12 ΜΑΡΤΙΟΥ Η ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ CD ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΠΑΛΑΜΙΔΑ ΣΤΟΝ ΙΑΝΟ!

Την Πέμπτη 12 Μαρτίου, στις 21.00 το βράδυ, θα γίνει στον Ιανό της Σταδίου η παρουσίαση του cd Δωρητής Σώματος του Γιάννη Παλαμίδα. Θα μιλήσουν πολλοί άνθρωποι, ο καθένας για ένα συγκεκριμένο κομμάτι της δουλειάς του Παλαμίδα. Έτσι, ο ποιητής Γιώργος Χρονάς θα αναφερθεί στα της παραγωγής του cd από την Οδό Πανός, για τον δίσκο ως μουσικό έργο θα μιλήσει ο αρχισυντάκτης του διφώνου Μιχάλης Γελασάκης, ενώ μια ανάλυση των ποιητικών στίχων του τραγουδοποιού και ερμηνευτή θα επιχειρήσει ο δημοσιογράφος Σπύρος Αραβανής. Στο πάνελ- ας το πούμε- που θα στηθεί, θα μας τιμήσουν ακόμη με την παρουσία τους ο Κ. Βήτα και η Σαβίνα Γιαννάτου, η τελευταία αν δεν τραγουδάει βέβαια στη Μαδρίτη εκείνη τη μέρα! Εγώ ως φανατικός των μαυρόασπρων ντοκουμέντων θα κάνω μια ιστορική αναδρομή σε ολόκληρη την πορεία του Γιάννη Παλαμίδα, από τα τέλη των 70s με τους Apocalypsis και το τεχνο- ροκ Σαμποτάζ της Πλάτωνος μέχρι, εννοείται, τον ολόδικό του Δωρητή Σώματος. Ως δώρο στον αγαπημένο φίλο καλλιτέχνη, του ετοιμάζω κι ένα μικρό κινηματογραφημένο πορτραίτο για να προβληθεί την εν λόγω βραδιά στον Ιανό με σπάνιο αρχειακό φωτογραφικό υλικό και μία συνέντευξη- αν όλα πάνε καλά- της Λένας Πλάτωνος! Διότι, Παλαμίδας άνευ Πλάτωνος θα ήταν... Φαραντούρη άνευ Θεοδωράκη σα να λέμε! Χθες βράδυ ο Γιάννης πέρασε από το σπίτι μου στην πλατεία Βικτωρίας, που πλέον το αισθάνομαι σαν το ησυχαστήριο μου, και εκτός από μία γλάστρα με ένα δέντρο ελιάς που μου χάρισε, μου έφερε και απίστευτα φωτογραφικά ντοκουμέντα, τα οποία δεν έχουν δημοσιευθεί ποτέ και πουθενά! Δύο απ' αυτά, με την άδεια του βεβαίως, πιστεύω πως αξίζει να τα μοιραστούμε! Τα υπόλοιπα στον Ιανό στις 12 Μαρτίου, όπου, αφού τελειώσουν οι ομιλίες και οι προβολές, ο Παλαμίδας θα κάτσει στο πιάνο και θα ξεδιπλώσει κανονικά την τεράστια φωνή του στα καινούργια τραγούδια του!

* ο Γιάννης Παλαμίδας και ο Βασίλης Δερτιλής ως λίγο...καθυστερημένα, από χρονικής άποψης, παιδιά των λουλουδιών προβάρουν τα τραγούδια του πρώτου άλμπουμ των Apocalypsis. Νέο Ηράκλειο, 1979, στο δωματιάκι του Δερτιλή.
** μια ιστορική φωτογραφία από συναυλία των Apocalypsis στο Κύτταρο της οδού Ηπείρου, επίσης του ΄79. Ο Γιάννης Παλαμίδας στο κέντρο επί σκηνής με μια τηλεόραση περασμένη στο κεφάλι του, στα βήματα δηλαδή των τρελαμένων προκατόχων του, Screamin' Jay Hawkins και Arthur Brown!

ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ Η "ΝΙΡΒΑΝΑ" ΤΟΥ ΣΤΕΛΙΟΥ ΒΑΜΒΑΚΑΡΗ!

Από χθες βρίσκεται στα δισκοπωλεία το καινούργιο cd του Στέλιου Βαμβακάρη! Τίτλος του, Νιρβάνα, και υπότιτλος Το blues συναντά ξανά το ρεμπέτικο! Είναι η πρώτη επιμέλεια παραγωγής που υπογράφω σε δίσκο, ο οποίος κυκλοφορεί με το νέο υλικό ενός σημαντικού καλλιτέχνη και νιώθω ιδιαίτερα χαρούμενος! Περισσότερο που επιτέλους τα τραγούδια αυτά βγήκαν από την καβάντζα του υιού Βαμβακάρη, ενορχηστρώθηκαν ηλεκτρικά από τον Γιάννη Ζαχαρόπουλο και φόρεσαν τους στίχους της Λίνας Νικολακοπούλου, του Σωτήρη Κακίση, του Πάνου Ηλιόπουλου και του Στέλιου!

Στελάρα, καλοτάξιδο το cd μας κι άρχισε να ετοιμάζεις από τώρα την επόμενη έκδοση!

ΣΧΟΛΙΟ ΓΙΑ ΜΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΑΛΛΩΝ ΚΑΙΡΩΝ!

Από δεξιά, ο Πάνος Τζαβέλλας, ο Λεωνίδας Κύρκος και ο Νίκος Οικονόμου, τότε που οι τρεις τους είχαν συγκρότημα στα μέσα του ΄70 και παρουσίαζαν αντάρτικα στις μπουάτ της Πλάκας. Αυτά δεν άντεξαν κάποιοι άλλοι συμπατριώτες τους μουσικοί και είτε την έκαναν για Ολλανδία και Ινδία, είτε χάθηκαν στον κόσμο των παραισθήσεων. Ο μεν Οικονόμου, ο μικρότερος της παρέας, έγινε ένας περιστασιακός μάλλον συνθέτης με τον Μάνο Χατζιδάκι να διευθύνει ένα πολύ ωραίο τραγούδι του στους Πρώτους Αγώνες Κέρκυρας το ΄81. Ο δε Κύρκος ήταν και είναι αυτός που είναι και που όλοι γνωρίζουμε και σεβόμαστε. Όσο για τον Τζαβέλλα, τον βλέπω από προχθές καβάλα σε άλογο να οργώνουν μαζί με τον Άρη τα βουνά του Παραδείσου. Όταν κουράζεται, πιάνει την κιθάρα του κι αρχίζει:

Φυσά στις στέγες του ντουνιά

με σηκωμένο το γιακά

πικρός διαβάτης περπατά

κλαίει, γελά, παραμιλά

Πώς μας τη φτιάξαν τη ζωή

μίση πολέμοι και καπνοί

βρωμίζει ο φασισμός τη γη

σαν κότες σφάζονται οι λαοί

κι εμείς στον ύπνο το βαθύ

Φτιασιδωμένη η ψευτιά

γυρνά στους δρόμους και γελά

μπουτίκ, βολάν και ξιπασιά

Προπό, λαχεία, διαφθορά

Κι άλλοι με ιδρώτα το ψωμί

κι άλλοι πουλάν μισοτιμή

πατρίδα λευτεριά τιμή

αρκεί να πιάσουν την καλή

να γίνουν υπουργοί

Ήμασταν ζωντανοί νεκροί

μας δίνανε μ’ ανταλλαγή

τη μπόμπα την ατομική

Το Ισραήλ για να σωθεί

ακόμα ο στόλος ναυλουχεί

γεμάτη πόρνες η ακτή

κι αν φύγανε οι Γερμανοί

ήρθαν οι Αμερικανοί

καινούρια πάλι κατοχή

Η CIA βαρά νταγερέ

χόρευε νάιλον υπουργέ

σαν καραγκιόζης στο μπερντέ

κι εσύ να κλαις πικρέ λαέ

κι ο Βάρναλης μας το ’χε πει

χωρίς καμιά περιστροφή

στης χούντας το αλισβερίσι

λεύτερο ήταν το χασίσι

ποτέ ο λαός να μην ξυπνήσει

Γλυκοχαράζει στα βουνά

μοσχοβολούν τα γιασεμιά

τραγούδι αρχίζουν τα πουλιά

γελά η θάλασσα πλατιά

κι εμείς οικόπεδα και Ι.Χ.

ψυγεία έπιπλα TV

κουτόχορτο με πληρωμή

και δίπλα φεύγει η ζωή

Ξυπνήστε

Ξυπνήστε νέες, ξυπνήστε νιοί

βγέστε απ’ του τάφου τη σιωπή

δείτε του κόσμου τη ντροπή

γίνετε χίλιοι κεραυνοί

και κάψτε μας ή σώστε μας

γλιτώστε μας ή θάψτε μας

R.I.P. ΠΑΝΟΣ ΤΖΑΒΕΛΛΑΣ (1925- 2009)

Έφυγε χθες απο τη ζωή στις 16:00 ο Πάνος Τζαβέλλας.

