Απόψε και συγκεκριμένα σε μία ώρα, στις 23.00 ακριβώς, η εκπομπή Άσματα και Μιάσματα εκπέμπει εκτάκτως στον www.clipartradio.gr με την αποκλειστική μετάδοση μιας συνέντευξης ή μάλλον μιας συζήτησης που πραγματοποιήθηκε χθες βράδυ στην ταράτσα της Μαρίζας Κωχ, κάτω απ' την Ακρόπολη, μεταξύ της ιδίας, του Filtig και εμού σε ρόλο συντονιστή. Συντονιστείτε για να ακούσετε την κουβέντα της κορυφαίας ερμηνεύτριας και τραγουδοποιού με έναν νέο αβάν γκαρντ συνθέτη με αφορμή το κοινό δισκογραφικό τους project, το ''Platonia'' που κυκλοφόρησε πρόσφατα. Η Μαρίζα Κωχ και ο Filtig, λοιπόν, αποκλειστικά σε λίγη ώρα στον www.clipartradio.gr, από τις 23.00 το βράδυ έως τις 24.00 τα μεσάνυχτα.
Απεναντίας, ο filtig έπαθε πλάκα και όπως είπε χαρακτηριστικά τέτοιοι δίσκοι κυκλοφορούν κατά κόρον παγκοσμίως από Ασιάτες πρωτοποριακούς δημιουργούς! Τίποτα δεν είναι τυχαίο, λοιπόν, αν υποτεθεί πως η Μαρίζα Κωχ υπήρξε η πρώτη τραγουδίστρια της Δύσης που τραγούδησε στο Πεκίνο το 1980, ενώ από τις αρχές ήδη της προηγούμενης δεκαετίας είχε εξηλεκτρίσει ψυχεδελικά το ελληνικό δημοτικό τραγούδι (Αραμπάς κλπ.) Η επικοινωνία με τη Μαρίζα ήταν πλέον επιβεβλημένη: Έχει έρθει ένας φίλος ηλεκτρονικός συνθέτης από το Βερολίνο. Πως θα γίνει να συναντηθείτε; Να μου τον φέρεις το βράδυ να φάμε στην ταράτσα μου κάτω απ' την Ακρόπολη, ήταν η απάντηση της Κωχ. Όπερ και εγέννετο! 
Μέσα σε λίγη ώρα από τον πηγαιμό μας στην οικία της τραγουδοποιού και ερμηνεύτριας, έβλεπα απ' τη μια τον filtig να παράγει αυτοσχέδιους ήχους με τα ποτήρια και τα μαχαιροπίρουνα του τραπεζιού και εκείνη να αυτοσχεδιάζει φωνητικά δίχως καμία τονικότητα. Έτσι, σαν μια πρώτη δοκιμή, μια γνωριμία μεταξύ δύο μουσικών που ανήκουν σε δύο ολότελα διαφορετικές και συχνά αλληλοσυγκρουόμενες γενιές: η Κωχ είναι γεννημένη το 1944, ενώ ο filtig το 1978! 
Αυτή ήταν και η πρόκληση του όλου εγχειρήματος κατά τον filtig, το γεφύρωμα δηλαδή του απόλυτου χάσματος των γενεών μέσα από την τέχνη της μουσικής, η οποία- ως γνωστόν- δε χαμπαριάζει από χρονικές αποστάσεις και λοιπά ταμπού. Πρέπει να πω σ' αυτό το σημείο ότι γνωρίζω καλά πόσο η Μαρίζα Κωχ γουστάρει την καλλιτεχνική ελευθερία με ότι καταπιάστηκε απ' το ξεκίνημα της: Το 1970 προτιμούσα τη Joplin από τις νεοκυματικές μπαλάντες και τα λαϊκότροπα τραγούδια που με περιόριζαν εκφραστικά, είχε δηλώσει κάποτε σε συνέντευξη της (μόνο να μην τ' ακούσει αυτό ο filtig που θεωρεί τελείως ασήμαντη τη μουσική της περιόδου 1969 - 76 σε διεθνές επίπεδο, αν και ξεχνάει βέβαια ο φίλος μας ότι εκείνα ακριβώς τα χρόνια μεγαλούργησαν η Joni Mitchell, οι Beatles, οι Pink Floyd κι ένα σωρό άλλα ονόματα, καταλυτικά ως προς την εξέλιξη της pop κουλτούρας). 
