Η Αίθουσα αναμονής είναι ένα τραγούδι - αριστούργημα της Λένας Πλάτωνος, υποτιμημένο μάλλον μέσα στη δισκογραφία της, αφού προέρχεται από την Ηχώ και τα λάθη της, ένα παιδικό- υποτίθεται- άλμπουμ του 1985 (μία από τις πρώτες παραγωγές του χατζιδακικού Σείριου). Δεν είναι τυχαίο που τόσο η Ηχώ και τα λάθη της, όσο και το Αηδόνι του Αυτοκράτορα του ΄88, ακόμη μία εργασία για παιδιά της συνθέτριας, είχαν επισκιαστεί από τη συμμετοχή της στη θρυλική Λιλιπούπολη του ΄80, αλλά και τις πιο προσωπικές ηλεκτρονικές αναζητήσεις της εκείνη ακριβώς την περίοδο. Η Πλάτωνος θυμάται πως η σύλληψη της Αίθουσας αναμονής έγινε με εκείνη, τη Σαβίνα Γιαννάτου και τον κιθαρίστα Κώστα Χατζόπουλο καθισμένους α λα αραβικά στο ντιβάνι του δωματίου της. Ο Χατζόπουλος αυτοσχεδίαζε στην κιθάρα του και η συνθέτρια τσίμπησε κυριολεκτικά μία αρμονία του. Επί τόπου κάθισε στο πιάνο και πρόσθεσε τις δικές της αρμονίες, φτιάχνοντας τελικά και σύμφωνα με την ίδια ένα μελωδικό λαϊκό τραγούδι. Η ιστορία της Πλάτωνος για τη δημιουργία του εν λόγω κομματιού με παρέπεμψε σε μιαν άλλη ιστορία, όπως την είχε εξομολογηθεί ο Μάνος Χατζιδάκις στο Τρίτο Πρόγραμμα, για την αρχική σύλληψη του δημοφιλούς τραγουδιού του, Η μπαλάντα του Ούρι. Βρισκόταν στο Ιράν το 1969, για τις ανάγκες της ταινίας Heroes του Γιάν Νεγκουλέσκο, όπου έγινε μάρτυρας των αυτοσχεδιασμών στο βιολί ενός έφηβου Ιρανού μουσικού. Ο Χατζιδάκις ηχογράφησε την ερασιτεχνική σόλο παράσταση του άγνωστου μουσικού κι από το υλικό που προέκυψε, απομόνωσε μία φράση του, διάρκεια μόλις λίγων δευτερολέπτων, απ' την οποία φράση όμως γεννήθηκε η Μπαλάντα του Ούρι - οι στίχοι του Νίκου Γκάτσου μπήκαν αρκετά αργότερα, αφού το κομμάτι ως οργανικό αποτέλεσε το score της ταινίας του Νεγκουλέσκο, ενώ θα άνοιγε τον κύκλο Αθανασία του 1975 - 76, πάλι ως οργανικό. Η Δήμητρα Γαλάνη το πρωτοηχογράφησε σε προσωπικό της δίσκο το 1983 ως τραγούδι πλέον. Ας ξαναγυρίσουμε, όμως, στην Αίθουσα αναμονής της Λένας Πλάτωνος και στο γιατί πρόκειται, κατά τη γνώμη μου πάντα, για ένα πολύ μεγάλο τραγούδι: με εξαίρεση τη μελοποίηση της στον Κώστα Καρυωτάκη, ποτέ άλλοτε ίσαμε εκείνη τη στιγμή, η συνθέτρια δεν επένδυσε τόσο επιτυχημένα τα λόγια άλλων δημιουργών. Εν προκειμένου, του Ιταλού δημοσιογράφου, συγγραφέα παιδικών βιβλίων και γνωστού κομμουνιστή Τζιάνι Ροντάρι (1920 - 1980) και βέβαια της Άννας Μαργαριτοπούλου, που ανέλαβε τον εξελληνισμό του. Το ποίημα, κλειδωμένο απίστευτα στη μουσική της Πλάτωνος, είναι η απόλυτη μπαλάντα του Μικροαστού, του ανέστιου ανθρώπου χωρίς φίλους, δουλειά και άρα μέλλον, που μοιραία έχει κάνει σπίτι του την αίθουσα αναμονής των επιβατών σε κάποιο σταθμό τραίνου. Αν το τραγούδι αυτό είχε γραφτεί το 1960 θα μπορούσε να ενταχθεί στην τελευταία σεκάνς της ταινίας Χαμένα Όνειρα του Αλέκου Σακελλάριου, αμέσως μόλις η Βαλάκου με τον Παπαμιχαήλ χορέψουν το αθάνατο Βαλς των χαμένων ονείρων του Χατζιδάκι. Σήμερα, 26 χρόνια μετά τη δημιουργία του, ακούγεται τρομαχτικά επίκαιρο μεσ' στην ποιητική αλληγορία του και συγκλονίζει με τη συγκίνηση, την κοινωνική οπτική και τον ουμανισμό που κουβαλάει, καθώς επίσης και με τις αιθέριες ισορροπημένες φωνές της δημιουργού του και της Σαβίνας Γιαννάτου. Απολαύστε το!