Ο Πάνος Τζαβέλλας γεννήθηκε το 1925 στην Κοζάνη.
Μαθητή του γυμνασίου τον βρίσκει ο πόλεμος και εντάσσεται στην ΕΠΟΝ. Τον επόμενο χρόνο βγαίνει στο βουνό με τον ΕΛΑΣ. Ξαναβγαίνει στο βουνό με τον Δημοκρατικό στρατό, όπου τραυματίζεται, συλλαμβάνεται και ακρωτηριάζεται στο δεξί του πόδι.
Από κει αρχίζει ο δρόμος για τις φυλακές.
Δικασμένος τρεις φορές σε θάνατο, αρρωσταίνει βαριά το 1959 από τη νόσο του Burgen και πηγαίνει στη Σοβιετική Ένωση για θεραπεία. Έμεινε μέχρι το 1965. Αφού θεραπεύτηκε, του δόθηκε η ευκαιρία να σπουδάσει μουσική. Εκεί γνωρίζει και τον μεγάλο Ντιμίτρι Σοστακόβιτς.
Γυρνά στην Ελλάδα το 1965 αλλά το ΄68 φυλακίζεται πάλι από το καθεστώς των συνταγματαρχών, για παράνομη δράση ενάντια στη χούντα.
Αποφυλακίζεται το ΄71 με ανήκεστο και ξεκινά σαν μουσικός να παίζει στις μπουάτ της Πλάκας.
Εκεί τον βρίσκει η Μεταπολίτευση, όπου πλέον ελεύθερα τραγουδά τα τραγούδια της Εθνικής Αντίστασης.
Χιλιάδες νέοι αλλά και συγκινημένοι μεγάλοι άνθρωποι κατακλύζουν το μαγαζί της οδού Κυδαθηναίων, επτά μέρες την εβδομάδα!
Πολλές φορές δίνει τρείς παραστάσεις τη νύχτα ώστε να χωρέσουν όλοι.
Ήταν ο άνθρωπος που γνώρισε στους νεότερους το μουσικό αλλά και ιστορικό έπος της Εθνικής μας αντίστασης.
Η κηδεία θα γίνει την Παρασκευή 30/01 στις 14.00 στο Νεκροταφείο Σχιστού.

* Ο Νίκος Οικονόμου, συνθέτης και διευθυντής της εταιρείας Protasis, επί σειρά ετών φίλος και συνεργάτης μουσικός του Πάνου Τζαβέλλα, αποστέλλει αυτά τα στοιχεία σαν ελάχιστο φόρο τιμής στη μνήμη του

Δηλώσεις για το θάνατο του Πάνου Τζαβέλλα έκανε ο πρόεδρος του Συνασπισμού, Αλέξης Τσίπρας. Μήπως να λέγαμε όμως και ότι ο καλλιτέχνης έφυγε ολότελα ξεχασμένος; Πόσον καιρό είχε να εμφανιστεί έστω σε κομματικά φεστιβάλ, αφού είχε αφιερώσει τη ζωή του ολόκληρη στο πολιτικό στρατευμένο τραγούδι; Τον θυμάμαι αρχές της δεκαετίας του 1990 να τραγουδάει αντάρτικα στο κτίριο της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών στην Τοσίτσα. Γραφικότητες, σχολίαζαν οι περισσότεροι, εγώ όμως τον άκουγα σα να μελετούσα ένα κανονικό φυσικό φαινόμενο, με είχε συγκινήσει το ασίγαστο πάθος αυτού του εβδομηντάρη τραγουδοποιού- επαναστάτη. Και μόνο για τον συγκλονιστικό Κυρ- Παντελή, όπως και για το Ξυπνήστε, ο Πάνος Τζαβέλλας δικαιούται μια περίοπτη θέση στο πάνθεο των Μεγάλων του ελληνικού τραγουδιού. Υπήρξε το πιο χαρακτηριστικό δείγμα Έλληνα χιποκομμουνιστή τροβαδούρου, όπως θα χρησιμοποιούσε κανείς και τον όρο αναρχικός για τον Νικόλα Άσιμο. Άλλωστε, Άσιμος και Τζαβέλλας είχαν συνεργαστεί σε μπουάτ στις αρχές της δεκαετίας του 1970, για τον πρώτο ο δεύτερος έγραψε το ποίημα με τίτλο Αχ, βρε Νικόλα, η επανάσταση δεν είναι άρπα- κόλλα! Τραγούδια του Πάνου Τζαβέλλα είχαν ερμηνεύσει η Καίτη Γκρέϋ, ο Γιώργος Νταλάρας και η Χάρις Αλεξίου σε εκείνο το κλασικό πλέον ζωντανά ηχογραφημένο άλμπουμ του από τη μπουάτ Λήδρα το 1975. Στο πλευρό του στάθηκε μέχρι το τέλος η πολύ νεότερη του και επί 30 χρόνια σύντροφος του, ερμηνεύτρια Νατάσσα Παπαδοπούλου.

ΑΠΟ ΤΗ ΛΥΡΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΓΚΑΤΣΟΥ ΩΣ ΤΗ "ΣΚΟΝΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ" ΤΟΥ ΘΟΔΩΡΟΥ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΛΕΝΗΣ ΚΑΡΑΪΝΔΡΟΥ

Πέντε χρόνια μετά το Λιβάδι που δακρύζει, το πρώτο μέρος της τριλογίας του Θόδωρου Αγγελόπουλου, η Ελένη Καραΐνδρου και ο μεγάλος Έλληνας σκηνοθέτης ένωσαν γι' ακόμη μια φορά τις δυνάμεις τους στη Σκόνη του Χρόνου. Εκκίνηση του ιστορικού άξονα της νέας ταινίας τους είναι το έτος 1953 και ο θάνατος του Στάλιν, ενώ τερματισμός του το 1989 και η πτώση του τείχους του Βερολίνου. Με ένα διεθνές κορυφαίο καστ (Γουίλεμ Νταφόε, Ιρέν Ζακόμπ, Μισέλ Πικολί), η Σκόνη του Χρόνου διαπερνά τα οικεία στον Θόδωρο Αγγελόπουλο μοτίβα της εξορίας, των συνόρων, του αποχωρισμού και της χαμένης Αριστεράς, προτείνοντας- σύμφωνα και με το trailer που είδαμε- την ιστορία ενός μεγάλου έρωτα.

Τη σημερινή εκδήλωση στον Ιανό για την παρουσίαση του soundtrack, τίμησε με την παρουσία του ο δημιουργός της ταινίας, Θόδωρος Αγγελόπουλος. Πρόσχαρος, μοιράστηκε και δυο λόγια με το κοινό κατόπιν πάσας που του έδωσε από μικροφώνου ο στιχουργός Παρασκευάς Καρασούλος, ο διανομέας των έργων της ECM στη χώρα μας.

Δε θα μπορούσε να απουσιάζει η αγαπημένη Εύα Κοταμανίδου, η οποία μπορεί να μη συμμετέχει στη Σκόνη του Χρόνου, η μεγάλη θητεία της όμως στον κινηματογράφο είναι άμεσα συνδεδεμένη με το αγγελοπουλικό σύμπαν.

Από αριστερά, ο Ντίνος Χατζηιορδάνου στο ακορντεόν, ο Sergiu Nastasa στο βιολί, η Maria Bildea στην άρπα και ο Renato Ripo στο βιολοντσέλο, η μικρή ορχήστρα και παράλληλα η ψυχή του soundtrack της ταινίας, που έπαιξε πέντε σύντομα θέματα όλα κι όλα, συνοδεία της ίδιας της Καραΐνδρου στο πιάνο.

Ακόμη δεν έχω δει τη Σκόνη του Χρόνου του Τεό, η μουσική της Ελένης πάντως κατορθώνει να ξεπεράσει το σκόπελο της επαναληπτικότητας στο ύφος της, δημιουργώντας ένα πυκτό ηχητικό υφάδι διάρκειας 45 λεπτών που εκπέμπει μια μοναδική στοχαστική γοητεία. Ραντεβού στις αίθουσες και στα δισκοπωλεία! Κι εδώ, το άρθρο- ανταπόκριση από την εκδήλωση, της Ναταλί Χατζηαντωνίου για την Ελευθεροτυπία: http://www.enet.gr/online/online_text/c=113,id=49227468

Χθες βράδυ, εν τω μεταξύ, με χαιρέτισε ο Νίκος Γκάτσος από το παράθυρο του στην Ασέα Αρκαδίας, σα να επέστρεψε στον Πάνω Κόσμο για να μας δώσει λίγο από το Φως του.

Υπεύθυνη γι' αυτή τη γιορτή της επανόδου του Γκάτσου στη ζωή των συγχυσμένων Αθηναίων, έστω και μέσω μιας αίθουσας στο Γκάζι που θα φέρει στο εξής το όνομα του, ήταν η σύντροφος του, η στιχουργός, ποιήτρια και μεταφράστρια Αγαθή Δημητρούκα.

Εξώφυλλα των δίσκων του με τον Χατζιδάκι, τον Ξαρχάκο και τον Μούτση, χειρόγραφα, σκίτσα, αποσπάσματα από τις μεταφράσεις του στον Federico Garcia Lorca και ένας μικρός πίνακας της Ισμήνης Μπονάτσου, τοποθετημένα όλα σε μία αίθουσα με την σκηνογραφική εποπτεία του Αλέξη Βερούκα.

Ο Χατζιδάκις και ο Γκάτσος πίνουν τον καφέ τους στου Φλόκα από μιαν άλλη διάσταση, την οποία ο Χρήστος Ιωαννίδης του Schooligan φαίνεται σα να θέλει να διαπεράσει.

Και δίπλα, η πιο όμορφη φωτογραφία του ποιητή με το τσιγάρο που θα μπορούσε να είναι η πένα του! Για μια εβδομάδα θα φιλοξενείται η έκθεση με κομμάτια από το αρχείο του Νίκου Γκάτσου στην Τεχνόπολη στο Γκάζι. Μετά θα μείνει η αίθουσα με το όνομα του να φιλοξενεί πολιτιστικές εκδηλώσεις.

Καίτη Κουλλιά- Στέλλα Κυπραίου. Η ερμηνεύτρια που μαζί με τον Μανώλη Μητσιά και τον Μπάμπη Στόκα τραγούδησαν τους μελοποιημένους στίχους του Γκάτσου δίπλα στην σημαντική κιθαρίστρια, συνθέτρια και συνεργάτιδα επί 25 χρόνια του Μάνου Χατζιδάκι.

ΑΡΛΕΤΑ: "ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΑ ΣΥΝΗΓΟΡΗΣΑΝ ΣΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΠΩΣ ΔΕΝ ΜΕ ΘΕΛΑΝΕ ΕΚΕΙ ΠΑΝΩ"!

