Δημήτρης Πουλικάκος: «Είμαι ένας περαστικός παρατηρητής» (η συνέντευξη της ζωής του πολυσχιδούς καλλιτέχνη από το 2009)

Το καλοκαίρι του 2009 μου ανατέθηκε από το περιοδικό Δίφωνο μία μεγάλη συνέντευξη με τον Δημήτρη Πουλικάκο. Δε θυμάμαι το λόγο, αλλά πιθανώς να ήταν οι επανεκδόσεις των τραγουδιών του από τον Όμιλο Γιαννίκου, όπου στα credits μάλιστα δεν έβαζαν το όνομα του, παραγράφοντας τα νόμιμα συνθετικά του δικαιώματα - πράγμα που φυσικά τον έκανε να δυσανασχετεί. Η συνέντευξη πραγματοποιήθηκε σε καφέ της πλατείας Βικτωρίας, περιοχή που τότε ζούσαμε αμφότεροι. Ένας φίλος μάλιστα από την Κοζάνη, ο Βασίλης Κώτσικας, εξαίρετος φωτογράφος και εικαστικός δίσκων, ήθελε τόσο πολύ να φωτογραφήσει τον Πουλικάκο, ώστε πήρε το λεωφορείο και κατέφτασε στην Αθήνα για να είναι παρών στη συνέντευξη. Κι εκεί, ανάμεσα σε Αφρικανούς μικροπωλητές, περιθωριακούς και γυρολόγους, το κασετοφωνάκι μπήκε σε λειτουργία και ο Πουλικάκος άρχισε να ξετυλίγει το κουβάρι του βίου του μαζί με τις δικές μου ερωτήσεις και τα φλας του Κώτσικα.

Μπορεί για τους περισσότερους, η εμπλοκή σας με τα της τέχνης να ξεκινάει από τα τέλη της δεκαετίας του 1960 με τους M.G.C., όμως εγώ θέλω να πάμε λίγα χρόνια πριν, τότε που σας βρίσκουμε στο περιβόητο καφενείο Βυζάντιο.

Όχι απλά πήγαινα, κάθε μέρα ήμουν εκεί. Παίζαμε μπιλιάρδο από το πρωί μέχρι να πάει δέκα η ώρα και να χωθούμε σε κάνα πρωινό σινεμά της Πανεπιστημίου και της Ομόνοιας, από Rex και Τιτάνια μέχρι Κοτοπούλη και Αλάσκα! Το Βυζάντιο ήταν κάτι μεταξύ ανοιχτού πανεπιστημίου και ουδετέρας ζώνης. Στο ένα τραπέζι καθόντουσαν μεγαλοεκδότες και στο διπλανό, έμποροι ναρκωτικών και υπόκοσμος. Συνυπήρχαν μια χαρά όλοι αυτοί μεταξύ τους! Εκεί έβλεπα συχνά και τον Μάνο Χατζιδάκι μαζί με τον Γιώργο Εμιρζά ή τον Κόκα, τον διευθυντή της εφημερίδας Ελευθερία. Ήταν κι οι δυο μεγαλόσωμοι και καπνίζανε ναργιλέ, με καπνό βέβαια, μη φανταστείτε τίποτα παραβατικά πράγματα! Νομίζω πως το Βυζάντιο ήταν ένας χώρος που έλειψε από τη στιγμή που έκλεισε.

Μιλήστε μου λίγο για το οικογενειακό σας background. Γιατρός δεν ήταν ο πατέρας σας;

Και οι δύο ήταν γιατροί. Ο πατέρας μου καρδιολόγος – παθολόγος και η μητέρα μου μικροβιολόγος.

Τους έχετε χάσει πολλά χρόνια;

Όχι, όχι πολλά χρόνια. Καμιά δεκαριά. Φύγανε πλήρεις ημερών.

Τους άρεσε που ο γιος τους βγήκε καλλιτέχνης;

Δε νομίζω ιδιαιτέρως. Ο πατέρας μου, ας πούμε, δε μου είπε ποτέ να του βάλω ν’ ακούσει κάτι δικό μου ή να πάμε να δούμε μια ταινία που έπαιζα. Μια φορά που τον πήγαμε μαζί με τη γυναίκα μου να δει τη Δονούσα της Αγγελικής Αντωνίου, βγαίνοντας μου είπε: «Πολύ καλή αυτή η σκηνοθέτις» (γέλια)! Κοιτάξτε, ο πατέρας μου ήταν γιατρός με όλη τη σημασία της λέξεως. Ενώ έμενε στο Κολωνάκι και η αδερφή του, η θεία μου, ήταν σύζυγος του Παναγιώτη του Κανελλόπουλου, στα 75 του κατάφερε να αγοράσουνε ένα σπίτι με τη μάνα μου, να μπουν μέσα και να περάσουν τα τελευταία τους. Θα σας πω μόνο ότι το ΄60, όταν η μάνα μου είχε πάθει ένα ατύχημα και ήταν σε κώμα για οχτώ μήνες, εκείνος, ο number one καρδιολόγος, παραιτήθηκε από τη δουλειά του. Του έλεγες γιατρέ, τι σας οφείλω; κι απαντούσε ελάτε, αφήστε τα αυτά τώρα. Τέτοιος άνθρωπος ήτανε!

Νοσταλγείτε την παρουσία των γονιών σας;

Ε, ναι, βέβαια. Ερωτευμένοι, δε, ως το τέλος! Τρώγανε το μεσημέρι, της έπιανε το χέρι, κοιταζόντουσαν και της έλεγε: πουλάκι μου! Μπορεί να μην είχαμε καλές σχέσεις, να ονειρεύονταν άλλα για μένα κι εγώ να τους στενοχώρησα. Το 1968, θυμάμαι, με έπιασαν για «μαύρα». Άντε τώρα να έχεις τον γιο σου στη φυλακή την ίδια στιγμή που είσαι γιατρός στο Καρδιολογικό του Αγίου Παύλου, δηλαδή στο νοσοκομείο των φυλακών. Γάμησε τα! Για να σας δώσω να καταλάβετε, την ώρα που με βάζανε μέσα, ο αρχιφύλακας είδε το όνομα και κάνει: Πουλικάκος! Εδώ, του απαντώ! Τον Πουλικάκο το γιατρό τι τον έχεις; με ρώτησε! Ποιο γιατρό; κάνω εγώ…

Πότε φύγατε για Λονδίνο;

Το ΄64, μόλις απολύθηκα από φαντάρος. Έμενα περιοχή Notting Hill Gate, κοντά στο Portobello. Η πρώτη μου σύζυγος ήταν Αγγλίδα και πάνω – κάτω έμεινα εκεί εφτά – οχτώ χρόνια. Εννοώ, οχτώ μήνες το χρόνο στην Αγγλία κι άλλους τέσσερις στην Ελλάδα, τα καλοκαίρια συνήθως.

Εκεί πρωτοήρθατε σε επαφή με τη rock μουσική;

Εγώ rock' n' roll άκουγα από το ΄55, από τότε δηλαδή που έσκασε μύτη. Ήδη από την Ελλάδα, πριν φύγω έξω, ήξερα τους Beatles, τους Stones, τους Animals, όλα αυτά.

Υπήρχε μουσική ενημέρωση τότε στην Ελλάδα;

Όποιος ψάχνει, βρίσκει! Το θέμα είναι να ψάχνεις!

Το 1967, τι θυμάστε από τη συναυλία των Rolling Stones στην Αθήνα;

Στις 14 Απριλίου είχα έρθει εγώ από την Αγγλία, 17 έγινε η συναυλία και 21 το πραξικόπημα. Είχα πάει ως θεατής και νομίζω ότι παίξανε αρχικώς οι We Five και οι M.G.C., των οποίων δεν ήμουν ακόμη μέλος. Δεν πέταξε γαρίφαλα ο Mick Jagger στον κόσμο, όπως λέγεται, απλά ένας πιτσιρικάς πήγε να δώσει λουλούδι ή κάτι άλλο στον Jagger. Αμέσως τρέξανε καμιά πενηνταριά μπάτσοι κι έπεσαν πάνω του να τον φάνε! Νομίζω πως είχαν προηγηθεί κι ένα – δυο περιστατικά, όπου ο Jagger είχε χώσει χαστούκι σε κάποιον αξιωματικό εδώ και ο Keath Richard σ’ έναν άλλο μπάτσο στο αεροδρόμιο!

Με τον Εξαδάχτυλο ξεκινήσατε από τη Θεσσαλονίκη, δεν είναι έτσι; Τι υποδοχή είχε αυτό το γκρουπ;

Ναι, ξεκινήσαμε από ένα ανοιχτό μαγαζί της Θεσσαλονίκης και παίξαμε για είκοσι μέρες περίπου, οπότε καταλαβαίνετε δεν ήταν και η πιο επιτυχημένη πρώτη εμφάνιση συγκροτήματος. Μετά από μας, νομίζω, φωνάξανε τον Βλάσση Μπονάτσο κι εμείς αφού ψάξαμε λίγο από δω κι από κει με τον Αντώνη Τριανταφύλλου, με τ’ αυτοκίνητο, καταλήξαμε στη Σκιάθο.

Αληθεύει ότι υπήρξατε ο πρώτος που έφερε LSD το 1970 στην Ελλάδα;

Όχι το ΄70, το ΄67! Είχα φέρει οδικώς περίπου 250.000 δόσεις σε μορφή κρύσταλλου σ’ ένα πακετάκι, σαν από χαρτοπετσέτες. Κανείς δεν είχε καταλάβει τίποτα! Μου την είχε δώσει μάλιστα κι ήθελα να πάω να το ρίξω στη λίμνη του Μαραθώνα. Αλλά μετά σκέφτηκα, στρατός, όπλα έξω, άντε να σε πιάσουν οι παραισθήσεις και να μην καταλαβαίνεις τι σου συμβαίνει, μπορεί να γινόταν μακελειό! Αντ’ αυτού, σηκώθηκα κι έφυγα, πήγα στα Μάταλα, όπου έμεινα τέσσερις μήνες στις σπηλιές!

Είχαν πολύ κόσμο τότε τα Μάταλα, ξένους ε;

Πολύ κόσμο! Μόνο ξένους! Ήμουν ο μόνος Έλληνας ανάμεσα σε τετρακόσιους ξένους!

Κανονικός χίπης, δηλαδή.

Ε, όχι και χίπης!

Μα πώς; Μάταλα, 1967, LSD, τι άλλο;

Όποιος βρισκόταν στα Μάταλα, δεν ήταν χίπης! Το θέμα είναι πως αισθανόσουν εκεί. Οι χίπις ήταν η διεθνής εμπορευματοποίηση του beatnik κινήματος.

Δηλαδή, ο Sky Saxon, ο Rocky Erikson, δεν ήταν χίπις;

Αυτούς να πάτε να ρωτήσετε! Δεν έχει κανένα νόημα να βάζουμε εμείς ταμπέλες στους άλλους. «You can’t judge a book by looking at its cover»: Bo Diddley! Το παίζαμε κι εμείς κάποτε με τους M.G.C.!