Στην είσοδο της πολυκατοικίας μου, τρεις άγνωστοι, δύο άνδρες και μία γυναίκα, ξανθοί και ξερακιανοί, μουρμουρίζουν κάτι στα αγγλικά. Απ' την προφορά καταλαβαίνω πως μάλλον πρόκειται για Αμερικανούς. Τι να θέλουν άραγε τρεις Αμερικανοί στο Παγκράτι καλοκαιριάτικα και όχι στη Μήλο ή στον Σταυρό Χαλκιδικής; Καθώς τους προσπερνάω, πιάνομαι απ' την κουβέντα τους κι αρχίζω να σιγοτραγουδάω το Vicious του Lou Reed, αγαπημένο τραγούδι μου κάποτε: Vicious, you hit me with a flower, you do it every hour, oh baby you' re so vicious...Σίγουρα δεν πρόλαβαν να μ' ακούσουν και καλύτερα κιόλας. Μπαίνω στο σπίτι, ψάχνω για κάνα δίσκο του Lou Reed, μα πέφτω πρώτα πάνω στον Iggy Pop και συγκεκριμένα στο διπλό A million in prizes πού 'χα βρει κοψοχρονιά σε δισκάδικο του Άμστερνταμ προ 4ετίας. Ο Lou μπορεί να περιμένει, δε φεύγει από κει, όπως κι εγώ άλλωστε, ο Iggy είναι μέγιστος καλλιτέχνης κι αυτή η συλλογή του τά 'χει όλα: Sister Midnight, Cry for love, Wild America, Skull Ring κλπ.
Στην αυλή μου είχαμε ξανά γεννητούρια. Εφτά (!) γατάκια μού έκανε η πουτάνα η black and white! Μα, τι πουτάνα; Την έχουν περάσει όλοι οι αρσενικοί γάτοι της γειτονιάς, αλλά τώρα δεν τολμάει να πλησιάσει κανένας τους. Ούτε κι εγώ που κάθε μέρα επισκέπτομαι αυτήν και τα μωρά της με κουτιά γάλα και κονσέρβες και τη βρίσκω απέναντι μου να βγάζει απειλητικούς βρυχηθμούς. Τι κάνεις έτσι, μωρή μαλάκω; της λέω εξίσου απειλητικά. Δε φτάνει που μου τό 'χεις κάνει γατοτροφείο εδώ χάμω, όλο μαγκιές μού είσαι! Τα γατιά είναι τρισχαριτωμένα, μπαλίτσες με τέσσερα πόδια, που νύχτα και μέρα παίζουν στον κήπο, όπως όλα τα μωρά. Τρία μαυρόασπρα, τρία άσπρα κι ένα σταχτί σαν ποντικάκι! Κάτι που δεν ήξερα είναι ότι τα μικρά που γεννάει κάθε φορά μία γάτα παίρνουν στοιχεία απ' όλους τους γάτους, με τους οποίους είχε ζευγαρώσει. 
