρκετά χρόνια να καεί ολοσχερώς το σπίτι του - ιστορία που τον είχε κάνει στα μάτια μου ήρωα ποιητικής θλιμμένης μπαλάντας του Leonard Cohen. Θυμάμαι ακόμη τη λατρεία που του είχε ο Βασιλικός και τα αφιερώματα του από τη ραδιοφωνική εκπομπή του στον politia FM της Πάτρας με αναγνώσεις ποιημάτων και κειμένων του Αργύρη Χιόνη. Καλό του ταξίδι...Ακολουθεί ένα υπέροχο ποίημα του από την περσινή συλλογή του Ό,τι περιγράφω με περιγράφει (εκδόσεις Γαβριηλίδης):

ΕΛΕΗΣΟΝ ΣΕ

Ένιωθες μόνος και μας έπλασες για νά'χεις

συντροφιά εις τους αιώνας των αιώνων.

Έσφαλες όμως πλάθοντας μας

καθ' εικόνα και ομοίωσίν σου,

πολλαπλασίασες τη μοναξιά σου.

Τώρα είσαι μόνος μέσα σ' ένα πλήθος μόνων.

Δεν έχει πιο μεγάλη μοναξιά.

Δευτέρα 26 Δεκεμβρίου 2011

οι-καλύτεροι-ελληνικοί-δίσκοι-για-το-2011-που-φεύγει

Φέτος δεν έχει TOP-10 ελληνικής δισκογραφίας για τα Άσματα και Μιάσματα. Ξεχώρισα απλά μερικά άλμπουμ (κάποια είχαν παρουσιαστεί εδώ μέσα στη διάρκεια του 2011 και κάποια όχι, λόγω έλλειψης χρόνου κυρίως), τα οποία με συντρόφευσαν σε ραδιοφωνικές και κατ' ιδίαν ακροάσεις. Με την πεποίθηση ότι τόσο τα συγκεκριμένα άλμπουμ, όσο και οι δημιουργοί τους, επιτέλεσαν κανονική...αιμοδοσία στην αναιμική ελληνική μουσική σκηνή, εν μέσω μίας δισκογραφίας και ενός συστήματος διανομής υπό κατάρρευση, τα παραθέτω ευθύς αμέσως δίχως βαθμολογίες, αστεράκια και σειρά αξιολόγησης.

Η Ηλιοθεραπεία του The Boy - Αλέξανδρου Βούλγαρη, ενός ιδιαίτερα παραγωγικού τραγουδοποιού, ήταν ένα άλμπουμ ζοφερό, ενδεχομένως σκληρό για τον μέσο ακροατή, με στίχους που τσάκισαν κόκαλα και μουσικές που δε δίστασαν να φλερτάρουν ακόμη και με το αμιγώς έντεχνο τραγούδι, "δεμένα" όλα αυτά με μία τολμηρή ενορχηστρωτική άποψη, υπεύθυνη για τη δημιουργία πρωτότυπων punk...ζεϊμπέκικων! Έκδοση της πατρινής ανεξάρτητης εταιρείας Inner Ear.

Το δημιουργικό ντουέτο των MK-O, δηλαδή της Μαρίνας Καναβάκη και του Σωκράτη Παπαχατζή, επέστρεψε μέσα στη χρονιά, που φεύγει σε λίγες μέρες, με το cd Blues for the White Nigger, από την εταιρεία Puzzlemusik του Χρήστου Αλεξόπουλου. Δώδεκα instrumental κομμάτια με στοιχεία ambient, jazz, funk, electro-pop και disco, φιλτραρισμένα μέσα από την κλασική μουσική παιδεία και τον καλλιτεχνικό οίστρο των δύο δημιουργών!


