από-καρδιάς

Όποιος αντιμετωπίζει καρδιολογικά ή υπερτασικά προβλήματα να προστρέξει στο Κρατικό Αντιυπερτασικό Ιατρείο του Ιπποκράτειου Νοσοκομείου. Θα κλείσει πρώτα τηλεφωνικό ραντεβού, θα πάει με το βιβλιάριο του ή αν δεν έχει ταμείο- όπως εγώ- θα δώσει τρία ευρώ και θα εξεταστεί μια χαρά. Εν συνεχεία, θα περάσει από εξακόσια υπερσύγχρονα μηχανήματα κι αν μη τι άλλο θα ησυχάσει! Εγώ πήγα προχθές κι εξετάστηκα πρώτος πρωί- πρωί, αφήνοντας στην αίθουσα αναμονής παππούδες και γιαγιάδες με μπαστούνια. Μάλλον προξένησα ενδιαφέρον στο ιατρικό προσωπικό ως 36χρονος με υπέρταση, γι' αυτό και με ξάπλωσαν σ' ένα κρεβάτι απ' τις 8.30 το πρωί μέχρι τις 12.30 το μεσημέρι. Με καλωδίωσαν, είδα κι εγώ μαζί τους στην οθόνη την καρδιά μου να χτυπάει με 100 και βάλε παλμούς (την είχα μια αγωνία, η αλήθεια είναι) και μετά μαζεύτηκαν τρεις γιατροί στην ηλικία μου κι έκαναν την πρακτική τους πάνω μου. Βλέπεις, εδώ είναι ο μυικός ιστός...εδώ το στρώμα λίπους...έλεγε ο ένας στον άλλο. Πως νιώθεις; με ρώτησε σε κάποια στιγμή κάποιος απ' τους τρεις. Σαν τον Boris Karloff στο πρώτο Frankenstein, απάντησα και το εννοούσα. Δεν τους είπα μόνο ότι η καρδιά μου μού θύμισε βοϊδίσια συκωταριά, παλλόμενη κιόλας, μια και τους έβλεπα ότι δεν είχαν διάθεση για χιούμορ εν ώρα εργασίας. Άλλα καλώδια μετά στην καρωτίδα, τους μηρούς, τα πόδια, τα χέρια και δωσ' του ν' ακούγονται ήχοι σε απευθείας σύνδεση με το Star Trek! Τώρα θα σου πάρουμε αίμα, μου είπαν, κάτι που δε γούσταρα καθόλου, αφού σιχαίνομαι τις σύριγγες. Μη σε νοιάζει, κοπάνα την! φώναξα του γιατρού και γύρισα απ' την άλλη. Δεν υπάρχει πιο απαίσια αίσθηση από ένα πολύ ψιλό σιδερένιο κλαράκι που σκαλίζει τη φλέβα και σου ρουφάει το αίμα. Στο μεταξύ, απ' έξω φώναζε η συμπαθεστάτη γραμματέας: Αργείτε; Περιμένει πολύς κόσμος έξω...Είπαμε, όμως, νέοι άνθρωποι με υπέρταση δεν επισκέπτονται συχνά τα ιατρικά κέντρα! Κι εγώ έκανα ηλίθιες ερωτήσεις που δικαίως εκνεύρισαν τους γιατρούς του στυλ Αυτό τι είναι τώρα ή Τι πρόκειται να πάθω! Τέλος πάντων, θα κάνω ακόμη μερικές επισκέψεις στο Ιπποκράτειο, δεν καθάρισα. Σήμερα, ας πούμε, όλη μέρα φοράω πάνω μου το holter 24ωρης περιπατητικής παρακολούθησης της αρτηριακής πίεσης κι απ' ότι είδα δεν ξεπέρασα το 12, πράγμα που σημαίνει ότι το πιεσόμετρο πού 'χα αγοράσει και έδειχνε μονίμως 15, 16 και 17 προσφέρεται κάλλιστα για τρίψιμο στα μούτρα της ιδιοκτήτριας του μαγαζιού με ιατρικά είδη της γειτονιάς μου. Θα περιμένω επίσης λίγες μέρες και για τα αποτελέσματα των αιματολογικών και των άλλων μαγνητικών εξετάσεων. Βλέπετε τίποτα, γιατρέ; Έτσι, μια πρώτη εκτίμηση...ρώτησα χεσμένος, βγαίνοντας απ' το ιατρείο. Καλά είσαι, απάντησε ο θεράπων ιατρός μου, αλλά υπάρχει πιθανότητα, αφού αποκλείσουμε τα παθολογικά αίτια (δηλαδή διαβήτη, χοληστερίνη ή θυρεοειδή), να πάσχεις από μια καρδιακή υπερτροφία που δεν την είχες ανακαλύψει στην εφηβεία σου και που σου προξενεί ταχυκαρδίες και αύξηση της πίεσης. Νά τη, λοιπόν, η βοϊδίσια συκωταριά, καλά το σκεφτόμουν! Μετά πάλι, αν δεν έχω ούτε καρδιακή υπερτροφία, ούτε κάτι άλλο οργανικό, θα πρέπει να επισκεφτώ νευρολόγο- ψυχίατρο να με πλακώσει στους χάπους να κουλάρω. Συνηθισμένα τα βουνά στα χιόνια! Με xanax μεγαλώσαμε, εδώ θα κολλήσουμε τώρα; Έχει φάει ο bosko flupidol (τι απαρχαιωμένο πια χάπι) που αν ενώσεις όλα τα τεταρτάκια του φτιάχνεις μια χαπάρα σαν κι αυτήν που πριόνιζε ο Βέγγος και φώναζε Συνάαααρωστοι! Όταν επομένως γίνει η σούμα των εξετάσεων μου θ' αποφανθούν- είπαν- οι γιατροί για το αν θα μου χορηγήσουν κάποιο καρδιολογικό- αντιυπερτασικό φάρμακο. Α, ρε Παγουλάτε, που θά 'χες και την ονομαστική γιορτή σου σήμερα, μ' ακούς άραγε από 'κει πάνω; Αν τό 'χα τραβήξει κι εγώ όλο αυτό ένα- δυο χρόνια πριν, δεμένο θα σε πήγαινα στο Κρατικό Αντιυπερτασικό Ιατρείο του Ιπποκράτειου. Να πάρει η ευχή...Θα επανέλθω με νέο ιατρικό ανακοινωθέν οπωσδήποτε. Να δω πως θα κοιμηθώ μόνο απόψε που κάθε ένα τέταρτο το αριστερό μου χέρι γίνεται τούμπανος και μετά ξεφουσκώνει σα σαμπρέλα. Συμπέρασμα: ίσως ο bosko πάσχει από αγχώδη νεύρωση, σίγουρα έχει όμως μεγάλη καρδιά!