Θα θέλατε να μου μιλήσετε για τη φυλάκιση σας τη δεκαετία του 1970;

Ας πούμε ότι ήταν η τρίτη θητεία μου (γέλια) μετά από την πρώτη που σας είπα, το ΄68, και μετά τον στρατό. Επρόκειτο για την υπόθεση με τη δεύτερη γυναίκα μου, τη Λίλη, με την οποία έχω και μια κόρη. Κάποια στιγμή είχαμε χωρίσει κι εκείνη είχε πάει Ολλανδία να παντρέψει κάτι φίλους της, έναν Έλληνα με μια Ολλανδέζα. Το βράδυ πέθανε στον ύπνο της από αναρρόφηση. Σα μωρό παιδί…

Από ναρκωτικά, να υποθέσω;

Όχι, όχι, καμία σχέση…

Και πως βρεθήκατε κατηγορούμενος;

Θεωρήθηκε ότι είχα δώσει εγώ εντολή να τη σκοτώσουν ως Ντο Βίτο Κορλεόνε, να πούμε. Μιλάμε για το 1975 – 76. Πάλι καλά που δεν ήταν χούντα δηλαδή γιατί οι γονείς της γυναίκας μου ήταν κάργα χουντικοί. Αυτοί τα κανόνισαν όλα!

Πόσο κάνατε στη φυλακή;

Έξι μήνες, προφυλάκιση. Για να σας δώσω να καταλάβετε, ο ανακριτής κατά σύμπτωση- και καλά- ήταν συγχωριανός της πρώην πεθεράς μου!

Θα είχατε φρικάρει τελείως, φαντάζομαι.

Όσο να’ ναι, δεν είναι μικρό πράγμα να σου’ ρχεται ένα χαρτί που σου λέει ότι είσαι ηθικός αυτουργός σε ανθρωποκτονία. Μιλάμε τώρα εγώ εδώ και η Λίλη στην Ολλανδία, ότι έδωσα τηλεφωνική εντολή να δολοφονηθεί με ένεση ηρωίνης και διάφορα άλλα…Πήγα εκεί και τα κανόνισα με την αστυνομία, καθώς είχα υπόνοιες ότι θέλανε να μπλέξουν και τον μπάρμπα μου τον Κανελλόπουλο. Σκεφτείτε ότι η ιστορία ξεκίνησε από τα πεθερικά μου έναν ολόκληρο χρόνο μετά το θάνατο της Λίλης και ξέροντας ότι είχα κάνει ξανά φυλακή για «μαύρα», μερικά χρόνια πριν. Ποτέ δεν έχω κρύψει τίποτα, ότι είμαι και ότι κάνω, είναι φως – φανάρι. Αφού λοιπόν δε μπόρεσαν στα αστικά δικαστήρια να μου πάρουν το παιδί, γι’ αυτό περισσότερο έστησαν όλη αυτή την κατάσταση.

Με την κόρη σας βλέπεστε, έχετε καλές σχέσεις;

Έχω να τη δω κάμποσο. Έχει παντρευτεί και ζει μόνιμα στην Αμερική. Έχει δυο παιδιά. Ναι, καλές σχέσεις έχουμε.

Πώς αποφυλακιστήκατε;

Έξι μήνες έκανα προφυλακισμένος, όπως είπα. Έκανα μία, δύο, τρεις αιτήσεις αποφυλακίσεως, την τρίτη βγήκα. Για να καταλάβετε, ο Φάκος ο εισαγγελέας που είχε την υπόθεση, την απαλλακτική του πρόταση την εξέδωσε σε βιβλίο και τη μοίρασε σε όλους τους σημαντικούς νομικούς στην Ελλάδα!

Απίστευτο!

Πράγματι, πρωτοφανής υπόθεση! Γενικά, στην Ελλάδα είναι έτσι τα πράγματα που ο καθένας μπορεί να βρει δυο ώρες που είσαι κάπου μόνος σου, χωρίς να σε έχει δει κάποιος, χωρίς άλλοθι δηλαδή, και να πει ότι την τάδε ώρα βίασες ή σκότωσες κάποια! Άντε ν’ αποδείξεις ότι δεν είσαι ελέφαντας! Δέκα χρόνια μου πήρε μέχρι να βγει το απαλλακτικό βούλευμα και μάλιστα όταν βγήκε, ο πεθερός μου έστειλε υβριστικά τηλεγραφήματα στις δικαστικές αρχές! Τριάμισι χρόνια μέσα!

Ο πεθερός σας;

Ε, ναι, αφού έβρισε τους δικαστές! Εν τω μεταξύ, μου είχαν πάρει λάθρα το παιδί και το είχαν πάει στην Αγγλία. Εγώ είχα προσπαθήσει να την προστατέψω την κόρη μου, δεν ήταν καλό για ένα παιδί τριών ετών ν’ ακούει τέτοια πράγματα. Αυτός όμως μετά απ’ αυτή την ιστορία δε μπόρεσε να ξανάρθει στην Ελλάδα.

Ζει εκεί τώρα;

Έχουν πεθάνει και οι δύο. Μόλις έφυγε η γιαγιά, τον πιάσανε οι συγγενείς εκεί πέρα: τι θες, εσύ, ογδόντα χρονών και κρατάς ένα κορίτσι δεκάξι ετών σε μια άγνωστη χώρα, που δεν ξέρεις ούτε τη γλώσσα; Διότι, η μικρή μου έλεγε ότι σηκωνόταν στις οχτώ το πρωί, ντυνόταν, καθόταν μπροστά στην τηλεόραση, έβγαινε έξω σε κάνα σούπερ – μάρκετ, ψώνιζε, αυτή ήταν η ζωή του όλη.

Δημήτρης Πουλικάκος - Μαρίζα Κωχ (φωτογραφία: Αντώνης Μποσκοΐτης, 2019)

Ποια στάση κράτησε ο Τύπος της εποχής απέναντι σας;

Για μένα, η ιστορία υποκινήθηκε από την Απογευματινή, τον Οικογενειακό Θησαυρό και την Ελεύθερη Ώρα. Η Ελεύθερη Ώρα, ειδικά, που τα πρώτα δύο φύλλα της είχαν πρωτοσέλιδο αυτή την υπόθεση, ξέρω ότι βγήκε με λεφτά των πεθερικών μου! Ευκαιρία, επίσης, να την πούμε και σε πολιτικούς σαν τον Κανελλόπουλο, κατάλαβες; Δεξιός μεν, αλλά…

Με τον Κανελλόπουλο είχατε σχέσεις;

Σας είπα, ήταν άντρας της αδερφής του πατέρα μου. Ήταν φίλοι με τον πατέρα μου από την εφηβεία τους. Κάθε χρόνο κάναμε Ανάσταση όλοι μαζί στο σπίτι του Αναστάση Κανελλόπουλου, του αδερφού του! Ήταν πάντα εκεί ο Καραμανλής και η Αμαλίτσα, η οποία ήταν επίσης ανιψιά του Κανελλόπουλου. Δηλαδή, όσο ο Καραμανλής υπήρξε παντρεμένος με την Αμαλία, άλλο τόσο ήταν ξάδερφος μου (τρανταχτά γέλια).

Δε συνδεθήκατε ποτέ με την Αριστερά.

Γενικά δεν ανήκα και δεν ανήκω σε κανένα κόμμα. Δεν υπήρξα ποτέ πουθενά οργανωμένος!

Ούτε και στον αναρχικό χώρο;

Αναρχικός, το λέει κι από μόνη της η λέξη, κανονικά δεν ομαδοποιείται. Θα έλεγα ότι είμαι άναρχος!

Μόλις αποφυλακίζεστε, λοιπόν, πως μπαίνετε στο Τρίτο Πρόγραμμα;

Πήγα στον Χατζιδάκι, του είπα έτσι κι έτσι, καμιά εκπομπή στο ραδιόφωνο κλπ. Πάρε, μου λέει, κάνε ότι θέλεις! Με ήξερε σαν μουσικό και γνωριζόμασταν, παρ’ ότι δεν είχαμε ποτέ σχέσεις. Έτσι ξεκίνησα τότε τα Ταχυδράματα, τον Θείο Νώντα με blues- rock παιξίματα και εικοσάλεπτα πρωινά σήριαλ σαν το Έγκλημα στο Όριεντ Εξπρές! Πουαρό, θυμάμαι, είχα τον Θύμιο Καρακατσάνη!

Η δισκογραφία σας γιατί ήταν περιορισμένη; Θα μου πείτε, με τόσα που τραβήξατε!

Εντάξει, μωρέ, είναι δυνατόν να συνεννοηθείς με όλους αυτούς στις δισκογραφικές; Σήμερα είναι πιο εύκολα τα πράγματα, με έναν υπολογιστή, το cubase και με οδηγό ένα πλήκτρο ή μια κιθάρα, μπορείς κάτι να κάνεις! Τότε για να έμπαινες στούντιο, ήθελες εκατομμύρια!

Με τον Άσιμο είχατε νταλαβέρι; Δε σας ρωτάω για τον Σιδηρόπουλο, αφού κάνατε και δουλειές μαζί του.

Με τον Παύλο έχουμε ζήσει και μαζί. Τον Άσιμο τον ήξερα, γνωριζόμασταν, αλλά δε μπορώ να πω ότι είχαμε καμιά σχέση, θα τη χαρακτήριζα επιδερμική τη γνωριμία μας.

Ποιοι ήταν οι φίλοι σας από το χώρο της μουσικής;

Ο Παύλος, ο Βλάσης και ο Σταύρος ο Λογαρίδης. Δε λέω φίλοι, γιατί κι αυτή η λέξη, όπως όλες, έχει εκφυλιστεί στις μέρες μας. Για να πεις φίλος, πρέπει να εννοείς κάτι πολύ βαθύ.

Ο Σαββόπουλος;

Όχι, ούτε ήμουν, ούτε είμαι, ούτε θέλω να είμαι. Δε μπορώ εγώ να είμαι φίλος με τον Σαββόπουλο. Μπορώ με τον Λογαρίδη, όπως και είμαστε!

Η Λένα Πλάτωνος;

Μ’ αυτήν έχουμε γνωριστεί, έχω ακούσει τη μουσική της και τη θεωρώ ενδιαφέρουσα περίπτωση! Κάτι έχει η γυναίκα αυτή, δεν είναι τυχαία! Όπως και η Αρλέτα, την οποία ξέρω από πολύ παλιά, αφού την πρωτογνώρισα το ΄69.

Αν σας ρωτήσω τη γνώμη σας για τον Καζαντζίδη; Έχετε διασκευάσει το Υπάρχω του!

Τον Καζαντζίδη δεν ξέρω αν θα ήθελα να τον γνωρίσω. Δεν μου πήγαινε αυτό που έβγαζε σα χαρακτήρας τουλάχιστον. Δε με έλκυε ιδιαίτερα αυτό που έβλεπα. Ο δε Νικολόπουλος είχε έρθει τότε στον Σκορπιό, σε μια παράσταση που κάναμε με τον Σαββόπουλο, κι έλεγα το Υπάρχω. Τον θυμάμαι με την Τάνια Τσανακλίδου στην παρέα του, να κάθονται μπροστά, να το ακούν και να γελάνε. Δε νομίζω να του άρεσε του Καζαντζίδη όπως το έκανα το Υπάρχω κι ειδικά αν ζούσε κι έβλεπε στο παλιότερο premium cd του διφώνου τη δική μου κι όχι τη δική του εκδοχή, θα πάθαινε!

Μιλάτε σα να τον ξέρετε και καλά μάλιστα! Πως τα λέτε όλα αυτά;

Εντάξει, μπορεί ο άνθρωπος να ήταν μεγάλος τραγουδιστής και να σφράγισε το ελληνικό τραγούδι, αλλά δε νομίζω ότι ήταν σα χαρακτήρας κι απ’ τους καλύτερους.