Γνωρίζω επίσης το ενδιαφέρον της ακροάτριας Κωχ των τελευταίων χρόνων για την πειραματική μουσική. Δανείζομαι μερικά από τα λόγια της που ακούσαμε χθες βράδυ στο στούντιο Αρίων: Έχω την αίσθηση πως τα πάντα έχουν ειπωθεί με το τραγούδι. Μέσα στην πληθώρα των εκδόσεων, τι μπορεί να πρωτοαφομοιώσει ο κόσμος πια; Και η κορυφαία ατάκα της: Η πειραματική μουσική και η electronica είναι οι μοναδικές σήμερα μουσικές που μπορούν να σου δώσουν συντριβή! Αυτή τη συντριβή ή σωστότερα την απόλυτη αποδόμηση των τεχνών της μουσικής και του τραγουδίσματος νιώσαμε χθες, την ώρα που η Μαρίζα και ο filtig, ενθουσιασμένοι αμφότεροι από την προχθεσινή συνάντηση τους, έγραφαν στο στούντιο για πρώτη φορά: εκείνη μέσα στο δωματιάκι με το μικρόφωνο μπροστά της κι εκείνος στην κονσόλα, δίπλα στον ηχολήπτη. Ο filtig να παράγει άναρχους ηλεκτρονικούς ήχους, λούπες και θορύβους από το λάπτοπ του και η Μαρίζα να αλλάζει μέσα σε μία ώρα τουλάχιστον 15 περσόνες: παιδάκι, ξωτικό, γυναίκα των σπηλαίων, μάγισσα, σειρήνα, τρυφερή νανουρίστρα κλπ. Είναι απίστευτη έτσι που κάνει λάστιχο τη φωνή της, μου έλεγε ο filtig φανερά συγκινημένος απ' ότι γινόταν ή μάλλον απ' ότι έγινε/προέκυψε μέσα σε δύο μόνο 24ωρα και τελείως απρογραμμάτιστα! Αλλά, για όποιον δε γνωρίζει, έτσι είναι η Κωχ: μία καλλιτέχνιδα τολμηρή που δεν κωλώνει πουθενά άπαξ και θέλει να κάνει ότι της μπει στο μυαλό, εξ ου και ποτέ προσωπικά δε μπόρεσα να τη συμπεριλάβω στις πιο λόγιες, στημένες και καθ' όλα σημαντικές βέβαια συναδέλφισσες της! 
Το αποτέλεσμα απ' τη σύμπραξη Κωχ - filtig θα είναι ένα ηλεκτρονικό project με την πρώτη στο ρόλο της ερμηνεύτριας και τον δεύτερο σ' αυτόν του συνθέτη. Μη φανταστείς πως θα κρατηθεί έτσι η φωνή σου, έσπευσε να την ενημερώσει ο filtig, μιλώντας για ένα κανονικό τεμάχισμα της μέσα στη θάλασσα των electronics και ενός dark ηχητικού background που προτίθεται να χτίσει. Κατάλαβα, πάρ' τη φωνή μου και άλλαξε της τα...φώτα, ήταν η απάντηση της Μαρίζας, προτού πετάξει την άλλη μεγάλη ατάκα: Επιτέλους, πάμε να κάνουμε παράνοια! Δεσμευθήκαμε μάλιστα με τη Μαρίζα να μεταβούμε σύντομα στο Βερολίνο για συμπληρωματικές ηχογραφήσεις με εκεί μουσικούς που γνωρίζει ο filtig, σαν τον αβάν-γκαρντ πιανίστα Αντώνη Ανισέγκο και έναν Ιάπωνα τσελίστα. 