η-ιστορία-του-γυμνού-στον-κινηματογράφο-χθες-στο-τριανόν

Η συγγραφική και εκδοτική δουλειά του Γιάννη Σολδάτου είναι γνωστή και αξιοσέβαστη στους κινηματογραφικούς κύκλους. Από τον Αιγόκερω, τον εκδοτικό οίκο του, έχουν κυκλοφορήσει ουκ ολίγα βιβλία κινηματογραφικής γνώσης, θεωρίας και πράξης, αλλά και πολύ θέατρο, ποίηση, λογοτεχνία κλπ. Αυτή τη φορά το φιλόδοξο συγγραφικό εγχείρημα του Σολδάτου στήριξε ένας μεγαλύτερος εκδοτικός οίκος, οι εκδόσεις Ψυχογιός, και δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς, αφού μιλάμε για ένα ογκωδέστατο λεύκωμα με έναν πακτωλό ασπρόμαυρων και έγχρωμων ταινιών από ταινίες του ελληνικού και διεθνούς κινηματογράφου και κυρίως με μια τρομερή έρευνα εκ μέρους του συγγραφέα.
Τον Γιάννη Σολδάτο τον πρωτογνώρισα στις αρχές του 1990 όταν είχε παραδώσει σεμινάρια στη σχολή κιν/φου που σπούδαζα. Που να φανταζόμουν ότι σχεδόν είκοσι χρόνια μετά θα έφτιαχνα ταινία βασισμένη σε βιβλίο του και θα γινόταν και παραγωγός μου, μάλιστα. Είναι ένας καλλιτέχνης- ερευνητής που εκτιμώ ιδιαίτερα για το πάθος, το μεράκι του και για το ότι εδώ και χρόνια πλαισιώνεται από σημαντικούς ανθρώπους όπως ο Θόδωρος Αγγελόπουλος, ο Θανάσης Βέγγος, ο Γιώργος Μανιώτης, ο Νίκος Κούνδουρος, ο Δήμος Αβδελιώδης κι άλλοι πολλοί. Δεν χρειάζεται να σχολιάσω τις ραδιοφωνικές εκπομπές και τα τηλεοπτικά ντοκιμαντέρ του, στα οποία έχουν διασωθεί κυριολεκτικά η μορφή και ο λόγος του Μάνου Χατζιδάκι, του Αλέξη Δαμιανού, του Μιχάλη Κατσαρού, του Μανώλη Αναγνωστάκη κι επίσης πολλών άλλων μεγάλων της διανόησης.