Πώς βλέπετε τη σκηνή των τραγουδοποιών σήμερα; Μάλαμας, Ιωαννίδης, αυτοί.

Δε μπορώ να σας πω, δεν τους «έχω» και δε νομίζω να με αφορά και πολύ το θέμα. Η κλαψομουνία με εκνευρίζει αφάνταστα! Αντίθετα, γουστάρω το σκυλέ, το real όμως, όχι το Romeo! Μου αρέσουν οι σκύλοι γιατί είναι ορίτζιναλ σε αντίθεση με τους έντεχνους που είναι δήθεν.

Και πού κοιτάνε την κονόμα;

Κονόμα – ξεκονόμα, δήθεν είναι! Δεν είναι ούτε ατόφιοι, ούτε απευθύνονται σε real ανθρώπους. Στον πολιτισμό της Ελλάδας βλέπουμε την απόλυτη δηθενιά και τις μεγαλύτερες τάσεις αναρρίχησης.

Το πολιτικό τραγούδι της Μεταπολίτευσης έβλαψε το ελληνικό rock εκείνων των χρόνων;

Το έβλαψε είναι μεγάλη κουβέντα. Στην Ελλάδα μια ζωή ήμασταν και θα είμαστε μπουζουκόβιοι. Το ροκ υπήρξε μια μικρή παρένθεση μέσα σε όλο αυτό. Είπαμε, μέχρι σήμερα το τελευταίο πράγμα που ενδιαφέρει τις δισκογραφικές εταιρείες είναι η μουσική η ίδια. Πάλι καλά που δεν εμπεριέχεται η λέξη μουσική μεταξύ των δύο άλλων λέξεων, δισκογραφική και εταιρεία. Κάποτε έκανα παραγωγή σε ένα δίσκο της Αριάδνης – Ράντι Μακ Κίνον – Άντριου. Στο εξώφυλλο έγραψαν λάθος το όνομα της, δεν μπήκαν καν στον κόπο να δουν πως γράφεται το σκοτσέζικο πρόθεμα! Εδώ πας στην Πλάκα και βλέπεις Μούσες (Musses), που το γράφουν με «γιου» και δύο «ες». Μεσ’ στη μαλακία είναι οι τύποι! Για σκέψου και τη διαφήμιση Love in the Test Drive! Τι σημαίνει αυτό; Τίποτα! Άμα ρωτήσεις έναν Εγγλέζο, θα σε κοιτάει με ανοιχτό στόμα! Βαρβαρισμοί, greeklish της κακιάς υποστάθμης!

Πώς περνάει μια μέρα του ο Δημήτρης Πουλικάκος;

Λίγο μουσική, λίγο σινεμά, τέτοια πράγματα. Αν θέλετε ένα χαρακτηρισμό για τον εαυτό μου, θα σας έλεγα περαστικός παρατηρητής.

Έχετε σκεφτεί ότι μετά το θάνατο σας, θα σας γράφουν ύμνους, θα σας κάνουν αφιερώματα;

(δυσανασχετεί) Αφήστε με τώρα μ’ αυτά…Ιδέα δεν έχω! Θα προτιμούσα να μ’ αφήσουν ήσυχο, καθώς εδώ ούτε να πεθάνει δε μπορεί κανείς! Δε βλέπετε τι γίνεται στις κηδείες διαφόρων; Αυτό που θα ήθελα είναι να μαζευτούν οι φίλοι με τα όργανα τους και να κάνουν πάρτι εκεί απάνω! Αν και θα προτιμούσα να με κάψουν παρά να με θάψουν. Αυτή είναι η επιθυμία μου!

Την έχετε μεταφέρει σε φίλους;

Την έχω πει σε κάποιους, αλλά ξέρω γω από τώρα τι θα κάνει ο καθένας; Εντάξει, λοιπόν, ας το αφήσω παραγγελιά στη διαθήκη μου (γέλια).

Τώρα σοβαρά, έχετε κάνει διαθήκη;

Όχι βέβαια, αλλά καλό είναι να κάνει κανείς. Σε θέματα γραφειοκρατικά είμαι τελείως άσχετος, σα μωρό παιδί. Πλήρης αταξία στη γραφειοκρατία και στα νομότυπα, γενικώς!

Κλείνοντας, πείτε μου λίγα λόγια για τη συμμετοχή σας, τόσο στην πρόσφατη συναυλία κατά της αστυνομικής βίας, όσο και σε άλλες εκδηλώσεις κοινωνικής διαμαρτυρίας.

Ήμουν εκεί, στήριξα τα παιδιά, γιατί σ’ αυτά ανήκει ο κόσμος και μπορούν να τρέξουν επίσης. Ενώ εγώ, 66 χρονών, πώς να τρέξω πια; Συμμετείχα και στις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας κατά του σωφρονιστικού συστήματος. Επειδή έχω κάνει μέσα, τρέφω ιδιαίτερη ευαισθησία για τους κρατούμενους που τους έχουν σαν τα ζώα. Είναι η μεγαλύτερη ντροπή για την κοινωνία μας το πώς φέρονται σε κρατούμενους και σε αρρώστους. Ντροπή και ξανά ντροπή, πώς να χαρακτηρίσεις αλλιώς την κατάσταση;

* Πρώτη δημοσίευση: Δίφωνο (2009)

** Η συνέντευξη με τον Δημήτρη Πουλικάκο πραγματοποιήθηκε το καλοκαίρι του 2009 σε καφέ της πλατείας Βικτωρίας

*** Οι φωτογραφίες είναι του Βασίλη Κώτσικα

**** Σήμερα, 21 Ιανουαρίου του 2025, ο Δημήτρης Πουλικάκος γίνεται 82 ετών ζωή νά'χει. 

συνέντευξη-zbigniew-preisner-για-την-είσοδο-στον-απρίλιο

Συνάντησα τον Zbigniew Preisner την 1η Σεπτεμβρίου του 2007 στον ξενοδοχειακό χώρο όπου θα κατέλυε. Στις 4 του ίδιου μήνα θα έδινε μεγάλη συναυλία στο Ηρώδειο με τη συμμετοχή της Teresa Salgueiro των Madredeus, η οποία ήταν και η ερμηνεύτρια του έργου του, ''Silence, Night & Dreams''. Ήθελα πολύ να τον γνωρίσω. Αφενός, γιατί τη δισκοθήκη και την ταινιοθήκη μου κοσμούν τόσο τα soundtracks του, όσο και οι ταινίες του Kieslowski και, αφετέρου, διότι 11 χρόνια πριν, φοιτητής όντας στη σχολή κινηματογράφου, συμμετείχα με το διπλωματικό ταινιάκι μου στο Mediaschool Festival, το οποίο διεξήχθη στην περίφημη Ακαδημία Κινηματογράφου του Lodz (προφέρεται ''Ουτζ''). Ήταν Οκτώβρης του 1996, λίγους μήνες δηλαδή μετά το θάνατο του Kieslowski. Θυμάμαι μια έκθεση που λειτουργούσε κατά τη διάρκεια του φεστιβάλ με κομμάτια από τα ντεκόρ και τα κοστούμια όλων των ταινιών του μεγάλου σκηνοθέτη. Αυτό όμως που θυμάμαι περισσότερο ήταν μια κλασική ορχήστρα, τοποθετημένη στον τεράστιο προαύλιο χώρο της Ακαδημίας, η οποία έπαιζε απ' το πρωί ως το βράδυ τις μουσικές του Preisner. Εκεί, στο Lodz της ΠΟλωνίας, με τους δρόμους και τα πάρκα σκεπασμένα από πεσμένα κίτρινα φύλλα, ένιωσα τι θα πει φθινόπωρο και ανατολικοευρωπαϊκή κουλτούρα. Εντός και πέριξ της Ακαδημίας, βέβαια, διότι όσο έβγαινες παρά έξω και πλησίαζες οδικώς προς τη Βαρσοβία παντού άκουγες Madonna και Michael Jackson, ενώ πιτσιρικάδες με πατίνια έκαναν ουρές στα πρόχειρα στημένα φαστφουντάδικα. Η πτώση του γειτονικού Τείχους, που σηματοδότησε και την πτώση του κομμουνισμού, δεν άργησε πολύ να δείξει τα σημάδια της πολιτιστικής και πολιτισμικής παρακμής που έμελλε να επακολουθήσει. Όλες αυτές τις σκέψεις είχα κατά νου πηγαίνοντας να συναντήσω τον Preisner. Δυστυχώς για μένα, μαζί μου περίμεναν και άλλοι δέκα δημοσιογράφοι απ' όλα τα έντυπα. Συνάντησα τελικά έναν Preisner μάλλον ξενυχτισμένο, αλλά ευδιάθετο, ο οποίος τα έτσουζε τα κρασάκια του μέρα - μεσημέρι. Η συνέντευξη που ακολουθεί δημοσιεύθηκε στο τεύχος 144 του περιοδικού Δίφωνο κατόπιν ανάθεσης που μου έγινε από την τότε διευθύντρια, Στέλλα Βλαχογιάννη. Μέχρι σήμερα και νομίζω για πάντα θα την ευχαριστώ τη Στέλλα. 

Εάν ο Nino Rota κατάφερε να αποδώσει όλο αυτό το κλίμα τερατοποίησης της πραγματικότητας του Federico Fellini και η Ελένη Καραΐνδρου τον ιστορικό στοχασμό του Θόδωρου Αγγελόπουλου, εσείς πως καταφέρνατε πάντα να ''ζωγραφίζετε'', ακόμη και με μουσικά θέματα - μινιατούρες, τον ψυχολογικό διάκοσμο των ηρώων του Kieslowski;

Επρόκειτο για μία μεταφυσική διαδικασία. Η μουσική γεννιόταν αφού έβλεπα κάθε φορά τις εικόνες. Επομένως, απ' αυτό που έβλεπα και όπως εγώ το αντιλαμβανόμουν, μου ερχόταν και η μουσική έμπνευση. Ο όρος ''μινιατούρες'' που χρησιμοποιήσατε είναι πολύ σωστός. Δείτε πόσο μινιμαλιστικές κατά βάθος είναι και οι sequences του Kieslowski! 

Έχετε βιώσει την εποχή της μουβιόλας, του τραπεζιού του μοντάζ, τότε που οι σκηνοθέτες έβαζαν κάτω τα πλάνα τους και είχαν δίπλα τους τον συνθέτη, υποδεικνύοντας του τον τρόπο που θα δουλέψει γι' αυτούς...

Όντως, έτσι ήτανε και έτσι δουλεύω μέχρι σήμερα. Πιστεύω ότι τίποτα δε μπορεί να υποκαταστήσει τη συζήτηση και την προσωπική επαφή με τον σκηνοθέτη. Όποιος κάνει αυτή τη δουλειά με σοβαρότητα δε μπορεί ν' ακολουθήσει διαφορετικό δρόμο.

Η πρόοδος στην τεχνολογία, αναφορικά με τη σύνθεση μουσικής για κινηματογράφο, έχει δώσει λύσεις στους εκάστοτε δημιουργούς;

Είναι σα να θέλεις να έχεις συζυγική σχέση μέσω internet! Ξαναλέω ότι τίποτα, μα τίποτα, ούτε και η ραγδαία εξέλιξη της τεχνολογίας, δύναται να αντικαταστήσει την πολύ σημαντική σχέση σκηνοθέτη και συνθέτη - μια σχέση ερωτική στην ουσία.