Τη λυπάμαι τη φουκαριάρα που την έχουν ξεμουνιάσει- με το συμπάθειο- και τρεις φορές το χρόνο σκίζεται στα δύο για να γεννοβολήσει. Αυτή όμως είναι η φύση του ζώου και βασικά δεν υπάρχει χρόνος και χρήμα για κτηνίατρους και στειρώσεις. 
Όσο για τα μωρά, τό 'χω ξαναδεί το έργο: μόλις ξεπεταχθούν και αρχίσουν τους σάλτους, μην τα είδατε, μην τα απαντήσατε! Κορόιδα! Που θα βρουν καλύτερα;
Όπου νά 'ναι θα μού 'ρθει και ο filtig στο σπίτι για λίγες μέρες. Εκτός του ταλέντου του, διαθέτει και ωραία τρέλα αυτός ο τυπάκος, μ' αρέσει που συνέχεια προτείνει το Εμείς αντί του Εγώ. Θα οργανώσω κι ένα τραπέζωμα προς τιμήν του να τον γνωρίσει κι η Λένα που εκτιμά πολύ τις μουσικές του και μάλιστα τού 'χαμε γράψει σχετικά στο Ντιβάνι του Δισκαναλυτή. Ο ίδιος απ' την άλλη μού ζήτησε να παρουσιάσουμε στο ραδιόφωνο την υπαρξιακή υπόσταση της greek trash pop των 80s, αλλά αντιπρότεινα να το κάνουμε για πάρτη μας απ' το να μας κράξουν on air. Χαίρομαι πολύ πάντως που θα είναι εδώ ο filtig, αφού μια ζωή δεν έχω καλύτερο απ' το να φιλοξενώ και να ταΐζω φίλους καλούς κι αγαπημένους. Μήπως είναι θέμα ωριμότητας; Ίσως. Ή μάλλον όχι, αφού από την εφηβική ηλικία μου συνήθιζα να τραπεζώνω συχνά όλη την παρέα με κάθε αφορμή. Η καλύτερη των γονιών μου ήταν να φιλοξενούμε τους φίλους μου απ' το εξωτερικό. Θυμάμαι τον Γερμανό Daniel πού 'χε έρθει με την κοπέλα του, τη Γαλλίδα Jocelyn, και κάθε πρωί η μάνα μου τους έφτιαχνε τέτοιο πλούσιο πρωινό, που ούτε στο καλύτερο ξενοδοχείο δεν θα τό 'βρισκαν. Τι έκανες εκεί, ρε μάνα; τη ρώτησα ένα πρωί, βλέποντας δίσκους γεμάτους με χυμούς, τοστ, κρουασάν και δε συμμαζεύεται. Κάνε δουλειά σου, μου απάντησε εκείνη, έζησα δέκα χρόνια στη Γερμανία και ξέρω πόσο ντερλικώνουν με το που ξυπνάνε! Μια μέρα μάλιστα τους μαγείρεψε μπάμιες με κοτόπουλο στο φούρνο κι έγλειφαν και τα δάχτυλα τους, παρ' όλο που πριν μπουν οι μπάμιες στο φούρνο τις περιεργάζονταν, πιάνοντας τες με αποστροφή μία-μία απ' το ταψί, λες κι είχαν μπροστά τους έμβρυα της θαληδομίδης! Γιατί, βρε Daniel, ξινίζεις τα μούτρα σου; ρωτούσα τον φίλο μου και του θύμιζα το εξώφυλλο του Ege Bamyasi των CAN, που ήταν και Γερμανοί! 
Ωριμότητα είπα και χθες σκεφτόμουν ότι μου αρέσει που πηγαίνω προς ολοταχώς για τα 38! Η καλύτερη ηλικία, ούτε νιάνιαρο 20 και 25 ετών, να μην ξέρει συνήθως τι θέλει απ' τη ζωή του, ούτε βέβαια και κωλόγερος. Λιγότερα προβλήματα να είχαμε μόνο και οι καλύτεροι θα ήμασταν! 