Τέλος πάντων, εφόσον οι δύο φίλοι μουσικοί με έχρισαν producer του όλου εγχειρήματος, εδώ θα είμαστε και θα ενημερώνω εν καιρώ για την εξέλιξη του κοινού τους project. Αδημονώ ωστόσο ν' ακούσω το πρώτο cut από το υλικό που θα στείλει τις επόμενες εβδομάδες ο filtig από τη Γερμανία, όπου θα το επεξεργάζεται. Χαίρομαι με αυτό το άνοιγμα στην καριέρα ενός ταλαντούχου μουσικού, ακόμη άγνωστου στη χώρα του, και θαυμάζω τη Μαρίζα Κωχ ακόμη μία φορά για τη γενναιοδωρία της και κυρίως για την καλλιτεχνική τόλμη της! 
Στην είσοδο της πολυκατοικίας μου, τρεις άγνωστοι, δύο άνδρες και μία γυναίκα, ξανθοί και ξερακιανοί, μουρμουρίζουν κάτι στα αγγλικά. Απ' την προφορά καταλαβαίνω πως μάλλον πρόκειται για Αμερικανούς. Τι να θέλουν άραγε τρεις Αμερικανοί στο Παγκράτι καλοκαιριάτικα και όχι στη Μήλο ή στον Σταυρό Χαλκιδικής; Καθώς τους προσπερνάω, πιάνομαι απ' την κουβέντα τους κι αρχίζω να σιγοτραγουδάω το Vicious του Lou Reed, αγαπημένο τραγούδι μου κάποτε: Vicious, you hit me with a flower, you do it every hour, oh baby you' re so vicious...Σίγουρα δεν πρόλαβαν να μ' ακούσουν και καλύτερα κιόλας. Μπαίνω στο σπίτι, ψάχνω για κάνα δίσκο του Lou Reed, μα πέφτω πρώτα πάνω στον Iggy Pop και συγκεκριμένα στο διπλό A million in prizes πού 'χα βρει κοψοχρονιά σε δισκάδικο του Άμστερνταμ προ 4ετίας. Ο Lou μπορεί να περιμένει, δε φεύγει από κει, όπως κι εγώ άλλωστε, ο Iggy είναι μέγιστος καλλιτέχνης κι αυτή η συλλογή του τά 'χει όλα: Sister Midnight, Cry for love, Wild America, Skull Ring κλπ.
Στην αυλή μου είχαμε ξανά γεννητούρια. Εφτά (!) γατάκια μού έκανε η πουτάνα η black and white! Μα, τι πουτάνα; Την έχουν περάσει όλοι οι αρσενικοί γάτοι της γειτονιάς, αλλά τώρα δεν τολμάει να πλησιάσει κανένας τους. Ούτε κι εγώ που κάθε μέρα επισκέπτομαι αυτήν και τα μωρά της με κουτιά γάλα και κονσέρβες και τη βρίσκω απέναντι μου να βγάζει απειλητικούς βρυχηθμούς. Τι κάνεις έτσι, μωρή μαλάκω; της λέω εξίσου απειλητικά. Δε φτάνει που μου τό 'χεις κάνει γατοτροφείο εδώ χάμω, όλο μαγκιές μού είσαι! Τα γατιά είναι τρισχαριτωμένα, μπαλίτσες με τέσσερα πόδια, που νύχτα και μέρα παίζουν στον κήπο, όπως όλα τα μωρά. Τρία μαυρόασπρα, τρία άσπρα κι ένα σταχτί σαν ποντικάκι! Κάτι που δεν ήξερα είναι ότι τα μικρά που γεννάει κάθε φορά μία γάτα παίρνουν στοιχεία απ' όλους τους γάτους, με τους οποίους είχε ζευγαρώσει. 
Τη λυπάμαι τη φουκαριάρα που την έχουν ξεμουνιάσει- με το συμπάθειο- και τρεις φορές το χρόνο σκίζεται στα δύο για να γεννοβολήσει. Αυτή όμως είναι η φύση του ζώου και βασικά δεν υπάρχει χρόνος και χρήμα για κτηνίατρους και στειρώσεις. 