Χθες βράδυ στο Τριανόν της Κοδριγκτώνος έγινε η παρουσίαση του βιβλίου του με τίτλο Η ιστορία του γυμνού στον κινηματογράφο. Ήταν μία εκδήλωση, η οποία συγκέντρωσε σύσσωμο τον κινηματογραφικό κόσμο της χώρας. Τον, ηλικίας sixty plus βέβαια, όπως ήταν αναμενόμενο. Εύστοχοι στον πρόλογο τους ο δημοσιογράφος και κριτικός κιν/φου Χρήστος Μήτσης από το Αθηνόραμα και ο συνάδελφος του, Γιάννης Ζουμπουλάκης, από το Βήμα. Ο Σολδάτος- τόνισαν- είχε την ευφυία μέσα σ' αυτό το ογκώδες βιβλίο για την ιστορία του γυμνού στο παγκόσμιο σινεμά ν' αφήσει τελείως έξω τις cult ταινίες πορνό και να αποκαθηλώσει καρέ- καρέ από την οθόνη όλα τα γυμνά ανθρώπινα σώματα, παρατάσσοντας ακομπλεξάριστα την Εμμανουέλα δίπλα στις Χίλιες και μια νύχτες του Παζολίνι, τον σεξισμό των βαμπιρικών ταινιών του Ζαν Ρολάν με το Vortex του Κούνδουρου και το Blow up του Αντονιόνι με τους Τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας του Παναγιωτόπουλου. Και λίγα λέμε αυτή τη στιγμή, καθώς -όπως προανέφερα- οι ταινίες που καταγράφονται στο βιβλίο είναι αμέτρητες.

Απόντος του Ρένου Χαραλαμπίδη, το ρόλο των παρουσιαστών της εκδήλωσης ανέλαβαν η ηθοποιός Ευτυχία Γιακουμή (μια απ' τις πρωταγωνίστριες του The Zero Years, του κύκνειου άσματος του Νίκου Νικολαΐδη) και ο σκηνοθέτης Νίκος Αλευράς. Αμήχανη μάλλον η νεαρή ηθοποιός, σαν το ψάρι μεσ' στο νερό ο χαβαλετζής Αλευράς. Σήκωνε και το θέμα, βέβαια, ώστε να διαχυθεί παντού μια χαβαλετζίδικη διάθεση. Δηλαδή, μόνο στο πλαίσιο χαβαλέ μπόρεσα να εκλάβω την κόντρα των συγγραφέων Λαζαρίδη και Μουρσελά περί της αρχαίας σπαρτιάτικης κοινωνίας. Τρέχα- γύρευε.

Όπως είχε αναγγελθεί, άνθρωποι με σοβαρή θητεία στον κινηματογράφο που θα βρίσκονταν στην αίθουσα, θα κατέθεταν τις εμπειρίες τους από την υπόθεση γυμνό. Βρήκα μια θέση δίπλα στον φίλο μου, τον σκηνοθέτη Λευτέρη Ξανθόπουλο, και παρακολουθήσαμε την εκδήλωση. Εδώ ο ηθοποιός- σκηνοθέτης Τάκης Σπυριδάκης μιλάει για τη συμμετοχή του στη Γλυκειά Συμμορία του Νικολαΐδη και για τον δικό του Κήπο του θεού, στον οποίο μάλιστα κάπου έπαιζα κι εγώ ως εξεγερμένος φυλακισμένος.