Η δίαιτα που ξεκίνησα πάλι απέδωσε ήδη καρπούς, τέσσερα κιλά χάθηκαν μέσα σε μία εβδομάδα. Αυτή τη φορά χωρίς gilli diet και διαιτολόγους, αλλά με...ράψιμο. Έχω τσακίσει τα παξιμαδάκια, τα φασόλια μαυρομάτικα, τα σαλατικά και τα γιαούρτια. Με έβαλαν στο trip φίλοι και γνωστοί. Έκανες μάγουλα, έλεγε ο ένας, ξανατίναξες στομάχι, ο άλλος, οπότε είπα κι εγώ να επανέλθω στην τάξη πριν παρεκτραπώ. Θυμάμαι, άλλωστε, ότι τότε που είχα απευθυνθεί στα gilli diet, είχε γίνει κατόπιν θέασης ενός dvd με το making off μιας ταινίας, που δούλευα βοηθός. Όλοι σένιοι κι ωραίοι και ξαφνικά σκάει στο πλάνο ο bosko ως τρίφυλλη ντουλάπα με την κλακέτα ανά χείρας. Πω, πω, τι χάλι ειν' αυτό- είπα μέσα μου- με τα μαλλιά και τα μούσια φτυστός ο Πανούσης είχα καταντήσει! Ύστερα από λίγες μέρες μπήκα στη συγκεκριμένη συστηματική διατροφή και έχασα 25 ολόκληρα κιλά μέσα σε τέσσερις μήνες, αφού βέβαια επίσης έχασα και 1.500 ευρώ. Δε βαριέσαι, χαλάλι...Με τη σαβουροφαγία, στην οποία υπέπεφτα, προκοπή δεν έβλεπα. Είστε και πολύ τυχερός, μού 'χαν πει οι gillidietιανοί, αφού έχετε καλό μεταβολισμό και καίτε το λίπος σα μοτεράκι! Ήθελαν μάλιστα να με βγάλουν και σε διαφήμιση - ντυμένο Άγιο Βασίλη άραγε; - μα τους είπα να μη λένε αηδίες και σταμάτησαν. 
Ξημερώνει 27 Ιουλίου και είναι τα γενέθλια του Παύλου Σιδηρόπουλου. Αν ζούσε σήμερα ο Παύλος θα γινόταν 63 ετών. Αυτή τη μέρα διαλέξαμε με την αδερφή του, τη Μελίνα Σιδηροπούλου, για να κάνει το official site του τη διαδικτυακή του πρεμιέρα. Εντός ολίγων ωρών από τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, η ιστοσελίδα στη μνήμη του Σιδηρόπουλου θα ανοίξει και θα μπορείτε να την επισκέπτεσθε στη διεύθυνση 
Τον Ξαρχάκο, παρ' όλα αυτά, τον έμαθα και τον εκτίμησα τα αμέσως επόμενα χρόνια, κυρίως μέσα από τις μουσικές του για τον κινηματογράφο, όπως λόγου χάριν για τα Κορίτσια στον ήλιο που παραμένει ακόμη αγαπημένο soundtrack. Η Σωτηρία Λεονάρδου μού έλεγε πόσο σπουδαίος ενορχηστρωτής είναι ο Ξαρχάκος, πέραν της συνθετικής του ιδιότητας. Φαίνεται αυτό, τόσο στις παλιές δουλειές του που έχουν έναν πρωτότυπο pop ήχο, όσο και σε μερικές πιο πρόσφατες, όπως η tango επιτυχημένη διασκευή που επιχείρησε στον Επιτάφιο του Θεοδωράκη και του Ρίτσου με τη Μαρία Σουλτάτου. Αστεία - αστεία, μέσα στην πληθώρα των επανεκδόσεων και επανεκτελέσεων των θεοδωρακικών έργων από τον Όμιλο Γιαννίκου έχω την αίσθηση ότι ο, κατά Σταύρο Ξαρχάκο, Επιτάφιος θα γίνει κλασικός! 