Όσο για τα μωρά, τό 'χω ξαναδεί το έργο: μόλις ξεπεταχθούν και αρχίσουν τους σάλτους, μην τα είδατε, μην τα απαντήσατε! Κορόιδα! Που θα βρουν καλύτερα;
Όπου νά 'ναι θα μού 'ρθει και ο filtig στο σπίτι για λίγες μέρες. Εκτός του ταλέντου του, διαθέτει και ωραία τρέλα αυτός ο τυπάκος, μ' αρέσει που συνέχεια προτείνει το Εμείς αντί του Εγώ. Θα οργανώσω κι ένα τραπέζωμα προς τιμήν του να τον γνωρίσει κι η Λένα που εκτιμά πολύ τις μουσικές του και μάλιστα τού 'χαμε γράψει σχετικά στο Ντιβάνι του Δισκαναλυτή. Ο ίδιος απ' την άλλη μού ζήτησε να παρουσιάσουμε στο ραδιόφωνο την υπαρξιακή υπόσταση της greek trash pop των 80s, αλλά αντιπρότεινα να το κάνουμε για πάρτη μας απ' το να μας κράξουν on air. Χαίρομαι πολύ πάντως που θα είναι εδώ ο filtig, αφού μια ζωή δεν έχω καλύτερο απ' το να φιλοξενώ και να ταΐζω φίλους καλούς κι αγαπημένους. Μήπως είναι θέμα ωριμότητας; Ίσως. Ή μάλλον όχι, αφού από την εφηβική ηλικία μου συνήθιζα να τραπεζώνω συχνά όλη την παρέα με κάθε αφορμή. Η καλύτερη των γονιών μου ήταν να φιλοξενούμε τους φίλους μου απ' το εξωτερικό. Θυμάμαι τον Γερμανό Daniel πού 'χε έρθει με την κοπέλα του, τη Γαλλίδα Jocelyn, και κάθε πρωί η μάνα μου τους έφτιαχνε τέτοιο πλούσιο πρωινό, που ούτε στο καλύτερο ξενοδοχείο δεν θα τό 'βρισκαν. Τι έκανες εκεί, ρε μάνα; τη ρώτησα ένα πρωί, βλέποντας δίσκους γεμάτους με χυμούς, τοστ, κρουασάν και δε συμμαζεύεται. Κάνε δουλειά σου, μου απάντησε εκείνη, έζησα δέκα χρόνια στη Γερμανία και ξέρω πόσο ντερλικώνουν με το που ξυπνάνε! Μια μέρα μάλιστα τους μαγείρεψε μπάμιες με κοτόπουλο στο φούρνο κι έγλειφαν και τα δάχτυλα τους, παρ' όλο που πριν μπουν οι μπάμιες στο φούρνο τις περιεργάζονταν, πιάνοντας τες με αποστροφή μία-μία απ' το ταψί, λες κι είχαν μπροστά τους έμβρυα της θαληδομίδης! Γιατί, βρε Daniel, ξινίζεις τα μούτρα σου; ρωτούσα τον φίλο μου και του θύμιζα το εξώφυλλο του Ege Bamyasi των CAN, που ήταν και Γερμανοί! 
Ωριμότητα είπα και χθες σκεφτόμουν ότι μου αρέσει που πηγαίνω προς ολοταχώς για τα 38! Η καλύτερη ηλικία, ούτε νιάνιαρο 20 και 25 ετών, να μην ξέρει συνήθως τι θέλει απ' τη ζωή του, ούτε βέβαια και κωλόγερος. Λιγότερα προβλήματα να είχαμε μόνο και οι καλύτεροι θα ήμασταν! 