Δε συνηθίζω να ζητάω απ' τους καλλιτέχνες να μού υπογράφουν στα cd τους, ούτε παλιότερα, ούτε τώρα που τους συναναστρέφομαι επαγγελματικά. Σήμερα όμως υπήρχε ειδικός λόγος! Επισκέφτηκα την γλυκιά Αρλέτα και της πήρα μια μεγάλη συνέντευξη, η οποία κατά πάσα πιθανότητα θα δημοσιευθεί χωρίς περικοπές στο επόμενο δίφωνο. Είναι η πρώτη συνέντευξη που δίνει η Αρλέτα μετά την περιπέτεια της υγείας της ή, για να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους, από τότε που έφτασε στο Χάρο, τον προσπέρασε και γύρισε πίσω! Όλοι και όλα συνηγόρησαν στο γεγονός πως δεν με θέλανε εκεί πάνω... ήταν οι συγκλονιστικές φράσεις της που έκλεισαν τη διήγηση της για αυτό που στο παρά πέντε δεν έκοψε το νήμα της ζωής της. Είπαμε πολλά, για τα σχέδια της, για την επικείμενη μικρή εμφάνιση της σε μια συναυλία του Φοίβου Δεληβοριά, για τον Μάνο Χατζιδάκι, για το λατρεμένο της (Walk on the) wild side του Lou Reed, για τη Φλέρυ Νταντωνάκη, για την πρόσφατα αποθανούσα Δανάη, για την απρόσμενη- κατ' αυτήν- αγάπη του κόσμου και των bloggers απέναντι στο ζήτημα της υγείας της! Όση ώρα μιλούσαμε, είχε ανοιχτό το μπλοκάκι της και σκιτσάριζε! Αν ήμουν νέα και ξεκινούσα τώρα, θα ήθελα να ασχοληθώ με το animation και τα κόμικς, μου εξομολογήθηκε!

Να σας ζητήσω να μου χαρίσετε αυτά που σχεδιάσατε; τόλμησα να τη ρωτήσω μετά το τέλος της συνέντευξης! Κοίταξε πρώτα αν υπήρχε κανένα γραμμένο τηλέφωνο στις πίσω σελίδες του σημειωματάριου, αφαίρεσε με μια μικρή κίνηση τα δύο ζωγραφισμένα σελιδάκια και μου τα έδωσε με ένα παιδικό χαμόγελο!

Ποιος δε θυμάται άλλωστε τα πανέμορφα εξώφυλλα των δίσκων της που μια ζωή επιμελείται η ίδια, την Τρίτη Ανθολογία του Σπανού, το Παιδί της Γης του Μαυρουδή και τόσα άλλα;

Τη φετινή 24η Ιανουαρίου, όπως κι αυτό το λουλουδάκι που μοιάζει να το κρατάει σαν ανθοδέσμη το Α του ονόματος της, θα τα φυλάξω για πάντα μέσα μου. Και βέβαια το χρωματιστό καπέλο που μοιάζει να το φέρνει ξανά ο αέρας μαζί με τα καινούργια τραγούδια της! Πολύ σύντομα...

MARY & THE BOY/ FELIZOL- 2L8: ΟΙ ΝΕΟΙ ΕΙΝ' ΩΡΑΙΟΙ!

MARY & THE BOY/ FELIZOL
TIMEMACHINE
INNER EAR
Μετά την κυκλοφορία του cd των Your Hand In Mine, φαίνεται πως η ανεξάρτητη δισκογραφική Inner Ear από την Πάτρα αναλαμβάνει να μας συστήσει ότι πιο προοδευτικό και ανήσυχο κινείται αυτή τη στιγμή στους κόλπους της αντεργκράουντ σκηνής! Προοδευτικό από την άποψη του ήχου και ανήσυχο απ’ το θέμα της μουσικής θέσης, αλλά και της στιχουργικής, ακόμη κι αν πρόκειται για αγγλόφωνους καλλιτέχνες και συγκροτήματα. Εδώ ακριβώς υπάγεται το άλμπουμ Timemachine των, γνωστών πια στην ανεξάρτητη ηλεκτρική σκηνή, Mary & The Boy, σε σύμπραξη με τον Felizol.
Στα τρία τέταρτα της ώρας που διαρκεί το άλμπουμ και μέσα από τα δεκατρία tracks, οι ανορθόδοξοι αυτοί καλλιτέχνες στήνουν ένα ρυθμικό, όσο και μελωδικό τριπαριστό γαϊτανάκι, μπολιάζοντας τις electro – pop καταβολές τους με χιούμορ, θεατρικότητα, πειραματική διάθεση, ποιητικές παρλάτες και πολλά funky, punk και rock στοιχεία!
Όλα τα κομμάτια υπογράφουν συνθετικά οι Mary & The Boy και ο Felizol, οι πρώτοι επίσης τραγουδούν ή σωστότερα ερμηνεύουν, παίζουν τα βασικά ηλεκτροακουστικά όργανα (από melodica μέχρι theremin), ενώ ο δεύτερος αναλαμβάνει το ρόλο του ηλεκτρονικού παραγωγού στο programming.

Σα μια Χρονομηχανή που πάει τον Άνθρωπο – Ακροατή κατ’ ευθείαν στο μέλλον ακούγεται το cd αυτό, διατηρώντας αναλλοίωτα μέσα στο μαύρο βιομηχανοποιημένο περιβάλλον που ενδέχεται να συναντήσει, τα χαρακτηριστικά της ανθρωπιάς του, της τρυφερότητας και της ανάγκης του για επικοινωνία. Τα τρία tracks με τίτλους Cock (ευφάνταστα οξύμωρο να ακούς από τη σπουδαία φωνή της Mary τη φράση I am a cock, do you wanna suck me?), Α Hopeless Case (το, χατζιδακικού ύφους, πιάνο του The Boy που κλείνει το ευφυές ηλεκτρονικό παραλήρημα του Felizol, πραγματικό ουράνιο τόξο μετά την καταιγίδα!) και Timemachine (το ομότιτλο του δίσκου τραγούδι με την ερμηνεία του The Boy) είναι κατά τη γνώμη μου οι πιο δυνατές στιγμές στη συνολική ακρόαση. Άρτιο και το επίπεδο της ηχοληψίας στα Soundflakes Studios, καθώς και οι φωτογραφίες του σκηνοθέτη Γιώργου Λάνθιμου που κοσμούν την έκδοση.

2.L8
HE & SHE
INNER EAR
Τι γίνεται όταν το ελληνικό τραγούδι υποτάσσεται στιχουργικά στην αμετροεπή ερωτολαγνεία και το κουραστικό συναισθηματικό πάρε – δώσε;

Προκαλεί την αντίδραση νέων καλλιτεχνών που βράζει το αίμα τους, που αδιαφορούν αν τους ακούν στα Εξάρχεια ή το Bristol, που χειρίζονται κατάλληλα τις post – rock φόρμες, εμπλουτίζοντας τες πότε με σύνολο εγχόρδων και πότε με το παλιό καλό theremin και τις αγριεμένες ηλεκτρικές κιθάρες και που προτείνουν πάνω απ’ όλα μια διαχρονική ιστορία αγάπης αποτυπωμένη στις νεοψυχεδελικές κάρτες ταρώ του βιβλίου της έκδοσης!
Τι μένει στο τέλος; Η σχεδόν οπερατική, αργόσυρτη και λυγμική έκκληση του κ the clown στην Josephine, το αντικείμενο του σκοτεινού πόθου του, όπως και η αίσθηση ενός ανατρεπτικού μουσικοποιητικού πειράματος που στέφθηκε από απόλυτη επιτυχία! Θερμά συγχαρητήρια!

* και τα δύο αυτά εξαιρετικά άλμπουμ θα παρουσιαστούν ζωντανά για πρώτη φορά στη σκηνή του Κύτταρου την Κυριακή 1 Φεβρουαρίου! Κρατήστε από τώρα θέση!

ΑΠΟ ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΑΝΤΙΟ ΣΤΗ ΔΑΝΑΗ...

Τώρα που η Δανάη Στρατηγοπούλου αναπαύεται στην αττική γη, νομίζω πως μπορώ να τοποθετηθώ κι εγώ απέναντι σε κάποια πράγματα που συνέβησαν από τη στιγμή που κοινοποιήθηκε ο θάνατος της. Τολμώ να το κάνω περισσότερο ως φίλος της οικογένειας που γνωρίζει εκ των έσω. Διαβάζω λοιπόν πως ο θεατρικός συγγραφέας, κ. Γιώργος Λαζαρίδης, μίλησε στον 9,84 για έναν άθλιο οίκο ευγηρίας όπου πέρασε η Δανάη τα στερνά της και όπου μάλιστα του απαγορεύθηκε η είσοδος, όταν είχε πάει να τη δει! Επίπεδο α λα Τατιάνα Στεφανίδου, με το συμπάθειο! Πρώτον, μπορούσαν όλα αυτά τα δυσάρεστα να είχαν ειπωθεί ή γραφτεί από την επόμενη μέρα της ταφής της Δανάης και όχι με το που μαθεύτηκε η αποχώρηση της από τον κόσμο τούτο. Δεύτερον, κανείς δεν έχει δικαίωμα, όσο μεγάλο κι αν είναι το δημόσιο βήμα που κατέχει, να μπαίνει στα οικογενειακά θέματα ακόμη και μιας εθνικής προσωπικότητας όπως ήταν η μακαρίτισσα. Και το αν έπρεπε να μεταφερθεί σε γηροκομείο ή όχι, πιστεύω ότι αφορούσε μόνο τη μοναχοκόρη της και το στενό της περιβάλλον. Τρίτον, η περίφημη επιστολή ή σωστότερα σημείωμα- έκκληση βοηθείας που έστειλε η Δανάη στον καλό δημοσιογράφο Δημήτρη Γκιώνη προ διετίας είναι μεν αυθεντική, αλλά δεν εκφράζει την αλήθεια της απόλυτα. Από την ημέρα που κυκλοφόρησε η Ελευθεροτυπία με το άρθρο του κ. Γκιώνη, άρθρο- καταπέλτης στην ουσία για τη Λήδα Χαλκιαδάκη, η ίδια βομβαρδίστηκε από τηλεφωνήματα γνωστών της και φίλων που την συμβούλευαν να αντιδράσει. Ξέρετε τι απαντούσε σε όλους η Λήδα; Να βγω να πω τι; Ότι η Δανάη εδώ και δυο χρόνια έπασχε από άνοια με αναλαμπές μέχρι που πριν λίγους μήνες έπεσε κατάκοιτη; Να βγω δηλαδή να μιλήσω άσχημα για την ίδια μου τη μάνα, προτού να την έχω θάψει;