Ενώ αν ακούσεις τον άλλον με τη Βίκυ Λέανδρος δε σου μένει άντερο! Που πέταξε τ' αγόρι μου; ρωτάει η Βαρώνη κι από πίσω τη σιγοντάρουν γκόμενες, εν είδει χορωδίας, βγαλμένες κατ' ευθείαν απ' το ανεκδιήγητο Ciao ANT-1! Και δώσ' του ο Μίκης να γράφει στο ένθετο της πολυτελούς έκδοσης ότι η Λέανδρος είναι μία από τις σημαντικότερες ερμηνεύτριες των τραγουδιών του. Καλά του τά 'χε πει ο Παπαδάκης στην Ελευθεροτυπία: Δηλαδή, σύμφωνα με τον κ. Θεοδωράκη, οι σημαντικότεροι ερμηνευτές των έργων του είναι ο Μπιθικώτσης, η Φαραντούρη και η Βίκυ Λέανδρος. Τέλος πάντων, γνωστό το θέμα και μπανάλ...
Όσο μπανάλ πια έχει γίνει ν' ακούς απ' τα χείλη κάθε Έλληνα τραγουδιστή-τραγουδοποιού ότι του αρέσει ο Tom Waits! Μα, όλοι πια με Tom Waits γαλουχήθηκαν στον τόπο αυτό; Θα μας τρελάνουν; Ή πετάνε κι έναν Tom Waits στις συνεντεύξεις τους για να μας δηλώσουν πόσο ψαγμένοι είναι, ασχέτως αν τους έχουμε συνηθίσει συνοδεία μπουζουκιών; Κι άμα τους μιλήσεις για Captain Beefheart θα σε κοιτάνε ως ζώον αξιοπερίεργο! Ο Κότσιρας τουλάχιστον είναι ειλικρινής: διαβάζω παλιά συνέντευξη του και λέει ότι το rock που γούσταρε ήταν οι Scorpions, οι Deep Purple και οι Rainbow. Πραγματική ειλικρίνεια, το λέω σοβαρά, αν υποτεθεί πως ο άνθρωπος κράτησε μια εφηβική σχέση με το rock, προτού απομακρυνθεί απ' αυτό, ως επαγγελματίας λαϊκός ή έντεχνος τραγουδιστής. Κοινώς, τώρα σε πείθει, κάτι που δε θα συνέβαινε εάν- ας πούμε- δήλωνε ακροατής φανατικός του Tom Waits, του Leonard Cohen ή των...Ministry! Που τους θυμήθηκα αυτούς τώρα; Γκρουπάρα! Υποκειμενικά είναι όλα και μην ξεχνάμε ότι ο Μητροπάνος εδώ και είκοσι χρόνια δηλώνει μέγας φαν των blues και της jazz! Ας είναι! Σάμπως μπορεί να του το απαγορεύσει κανείς; Εν τω μεταξύ, σούταρα την Πόλυ Πάνου απ' το cd-player και πέρασα στο Dear Catastrophe Waitress των Belle & Sebastian, πού 'χα βρει σε τιμή ευκαιρίας σε δισκάδικο της Ρόδου! 
Μόλις μου έσπασε και το μεταλλικό πόδι της περιστρεφόμενης καρέκλας του γραφείου μου. Μου την είχαν κάνει δώρο ο Γισδάκης με τη γυναίκα του, κόκκινη, για νά 'ναι ασορτί με τη ντουλάπα που φυλάσσω τα βινύλια μου. Να πάρει η ευχή! Χτύπησε το τηλέφωνο, έτρεξα να το πιάσω, μαγκώθηκε η ζώνη μου στο χερούλι της πολυθρόνας κι ήρθαμε τούμπα κι οι δύο. Αφού δεν τσακίστηκα, πάλι καλά. Μόνο να, η πολυθρόνα αυτή σηματοδοτούσε το φευγιό μου από τη γονική εστία, οπότε στενοχωριέμαι στη σκέψη ότι μπορεί και να πάει στα σκουπίδια. Μου άρεσε ακόμη η φθορά, την οποία είχε υποστεί το κόκκινο δέρμα της απ' τους αγκώνες μου που ακουμπούσαν πάνω στα χερούλια της, χειμώνα-καλοκαίρι, δυόμισι χρόνια τώρα. Ρε σεις γισδάκηδες, μπας και την ψωνίσατε από Κινέζους και μου την πασάρατε για SATO; 
