Δευτέρα 31 Δεκεμβρίου 2007

2007- ΤΙ ΗΤΑΝ ΤΕΛΙΚΑ;

Όσες προσπάθειες έκανα να σκεφτώ ένα πρωτότυπο, αποχαιρετιστήριο για το 2007, post ναυάγησαν...Επομένως, ας καταθέσω τη συνηθισμένη σκέψη που με κυριεύει τέτοιες μέρες πάντα: και για τη χρονιά που σε λίγες ώρες μας αφήνει, νιώθω πώς το μόνο πράγμα που κατάφερα στη ζωή μου είναι να γίνω 33 ετών...
ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ

Κυριακή 30 Δεκεμβρίου 2007

ΤΟΠ- 10 ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑΣ 2007- Νο 10- ΧΕΙΜΕΡΙΝΟΙ ΚΟΛΥΜΒΗΤΕΣ "ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΣΟΥ"


Νο 10- ΧΕΙΜΕΡΙΝΟΙ ΚΟΛΥΜΒΗΤΕΣ- ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΣΟΥ (LYRA)
Το Πέρασμα σου δεν είναι τυχαίος τίτλος για το νέο άλμπουμ των Χειμερινών Κολυμβητών. Έτσι λέγεται το ποίημα του Κώστα Βάρναλη που πρώτος μελοποίησε ο Γιάννης Σπανός στην Τρίτη Ανθολογία, που επέλεξε τώρα να μελοποιήσει και ο Αργύρης Μπακιρτζής και που εντάχθηκε μέσα σε έναν από τους πιο «λογοτεχνίζοντες» σύγχρονους δίσκους μετά τη Μουσική Δωματίων της Σαβίνας Γιαννάτου. Φιλόδοξο εγχείρημα με την έννοια ότι έχουμε 21 ποιήματα από τον Γιώργο Σεφέρη και τον Οδυσσέα Ελύτη μέχρι τον Σαίξπηρ και τον Ναζίμ Χικμέτ, μελοποιημένα όλα στο οικείο πια μουσικό ύφος των Χειμερινών Κολυμβητών με τον χαρακτηριστικό λαϊκό κανταδόρικο ήχο τους. Νομίζω όμως πως παρά τον όποιο στόμφο μοιραία μεταφέρουν τόσες πολλές συγκεντρωμένες μελοποιήσεις, πρόκειται για ένα από τα πιο ευπρόσιτα, ακόμη και «ραδιοφωνικά» άλμπουμ του συγκροτήματος από τη βόρεια Ελλάδα. Εν αντιθέσει, ας πούμε, με την προηγούμενη Μαστοράντζα του Ερντεμπίλ τους, που επιχειρούσε μια αφηγηματική πατριδογνωσία στα Βαλκάνια με κάπως στριφνό τρόπο. Μια ενδεχόμενη – και την ευχόμαστε – καλλιτεχνική και εμπορική επιτυχία του καινούργιου δίσκου δεν έγκειται τόσο στην ταιριαστή συμμετοχή της Ελευθερίας Αρβανιτάκη, της οποίας η φωνή σμίγει μ’ εκείνη τουΜπακιρτζή σε τρία κομμάτια. Προσωπικά θα ξεχώριζα το Σαν εξομολόγηση, από τα αγαπημένα ποιήματα του Γιάννη Βαρβέρη και το μοναδικό σε μουσική του Χάρη Παπαδόπουλου, μπουζουξή της παρέας. Ακόμη και τα λυρικά ποιήματα του Σαίξπηρ με ήχο μπουζουκιού και την, έξω από κάθε αγγλοσαξονική αίσθηση, φωνή – ερμηνεία του Μπακιρτζή έχουν πραγματικά το ενδιαφέρον τους. Η πιο ολοκληρωμένη όμως σύνθεση του δίσκου είναι η δεκάλεπτη μελοποίηση στον σπουδαίο Ερωτικό Λόγο του Σεφέρη με τη σύμπραξη της Χορωδίας Δήμου Γλυκών Νερών, όπου παραδόξως έχει αποφευχθεί κάθε ενδεχόμενη πομπώδης μουσική αφήγηση, αλλά και που φανερώνει επίσης τις δηλωμένες από μέρους του Μπακιρτζή θεοδωρακικές καταβολές του.
* Όπως έχω ξαναπεί, τούτο το blog έχει τις εμμονές του...πιθανότατα να μην είχα συμπεριλάβει στο ΤΟΠ- 10 το άλμπουμ των Χειμερινών Κολυμβητών, εάν δεν υπήρχε η μελοποίηση στο ποίημα του Γιάννη Βαρβέρη. Είχα αναρτήσει, για βαθιά υποκειμενικούς λόγους, το ποίημα σε παλιότερο post. Λίγες μέρες αργότερα κι ενώ περίμενα άλλο πράγμα, ήρθε στα χέρια μου το cd αυτό. Κι επειδή, γενικώς τη βρίσκω με τα ποιήματα, όσο και αποτάσσομαι κάθε μεταφυσική διάθεση, δε βρίσκω λόγο να μη θεωρώ ιδιαίτερη την καινούργια δουλειά του συμπαθούς Αργύρη Μπακιρτζή και της, αυστηρά καλλιτεχνικής, παρέας του!Αξίζει!

Σάββατο 29 Δεκεμβρίου 2007

Η ΕΡΜΗΝΕΥΤΡΙΑ ΑΛΙΚΗ ΚΑΓΙΑΛΟΓΛΟΥ ΣΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ 105,5


Το 2007 θα κλείσει ραδιοφωνικά για μένα με την Αλίκη Καγιαλόγλου. Η σημαντική τραγουδίστρια θα είναι καλεσμένη της εκπομπής μου Στο Κόκκινο 105,5 www.left.gr αύριο, Κυριακή 30 Δεκεμβρίου, την ίδια πάντα ώρα (20.30- 22.00). Ευκαιρία να ακούσετε- όσοι τέλος πάντων ακούσετε- την καινούργια δουλειά της πάνω στα πορτογαλικά fados και την ποίηση του Fernando Pessoa, που σας έχω κάνει πλύση εγκεφάλου απ' αυτό εδώ το blog. Μεταξύ άλλων θα ακουστούν και η Μπαλάντα ενός τρελού (Balada para un loco) του Astor Piazzolla σε ζωντανή ηχογράφηση από τον Σείριο του Χατζιδάκι, όπως και τραγούδια από την πορεία της Καγιαλόγλου στα μουσικά μας δρώμενα (Μ. Θεοδωράκης, Μ. Χατζιδάκις, Μ. Χριστοδουλίδης, Α. Μπαλτάς, παραδοσιακά Ισπανίας, αθηναϊκές καντάδες, A. Piazzolla κ.α.)

Παρασκευή 28 Δεκεμβρίου 2007

ΤΟΠ- 10 ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑΣ 2007- Νο 9- ΠΑΝΟΣ ΜΟΥΖΟΥΡΑΚΗΣ "ΜΑΝΤΕΨΕ ΠΟΙΟΣ"


Νο 9- ΠΑΝΟΣ ΜΟΥΖΟΥΡΑΚΗΣ- ΜΑΝΤΕΨΕ ΠΟΙΟΣ (LYRA)
Ο Πάνος Μουζουράκης εμφανίστηκε στη δισκογραφία στις αρχές του 2007 με τον πρώτο προσωπικό του δίσκο που έφερε την υπογραφή της Ντόρας Ρίζου, της υπευθύνου ακόμη τότε της Lyra: δηλαδή, εκτός από τις συνθέσεις του ίδιου του Μουζουράκη, τραγούδια έγραψαν ο Δημήτρης Κοτάκος, ο Κώστας Παρίσης του στούντιο PRAXIS και ο Γιώργος Κατσάνος της Ομαδικής Απόδρασης- σταθεροί συνεργάτες όλοι τους της Lyra. Επιπλέον, διάχυτος ήταν κι ένας αέρας Θεσσαλονίκης στο άλμπουμ, παρ' όλο που πραγματώθηκε εξ ολοκλήρου στην πρωτεύουσα: στίχοι του Τάκη Σιμώτα, αναφορές στον Ντίνο Χριστιανόπουλο και επιμέλεια στο πρώιμο στάδιο όλου του υλικού από τον Διονύση Σαββόπουλο. Είναι πρώτη φορά που αξιολογώ ένα δισκογραφικό προϊόν, λαμβάνοντας υπ' όψη περισσότερο την προσωπικότητα του καλλιτέχνη, παρά την ίδια τη δουλειά του. Κατά τη γνώμη μου, λοιπόν, αν κάποιοι αναρωτιούνται πού πήγαν οι παλιοί κωμικοί και σήμερα κανείς δεν υπάρχει να συνεχίσει στο δρόμο των Ιερών Τεράτων της Κωμωδίας, θα τους έλεγα ότι ο Μουζουράκης είναι εδώ, αντάξιος συνεχιστής του έργου όλων αυτών σε πολλά επίπεδα. Φωνητικά, υποκριτικά, συνθετικά, στιχουργικά και, κυρίως, σκηνικά. Όποιος τον έχει δει να οργώνει το stage παίζοντας με τις εκφράσεις του προσώπου του, αλλάζοντας κυριολεκτικά αόρατες μάσκες και να ερμηνεύει στυλιζαρισμένα με τη μπάσα soul φωνή του, αντιλαμβάνεται πως ο νεαρός καλλιτέχνης δεν είναι καθόλου τυχαία περίπτωση. Ο Μουζουράκης τραγούδησε πρόσφατα κι αυτός στο Κύτταρο, συμμετέχοντας σε μια συναυλία διαμαρτυρίας μαζί με την Κωχ, τον Χαλβατζή, τα Μακρινά Ξαδέρφια κι άλλους πολλούς του μετιέ του, που λένε. Παραδέχομαι ότι ήμουν λίγο προκατειλημμένος απέναντι σ' αυτό που κάνει, παρ' όλο που του είχα ήδη αφιερώσει μια ολόκληρη εκπομπή στο Κόκκινο και κατά την οποία είχαν σπάσει τα τηλέφωνα από ακροατές όλων των ηλικιών. Δε θεωρούσα ότι θα βρεθεί συνομήλικας μου καλλιτέχνης που θα μπορέσει να με κάνει να γελάσω. Με τίποτα! Κι όμως, δεν έχω πρόβλημα να πω ό,τι ξεκαρδίστηκα κυριολεκτικά, ακούγοντας τον να φτιάχνει αυτοσχέδια στιχάκια της στιγμής σε ένα τραγούδι του, που έσπαγε τη σοβαροφάνεια του event, στο οποίο είχε κληθεί να συμμετάσχει. Ήταν επίσης ότι, ο καημένος, βγήκε προτελευταίος στη σκηνή κι από κάτω είχαν μείνει ούτε 25 άτομα κι όμως αυτός πήρε φόρα και δημιούργησε τέτοια ατμόσφαιρα, ώστε όλοι να ρωτάνε δυνατά πλέον: που ήταν κρυμμένο αυτό το φρούτο τόσον καιρό; Εκτιμώ και για έναν ακόμη λόγο τον Πάνο: γιατί ενώ πρόκειται για ένα, αντικειμενικά όμορφο, νέο παιδί με τα κοριτσάκια να' χουν αρχίσει ήδη τις ουρές στα live του, αυτός δε διστάζει να τσαλακώσει την εικόνα του και να γίνεται κάθε φορά ένας γελωτοποιός, ένας αυθεντικός Καραγκιόζης με την παραδοσιακή και καθόλου βέβαια την κοινόχρηστη έννοια του ονόματος αυτού. Ας πάμε τώρα στο δίσκο του. Το Μάντεψε ποιός ξεχώρισε αμέσως από τις υπόλοιπες δουλειές των εγχώριων τραγουδοποιών μας, ακριβώς για τον σημαντικό λόγο ό,τι ο δημιουργός του δεν έμοιαζε κλώνος κανενός άλλου καθιερωμένου συναδέρφου του. Ούτε δηλαδή pop με την, κάπως φεϊμστορίστικη πια, διάσταση της "σχολής Φάμελλου", ας πούμε, ούτε rock, με την ερμητικά κλειστή υπόσταση του, αλλά ούτε και οπαδός της σύγχρονης αργόσχολης άποψης "να τα πούμε, να τα πιούμε και άγιος ο θεός". Μια απόλυτη ισορροπία χιουμοριστικών εξάρσεων (κορυφαία στιγμή η διασκευή του στο παλιό καλό Αστείο του προκατόχου του, Βασίλη Νικολαϊδη, που εδώ έγινε Το σαλάμι), μια παλαβιάρικη και άκρως ανατρεπτική Audition στον Διονύση Σαββόπουλο, σημερινό εκφραστή του mainstream- θα ισχυριζόταν κανείς, ένα αυτοβιογραφικό τραγούδι με τίτλο Το ποντίκι του Βορρά, αλλά και χαμηλότονες αισθαντικές μπαλάντες σαν το Τώρα αυτό πως να στο πω που κλείνει το cd. Ενδεχομένως, ο δίσκος του Μουζουράκη κάπου να αδικήθηκε από πλευράς ενορχήστρωσης με τη βεβιασμένη αντίληψη να χωρέσουν όλα τα μουσικά ύφη, όλοι οι ήχοι, σε ένα μόνο άλμπουμ με 14 κομμάτια: και rock και hip- hop και ολίγη από jazz και funky και soul κλπ. Τα προαναφερόμενα όμως στοιχεία συνιστούν σε γενικές γραμμές έναν δίσκο ευχάριστο, κόντρα στην επικρατούσα μιζέρια του έντεχνου, με μια διάθεση νεανικής τρέλας, αυθορμητισμού, ακόμη και ενός χαριτωμένου κωλοπαιδισμού, αν θέλετε. Και κάτι ακόμα: τα περισσότερα τραγούδια του Μάντεψε ποιός, έχουν τη δυναμική να σταθούν με μία κιθάρα μόνο, γεγονός που απ' τη μια κοντράρει την υπερφορτωμένη ενορχηστρωτική γραμμή που υιοθετήθηκε κι απ' την άλλη όμως φανερώνει ένα γνήσιο καλλιτεχνικό έργο.

