Παρασκευή 25 Αυγούστου 2017

Για το - κατά Ρενδία Λέξις - La Nonna στο θεατρικό φεστιβάλ Διστόμου: Όταν οι ''ερασιτέχνες'' βάζουν τα γυαλιά στους ''επαγγελματίες''!

Μια φτωχή πολυμελής οικογένεια της Αργεντινής του '70 αποδεκατίζεται στην κυριολεξία από την αδηφάγα αιωνόβια γιαγιά της που τους βάζει όλους να ξεπουλήσουν τα πάντα, να εκπορνευτούν, να αυτοκτονήσουν και να εξαφανιστούν από προσώπου γης, οδηγώντας την ίδια στο τέλος να φάει έως και τις σάρκες της! Στην ουσία δεν υπάρχει κανένας από μηχανής θεός να λυτρώσει αυτούς τους ανθρώπους από ένα Τέρας που τους γέννησε για να τους κατασπαράξει. Όπως περίπου τό'γραψε ο ποιητής Νίκος Καββαδίας: Το επίχρισμα η άγια σκουριά που μας γεννά/ μας τρέφει, τρέφεται από μας και μας σκοτώνει. Ή, για να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους, όπως γίνεται τη σήμερον ημέρα με το ΔΝΤ, την Τρόικα και τους λαούς του Νότου: Η La Nonna δεν είναι τίποτα άλλο από το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα που δανείζει ευρώ και απαιτεί αίμα, θανάτους, αυτοκτονίες, την επιβολή μιας οικονομικής τρομοκρατίας. Η La Nonna είναι ο Καπιταλισμός με σάρκα και οστά και γι' αυτό εντυπωσιάζει αν μη τι άλλο η θεατρική αυτή δημιουργία του Αργεντίνου Ρομπέρτο Κόσσα, καθώς βέβαια και η επιλογή της ερασιτεχνικής ομάδας δήμου Ρέντη - Νίκαιας να την ανεβάσει εν έτει 2017!
Αν δεν ξέραμε δηλαδή εδώ στην Ελλάδα πως ο Κόσσα συνέλαβε το La Nonna το 1976 θα λέγαμε πως τον έκλεψε ο δικός μας Νίκος Τσιφόρος στην Ωραία των Αθηνών του, αλλά και ο Γιώργος Μανιώτης στο Χορεύει η Κρουστάλλω μάμπο: Η σκηνή, λόγου χάριν, που ο παμπόνηρος Τσίτσο προσπαθεί να παντρολογήσει τη γιαγιά με τον Δον Φρανσίσκο, ενώ πάλι ο Δον Φρανσίσκο ορέγεται τη Μάρτα, την όμορφη δισέγγονη της γιαγιάς, δεν απέχει πολύ από τις κωμικές προσπάθειες του Αυλωνίτη να πασάρει την ''άσχημη'' Βασιλειάδου στον Ρίζο. Όταν η γιαγιά, τέλος, οδηγείται σε ένα παραλήρημα με ονόματα από φαγητά και εδέσματα, μας παραπέμπει στην αλληλοεξόντωση των δύο ηρώων του Μανιώτη, οι οποίοι μονομαχούν μέχρι θανάτου με βαρύγδουπα ονόματα φαγητών!