Πάντως, ο συναισθηματισμός τού να δένεσαι με αντικείμενα - κάτι απ' το οποίο πάσχω - είναι ομολογουμένως πολύ ηλίθιος. Εξαιτίας αυτού του συναισθηματισμού έχω φυλάξει παιδικές ζωγραφιές, ημερολόγια, μέχρι και τα σχολικά βιβλία μου χιλιολερωμένα από στίχους των Doors και logos συγκροτημάτων. Κι εννοείται πως άμα θέλω να βρω κάτι από εκείνα τα χρόνια, πρέπει να το σκέφτομαι τρεις μέρες πρωτύτερα μέσα σε τέτοιο χάλι. Καλά μου τά 'λεγε η μάνα μου ότι θα καταντήσω ρακοσυλλέκτης στο τέλος κι ότι η αυλή μου θα γεμίσει από ρόδες αυτοκινήτων και λάστιχα ποδηλάτων...Πως της ήρθε; Αφού δεν έχω καμία σχέση με οδήγηση, ούτε ποδηλάτου, ούτε αυτοκινήτου. Ένα αμάξι θα βοηθούσε, βέβαια, με την παρατεινόμενη απεργία των ταξιτζήδων. Έχω λιώσει στο περπάτημα αυτές τις μέρες μέχρι τους σταθμούς των μετρό του Ν. Κόσμου ή της Ακρόπολης και πίσω πάλι. Προτιμώ τον Ν. Κόσμο, είναι μία ευθεία και δε διασχίζεις μεγάλους δρόμους και λεωφόρους. Μόνο που όποτε βγαίνω έξω δεν υπάρχει περίπτωση να μην αρχίσω να βρίζω τους ταρίφες, σκεπτόμενος τον ποδαρόδρομο που θα ρίξω μετά! Χώρια που έχασε η φουκαριάρα η μάνα μου και τα ραντεβού της με τον αγγειολόγο και τον πνευμονολόγο, κλεισμένα προ διμήνου. Κάντε κάτι, κύριοι, λανσάρετε μια πιο ανώδυνη πατέντα διαμαρτυρίας! Υπάρχουν μεγάλοι άνθρωποι που τρέχουν στους γιατρούς τους. Πως θα τους πάνε οι συγγενείς τους, ζαλίγκα στους ώμους, πού 'λεγε κι ο συχωρεμένος ο βλάχος ο θειός μου στο Πήλιο; Γαμώ το κέρατο σας, δε θα γίνω μια μέρα αστρολόγος με δική μου τηλεφωνική γραμμή; Θα σας πηδήξω όλους (άσχετο)
Το αιθέριο έλαιο μήλο-amoxil, καθώς ζεσταίνεται απ' το κερί μεσ' στο νερό, έχει γίνει κατράμι! Τι διάολο, αφού διάφανες ήταν οι σταγόνες του! Ποιος ξέρει τι καρκινογόνες ουσίες κάθομαι κι εισπνέω σα μαλάκας! 
Ρε τα καθίκια, να μας πεθάνουν θέλουνε! Γι' αυτό κι εγώ θα γεμίσω το νεροπίστολο μου με αιθέριο έλαιο μήλο-amoxil και θα ψεκάζω όσους μου δυσκολεύουν τη ζωή! Πάω να την πέσω. Κι επειδή αναφέρθηκα μόλις στο, αμφιβόλου ηθικής, επάγγελμα των τηλε-αστρολόγων, αν μού 'ρθει αύριο, μπορεί να σας έχω post από την cult πινακοθήκη του bosko με αφιέρωμα στον θρυλικό Άντονι Αθανασίου πού 'χα δουλέψει στο πορτραίτο του για τον SEVEN-X προ αμνημονεύτων χρόνων. Καλό ξημέρωμα!