ΤΟΠ- 10 ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑΣ 2007- Νο 8- Κ. ΒΗΤΑ "ΑΡΓΟΣ"


Νο 8- Κ. ΒΗΤΑ- ΑΡΓΟΣ (LYRA)
Παρ' ότι το προηγούμενο άλμπουμ του Κ. Βήτα με τίτλο 2 από την ομώνυμη παράσταση του Δημήτρη Παπαϊωάννου και χρυσό έγινε και θετικές κριτικές απέσπασε, προσωπικά δύσκολα θα το αποσυνέδεα ως ακρόαμα από το θέαμα. Και μιλάμε για το πιο πολυσυζητημένο θέαμα της περασμένης σαιζόν. Γι' αυτό και θεωρώ ότι ο πρόσφατος δίσκος του, το διπλό cd Άργος, που δεν τα πήγε και πολύ καλά από κριτικές, αξίζει να ξεχωρίσει μέσα στο σύνολο της ετήσιας δισκογραφικής παραγωγής για ένα και μόνο λόγο: επειδή ο πιο επιτυχημένος ηλεκτρονικός παραγωγός- συνθέτης της Ελλάδας συνεχίζει να μας τροφοδοτεί πότε με μπαλάντες και πότε με ρυθμικά κομμάτια, τα οποία απαρτίζουν το απόλυτο αστικό σάουντρακ σύγχρονων μοναχικών υπάρξεων. Αναλυτική παρουσίαση του έργου του Κ. Βήτα μπορείτε να βρείτε στο post της 17ης Νοεμβρίου.

ΕΚ ΤΗΣ ΠΕΝΑΣ ΤΟΥ Φωσκόλου ΠΡΟΚΥΠΤΟΥΝ ΣΗΡΙΑΛ ΤΟΥ κώλου...

Πάει κι αυτό, τετέλεσται! Το έπος του Βυζαντινού αυτοκράτορα της Δυναστείας του ΑΝΤ-1, της ΕΛ.ΑΣ και του Γ.Ε.ΕΘ.Α, Φωσκόλου Νικολάου, έλαβε τέλος μετά από 15 συναπτά έτη! Ομολογώ ότι το είχα δει κι εγώ μια- δυο φορές κι αιτία ήταν η δήλωση του Μίκη Θεοδωράκη, σύμφωνα με την οποία η "Λάμψη" ήταν μια σύγχρονη, στα πρότυπα των αρχαιοελληνικών, τραγωδία. Είδες άμα είναι σημαντικός ο άνθρωπος που δίνει συνέντευξη, πόση δύναμη έχει ο λόγος του; Τι άλλο να πει κανείς...αρκετά πρωτύτερα, ενόσω το εν λόγω σήριαλ βρισκόταν στο ξεκίνημα του, βρισκόμουν κι εγώ με συμφοιτητές στο, παραπλεύρως της σχολής κιν/φου, καφενείο, τσακίζοντας το κονιάκ και περιμένοντας την άφιξη του καθηγητή μας, σκηνοθέτη Δήμου Θέου. Άνοιξε την πόρτα και ως αργοπορημένος, για να σπάσει την υποψία δυσαρέσκειας εκ μέρους μας, ρώτησε ο Θέος: "τι βλέπετε;""Την Λάμψη" του απάντησε ένας με κατασκευασμένο περισπούδαστο ύφος."Του Κιούμπρικ;" ξαναρώτησε τότε με απόλυτα φυσικό ύφος κι έπεσε το γέλιο της αρκούδας! Τις λίγες, λοιπόν, φορές που έτυχε να δω τη "Λάμψη", ξαναλέω, του Φωσκόλου και ουχί του μακαρίτη, με πιάσανε τα διαόλια μου. Αφενός γιατί όλοι οι βιαστές, οι δολοφόνοι και οι απεχθείς εγκληματίες, κατά τον δημιουργό, κατάγονταν από το Κερατσίνι ή τη Δραπετσώνα και αφετέρου, επειδή όλοι διέθεταν και λημέρι στα Ταμπούρια! Στα μέρη μου, δηλαδή. Μα, καλά, έτσι στον αέρα έγραφε αυτός ο άνθρωπος και θεωρείται και μέγας σεναριογράφος; έχει πάει ποτέ του έστω μια βόλτα από τις προσφυγικές συνοικίες των Ταμπουρίων να δει εργατόφατσες με το χαμόγελο στα χείλη και πάντα πρόθυμες να σε εξυπηρετήσουν στο οτιδήποτε; δεν έχω ξαναδεί δεξιότερη προσέγγιση εν είδη μυθοπλασίας τηλεοπτικού φτηνιάρικου σήριαλ...την άλλη, τη δεύτερη και πιθανότατα τελευταία φορά που είδα επεισόδιο της "Λάμψης", ήμουν μαζί με τη μητέρα μου. Υποτίθεται ότι ο αδερφός του Γιάγκου Δράκου θα παντρευόταν κάποια. Θυμάμαι σαν και τώρα τη στιχομυθία:
- Ξέρεις, Γιάγκο, αποφάσισα να παντρευτώ!
- και διάλεξες την 28η Οκτωβρίου;
- ε, ναι λοιπόν, το ξέρεις πως υπάρχουν και στιγμές προσωπικής παλιγγενεσίας!
Έμεινα μαλάκας! Τι είπε ο άνθρωπος, αναρωτήθηκα και σκοτείνιασα μέσα μου.Γυρνώντας, βλέπω τη μανούλα μου να με κοιτάει όλο απορία, να παίρνει όσο θάρρος της είχε απομείνει μετά από τέτοια βαθυστόχαστη ατάκα και να με ρωτάει αργά- αργά: βρε παιδί μου, μπορείς να μου εξηγήσεις τι ήθελε να πει αυτός τώρα; Μαλακίες, ρε μάνα, να περνάει η ώρα της απάντησα κι εγώ...θυμάμαι, τέλος, ότι την ίδια εκείνη μέρα ένιωσα την ανάγκη να μπω και να σαπίσω σε έναν κινηματογράφο, ακόμη κι αν έπαιζε τη χειρότερη αμερικανιά προς πλατιά κατανάλωση. Πόσο δίκιο είχαν και έχουν οι κινηματογραφιστές όταν υποστηρίζουν ό,τι ακόμη και η χειρότερη μικρού μήκους ταινία ισοδυναμεί με το καλύτερο σήριαλ! Στην πυρά, στην πυρά! Η φωτιά ακόμη καπνίζει και θα αναζωπυρώνεται όσο η TV μας θεωρεί και μας θέλει χαϊβάνια του συναφιού της, μέσω ειδησεογραφίας της ξεφτίλας, "μουσικών" και λοιπών τηλε- Ακαδημιών και, προσβλητικών για τον κοινό νου, "ψυχαγωγικών" σήριαλ.
* Μήπως η ανάρτηση αυτή έπρεπε να' χει γίνει καμιά δεκαριά χρόνια πριν;

Πέμπτη 27 Δεκεμβρίου 2007

ΤΟΠ- 10 ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑΣ 2007- Νο 7- MARIA FARANTOURI SINGS GEORGE GERSHWIN


No 7- MARIA FARANTOURI SINGS GEORGE GERSHWIN (LEGEND)
Ο απογαλακτισμός κατά κάποιο τρόπο της Μαρίας Φαραντούρη από τον Μίκη Θεοδωράκη στην πλήρη ωριμότητα της και ενώ μέσα στο 2007 τιμήθηκε με χρυσό δίσκο για τον κύκλο Οδύσσεια, πάλι του Θεοδωράκη σε ποίηση Κώστα Καρτελιά. Εδώ, με τη σύμπραξη της Ορχήστρας των Χρωμάτων υπό τη δ/νση του Μίλτου Λογιάδη, ηχογράφησε κλασικά τραγούδια του George Gershwin, σε blues και jazz ύφος, απόλυτα ταιριαστό με τη μοναδική χροιά της φωνής της. Κάτι που περίμεναν πολλοί φαν της, εντός και εκτός Ελλάδας! Για αναλυτική παρουσίαση του έργου, ανατρέξτε επίσης στο post της 2ας Δεκεμβρίου.

ΤΟΠ- 10 ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑΣ 2007- Νο 6- Η ΑΛΙΚΗ ΚΑΓΙΑΛΟΓΛΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΑ FADOS ΚΑΙ ΔΙΑΒΑΖΕΙ ΤΗΝ ΘΑΛΑΣΣΙΝΗ ΩΔΗ ΤΟΥ FERNANDO PESSOA


Νο 6- Η ΑΛΙΚΗ ΚΑΓΙΑΛΟΓΛΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΑ FADOS ΚΑΙ ΔΙΑΒΑΖΕΙ ΤΗΝ ΘΑΛΑΣΣΙΝΗ ΩΔΗ ΤΟΥ FERNANDO PESSOA (ΣΥΝ ΑΘΗΝΑ ΚΑΙ ΧΕΙΡΑ ΚΙΝΕΙ/ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΠΑΡΑΓΩΓΗ)
Εγκεκριμένο από φίλο Πορτογάλο που του έστειλα τραγούδια σε ΜΡ3 μέσω e-mail! Η Ελληνίδα Αλίκη Καγιαλόγλου αναδεικνύεται σε ιδανική ερμηνεύτρια πορτογαλικών λαϊκών fados, ενώ τάσσει και τα υποκριτικά της προσόντα στην υπηρεσία της ποίησης του "Καβάφη της Πορτογαλίας", Fernando Pessoa! Για αναλυτική δισκοκριτική ανατρέξτε στο post της 4ης Δεκεμβρίου κι εγώ ας προσθέσω απλά ό,τι κάθε Τετάρτη μέχρι και την πρώτη εβδομάδα του Ιανουαρίου η Καγιαλόγλου θα παρουσιάζει τη συγκεκριμένη δουλειά της στο θέατρο Τόπος Αλλού με τη συνοδεία του Μιχάλη Σουρβίνου στην κιθάρα.