Η παράσταση που παρακολούθησα χθες βράδυ στο κατάμεστο Αμφιθέατρο του Μαυσωλείου Διστόμου, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Ερασιτεχνικού Θεάτρου, είχε πολλές αρετές! Καταρχάς, το ότι παίχτηκε στο χώρο αυτό, κάτι μου ''έκανε''! Κι έτσι, ενώ το κοινό ξεκαρδιζόταν με τη Nonna, εγώ σκεφτόμουν πως λίγα μέτρα παραδίπλα μας υπήρχαν τα κρανία των σφαγιασθέντων από τους Ναζί Ελλήνων. Υπό την έννοια αυτή, το πάω ακόμα παραπέρα και λέω πως η Nonna δε θα μπορούσε να είναι μόνο το αδηφάγο καπιταλιστικό σύστημα, αλλά και το τέρας του ναζισμού που βλέπουμε καθημερινά να αναβιώνει σε όλες τις μεριές του πλανήτη σαν η ιστορία να κάνει κύκλους και οι άνθρωποι να μη μαθαίνουν ποτέ από τα λάθη τους και τις τραγωδίες τους! Η παράσταση, λοιπόν, δεν είχε τίποτα να ζηλέψει από ανάλογα επαγγελματικά εγχειρήματα. Διέθετε σκηνοθεσία με ρυθμό και  ένταση από τον Παναγιώτη Ναρλή. ''Καθημερινά'' κοστούμια και ευρηματικά σκηνικά από την Λίνα Παγώνη, απολύτως ''εντός θέματος''. Ταιριαστά μουσικά θέματα επίσης από παλιά tangos του Astor Piazzolla, ικανά να σε μεταφέρουν στην Αργεντινή περασμένων δεκαετιών (θα μπορούσε να επέλεγε κανείς τα πιο ''εξαθλιωμένα'' κομμάτια από το ρεπερτόριο του ρεμπέτικου, αν επιθυμούσε μια μεγαλύτερη σύνδεση με τα καθ'ημάς, αλλά αυτό είναι μάλλον προσωπικό μου κόλλημα). Τέλος, το La Nonna από την ομάδα Ρενδία Λέξις του δήμου Ρέντη - Νίκαιας διέθετε εξαιρετικές ερμηνείες, τόσο εξαιρετικές, που θα έλεγες ότι είναι κρίμα αυτοί οι ερασιτέχνες - υποτίθεται - ηθοποιοί να βρίσκονται εκτός ''επίσημου'' θεάτρου, κινηματογράφου και τηλεόρασης: Ο Βασίλης Μουτσόπουλος είναι ο Πατήρ Φαμίλιας Καρμέλο, είναι ο Νεοέλληνας που πάει να αντιδράσει, μα που δεν μπορεί να κάνει τίποτα στην ουσία, παραμένοντας ένα πρόβατο αδύναμο μέσα στην ολική σφαγή. Φωνακλάς και παράλληλα εσωστρεφής και συγκινητικός! Αυτός πρέπει οπωσδήποτε να περάσει από οντισιόν για την καινούργια ταινία του Γιάννη Οικονομίδη! Η Κλαίρη Παπαδοπούλου είναι η Nonna, το Τέρας του έργου. Πάνχοντρη, συναισθηματικά και διανοητικά απαθής, το μόνο που θέλει είναι να καταβροχθίζει, αδιαφορώντας για τα πτώματα που ένας - ένας πέφτουν δίπλα της. Κινησιολογικά και εκφραστικά, η ηθοποιός τό'χει 100%, φτιαγμένη λες από τη στόφα μεγάλης καρατερίστας! Ο Στέλιος Μέξης είναι το φρικιό: Τεμπελχανάς, μουσικάντης, κλέφτης, απατεώνας, αν το καλοσκεφτείς δεν απέχει πολύ από το Τέρας που ζει