Ο Λάκης Παπαστάθης, σύντομος και περιεκτικός, αναφέρθηκε στον Αλέξη Δαμιανό και μας θύμισε τον ερωτισμό της Ευδοκίας και του Μέχρι το πλοίο. Όταν ο Δαμιανός εξηγούσε στον Λοΐζο- είπε- με τι μουσικό ύφος θα επένδυε την ερωτική σκηνή μεταξύ της πόρνης και του φαντάρου, χρησιμοποίησε την έκφραση Μουσική σαν κουτσουλιμένα βρακιά! Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος, εν συνεχεία, αρνήθηκε να μιλήσει για κάποιες ερωτικές γυμνές σκηνές στις ταινίες του. Δεν αυτοπροσδιορίζομαι- μας είπε- ας το κάνει άλλος για μένα. Μάλλον ο Τεό σκυλοβαρέθηκε τις μνήμες και τα μπλα-μπλα των συναδέλφων του, οπότε ορθώς απάντησε στην παραίνεση της παρουσιάστριας έστω να αυτοπροσδιοριστεί.

Ο βετεράνος σκηνοθέτης Γιώργος Ζερβουλάκος, απ' την άλλη, ξέφυγε, αφού μας έπλεξε το εγκώμιο του Ορέστη Λάσκου ως μεγάλου ποιητή, κιν/φιστή και εραστή. Μίλησαν ακόμη οι σκηνοθέτες Γιώργος Κατακουζηνός και Δημήτρης Μακρής, μα από ένα σημείο κι ύστερα οι ανασυρόμενες μνήμες και ο διάλογος άγγιξαν την γεροντική παπαρολογία.

Δίπλα μου η Λουκία Ρικάκη, προτού της δώσει ο Αλευράς το μικρόφωνο, με ρωτούσε τι λένε όλοι αυτοί. Ενώ ο πρόεδρος της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών, Χάρης Παπαδόπουλος, μετά του Λεωνίδα Βαρδαρού, μόλις είχαν επιστρέψει από το ραντεβού τους με τον Υπουργό Πολιτισμού περί απόσυρσης του νέου κινηματογραφικού νομοσχεδίου. Πάνω που έκανα να φύγω, διέκρινα και τον Νίκο Κούνδουρο να προσέρχεται στο Τριανόν στην πρώτη μεγάλη δημόσια εμφάνιση του μετά τον πρόσφατο ξυλοδαρμό του. Δυστυχώς, δεν μπορούσα να μείνω, καθώς έπρεπε να περάσω από αλλού. Φαντάζομαι, όμως, πως ο Κούνδουρος θα ζωγράφισε πάλι! Άλλωστε, η φιλμογραφία του καταλαμβάνει ένα μεγάλο μέρος του βιβλίου του Γιάννη Σολδάτου Η ιστορία του γυμνού στον κινηματογράφο.

ο-μυστικός-ύπνος

Τα κεσεδένια ντολμαδάκια πάτσισαν με τα ασημένια χειροπότηρα, εξ ου και ο Μυστικός Ύπνος των Χριστουγέννων. Στα αγαλματένια κέρατα της κουτσομπόλας φόρεσα ένα επαρχιώτικο πράσινο κρεμμύδι, μεταλλικά και μη, τα κρεατάκια για τα οποία εγχειρίστηκε η κυρα-Λουλού προχθές στον Ερυθρό Σταυρό, παρουσία του Κόμητος Μοντεχρήστου και της Κόκκινης Παπαρούνας.

Ευχαριστήθηκα πολύ με το μυδραλιοβόλο που απέκτησα στον Πελοποννησιακό Πόλεμο μια νύχτα που το φυσαέρι έβλαψε τα κουντουριώτικα πανηγύρια. Ωχ, αμάν, έσκουξε η μάν' και χορεύοντας τουρλουλού χάθηκε μεσ' στο φεγγάρι.

Ντροπαλά γαλακτοκομικά προιόντα ξέσκισαν τα συμβόλαια τους και ζήτησαν αφέψημα μεταξύ οχτώ και τρεις από τον Λαυρέντη Διανέλλο. Στην Σύρο γνώρισαν τον αετονύχη μπαρμπέρη και στη Λέρο λέρωσαν τα βρακάκια τους, τα οποία αποτελούντο από φύλλο τυρόπιτας και σινική μελάνη. Η Εστουδιαντίνα όμως πάσχει από αυπνίες και αναζητά το κοντοκουρεμένο κοστούμι της στου βοδιού το κέρατο.