Για να ξαναγυρίσω στον Τάσο Καραντή, μάλλον την καταβρήκε κι αυτός με τις δικές μου ιστορίες για τους λαϊκούς καλλιτέχνες, όπως και η υπόλοιπη παρέα. Τους υπενθύμισα ακόμη ένα ωραίο άρθρο του στιχουργού Γιώργου Παυριανού - νομίζω, στην ATHENS VOICE ήταν - για τη φίλη του, Ρίτα Σακελλαρίου. Είχε, λέει, μόλις κυκλοφορήσει το διαβόητο Είναι γάτα ο κοντός με τη γραβάτα και ο Παυριανός, θέλοντας να επαναλάβει το σουξέ, πήγε να της δώσει στίχους που μιλούσαν για λεβέντες, τσολιάδες και κάτι τέτοια. Παίρνει η Ριτάρα το χαρτί, διαβάζει τους στίχους και γυρνάει και λέει στον Παυριανό: Καλά, όλες τις μαλακίες εγώ θα τις λέω; Τελικά το χιούμορ είναι ο καλύτερος δείκτης ευφυίας για τον άνθρωπο, δεν σηκώνω κουβέντα επ' αυτού! Σε κάποια φάση, καθώς η κουβέντα πια είχε γίνει...παιδική χαρά, ο Καραντής θεώρησε σωστό να με ενημερώσει πως ναι μεν ελκύεται από τους σκυλάδες, έχει μελετήσει πολύ όμως την Κατερίνα Γώγου και τον Μίλτο Σαχτούρη. Τον πίστεψα! Άλλωστε, προσέχοντας κανείς τις ερωτήσεις που θέτει ως δημ/φος, αντιλαμβάνεται πως έχει σφαιρικές γνώσεις περί ελληνικού τραγουδιού, λαϊκού και μη. Ευτυχώς πάντως που σύντομα καταλάβαμε την αδυναμία ένταξης της μακαρίτισσας της Γώγου στο concept της συνάντησης μας, οπότε το γυρίσαμε στην Καίτη Γαρμπή και τη συνεργασία της με τον Νίκο Αντύπα. Έχετε ακούσει το νέο cd της Γαρμπή; μας ρώτησε ο Τάσος. Ε, όχι, ρε Τάσο ν' αγοράσω και Γαρμπή μεσ' στην κρίση - πετάχτηκα πρώτος εγώ - θα ήταν too much, δε νομίζεις; Λίγο αργότερα θα μας ενημέρωνε για την καβαφική αφιέρωση της Καιτούλας προς τον συνθέτη της, αφήνοντας μας εμβρόντητους! Για του λόγου το αληθές: 
Τι να πω, θ' ακούσω το cd της Καίτης Γαρμπή με τον Νίκο Αντύπα και ίσως επανέλθω, παρ' όλο που φαντάζομαι πως θα είναι τα τραγούδια τους. Ή μάλλον ας πω πόσο χάρηκα που γνώρισα από κοντά τον συνάδελφο Τάσο Καραντή και πως με έκανε άθελα του να ψάχνω αυτή την ώρα να βρω κάνα καταχωνιασμένο cd της Πίτσας Παπαδοπούλου και της Χαρούλας Λαμπράκη. Ωστόσο, από αλκοόλ δεν παίζει σταγόνα εδώ στο σπίτι! 
Στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων προβλήθηκε η ταινία Εθελουσία Έξοδος, σκηνοθετημένη από την Κινηματογραφική Ομάδα του Πολιτισμικού Οργανισμού Δήμου Αθηναίων. Βρέθηκα εκεί, ανταποκρινόμενος στην πρόσκληση του Γιώργου Πουλίδη, 
που είχε στήσει στην Τεχνόπολη πέρσι το αφιέρωμα Μουσική και Κινηματογράφος, κυρίως όμως για να πάρω μια γεύση από τη δουλειά των Τεφλόν, του μουσικοσυνθετικού team της ταινίας. Μιλάμε για κανονικό σάουντρακ, αν σκεφτεί κανείς ότι η συγκεκριμένη 20λεπτη ταινία των παιδιών ήταν τιγκαρισμένη στη μουσική, τόσο πολύ, ώστε οι πρώτες sequences της με παρέπεμψαν σε αστικό βίντεο-κλιπ κοινωνικού προβληματισμού. 