στο ίδιο σπίτι μ' αυτόν. Διόλου τυχαίο που αυτός, ο πιο ρημαγμένος απ' όλους, είναι ο μόνος που επιβιώνει στο τέλος μέχρι να πατήσει τη σκανδάλη και να αυτοκτονήσει. Η ερμηνεία του νέου ηθοποιού μού θύμισε τον Μάκη Παπαδημητράτο και τον Γιώργο Χρανιώτη σε αντίστοιχους ρόλους λούμπεν φτωχοδιάβολων! Ο Μήτσος Σερέτης είναι ο επίδοξος γαμπρός της Nonna, ο ψιλικατζής Δον Φρανσίσκο, που εν τέλει χάνει τα λογικά του μέσα σ' όλη αυτή την σουρεαλιστική παράνοια και οι υπόλοιποι τον βγάζουν για ζητιανιά με το καροτσάκι. Επίσης ένας ''έτοιμος'' ηθοποιός με ατόφια κωμική φλέβα και με κάποια εντελώς δικά του υποκριτικά χαρακτηριστικά! Η Γκέλυ Αυγερινοπούλου είναι η Μαρία, η γυναίκα του Καρμέλο. Υπομένει τα πάντα σαν ρημαγμένη κι αυτή μικροαστή. Μου άρεσε που η σκηνή της αποχώρησης της από το διαλυμένο σπιτικό δεν είχε το παραμικρό στοιχείο μελό. Έτσι όπως έφυγε δηλαδή, σου έδινε την εντύπωση πως δεν θα είναι ικανή ποτέ να ξεφύγει από τη μοίρα της, όσο μαύρη κι αν είναι αυτή η μοίρα! Η Ντιάνα Μανουηλίδου είναι η Ανυούλα, η κόρη της Nonna και το πιο αθώο - τραγικό πρόσωπο της ιστορίας. Κρυφά ερωτευμένη με τον Δον Φρανσίσκο, υποχωρητική, άβουλη, πάντα καλόκαρδη και ευγενική με όλους, χάνει άδικα τη ζωή της από δηλητήριο προορισμένο για την αποκρουστική μάνα της. Δεν ξέρω αν οφειλόταν στη σκηνοθετική γραμμή του Ναρλή, στο ίδιο το κείμενο του Κόσσα ή στο ταλέντο της, πάντως δεν υπήρξε στιγμή που η απόδοση της να ξέφευγε από τον ακραία κωμικό χαρακτήρα του έργου. Πολύ καλή! Η Στέλλα  Κοκκινέλη, τέλος, είναι η Μάρτα, η κόρη του Καρμέλο και της Μαρίας, που τη μια δηλώνει βοηθός φαρμακοποιού, την άλλη κατ' οίκον μανικιουρίστα, οι πάντες όμως - μαζί κι οι θεατές - γνωρίζουν πως έχει βγει στην πουτανιά για μια καλύτερη διαβίωση. Φυσικότητα στο παίξιμο της, χαλαρότητα και για μια στιγμή μόνο αντιλαμβανόμαστε, εξ αιτίας της ερμηνείας της, πως η δουλειά που κάνει έχει καταντήσει πια μαρτύριο για την ίδια. Εν κατακλείδι: Εγώ έτυχε να δω το - κατά Ρενδία Λέξις - La Nonna στο Δίστομο ως καλεσμένος του φεστιβάλ. Οι υπόλοιποι στην Αθήνα να μην το χάσετε, καθώς έχουν προγραμματιστεί αρκετές παραστάσεις μεσ' στους δύο επόμενους μήνες στους δήμους Νίκαιας, Κερατσινίου, Αγίας Παρασκευής, Αλίμου και Μοσχάτου.