Δεν θα αυξήσω την πείρα μου, ούτε την κατσίκα μου θα ευοδώσω μέσα στους σκληροπυρηνικούς μαγιάτικους κάμπους. Αν και ήταν όλα άτριχα και ακάματα από τον ζόφο της ευσταθίας.

Πήρα ένα πλοίο για την Κόρε. Ύδρα. ατμοπλοΐζουσα θεραπαινίς των ερωτικών μελτεμιών μας. Ξέμεινα όμως από μπαταρίες, ακούστηκε η βοημική αρκούδα να σκούζει. Έξαφνα, ένα ζαμπονάκι zwan χοροπήδησε κι έσπασε το ρεκόρ του ήχου και του δυστύχου.

Τα ξεσιδερωμένα κοστούμια κόχλασαν από το μπαΐλντισμα που τους προκάλεσαν οι ανατριχίλες της Χάιδως. Και θα σου πω προς το τέλος ότι σου απαγορεύω να ξανανοίξεις το γραφείο μου, όχι διότι περιέχει ινδικά χοιρίδια, αλλά φλυτζάνες τηγανητές.

R.I.P. ΓΙΩΡΓΟΣ ΦΟΥΝΤΑΣ (1924 - 2010)

Όταν το 1954 ο Νίκος Κούνδουρος ετοίμαζε την πρώτη του ταινία, τη Μαγική πόλη, απέρριψε τον ζεν πρεμιέ Αλέκο Αλεξανδράκη ως βουτυρόπαιδο και έδωσε τον πρωταγωνιστικό ρόλο στον πιο μάγκα και λαϊκό τύπο Γιώργο Φούντα. Ένα χρόνο αργότερα, ο Μιχάλης Κακογιάννης θα αξιοποιούσε περισσότερο τον Φούντα προς αυτή την κατεύθυνση, τον λαϊκό δηλαδή ήρωα - εν προκειμένω τον ποδοσφαιριστή Μίλτο - που τιμώρησε με το μαχαίρι την ανεξαρτησία της Μελίνας. Η σκηνή αυτή από τη Στέλλα του Κακογιάννη είναι μία από τις πιο χαρακτηριστικές μέσα στην ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου. Θυμίζει σπαγγέτι γουέστερν σε ότι αφορά το αρχικό πλανάρισμα της και καταλήγει σε αρχαία τραγωδία με το σμάρι των γυναικών που κατακλύζουν την οθόνη για να παραλάβουν το άψυχο σώμα της Στέλλας. Πριν καμιά δεκαριά χρόνια, που φιλοξένησα στο σπίτι μου ένα ζευγάρι Γερμανών κινηματογραφιστών και τους έβαλα να δουν τη Στέλλα, μεταφράζοντας τους τα λόγια των ηθοποιών, δεν μπορούσαν επ' ουδενί λόγω να κατανοήσουν γιατί συγκινούμαστε ως λαός με μία σκηνή βίας, όπου ένας άνδρας μαχαιρώνει μέχρι θανάτου μία γυναίκα, η οποία αρνήθηκε να τον παντρευτεί. Κάτι πήγα να τους πω για ελληνικά ήθη, ελληνικό φιλότιμο, ελληνική μαγκιά, ακόμη και για τον ελληνικό συντηρητισμό των mid-50s, αλλά ούτε να με χέσουν οι προοδευτικοί τεχνοκράτες Γερμανοί καλλιτέχνες, και μένα και την ελληνικότητα μου. Τέλος πάντων, ο ηθοποιός Γιώργος Φούντας από χθες το απόγευμα πέρασε στην αθανασία. Πλήρης ημερών μεν, 86 ετών, αρκετά ταλαιπωρημένος δε, εδώ και αρκετά χρόνια, αφού έπασχε αρχικώς από πάρκινσον κι αργότερα από αλτσχάιμερ. Γνώριζα για την άσχημη πορεία της υγείας του απ' όταν σχεδίαζα τα γυρίσματα του ντοκιμαντέρ για τον Κούνδουρο. Ο άνθρωπος δεν είναι σε θέση να μιλήσει...