Κινητήρια δύναμη των Illegal Operation και συνθέτης δύο αγαπημένων δίσκων (Σταματίνα - Hitchhyke και Δύσκολες μέρες - Sirius), ο Μανώλης Αγγελάκης κυκλοφόρησε την τρίτη εργασία του με τίτλο Τι κάνουν οι σκιές τη νύχτα από την Inner Ear. Ένας εξαιρετικός χαμηλότονος και ατμοσφαιρικός δίσκος, που σε μένα θύμισε το θρηνητικό Tonight's the night του Neil Young και σε άλλους - δικαιωματικά - τον Tom Waits σα να παίζει μοιρολόγια με τη μπάντα του! Άρτια ενορχήστρωση και ηχοληψία με τους δυνατούς στίχους του Χ. Κανελλόπουλου στα κομμάτια Ο Ταξιδιώτης και Ο Μετανάστης.



Ο Αχινός του λόλεκ - Γιάννη Αναγνωστάτου από το label Εξώστης της Inner Ear σηματοδότησε το πέρασμα του τραγουδοποιού στον ελληνικό στίχο, αλλά και την καλλιτεχνική ενηλικίωση του με τραγούδια απαλλαγμένα από το folk ακουστικό ύφος του ντεμπούτου του, Alone, και προσανατολισμένα σε πιο underground ηχητικά μονοπάτια! Τα κομμάτια Αχινός, Δεν αρκεί, Καλλιτέχνης και η μελοποίηση στα Κεριά του Καβάφη πιστεύω πως έχουν ήδη καταχωρηθεί στην ιστορία του σύγχρονου ελληνικού τραγουδιού!
Δεν ξέρω κατά πόσο ο Σιδεροκόφτης των Stelafi μπορεί να θεωρηθεί ελληνικός δίσκος, εφόσον κυκλοφόρησε από ανεξάρτητη κυπριακή εταιρεία (Λουβάνα Δίσκοι), σίγουρα πάντως αποτελεί μία ρηξικέλευθη καλλιτεχνική πρόταση στους κόλπους ενός πειραματικού pop τραγουδιού με ηλεκτρικά, ηλεκτρονικά και κλασικά στοιχεία, καθώς και υπερρεαλιστικούς στίχους. Stelafi είναι η Στέλα Φυρογένη, ο Λευτέρης Μουμτζής και ο Ανδρέας Τραχωνίτης. Το βρίσκετε στην ηλεκτρονική διεύθυνση louvana.com.cy

Το πολυαναμενόμενο δεύτερο άλμπουμ των Your Hand In Mine - Μάνος Μυλωνάκης και Γιώργος Παπαδόπουλος - με τίτλο The Garden Novels, κυκλοφόρησε επίσης από την Inner Ear και περιείχε ένα τραγούδι και οχτώ οργανικά θέματα. Χωρίς να φτάνει την αισθητική πληρότητα του ντεμπούτου τους, του Every night dreams, το The Garden Novels θυμίζει λιγάκι την...Ελβετία: τόσο ωραίο και με τέτοια ηδύτητα δηλαδή στις μελωδίες του, που σχεδόν σε μπουχτίζει από το τρίτο track στη ροή του cd! Λίγο παρακάτω ευτυχώς ακολουθεί το A boy and the birds, ένα πολύ όμορφο instrumental, που δικαίως χαρακτήρισε το άλμπουμ στο σύνολο του!


Πολυαναμενόμενος ήταν ακόμη ο Ελάχιστος εαυτός του Θανάση Παπακωνσταντίνου, ο δίσκος που σηματοδότησε τη συνεργασία του κορυφαίου Λαρισαίου τραγουδοποιού με την ανεξάρτητη Inner Ear. Έντονη πειραματική διάθεση, στίχοι υψηλού επιπέδου, η γνώριμη ψυχεδελίζουσα ανάγνωση της δημώδους παράδοσης από τον δημιουργό, αλλά και δύο εξαιρετικά τραγούδια, κομμένα και ραμμένα για τη φωνή του Ορφέα Περίδη (Ανταρκτική και Ομίχλη). Καθοριστική και η συμβολή του πνευστού Ανδρέα Πολυζωγόπουλου στη σύσταση ενός cinematic jazzy κλίματος!