Κυριακή 20 Αυγούστου 2017

Το συγκινητικό δώρο της Αρλέτας: Μια χάντρα του Donovan στη μνήμη του πατέρα μου

Τον Μάιο του 2015 η Αρλέτα μού'χε δώσει για τη LIFO την τελευταία της μεγάλη συνέντευξη. Σε εκείνη τη συνέντευξη, που μπορείτε να διαβάσετε εδώ
(http://www.lifo.gr/articles/music_articles/128580)
η Αρλέτα μου μίλησε για τον Donovan και τη γνωριμία - φιλία που είχαν τη δεκαετία του 1960. Μπροστά της, την ώρα που μου μιλούσε, υπήρχε ένα βάζο. ''Να, δες τι έχει εδώ'' μου είπε κι εγώ έβαλα το χέρι μου μέσα, τραβώντας έξω μερικές χρωματιστές χάντρες. ''Είναι από ένα χαϊμαλί του Donovan που για να μην το χάσω ποτέ, το διέλυσα και κράτησα τις χάντρες του μέσα σ' αυτό το βάζο''! Ομολογώ πως πολύ θα ήθελα να αποκτούσα εκείνη τη στιγμή κι εγώ μια χάντρα από το χαϊμαλί του Donovan, του οποίου πολλά βινύλια κοσμούν τη δισκοθήκη μου εδώ και πολλά χρόνια, μα φυσικά δεν είπα τίποτα της Αρλέτας. Ο καιρός πέρασε και τρεις μήνες μετά πέθανε ο πατέρας μου. Ήταν 20 Αυγούστου του 2015, ακριβώς σαν σήμερα πριν από δύο χρόνια. Την επόμενη μέρα ο συνεργάτης μου ο Απόλλωνας Μπόλλας πέρασε από το σπίτι της Αρλέτας. ''Τι κάνει ο Αντώνης;'' τον ρώτησε κι αυτός την ενημέρωσε πως μια μέρα πριν είχα χάσει τον πατέρα μου κι ήμουν χάλια ψυχολογικά...Τα μάτια της Αρλέτας άστραψαν, μου αφηγήθηκε ο Απόλλωνας. Κοίταζε δεξιά - αριστερά σαν κάτι να έψαχνε. Δεν πέρασε πολλή ώρα και τράβηξε μια χάντρα από το βάζο πάνω στο τραπέζι που καθόταν. ''Αυτή τη χάντρα να τη δώσεις του Αντώνη από μένα'' του είπε! Ο Απόλλωνας παραξενεύτηκε, σκεπτόμενος τι σόι δώρο ήταν αυτό μεσ' στο πένθος μου. Η Αρλέτα συνέχισε: ''Αν τον κάνει έστω και να χαμογελάσει λίγο στην κατάσταση που είναι, θα είναι ένα καλό δώρο, πίστεψε με''...Ήξερε η Αρλέτα! Τη χάντρα αυτή μου παρέδωσε ο Απόλλωνας μέσα σε κουτάκι την ημέρα της κηδείας της Αρλέτας, πριν μιάμισι εβδομάδα. Όντως χαμογέλασα στην αρχή. Μετά όμως όταν θυμήθηκα την κουβέντα μας πάνω στη συνέντευξη για τον Donovan, κατάλαβα πως η Αρλέτα τό'χε καταγράψει εκείνο το αχόρταγο βλέμμα μου. Έκλαψα πολύ εκείνη τη μέρα που παρέλαβα τη χάντρα του Donovan από τα χέρια της Αρλέτας, έστω δύο χρόνια μετά. Πόσο μάλλον όταν πια δε βρίσκονται στη ζωή τόσο εκείνη, όσο και ο πατέρας μου...Νομίζω πως δεν έχω παραλάβει ποτέ άλλοτε ένα τόσο συγκινητικό δώρο...

Σάββατο 19 Αυγούστου 2017

Όταν η Ζωή Λάσκαρη πήγαινε κι άκουγε τη Φλέρυ Νταντωνάκη στον Πύργο των Αθηνών

Τι είδηση - βόμβα ήταν κι αυτή μεσ' στην καρδιά του φετινού καλοκαιριού...Να πεθάνει εντελώς ξαφνικά η ηθοποιός Ζωή Λάσκαρη που δεν αντιμετώπιζε κάποιο πρόβλημα υγείας και που ήταν παραγωγική και κοινωνική...Αυτές τις μέρες θα διαβάσετε πολλά στο διαδίκτυο, κυρίως στα gossip sites που πετάνε τη σκούφια τους για ''μυστικά'' της ζωής αυτού που έφυγε από τη ζωή. Τα γνωστά δηλαδή, τα ξέρουμε όλοι. Εγώ πάλι αναρτώ αυτή τη σπάνια φωτογραφία από το βιβλίο του Γιώργου Λιάνη ''Φλέρυ Νταντωνάκη - Η φεγγαρική αηδόνα'': Η Ζωή Λάσκαρη μαζί με τη Φλέρυ Νταντωνάκη στον Πύργο των Αθηνών του Βαγγέλη Σκούρτη, εκεί που τραγουδούσε η Φλέρυ με τον Γιάννη Bach Σπυρόπουλο στο πιάνο στα τέλη της δεκαετίας του 1980. Η Λάσκαρη πήγαινε τακτικά και την άκουγε, άλλοτε με τον άντρα της τον Λυκουρέζο και άλλοτε με τον ποιητή Καρούζο και τον Μινωτή. Λέγεται πως ένα βράδυ που η Φλέρυ την αναγνώρισε, σταμάτησε το τραγούδι, πήγε κοντά της, της έπιασε τα χέρια και άρχισαν μια φιλοσοφικού τύπου κουβέντα για τα μεγάλα μυστήρια της ζωής. Οι άλλοι περίμεναν να τελειώσει η συζήτηση τους για να συνεχίσει η ερμηνεύτρια το τραγούδι...