Το 1996 είχα επισκεφτεί την Ακαδημία Κινηματογράφου του Lodz, απ' όπου αποφοίτησε και ο Kieslowski. Με είχε εντυπωσιάσει το πόσο πιστά, φανατικά θα έλεγα, νέοι άνθρωποι, ακόμη κι από τον κινηματογραφικό χώρο, είχαν εναποθέσει τις ελπίδες τους στον ρωμαιοκαθολικισμό. Πόσο εσείς, Πολωνός όντας, έχετε επηρεαστεί στο έργο σας από τη θρησκευτική μουσική;

Κατά τη γνώμη μου, το θέμα της έντονης θρησκευτικότητας μέσα στην πολωνική κοινωνία είναι λίγο υποκριτικό. Εμένα δε μου λέει τίποτα όλη αυτή η δήθεν θρησκευτικότητα και το στοιχείο της δεισιδαιμονίας που τη χαρακτηρίζει. Δεν θεωρώ τον εαυτό μου θρησκευόμενο άνθρωπο και πιθανώς η μουσική μου να διέπεται από ένα πάθος και μία δραματικότητα, σας διαβεβαιώ όμως πως δεν έχει καθόλου να κάνει με τη θρησκεία.  

Προσωπικά μου αρέσει που ένα soundtrack του Preisner ακούγεται ως αυτόνομο έργο κλασικής μουσικής. Αυτό σε αντίθεση με μια σύγχρονη τάση στον διεθνή κινηματογράφο που θέλει τις ταινίες και τα soundtracks βυθισμένα σ' ένα βιομηχανικό άγχος και θόρυβο. Πως θα ήταν, ας πούμε, αν γράφατε μουσική για τον Κουέντιν Ταραντίνο;

Πρώτα απ' όλα πιστεύω πως το επάγγελμα του συνθέτη μουσικής για τον κινηματογράφο σιγά - σιγά σβήνει. Σε λίγα χρόνια δε θα υφίσταται καν, ούτε ως ειδικότητα. Οι σύγχρονοι σκηνοθέτες έχουν τεμπελιάσει και φοβούνται όλη αυτή τη δημιουργική σχέση με τον συνθέτη, που λέγαμε πριν. Προτιμούν να αγοράσουν μια έτοιμη μουσική για τις ταινίες τους, χωρίς να μπαίνουν στη διαδικασία δημιουργίας μέσω της πρωτογενούς μουσικής.

Γιατί το λέτε αυτό;

Είχα προσωπική εμπειρία στο Φεστιβάλ Κανών. Γνώρισα έναν πολύ διάσημο νέο σκηνοθέτη - δε χρειάζεται να πούμε το όνομα του - και συζητήσαμε. Αυτό που ήθελε λοιπόν ήταν να αγοράσει μουσική μου που είχε χρησιμοποιηθεί σε κάποια μέρη από τον Δεκάλογο του Kieslowski. Την είχε ήδη χρησιμοποιήσει στην ταινία του, μάλιστα. Δεν ήθελε δηλαδή να μπει στη δημιουργική διαδικασία ανάθεσης της σύνθεσης μουσικής από μένα, αλλά περιορίστηκε στα έτοιμα! 

Μου κάνει τρομερή εντύπωση...

Και μένα, γι' αυτό και υποστηρίζω κάθετα ότι σε λίγα χρόνια οι συνθέτες μουσικής για κινηματογράφο θα εκλείψουν.

Με μια γενική εκτίμηση, από τον Δεκάλογο ακόμη, μπορεί κάποιος να βρει ψήγματα των μετέπειτα εργασιών σας. Μήπως τελικά ένας συνθέτης γράφει πάντα το ίδιο έργο;

(χαμογελάει) Καθ' όλη τη διάρκεια της ζωής μας γράφουμε με τις ίδιες νότες!

Η Πολωνία είναι μια χώρα με μεγάλη μουσική παράδοση, ιδιαίτερα στον χώρο της jazz. Εσείς πειραματιστήκατε ποτέ με ανάλογα μουσικά είδη;

Αυτό που ξέρω εγώ είναι ότι πολλοί νέοι μουσικοί από τον χώρο της jazz και της rock προσπαθούν, πειραματίζονται σε διεθνές επίπεδο, αλλά αυτές τους οι προσπάθειες δεν φτάνουν επ' ουδενί το έργο των σημαντικών προκατόχων τους, σαν τους Pink Floyd ή τους Genesis, των οποίων είμαι φαν. 

Μου αναφέρατε ήδη δύο art - rock συγκροτήματα με δεδομένες τις περαιτέρω μουσικές αναζητήσεις τους.

Αυτά τα συγκροτήματα κι οι καλλιτέχνες μου άρεσαν και μου αρέσουν. Στη δε τελευταία δισκογραφική εργασία μας με την Teresa Salgueiro που θα παρακολουθήσετε στο Ηρώδειο, μπορείτε να διακρίνετε ακόμη και σύγχρονα ηλεκτρονικά στοιχεία στη μουσική.

Την Salgueiro τη θαυμάσαμε εδώ και πριν από μερικά χρόνια σε μια συναυλία με διασκευασμένα από ξένους τραγούδια του Μάνου Χατζιδάκι. Εσείς τη βρήκατε στη φωνή της, ώστε να γράψετε τραγούδια γι' αυτή;

Γνώριζα τη Salgueiro, την είχα ακούσει, αλλά όταν έγραφα τα τραγούδια δεν την είχα σκεφτεί. Η συνεργασία μας προέκυψε λίγο αργότερα. Αυτό που βρήκα ήταν η προσωπικότητα της και η αλήθεια που πηγάζει από την ερμηνεία της. Νομίζω ότι η Salgueiro ερμηνεύει με τέτοιο τρόπο που ζει πραγματικά ότι τραγουδάει. Ταυτίστηκε απόλυτα με αυτό που εγώ ήθελα να πω μέσα από τα συγκεκριμένα τραγούδια. 

πάλι-στην-ξεφτίλα

Κυκλοφορεί από σήμερα στα περίπτερα το τεύχος 178 του διφώνου. Κοστίζει πλέον ένα ή δύο ευρώ περισσότερο (8.90 και 9.90) και πως να μην συνέβαινε αυτό, αφού δίνεται με καμιά δεκαριά διαφορετικά premium-CDs, από Παύλο Σιδηρόπουλο και Blues Borothers μέχρι Νίκο Μαμαγκάκη και το Hotel California των Eagles. Αυτό θα πει πλουραλισμός! Φυσικά δεν το αγόρασα, όπως είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου, αλλά το ξεφύλλισα στην οικία της Λιάνας Μαλανδρενιώτη, η οποία παραμένει στη συντακτική ομάδα του περιοδικού. Εκ πρώτης όψεως, μια χαρά μού φαίνεται και όπως ήταν αναμενόμενο χωρίς καμία ιδιαίτερη αλλαγή στην ύλη του. Δηλαδή, τ' είχες Γιάννη 'μ, τ' είχα πάντα, στο γκροτέσκ εξώφυλλο ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας με τον Δημήτρη Σταρόβα (ο Σωκράτης Μάλαμας, που πήγαινε για εξώφυλλο φημολογείται ότι δεν θέλει πια την κουβέντα, ούτε τη γνωριμιά- πού 'λεγε κι ο Άσιμος- με το status) και μέσα συνεντεύξεις της Ρίτας Αντωνοπούλου, του Γιώργου Μεράντζα, του Φοίβου Δεληβοριά, των Imam Baildi κλπ. κλπ. Καινούργιοι συντάκτες, η αλλοτινή διευθύντρια του διφώνου, Στέλλα Βλαχογιάννη που τώρα υπογράφει τη δική της στήλη για στίχους και η Αναστασία Κουκά του Έθνους. Είναι και δυο-τρία άλλα παιδιά που πρώτη φορά βλέπω τ' όνομα τους. Ως εδώ καλά και ούτε θ' ασχολιόμουν ξανά με την υπόθεση δίφωνο, αν...Αν στη σελίδα 14 δεν υπήρχε ένα κατάπτυστο ανυπόγραφο κείμενο, εν είδει δελτίου ήχου, το οποίο λίγο-πολύ βγάζει από μυθομανείς έως ηλιθίους όλους εμάς που τρέχαμε ένα μήνα πριν για να μην κλείσει το περιοδικό, να πάρουν οι συντάκτες τα δεδουλευμένα τους και να μην απολυθούν οι μισθωτοί. Μάλλον, κακώς πράξαμε στο πλαίσιο της γαμημένης συλλογικότητας, αφού όπως αποδείχτηκε η βασική πρεμούρα των περισσότερων δεν ήταν να μην κλείσει το δίφωνο, αλλά να μη χάσουν οι ίδιοι τη θεσούλα τους και, βέβαια, τα τσάμπα CDs κάθε μήνα από τις εταιρείες. Ορίστε, κατάντια και σκουληκιάρικη αγωνιστικότητα! Μην τα ρίχνουμε όλα στον "κακό" Γιαννίκο και τον "υποχθόνιο" Γελασάκη, μερίδιο ευθύνης για το αίσχος που συντελέστηκε στις πλάτες των γνήσιων αγωνιστών (εμού συμπεριλαμβανομένου) και των ήδη απολυμένων μισθωτών, έχουν αυτοί που επέστρεψαν! Anyway, αντιγράφω αυτούσιο το κείμενο και μετά θα το αναλύσουμε το πράγμα:

Ενώ το δίφωνο βρισκόταν σε φάση ανοδιοργάνωσης και επαναπροσδιορισμού της ύλης του, για ευρύτερη και πληρέστερη πληροφόρηση του αναγνωστικού κοινού, άρχισε μια κωμωδία παρεξηγήσεων. Φήμες ότι το περιοδικό διέκοψε την κυκλοφορία του κατέκλυσαν τα ηλεκτρονικά και έντυπα μέσα ενημέρωσης. Κανένας δεν ενδιαφέρθηκε να αναζητήσει την αλήθεια από το στόμα της διοίκησης της Εκδοτικής Εταιρίας που το εκδίδει. Κανένας δεν αναρωτήθηκε γιατί συζητιέται το κλείσιμο του περιοδικού, ενώ ουδέποτε ανακοινώθηκε επίσημα κάτι τέτοιο. Άσχετα με το γεγονός ότι η είδηση ήταν αναληθής, δεκάδες αναγνώστες και καλλιτέχνες εξέφρασαν συμπαράσταση στο περιοδικό και κάποιοι από αυτούς καθύβρισαν τη διοίκηση της Εκδοτικής Εταιρίας. Η αντίδραση ήταν άλλοτε υγιής, άλλοτε συγκινητική και άλλοτε ενοχλητική. Όμως, δίνει την ευκαιρία στο δίφωνο να δημιουργήσει σελίδες αλληλογραφίας που θα φιλοξανούν κάθε είδους απόψεις και, μακάρι, μέσα από αντιπαραθέσεις να προκύψει πρόοδος για το ελληνικό τραγούδι. Εγκαίνια με τα greatest hits του blog (http://www.e-difono.blogspot.com/) που επέμενε πως το περιοδικό που κρατάτε στα χέρια σας έχει κλείσει.

