φάτε-σκατά-αραβιστί-تحفة أسمهان - يا طيور

Τον τελευταίο καιρό ακούω συχνά αραβική μουσική. Όχι τόσο τη μυθική Ουμ Καλσούμ, που τα τραγούδια της πιάνουν κι από μία πλευρά του βινυλίου, όσο τη μυστηριώδη Ασμαχάν, που πέθανε νεότατη και ερμήνευσε λίγο πιο δυτικότροπες συνθέσεις. Στις συλλογές τύπου ethnic που φτιάχνω και μοιράζω σε φίλους, όλο και κάποια Ασμαχάν θά 'χουν μέσα, δίπλα στη Ρίτα Αμπατζή, την Αμάγια - και όχι Αμάλια, σύμφωνα με την πορτογαλομαθή Maria_Adouaneta - Ροδρίγκες ή την Σάντχια Μουκχερτζί, άλλο αγαπημένο αηδόνι του ινδικού κόσμου. Η μακρόσυρτη κλάψα της αραβικής μουσικής ταιριάζει απόλυτα με την τρέχουσα ελληνική κατάσταση. Δε μπορείς δηλαδή ν' ακούς καθημερινά για αυξήσεις στα τιμολόγια της ΔΕΗ, προπηλακισμούς κυβερνητικών στελεχών και ρατσιστικές επιθέσεις στο κέντρο, και να τη βρίσκεις ταυτόχρονα με pop, rock, ηλεκτρικές κιθάρες και τα συμπαραμαρτούντα. Δεν ζεις σε καμία ευρωπαϊκή μητρόπολη, όπου όλο και κάτι θ' αλλάξει αργά ή γρήγορα προς το καλύτερο, αλλά στην πιο μίζερη και σκατένια χώρα του κόσμου, γαμώ και τις παραλίες της, και τον ήλιο της, και τα ξωκκλήσια της, και τις γριές γυναίκες της με τα μαύρα μαντήλια, και τα αρχαία της αγάλματα. Η αραβική μουσική σε κάνει να αισθάνεσαι σαν ήρωας ταινίας του Φασμπίντερ, παρακμιακός, αμετανόητα θλιμμένος και αυτοκαταστροφικός. Σε προκαλεί να χαμογελάσεις στην είδηση πως το αυστραλιανό Υπουργείο Μετανάστευσης έδωσε το πράσινο φως για τους Έλληνες που επιθυμούν ν' αναζητήσουν καλύτερη μοίρα στη Μελβούρνη και το Σίδνεϊ. Σε προδιαθέτει να πάρεις ένα αεροπλάνο και να εξαφανιστείς απ' τους πάντες και τα πάντα, πολύ δε περισσότερο από τα φασισταριά που ξεφυτρώνουν πότε από τις τηλεοπτικές οθόνες και πότε από τις αποβάθρες του μετρό. Όλοι οι συνάδελφοι μου ακούν αραβική μουσική. Ιδιαίτερα κάποιοι που εργάζονται σε εφημερίδες μεγάλης - υποτίθεται - κυκλοφορίας και είναι απλήρωτοι από τον περασμένο Ιούνιο. Μερικούς, αυτή η μουσική τους κάνει έως και να κινδυνολογούν, αφού με ενημερώνουν πως το χαρτί ως πρώτη ύλη, και μάλιστα δαπανηρή, τελειώνει, σηματοδοτώντας το τέλος των εντύπων και τη μονοκρατορία του διαδικτύου. Δε φανταζόμουν ποτέ ότι η αραβική μουσική, το καλλιτεχνικό απόσταγμα ενός περήφανου λαού, θα ξυπνούσε τα πιο άγρια ένστικτα ημών, των πολιτισμένων με τη βούλα, των αγανακτισμένων ξεβράκωτων που αλλάζουν πλευρό στον ύπνο τους αμέσως μόλις ρίξουν ένα βλέμμα στην Ακρόπολη ή, μέρες που είναι, μια βουτιά στο Καβούρι. Έτσι, ακόμη κι αν δεν είσαι εξτρεμιστής ισλαμιστής - τασσόμαστε κατά των θρησκειών σε παγκόσμιο επίπεδο - θες να πάρεις ένα γιαταγάνι και να κόψεις μερικά κεφάλια, στα οποία όμως δεν έχεις εύκολη πρόσβαση, συνεπώς ξαναβάζεις το φονικό όπλο στη θήκη του και αφήνεσαι στους βοκαλισμούς της Ασμαχάν, στις όμορφες παραφωνίες της εν μέσω στίχων που δεν καταλαβαίνεις τι λένε, σίγουρα όμως αφορούν εμένα κι εσένα, πιο πολύ από το φλώρικο χιούμορ του Λαζόπουλου, τις τατιανοκατινιές του γυαλιού και τα καινούργια μέτρα των αχώνευτων πολιτικών. Σκατά στα μούτρα σας μεσημεριάτικα, κοπρίτες!