Γνωρίζοντας καλά τη Λήδα και έχοντας συναντήσει τρεις- τέσσερις φορές τη Δανάη μέσα σε μια πενταετία, μπορώ από δω να διαβεβαιώσω για μια μεταξύ τους άριστη σχέση ως το τέλος. Εσείς ξέρετε πολλούς άθλιους οίκους ευγηρίας, μέσα στους οποίους φιλοξενούνται εορταστικές γενέθλιες εκδηλώσεις με χαρές και με τραγούδια; Διότι αυτό συνέβη τα περασμένα Χριστούγεννα, στα γενέθλια του Γιώργου Βλασσόπουλου, του πρωτότοκου εγγονού της, του ανθρώπου για τον οποίο οι Λήδα- Σπύρος έγραψαν κάποτε το Όταν θα γεννηθεί ο γιος σου! Στο δωμάτιο της είχαν μαζευτεί η Λήδα με όλα τα εγγόνια και τους φίλους της Δανάης, τραγουδώντας της με κιθάρες γαλλικά τραγούδια του Ζακ Μπρελ και του Σαρλ Αζναβούρ που λάτρευε. Κι εκείνης η μοναδική αντίδραση, λίγες εβδομάδες πριν αφήσει την τελευταία της πνοή, ήταν ένα χαμόγελο, ένα βλέμμα κι η φράση Α, η Εντίθ Πιάφ...Όποιος κατάλαβε, κατάλαβε στην τελική! Θέλω ακόμη να πω ότι η Λήδα Χαλκιαδάκη είναι ένα εξαιρετικά ευαίσθητο πλάσμα. Όταν είχε κάνει αγώνα σχεδόν μαζί με κάποιους συναδέλφους της για να εξασφαλιστεί από την τότε ηγεσία του Υπουργείου Πολιτισμού μια τιμητική σύνταξη για τη φίλη της, τη Φλέρυ Νταντωνάκη, που περνούσε κι εκείνη δύσκολες ώρες, είναι δυνατόν σήμερα να πετάει την ίδια της τη μάνα σε έναν άθλιο οίκο ευγηρίας και μάλιστα δια της...απαγωγής και λοιπών γκανγκστερικών τρόπων; Εννοείται πως από το 2005, τότε που κάναμε το ντοκιμαντέρ για το Κύτταρο, η Λήδα μου είχε μιλήσει για τις προσπάθειες της να εξασφαλιστεί από το ΥΠΠΟ αυτή η γαμημένη τιμητική σύνταξη για τη Δανάη.

Επιπλέον, είναι αλήθεια πως η Δανάη, ούσα η προσωποποίηση της ελευθερίας, δυσκολευόταν να συμβιώσει με οποιονδήποτε άλλο άνθρωπο, ακόμη και με τη Λήδα και τα εγγόνια της που- το τονίζω- λάτρευε. Όταν λόγου χάριν είχε καεί το σπίτι της στη Ραφήνα (αυτό που της είχε παραχωρήσει τιμής ένεκεν ο Δήμος Ραφήνας), η Δανάη μεταφέρθηκε για λίγο καιρό στο σπίτι της κόρης της. Δεν είχε χειρότερο, όπως με πληροφορούσαν χθες! Και όχι βέβαια γιατί η Λήδα την κακομεταχειριζόταν, αλλά γιατί πολύ απλά ήταν η Δανάη! Δε μπορώ, βρε παιδί μου, να με φροντίζουν- συνήθιζε να λέει με το χιούμορ της η μακαρίτισσα- εδώ έκοψα τον Θεοδωράκη επειδή είπε "Στρώσε το στρώμα σου για δυο, για σένα και για μένα", θα μένω τώρα γω μαζί με άλλους; Όταν όμως η κατάσταση της χειροτέρευσε, τα επεισόδια γεροντικής άνοιας πύκνωσαν και το κορμί της (αυτό που σε ένα από τα ωραιότερα της ποιήματα περιέγραψε ως άχρηστο) άρχισε να την προδίδει, η ανάγκη για μεταφορά της σε οίκο ευγηρίας παρουσιάστηκε επιτακτική. Ποτέ βέβαια δεν απήχθη και όπως με πληροφόρησε η αγαπημένη της ανιψιά, η γνωστή ηθοποιός Αλεξάνδρα Σακελλαροπούλου, όταν πήγαν μαζί σπίτι της για να πάρει μερικά προσωπικά της αντικείμενα στο γηροκομείο, εκείνη ζήτησε μόνο ένα δίσκο με κάποιο έργο του Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ κι ένα cd του Μάιλς Ντέιβις!

Ένα στεφάνι από τον μέντορα της Δανάης, τον Αττίκ, ξεχώριζε χθες ανάμεσα σε όλα τα άλλα, τα παραταγμένα, πιο πολύ ακόμη κι απ' αυτό που έστειλε προσωπικά ο πρωθυπουργός! Ζωντανή για πάντα η Δανάη, ζωντανός κι ο Αττίκ, χάρη στη συγκινητική, όσο και σουρεαλιστική, πρωτοβουλία της μοναδικής ανιψιάς του και τελευταίας κληρονόμου του!

Άκρως εκδηλωτικός και ο συνθέτης Βαγγέλης Παπαθανασίου, ο διεθνής Vangelis, στο δικό του στεφάνι! Η όποια υπερβολή του όχι μόνο συγχωρείται, αλλά στα σίγουρα επικροτείται, αν υπολογίσει κανείς πως η Δανάη είχε διαβλέψει το τεράστιο ταλέντο του από τις αρχές της δεκαετίας του 1960, απ' όταν δηλαδή ο ίδιος στην προ- Forminx εποχή και η Λήδα, η κόρη της Δανάης, έπαιζαν pop μουσική και τραγουδούσαν μαζί σε χοροεσπερίδες ξενοδοχείων!

Εδώ τα στεφάνια του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας και της Νινής Ζαχά, συναδέρφου της Δανάης και άλλης θρυλικής ερμηνεύτριας του ελαφρού τραγουδιού! Για την αποκατάσταση της αλήθειας, να πούμε ότι η Δανάη μάλλον δεν τα πήγαινε πολύ καλά με την Αριστερά. Μπορεί να λάτρευε τον Γιάννη Ρίτσο και να γνώρισε στους συμπατριώτες της τον μεγάλο Πάβλο Νερούδα, θεωρούσε όμως ότι η πολύ σημαντική έννοια της Ελευθερίας δε μπορεί και δεν πρέπει να μπαίνει σε κανένα κομματικό καλούπι! Ωστόσο, ο επικήδειος της εκπροσώπου του ΚΚΕ χθες ήταν έξοχος και, νομίζω, χρήσιμος! Μέσα σε λίγα λεπτά, και ο πιο αδαής- ακόμη κι αυτός που πήγε στην κηδεία μιας παλιάς μεγάλης τραγουδίστριας- έμαθε για την αντιστασιακή δράση της Δανάης, για τις διώξεις και τις φυλακίσεις που υπέστη, καθώς και για την αυτοεξορία της στη μακρινή Χιλή του Νερούδα και του Αλιέντε την περίοδο της απριλιανής δικτατορίας. Ο επικήδειος της εκπροσώπου του ΚΚΕ, αν θυμάμαι σωστά, ήταν αυτός που εξόργισε τον παπά, ο οποίος δε σεβάστηκε ούτε το ίδιο του το λειτούργημα (για να μην πω ότι έγραψε στα χρυσοποίκιλτα αρχίδια του το ποίμνιο του) και πέταξε τη φοβερή θρασύτατη ατάκα: κύριοι, τελειώνετε, ας κάνατε μια φιλολογική βραδιά καλύτερα! Ας του πω λοιπόν κι εγώ από δω αυτό που μου ανέβηκε στα χείλη εκείνη την ώρα, αλλά το κατάπια, μια και με κάλυψαν οι αποδοκιμασίες των άλλων ανθρώπων, λογοτεχνών και καθηγητών πανεπιστημίων κυρίως, που βρίσκονταν μεσ' στο ναό του Α΄ Νεκροταφείου: μήπως έχεις ιδέα, ασήμαντε ρασοφόρε, ποιος ήταν αυτός ο άνθρωπος μέσα στην κάσα που εσύ λιβάνιζες με ολοφάνερη βαρεμάρα; Έχεις διαβάσει ποτέ ποίηση άραγε ή έχεις βουλιάξει εδώ και καιρό μεσ' στα ανέραστα πνιγηρά Ευαγγέλια σου; Ξέρεις τι θα πει χούντα, ανελευθερία και δίωξη ή μήπως κι εσύ σπούδαζες την επταετία 1967- 74; Πού να κυβερνάγατε κιόλας, θα μας είχατε ξεκάνει όλους έναν προς έναν...
Πως το έλεγε ο συχωρεμένος δάσκαλος μου στην κινηματογραφική σχολή, ο Μήτσος Ευθυμιάδης; "Κοτζαμπάσηδες, πασάδες και σεβάσμιοι δεσποτάδες, κυβερνούσανε τη χώρα, καλή ώρα"!