Μάλιστα...Για να τα πιάσουμε τώρα ένα προς ένα τα φλέγοντα κοσμοϊστορικής σημασίας θέματα που θίγει το άνωθεν άρθρο. Κατ' αρχάς, δεν πιστεύω ότι το κείμενο γράφτηκε από τον Μιχάλη Γελασάκη, τον καινούργιο διευθυντή. Τον έχω για πιο έξυπνο. Ποιος το υπέγραψε, λοιπόν, και δεν μας κάνει τη χάρη να μας πει το ονοματάκι του; Μήπως ο ίδιος ο Κώστας Γιαννίκος; Και πάλι χλωμό μου φαίνεται. Όχι γι' άλλο λόγο, μα δεν θα βρισκόταν κάποιος απ' τους συμβούλους του να του πει Αρχηγέ μου, μην τα λες αυτά, γιατί θα φάμε τέτοια ντομάτα που θα εξασφαλίσουμε τον πελτέ του χειμώνα; Και θα συνέχιζε: Αρχηγέ μου, μην τα λες αυτά, διότι ο υιός σου βγήκε στο e-tetradio και δήλωσε στον Δημήτρη Κανελλόπουλο πως το δίφωνο ως έντυπο κλείνει και ενδέχεται να επανακυκλοφορήσει σε ηλεκτρονική μορφή. Να, δες εδώ, αν δεν το ξέρεις:

http://www.e-tetradio.gr/ar4515el_andreasgiannikosthakykloforiseiksanatodifwno.html?utm_source=twitterfeed&utm_medium=twitter

Έτσι, άμα είχε γίνει αυτή η κουβέντα, κανείς δεν θά 'βγαινε τώρα να λέει ότι δεν υπήρξε ενδιαφέρον από δημοσιογράφους για την αλήθεια (συγκεκριμένα από τον Κανελλόπουλο, αλλά και όχι μόνο), βγάζοντας ουσιαστικά παραμυθατζή ολκής τον υιό Γιαννίκο που έδωσε τη συνέντευξη στο e-tetradio. Λέτε να τό 'γραψε το κείμενο ο ίδιος ο υιός Γιαννίκος; Θα πέσω απ' την καρέκλα μου από τα γέλια! Στο τέλος, δε, ο αφανής κειμενογράφος ειρωνεύεται το blog ΟΧΙ ΣΤΟ ΚΛΕΙΣΙΜΟ ΤΟΥ ΔΙΦΩΝΟΥ που μάζεψε τόσες και τόσες υπογραφές καλλιτεχνών, παρ' όλο που εγώ, ως Μποσκοΐτης, με τα ΑΣΜΑΤΑ ΚΑΙ ΜΙΑΣΜΑΤΑ σήκωσα πρώτος την παντιέρα. Αναπαράγει μάλιστα και τις δηλώσεις της Μποφίλιου, της Γαλάνη, της Πλάτωνος, του Δεληβοριά, του Μάνου Ελευθερίου, του Ιωαννίδη, της Ευσταθίας, του Νότη Μαυρουδή και του Δημήτρη Τυπάλδου, ενώ αναφέρει και απλώς ονομαστικά όλους τους άλλους καλλιτέχνες, που δεν είναι...greatest hits κατά την kitch γραφή του συντάκτη. Κρίμα, ρε γαμώτο, πολύ θα ήθελα να έβλεπα δημοσιευμένη στο δίφωνο τη γνώμη της Δανάης Παναγιωτοπούλου που παραινούσε για κατάληψη των γραφείων του Ομίλου από τους εργαζόμενους. Είπαμε, όμως, η Παναγιωτοπούλου δεν ανήκει στα greatest hits του Γιαννίκειου Ομίλου, οπότε βάλ' τη στο μούσκιο, πού 'λεγε κι ο Κώστας Βούτσας για το πορτραίτο του Γεωργίου Παπαδόπουλου εν καιρώ Μεταπολίτευσης. Τέλος, εκεί που ο αρθρογράφος γίνεται συγκινητικός και εύχεται να δημιουργήσει το δίφωνο σελίδες αλληλογραφίας με το αναγνωστικό κοινό υπέρ της προόδου του ελληνικού τραγουδιού, επειδή γνωρίζω εκ των έσω, συνιστώ να μη μασάτε, καθώς το 90% των επιστολών που έφτανε στο δίφωνο, ήταν μούφα. Ο αρχισυντάκτης τις έγραφε συνήθως για να σκοτώνει την ώρα του, μπας και γίνει καυγαδάκι μεταξύ καλλιτεχνών και αναγνωστών, και μέσω τζέρτζελου πουληθεί κάνα τεύχος παραπάνω. Άντε, τζους τώρα, πολλά είπαμε και θα σταματήσω εδώ τη στεγνή διαφήμιση στο δίφωνο. Κανονικά θα έπρεπε να δεχτώ ευχαριστήρια τηλεφωνήματα που οι πολυπληθείς αναγνώστες του blog μου θα ενημερωθούν για την επανακυκλοφορία του περιοδικού.

no-more-culture-please

Αγαπητέ Γιάννη Τζιμούρτα,

ξέρεις ότι σε εκτιμώ και, νομίζω, πρόκειται για αμοιβαία εκτίμηση.

Ξέρεις ακόμη ότι πλέον δεν ανήκω στον Όμιλο Γιαννίκου και δεν επιθυμώ κανένα περαιτέρω νταραβέρι.

Μόλις αγόρασα τον Επενδυτή με το culture, μια και στο σημερινό cd της συλλογής Στου τραγουδιού την όχθη φιλοξενείται η Φλέρυ Νταντωνάκη. Στη στήλη δισκοκριτικής βρήκα δημοσιευμένο κείμενο μου, προερχόμενο κατ' ευθείαν από το δίφωνο.

Επειδή ουδέποτε υπόγραψα συμβόλαιο που να λέει ότι οι κριτικές μου θα διοχετεύονται εδώ κι εκεί, πόσω μάλλον όταν- ξαναλέω- δεν επιθυμώ κανένα νταραβάρι με τον Όμιλο κι έχω ήδη αποχωρήσει, θεωρώ επιεικώς απαράδεκτο να συνεχίζεται η δημοσίευση άρθρων-κειμένων που φέρουν την υπογραφή μου.

Οφείλω να πω σ' αυτό το σημείο ότι το culture μού έδωσε την ευκαιρία να πάρω μερικές από τις καλύτερες συνεντεύξεις μου (Θόδωρος Αγγελόπουλος, Αλίντα Δημητρίου κ.α.), τις οποίες πληρώθηκα με ένα κωμικό ποσό, το οποίο παρ' όλα αυτά είδα κι έπαθα να εξασφαλίσω. Κι αν συνέχιζα να κάνω τα στραβά μάτια, αναφορικά με την αναδημοσίευση των κριτικών μου από το δίφωνο, χωρίς καμία αμοιβή, οφειλόταν αφενός στα παρακάλια της φίλης Μαριάνθης Πελεβάνη και αφετέρου στην προαναφερθείσα εκτίμηση που είχα και έχω προς το πρόσωπο σου.

Μένει τώρα η απορία: τόσους καλούς γραφιάδες έχετε εκεί μέσα, νέα παιδιά, ορεξάτα, φιλόδοξα, ταλαντούχα, που χαίρονται να βλέπουν τ' όνομα τους δημοσιευμένο (σε αντίθεση με μένα), τι διάολο, μέλι έχει ο Μποσκοΐτης και βάζετε ακόμη τις κριτικές του;
Θα σε παρακαλούσα, λοιπόν, να μην δω ξανά δημοσιευμένο κείμενο μου. Δεν κάνει- πως το λένε;- δεν είναι σωστό πάνω απ' όλα.