Έχω την αίσθηση ότι η μουσική του Κώστα Γρούντα με στοιχεία post-rock, αλλά και με εξάρσεις ενός λυρισμού α λα Rene Aubry και Yann Tiersen, υποκινούμενου βασικά από το ακορντεόν του Κωνσταντίνου Τσιώλη, μπορεί να σταθεί αυτόνομα και στη δισκογραφία, αν κι είμαι σίγουρος ότι τούτοι οι αναρχοαυτόνομοι νέοι καλλιτέχνες θα προτιμήσουν την οδό του διαδικτύου και καλά θα κάνουν σε τέτοιους χαλεπούς καιρούς. Υπεύθυνοι για την ενορχήστρωση της μουσικής της Εθελουσίας Εξόδου ήταν το δημιουργικό τρίο των Κώστα Γρούντα - Κωνσταντίνου Τσιώλη - Δημήτρη Πάλλη, συνεπικουρούμενοι από τον Θανάση Δημακόπουλο στην κιθάρα και τους Καλλιόπη Κουτρουμπή - Παναγιώτη Αγγελόπουλο στην άρπα και το βιολί, αντιστοίχως. Φεύγοντας από την προβολή και οδεύοντας προς το Σύνταγμα, στου οποίου τη λαϊκή συνέλευση πλέον κολλάει κάλλιστα η έκφραση Τρεις κι ο κούκος, αγόρασα ακόμη ένα δροσιστικό πράσινο τσάι με λεμόνι. Το τρίτο μέχρι εκείνη την ώρα, σύνολο δηλαδή γύρω στα έξι ευρώ! Όταν συνειδητοποίησα ότι έφυγα απ' το σπίτι μ' ένα εικοσάευρω κι έμεινα με λίγα κέρματα, δεν άντεξα να μη ρωτήσω την περιπτερού: Πως πάει το τσάι, πουλάει; Ου, μου απάντησε όλο ενθουσιασμό, λες και μου επιδείκνυε το κότερο της στη μαρίνα Αλίμου, με τις κούτες φεύγουνε, μας καθάρισαν τα τσάγια αυτό το καλοκαίρι πιο πολύ κι απ' την κόκα-κόλα! Δόξα τω θεώ...και σταυροκοπήθηκε κιόλας. Την είχα ανάγκη αυτή την απάντηση, γέλασα με την καρδιά μου, εφόσον λίγη ώρα πριν με είχε χαλάσει όλο αυτό το κλίμα εμφορούμενου χαβαλέ που είχαν καλλιεργήσει μεσ' στην αίθουσα δύο νεαροί από τη σκηνοθετική ομάδα της ταινίας. Εννοείται πως τα παιδιά ήταν μια χαρά στο ρόλο των παρουσιαστών, τη δουλειά τους έδειχναν και το χαίρονταν με την ψυχή τους, εγώ όμως δεν ήμουν και στην καλύτερη ψυχολογία από το μεσημέρι. Δεν ξέρω, ίσως ήταν και η ατμόσφαιρα από το ραδιοφωνικό αφιέρωμα στη Φλέρυ που με έμπασε σ' ένα κλίμα περισυλλογής και μελαγχολίας, το οποίο καλό θα ήταν να κρατούσα για το σπίτι και όχι για πρεμιέρες. Ελλείψει ταξί, καθώς και φράγκων για ταξί γενικότερα, περπάτησα κατά μήκος την Ηλία Ηλιού, από το μετρό Νέος Κόσμος μέχρι το Α΄Νεκροταφείο, πίσω απ' το οποίο κατοικώ. Και τότε συνειδητοποίησα πόσο προκλητικά αφώτιστος είναι ο δρόμος έξω ακριβώς από το κτήριο της Ελευθεροτυπίας. Σκοτάδι τόσο πηχτό, μαύρο κι άραχνο που λες ότι καμία δημοτική αρχή δεν κάνει κάτι για να διορθωθεί το θέμα, μόνο και μόνο για να μπορούν οι παντός φύσεως και είδους τρομοκράτες ν' αφήνουν ανενόχλητοι, στο κυριλέ- που λένε, τις προκηρύξεις τους μεσ' στους παρακείμενους κάδους σκουπιδιών. Καλή φάση, είπα μέσα μου και προτού μπω στο σπίτι, από το περίπτερο της γειτονιάς έδωσα τα τελευταία μου ευρώ για ν' αγοράσω - τι άλλο; - τσάι με λεμόνι! 
Πριν από 11 χρόνια