με είχαν ενημερώσει κι έτσι δεν έκανα καμία περαιτέρω προσπάθεια για να τον βρω. Ένας ωραίος άνθρωπος- λέγεται- και ντόμπρος σαν τους ήρωες των ταινιών που ενσάρκωσε, από τα Χειροκροτήματα (1944) του Γιώργου Τζαβέλα μέχρι την cult Έξοδο κινδύνου (1980) του Νίκου Φώσκολου στο πλάι του Αττίκ και της Όλγας Καρλάτου αντίστοιχα. Τον θυμόμαστε ακόμη στο Ποτέ την Κυριακή (1960) του Ζυλ Ντασέν, πάλι ως λεβέντη Πειραιώτη παρτενέρ της Μελίνας, στα Κόκκινα φανάρια (1963) του Βασίλη Γεωργιάδη, στο America America (1963) του Ελία Καζάν, στον Αλέξη Ζορμπά (1965) του Μιχάλη Κακογιάννη και στην τηλεοπτική σειρά Ο Χριστός ξανασταυρώνεται (1975), τότε που τα σήριαλς μπορούσαν νά 'ναι έργα τέχνης. Προσωπικά, θυμάμαι την...πλάτη του και τη φωνή του στο νεορεαλιστικό Πικρό ψωμί (1951) του Γρηγόρη Γρηγορίου, αφού είχε αντικαταστήσει τον Στρατή Φλώρο, έναν από τους πρωταγωνιστές της ταινίας, ο οποίος πέθανε πριν ολοκληρωθούν τα γυρίσματα της. Βραβεύτηκε δύο φορές στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, το 1966 και το ΄67, για τις ερμηνείες του στις ταινίες Με τη λάμψη στα μάτια και Πυρετός στην άσφαλτο. Ήταν τότε που τον ανακάλυψε ο ολίγον μπατσόφιλος Νίκος Φώσκολος και του έδωσε ρόλους ευσυνείδητων αστυνομικών με μεγάλη επιτυχία, η αλήθεια είναι. Πάντως, η πιο απίστευτη πρόταση στην καριέρα του Φούντα ήρθε γύρω στο 1967 από το Λονδίνο. Όταν ο Sean Connery αποφασίζει ν’ αφήσει πίσω του τον διασημότερο ήρωα που έχει ως τότε ενσαρκώσει, έναν κατάσκοπο ονόματι James Bond, οι παραγωγοί αναζητούν σε όλα τα μήκη και πλάτη νέο πρόσωπο για τον ρόλο. Η πρόταση φτάνει στην Αθήνα μέσω του Φίνου, καθώς οι Βρετανοί δεν κατορθώνουν να έρθουν σε άμεση επαφή με τον Έλληνα ηθοποιό. Ως συνήθως, πρώτη σκέψη του Φούντα είναι να αρνηθεί, μα ο Φίνος τον πείθει, τόσο να μπει στο αεροπλάνο όσο και να λάβει μέρος στα δοκιμαστικά. Από το σύνολο των υποψηφίων μένουν δύο: ο Φούντας και ο George Lazenby, που τελικά παίρνει τον ρόλο, όταν ο Έλληνας ηθοποιός δηλώνει πως δεν προλαβαίνει μέσα στον ελάχιστο διαθέσιμο χρόνο να μιλά τα αγγλικά με την απαιτούμενη άνεση. Ποτέ δεν το μετάνιωσε. Αν υποτεθεί πως ο πολιτισμός θα είναι το μελλοντικό χνάρι του ανθρώπου πάνω σ' αυτόν τον πλανήτη, και μόνο γι' αυτή τη σκηνή από τη Στέλλα, ο Φούντας πραγματικά πέρασε στην αθανασία. Έσβησε στο νοσοκομείο Μετροπόλιταν, όπου νοσηλευόταν τον τελευταίο καιρό, αφήνοντας πίσω τη σύζυγο του, την χορεύτρια Χρυσούλα Ζώκα, και τον γιο του, Πάνο. Αιωνία του η μνήμη!

ιιι

* οι παράγραφοι για την Jamesbondική ευκαιρία που παρουσιάστηκε στον Γιώργο Φούντα το 1967 αποσπάστηκαν από το αφιέρωμα του Δημήτρη Βάκη στον ηθοποιό που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό ΟΑΣΙΣ.