Ελπίζω να εισακουστώ

Καλό σαββατοκύριακο

κκκ

Αντώνης Μποσκοΐτης

το-δίφωνο-(άραγε;)-ΔΕΝ-κλείνει-ΕΓΩ-(πάντως)-αποχωρώ

Δεδομένων των αλλαγών που προέκυψαν τις τελευταίες ημέρες, έχω πολλά να πω- νομίζω- για το μουσικό περιοδικό δίφωνο, στις σελίδες του οποίου έγραφα ασταμάτητα από το 2002. Χθες ήμουν από τους πρώτους που ενημέρωσα τον καινούργιο διευθυντή, Μιχάλη Γελασάκη, για την οριστική αποχώρηση μου από τον Όμιλο Γιαννίκου. Το ίδιο έπραξαν και αρκετοί συνάδελφοι, τη στιγμή που κάποιοι άλλοι έσπευσαν να αποδεχτούν τη νέα πρόταση συνεργασίας, ενώ ταυτόχρονα υπάρχουν κι αυτοί που θέλουν πρώτα να εξετάσουν τα του νέου οικονομικού καθεστώτος. Συνεπώς, η ομάδα των 28 πρώην διαμαρτυρόμενων συντακτών του διφώνου διασπάστηκε και ο καθένας έχει κάθε δικαίωμα να τραβήξει τον δρόμο του. Λέω πρώην διαμαρτυρόμενων, διότι είναι αλήθεια πως ύστερα απ' όλη αυτήν την κινητοποίηση πετύχαμε κάτι που ακουγόταν ακατόρθωτο: να μην κλείσει το δίφωνο και κυρίως να μας καταβληθούν τα δεδουλευμένα πολλών μηνών. Νίκη της εργατικής τάξης, λοιπόν; Δεν θα τό 'λεγα, καθόλου μάλιστα! Ο Γελασάκης μας ενημέρωσε πως το budget μειώνεται στις 4.000 ευρώ ανά τεύχος (από 6.000 ευρώ, που ούτως ή άλλως είχε πέσει) και ως εκ τούτου μειώνονται δραματικά και οι μηνιαίες αποδοχές των συντακτών (για αρθρογραφία, συνεντεύξεις και δισκοκριτικές). Τραγελαφικό επίσης το γεγονός πως για τη θέση του αρχισυντάκτη ζητήθηκε κάποιος με μηνιαίο μισθό 600 ευρώ και μπλοκάκι- παρεμπιπτόντως, να ευχηθώ καλή επιτυχία στον συνάδελφο Κώστα Αγοραστό για την αναβάθμιση του στο περιοδικό. Τι συνέβη, επομένως, στην πραγματικότητα κατά την ταπεινή μου άποψη; Όπως έπραξε η FIAT πρόσφατα, έτσι και ο Όμιλος Γιαννίκου προχώρησε στο κλείσιμο ενός μέσου του, εν προκειμένω ενός εντύπου, ούτε κερδοφόρου, αλλά ούτε και ζημιογόνου, με μοναδικό σκοπό την απόλυση των μισθωτών εργαζομένων και την ανάκτηση ενός εξαιρετικά φθηνού εργατικού δυναμικού. Δηλαδή, σα να λέμε Σε απολύω και σε ξαναπροσλαμβάνω και πρέπει να μ' ευγνωμονείς, ασχέτως αν πιάνεσαι Κώτσος με περικεφαλαία! Αυτό είναι το ένα σκέλος της ιστορίας. Το άλλο είναι πως κανείς δεν μπορεί να με διαβεβαιώσει για την λεγόμενη ποιοτική στροφή του εντύπου, μια κι εξακολουθεί να παραμένει δεκανίκι των προϊόντων της Modern Times. Εν ολίγοις, όσο κι αν ο 25χρονος Μιχάλης Γελασάκης προσπαθεί να πείσει τους τέως συντάκτες να επιστρέψουν, ώστε να τον βοηθήσουν παράλληλα στο νέο του ξάνοιγμα, προσωπικά δεν ψήνομαι. Κι όχι γιατί αμφισβητώ τις ικανότητες του, αλλά γιατί, εδώ κοτζάμ Στέλλα Βλαχογιάννη δεν μπόρεσε να τα βρει και να συνεργαστεί με διάρκεια με το προηγούμενο εκδοτικό καθεστώς του διφώνου, που ήταν πολύ πιο ελαστικό, κατά κοινή παραδοχή. Ένας βασικός δηλαδή λόγος της επιστολής διαμαρτυρίας που είχαμε υπογράψει οι συντάκτες ήταν ακριβώς οι κομβικές επιλογές του εκδοτικού καθεστώτος. Αν από δω και στο εξής παρακαμφθούν, έστω και απόντος εμού από το συντακτικό team, δεν θά 'χω κανένα λόγο να μην επικροτήσω το γεγονός ως απλός πλέον αναγνώστης (στο ιατρικό γραφείο κάποιου γιατρού που έχω μπλέξει τελευταία, όλο και κάνα τεύχος του διφώνου θα μπορώ να ξεφυλλίζω, μη φανταστείτε πως θα δίνω το οχτάευρω κάθε μήνα- δεν περισσεύει κιόλας)...Δεν μπορώ να μην αναφερθώ και στους συναισθηματικούς λόγους αποχώρησης μου από το περιοδικό. Αναλογιζόμενος ότι ζούμε σε καπιταλιστική κοινωνία και τα αφεντικά πάντα ίδια ήταν, είναι και θα είναι, τη στιγμή που ένα έντυπο, το οποίο αγάπησα πραγματικά, πλέον δεν μου παρέχει τίποτα από δημιουργικής, αισθητικής και οικονομικής άποψης, συνεχίζω να συμπαρίσταμαι στους μισθωτούς απολυμένους που δεν εκλήθησαν καν για μιαν εκ νέου συνεργασία. Δεν διστάζω να πω ότι ειδικά με την πρώην διευθύντρια, Μαριάνθη Πελεβάνη, κυριολεκτικά γαλουχηθήκαμε μαζί ως δημοσιογράφοι στο εν λόγω έντυπο εδώ και μία δεκαετία και στήσαμε πολλά όμορφα πράγματα από κοινού. Θεωρώ λοιπόν την εκπαραθύρωση της (διότι ως εκπαραθύρωση μοιάζει το πράγμα), επεικώς απαράδεκτη και ύπουλη. Ασχέτως αν αρκετές φορές συγκρούστηκα με τη Μαριάνθη για κείμενα που χωρίς καμία ειδοποίηση έμπαιναν στο ψυγείο. Όταν όμως έγινε κατανοητό πως οι Από Πάνω- που θά 'λεγε κι ο Demis Roussos-ήθελαν μια μαριονέττα και όχι κάποιον με βούληση και άποψη, κατάλαβα γιατί γίνονταν οι αυθαιρεσίες και σταμάτησα να ενοχλώ την μάλλον άτυχη φίλη και διευθύντρια μου. Πάμε τώρα και στον σοβαρότερο λόγο της αποχώρησης μου: το περασμένο Σάββατο με ενημέρωσε τηλεφωνικά ο Γελασάκης πως ο Γιαννίκος αυτοπροσώπως (ο υιός ή ο πατήρ άραγε;) δήλωσε πως εκτίμησε τον αγώνα των συντακτών και πως κι αυτός το ίδιο θα έκανε στη θέση τους/μας. Όμως, επιθυμεί την απομάκρυνση πέντε συντακτών από το περιοδικό ως...ταραξίες και ως υποκινητές των αντιδράσεων από τον καλλιτεχνικό κόσμο της χώρας για το κλείσιμο του διφώνου. Μεταξύ αυτών των πέντε, ήμουν κι εγώ. Οι υπόλοιποι ήταν η Μαριάνθη Πελεβάνη, ο Ηρακλής Οικονόμου (Μουσικά Προάστια), ένας που επέστρεψε ήδη στο περιοδικό υπό τη νέα διεύθυνση κι ακόμη ένας που διαπραγματεύεται τα οικονομικά του. Οι δύο τελευταίοι επιθυμούν την ανωνυμία και το σέβομαι. Όταν άκουσα, λοιπόν, περί black list, ξεκαρδίστηκα και αμέσως μετά μού ανέβηκε κατακόρυφα η πίεση. Οι Γερμανοί ξανάρχονται, σκέφτηκα...Μια μέρα μετά, ξαναμίλησα με τον Γελασάκη, ο οποίος μου είπε ότι ο Γιαννίκος ανακάλεσε τη μαύρη λίστα του και μας θέλει πίσω όλους στο περιοδικό πλην της Πελεβάνη. Sorry, αλλά δεν πιστεύω λέξη απ' όσα άκουσα. Ο Γιαννίκος ενέκρινε προ δύο μηνών να μπει το όνομα μου στο εξώφυλλο του premium-cd της Πλάτωνος, ως επιμελητής παραγωγής (κάτι που δεν είχε ξαναγίνει), είναι δυνατόν να με θεωρεί τώρα τον Επαναστάτη Ποπολάρο; Ποιος λοιπόν χαφιεδίζει εκεί μέσα; Ποιος νοσταλγεί τη χούντα κάτω απ' το κουλτουριάρικο κάλυμμα ενός εγνωσμένου κύρους μουσικού περιοδικού; Σε ποιον την έσπαγε τόσα χρόνια η συντακτική μου δράση ώστε να θέλει με κάθε μέσο την σημερινή απομάκρυνση μου από το δίφωνο; Συνεπώς, ο Αντώνης Μποσκοΐτης, που γράφει στον μουσικό Τύπο από το 1999 και που έχει βραβευθεί τετράκοις για τις κινηματογραφικές ταινίες του από το ελληνικό Υπουργείο Πολιτισμού, δεν γουστάρει να μπαίνει σε καμιά μαύρη λίστα επειδή διεκδίκησε απλά τα αυτονόητα εργατικά του δικαιώματα. Δεν γουστάρει ακόμη να γλείφει εκεί που προηγουμένως κατούρησε, μόνο και μόνο για νά 'χει 200 ή 300 ευρώ το μήνα (διότι για τέτοια ποσά μιλάμε πλέον), τα οποία όμως μπορεί να έχει και ανάγκη αυτόν τον καιρό. Τέλος, εξακολουθεί να συμπαρίσταται στον αγώνα των απολυμένων μισθωτών και δεν δέχεται να συμμετάσχει στα στημένα παιχνίδια εξουσίας ανθρώπων πνευματικά ημιτελών, των οποίων η μόνη σχέση με την τέχνη είναι ίδια μ' αυτήν ενός ελέφαντα που παίζει όμποε. Κατά τα άλλα, εύχομαι καλή επιτυχία στο καινούργιο δίφωνο και σε όλους τους συναδέλφους, ακόμη και σ' αυτούς που ξεκινήσαμε μαζί τον αγώνα.

ΣΤΟ ΠΛΕΥΡΟ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΤΟΥ ΔΙΦΩΝΟΥ: LOLEK

Είναι εύκολο και λειτουργικό να αποδίδεις μετα το κλείσιμο ευθύνες, να λες με άνεση ότι έφταιξε το ένα ή το άλλο πράγμα, ακόμα πιο εύκολο να γκρινιάζεις και να κατηγορείς και σίγουρα ανούσιο έξω από τον χορό να λες τραδούδια. Γράφω δυο λόγια όχι γιατί έχω καμιά φοβερή άποψη που θέλω να κάνω γνωστή ή γιατί δεν με έχουν καλύψει πάνω κάτω όλοι οι υπόλοιποι ή γιατί θα αλλάξει κάτι αν δηλώσω κι εγώ ότι συντάσσομαι με την όποια προσπάθεια-διαμαρτυρία ενάντια στο κλείσιμο του διφώνου. Αν ήταν τόσο απλό να εμποδίσεις τέτοιες εξελίξεις-ενέργειες θα γράφαμε ο καθένας δέκα ποστ και θα ανατρεπόταν η ιστορία. Γράφω ακριβώς γιατί δεν είναι εύκολο να βοηθήσει κανείς με άλλο τρόπο, αν υποθέσουμε ότι βοηθάει έτσι, και με ενοχλεί στο όνομα της όποια οικονομικής κρίσης έχουμε να κλείνονται με ευκολία, χωρίς δεύτερη σκέψη και προσπάθεια έντυπα, με ενοχλεί η κατ' επίφαση ασφάλεια που δίνει η επένδυση σε παρωχημένες, εύκολες, σάπιες ή καθαρά εμπορικές επιλογές, με ενοχλεί η με αυτόν τον τρόπο παρακμή και κακομεταχείρηση της τέχνης και όποιας έκφρασής της, η εξάρτησή της από οικονομικούς όρους και η αντιμετώπισή της αποκλειστικά ως προϊόν.
Το δίφωνο προφανώς είχε χίλιους λόγους για να κλείσει και αυτό το ξέρουν καλύτερα από τον καθένα οι άνθρωποι εκ των έσω. Αυτοί που έζησαν την γέννησή του, που υποθέτω δεν ήταν απλή υπόθεση η δημιουργία ενός τέτοιου μουσικού περιοδικού, που απόλαυσαν την ακμή του, που σίγουρα δεν ήταν απλή υπόθεση το "να πάει καλά" με την ύλη του και τη θεματολογία του που παρουσίαζε την άλλη ελληνική μουσικη και όχι εκείνη της τηλεόρασης και της εύκολης κατανάλωσης. Μπορεί να πέφτω έξω, αλλά το δίφωνο, πιστεύω ξεκίνησε σαν στοίχημα που κατέληξε σε απόδειξη ότι όχι μόνο υπήρχε χώρος για ένα τέτοιο περιοδικό αλλά και ότι ήταν αναγκαία η δημιουργία του, ήταν σαν να πριν από αυτό να υπήρχαν οι αναγνώστες και να μην υπήρχε το περιοδικό. Και τελικώς, το ξέρουν αυτοί που βρέθηκαν εκεί στην πτώση του, όταν κατέληξε χωρίς οικονομική στήριξη δήθεν ελέω κρίσης, όταν άρχισαν οι συζητήσεις ποιος πούλησε ποιον, το δίφωνο το κοινό του ή το κοινό του το δίφωνο και όλους μαζί το μεγάλο κεφάλι-κεφάλαιο και πάει λέγοντας..
Το δίφωνο όμως, δυστυχώς σε αντίθεση με την εξέλιξη των πραγμάτων, έχει/είχε χίλιους δυο λόγους για να συνεχίσει να υπάρχει είτε με την προηγούμενη είτε με μια καινούρια έκδοση, λόγοι που βρίσκονται ίσως κλεισμένοι σε θεωρητικά κλισέ και ακούγονται κάπως σαν αόριστες ρομαντικές αγάπες για τη μουσική, τι να κάνουμε όμως, όλα από τέτοιες ιδέες και ανάγκες ξεκινάνε και γίνονται με λίγη τύχη και προσπάθεια πράξη. Και από τους ίδιους τους ανθρώπους ξεκινάνε, γιατί όλοι αυτοί ήταν ουσιαστικά το ίδιο το περιοδικό, κοινό, συντάκτες, μουσικοί κλπ, μόνο που τώρα πια η πρόκληση της συνέχισης του διφώνου, ό,τι και να λέμε, πέφτει κυρίως στις πλάτες των συντακτών του, αυτοί φέρουν εκτός το προσωπικό βάρος της δικής τους επιβίωσης και αυτό της επιβίωσης του περιοδικού, όσο για όλους τους υπόλοιπους προς το παρόν, αν μετράνε τα λόγια στήριξής μας, ας τα λέμε διαφορετικά, ας σιωπούμε...
Lolek (Γιάννης Αναγνωστάτος)