Και κλείνω με το δεύτερο άλμπουμ των Misuse, το April, που κυκλοφόρησε μεσ' στον Δεκέμβρη, πριν λίγες εβδομάδες. Μου αρέσει πολύ αυτό το cd, παρ' όλο που το έχω ακούσει τρεις φορές όλες κι όλες απ' την αρχή ως το τέλος του. Αίσθηση μου είναι πως διαθέτει πολύ πιο ισχυρές μελωδικές βάσεις από το ντεμπούτο άλμπουμ του συγκροτήματος, που ήταν σαφώς πιο χαοτικό, και πως θα μπορούσε να λειτουργήσει ως το soundtrack μιας πειραματικής μεγάλου μήκους ταινίας. Τα μέρη P/8 και R/ dear hunter φανερώνουν πως ένα από τα καλύτερα, διεθνώς θα τολμούσα να πω, post-rock άλμπουμς, απ' την άποψη της παραγωγής και του περιεχομένου τους, κυκλοφόρησαν από μία μικρή ανεξάρτητη εταιρεία, την Puzzlemusik σε σύμπραξη με τη Spinalonga Records. Τους Misuse αποτελούν ο Κώστας Στεργίου, ο Λευτέρης Βολάνης, ο Σταύρος Μαραγκός, ο Δημήτρης Πατσάρος και ο Nid.

* εκτός από τους παραπάνω οχτώ ελληνικούς δίσκους, με την επιφύλαξη του ότι έμειναν εκτός και κάποιες άλλες αξιόλογες δουλειές, από το χώρο της pop, του έντεχνου και του λαϊκού τραγουδιού, θα ξεχώριζα την υπερπαραγωγή Re-Be της Αλέξιας, τη Γκέμμα του Παναγιώτη Μπούσαλη, το προσωπικό άλμπουμ Έχω ένα σχέδιο του συνθέτη Θέμη Καραμουρατίδη με συγκεντρωμένες μουσικές και τραγούδια του από το θέατρο, καθώς και το προϊόν της ολοκληρωμένης συνεργασίας της ερμηνεύτριας Μάρθας Φριντζήλα με τον τραγουδοποιό Θέμο Σκανδάμη - το τελευταίο, έχοντας το ακούσει μόνο από τη ζωντανή παρουσίαση του. Και του χρόνου!

Κυριακή 25 Δεκεμβρίου 2011

άγια-νύχτα-σε-προσπέκτους


Άγια Νύχτα σε προσπέκτους

να διαλέξουμε με χαρά

χίλια χρώματα και στολίδια

Κάθε χρόνο νέα και ίδια

Σε μιαν αγορά γιορτινή

Όλα έχουν μια τιμή

Δέκα κάνει ο αδερφός μου

Κι άλλα τρία ο διπλανός

Πέντε ακόμα μήπως γιορτάσω

Κι άλλα τόσα για να χορτάσω

Τον εαυτό μου ξεπουλώ

Και σιγοτραγουδώ

Η ψυχή μου φτερουγίζει-

τι φανταχτερή εποχή!-

Κι ας μην ξέρει κανείς τι ζητάει

Λίγη αγάπη; Μα ναι, δεν χρωστάει

Με το χρήμα τα πάντα ξοφλάει

Και το χρόνο κι αυτούς που αγαπάει

Νοικιασμένη μου ζωή

Τι φοβερή παροχή!

Η ψυχή μου φτερουγίζει

Μοιάζουν όλα τόσο καλά,

μα κάπου, κάποιος μόνος λυγάει

Για ένα βλέμμα σου πόσο διψάει

Κάπου ο πόλεμος κυβερνάει

Το παιδί κάπου κλαίει και πεινάει

Πες μου πού να βρω τη χαρά

Αν το παιδί δεν γελά

Άγια Νύχτα σε προσπέκτους

Λίγο πριν το νέο έτος

Τρέξε-τρέξε δεν θα προφτάσεις

Τρέχει ο χρόνος πώς να τον φτάσεις

Τρέχει-τρέχει κι η ζωή

Κι είναι στ΄αλήθεια πικρή...