Τετάρτη 26 Δεκεμβρίου 2007

ΤΑ ΑΛΛΑ ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΤΩΝ ΕΞΑΡΧΕΙΩΝ...

Πολύ μου αρέσουν τα Εξάρχεια. Τα πρωτογνώρισα το 1990, όταν, έχοντας παλαβώσει τον καθηγητή των ιδιαίτερων στα μαθηματικά με την ασχετοσύνη μου, με πήρε να με πάει για καφέ στη freak- ακόμη τότε- πλατεία τους. Είχαν περάσει μόνο δύο χρόνια από την αυτοκτονία του Νικόλα Άσιμου- συμβόλου της περιοχής και τα γύρω rock κλαμπάκια περνούσαν την περίοδο της εισόδου στην παρακμή του σήμερα. Κάποτε, δεν πάνε πολλά χρόνια, την είχα αράξει για έναν πολύωρο καφέ ως γνωστός αργόσχολος και έτυχε να πέσω σε ένα μπουκάρισμα από πάνκηδες. Ένας απ' αυτούς είχε τα μαλλιά του όρθια χωρισμένα σε λουρίδες, βαμμένα χρυσόξανθα μάλιστα. Κι έτσι όπως ερχότανε από πάνω, στη γωνία του "Διπλό καφέ", ανάμεσα από πλήθος κόσμου και διερχόμενα αυτοκίνητα, τον πέρασαγια...εξαπτέρυγο!Νόμισα εν ολίγοις ό,τι επρόκειτο για καμιά μεσημεριάτικη λιτανεία!Γελούσα μόνος μου σκεπτόμενος ότι εάν το συγκεκριμένο πανκιό είχε βάψει τα μαλλιά του πράσινα θα μπορούσα κάλλιστα να τον περάσω για το logo του...ΠΑΣΟΚ. Συμβαίνουν κι αυτά!Ας επιστρέψω στην αποψινή βόλτα. Μου αρέσουν, ξαναλέω, τα Εξάρχεια διότι είναι το μοναδικό μέρος στην Αθήνα που μυρίζει ακόμη τόσο έντονα φοιτητική ζωή. Είναι και το Πολυτεχνείο που βρίσκεται λίγα μέτρα παρακάτω, όπως είναι και τα δεκάδες μικρά μπαράκια, στα οποία κάποτε μεγαλούργησαν γνωστοί κι αγαπημένοι περιθωριακοί και όχι μόνο καλλιτέχνες. Από ποιητές και ηθοποιούς μέχρι σκηνοθέτες και εικαστικούς. Πολύ χαίρομαι όταν καμιά φορά συναντάω τον παλιό καθηγητή μου, Φαίδωνα Πατρικαλάκι, στον πεζόδρομο του VOX κι ανταλλάσσουμε δυο κουβέντες στο πόδι. Γουστάρω ακόμη την ταβέρνα Πειναλέοντας του Δήμου του Αβδελιώδη με τα φαγητά στην τάβλα, αλλά και τον Ερωδιό στην Καλλιδρομίου, όπου βλέπομαι συχνά με τα μέλη του συγκροτήματος Magic de Spell ή και τον, βέρο Εξαρχειώτη, Χρήστο Θηβαίο. Εκείνο όμως που μου αρέσει πιο πολύ στα, κακώς ανακαινισμένα, Εξάρχεια είναι οι τοίχοι τους! Μπορείς να δεις τα πάντα σ' αυτούς, από τα αναρχικά συνθήματα (ορισμένα, πανέξυπνα όπως το BAR-έθηκα) μέχρι τις αφισοκολλημένες επαναστατικές μπροσούρες (ορισμένες, αφελείς). Πού ειν' εκείνα τα χρόνια μεσ' στην αυθεντική φλόγα της επανάστασης, όπου, όπως μου διηγούταν μεσήλικας φίλος σκηνοθέτης, κάποτε ο Δήμος Θέος- δάσκαλος μου κι αυτός- είχε αναλάβει τη σύνταξη ενός αντιδραστικού μανιφέστου των Ελλήνων κινηματογραφιστών. Το κείμενο του τελείωνε με ένα τεράστιο ΓΙΑΤΙ;, έλα όμως που είχε ξεχάσει ή μάλλον του' χε φύγει το γράμμα "γιώτα".Αποτέλεσμα ήταν η οργισμένη, υπό τον Θέο, μπροσούρα που' χε μοιραστεί σε όλα τα Εξάρχεια να τελειώνει με ένα επίσης τεράστιο, όσο και απροσδιορίστου προέλευσης...ΓΑΤΙ! Στα σημερινά Εξάρχεια,ακόμη, πέφτεις πάνω σε χειροποίητα αφισάκια από νεανικά punk- rock συγκροτήματα μέχρι αναγγελίες εκδηλώσεων για τα 10 χρόνια από το θάνατο του Κορνήλιου Καστοριάδη, λόγου χάριν ή κάποιες προβολές "ψαγμένων" ταινιών, που θα χαρακτηρίζονταν "κλειστού κύκλου". Μια τέτοια επικείμενη προβολή ξεχώρισα πριν λίγες ώρες κι επειδή πραγματοποιείται αύριο, ίσως κάποιοι να μπορέσετε να πάτε. Σας μεταφέρω κατ' ευθείαν τα αναγραφόμενα απ' την αφίσα:
ΠΕΜΠΤΗ 27 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ, 21.30 (ΑΥΣΤΗΡΑ), ΓΡΑΦΕΙΑ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ ΒΙΒΛΙΟΥ- ΧΑΡΤΟΥ ΑΤΤΙΚΗΣ (ΜΕΣΟΛΟΓΓΙΟΥ 5, ΕΞΑΡΧΕΙΑ, Β΄ΟΡΟΦΟΣ) ΠΡΟΒΟΛΗ ΤΑΙΝΙΑΣ "ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ" ΤΟΥ ΚΡΙΣΤΙΑΝ ΚΑΡΙΟΝ.
ΥΠΟΘΕΣΗ:Μια πραγματική ιστορία συναδέρφωσης Γερμανών, Γάλλων και Σκοτσέζων στρατιωτών. Κατά τη διάρκεια του Α΄Παγκόσμιου Πολέμου, στα γαλλοελβετικά σύνορα του 1914, οι διοικητές των εμπόλεμων πλευρών, συμφωνούν σε προσωρινή ανακωχή με αφορμή τον εορτασμό των χριστουγέννων. Την επόμενη μέρα οι στρατιώτες αρνούνται να συνεχίσουν τον πόλεμο...
ΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΔΙΟΡΓΑΝΩΝΕΙ Η ΟΜΑΔΑ ΣΙΝΕΦΙΛ ΣΥΝΑΔΕΛΦΩΝ

ΤΟΠ- 10 ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑΣ Νο 5- ΓΙΩΡΓΗΣ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ "ΜΗΝ ΑΛΛΑΞΕΙΣ ΠΟΤΕ"


Νο 5- ΓΙΩΡΓΗΣ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ- ΜΗΝ ΑΛΛΑΞΕΙΣ ΠΟΤΕ (LYRA)
Τον δικαιούταν αυτόν το δίσκο ο τραγουδοποιός κι ερμηνευτής Γιώργης Χριστοδούλου ύστερα από το κράξιμο – λίγο άδικα, κατά προσωπική εκτίμηση – για τις απρόβλεπτες διασκευές του στον Καρβέλα και τον Φοίβο, αλλά και το, ολότελα έξω απ’ το δικό μου κόσμο, EuroReVision. Το άλμπουμ Μην αλλάξεις ποτέ έρχεται να κλείσει μια τριλογία που ξεκίνησε με τους Γιαπωνέζικους Κήπους (1998) του Σταύρου Παπασταύρου και συνεχίστηκε με το, πολύ μπροστά για την ελληνική ποπ σκηνή της εποχής, Η αγάπη είναι ένα πορτοκάλι (2001). Κι εδώ έχουμε δώδεκα καλαίσθητα ποπ τραγούδια που υπογράφουν ο Γιώργος Δημητριάδης, ο Παναγιώτης Ασβεστάς (από τη Δεύτερη Ακρόαση της Μικρής Άρκτου), ο Ράκιας (πρώην Κάθοδος των Μυρίων), ο Μάριος Τσικνής, ο Πάνος Δουκουμόπουλος (από την Ορχήστρα του V Γαλαξία), ο Γιώργος Δημόπουλος, η Γαλλίδα Κ. Zeidel και ο ίδιος ο Χριστοδούλου. Στίχους, εκτός από τον Χριστοδούλου, έγραψαν και ο Νίκος Μωραΐτης, ο Ανδρέας Καραγιαννίδης, αλλά και ο Χιλιανός τροβαδούρος Patricio Anabalon, ο οποίος ερμηνεύει στα ισπανικά ντουέτο με τον Γιώργη το El licor de la sed (Το λικέρ της δίψας). Συμμετέχει ακόμη η Σουηδέζα Hanna Hagglund, εναλλακτική καλλιτέχνιδα που διαμένει μόνιμα στη Γαλλία, στο κομμάτι Nouvelle voiture (Καινούργιο αμάξι). Αξίζει να σημειώσουμε πως οι ηχογραφήσεις των τραγουδιών με τον Anabalon και τη Hanna H. άνοιξαν κανονική γέφυρα μεταξύ Αθήνας – Παρισιού – Σαντιάγο! Οι ερμηνευτικές δυνατότητες του Χριστοδούλου είναι γνωστές, τόσο στους δικούς του ποπ φαν, όσο και στους ακροατές του έντεχνου, που τον έμαθαν ως ερμηνευτή από δίσκους, συναυλίες και θεατρικά τραγούδια του Ν. Μαυρουδή, της Αρλέτας, της Ε. Καραΐνδρου και της Ν. Βενετσάνου. Επομένως, τα στοιχεία που κάνουν ξεχωριστή τη δουλειά αυτή είναι πρωτίστως το επίπεδο της παραγωγής. Εξαιρετική συνύπαρξη φυσικών και ηλεκτρονικών οργάνων (από τα credits παρελαύνει ένας μεγάλος αριθμός μουσικών, ασυνήθιστος για ελληνικό δίσκο) με τον ήχο από το bandoneon, το theremin και τα αναλογικά συνθεσάιζερ του Π. Δουκουμόπουλου να χαρακτηρίζει όλο το υλικό. Έπειτα, είναι και ένα ρομαντικό, απόλυτα μοντέρνο αεράκι που πνέει καθ’ όλη τη διάρκεια του άλμπουμ και ειδικά σε μπαλάντες σαν την ομότιτλη, στον ρυθμικό Πειρατή ή στο Μόνο η σκιά σου. Ξεχωρίζουν ακόμη η εναρκτήρια μπόσα νόβα Είσαι αλλού, ειμ’ εδώ μαζί με την Ανδριάνα Μπάμπαλη και τα πιο ηλεκτρισμένα Φιλιά στο κινητό των Γ. Δημητριάδη – Α. Καραγιαννίδη και Θέλω του Μ. Τσικνή. Σε μια περίοδο που οι Έλληνες διεκδικητές του τίτλου "βασιλιάς της ποπ" άρχισαν κι αυτοί να κλαψουρίζουν ως άλλοι…Μάκηδες Χριστοδουλόπουλοι, ο Γιώργης Χριστοδούλου αποδεικνύει και μ’ αυτόν το δίσκο πως υπηρετεί 100% ένα δυτικότροπο ύφος, μοναδικό και ενδεχομένως αγνοημένο μέσα στα καθ’ ημάς μουσικά δρώμενα. Συγχαρητήρια και στον Δημήτρη Παναγιωτακόπουλο
για το φωτογραφικό- εικαστικό μέρος της έκδοσης.