Η τέως πρέσβειρα της Χιλής στη χώρα μας και νυν πρέσβειρα της Χιλής στο Μαρόκο, η γυναίκα που είχε βραβεύσει τη Δανάη για τη συμβολή της στις πολιτισμικές σχέσεις μεταξύ των δύο κρατών, η Marcia Conarrubias, δε στάθηκε δυνατό να παραστεί στην κηδεία, έστειλε όμως στεφάνι και έναν συγκινητικό επικήδειο λόγο που μας διάβασε η Λήδα Χαλκιαδάκη! Πολλοί και οι καλλιτέχνες και οι δημοσιογράφοι που ήρθαν χθες στο Α΄ Νεκροταφείο να πουν το τελευταίο αντίο στη Δανάη, μεταξύ άλλων ο συνθέτης Χρήστος Λεοντής και ο σκηνοθέτης Ανδρέας Θωμόπουλος με τις συζύγους τους, ο Σπύρος Βλασσόπουλος, ο Νότης Μαυρουδής, ο Πέτρος Πανδής, η Νάντια Κωνσταντοπούλου, η Άντζελα Ζήλια, η Λίνα Νικολακοπούλου, ο Μπάμπης Τσέρτος, η Νάντια Καραγιάννη, η Δέσποινα Γλέζου, ο Στέφανος Δεκεριάν, ο Γιώργος Παπαστεφάνου και ο Γιώργος Τσάμπρας.

Στο καλό, Δανάη, έζησες όπως ήθελες, άφησες τεράστια παρακαταθήκη με το έργο σου, έφυγες με αγάπη και δε θα σε ξεχάσουμε ποτέ! Είναι αυτό που είπε η Δέσποινα Γλέζου την ώρα του καφέ της παρηγοριάς, με τον Σικελιανό και την Κοτοπούλη να ραίνουν τον τάφο του Παλαμά σε εκείνο το παλιό ασπρόμαυρο κάδρο πάνω απ' τα κεφάλια μας:

Γιατί μένουμε ορφανοί, όπως ακούστηκε στους επικήδειους; Ανοίγω πάλι τα βιβλία της, ξανακούω τα τραγούδια της και να την, μπροστά μου, δίπλα μου, η Δανάη ολοζώντανη!

ΑΣ ΕΡΧΟΣΟΥΝ ΓΙΑ ΛΙΓΟ...ΘΑ ΕΛΕΓΕ Ο ΠΑΒΛΟ ΝΕΡΟΥΔΑ ΣΤΗ ΔΑΝΑΗ ΣΤΡΑΤΗΓΟΠΟΥΛΟΥ!

Την είχα συναντήσει πριν μερικά χρόνια σε μια μουσική σκηνή του Μεταξουργείου. Είχε έρθει να δει την κόρη της, τη Λήδα, που θα τραγουδούσε με τον Στέφανο Δεκεριάν στο πιάνο. Ακόμη και μέσα στο σκοτάδι της αίθουσας, δεν είχε βγάλει τα χαρακτηριστικά μαύρα γυαλιά της. Ένας άνθρωπος που είχε περάσει τα ενενήντα και κυκλοφορούσε ακόμη έξω, όλο ζωντάνια και με οξυμένο νου. Την ξανασυνάντησα λίγο καιρό μετά στην παρουσίαση του βιβλίου Εστραβαγάριο του Χιλιανού ποιητή Πάβλο Νερούδα στη δική της μετάφραση. Δίπλα της καθόταν η πρέσβειρα της Χιλής και ο Πέτρος Πανδής, ο ερμηνευτής του Κάντο Χενεράλ του Μίκη Θεοδωράκη. Μοναδική εκείνη η πρώτη έκδοση του έργου του Θεοδωράκη σε διπλό βινύλιο με τη μετάφραση της ποίησης του Νερούδα από τη Δανάη! Κι ακόμη τη θυμάμαι- το πιο εντυπωσιακό απ' όλα!- να μεταφράζει επί τόπου, χωρίς σημειώσεις μπροστά της, από τα ισπανικά στα ελληνικά, την ομιλία της Χιλιανής πρέσβειρας!

Σε λίγη ώρα η Δανάη Στρατηγοπούλου κηδεύεται από το Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών. Η σορός της θα τοποθετηθεί σε οικογενειακό τάφο. Την αποχαιρετώ μ' αυτό το αυτόγραφο σημείωμα του Νερούδα που γράφτηκε στις 23 Μαΐου του 1972 στη Χιλή, ενάμισι χρόνο πριν από το θάνατο του ποιητή. Μεταξύ άλλων, χαρακτηρίζει τη Δανάη μεγάλη καλλιτέχνιδα!

Και ήταν!

* η πρώτη ηχογράφηση του Ας ερχόσουν για λίγο του Μιχάλη Σουγιούλ και του Μίμη Τραϊφόρου από τα τέλη της δεκαετίας του 1940 με την αξεπέραστη ερμηνεία της! Ένα υπέροχο ερωτικό τραγούδι, έξω από τα στεγανά του λεγόμενου ελαφρού ρεπερτορίου, που μέσα στα χρόνια οικειοποιήθηκαν πολλοί άλλοι καλλιτέχνες, από τη Στέλλα Γαδέδη μέχρι τον Μανώλη Φάμελλο!

ΝΑ ΖΗΣΕΙΣ, ΟΠΕΡΑΤΕΡ ΜΟΥ!

Φίλε Antoine,
Ο "οπερατέρ" σου γέρασε και πάλι σήμερα κι έφτασε τα 49! Κάποτε θα τα φτάσεις κι εσύ... Εγώ ελπίζω σε άλλα τόσα, αλλά και να "τραβάω". Όπως είπε κι ο Jack Green ο οπερατέρ του συναδέλφου σου Clint Eastwood: I'll retire when they pry the lightmeter(φωτόμετρο) from my cold dead hands... Αν είχες εκπομπή σήμερα, θα σου ζήταγα να μου αφιέρωνες το I had too much to dream last night των Electric prunes.
Με εκτίμηση,
Μήτσος

* με την επέτειο της ζωής που διαδέχεται αυτήν του θανάτου μοιάζουν οι δύο τελευταίες αναρτήσεις. Σαν σήμερα γεννήθηκε ο Δημήτρης Θεοδωρόπουλος, αποκλειστικός συνεργάτης μου σε όλες τις κινηματογραφικές δουλειές μας την τελευταία δεκαετία, που είχε την τύχη με μια μικρού μήκους ταινία της γυναίκας του (Το Ταμένο της Μάρσας Μακρή) να φτάσει ως τις Κάνες! Χρόνια σου Πολλά, φίλε Μήτσο, και όπου να' ναι πιάνουμε πάλι δουλειά!

R.I.P. ΔΑΝΑΗ ΣΤΡΑΤΗΓΟΠΟΥΛΟΥ (1913- 2009)

Η Δανάη Στρατηγοπούλου νοσηλευόταν εδώ και λίγο καιρό σε ένα από τα καλύτερα γηροκομεία της Αθήνας. Καθημερινά στο πλάι της βρισκόταν η μοναχοκόρη της, Λήδα Χαλκιαδάκη, η μπεμπέκα όπως τη φώναζε η Δανάη από τη μέρα που γεννήθηκε. Πριν μερικές μέρες η Δανάη είχε αντικαταστήσει το μπεμπέκα με το μανούλα. Η αρχή του τέλους, θα έλεγε κανείς, για ένα από τα πιο λαμπρά μυαλά του ελληνικού πολιτισμού του περασμένου αιώνα. Ή, έστω, μια αναμενόμενη εγκεφαλική μετάπτωση για έναν άνθρωπο που μετρούσε έναν ολόκληρο αιώνα ζωής στον πλανήτη. Χθες το πρωί η Λήδα της μιλούσε γλυκά για τα γενέθλια της, σε λίγες εβδομάδες η Δανάη, γνήσια Υδροχόος, θα έμπαινε στο 97ο έτος της ηλικίας της. Κατά τις 12 το μεσημέρι η Λήδα βγήκε στο διάδρομο να κάνει τσιγάρο. Όταν γύρισε στο δωμάτιο, η Δανάη είχε ήδη παραδώσει πνεύμα. Έτσι απλά, η μούσα του Αττίκ και του Πάβλο Νερούδα, η μεγάλη ερμηνεύτρια, τραγουδοποιός, συγγραφέας και μεταφράστρια, πέρασε στο πάνθεο των Αθάνατων του Πολιτισμού και της Τέχνης.

Η κηδεία της Δανάης Στρατηγοπούλου θα γίνει μεθαύριο,

Τετάρτη 21 Ιανουαρίου,

δημοσία δαπάνη από το Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών.

Ο ΔΩΡΟΣ ΔΗΜΟΣΘΕΝΟΥΣ ΚΕΡΝΑΕΙ ONE FOR THE ROAD!