* ίσως το πραγματικό νόημα της χριστουγεννιάτικης Άγιας Νύχτας, όπως το συνέλαβε η στιχουργός Γεωργία Βεληβασάκη και το ενορχήστρωσε ο συνθέτης Κώστας Αθυρίδης. Μια πολύ καλή στιγμή για το ντουέτο των GAIA και μια ανέκδοτη ηχογράφηση τους, που στέλνεται ως δώρο αυτές τις μέρες.

χριστούγεννα-2011



...με ένα πολύ καλό αντιμουσχουρικό βίντεο που έφτιαξε ο filtig και που από πέρσι ήθελα να αναρτήσω!

Καλές γιορτές σε όλους!

Σάββατο 24 Δεκεμβρίου 2011

δέκα-λέξεις



Ένα μυστήριο πράγμα, με τον ερμηνευτή και τραγουδοποιό Γιώργη Χριστοδούλου είμαστε στενοί φίλοι εδώ και μία 10ετία, βρισκόμαστε κατά μέσο όρο δέκα φορές όλο το χρόνο, μα μέσα σ' αυτές τις δέκα μέρες θα συμπεριλαμβάνονται πάντα τα Χριστούγεννα και η Πρωτοχρονιά. Έτσι, ενώ άλλοι περνάνε τέτοιες μέρες με τους δικούς τους ή βγαίνουν έξω να διασκεδάσουν, εμείς ξεμένουμε στην πόλη σαν τις καλαμιές στον κάμπο ή σαν αδειούχοι τρόφιμοι ψυχιατρείου. Αιτία γι' αυτό είναι, πιστεύω, η όχι και τόσο μεγάλη υπόληψη που αποδίδουμε στο θεσμό της οικογένειας τόσο ο Γιώργης, όσο κι εγώ, ο καθένας για προσωπικούς του λόγους. Αν φας μόνος σου αύριο, πες μου να φάμε παρέα, τον ακούω να μου λέει κάθε χρόνο παραμονή Χριστουγέννων και συγκινούμαι βαθύτατα, δεδομένου ότι καλώς ή κακώς την επόμενη μέρα περνάω λίγες ώρες κι εγώ γύρω από ένα τραπέζι με τους δικούς μου.

Μου τηλεφώνησε τ' απόγευμα ο Γιώργης, άρτι αφιχθείς από την Ισπανία, όπου το cd του σκίζει κυριολεκτικά, ενώ αρχίζουν να τον αναγνωρίζουν στο δρόμο οι περαστικοί της Βαρκελόνης και της Μαδρίτης. Εδώ έχεις χάσει επεισόδια, του είπα, αναφερόμενος φυσικά στη φτώχεια μας, στο μαύρο χάλι μας, στο κλείσιμο των δισκάδικων και στην ολική κατάρρευση της δισκογραφίας.


Είχα το άγχος, επίσης, του λαβωμένου Ζέπου, που επέστρεψε σπίτι με εμφανή τον απόηχο του κακού που τον βρήκε: διάρροια, ακεφιά, αλλά ευτυχώς όχι και άρνηση για τροφή. Μού'χει κάνει μεγάλη εντύπωση που το ζώο δεν ξεκολλάει από πάνω μου. Πάω σε άλλο δωμάτιο και αρχίζει το γατίσιο κλάμα του, γυρίζω, ανεβαίνει στα πόδια μου και ηρεμεί ο ταλαίπωρος.