ΤΟΠ- 10 ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑΣ 2007- Νο 4- ΣΑΒΙΝΑ ΓΙΑΝΝΑΤΟΥ "ΜΟΥΣΙΚΗ ΔΩΜΑΤΙΩΝ"


Νο 4- ΣΑΒΙΝΑ ΓΙΑΝΝΑΤΟΥ- ΜΟΥΣΙΚΗ ΔΩΜΑΤΙΩΝ (LYRA)
Δε χρειάζεται να γράψω τίποτα άλλο, αναλυτική παρουσίαση του άλμπουμ μπορείτε να βρείτε στο post της 20ης Νοεμβρίου. Σαν πληροφορία, να πούμε ότι και η Σαβίνα Γιαννάτου με τους μουσικούς της θα παρουσιάσουν τη Μουσική Δωματίων στο ΚΥΤΤΑΡΟ LIVE τις τρεις Τρίτες του Ιανουαρίου (15, 22 και 29/01/ 2008).Τους αυτοσχεδιασμούς της Σαβίνας στη φωνή και του Μιχάλη Σιγανίδη στο κοντραμπάσο θα συνοδεύσουν ολόκληρες sequences από κλασικές βουβές ταινίες του εξπρεσιονιστικού και του πειραματικού κινηματογράφου.

Τρίτη 25 Δεκεμβρίου 2007

ΤΟΠ- 10 ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑΣ 2007- No 3- MIKAEL DELTA "FORBIDDEN POETRY"


No 3- MIKAEL DELTA- FORBIDDEN POETRY (EMI)
Ίσως η καλύτερη δουλειά του πρώην Στέρεο Νόβα τα τελευταία χρόνια! Στην Ελλάδα ακούμε πολύ ξένη ορχηστρική μουσική και ελάχιστη, έως καθόλου, ελληνική. Ο δίσκος λοιπόν του Mikael Delta (Μιχάλης Διαμαντόπουλος) έρχεται να καλύψει ένα μεγάλο κενό, ιδιαίτερα όταν μπορεί να σταθεί επάξια δίπλα σε ανάλογες δουλειές του εξωτερικού. Το όνειρο του Αϊνστάιν, η Ευτυχία, ο Άνθρωπος της Βροχής, η Μαρία, η Έκτη Αίσθηση και άλλα επτά instrumentals συνθέτουν ένα ποιητικών προδιαγραφών ηχητικό παζλ, που ξεχειλίζειαπό λυρισμό και ακριβό συναίσθημα. Αν και ταυτισμένος με την ηλεκτρονική μουσική, ο Μιχάλης Δέλτα μας αποκάλυψε μια διαφορετική πτυχή της συνθετικής του προσωπικότητας με το σάουντρακ της ταινίας Αληθινή ζωή του Πάνου Κούτρα – τρία ανασκευασμένα μουσικά θέματα υπάρχουν κι εδώ, όπως το καταπληκτικό The light of day με το βιολί του Πέτρου Βλάση και το τσέλο του Νίκου Βελιώτη. Η αίσθηση από το άλμπουμ του Μιχάλη Δέλτα με «πήγε» νοερά στην καρδιά της οδού Αθηνάς, στην ανορθόδοξη ταβέρνα του Μουτσάτσου, η οποία λειτουργούσε ως ταΐστρα για άστεγους, πόρνες και τραβεστί- ένα λούμπεν κέντρο ανθρωπιάς μέσα στην απρόσωπη παγερή Αθήνα. Ακούστε το De todo Corazon μια βροχερή μέρα με ανοιχτά παράθυρα κι αν τσακώσετε έναν δύσμοιρο αλλοδαπό να προσπαθεί να ανοίξει το σπίτι σας υπό τους ήχους του Path finding, αφήστε τον να φύγει αθόρυβα – δεν θα σας αποσπάσει και τίποτα σημαντικό. Έξι όμορφες κάρτες, τέλος, σχηματίζουν το ένθετο της Απαγορευμένης Ποίησης του Μιχάλη Δέλτα.

* Η εμφάνιση του Μιχάλη Δέλτα με τη συμμετοχή της Τάνιας Τσανακλίδου και συνόλου εγχόρδων στο πλαίσιο παρουσίασης της Απαγορευμένης Ποίησης στη Ρωμαϊκή Αγορά (30/05) άνετα χαρακτηρίζεται συναυλία της χρονιάς που φεύγει. Κατ' αρχάς γιατί ήταν τσάμπα! Έπειτα ήταν η καινοτομία τού να "δοθεί" ένας τέτοιος σημαντικός χώρος σε μία τόσο διαφορετική και έξω απ' τα τετριμμένα μουσική παράσταση. Τα υπόλοιπα χρεώνονται στη δυναμική της ίδιας της μουσικής του δημιουργού και στα πλήθη του κόσμου που σαν τσαμπιά κρέμονταν από κάθε μεριά και γωνιά γύρω από τη Ρωμαϊκή Αγορά στην Πλάκα.

Δευτέρα 24 Δεκεμβρίου 2007

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ, ΚΑΛΑ, ΑΛΑΦΡΟΪΣΚΙΩΤΑ & ΛΟΞΟΔΡΟΜΗΜΕΝΑ...

...αργία σήμερα, δε δουλεύουμε και ως εκ τούτου η ανάρτηση του ΤΟΠ-10 θα συνεχιστεί από αύριο...

ΤΟΠ- 10 ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑΣ 2007- Νο 2- ΜΑΡΙΑ ΒΟΥΜΒΑΚΗ "ΤΟ ΤΕΡΡΑΙΝ ΤΟΥ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ"


Νο 2- ΜΑΡΙΑ ΒΟΥΜΒΑΚΗ- ΤΟ ΤΕΡΡΑΙΝ ΤΟΥ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ (ΣΕΙΡΙΟΣ)
Με ιδιαίτερη χαρά χαιρετίσαμε στις αρχές του έτους την επιστροφή στη δισκογραφία της Μαρίας Βουμβάκη, ένα από τα πιο ανήσυχα ταλέντα που απέσπασε το πρώτο βραβείο στους Αγώνες Ελληνικού Τραγουδιού Καλαμάτας του Μάνου Χατζιδάκι, πριν από μια 15ετία. Γι’ αυτό και το 1993, ένα χρόνο προτού ο Χατζιδάκις μας αφήσει, την εποχή που ο Σείριος του γινόταν αυτόνομη δισκογραφική στέγη, εκεί είχε κυκλοφορήσει το παρθενικό άλμπουμ της. Σήμερα, με το «Τερραίν του Παραδείσου» (τίτλος δάνειος από την ποίηση του Κώστα Καρυωτάκη), η Βουμβάκη επιστρέφει στον φυσικό καλλιτεχνικό της χώρο, μελοποιώντας δεκατρία σπουδαία ποιήματα δεκατριών εξίσου σπουδαίων Ελλήνων ποιητών: ένα απόσπασμα από τη σεφερική «Στέρνα», το «Κοχύλι» του Οδυσσέα Ελύτη, το έβδομο απόσπασμα από το «Προεόρτιον» του Δ. Π. Παπαδίτσα, τον «Στρατιώτη ποιητή» του Μίλτου Σαχτούρη, την «Τροία» του υπερρεαλιστή Νάνου Βαλαωρίτη, τη «Φαντασία» του Γιάννη Σκαρίμπα, το 15ο απόσπασμα από τη «Μυχιοθήκη» του Νίκου Καρούζου, τα ποιήματα «Συνέντευξις» και «Σεμνότης» της Κικής Δημουλά και της Μαρίας Πολυδούρη αντίστοιχα, τα «Τείχη» του Κ. Π. Καβάφη, το καρυωτακικό «(Όταν κατέβουμε…)» και το «Πέρασμα σου» τουΝίκου Αλέξη Ασλάνογλου. Απ’ όλα αυτά, μόνο η «Τροία» του Νάνου Βαλαωρίτη είχε εκδοθεί στο κοντινό παρελθόν, ενταγμένη στο CD που συνόδευε το τεύχος του λογοτεχνικού περιοδικού «Νέα Συντέλεια», το οποίο διευθύνει ο ίδιος ο Βαλαωρίτης με τον γλωσσοκεντριστή ποιητή Αντρέα Παγουλάτο. Από μουσικής άποψης, η Βουμβάκη περισσότερο έφτιαξε ηλεκτροακουστικές ατμόσφαιρες μέσα στις οποίες μοιάζει να αφηγείται, παρά να τραγουδά με την εφηβική χροιά της φωνής της, το λόγο των ποιητών. Η δουλειά της μοιραία μας παραπέμπει στα «Λεπιδόπτερα» και τις «Μάσκες ηλίου» της Λένας Πλάτωνος, χωρίς αυτό ν’ αποτελεί επ’ ουδενί μομφή. Πόσο μάλλον όταν το «Τερραίν του Παραδείσου» δεν διέπεται από την άκρατη πειραματική διάθεση των συγκεκριμένων δύο δίσκων της Πλάτωνος, αλλά διαθέτει απρόσμενες συνθετικές εξάρσεις από μέρους της Βουμβάκη, υπό το πρίσμα μιας πιο συμβατικής, μα εδώ ίσως και απαραίτητης, έντεχνης τραγουδοποιίας. Αναφερόμαστε κυρίως στο «Κοχύλι» του Ελύτη με το πιάνο της συνθέτριας, τη «Φαντασία» του Σκαρίμπα με το μαντολίνο της Βιβής Γκέκα και «Το πέρασμα σου» του Ασλάνογλου με το όμποε της Χριστίνας Παντελίδου. Συμπράττουν ακόμη ο Διονύσης Βερβιτσιώτης στο βιολί, ο Κάρολος Κουκλάκης στο πολίτικο λαούτο και τον μπαγλαμά, ο Βαγγέλης Παπαγεωργίου στο ακορντεόν μπαγιάν και ο Αριστείδης Χατζησταύρου στις κιθάρες. Ας είναι! Εάν υποθέσουμε ό, τι σκοπός της υγιούς δισκογραφίας είναι να παράγει έργα τέχνης, με άλλες τέσσερις – πέντε δουλειές σαν κι αυτή, θα ήμασταν όλοι ικανοποιημένοι.

* και ένα ευχάριστο νέο: από τους ακριβοθώρητους δημιουργούς σε επίπεδο ζωντανών εμφανίσεων, η Μαρία Βουμβάκη θα εμφανιστεί με τους μουσικούς της στο ΚΥΤΤΑΡΟ LIVE (Ηπείρου 48 & Αχαρνών) την Τετάρτη 12 Μαρτίου του 2008! Χαίρομαι που έβαλα κι εγώ λίγο το χεράκι μου σ' αυτό μαζί με την Κατερίνα Σταματάκη της PROSPERO. Ας είμαστε όλοι εκεί!



ΤΑ ΠΙΟ ΜΕΛΩΔΙΚΑ "ΠΕΡΑΣΤΙΚΑ!" ΠΟΥ ΜΟΥ ΕΥΧΗΘΗΚΑΝ ΠΟΤΕ...