Η δίαιτα που ξεκίνησα πάλι απέδωσε ήδη καρπούς, τέσσερα κιλά χάθηκαν μέσα σε μία εβδομάδα. Αυτή τη φορά χωρίς gilli diet και διαιτολόγους, αλλά με...ράψιμο. Έχω τσακίσει τα παξιμαδάκια, τα φασόλια μαυρομάτικα, τα σαλατικά και τα γιαούρτια. Με έβαλαν στο trip φίλοι και γνωστοί. Έκανες μάγουλα, έλεγε ο ένας, ξανατίναξες στομάχι, ο άλλος, οπότε είπα κι εγώ να επανέλθω στην τάξη πριν παρεκτραπώ. Θυμάμαι, άλλωστε, ότι τότε που είχα απευθυνθεί στα gilli diet, είχε γίνει κατόπιν θέασης ενός dvd με το making off μιας ταινίας, που δούλευα βοηθός. Όλοι σένιοι κι ωραίοι και ξαφνικά σκάει στο πλάνο ο bosko ως τρίφυλλη ντουλάπα με την κλακέτα ανά χείρας. Πω, πω, τι χάλι ειν' αυτό- είπα μέσα μου- με τα μαλλιά και τα μούσια φτυστός ο Πανούσης είχα καταντήσει! Ύστερα από λίγες μέρες μπήκα στη συγκεκριμένη συστηματική διατροφή και έχασα 25 ολόκληρα κιλά μέσα σε τέσσερις μήνες, αφού βέβαια επίσης έχασα και 1.500 ευρώ. Δε βαριέσαι, χαλάλι...Με τη σαβουροφαγία, στην οποία υπέπεφτα, προκοπή δεν έβλεπα. Είστε και πολύ τυχερός, μού 'χαν πει οι gillidietιανοί, αφού έχετε καλό μεταβολισμό και καίτε το λίπος σα μοτεράκι! Ήθελαν μάλιστα να με βγάλουν και σε διαφήμιση - ντυμένο Άγιο Βασίλη άραγε; - μα τους είπα να μη λένε αηδίες και σταμάτησαν. 
Ξημερώνει 27 Ιουλίου και είναι τα γενέθλια του Παύλου Σιδηρόπουλου. Αν ζούσε σήμερα ο Παύλος θα γινόταν 63 ετών. Αυτή τη μέρα διαλέξαμε με την αδερφή του, τη Μελίνα Σιδηροπούλου, για να κάνει το official site του τη διαδικτυακή του πρεμιέρα. Εντός ολίγων ωρών από τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, η ιστοσελίδα στη μνήμη του Σιδηρόπουλου θα ανοίξει και θα μπορείτε να την επισκέπτεσθε στη διεύθυνση 
The world is yellow (Ο κόσμος είναι κίτρινος) υποστηρίζει ο filtig -κατά κόσμον, Θεόφιλος Ιερόπουλος- στο πρώτο προσωπικό του δισκογραφικό project. Είχαν προηγηθεί τα ξεχωριστά Χρώματα μαζί με την αδερφή του, Εύα Ιεροπούλου, ενόσω εκείνος μοίραζε ήδη τον χρόνο του μεταξύ Θεσσαλονίκης, Λονδίνου και Βερολίνου. Film poetry, blue eyes, teddy bears, music, anarchism, η Maya Deren, ο Μάνος Χατζιδάκις, αλλά και μια ακαδημαϊκή καριέρα στη βρετανική πρωτεύουσα αποτελούν τις αισθητικές επιλογές και τις κύριες δραστηριότητες αυτού του προικισμένου Έλληνα του εξωτερικού, το έργο του οποίου, μας ανάγκασε με τη Λένα Πλάτωνος να ξανανοίξουμε μετά από αρκετά καιρό το Ντιβάνι του Δισκαναλυτή ώστε να τον εξετάσουμε. Για να είναι κανείς μουσικός- ποιητής, δεν χρειάζονται πάντα οι στίχοι. Αρκούν οι προθέσεις, η ίδια η δουλειά του και φυσικά το αποτέλεσμα αυτής. Πόσω μάλλον όταν απευθύνεται στα παιδιά, προτάσσοντας τον λυρισμό και το συναίσθημα ενάντια στην α λα video-game εικονική πραγματικότητα και την ψυχρότητα. Διότι ο filtig δεν είναι απλά συνθέτης. Ζωγραφίζει τον κόσμο κίτρινο για τα παιδιά, για τους μεγάλους και για τον εαυτό του σαν γνήσιος ιμπρεσιονιστής καλλιτέχνης. Σκαρώνει μελωδίες και παίζει με τους ηλεκτρονικούς ήχους σαν άξιος επίγονος των Tuxedo Moon, του Pascal Comelade και του Yann Tiersen. Και στο τέλος, μας εισάγει στη δυσκολία της ενηλικίωσης, απλώνοντας το χέρι του σε μιαν ανορθόδοξη προκλητική ελευθερία, στην αυθεντική και ηδονική κλίση για αναρχία.