ΣΤΟ ΠΛΕΥΡΟ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΤΟΥ ΔΙΦΩΝΟΥ: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΡΝΑΟΥΤΗΣ

Το Δίφωνο έχει κλείσει εδώ και μια διετία σχεδόν. Με το γεγονός ότι έριξε επίτηδες, σταδιακά και ύπουλα, το καλλιτεχνικό επίπεδό του, αποδεικνύεται εύκολα αυτή μου η ρήση. Καταφέρανε αυτό που ήθελαν από καιρό τώρα, το να μην νοιάζει και τόσο πια τον λαό που έκλεισε, γιατί «ε μωρέ, καλά κάνει, όλο Onirama και σκυλοπόπ πια…και το μισό περιοδικό διαφημίσεις…». Τα δεινά που τραβάμε μας τα περνάνε, κάνοντας πρώτα εμάς να τα ζητήσουμε, έτσι ώστε να μην έχουμε λόγο να γκρινιάζουμε ύστερα. Δίνουν και κανα μισθό χρωστούμενο στους δημοσιογράφους για παρηγοριά… Το ίδιο «αφεντικό» που έχει εξαφανίσει τους ανήσυχους κι αληθινούς καλλιτέχνες έχει αφανίσει και τα μέσα διάδοσης της τέχνης με σκοπό την για πάντα αποσιώπησή της. Μπράβο τους λοιπόν, τα καταφέρανε. Τι καταφέρανε δηλαδή; Δεν ήταν δα και τόσο δυνατός ο αντίπαλός τους: ο ελληνικός λαός ήτανε, ο μόνος συνένοχος για τα δεινά του. Εύχομαι καλή τύχη κι αντοχή στους άξιους συνεργάτες του περιοδικού.

ΥΓ : Το γεγονός ότι ορθοπόδησε κάποτε το περιοδικό κάνοντας κάπως καλές πωλήσεις με εξώφυλλο Χατζηγιάννη, δεν οφείλεται τόσο στην διοίκηση του περιοδικού όσο στον Έλληνα καταναλωτή, που το αγόρασε, κι έπειτα, με έντονη εθνικοφροσύνη διαμαρτυρήθηκε για την τιμή, η καλή διοίκηση την μείωσε, και δεν το ξαναγόρασε ποτέ…μπράβο του.

ΚΚΚ

Δημήτρης Αρναούτης

ΣΤΟ ΠΛΕΥΡΟ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΤΟΥ ΔΙΦΩΝΟΥ: MAGIC DE SPELL

«Οικονομοτεχνικούς λόγους ως μέτρο εξοικονόμησης πόρων» επικαλούνται οι τεχνοκράτες όταν εισηγούνται το κλείσιμο μιας επιχείρησης...
Ετσι,επιβάλλουν το κλείσιμο του πιο σημαντικου περιοδικου της εγχώριας μουσικής σκηνής. Του περιοδικού που φιλοξένησε και απόψεις εκτός δρόμων εμπορικής λογικής.
Οι υπεύθυνοι της επιχείρησης, δεν πρέπει να ξεχνούν πως δυστυχώς κάποιοι δεν στενοχωρούνται καθόλου στην ιδέα ανθρώπων πολιτισμικά ανιστόρητων, πολιτιστικά απαίδευτων και επιλεκτικά κουφών!
Εκφραζουμε τη συμπαράστασή μας στους δημοσιογράφους και τους υπόλοιπους εργαζόμενους.
KKK

Θα είμαστε μαζί σας!
MAGIC DE SPELL

ΣΤΟ ΠΛΕΥΡΟ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΤΟΥ ΔΙΦΩΝΟΥ: ΜΙΧΑΛΗΣ ΤΡΑΝΟΥΔΑΚΗΣ (ΕΠΕΙΔΗ Ο ΑΓΩΝΑΣ ΘΕΛΕΙ ΚΑΙ ΤΟ ΧΙΟΥΜΟΡ ΤΟΥ)!

Αγαπητέ Αντώνη, επί του φλέγοντος ζητήματος του Διφώνου, επικοινώνησα με την κοινή γνωστή μας κυρία Zarzuela, η οποία στην αρχή δεν ήθελε να μιλήσει ήταν ανένδοτη, ξέρεις τώρα, «…σας παρακαλώ, δε θα ‘θελα…έχω αποσυρθεί…» αλλά μετά από αφόρητες πιέσεις βρήκε μια μέση λύση: μου έστειλε μια ηχογραφημένη συνομιλία της (το συνηθίζει αυτό) με την κυρία Μαρίκα τη φίλη της, χήρα στρατηγού. Κατόπιν τούτου σου στέλνω την απομαγνητοφώνηση του –ως συνήθως- χειμαρρώδους λόγου της (δυο δημοσιογραφικά έκαψα με το rewind).

με αγωνιστικούς χαιρετισμούς
Μιχάλης Τρανουδάκης



«….άπαπα τα ύστερα του κόσμου το είδαμε κι αυτό τι άλλο πια θα δούμε κυρία Μαρίκα μου ναι παιδί μου για το Δίφωνο σας λέω που έκλεισε και τι ήτανε παρακαλώ το Δίφωνο για να κλείσει; η Δήμητρα που εδήλωνε πως μετά τον συχωρεμένο έκλεισε ως γυναίκα; και μετά… άσε με τώρα μη με κολάζεις μέρες που είναι ή το ψιλικατζίδικο της κυρίας Κλεοπάτρας απέναντι που μας φώναζε παλιά και στο τηλέφωνο και την έφαγε λέει το φιπιά μμμμ…. όλοι οι νταλαβεριτζήδες ου μην αλλά και οι νταβατζήδες να σας πω εγώ τα ίδια λένε όσο βροντάει το παραδάκι κι οι δουλειές πάνε καλά είναι που υπάρχει καλή διεύθυνσις λίγο να σφίξουνε οι κώλοι φταίει η κρίση και οι εργαζόμενοι που έχουνε το κακό ελάττωμα να πληρώνονται και το κλείνω το μαγαζί άστε με σας λέω βγαίνω από τα ρούχα μου διότι εδώ δεν πρόκειται για μαγαζί κυρία Μαρίκα μου έχετε υπόψιν σας τι εστί Δίφωνο; η βιβλιοθήκη του Κονγκρέσου του Ελληνικού Τραγουδιού και λίγα σας λέω ποιος είσαι εσύ κύριε που θα το κλείσεις; αλλά δε φταις εσύ φταίει το κράτος που υπήρξε ανέκαθεν καραγκιόζ τουρκερί μπουφ διότι αν ήτο κράτος κομιλφό θα έβγαινε το δρακουλότεκνο… ναι καλέ ο πολιτισμού και θα έλεγε κβο βάντις κύριε και κατεβάζεις ρολά; το κηρύσσω κι εγώ διατηρητέο σαν την οικία Κοτοπούλη να μάθεις δεδομένου του ότι έχει και μια ιστορία κι ένα παρελθόν αλλά τι περιμένετε τα Σόδομα και τα Γόμορρα του πολιτισμού ζούμε το Δίφωνο θα γλύτωνε; άστε με και μου ανεβαίνει η πίεση που το σκέφτομαι τα λασίξ με τη χούφτα τα παίρνω σας ρωτώ είναι συμπεριφορά αυτή αγαπητή μου; διότι άντε και τόκλεισες το ρημάδι ανάγωγε τόσοι άνθρωποι που δουλέψανε χρόνια για να το παίζεις εσύ πολιτιστικός παράγων τι θα κάνουνε τώρα απλήρωτοι; Ε; αλλά τι σε νοιάζει εσένα ως εισηγμένη που να σου εισαχθεί θε μου συχώρα με δεν ξέρω τι λέω χρυσή μου έχω χάσει πια τον έλεγχο από τη σύγχυση… κυρία Μαρίκα μου σοβαρεύουνε τα πράγματα με βλέπω να βάζω τα μανόλο τα ξώφτερνα και να τρέχω στις διαδηλώσεις να ρίχνω τσαντιές με την πράντα στις ομάδες καταστολής πώς τις λένε αυτές …τι; δεν μπορείτε να με φανταστείτε; μπορεί να μην είναι του χαρακτήρος μου όπως λέτε όμως δεν θα κάτσω να μου στρίψει εμένα να βλέπω τα σημεία και τα τέρατα από τον καναπέ του Βαράγκη και μούγκα τσάτσα λα κουκαράτσα κρίση κρίση αλλά έχουμε κι ένα ηθικό ανάστημα κυρία Μαρίκα μου σας αφήνω τώρα γατί έχω ραντεβού με τη ρεφλεξολόγο μου…»

ΣΤΟ ΠΛΕΥΡΟ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΤΟΥ ΔΙΦΩΝΟΥ: ΠΑΥΛΟΣ ΣΥΝΟΔΙΝΟΣ

Eντάξει, δεν το έχω βιώσει για να το αναπολήσω. Κάποτε ήμουν πιο μικρός και το αντιμετώπιζα σαν κατεστημένο. Έπειτα έκανα την επιλογή να απέχω. Παρολαυτά πάντα στεκόταν στο υποσυνείδητο μου σαν μια σταθερά. Ήρθε ο καιρός να το γνωρίσω από πιο κοντά και καθώς πλησίαζα εκπλήξεις με έκαναν να μετρώ πιο πολύ τα λόγια μου. Καιροί θεοσκότεινοι και το περιοδικό παρόλες τις πιέσεις και τα αναγκαστικά λοξοδρομήματα στις βιτρίνες του προσπαθούσε ίσως όσο ποτέ να δώσει λόγο σε οτιδήποτε νέο και ελπιδοφόρο σαν να ήθελε αντανακλαστικά να επιβιώσει από αυτό που τελικά του επιβλήθηκε.
Το δίφωνο λοιπόν εκτός από την ιστορία του, είναι άνθρωποι που για καιρό απλήρωτοι μέσα σε τέτοια κακοκαιρία συνέχιζαν να μάχονται για τη φανέλα. Ακόμα και αν ακούγεται γραφικό ας σκεφτούμε τη σπανιότητα του στις μέρες αυτές. Από το να μείνουν άνεργοι και απλήρωτοι τους αξίζει τουλάχιστον η συμπαράσταση από καλλιτέχνες και αναγνώστες και η παρότρυνση και η υποστήριξη να παλέψουν για ένα αυτοοργανομένο και αυτοδιαχειριζόμενο περιοδικό μακριά από την αρρώστια της στεγνής κερδοσκοπίας Με τέτοιους τρόπους κόπους και αντιδράσεις ίσως βγούμε από αυτό το τούνελ.
fear is not a normal state for civilized people
Aung San Suu Kyi
ΚΚΚ
Και εγώ στη διάθεση σας...
Παύλος Συνοδινός.