...σας έχουν χαρίσει ποτέ ένα κομμάτι για πιάνο, ακόμη κι αν υποτεθεί ό,τι τρέφουν τα χειρότερα αισθήματα για σας;...εμένα σήμερα μου το χάρισαν κι ομολογώ ότι συγκινήθηκα- λανθασμένα ενδεχομένως...ευχαριστώ ειλικρινά και δεν υπάρχει καμία ανησυχία, το συναίσθημα της απώλειας είναι κι αυτό θλιβερό, άρα ζωογόνο...λατρεύω τα πάνω- κάτω των ανθρώπινων συναισθημάτων και αποστρέφομαι τη φλατ ευτυχία...όπως και στο σινεμά...ποτέ δε μου άρεσε η φλατ φωτογραφία...το λούστρο...η επιφάνεια...αγαπώ τους φίλους μου και τους "δικούς μου" ανθρώπους και όπως έλεγε ο Δημητράκης ο Μόρρισον και η Γιαννούλα η Τζόπλιν- καλή τους ώρα!- μια μεγάλη γιορτή από φίλους είναι προτιμότερη από μια μεγάλη οικογένεια ή κάπως έτσι, τέλος πάντων...είναι τόσο τραγικό αυτό; ίσως...ως ύστατο χαιρετισμό, λοιπόν, κρατάω αυτή την εξαιρετική σύνθεση, για την οποία- ελπίζω- να ειμ' ο πρώτος που έφτασε στα χέρια μου...θα την ακούω και θα την ξανακούω τα βράδια...μέχρι να με κουράσει και να τη βάλω στην άκρη...φυσικό ακόλουθο είναι...δύο εβδομάδες, τρεις, ένα μήνα, τρεις μήνες;...όσο αντέξουν οι δακτυλισμοί στα πλήκτρα...μέχρι εντός μου να σπάσουν τα κόκκαλα των δαχτύλων από το επαναλαμβανόμενο παίξιμο...μέχρι η ομορφιά και το ταλέντο της σύνθεσης να δώσουν τη θέση τους στην ανία και το απόλυτο μηδέν...δε θα γίνει αμέσως αυτό...δε γίνεται να συμβεί τόσο σύντομα...πριν όμως θα φροντίσω να της έχω βάλει στίχους...εγώ ή φίλοι ποιητές και στιχουργοί...οι φίλοι...
ακούγοντας μόνο πιάνο ή ξερές μελωδίες, όσο γλυκιές κι αν είναι, μαθηματικά οδηγείσαι στην απομόνωση...στην τρέλα...κι οι άνθρωποι έχουμε άμεση ανάγκη της φωνής...της γλώσσας...της επικοινωνίας...σα να ναυαγούμε σε ένα νησί ως άλλοι Παρασκευάδες ενός σύγχρονου Ροβινσώνα Κρούσου και μη μιλώντας με κάποιον άλλο συνάνθρωπο για πολύ καιρό να γινόμαστε ανθρωποειδή, Νεάντερταλ...γι' αυτό θα έχω πάντα μέσα μου και θα ακούω για καιρό τη μελωδία αυτή...αλλά όπως εγώ θέλω...με λόγια ή χωρίς...με τα πάνω μου και τα κάτω μου...με τους φίλους μου ή μόνος μου...στην Ελλάδα ή οπουδήποτε έξω...εσείς ακούστε ό,τι σας προτείνω συνήθως απ' αυτό εδώ το βήμα...γνωστά και άγνωστα πράγματα από καλλιτέχνες αγαπημένους, επίσης γνωστούς και μη εξαιρετέους...η μελωδία αυτή είναι δική μου και δεν πρόκειται κανένας να μου την πάρει...κι ας μην περιμένω να μπει η φωνή της Φλέρυς Νταντωνάκη...άλλης φωνής είναι προέκταση τούτη η μελωδία...ας ξαναδιαβάσω από μέσα μου γι'ακόμη μια φορά τούτο το post, ας πιστέψω τα μυστικά νοήματα του, διότι έχω ανάγκη να τα πιστέψω κι ας την πέσω για ύπνο...παραμονή Χριστουγέννων του 2007...

Κυριακή 23 Δεκεμβρίου 2007

ΤΟΠ-10 ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑΣ 2007- Νο 1- ΔΑΝΑΗ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΥ "ΟΙΚΟΣ ΑΝΤΟΧΗΣ"

Κάθε μέρα, αρχής γενομένης από σήμερα και για τις επόμενες 9 ημέρες, θα βλέπετε σε...δόσεις το ΤΟΠ-10 της ελληνικής δισκογραφίας για το 2007, που βρίσκεται ήδη στην εκπνοή του. Και, εννοείται, εν όψει του καταναλωτικού ξεσαλώματος της εορταστικής περιόδου, οι εταιρείες εξακολουθούν να μας βομβαρδίζουν με μουσικές δισκογραφικές παραγωγές του ποδαριού και της τελευταίας στιγμής. Οι καλύτεροι λοιπόν ελληνικοί δίσκοι για το τρέχον ακόμη έτος- κατά την ταπεινή μου άποψη- είναι οι εξής:


Νο 1- ΔΑΝΑΗ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΥ- ΟΙΚΟΣ ΑΝΤΟΧΗΣ (ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ ΗΧΩΝ ΑΛΗΘΙΝΩΝ)
Θεωρώ τη συγκεκριμένη κυκλοφορία από τις σπουδαιότερες των τελευταίων ετών για πολλούς και διαφορετικούς λόγους: σε στιχουργικό επίπεδο πρωτίστως η Δανάη Παναγιωτοπούλου μοιάζει να πιάνει το νήμα από κει που το άφησαν η Αρλέτα, η Αφροδίτη Μάνου και η Μελίνα Τανάγρη, μερικές δεκαετίες πίσω δηλαδή. Στίχοι τραγικοί, ειρωνικοί, κοινωνικοί, στα όρια της ποιητικής αλληγορίας, που αν είναι βιωματικοί, όπως μάλλον δείχνουν, σε κάνουν είτε να απορείς για το νεαρό της ηλικίας της τραγουδοποιού, είτε να θεωρείς ότι έχει ασχοληθεί για τουλάχιστον πέντε χρόνια με την ψυχανάλυση. Η Παναγιωτοπούλου έχει ήδη κάνει δειλά – δειλά την εμφάνιση της στη δισκογραφία με δύο τραγούδια στις πιο πρόσφατες δουλειές του Μιλτιάδη Πασχαλίδη και του Γιάννη Χαρούλη. Κατά προσωπική εκτίμηση, όμως, δεν είναι η περίπτωση της δημιουργού που μπορεί να γράψει για άλλους. Έχουν τέτοια αυτοτέλεια τα κομμάτια της και, ξαναλέμε, τέτοιο βιωματικό στιχουργικό περιεχόμενο, ώστε της ανήκουν 100%! Σε μουσικό επίπεδο, γνωρίζει πολύ καλά πότε η κατάλληλη μελωδία θα επενδύσει τον κατάλληλο στίχο – στοιχείο που την έχουν πατήσει καταξιωμένοι δημιουργοί μας. Αποφεύγεται μ’ αυτό τον τρόπο η αυταρέσκεια, η γνωσιολογική επιδειξιομανία των όποιων συνθετικών δυνατοτήτων, όπως αναδεικνύονται η φρεσκάδα και η σατιρική της διάθεση. Πολύ θα ήθελα να έβλεπα νεολαίους μας να τραγουδούν στον ενωτικό ευχάριστο ρυθμό του κομματιού «Η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα» στίχους, όπως «θα ζούμε εσύ καλά κι εγώ καλύτερα/ με χάπια ηρεμιστικά, μαντζούνια και ναρκωτικά/ στομάχια κάναμε γερά που όλα τα χωνεύουν/ και ζούμε εσύ καλά κι εγώ καλύτερα»! Ας αναφέρουμε και μια συνθετική πρωτοτυπία που εκφράζουν τραγούδια σαν το «Πάρτι» με ένα εμπνευσμένο πάντρεμα δημοτικής μουσικής, ραπ και λαϊκότροπου ύφους. Φανταστείτε τα τώρα όλα αυτά παιγμένα μόνο με δύο πιάνα. Την εποχή της λούπας ή της άνευ όρων παράδοση στην…παράδοση, η Παναγιωτοπούλου προτείνει τη λιτότητα ως κύριο εκφραστικό μέσο, από καθαρή άποψη και μόνο. Οι μεμονωμένες συμμετοχές του Βασίλη Βασιλάτου στα κρουστά, του Νίκου Παπαναστασίου στο ακορντεόν και τη φυσαρμόνικα, ακόμη και του Γιάννη Χαρούλη σε ένα κομμάτι, θα μπορούσαν να θεωρηθούν ως διαλείμματα, ως ανάσες σε ένα ενδεχομένως κουραστικό κλίμα για πιάνο – φωνή. Φρόντισαν όμως να ξεπεράσουν κι αυτό το σκόπελο, πρώτα απ’ όλα οι ίδιες οι μουσικές της δημιουργού, καθώς και η δεξιοτεχνία των ενορχηστρωτών Άγγελου Αγγέλου και Παντελή Ραβδά στα άσπρα και τα μαύρα πλήκτρα, αντίστοιχα. Εάν συνυπολογίσουμε την ωραία στρωτή φωνή της Παναγιωτοπούλου δε θα ήταν καθόλου υπερβολικός ο χαρακτηρισμός της ως η Ελληνίδα Suzanne Vega! Ο δίσκος αυτός δεν είναι τυχαίο που βγήκε από μια μικρή ανεξάρτητη εταιρεία, όπως δεν είναι τυχαίο που την επιμέλεια παραγωγής υπογράφει ο συνεργάτης του Μάνου Χατζιδάκι και καλός ραδιοφωνικός παραγωγός, Γιώργος Μητρόπουλος. Τέλος, παραθέτω τις δύο πρώτες στροφές από το τραγούδι «Λήθη» που προσωπικά με συγκλόνισε: «τον ποιητή που θα’ γραφε το έπος της γενιάς μου/ τον βρήκαν ξημερώματα σε μια στροφή του δρόμου/ τα μάτια κατακίτρινα κι οι φλέβες του όλο τρύπες/ βρυσούλες και ξεχύνονται του κόσμου όλες οι λύπες/ Γυμνή σε μια διαφήμιση στης πόλης τις βιτρίνες/ η μούσα του η ελεύθερη μαράζωνε από ανία/ τη βρήκανε ανάσκελα μπροστά από την οθόνη/ φυτέψαν και μια κάμερα, ποτέ δε θα’ ναι μόνη…»

Σάββατο 22 Δεκεμβρίου 2007

Η ΕΡΜΗΝΕΥΤΡΙΑ ΜΑΡΙΑ ΦΑΡΑΝΤΟΥΡΗ ΣΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ 105,5

Δε θέλω τώρα να ξυπνάω τα φλογερά πουλιά της τρυφερότητας/ δε θέλω τις συνηθισμένες μικρές σιωπές/ και τις κουβέντες τις μεγάλες/ κουβέντες που δε λένε τίποτα/ δε θέλω τρίμματα/ θέλω δυο μάτια ολοκαυτώματα/ και μια συνηθισμένη καλημέρα.
Θέλω κοντά μου τη σιωπή των ήχων/ που σαν γυρνάνε απ' το ταξίδι τους/ διαλέγουν να κουρνιάσουν δίπλα μου/ κι οι μέρες γύρω μου να πλέκουν, να πλέκουν το πουλόβερ των αφρών τους...
(Ποίηση: Ρηνιώ Παπανικόλα- Μουσική: Μιχάλης Γρηγορίου- Ερμηνεία: Μαρία Φαραντούρη- cd:Μπλε)
Αύριο, Κυριακή 23 του μήνα, η "εθνική μας τραγουδίστρια", η Μαρία Φαραντούρη, θα είναι καλεσμένη μου στο ραδιόφωνο. Μεγάλη μου τιμή, εφόσον δεν πολυπηγαίνει στα ραδιόφωνα τα τελευταία χρόνια- και καλά κάνει! Θα μιλήσουμε για τον τελευταίο δίσκο της με τραγούδια του George Gershwin, για την Οδύσσεια του Μίκη Θεοδωράκη και του Κώστα Καρτελιά που χρυσώθηκε πρόσφατα με τη φωνή της και, όπως είναι λογικό θα ακουστούν κομμάτια από τη σαραντάχρονη πορεία της στα ελληνικά και διεθνή μουσικά πράγματα. Τι να πρωτοχωρέσει, όμως, μέσα σε 90 λεπτά που θα διαρκέσει η εκπομπή; τί ν' αφήσεις απ' έξω; το Μαουτχάουζεν, τον Εφιάλτη της Περσεφόνης, την Άρια της Ρόζας, τον Γέρο- Νέγκρο Τζιμ; ας ελπίσουμε πως θα τα καταφέρω...σαν έκπληξη, όμως, από τώρα λέω ότι θα ακουστεί και ένα ανέκδοτο τραγούδι, το πρώτο από τη συνεργασία της Φαραντούρη με τον Μάνο Χατζιδάκι, μια δεκαετία ακριβώς πριν από Τα Παράλογα! Αύριο, λοιπόν, η Μαρία Φαραντούρη live Στο Κόκκινο 105,5 http://www.left.gr/ 20.30- 22.00 το βράδυ!