Θα πρέπει για τις επόμενες τρεις μέρες να του κάνω ενέσεις με φάρμακο, πράγμα που δε γουστάρω καθόλου, εξ ου και απευθύνθηκα σ' ένα καλό μου φίλο γιατρό και φιλόζωο. Γενικώς, πόσο μίζερα είναι κάθε, μα κάθε χρόνο, τα Χριστούγεννα. Τι καλά που θα ήταν να ανήκα κι εγώ σ' αυτούς που στολίζουν τα σπίτια τους, ανάβουν το τζάκι, κοτσάρουν κι ένα cd με Nat King Cole και Presley (αγορασμένο, δώρο ίσως, αλλά σίγουρα όχι από προσφορά εφημερίδας) και καμώνονται πως περνάνε τέλεια ή τουλάχιστον όπως πρέπει και όπως συνηθίζεται. Η ζωή περνάει δίχως να κοιτάζει τη δική σου μελαγχολία - τελικά είναι πολύ μεγάλος ο Σαββόπουλος! Τά'πε όλα με δέκα λέξεις...

τα-10-σύντομα-παραμύθια-των-stelafi-για-τις-κλειστές-πόρτες-και-τις-ανοιχτές-αγκαλιές

STELAFI

Ο ΣΙΔΕΡΟΚΟΦΤΗΣ

(ΛΟΥΒΑΝΑ ΔΙΣΚΟΙ)

Ένα πολύ ενδιαφέρον άλμπουμ μας έρχεται από την Κύπρο, από τη μουσική κολεκτίβα Λουβάνα και από το τρίο των Stelafi, δηλαδή την ηθοποιό και τραγουδίστρια Στέλα Φυρογένη (μουσική, στίχοι, φωνή), τον Ανδρέα Τραχωνίτη (κρουστά, φωνές, programming, ηχοληψία) και τον Λευτέρη Μουμτζή (κιθάρες, μπάσο, μελόντικα, μπουζούκι, programming, φωνές). Τον Μουμτζή τον γνωρίζουμε πλέον ως έναν πολύ δραστήριο μουσικό από το προσωπικό του σχήμα J.Kriste, Master of disguise και τους Trio Tekke. Εδώ, μαζί με τη Φυρογένη συνυπογράφουν συνθετικά και στιχουργικά τα περισσότερα κομμάτια ενός δίσκου, ο οποίος συνολικά θα χαρακτηριζόταν project πειραματικής pop. Επιρροές σαφώς διακρίνει κανείς στη μουσική τους - κι είναι και πολλές -, αυτό όμως που σε κερδίζει είναι η διακριτική σχηματοποίηση των διαφορετικών μουσικών ειδών, από το κλασικό rock μέχρι τη μπόσα-νόβα και την electronica, σε ένα ενιαίο concept, αυτόνομο και πολύ ιδιαίτερο. Υπάρχουν, ας πούμε, η Ευκολία, καθαρόαιμη pop σύνθεση του Μουμτζή που κλείνει με ένα πανέμορφο ποτάμι εγχόρδων για να ακολουθηθεί από την πειραματική μελοποίηση της μετάφρασης του Γιώργου Χειμωνά σε απόσπασμα από τις Βάκχες του Ευριπίδη - ειδικά το κομμάτι αυτό φανερώνει πόσο οι δύο δημιουργοί του, η Στέλα Φυρογένη και ο Ανδρέας Τραχωνίτης συγκεκριμένα, είναι γνώστες των πιο πρωτοποριακών μελοποιήσεων του παρελθόντος σε μεταφρασμένα ή πρωτότυπα αποσπάσματα αρχαίου δράματος. Απ' την άλλη, η ευκολία του Μουμτζή στον ξένο στίχο, δίνει την ευχέρεια σε όλα τα μέλη της ομάδας να φτιάξουν καλοδομημένα αγγλόφωνα τραγούδια (Seven flat-headed bubbles, Lizard Dance) - φόρους τιμής στον πιο θεατράλε Tom Waits, στην ώριμη περίοδο των Nick Cave & The Bad Seeds, χωρίς να μένουν εκτός, όποτε έχουμε ελληνικό λόγο, οι αναφορές στη Λ. Πλάτωνος, στον Ν. Κυπουργό, ακόμη και στο έργο Μαρία Ντολόρες παρελθόν του Δ. Μαραγκόπουλου! Πάντως, κατά υποκειμενική εκτίμηση, καλύτερες στιγμές είναι ο Σιδεροκόφτης, μία αρκετά ιδιόμορφη σύνθεση, και ο Αποχαιρετισμός, το αιρετικό, από στιχουργικής άποψης, νανούρισμα που κλείνει το cd. Εκτός από το τρίο των Stelafi, έπαιξαν ακόμη οι μουσικοί James Adams (τρομπόνι, φωνή), Colin Somervell (κοντραμπάσο), Φώτης Σιώτας (βιολί, βιόλα), Παύλος Μιχαηλίδης (βιολί), Stefan Melovski (κιθάρα) κ.α. Μπορείτε να αναζητήσετε τον Σιδεροκόφτη των Stelafi στο site της ανεξάρτητης εταιρείας τους: www.luvana.com.cy