ΔΩΡΟΣ ΔΗΜΟΣΘΕΝΟΥΣ
ONE FOR THE ROAD
ΜΙΚΡΗ ΑΡΚΤΟΣ
Το να είσαι τραγουδιστής καλλιεργημένος και καλλίφωνος, να σε φέρνει από την Κύπρο στην Αθήνα ο συχωρεμένος Δημήτρης Λάγιος, να ερμηνεύεις σε πρώτη εκτέλεση τα Τραγούδια της Αμαρτίας του Χατζιδάκι και του Χριστιανόπουλου, να μπαίνει η φωνή σου σε σημαντικά μουσικά έργα (Αμοργός), να οργώνεις ολόκληρη την Ελλάδα και τον κόσμο στο πλάι της Μαρίας Φαραντούρη, χωρίς παρ’ όλα αυτά να έχεις κάνει ποτέ δικό σου δίσκο, είναι κάπως ανορθόδοξο αν μη τι άλλο. Η Μικρή Άρκτος, λοιπόν, ανέλαβε να μας παραδώσει την πρώτη προσωπική δισκογραφική κατάθεση του Κύπριου ερμηνευτή και τραγουδοποιού. One for the Road λέγονταν οι επιτυχημένες παραστάσεις του στο θέατρο Ροές, έτσι βαφτίστηκε και το cd. Προσπερνάω τα περί μυθολογίας του αλκοόλ ως ψυχαναγκαστικό μέσο αναμνήσεων ή διασκέδασης και μένω στο ίδιο το περιεχόμενο. Δεν ανάφερα τυχαία σε τέσσερις αράδες την πορεία του Δημοσθένους στα καλλιτεχνικά πράγματα, καθώς ο δίσκος μοιάζει σαν ένα εξαιρετικά καλαίσθητο παζλ, που συγκεντρώνει τα κομμάτια αυτής ακριβώς της πορείας του. Μαζί βέβαια με αγαπημένα ακούσματα του (από το Πόσο λυπάμαι του Κώστα Γιαννίδη και το Broken bicycles του Tom Waits μέχρι το Boulevard of Broken Dreams του Harry Warren) και ενορχηστρωτικές καινοτομίες που επιχείρησε ο ίδιος (Σε χάνω του Δημήτρη Λάγιου).
Η εύκολη λύση για τον Δημοσθένους θα ήταν ένα σίγουρο υλικό, εν ολίγοις θα μπορούσε να έχει πάρει τρία τραγούδια από τον Νίκο Κυπουργό και άλλα τρία από τον Μιχάλη Χριστοδουλίδη λόγου χάριν – αναφέρω συνθέτες με τους οποίους έχει συνεργαστεί δισκογραφικά και συναυλιακά. Αντ’ αυτού, προτίμησε να ερμηνεύσει τραγούδια άλλων, νεότερων δημιουργών (Θέμης Καραμουρατίδης, Κώστας Παρίσης, Σοφία Κολοτούρου, Αλήτις, Φίλιππος Τσαλαχούρης, Νεοκλής Νεοφυτίδης, Βασίλης Τζαβάρας) και να μας παρουσιάσει τις πρώτες δικές του συνθέσεις, μερικές από τις οποίες είναι εξαιρετικές (Η αγάπη θέλει κότσια σε στίχους Μιχάλη Γκανά, το Νωρίς με το blues αίσθημα και το Είναι αργά με το ακορντεόν του Ηρακλή Βαβάτσικα να προσδίδει κάτι απ’ τον ηχητικό διάκοσμο ενός Rene Aubry)! Τις ενορχηστρώσεις των τραγουδιών επιμελήθηκαν μουσικοί πρώτης γραμμής, μεταξύ άλλων ο Νίκος Κυπουργός, ο Τάκης Φαραζής, ο Κώστας Παρίσης, ο Νεοκλής Νεοφυτίδης, ο Θέμης Καραμουρατίδης και ο Σταύρος Γασπαράτος των ηλεκτρονικών Γύρω – Γύρω, ενώ στο Boulevard of Broken Dreams πιάνο έπαιξε ο Αντώνης Ανισέγκος. Νομίζω πως μάλλον άξιζε για τον Δώρο Δημοσθένους η αναμονή μέχρι την έκδοση του πρώτου άλμπουμ του, ενός άλμπουμ που τελικά ακούγεται σα να βγήκε από τη δισκοθήκη του πιο αρτίστικου βερολινέζικου μπαρ!

Σοφία Κολοτούρου- Δώρος Δημοσθένους.
Η Σοφία είναι ένας πολύ ιδιαίτερος και χαρισματικός άνθρωπος, έχοντας ήδη μια ποιητική συλλογή στο ενεργητικό της. Στο One for the Road, ο Δημοσθένους ερμηνεύει τους στίχους της που μελοποίησε ο Κώστας Παρίσης. Εν αναμονή του βιβλίου της, που υποσχέθηκε να μου στείλει, επιφυλάσσομαι για ένα εκτενές post!

bosko- Δώρος Δημοσθένους.
* οι φωτογραφίες προέρχονται από το προχθεσινό τραπέζωμα που έκανε ο Δώρος σε λίγους και καλούς φίλους για την έκδοση του άλμπουμ του.

ΤΟ ΩΡΑΙΟΤΕΡΟ ΔΩΡΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΝΟΜΑΣΤΙΚΗ ΜΟΥ ΕΟΡΤΗ!

Χθες, λοιπόν, παραμονή του Οσίου Αντωνίου (ομολογουμένως, από τους πιο συμπαθείς αγίους του χριστιανικού εορτολόγιου, αφού προτίμησε να απομονωθεί και να ασκητεύσει ο άνθρωπος), μου εστάλη από το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου η έγκριση για το σενάριο του επόμενου μεγάλου μήκους ντοκιμαντέρ μου για τον Νίκο Κούνδουρο. Οφείλω να πω και να τονίσω ό,τι είναι η πρώτη φορά στα χρονικά του ΕΚΚ, που χρηματοδοτεί κατ' αποκλειστικότητα μία ταινία η οποία κόπηκε από την ΕΡΤ (δε μας πάει, βλέπετε, ο κ. Μπράμος και λυπάμαι αν τον στενοχώρησε η απόφαση της επιτροπής του ΕΚΚ)...Το ποσό επιχορήγησης ανέρχεται στα 50.000 ευρώ κι αυτή τη στιγμή τόσο εγώ, όσο και ο παραγωγός μου, αναζητούμε συμπαραγωγούς, εφόσον σκοπεύω και αυτή η ταινία να τραβηχτεί σε φιλμ 35 χιλιοστών! Πρόκειται για μια βιογραφία του Νίκου Κούνδουρου, βασισμένη στο βιβλίο Οδύσσειες Σωμάτων του Γιάννη Σολδάτου, με εστίαση εκ μέρους μου στην αντεργκράουντ περίοδο του στα 60s (Μικρές Αφροδίτες, Vortex κλπ.) Να με χαίρεστε όλοι, μαζί με τις σημερινές ευχές, πείτε μου καλή επιτυχία επίσης και αδημονώ για την ώρα και τη στιγμή που θα ακούσω το φιλμ να ρολλάρει μεσ' στο σασί της μηχανής Aaton του στενού συνεργάτη μου, Δημήτρη Θεοδωρόπουλου!

Προβλεπόμενος τίτλος:

Οδύσσειες Σωμάτων - Μπαλάντα για τον Νίκο Κούνδουρο

Συντελεστές:

Παραγωγή: Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου- MediaVox- Αιγόκερως- ?

Παραγωγός: Μιχάλης Γαλανάκης

Σκηνοθεσία: Αντώνης Μποσκοΐτης

Σενάριο: Αντώνης Μποσκοΐτης (μεταφορά από το βιβλίο Οδύσσειες Σωμάτων του Γιάννη Σολδάτου)

Φωτογραφία: Δημήτρης Θεοδωρόπουλος

Μοντάζ: Μιχάλης Γαλανάκης

Ήχος: Μαρίνος Αθανασόπουλος

Μουσική: Ηλίας Λιούγκος

Ενδυματολογική επιμέλεια: Μιράντα Θεοδωρίδου

Μακιγιάζ: Εύη Ζαφειροπούλου

κλπ. κλπ.

That's all για την ώρα!

Ευχαριστώ θερμά το ΕΚΚ, τον Γιώργο Παπαλιό και τον Δημήτρη Σοφιανόπουλο, που για μια ακόμη φορά με εμπιστεύθηκαν!

ΠΕΡΙ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΜΥΛΩΝΑ, ΠΑΝΟΥ ΚΑΡΚΑΝΕΒΑΤΟΥ & ΒΕΝΑΣ ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΥ...

Προ ολίγου έλαβα από κάποιον Ανώνυμο αναγνώστη το ακόλουθο σχόλιο στο post της 17ης Οκτωβρίου 2008 με τίτλο ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΥΛΩΝΑΣ VS ΒΕΝΑ ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΥ (http://bosko-hippydippy.blogspot.com/2008/10/vs.html). Αξίζει πιστεύω να το δημοσιεύσω αυτούσιο σε μια καινούργια ανάρτηση:


Διάβασα τυχαία το post και σαν ταπεινός αναγνώστης των blogs, έχω να πω πως κάποιες ταινίες του κυρίου Μυλωνά όπως οι "Φυλακές Ανηλίκων" ή "Οι Φανταρίνες" έκοψαν τρελά νούμερα εισιτηρίων. Είχα δει σε αιθουσα τότε τις Φυλακές Ανηλίκων. Όρθιος. Ενώ ο κύριος Καρκανεέτσης πως τον γράφετε μάλλον τις ταινίες του θα πρέπει να τις βλέπει στο σπίτι του. Δεν παίρνω το μέρος κανενός αλλά όσοι είχαν απήχηση στον κόσμο δεν πρέπει να βρίζονται έτσι. Άσε που στο μουσείο κιν/φου Θεσ. ο άνθρωπος δεν παίρνει μισθό, αυτό ακούστηκε πολύ με την ιστορία με το Ζαχόπουλο. Με καλή πρόθεση πάντα ο άνθρωπος μου φάνηκε ειλικρινής όπως τον είδα στο γυαλί.