ΠΑΙΝΕΨΕ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΣΟΥ ΜΗΝ ΠΕΣΕΙ ΚΑΙ Δ Ε Ν ΣΕ Π Λ Η Ρ Ω Σ Ε Ι !!!

Κι επειδή μόλις χθες κυκλοφόρησε το καινούργιο Δίφωνο, ας του κάνω μια σχετική διαφήμιση, μπας και βάλετε όλοι ένα χέρι να πάρουμε τα λεφτά μας, που όπως είπε χαρακτηριστικά συνάδερφος σε λίγο θα βγούμε για κονσομασιόν στις μουσικές σκηνές και στα rock- κλαμπ Αθηνών και επαρχίας...Είναι που αξίζει, όμως, για δύο κυρίως λόγους: για τη συνέντευξη- ποταμό του Γιάννη Αγγελάκα (πάντα σπουδαίος ο λόγος αυτού του ανθρώπου) μαζί με τον έτερο συνεργάτη του, Νίκο Βελιώτη,στον Παναγιώτη Γιαννέλη. Το πλάνο για ένα εξώφυλλο και ένα premium- cd Αγγελάκα χρεώνεται στην καλή μου Στέλλα Βλαχογιάννη, η οποία αποχώρησε πρόσφατα από τη διεύθυνση του περιοδικού και που τώρα ασχολείται με τον "Ηριδανό" της (ένα ιντερνετικό πολιτιστικό βάλσαμο), τις ραδιοφωνικές εκπομπές της και τα ποιήματα της- εκεί δηλαδή που ανήκε πάντα.Εκτός από τη συνέντευξη του Αγγελάκα, διαβάστε ακόμη συνεντεύξεις των Έλλης Πασπαλά- Ευανθίας Ρεμπούτσικα, Θάνου Μικρούτσικου- Ρίτας Αντωνοπούλου (αυτές τις "πήρα" εγώ και θα αναρτηθούν κάποια στιγμή κι από δω πέρα), ένα άρθρο του Πάνου Σαββόπουλου για τον άγνωστο δεξιοτέχνη του μπαγλαμά, Σωτήρη Γαβαλά ή Μεμέτη, αλλά και μια συνέντευξη του Νίκου Μακρόπουλου (ξέρετε, αυτός που είπε το αλησμόνητο σουξέ Είμαι σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης) στην δημοσιογράφο και της Ελευθεροτυπίας, Χρυσούλα Παπαϊωάννου. Αλλαγή πλεύσης; δεν ξέρω γιατί, αλλά από τότε που ανέλαβε τη δ/νση του Διφώνου ο, κατά τ' άλλα παθιασμένος με το λαϊκό τραγούδι, Κώστας Μπαλαχούτης, οι δισκοκριτικές του Πασχάλη Τερζή ή του Νότη Σφακιανάκη μπαίνουν πρώτες, πριν από τα cd της Καγιαλόγλου, των Μωβάστρο ή και του Κορακάκη. Λέμε τώρα...Ο Γιαννέλης πάντως ήταν αυτός που επιμελήθηκε και το συνοδευτικό premium- cd, ένα πραγματικό δώρο μεσ' στις γιορτές, αφού περιλαμβάνει ηχογραφήσεις προϊόντων του Γιάννη Αγγελάκα και της αντικομφορμιστικής παρέας του, που ακούει στο όνομα alltogethernow! Μεταξύ, λοιπόν του Σιγά μην κλάψω (από τα σημαντικότερα σύγχρονα ελληνικά τραγούδια!) και του Άγρια των άστρων μουσική, συνυπάρχουν ακόμη ο Ψαραντώνης, οι Εν Πλω σε νέο remix ενός κομματιού τους από τα 1989, οι αρτ- πάνκηδες Lost Bodies, όπως και ο Φρυόβολος Χαρούπης. Το ποιος είναι ο κ. Χαρούπης, το εξηγεί στη συνέντευξη του ο Αγγελάκας. Σα να λέμε ο Ιώσηπος Μοισιόδακας του rock, ένα πράγμα! Για το μόνο που μπορώ να σας ενημερώσω από δω είναι η ξεκαρδιστική αναρχική σάτιρα που επιχειρεί στη "δυναστεία" του έντεχνου, όπως αυτό εκφράστηκε την τελευταία 10ετία με αυτουργούς τον Παντελή Θαλασσινό και τους Πυξ Λαξ. Ο τίτλος του ενός κομματιού, Παντελής έλλειψη θαλασσινού, τα λέει όλα νομίζω! Σημασία έχει πως σε μία περίοδο κυριαρχίας του life- style, το Δίφωνο όλο λέγεται ότι πάει για κλείσιμο κι όλο μένει εδώ, όρθιο, στηριζόμενο από ανθρώπους που αγαπάνε την καλή μουσική, ικανοποιώντας μάλλον το ψώνιο τους και τις προσωπικές ματαιοδοξίες τους.

ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ! ΠΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΗΣΕ ΣΤΟΝ "ΜΕΓΑΛΟ ΕΡΩΤΙΚΟ" ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΗ ΦΛΕΡΥ...