Παρασκευή 23 Δεκεμβρίου 2011

ντοκιμαντέρ-κατερίνα-γώγου-γύρισμα-VI


Σήμερα ήταν το τελευταίο γύρισμα με τη Λουκία Μιχαλοπούλου ως Κατερίνα Γώγου και νομίζω πως αμφότεροι θα θυμόμαστε για πολλά χρόνια αυτή τη συνεργασία. Η ίδια μου ζήτησε αντί δώρου τη φωτογραφία αυτή με τη σημείωση Για την Κατερίνα Γώγου & την αποκατάσταση του μαύρου, Δεκέμβριος 2011. Μου αρέσει που η Λουκία είναι άνθρωπος της μνήμης, περισσότερο συναισθηματικός από εγκεφαλικός, όπως κι εγώ, πόσω μάλλον που εδώ μοιάζουμε με το απόλυτο rock couple! Το έργο - για να πάμε και στα του γυρίσματος - τό'χουμε...ξαναδεί: το ραντεβού δόθηκε πρωί-πρωί στο σπίτι του κομμωτή Χρόνη με τον ίδιο, τη Λουκία και τη μακιγιέζ Εύη Ζαφειροπούλου.



Έφτιαξαν την ηθοποιό στα γρήγορα, αφού το κολάι υπήρχε από το προηγούμενο γύρισμα, και αμέσως μετά η Εύη μάζεψε τα εργαλεία της τέχνης της, έτοιμη για τεστάρισμα ενός άλλου ηθοποιού σε μιαν άλλη ταινία που ξεκινάει αυτόν τον καιρό.



Στο εξαρχειώτικο καφέ Ginger Ale, που έχει γίνει το στέκι μας τελευταία, η Λουκία παρατηρούσε το εξώφυλλο της σπάνιας αμερικανικής έκδοσης του Τρία κλικ αριστερά της Γώγου.




Ευτυχώς που διέσωσε ο Γιώργος Κορδέλλας ένα αντίτυπο της πρώτης συλλογής της Γώγου από τις εκδόσεις Night Horn Books του Σαν Φρανσίσκο κι έτσι μπορέσαμε κι εμείς να χρησιμοποιήσουμε το εξώφυλλο στη δραματοποιημένη σκηνή του ντοκιμαντέρ.



Στο νεοκλασικό των εκδόσεων Αιγόκερως αφίχθη και ο Γιώργος Χρονάς στην ώρα του πάντα! Ελλείψει της Εύης και της Ιωάννας, μακιγιέζ χρήστηκε η παραγωγός Τζίνα Πετροπούλου, η μόνη γυναίκα άλλωστε μεταξύ των μελών του κιν/φικού συνεργείου.