Παρασκευή 11 Αυγούστου 2017

Η Αρλέτα είναι πλέον αέρας, ενέργεια, φυσική δύναμη, ηρεμία, στοχασμός

Δε θέλω και δε μπορώ να γράψω κανένα σχόλιο για τον τελευταίο αποχαιρετισμό στην Αρλέτα. ''Τώρα σιωπή...'' είναι ο στίχος του Παπαστεφάνου που η ίδια τραγούδησε πριν από πενήντα χρόνια. Ας πω μόνο ότι ο θάνατος της δεν ήταν ακόμη ένας θάνατος ενός αγαπημένου καλλιτέχνη. Ήταν μια απώλεια που τη νιώσαμε στο πετσί μας όλοι όσοι την αγαπήσαμε και είχαμε την τύχη να τη γνωρίζουμε προσωπικά. Η Αρλέτα είναι πλέον αέρας, ενέργεια, φυσική δύναμη, ηρεμία, στοχασμός...

Δευτέρα 7 Αυγούστου 2017

Καλοκαίρι 48 ωρών στην Αίγινα

Η πυκνοκατοικημένη Αίγινα...
Οι αδυνατισμένες γάτες της...
Το Κτήμα Κολλάτου και λίγο πιο πάνω το χειμωνιάτικο σπίτι του Κούνδουρου...
Οι ψαροταβέρνες και τα σουβλατζίδικα της...
Το ισχνό internet...
Τα ''Λαδάδικα'' του Μητροπάνου, μια άρια του Bach και το ''Julia'' των Pavlov's dog από τα ανοιχτά παράθυρα των εξοχικών σπιτιών...
Οι κατσαρίδες της, νεκρές ή ζωντανές...
Παντού φυστίκι Αιγίνης σε όλες τις βερσιόν...
Η παραλία της Αύρας...
Φεγγάρι αυγουστιάτικο υψώνεται...
Η συναυλία της Έλλης Πασπαλά με την Underground Youth Orchestra...
Πλαστικές καρέκλες και κουλτούρα, Nino Rota, Astor Piazzolla και Piovani...
Προβολή ντοκιμαντέρ...
Συζήτηση με το κοινό - τα ίδια και τα ίδια εδώ και χρόνια...
Ο παρών Κούνδουρος...
Το χιούμορ του Κολλάτου...
Η ευγενική φυσιογνωμία της Δέσποινας Τομαζάνη...
Ο Αντρέας Παγουλάτος στην οθόνη...
Τα γιαπωνέζικα χαϊκού του Κώστα Χατζόπουλου...
Το γέλιο της Κατερίνας Νιτσοπούλου...
Οι φωτογραφίες που φορτώθηκαν σε ένα τεταρτάκι...
Η αγχωμένη και αγχωτική Ντόρα Μπακοπούλου...
Η Κατερίνα Αγγελιδάκη με τον Ηρακλή και τους φίλους τους - οποία έκπληξις! ...
Η Ρίτα Σακελλαρίου ζει μέσω της LIFO στην Αθήνα...
Καύσωνας εδώ, καύσωνας και στην Αθήνα...
Καλλιτεχνικά φωτογραφεία...
Οίκοι καλλυντικών μέσα σε σοκάκια - τρύπες...
Ελαιοσάπουνα προς πάσα χρήση...
Ο freddo που νεροζουμιάζει σε μισή ώρα...
Χωριάτικα σοκάκια που θυμίζουν Λατινική Αμερική...
Κι ένα πρόσφατο (2012) ποιητικό κείμενο της Κατερίνας Αγγελάκη Ρουκ:
Ποιο να 'ναι άραγε το μυστικό της γοητείας της Αίγινας; Είναι το φως της, όλη η ατμόσφαιρά της, που συνδυάζει την ιδιαιτερότητα της Αττικής με αυτή του νησιού. «Έχεις μια γεύση τρικυμίας στα χείλη» και μαζί αισθάνεσαι το μάρμαρο του ναού της Αφαίας, του Παρθενώνα, να στεφανώνει τον ορίζοντά σου.