Το 1972 ο Δημήτρης Ψαριανός, 18 χρονών παιδάκι, τραγουδούσε στο Κύτταρο. Έβγαινε με μια άσπρη πουκαμίσα, με τα μακριά μαλλιά του και την κιθάρα του και τραγουδούσε μπαλάντες του Bob Dylan, της Joan Baez και των Rolling Stones με μια θεσπέσια φωνή. Δεν ήταν μόνο η φωνή του. Τόσο ωραία ηλεκτρική κιθάρα έπαιζε ο Ψαριανός, που, όπως μου διηγούταν η Λήδα η Χαλκιαδάκη, τον φώναζαν James Taylor! Τον γούσταραν όλοι, από τον πιο μπασμένο στα πράγματα Πουλικάκο μέχρι τους τρελαμένους αποκλειστικά με τη μουσική τους, Socrates (drank the conium). Ένα χρόνο πριν, ο Ψαριανός είχε ηχογραφήσει στη Lyra του Πατσιφά, στο label Zodiac, δυο κομμάτια του που μπροστά τους έως και θα ωχριούσαν οι μελωδικές αναζητήσεις ακόμη και ενός Σαββόπουλου του τότε! Τον Ψαριανό στο Κύτταρο αντικατέστησε κάποια στιγμή ο Θανάσης Γκαϊφύλλιας, ο οποίος δεν είχε δική του μπάντα και γι' αυτό τον συνόδευαν μουσικοί, πότε από τα Μπουρμπούλια, πότε από τον Εξαδάχτυλο και πότε από τους Socrates (drank the conium). Δε "χάθηκε" όμως ο Ψαριανός...Τον είχε ακούσει ένα βράδυ στο Κύτταρο ο σκηνοθέτης Δημήτρης Βερνίκος, προτείνοντας του να μεσολαβήσει ώστε να γνωριστεί με τον Μάνο Χατζιδάκι. Ήταν η περίοδος που ο Χατζιδάκις μόλις είχε γυρίσει από την Αμερική, φέρνοντας μαζί του τη Φλέρυ και αναζητώντας μια νεανική αντρική φωνή που θα ενσάρκωνε το άλλο μισό του Μεγάλου Ερωτικού. Η γνωριμία έγινε.Το πώς και πόσο ο Χατζιδάκις εκτίμησε τις φωνητικές ικανότητες του Ψαριανού δε χρειάζεται να τα "αναμεταδώσω", ανατρέξτε στα σχόλια που υπάρχουν στη δισκογραφική έκδοση του έργου. Τι έγινε και αυτός ο τραγουδιστής καταδικάστηκε, θα έλεγε κανείς, στη μετέπειτα καλλιτεχνική αφάνεια; το βάρος ενός τόσο μεγάλου έργου- μεταξύ μας, του σπουδαιότερου της νεοελληνικής μουσικής- όπως ήταν Ο Μεγάλος Ερωτικός; κοινότοπη άποψη, ρεαλιστική 100% ίσως...η έλλειψη επαγγελματισμού εκ μέρους του Ψαριανού; πιο πιθανό μου φαίνεται αυτό, έχοντας γνωρίσει σχετικά πρόσφατα ένα φρικιό κοντά στα 60 του...όπως μου φαίνεται και πολύ ειλικρινές, πολύ τίμιο για έναν άνθρωπο που πλέον έχει καταχωρηθεί στην ιστορία της τέχνης και έτσι, δικαιούται να κάνει από κει και πέρα ό,τι του γουστάρει!Είχε αναλαμπές στη μετά- Μεγάλο Ερωτικό περίοδο της καριέρας του ο Ψαριανός, χωρίς βέβαια να αναφέρομαι στο, για κάποιους συμπαθέστατο, "Είσαι μικρή και τριανταφυλλένια"...Ο Νίκος Μαμαγκάκης τον επέλεξε κάποια στιγμή να τραγουδήσει στο "Κέντρο Διερχομένων" του σε ποίηση Γιώργου Ιωάννου μαζί με τον Δημήτρη Κοντογιάννη και τη νεαρότατη Ελευθερία Αρβανιτάκη. Όμως ο Ψαριανός δεν "προχώρησε". Έμεινε στάσιμος στο ΄72, τότε δηλαδή που ερμήνευσε "Με την πρώτη σταγόνα της βροχής"...κι αυτό δεν είναι καθόλου περίεργο. Τι άλλο να πεις μετά όταν έχεις εμψυχώσει κυριολεκτικά με τη φωνή σου τον ωραιότερο ερωτικό στίχο που γράφτηκε ποτέ από χέρι ανθρώπου; (όλα τα λόγια που είχανε μοναδικό τους προορισμό εσένα, Οδυσσέας Ελύτης). Πώς να επιβιώσεις καλλιτεχνικά όταν εν μέσω της άγριας μεταπολιτευτικής περιόδου εσύ έχεις ήδη προτείνει στο πλευρό του Χατζιδάκι το μελοποιημένο ερωτικό λόγο ποιητών, τη στιγμή που τα πλήθη εκσπερμάτωναν κανονικά με επαναστατικά συνθήματα; θυμάμαι στα γυρίσματα για το ντοκιμαντέρ της Φλέρυς, ο Ψαριανός με "έστησε" δύο φορές. Τη δεύτερη και τελευταία φορά, διότι είχα αποφασίσει να μην τον ξαναενοχλήσω όσο σημαντική κι αν ήταν η παρουσία του στην ταινία, βρισκόμουν με ολόκληρο το συνεργείο μου στο σπίτι συναδέρφισσας του, που σήμερα είναι πολύ "in" ακόμη! Όχι ότι δεν έχει δουλέψει σκληρά η γυναίκα, να εξηγούμεθα κιόλας.Μίλησε πολύ απαξιωτικά, όμως, όταν με άκουσε να λέω "παιδιά, τέλος για σήμερα, ο Ψαριανός δε θά' ρθει"...Κι εκεί που θα μπορούσα απλά να σκύψω το κεφάλι και να συμφωνήσω μαζί της, κάτι με χάλασε. Όντως έσκυψα το κεφάλι αλλά περιέργως δεν είχα χάσει ούτε μια στάλα απ' την εκτίμηση μου στον Ψαριανό. Δεν είπα κουβέντα, μαζέψαμε τριπόδια, κάμερες και τα λοιπά μπαγάζια και αποχωρήσαμε από τον ωραιότατο πλούσιο κήπο της τραγουδίστριας. Συνάντησα τον Ψαριανό λίγους μήνες αργότερα στην απονομή ενός χρυσού δίσκου της Φαραντούρη. Πρώτη φορά που τον έβλεπα από κοντά. Αδύνατος, φρεσκοξυρισμένος μ' ένα ροκάδικο φουλάρι στο λαιμό, ευδιάθετος και με ένα ποτήρι ουίσκι στο χέρι. Δε θέλησα να του μιλήσω, να του συστηθώ, προτίμησα να τον χαζεύω από κει που καθόμουν. Τα χρόνια πέρασαν κι ένα βράδυ σε μιαν άλλη μουσική σκηνή κάποιος προφανώς που με ήξερε του είπε ποιος ήμουν. Είδα έναν Ψαριανό να έρχεται καταπάνω μου, να με σφίγγει στην αγκαλιά του και να μου ζητάει συγνώμη τουλάχιστον είκοσι και περισσότερες φορές μέσα σ' ένα λεπτό.Εκείνη την ώρα μου φάνηκε λίγο αστεία η όλη κατάσταση κι η μόνη αντίδραση μου ήταν να ξεκαρδιστώ στο γέλιο. Γελούσε κι εκείνος, λέγοντας μου "σε ό,τι επόμενο κάνεις, είμαι μέσα, να το ξέρεις, να με υπολογίζεις"! Δεν υπήρχε περίπτωση να μη συνειδητοποιήσω πως απέναντι μου είχα έναν έφηβο ή έστω έναν άνθρωπο που το μέσα του ελάχιστη σχέση είχε με το έξω του- αν και στην περίπτωση του, κάπου αυτά τα δύο τα βρήκαν μια χαρά μεταξύ τους. Μου αρέσουν οι άνθρωποι που γελάνε δυνατά και κυριολεκτικά λύνονται, τους εκτιμώ περισσότερο απ' αυτούς που πνίγουν το γέλιο τους ή το κρύβουν μεσ' στις παλάμες τους. Ήταν επόμενο, λοιπόν, ο μέγας καλλιτέχνης, αλλά και ο άνθρωπος που με είχε ψηλοζημιώσει οικονομικά (ξέρετε πόσο κοστίζει μία ημέρα γυρίσματος με κάμερα Super 16mm;) να με κερδίσει αμέσως σ' αυτή την πρώτη όλο χαρά γνωριμία μας. Πράγματι, η ανταπόκριση του να συμμετάσχει στο ντοκιμαντέρ για το ελληνικό rock και το Κύτταρο ήταν αμεσότατη. Ήρθε ένα μεσημέρι στη μουσική σκηνή "Στη σκιά του φεγγαριού" στα Εξάρχεια (δεν υπάρχει πια) και όλα τα παιδιά, από το κινηματογραφικό και το μουσικό team, πάθανε την πλάκα τους μαζί του! Τον λατρέψανε περισσότερο απ' όλους τους άλλους πουρόκερς, με τους οποίους δούλεψαν όσο διήρκησαν τα γυρίσματα. Τον ήθελα να πει μαζί με τον Γκαϊφύλλια το θρυλικό "Ωτοστόπ", αφού επρόκειτο για δικό του τραγούδι που έκανε μεγάλη επιτυχία το ΄71 ο Θανάσης. Αρνήθηκε, δε θυμότανε τα λόγια του Ιατρόπουλου. Άδικο είχε ο άνθρωπος; ο Ιατρόπουλος έτρεχε τις προάλλες στη Ρηγίλλης για τα συχαρίκια στον κ. Καραμανλή...Έτσι, ο Ψαριανός προτίμησε να πάρει κοντά του την ηλεκτρική κιθάρα και το ουισκάκι του, κάθισε σε ένα σκαλοπατάκι που υπήρχε φυτεμένο κάπου στο χώρο, έπαιξε την εισαγωγή του λατρεμένου "Here comes the sun" του George Harrison και των Beatles και ξεκίνησε την αφήγηση του: μίλησε πολύ και με τέτοιο τρόπο που σήμερα πιστεύω ακράδαντα πώς είναι πολύ πιο rock από άλλους δηλωμένους εκπροσώπους του είδους. Για τη Νταντωνάκη: "καλή της ώρα της κοπέλας εκεί που' ναι, αν όμως η Φλέρυ είχε τραγουδήσει τότε στο Κύτταρο, να ξέρετε, θα τους έσκιζε όλους"! Μιλούσε γι' αυτήν και μόνο δάκρυα δεν έτρεχαν τα μάτια του. Όταν στο τέλος, τον ρώτησα ποιες ήταν οι μουσικές του επιρροές στα 70s απάντησε αργά και σταθερά "Beatles! Baez! Dylan! Stones!"...το περίμενα κι αυτό ήθελα ν' ακούσω, ταινία για το rock κάναμε άλλωστε. Αλλά δεν περίμενα την επόμενη ατάκα του, που αμέσως μόλις την ξεστόμισε φύγανε και κάμερες και κλακέτες και φωτόμετρα απ' το γέλιο: "από όλες αυτές τις επιρροές, όμως, εγώ τα έκανα μουνί καπέλο"...Η κάμερα το είχε καταγράψει, όπως και το ψηφιακό κασετόφωνο του Μαρίνου του Αθανασόπουλου. Δυσκολεύθηκα πολύ να αποφασίσω αν θα μπει ή όχι στο τελικό μοντάζ η φράση αυτή. Από τη μια, όποτε την ακούγαμε πάνω στην εικόνα του Ψαριανού ήταν φυσικό να γελάμε ασταμάτητα, απ' την άλλη ήταν πολύ rock...τόσο rock που δεν ταίριαζε με τον ερμηνευτή του ανυπέρβλητου, μέσα μου, Μεγάλου Ερωτικού! Είμαι σίγουρος πως αν με τα λεγόμενα του Πουλίκα περί drugs η αίθουσα σειόταν μία φορά από τα γέλια, με την ατάκα αυτή του Ψαριανού θα έβγαιναν όλοι έξω με γελαστά πρόσωπα για πολύ ώρα ακόμη. Ο ίδιος δεν είχε κανένα πρόβλημα..."Αν νομίζεις ό,τι ταιριάζει στην ταινία σου, βάλτην" μου είπε. Δεν το έκανα. Προτίμησα να κρατήσω την εικόνα του έτσι όπως τον συνέλαβε ο φακός, σε άσπρο και μαύρο, να καπνίζει άφιλτρα τσιγάρα ίσαμε που θα καιγόταν τα δάχτυλα του και να ομιλεί για το πώς το Κύτταρο έγινε η αιτία ουσιαστικά της γνωριμίας του με τον Χατζιδάκι. Ο Κουτσογιαννόπουλος στην κριτική του για την ταινία στη Lifo έκανε ένα έξοχο σχόλιο, καλύπτοντας με απόλυτα: "με τις προσωπικότητες υποταγμένες στο πλαίσιο της ανόδου και της φυσικής πτώσης του Κύτταρου, δε μαθαίνουμε τι κάνουν τώρα, αλλά υποψιαζόμαστε ότι φυτοζωούν καλλιτεχνικά, γι' αυτό και η μελαγχολία είναι αναπόφευκτη"...Δεν έχω κανένα πρόβλημα με τη μελαγχολία, αντιθέτως την έχω ερωτευθεί άγρια τα τελευταία 4- 5 χρόνια. Έχω πρόβλημα όμως με τους ανθρώπους που αδυνατούν να πιάσουν το πνεύμα των άλλων, που χρήζουν γραφικούς τους τολμηρούς και θαρραλέους, ενώ οι ίδιοι βολεύονται στην πολυθρόνα τους περιμένοντας το ρυζόγαλο μετά το φαγητό τους. Γι' αυτό το λόγο η όποια αστεία παρεϊστικη διάθεση μεταξύ του Δημήτρη Ψαριανού, του συνεργείου μου κι εμού, ακριβώς δεν ξέφυγε ούτε στο ελάχιστο από τα παρεϊστικο κομμάτι της. Αυτό, εν ολίγοις, που δεν αφορά κανένα, μα κανένα άλλο άτομο εκτός της παρέας που δημιουργήσαμε. Έκτοτε, συνάντησα αρκετές φορές κι ακόμη συναντάω τον Ψαριανό. Η φωνή του δεν είναι πια αυτή του Μεγάλου Ερωτικού- το γνωρίζει καλύτερα κι ο ίδιος- όμως μακάρι να είχαν δέκα καινούργιοι τραγουδιστές μαζί λίγο από το συναίσθημα που καταφέρνει και βγάζει όταν οι λέξεις ανεβαίνουν σα λυγμός απ' την ψυχή κατ' ευθείαν στο λαρύγγι του:...με την πρώτη σταγόνα της βροχής σκοτώθηκε το καλοκαίρι...κι εγώ πάντα είμαι από κάτω και τον ακούω! Συγκινημένος, δακρυσμένος και υπερήφανος που τον κινηματογράφησα σε φιλμ...ασπρόμαυρο!


* οι φωτογραφίες της ανάρτησης είναι του Χρήστου Κισατζεκιάν από τις 5 Οκτωβρίου του έτους που φεύγει.

Παρασκευή 21 Δεκεμβρίου 2007

ΟΤΑΝ Η MAYA DEREN ΥΠΗΡΞΕ ΜΟΝΤΕΛΟ ΤΟΥ ΜΠΟΤΙΤΣΕΛΙ...


Ο κινηματογραφιστής αγαπούσε πολύ τη γυναίκα του. Επειδή αυτή ήταν μια εξέχουσα καλλιτεχνική φυσιογνωμία, εκτός του εμπορικού χολιγουντιανού κυκλώματος. Κυρίως, όμως, την αγαπούσε διότι ήταν πολύ όμορφη. Του άρεσε που έστηναν μαζί την κάμερα τους σε πολλά και διαφορετικά μέρη, ενώνοντας πρωτότυπα το μέσα με το έξω, τα πάνω με τα κάτω άκρα, το gros του ματιού από τον Ανδαλουσιανό Σκύλο με τη μαυροντυμένη φιγούρα Τρανσυλβανής χωρικής του Νοσφεράτου, το κλειδί με το μαχαίρι, το φυσικό πρόσωπο με το α- πρόσωπο, το λογικό με το ά- λογο, το τεμαχισμένο ανθρώπινο σώμα με τα κομμάτια του σπασμένου καθρέφτη που τα παίρνει το κύμα.Εκείνη τη μέρα του έτους 1943 που ο Τσέχος πρόσφυγας στην Αμερική, Alexander Hammid, έβαλε τη σύζυγο του, Maya Deren πίσω από το τζάμι ενός παράθυρου και την κινηματογράφησε, έφτιαξε (άθελα του;) έναν πίνακα, εφάμιλλο των έργων του Μποτιτσέλι, ένα αριστούργημα στο επίκεντρο μιας ποιητικής σουρεαλιστικής μικρού μήκους ταινίας. Meshes of the afternoon (1943, b/w, silent, 14 min.) των Maya Deren- Alexander Hammid με την έξοχη μουσική υπόκρουση του τρίτου συζύγου της Deren, του Teiji Ito. Προστέθηκε το 1959 για να καλύψει την αρχική σιωπή. Κι εγώ προσθέτω νοερά το κοντραμπάσο του Μιχάλη Σιγανίδη και τους φωνητικούς αυτοσχεδιασμούς της Σαβίνας Γιαννάτου...

Πέμπτη 20 Δεκεμβρίου 2007

Ο ΝΙΚΟΣ ΚΟΥΝΔΟΥΡΟΣ ΚΑΙ ΕΝΑΣ ΜΠΑΤΣΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΤΟΥ ΜΠΕΒΕΡΛΙ ΧΙΛΣ...