Στη μαρτυρία του για τη Γώγου, ο Χρονάς αναφέρθηκε στην πρώτη γνωριμία τους στα καμαρίνια της παράστασης Φιλουμένα Μαρτουράνο με τη Νοταρά, τη Λαμπέτη και τη Λαζαρίδου. Επίσης, στην τελευταία τους, στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών, μεταφέροντας σε εικόνες όλη την ποιητική του διάθεση από το ύστατο χαίρε. Τη χαρακτήρισε Σπάρτακο υπό την έννοια του μαρτυρίου, μέσα από το οποίο πέρασε για να ασκήσει τη βιωματική τέχνη της. Τέλος, ο Χρονάς παρομοίασε την Κατερίνα Γώγου και τη Φλέρυ Νταντωνάκη με δύο κορίτσια που ξεκίνησαν από το ίδιο σπίτι για να χαθούν σε λαβυρίνθους επικίνδυνους, όσο και δημιουργικούς - το τελευταίο, εννοείται, εγώ του το ζήτησα, γεγονός που ανάγκασε τη Τζίνα να σχολιάσει αμέσως μετά: Εσύ, αγόρι μου, ντοκιμαντέρ για τη Φλέρυ ξανακάνεις μού φαίνεται, μόνο που τώρα θα τ' ονομάσεις "Φλέρυ-Γώγου: Βίοι παράλληλοι"! Μη ρίχνεις ιδέες, πετάχτηκε και ο οπερατέρ Θεοδωρόπουλος με αποτέλεσμα να το ρίξουμε πάλι το μεσημεριάτικο γέλιο μας!



Λίγο πριν αποχωρήσει ο Χρονάς, τα μέλη του συνεργείου τού απέδωσαν τα συγχαρητήρια τους για το Βραβείο Καβάφη, με το οποίο τιμήθηκε πρόσφατα. Η δε Λουκία έσπευσε να δηλώσει τον θαυμασμό της κι εκείνος να ανταποδώσει με αμοιβαιότητα.



Συμπρωταγωνιστής της Λουκίας στην εσωτερική δραματοποιημένη sequence ήταν ο πολυτάλαντος Γιώργος Στριφτάρης, ηθοποιός, φωτογράφος και συνεργάτης στο fagazine του Τσιτιρίδη.




Υποδύθηκε τον άνθρωπο που πρόσφερε κάποτε στην Κατερίνα Γώγου ένα αντίτυπο της συλλογής της, Τρία κλικ αριστερά, ως Three clicks left, μόνο που εκείνη δε συγκινήθηκε ιδιαιτέρως...Πρόκειται για την ιστορία που μού'χε αφηγηθεί ο Αντρέας Παγουλάτος και που είπε μεσ' στο ντοκιμαντέρ και ο αληθινός συμπρωταγωνιστής της Γώγου, ο ποιητής Νάνος Βαλαωρίτης.



Εδώ η Τζίνα συνεχίζει να εκτελεί χρέη μακιγιέζ, πουδράροντας τον Στριφτάρη.








Κατόπιν, πριν ξεκινήσουν οι λήψεις, η Τζίνα ζήτησε μια φωτογραφία με τα μέλη του τεχνικού crew, δηλαδή τον ηχολήπτη Γιώργο Πόταγα και τον ηλεκτρολόγο Γιάννη Μαραγκουδάκη! Μεγάλη τιμή του - θα έλεγε ο Μαραγκουδάκης - που η μορφή του αιωρείται αιωνίως πλέον στη μπλογκόσφαιρα μέσω bosko και Ασμάτων & Μιασμάτων!








Τελευταίες λεπτομέρειες πριν πάμε πλάνο και συνεχές προβάρισμα του σεναριακού κειμένου.






Για πρώτη φορά Έλληνας ποιητής μεταφράζεται από τις εκδόσεις Night Horn Books, είπε ο Γιώργος - Βαλαωρίτης στη Λουκία - Γώγου, τονίζοντας στη συνέχεια πως οι κριτικές μιλούν ήδη για ποίηση εφάμιλλη του Άλεν Γκίνζμπεργκ! Το πως αντέδρασε η ποιήτρια θα το δούμε παρακάτω!