Ας απαντήσω κι εγώ τώρα:

Σας βλέπω πολύ ενημερωμένο, κύριε ταπεινέ αναγνώστη των blogs. Τόσο ενημερωμένο μάλιστα ώστε να ειρωνεύεστε το όνομα ενός σκηνοθέτη (συναδέλφου σας, να υποθέσω;), επειδή, σύμφωνα με εσάς, δεν κάνει ταινίες για τον πολύ κόσμο. Για ταινίες σαν τις Φυλακές Ανηλίκων και τις Φανταρίνες, έχω να πω, πως είναι υπεύθυνες για την ταύτιση της πρώτης μεταπολιτευτικής δεκαετίας στην Ελλάδα με ότι πιο κιτς και ακαλαίσθητο υπήρχε. Το αν έκοψαν εισιτήρια οι ταινίες αυτές, τις οποίες ουδείς θέλει σήμερα να θυμάται, είναι κάτι που ανάγεται στην κοινωνιολογία ή και στην ψυχιατρική ακόμη. Εγώ προσωπικά αν ήμουν κρατικός λειτουργός ούτε γκαζόζες σε σινεμά δε θα άφηνα να πουλάει ο κ. Μυλωνάς, όχι να τον τοποθετούσα στο Μουσείο Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης κιόλας! Τι κι αν δεν παίρνει μισθό, όπως λέτε; Και μόνο που τοποθετήθηκε εκεί αποτελεί πρόκληση για το αίσθημα του εκάστοτε σκεπτόμενου φιλότεχνου. Ξέρετε, αυτού που θα πάει να δει τις ταινίες του κ. Καρκανεβάτου στο σπίτι του, να κάνει και παρέα στον σκηνοθέτη δηλαδή στις δύσκολες ώρες που περνάει. Ως εκ τούτου, συνεχίζω να συντάσσομαι απόλυτα με την άποψη- απάντηση της Βένας Γεωργακοπούλου στην επιστολή του Γιώργου Μυλωνά. Τέλος, δεν το έγραψα εγώ "κάπως έτσι" το όνομα του Καρκανεβάτου, αναδημοσίευση από την Ελευθεροτυπία έκανα και αυτό γίνεται εύκολα αντιληπτό από όποιον γνωρίζει ελληνικά...

ΤΟ "ΠΕΡΑΜΑ" (PER AMAR- MAR- AMA) ΤΟΥ ΑΝΤΡΕΑ ΠΑΓΟΥΛΑΤΟΥ ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ ΚΑΙ ΣΤΑ ΙΤΑΛΙΚΑ!

ANDREAS PAGOULATOS
PERAMA E IL SUO CANTO
(ΜΟΥΣΙΚΗ – ΕΡΜΗΝΕΙΑ:

ΗΛΙΑΣ ΒΑΜΒΑΚΟΥΣΗΣ & ΠΛΑΝΗΤΕΣ ΕΝ ΠΛΩ,
ΠΟΙΗΣΗ – ΑΠΑΓΓΕΛΙΑ:

ΑΝΤΡΕΑΣ ΠΑΓΟΥΛΑΤΟΣ)
CRAV – B.A. GRAPHIS
Θεμελιωτής της γλωσσοκεντρικής ποίησης στη χώρα μας, υπεύθυνος έκδοσης μαζί με τον Νάνο Βαλαωρίτη του περιοδικού Νέα Συντέλεια, ο ποιητής, μεταφραστής, δοκιμιογράφος και θεωρητικός του κινηματογράφου, Αντρέας Παγουλάτος, δεν απασχολεί πρώτη φορά τη δισκογραφία. Ποιήματα του έχουν μελοποιηθεί κατά καιρούς από τον Θωμά Σλιώμη, τον Χάρη Ξανθουδάκη, τον Πάρη Παρασχόπουλο και άλλους λόγιους συνθέτες. Απρόσμενη, όσο και ευχάριστη χαρακτηρίζεται η τωρινή μελοποίηση που επιχείρησε ο νέος τραγουδοποιός Ηλίας Βαμβακούσης (τον γνωρίσαμε από τη Δεύτερη Ακρόαση της Μικρής Άρκτου) στο σύνολο των ποιημάτων που απαρτίζουν τη συλλογή Πέραμα του Παγουλάτου. Για την ακρίβεια, το cd ηχογραφήθηκε για να συνοδεύσει την ιταλική έκδοση του Περάματος που επιμελήθηκε η Μαρία Περλορέντζου για το Πανεπιστήμιο του Μπάρι. Κατ’ αρχάς, είναι σχεδόν προσβλητικό για τις ελληνικές δισκογραφικές εταιρείες, ένα τέτοιο έργο ενός ποιητή διεθνούς κύρους να μην κυκλοφορεί στη χώρα του, παρά μόνο από μια πανεπιστημιακή αρχή ξένης χώρας. Ως φαίνεται, η ποίηση δεν πουλάει ακόμα και δεν της δίνεται έτσι το δικαίωμα διανομής. Ευτυχώς να λέμε, δηλαδή! Αυτό σε ότι αφορά τη συγκεκριμένη δουλειά του πολυπράγμονα Αντρέα Παγουλάτου. Διότι στο αμιγώς μουσικό μέρος, ο Βαμβακούσης κατάφερε να επηρεαστεί γόνιμα από το techno- rock και την ευρύτερη ανατολίτικη παράδοση, φτιάχνοντας μακροσκελείς συνθέσεις στις οποίες άλλοτε υπάρχουν ευφυή ρεφρέν, τραγουδισμένα από τον ίδιο, και άλλοτε έξοχες απαγγελίες από τον ποιητή! Από μόνη της, άλλωστε, η ποίηση του Παγουλάτου διαθέτει μιαν αίσθηση world music, την οποία αφουγκράστηκε ο Βαμβακούσης και δούλεψε προς αυτή την κατεύθυνση. Η συγκεκριμένη μουσική σε συνάρτηση με την ποίηση, με πήγε νοερά στους ψυχεδελικούς Kaleidoscope πλάι σε κάποιους παραδοσιακούς οργανοπαίχτες σε νησί της άγονης γραμμής. Πόσω μάλλον που εδώ δεν πρόκειται για απλούς οργανοπαίχτες, αλλά για τους Πλάνητες Εν Πλω, μια δεμένη μπάντα με επικεφαλής τον Ηλία Βαμβακούση (τραγούδι, λαούτο, μπουζούκι, μπαγλαμάς, κιθάρα) και τους Νίκο Μάρκου (μπάσο), Ζαχαρία Βαμβακούση (ακορντεόν), Φοίβο Κουντουράκη (τύμπανα), Σπύρο Λιβάνη (ηλεκτρική κιθάρα) και την Παυλίνα Κωνσταντοπούλου (φωνητικά). Η έκδοση με την ιταλική μετάφραση του ποιητικού έργου και το cd με τη μελοποίηση του, κοστίζει δεκαπέντε ευρώ και θα τη βρείτε στο Ιταλικό Βιβλιοπωλείο της Αθήνας (Σολωμού, Εξάρχεια).

ΜΙΑ ΣΠΑΝΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΜΕ ΤΗ ΜΑΡΙΑ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗ & ΤΗ ΜΑΡΙΖΑ ΚΩΧ!

Επειδή χθες βράδυ κάποιος φίλος μου σύνδεσε το scanner και καθ' ότι άσχετος με τα της τεχνολογίας, καιρός είναι να παρουσιάζω σιγά- σιγά φωτογραφίες από το αρχείο καλλιτεχνών που έχει περάσει στα χέρια μου εδώ και καιρό (με την άδεια τους, εννοείται)! Σαν κι αυτή, με τη Μαρία Δημητριάδη και τη Μαρίζα Κωχ, από τα 1972, τότε που οι δύο ερμηνεύτριες συνεργάζονταν στη μπουάτ Αυλαία στην Πλάκα. Η συγκεκριμένη φωτογραφία ούτως ή άλλως θα δημοσιευθεί επίσης στο προσεχές δίφωνο, συνημμένη με το κείμενο μου για το track list ενός premium cd- αφιέρωμα στη Μαρία Δημητριάδη.

Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΡΟΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΜΑΡΙΑ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗ...

...Μου τηλεφωνεί ο συνθέτης, ενορχηστρωτής και πιανίστας Τάσος Καρακατσάνης και μου ζητάει να συνεργαστούμε σε ένα δίσκο που θα έκανε στον Σείριο με τραγούδια βασισμένα σε μουσικές του για μια πολύ επιτυχημένη παράσταση γερμανικού καμπαρέ. Πήγαινα σπίτι του και δουλεύαμε αρμονικά τα κομμάτια σε δικούς μου στίχους, τα οποία τελικά αποδόθηκαν από ηθοποιούς, αλλά και τη Μαρία Δημητριάδη. Δυστυχώς δε βρέθηκα στο στούντιο να δω τη Δημητριάδη την ώρα που ηχογραφούσε...

...Την είχα συναντήσει όμως λίγα χρόνια πριν, τότε που έτρεχα με τις πρώτες εκδόσεις της Οδού Πανός από το 1981 έως το ΄84, στο στούντιο της οδού Σκαραμαγκά στο Αδιέξοδο να τη διευθύνει ο Μάνος Χατζιδάκις στη Μυθολογία του Σαββάτου του Μιχάλη Τρανουδάκη. Ήταν μαγική, νομίζω ότι τραγούδησε εξαιρετικά τους στίχους μου σε εκείνο τον εξαιρετικό δίσκο, που παρεμπιπτόντως έχω διασώσει και σε cd...

...Τη θυμάμαι ακόμη να εκρήγνυται κυριολεκτικά μέσα στο Μεγάλη Βρετάννια, πριν από τρία χρόνια, όταν ο Γιώργος Λιάνης ανακοίνωνε τα ονόματα των τραγουδιστών που θα συμμετείχαν στο φεστιβάλ του στις Πρέσπες. Δε χρειάζεται να πούμε ποιοι ήταν, παντού τους βλέπουμε και τους ακούμε σήμερα. Εκείνη τη μέρα καθόμουν δίπλα στη Μαρία Δημητριάδη. Έφυγα από τη συνέντευξη Τύπου μαζί της και με τη Μαργαρίτα Θεοδωράκη. Μου εξομολογήθηκε ότι γράφει ένα βιβλίο και ήθελε να μου το φέρει. Εύχομαι πράγματι να το έχει ολοκληρώσει και να βρίσκεται σε καλά χέρια...

...Στα άγια η ψυχή της...

(από τηλεφωνική συνομιλία με τον Γιώργο Χρονά,

Αθήνα 12 Ιανουαρίου 2009)

Ο ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΘΕΟΧΑΡΙΔΗΣ ΓΙΑ ΤΗ ΜΑΡΙΑ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗ...