γιάννης-ρίτσος-onirama-και-δημήτρης-παπαϊωάννου-στο-τεύχος-176-του-διφώνου

Ειλικρινά δεν γνωρίζω ούτε ένα τραγούδι του δημοφιλούς συγκροτήματος Onirama και μπορεί να μην είναι κακοί καλλιτέχνες τα παιδιά.... Πάντως, είναι η δεύτερη φορά μέσα σε ενάμισι χρόνο που γίνονται εξώφυλλο στο δίφωνο, οπότε κάτι λέει αυτό. Μακάρι, τι να πούμε...Ας πουλήσει περισσότερο το καινούργιο τεύχος κι όσοι εργαζόμαστε στο εν λόγω έντυπο θά 'χουμε τους λόγους μας για να είμαστε ευχαριστημένοι. Εκτός του εξωφύλλου, τώρα, η ύλη θα χαρακτηριζόταν αν μη τι άλλο ενδιαφέρουσα: αναφέρομαι στην αποκλειστική συνέντευξη που μου παραχώρησε ο Δημήτρης Παπαϊωάννου με αφορμή τον Καβάφη της Πλάτωνος στο Παλλάς, στην άλλη κοινή συνέντευξη των Πετρολούκα Χαλκιά-Τάκη Μπαρμπέρη στον Γιώργο Φλωράκη και στο μεγάλο άρθρο της Λιάνας Μαλανδρενιώτη για τους Έλληνες κλασικούς κιθαρίστες στη σημερινή δισκογραφία. Υπάρχουν ακόμη πολλές συνεντεύξεις, καλλιτεχνών σαν την Αθηνά Ανδρεάδη (στον Κωνσταντίνο Δημόπουλο), την Ανδριάνα Μπάμπαλη (στον Κώστα Αγοραστό), τον Θανάση Γκαϊφύλλια (στον Γιάννη Θ. Πετρίδη) και των Λεωνίδα Μπαλάφα- Δημήτρη Αρναούτη (στον bosko). Καθιερώθηκαν πλέον και τα άρθρα-πορτρέτα για καινούργιους ελληνικούς και ξένους δίσκους ή επανεκδόσεις, από την Eydie Gorme και τον Les Paul μέχρι τον Elvis Costello και τους Antony & The Johnsons. Εμένα μου είχαν ανατεθεί η Nina Simone, τα Τραγούδια του Κόκκινου Στρατού, η Marietta Fafouti, καθώς και ένα μεγάλο άρθρο για την Caterina Valente. Που τη θυμήθηκαν αυτήν; θα ρωτούσε κανείς και θα έβρισκε την απάντηση στα τρία διπλά CDs- συλλογές της τραγουδίστριας που κυκλοφόρησαν πρόσφατα.
Είχα και την επιμέλεια του premium cd- αφιέρωμα στον μελοποιημένο Γιάννη Ρίτσο (ο Σπύρος Σαμοΐλης που λέγαμε σε προηγούμενο post μαζί με Μίκη Θεοδωράκη, Θάνο Μικρούτσικο, Νίκο Μαμαγκάκη, Σπήλιο Μεντή κ.α.) Μεταξύ άλλων, τραγουδούν η Μαρία Φαραντούρη, η Μαρία Δημητριάδη, η Γιοβάννα, ο Τάσσης Χριστογιαννόπουλος, ο Μανώλης Λιδάκης και ο Πέτρος Πανδής. Πραγματικά, υπέροχες ερμηνείες, απ' τη μια, η τελευταία λέξη της μόδας, απ' την άλλη!
Και γιατί, παρακαλώ, η τελευταία λέξη της μόδας; Χίλιες φορές να ξανακούσω τον Επιτάφιο του Μίκη ή την Καντάτα για τη Μακρόνησο του Μικρούτσικου, παρά...ποπίζοντες καλλιτέχνες όπως η Μαρίνα Σένα ή ο Νίκος Γώγος, τους οποίους ούτε γνωρίζω, ούτε επιθυμώ τη γνωριμιά τους. Ωστόσο, η δεύτερη προσφορά του νέου διφώνου είναι κανονική υπερπαραγωγή, εφόσον πρόκειται για κασετίνα με τρία CDs υπό τον τίτλο ΠΟΠ - ΡΟΚ 2011. Αυτά είναι τα τυχερά! Συνύπαρξη των βετεράνων Βασίλη Παπακωνσταντίνου, Νίκου Ζιώγαλα και Γιώργου Δημητριάδη με τους νεότερους Στάθη Δρογώση, Μύρωνα Στρατή, Ευσταθία και τους άγνωστους- σε μένα- προαναφερόμενους Μαρίνα Σένα, Νίκο Γώγο, MC ΦΩΣ, Leah Speckhard, Damage Done και Ekofields. Καλοτάξιδο! Στα περίπτερα Αθηνών, περιχώρων και επαρχίας!