Να χαιρετίσουμε πρώτα τον Στριφτάρη που πρέπει να φύγει, καθώς τελείωσε η δική του συμμετοχή. Χρειαζόταν να μοιραστεί μια ζεστή αγκαλιά με τη Λουκία





κι εγώ μαζί τους, βέβαια, περιχαρής που όλα πήγαν ρολόι!









Το γύρισμα παρακολουθούσε και ο φίλος μας, εκδότης και σκηνοθέτης Γιάννης Σολδάτος, εδώ μαζί με τον οπερατέρ Δημήτρη Θεοδωρόπουλο. Αυτό είναι ντοκιμαντέρ, Αντώνιε - σχολίασε εύστοχα ο Σολδάτος - ούτε με Κούνδουρους να μπλέκεις, ούτε να σε κυνηγάνε μετά...Σωστός ο Γιάννης!



Ας περάσουμε τώρα έξω, στη βροχή, συνεχίζοντας την εσωτερική sequence με τη Λουκία-Γώγου να κομματιάζει το Three clicks left και να το γκρεμοτσακίζει απ' το παράθυρο!










Ούτε εμείς να είχαμε φτιάξει το ντεκόρ με τα γκράφιτι στους τοίχους του κτιρίου: Revolution και μάλιστα Queer Revolution, πορείες, διαδηλώσεις και το πιο σουρεαλιστικό Χρόνια Πολλά - Ευτυχισμένο το 1984! Μην ξεχνιόμαστε, όμως, στα Εξάρχεια βρισκόμαστε, είκοσι μέτρα απ' την πλατεία!



Πού'σαι, ρε Θρασύβουλε, με την κλακέτα σου;









Την ώρα που η Λουκία έσκιζε το βιβλίο, ουρλιάζοντας για σάπια θέματα, τόμους μουχλιασμένους, βιβλιοθήκες ύπουλες και λέξεις τσανακογλύφτες, αίσθηση μου είναι τώρα πως όλοι είχαμε ανατριχιάσει σύγκορμοι!









Γιώργο, πρόσεξε μη μπει το boom στο κάδρο, γιατί δεν έχουμε κι άλλα βιβλία να σκίσουμε, όχι τίποτ' άλλο!







Να και η πιο φανατική θαυμάστρια της Λουκίας Μιχαλοπούλου, η blogger ΧΡΙΣΤΙΝΑ, η οποία μού'χε ζητήσει μέσω email να παρακολουθήσει διακριτικά το γύρισμα. Ήρθε, έχασε τον δρόμο, αλλά τον βρήκε τελικά εύκολα, αφού την προσανατόλισαν τα οργισμένα λόγια - κραυγές της Λουκίας, που ακούγονταν μέχρι την πλατεία Εξαρχείων!



Φινάλε με Χρήστο Στέργιογλου, τον πατέρα στον Κυνόδοντα του Λάνθιμου, αλλά κι έναν από τους ερμηνευτές στους Πρώτους Αγώνες Ελληνικού Τραγουδιού Κέρκυρας του Μάνου Χατζιδάκι. Όχι, δε συμμετέχει και ο Χρήστος στο ντοκιμαντέρ για την Κατερίνα Γώγου, τον συνάντησα απλά κατά την επιστροφή της περούκας της Λουκίας στον Χρόνη και την Εύη, οι οποίοι δουλεύουν επίσης σε μια καινούργια ταινία μ' αυτόν πρωταγωνιστή! Καλή επιτυχία στα παιδιά, καλή επιτυχία και σε μένα και τους συνεργάτες μου, αν και ήδη νιώθω ότι μάλλον κάνω το καλύτερο μέχρι τώρα ντοκιμαντέρ μου. Μένει τώρα να κουλάρουμε, να εορτάσουμε την έλευση των βαρετών Χριστουγέννων και του ανούσιου νέου χρόνου - ανούσιου, μια και δε φαίνεται φως στο τούνελ για τίποτα - και, βέβαια, να αφεθούμε στο γλυκόπικρο συναίσθημα των απουσιών γύρω μας.