...Το 2002 κι ενώ η Μαρία Δημητριάδη είχε ήδη ηχογραφήσει τους Δον Κιχώτες του Θοδωρή Οικονόμου και του Παρασκευά Καρασούλου, μάθαμε ότι θα εμφανιστεί στη Θεσσαλονίκη, στη Βάρδια. Θεωρώ μεγάλη την τιμή που μου έγινε να κληθώ εγώ ως ο τραγουδιστής που θα μοιραζόταν μαζί της τη σκηνή...

...Τη Μαρία Δημητριάδη σαφώς και τη γνώριζα από τα κομμάτια του Θάνου Μικρούτσικου και του Μίκη Θεοδωράκη, ένας δίσκος όμως που είχα λατρέψει με τη φωνή της στην εφηβεία μου ήταν η αναθεωρημένη έκδοση του κύκλου τραγουδιών Για την Ελένη του Μάνου Χατζιδάκι και του Μιχάλη Μπουρμπούλη. Σε μία περίοδο που άκουγα πολύ rock και new wave, ήρθε το συγκεκριμένο έργο του Χατζιδάκι με την ερμηνεία της Δημητριάδη και με έκανε να αναθεωρήσω σε μεγάλο βαθμό τη σχέση μου με το ελληνικό λαϊκό τραγούδι. Της το είπα αυτό μάλιστα εκείνο το βράδυ και με προέτρεψε να πω κι εγώ μερικά τραγούδια, όπως το υπέροχο Μυρίζει ο κόσμος γιασεμί...

...Ήταν πραγματικά αξέχαστες αυτές οι δύο εμφανίσεις της εδώ! Δεν υπήρχε μεγάλη ορχήστρα, παίξαμε μόνο με τη συνοδεία στην κιθάρα του Μανώλη Ανδρουλιδάκη. Ένα σχεδόν unplugged πρόγραμμα που ο κόσμος τίμησε δεόντως! Θυμάμαι ανθρώπους όλων των ηλικιών να έχουν γεμίσει σαν τσαμπιά μέχρι και τις γωνίες της Βάρδιας! ...

...Έμοιαζε γενναιόδωρη με τους νέους ανθρώπους και δεν έχει ίχνος τυπικότητας αυτό που λέω τώρα! Άψογη επαγγελματίας, τόσο στις πρόβες, όσο και στις παραστάσεις! ...

...Αυτές οι δύο εμφανίσεις της στη μουσική σκηνή Βάρδια το 2002, με μένα στο πλάι της, έμελλε να είναι και οι τελευταίες της στη Θεσσαλονίκη...

(από τηλεφωνική συνομιλία με τον Παντελή Θεοχαρίδη,

Αθήνα- Θεσσαλονίκη 11 Ιανουαρίου 2009)

* η φωτογραφία από τη συνέντευξη τύπου με τη Μαρία Δημητριάδη, τον κιθαρίστα Μανώλη Ανδρουλιδάκη (αριστερά) και τον ερμηνευτή Παντελή Θεοχαρίδη (δεξιά)

Η ΜΑΡΙΖΑ ΚΩΧ ΓΙΑ ΤΗ ΜΑΡΙΑ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗ...

...Τραγουδήσαμε πρώτη φορά μαζί με τη Μαρία Δημητριάδη και τη Μαρία Φαραντούρη στη μεγάλη αντιδικτατορική συναυλία στο λονδρέζικο Scala Theater. Πρέπει να ήταν 1968 ή ΄69...

...Αργότερα, το 1972 που ηχογράφησα σε δίσκο 45 στροφών τα πρώτα δύο τραγούδια του Θάνου Μικρούτσικου σε ποίηση Κώστα Καρυωτάκη, ξαναβρεθήκαμε στη μπουάτ Αυλαία στην Πλάκα. Εγώ παρουσίαζα το δικό μου πρόγραμμα με τις rock διασκευές στα παραδοσιακά τραγούδια. Στην ίδια ηλεκτρική μπάντα προστέθηκε ο Θάνος Μικρούτσικος και ένας πνευστός μουσικός. Ήταν η περίοδος που η 20χρονη Μαρία Δημητριάδη- η Μαίρη, όπως τη φώναζαν οι δικοί της άνθρωποι- γνώρισε τον αδερφό του Θάνου, τον Ανδρέα Μικρούτσικο και ερωτεύθηκαν πάρα πολύ! Θυμάμαι ό,τι στην παρέα μας τότε ήταν ακόμη ο ηθοποιός Μιχάλης Μανιάτης και η Παλόμα Πικάσο, η κόρη του μεγάλου ζωγράφου που έμενε στην Ελλάδα και λάτρευε τη φρικομάνα Πλάκα. Σαν τρελά ερωτευμένο ζευγάρι, λοιπόν, η Μαρία με τον Ανδρέα ξεχνούσαν να έρθουν στις παραστάσεις τους στην Αυλαία κι έτσι αναγκαζόμουν να τραγουδήσω εγώ τα κομμάτια της Μαρίας στους δικούς της τόνους. Αποτέλεσμα ήταν να προκληθεί αιμάτωμα στη φωνητική χορδή μου, να μου επιβληθεί εξάμηνη αφωνία και να πάρω την πρώτη μου κορτιζόνη, μαζί με την οποία πήρα και 23 κιλά που δεν έχασα ποτέ από τότε. Δε μιλάω για μένα τούτη τη στιγμή, περιγράφω ισχυρά συναισθήματα απ' αυτή την πρώτη συνεργασία μου με τη Δημητριάδη, διότι μας έδενε μια τόσο όμορφη φιλία που είμαι σίγουρη ό,τι κι εκείνη θα μπορούσε να θυσιαστεί για μένα...

Πηγαίναμε μαζί στη θάλασσα, λέγαμε τα κοριτσίστικα μυστικά μας κι όποτε ήμασταν ξενυχτισμένες μετά από τέσσερις συνεχόμενες δίωρες παραστάσεις θυμάμαι πόσο μας φρόντιζε η μητέρα της...

Η πιο συγκινητική μνήμη που έχω από τη Μαρία είναι με το τραγούδι Κάτω στης Μαργαρίτας τ' αλωνάκι του Οδυσσέα Ελύτη από τον Ήλιο τον Πρώτο του Γιάννη Μαρκόπουλου που έχει ζωγραφική του Νίκου Κούνδουρου στο εξώφυλλο. Όταν θέλησα να το ηχογραφήσω κι εγώ σε προσωπικό μου δίσκο, μόνο συνοδεία κρουστών, παρ' όλο που επρόκειτο για δικό της τραγούδι, όχι απλά με ενθάρρυνε να το πω, αλλά συμμετείχε κανονικά στην ηχογράφηση.

Η δεύτερη φωνή που ακούγεται λοιπόν στο Αλωνάκι, μέσα στο Μια στο καρφί και μια στο πέταλο του ΄73, ανήκει στη Μαρία Δημητριάδη, την πρώτη ερμηνεύτρια του τραγουδιού...

Υπήρξε πολύ εργατική, τραγουδίστρια της πρόβας, που λέμε! Βαθιά συναισθηματικός άνθρωπος και καλλιτέχνης που άφησε εποχή στα τραγούδια του Θεοδωράκη, του Μικρούτσικου και του Μαρκόπουλου. Επική όποτε το ήθελε και υπέρμετρα τρυφερή όποτε πάλι εκείνη το ήθελε, όπως στο Ένα πρωινό, την υπέροχη pop μπαλάντα του Ξαρχάκου...

Για χρόνια βρισκόμασταν στις συναυλίες της Μεταπολίτευσης και νοσταλγούσαμε τα παλιά. Γελούσαμε όταν θυμόμασταν κι οι δύο πόσο όμορφες ήμασταν και που τρώγαμε τα μεσημέρια σε κεντρικό αθηναϊκό εστιατόριο, μόνο και μόνο για να θυμίζουμε στους θαμώνες- συνήθως δημοσιογράφοι ήταν- ό,τι υπάρχουμε κι εμείς εδώ! Ήταν η μοναδική εξυπνάδα που μπορούσαμε να κάνουμε ως μέσο προβολής του εαυτού μας. Πόσο αφελές και παιδικό ακούγεται τη σημερινή εποχή...

Συνυπήρξαμε ακόμη σε ένα τηλεοπτικό αφιέρωμα για την Ημέρα της Γυναίκας, το ΄86 πρέπει να' τανε! Για την εκπομπή αυτή είχαμε δουλέψει η Μαρία Δημητριάδη, η Φλέρυ Νταντωνάκη, η Αλίκη Καγιαλόγλου, η Νένα Βενετσάνου, η Σαβίνα Γιαννάτου κι εγώ...τη Μαρία και τη Φλέρυ, τις είχε συνοδεύσει στο πιάνο ένα νέο παιδί τότε, ο Στέφανος Κορκολής, ενώ τη Σαβίνα ο κιθαρίστας Κώστας Χατζόπουλος. Εγώ είχα πει ένα δικό μου τραγούδι χτυπώντας τα χέρια μου στο ρυθμό των ντραμς...

'Οταν έμαθα ό,τι χώρισε με τον Ανδρέα, είχα την αίσθηση ό,τι θα είναι βαρύ το τίμημα. Δε γινόταν να χωρίσουν δύο τόσο ερωτευμένοι άνθρωποι...

Τα τελευταία χρόνια, πριν ξεσπάσει η ασθένεια της και λίγο μετά, τη συναντούσα στο εστιατόριο της Ελένης Ροδά. Δεν ήθελε να μιλάει γι' αυτό...

Τι λες, ρε Μαρίζα; Μασάμε εμείς;

μου έλεγε...

Την αποχαιρετώ με πραγματική οδύνη και τη φυλάω μέσα μου σαν μια πολύτιμη φίλη, γυναίκα και καλλιτέχνιδα...

(από τηλεφωνική συνομιλία με τη Μαρίζα Κωχ,

Αθήνα 10 Ιανουαρίου 2009)