Η σημερινή τηλεφωνική συνομιλία με τον Θεσσαλονικιό δημοσιογράφο Γιάννη Γκροσδάνη ήταν εν μέρει προφητική μια και αναφερθήκαμε στο project Νίκος Κούνδουρος που ετοιμάζουμε αυτό τον καιρό με τον εκδότη- ντοκιμαντερίστα Γιάννη Σολδάτο σε ρόλο παραγωγού. Προσεχώς, περισσότερα! Μία ώρα λοιπόν μετά την κουβέντα μας, δέχτηκα ένα άλλο τηλεφώνημα από τον αγαπημένο μου Κούνδουρο, ο οποίος με προσκαλούσε σε γεύμα για τα γενέθλια του. Είναι γεννημένος στις 15 Δεκεμβρίου του 1926, αισίως δηλαδή μπήκε στα 82! Να τα χιλιάσει! Συμφωνήσαμε να πάω να τον πάρω από το σπίτι του στο Μετς με προορισμό τον "Μπαϊρακτάρη" στο Μοναστηράκι. Τώρα γιατί τα γράφω όλα αυτά, θα έλεγε κανείς. Η ιστορία που ακολουθεί και που έλαβε χώρα προ τριών ωρών είναι ενδεικτική της ευφυίας του αντρός Κούνδουρου και του μεγέθους του ανατρεπτικού θράσους του. Ενός θράσους που πηγάζει αφενός από μια πλούσια ζωή σε όλους τους τομείς και αφετέρου από μια άσκηση εξουσίας και συνάμα περιφρόνησης της εξουσίας αυτής! Φτάνω λοιπόν στην οικεία Κούνδουρου κατά τις 7.30 το απόγευμα. Παίρνουμε το αμάξι του, μια παλιά μαύρη σακαράκα άνευ πινακίδων (όσοι ξέρουν τον Νίκο, ξέρουν επίσης ότι είναι κι ο μόνος που οδηγεί μεσ' στην Αθήνα χωρίς πινακίδες και κανείς δεν του λέει κουβέντα...) και ύστερα από μισή ώρα περίπου φτάνουμε στο Μοναστηράκι, στο ύψος του Ψυρή. Το γνωστό πρόβλημα: πού να βρεις να παρκάρεις...Ανενόχλητος ο δικός σου, σα να μην τρέχει τίποτα, καβαλάει ένα πεζοδρόμιο τελείως ανορθόδοξα. Ούτε και τον απέτρεψα, αντιθέτως πάντα είμαι έτοιμος να δω τις νέες τσαχπινιές του- θα έλεγα ό,τι πολλές φορές τον τσιγκλάω κιόλας! Ξάφνου, απ' το βάθος του μικρού στενού που τρόπων τινά είχαμε παρκάρει, διακρίνεται το σώμα ενός ευτραφούς ένστολου μπάτσου, ο οποίος κατευθύνεται προς το αμάξι μας. Ο Κούνδουρος μου κάνει νόημα να σωπάσω. Τον αφήνουμε και έρχεται ακριβώς πάνω από τη θέση του οδηγού, τόσο κοντά ώστε η κοιλιά του να πιέζει το τζάμι από το παράθυρο του αυτοκινήτου. Ο Κούνδουρος το κατεβάζει αργά- αργά (το τζάμι) και η κοιλούμπα του οργάνου της τάξης χύνεται σχεδόν πάνω στο τιμόνι. Είναι τρόπος αυτός παρκαρίσματος; φωνάζει κανονικά με αγριάδα και κάνει να βγάλει κάτι απ' τις τσέπες του. Και τότε έγινε το θαύμα:ο ετοιμοπόλεμος Κούνδουρος, του οποίου το πρόσωπο δεν έβλεπε ο μπάτσος, μου σκάει πρώτα ένα χαμόγελο όλο νόημα κι έπειτα σηκώνει αργά το χέρι του. Τεντώνει ένα του δάχτυλο και άνευ κανενός ελέους ή φόβου πιέζει προς τα έξω την κοιλιά του μπάτσου! Είναι αυτή κοιλιά για όργανο της τάξης; απαντάει με ερώτηση στον αστυνομικό, υψώνοντας ακόμη περισσότερο τη φωνή του. Εγώ δίπλα με το ζόρι κρατιόμουν να μην ξελιγωθώ στο γέλιο.Ποιος ξέρει πως εξέλαβε την αντίδραση αυτή ο φουκαράς ο αστυνομικός. Σίγουρα δεν επρόκειτο για έναν οποιοδήποτε παραβάτη. Θα περάσω σε μια ώρα συνεχίζει το ίδιο άγρια ο Κούνδουρος και αν δεν έχεις "ρίξει" την κοιλιά αυτή, θα σε στείλω σούμπιτο στο Σουφλί! Άντε να τρέχεις τώρα στο Σουφλί με τέτοιο κωλόκρυο... θα σκέφτηκε ο συμπαθής πλέον αστυνομικός και ούτε καν μπήκε στον κόπο να σκύψει να δει ποιος του μιλούσε κατ' αυτό τον τρόπο. Σε ποιον Ταξίαρχο να έπεσα άραγε που οδηγεί σαράβαλο για καμουφλάζ; θα ήταν βέβαιη η απορία του...σα να την έβλεπα γραμμένη την απορία αυτή σε μακέτα διαλόγων βουβής κωμωδίας. Δεν έχω ξαναδεί πιο τρομοκρατημένη ανθρώπινη φιγούρα απ' τη δική του! Σκηνή ανθολογίας, ένα γκαγκ α λα Μπάστερ Κίτον στην Αθήνα του 2007, να βλέπεις τον χοντρούλη μπάτσο να γυρίζει πλάτη και να χάνεται στο στενό, σχεδόν τρέχοντας!Κάναμε κάνα 20λεπτο να βγούμε απ' τ' αμάξι...απ' το γέλιο που ήταν επόμενο ότι θα ακολουθούσε και τη διεξοδική ανάλυση του συμβάντος εν είδη συζήτησης. Εδώ τελειώνει η ιστορία στο σημείο που θα ενδιέφερε κάποιους τρίτους. Θα μπορούσα να γράφω άπειρες ώρες για τον Κούνδουρο, καθώς συναντιόμαστε συχνά- πυκνά την τελευταία εξαετία. Κάθε φορά πιάνω τον εαυτό μου να είναι ένα έμψυχο μαγνητόφωνο, που καταγράφει όλες τις απίθανες ιστορίες που ακούει από τα χείλη αυτού του χαρισματικού ανθρώπου:για το πως μόνταρε το αντεργκράουντ Vortex του, την ίδια ώρα που σε διπλανό στούντιο στη Ρώμη ο Παζολίνι μόνταρε τον δικό του Βασιλιά Οιδίποδα, για το άγριο "πέσιμο" που του έκανε ο Βισκόντι, όταν διαγωνιζόταν στη Βενετία με τη Μαγική Πόλη, το κινηματογραφικό ντεμπούτο του ή για τις ηλιόλουστες ευγενικές καλημέρες που αντάλλασσαν με τον Φελίνι, πάλι κάπου στη Ρώμη! Δε μπορείς να τον δεις ως υπερήλικα, καθώς, αν και έχει περάσει πια τα 80 (δηλαδή ούτε 60, ούτε 70...) τόσο εσωτερικά, αλλά και παραδόξως εξωτερικά, μόνο γερασμένος δε δείχνει. Μια αφορμή απλά έψαχνα για να του ξαναευχηθώ κι εγώ, δημόσια αυτή τη φορά, το υπέρτατο αγαθό:την φυσική και πνευματική υγεία γι' αρκετά χρόνια ακόμη! Να ζήσεις, Κούνδουρε, γιατί μερικοί άνθρωποι σ' αγαπάμε, εσένα, το έργο σου, τη ζωή που ήσουν τυχερός και έκανες, το Για μια μικρή λευκή αχιβάδα που έγραψε για την πάρτη σου ο φίλος σου, Μάνος Χατζιδάκις, τον αξεπέραστο Δράκο σου, τα ωραία πλάσματα που πάντα σε περιστοιχίζουν. Όλα αυτά και σε καμία περίπτωση τη σχέση σου με την εξουσία!Αυτήν, εγώ προσωπικά που με τιμάς με τη φιλία σου,τη βιώνω από κοντά συχνά και διασκεδάζω αφάνταστα! Να' σαι καλά που με έκανες και ξεπέρασα πρόσκαιρα- γι' απόψε έστω- την, εδώ και λίγες μέρες, θλίψη που με κατατρέχει!

ΧΩΡΙΣ...


Η αυτονομία του θεωρητικού πνεύματος περιβάλλεται από την παγερή αδιαφορία της μάζας, όταν δεν επισύρει το τυφλό μίσος της. Τα πλάσματα που τους έλαχε ο κλήρος να ιδροκοπούν αίμα και νερό μέσα στα βάσανα της ζήσης, είναι βαθιά φυσικό να μισούν εκείνους που μ' όλη τους τη γαλήνη και χωρίς άλλο συμφέρον, παρά τη χαρά που βρίσκουν στην ασχολία τους, καταγράφουν τα γεγονότα και ανατρέχουν στις αιτίες.
ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ

Τετάρτη 19 Δεκεμβρίου 2007

Η ΣΚΟΝΗ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ/ ΚΑΙ ΤΟ ΔΙΗΝΕΚΕΣ ΣΤΗΝ ΤΑΡΑΤΣΑ ΤΟΥ ΑΤΕΝΙΖΕΙ/ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΑΣ ΔΕΙ/ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΟΥΤΕ ΚΑΝ ΝΑ ΠΕΣΕΙ...


...σου είναι γνωστή η εσφαλμένη αντίληψη ότι ο άνθρωπος είναι μια διαρκής ενότητα. Η αντίληψη αυτή άλλωστε φέρνει τη δυστυχία. Σου είναι επίσης γνωστό πως ο άνθρωπος αποτελείται από πολλές ψυχές, από πολλά εγώ. Όταν η φαινομενική αυτή ενότητα διασπάται, τότε συμβαίνει η τρέλα- η επιστήμη γι' αυτό το πράγμα έχει επινοήσει τον όρο ΣΧΙΖΟΦΡΕΝΕΙΑ. Η επιστήμη έχει δίκιο στο σημείο ότι καμιά πολλότητα δε μπορεί να ευσταθμήσει δίχως ένα κέντρο, χωρίς ταξινόμηση και αξιολόγηση. Έχει άδικο όμως να πιστεύει πως είναι δυνατή μια ενότητα και μια τάξη των πολλών εγώ, σε μια διάρκεια που κρατάει ολόκληρη τη ζωή. Αυτή η πλάνη της επιστήμης έχει ορισμένες δυσάρεστες συνέπειες. Η αξία της βρίσκεται μόνο στο γεγονός ότι οι διορισμένοι από το κράτος δάσκαλοι και παιδαγωγοί απλουστεύουν την εργασία τους και μπορούν να προωθούν τη σκέψη και τα πειράματα. Εξαιτίας αυτής της πλάνης, πολλοί άνθρωποι περνιούνται για φυσιολογικοί και αξιόλογοι, από κοινωνική άποψη, ενώ είναι αθεράπευτα τρελοί. Και αντίστροφα, πολλοί περνιούνται για τρελοί, ενώ είναι μεγαλοφυίες. Γι' αυτό συμπληρώνουμε το κενό της επιστημονικής διδασκαλίας για την ψυχή με την έννοια που την αποκαλούμε τέχνη συγκρότησης. Δείχνουμε σ' εκείνον, που έχει ζήσει τις αναταραχές του Εγώ του, πώς μπορεί κάθε φορά να ξανατοποθετεί τα κομμάτια αυτά σε οποιαδήποτε τάξη κι έτσι να κατορθώνει μια ανεξάντλητη ποικιλία παιχνιδιών της ζωής. Όπως ο ποιτής από μια χούφτα φιγούρες κάνει το δράμα, έτσι και εμείς οικοδομούμε από τις φιγούρες του κομματιασμένου Εγώ νέες ομάδες με νέες εντάσεις και με νέα παιχνίδια, με αιώνια νέες θέσεις...
HERMAN HESSE


...στη φίλη συγγραφέα Ξένη Μητσοβασίλη που έσβησε το τσιγάρο μεσ' στις παλάμες της μια μέρα βροχερή στο λεωφορείο...που έδωσε μια ευκαιρία ζωής σε ένα νέο κορίτσι, τη Σταυρούλα, η οποία ανέβαινε ήδη το γολγοθά της, ανίκανη να βοηθηθεί απ' τη μουσική και τα ποιήματα της...η Ξένη με επισκέφτηκε σήμερα και μου μετέδωσε μια βαριά πνιγηρή ατμόσφαιρα θανάτου...πόσο γόνιμη είναι όμως αυτή η αίσθηση...