ΣΤΟ ΠΛΕΥΡΟ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΤΟΥ ΔΙΦΩΝΟΥ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΛΑΜΙΔΑΣ

Λυπάμαι πολύ για το κλείσιμο ενός τέτοιου περιοδικού, που έδινε βήμα στο ποιοτικό ελληνικό τραγούδι. Το γεγονός σηματοδοτεί τη φίμωση των φωνών που αγωνίζονται για να πουν κάτι "άλλο" μέσα σε ένα τοπίο λύκων και νυχτερινών τσιουάουα που έχουν κατακλύσει τα πάντα. Γιατί η μόνη μουσική γλώσσα πρέπει να είναι η γλώσσα η διχαλωτή; Δυστυχώς ζούμε στην εποχή που όλα αλλάζουν προς το χειρότερο. Το κλείσιμο του διφώνου δείχνει τις πραγματικές προθέσεις τους. Τι αξιοθρήνητος ο Σκρουτζ που κάθε μέρα έκανε βουτιές στο θησαυροφυλάκιο με τις χρυσές λίρες; Και τι έγινε; Μήπως ζούσε; Μήπως απολάμβανε τίποτε; Γνωρίζω διάφορους τέτοιους. Όλη μέρα το μέλημα τους είναι να μη χάσουν καμία τυχερή δεκάρα. Τι βλακώδης που είναι η συσσώρευση του πλούτου! Μέταλλα και γκαζοτενεκέδες είναι όλα- ξυπνάτε! Δώστε στον κόσμο πίσω τις δουλειές του, το χρήμα είναι μέσον και όχι αυτοσκοπός. Έχει περισσέψει δε η υποκρισία των βολεμένων αυτού του τόπου, των καναλαρχών, των εταιρειαρχών και λοιπών ενορχηστρωτών αυτής της τεχνητής κρίσης. Τι θα τα κάνετε; Πές τε μας πόσα ακόμα θέλετε. Τι θα κάνετε όταν κανείς δεν θα έχει χρήματα για να καταναλώσει τα αγαθά που μας πουλάτε; Και δε μπορώ να φανταστώ ότι οι μισθοί των παιδιών που έχασαν τη δουλειά τους με το κλείσιμο του διφώνου ήταν τίποτα παχυλοί μισθοί. Δυσανάλογοι, βέβαια, συγκριτικά με το έργο που πρόσφεραν, προσπαθώντας να ακουστεί το άλλο ελληνικό τραγούδι.

κκκ
Είμαι δίπλα σας,
Γιάννης Παλαμίδας

ΣΤΟ ΠΛΕΥΡΟ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΤΟΥ ΔΙΦΩΝΟΥ: ΦΟΙΒΟΣ ΔΕΛΗΒΟΡΙΑΣ

Δεν ξέρω αν συμφωνώ με την διαμαρτυρία προς τον Όμιλο. Αν αυτός θεωρεί δίκαιη - και απαραίτητη για την επιβίωσή του - την συνέχιση της υψηλής μισθοδότησης των μεγαλοδημοσιογράφων του Alter (ξέρετε, αυτών που διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους καθημερινά για την κρίση), εγώ προσωπικά ντρέπομαι να ανήκω σ’αυτούς που του δίνουν πολιτιστικό άλλοθι. Θεωρώ απαράδεκτη και εξευτελιστική – για τον ίδιο πρωτίστως - την οικονομική του συμπεριφορά προς τους συντάκτες του «Διφώνου», θεωρώ όμως πως το περιοδικό, οι συνεργάτες του και ο μουσικός κόσμος που εκφράζει είναι εκ διαμέτρου αντίθετοι με το γούστο και τις πρακτικές τέτοιων Ελλήνων «πολιτών Κέιν» και πως θα έπρεπε να αδράξουν την ευκαιρία και να σκεφτούν αν και πώς θα μπορούσαν να συνεχίσουν ανεξάρτητα. Αν σε κάτι τέτοιο δεν θα έχουν την βοήθεια όλων μας, τότε μάλλον δεν μας αξίζει μουσικός Τύπος. Ή, μάλλον, - για να το πω ακριβέστερα - εμείς δεν είμαστε άξιοι να γράφεται ο,τιδήποτε για μας.
κκκ

Φοίβος Δεληβοριάς

ΣΤΟ ΠΛΕΥΡΟ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΤΟΥ ΔΙΦΩΝΟΥ: ΔΑΝΑΗ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΥ

Δηλώνω τη συμπαράστασή μου στους εργαζόμενους του Διφώνου και θα είμαι δίπλα σας σε όποια προσπάθεια κάνετε να βρείτε – ή να δημιουργήσετε – το δίκαιό σας. Θα έκανα το ίδιο ακόμα κι αν στο περιοδικό δεν είχε γραφτεί το όνομά μου ούτε μία φορά.
Αυτό που συμβαίνει σήμερα σε σας συνέβη χθες στο διπλανό σας και θα συμβεί αύριο και σε άλλους εργαζόμενους, γιατί στο στόχαστρο βρίσκεται η ίδια η εργασία.
Οι λέξεις συνταγματική εκτροπή, χούντα, κατοχή, που εδώ και κάποιον καιρό ακούγονται στη δημόσια σφαίρα δεν είναι υπερβολικά σχήματα λόγου, αλλά απόπειρες έκφρασης μιας βίας που είναι πιο ζοφερή από ό,τι έχουμε δει ως τώρα και δυστυχώς τη χρονιά που πέρασε δεν είδαμε ούτε το ένα δέκατο από ό,τι μας επιφυλάσσει το σκηνικό που στήνεται. Ο πολιτισμένος δυνάστης αντί να σκοτώνει αμάχους με βόμβες, κρίνει ότι είναι «κομψότερο» να πάνε από εξαθλίωση.
Δεν είστε μόνοι σας, κι αν δεν δράσετε μαζί με και υπέρ όλων όσων πλήττονται, δυστυχώς δεν θα καταφέρετε και πολλά.
Η δουλειά που το ΔΝΤ πληρώνεται για να κάνει στη χώρα μας – και που έχει ήδη κάνει σε πολλές άλλες χώρες – είναι μια βίαιη αναδιανομή, ώστε απέναντι στο μεγάλο κεφάλαιο να υπάρχουν μόνο σκλάβοι χωρίς δικαιώματα και χωρίς φωνή. Εκτός, όμως, από τη μεσαία τάξη που πρέπει να πάψει να υπάρχει, έχει πάψει να υπάρχει και μέση οδός.
Σας προτείνω να καταλάβετε τόσο το περιοδικό όσο και το σταθμό Δίφωνο 96.6, και μαζί με άλλους απολυμένους από το χώρο του τύπου να δημιουργήσετε μια εστία αντίστασης – θα βρείτε πολύ κόσμο, ανώνυμο και επώνυμο, δίπλα σας.
Είναι καιρός να αναρωτηθούμε όλοι τι υπηρεσίες προσφέρουμε και σε ποιον. Ο όμιλος Γιαννίκου κατέχει το 80% της εγχώριας μουσικής βιομηχανίας και ταυτόχρονα έχει ίδια μέσα διαμεσολάβησης – διαφήμισης (άσπρης, μαύρης, κίτρινης, γκρίζας και πάει λέγοντας). Αν αυτό δεν είναι αθέμιτο και στρεβλό, πρέπει όλοι να ξαναπάμε για απολυτήριο δημοτικού. Έχει ακουστεί πως όταν αγόρασε τη Lyra το όραμά του ήταν να πουλάει το Χατζιδάκι και την Πάνια στον ίδιο πάγκο. Κι αν δεν το είπε, σίγουρα το έκανε. Πρόκειται για ένα άθλιο επίδοξο μονοπώλιο που ήδη δε φημίζεται για το σεβασμό που δείχνει ούτε στους ανθρώπους που εργάζονται για αυτόν, ούτε στους καλλιτέχνες (εκτός αν διανύουν τη φάση της κότας που γεννάει τα χρυσά αυγά). Στο Δίφωνο του Γιαννίκου είστε – άθελά σας – το ποιοτικό άλλοθι και ο Δούρειος Ίππος μιας μηχανής που σκοπό έχει να κάψει τον πολιτισμό τον ίδιο, να ξαναγράψει παραποιημένη την ιστορία του ελληνικού τραγουδιού, να τοποθετήσει καρκινογόνα ζουζούνια ακόμα και σε εγκεφάλους μωρών.
Οργανωθείτε και πάρτε το περιοδικό, πάρτε το σταθμό και βγάλτε τον από την κονσέρβα. Μη ζητάτε δηλώσεις συμπαράστασης, απαιτήστε πράξεις. Δόξα τω Θεώ υπάρχουν πολλοί καλλιτέχνες που εκτός από αριστερές ευαισθησίες έχουν και συμβόλαια με το Γιαννίκο και μπορούν να ασκήσουν πίεση ώστε να λάβετε τα δεδουλευμένα σας και να αποζημιωθείτε, αλλά κυρίως να επανακτήσετε το νόημα της εργασίας σας.

Στη διάθεσή σας,
Δανάη Παναγιωτοπούλου

ΣΤΟ ΠΛΕΥΡΟ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΤΟΥ ΔΙΦΩΝΟΥ: ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΘΕΟΧΑΡΙΔΗΣ

Έπρεπε να το περιμένουμε! Το κακό φαινόταν νά 'ρχεται, κοιτώντας τη μεγάλη απόσταση από το πρώτο τεύχος με εξώφυλλο τον Νίκο Παπάζογλου μέχρι το προτελευταίο με εξώφυλλο τους Onirama. Τα κακά μαντάτα είχαν ήδη έρθει από τον Απρίλιο του 2010 όταν στο εξώφυλλο είδαμε τον Μιχάλη Χατζηγιάννη - αν κάποιος ήθελε να μάθει για τον Χατζηγιάννη και τους Onirama, ας αγόραζε μια Μανίνα, μια Σούπερ Κατερίνα, ένα Ciao, βρε αδερφέ. Δεν ήταν βέβαια η πρώτη φορά που το περιοδικό λοξοδρομούσε, αλλά πάντα φαινόταν να βρίσκει κάπως τον δρόμο του. Τώρα όμως δεν είναι η στιγμή για απόδοση ευθυνών και ειλικρινά ούτε ειν' αυτή η πρόθεση μου. Είναι η στιγμή, όμως, δραστηριοποίησης των απολυμένων εργαζομένων που με βρίσκουν στο πλευρό τους. Ας γίνει το τέλος αυτού του περιοδικού, η αρχή ενός άλλου, μέσα από την αυτοοργάνωση και αυτοδιαχείρηση.
κκκ
Παντελής Θεοχαρίδης

ΣΤΟ ΠΛΕΥΡΟ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΤΟΥ ΔΙΦΩΝΟΥ: ΣΤΑΘΗΣ ΔΡΟΓΩΣΗΣ

Για αρχή θα ήθελα να εκφράσω τη συμπαράσταση μου στους εργαζόμενους του περιοδικού που μένουν άνεργοι. Και μετά, την αγανάκτηση μου για το κλείσιμο του Διφώνου. Δε θέλω να μιλήσω για το πόσο σπουδαίο περιοδικό είναι, για την ιστορία του, για τους εξαιρετικούς συντάκτες του. Νομίζω ότι μπορεί να ξαναβγεί. Και προτείνω να κάνουμε όλοι οι καλλιτέχνες που στήριξε το περιοδικό μια μεγάλη συναυλία για οικονομική στήριξη των άνεργων πια συντακτών. Και μια προσπάθεια να εκδώσουμε ξανά το δίφωνο σε αυτοοργανωμένη βάση. Ρομαντικό ακούγεται, αλλά νομίζω γίνεται. Κουράγιο παιδιά! Στη διάθεση σας για όλα.
kkk
Στάθης Δρογώσης