από-το-αναζωογονητικό-overdose-τραγουδιών

Χθες βράδυ η Νένα Βενετσάνου γιόρτασε τα τριάντα χρόνια της στο τραγούδι με μία κλειστή συναυλία στην αίθουσα του Εύμαρου, του πολιτιστικού χώρου που κάποτε αποτελούσε ορμητήριο του χατζιδακικού Τρίτου Προγράμματος και που επαναδραστηριοποιήθηκε πρόσφατα. Και ποιοι δεν είχαν περάσει από τον Εύμαρο στα μέσα προς τέλη των 80s! Μεταξύ άλλων, οι Νένα Βενετσάνου, Ηλίας Λιούγκος, Σαβίνα Γιαννάτου, Λένα Πλάτωνος, Μιχάλη Γρηγορίου, Φοίβος Δεληβοριάς, Μιχάλης Τόμπλερ, Χάνομαι Γιατί Ρεμβάζω, Αλίκη Καγιαλόγλου, Λουδοβίκος των Ανωγείων.
Φτάνοντας στον Εύμαρο βρήκα να με περιμένουν ο συνθέτης Κώστας Αθυρίδης και η στιχουργός-ερμηνεύτρια Γεωργία Βεληβασάκη με τη νέα τους έκδοση φρέσκια-φρέσκια! Λέγεται Το μικρό μυστικό της ζωής..., πρόκειται για ένα μουσικά πολυποίκιλο παιδικό άλμπουμ μέσα σε ένα εικονογραφημένο παραμύθι. Μαζί τους ήταν και η σημαντική Κύπρια εικαστικός Μαρία Παπαχαραλάμπους. Τόσο για τη δουλειά των παιδιών, όσο και για την Παπαχαραλάμπους, θα επανέλθω πολύ σύντομα με ξεχωριστές αναρτήσεις.

Μερικές εβδομάδες πριν η Βενετσάνου μου είχε ζητήσει να της προτείνω νέους δημιουργούς που θα τους παρουσίαζε στη δική της επετειακή και κλειστή, όπως είπαμε, συναυλία.

Έτσι, στη σκηνή ανέβηκαν πρώτοι ο Δημήτρης Λάμπος και ο Δημήτρης Αρναούτης, λίγες ώρες πριν το δεύτερο προγραμματισμένο live τους στο Μπαράκι του Βασίλη. Όση ώρα έπαιζαν τις μπαλάντες τους μπροστά σε ένα διαφορετικό κοινό, συνδεδεμένο περισσότερο με την ιστορία του χώρου, νιώσαμε κάποιοι σα να γίνεται αναβίωση των Αγώνων Ελληνικού Τραγουδιού Κέρκυρας.

Η Νένα μίλησε με τα πλέον συγκινητικά λόγια για τους δύο νέους δημιουργούς. Δεν παρέλειψε ακόμη να μας διαβάσει στίχους τους μέσα από τις πρόσφατες δισκογραφικές εργασίες τους.

Το πρώτο μέρος της εκδήλωσης, το ανδροκρατούμενο- όπως το χαρακτήρισε η Νένα- έληξε με μία παρουσίαση των ανεξάρτητων δισκογραφικών παραγωγών Βαγγέλη Μπόντα (Λόγου Χάριν) και Γιώργου Μητρόπουλου (Yafka Records), καθώς και με μία ενδιαφέρουσα κουβέντα για το σημερινό δισκογραφικό τοπίο. Αξίζουν συγχαρητήρια στον Μπόντα που ιδίοις εξόδοις κυκλοφορεί μια σειρά ψηφιακών δίσκων με ηχογραφημένο τον λόγο σπουδαίων ανθρώπων της τέχνης (Νάνος Βαλαωρίτης, Μίκης Θεοδωράκης, Χρόνης Μίσσιος, Νίκος Κούνδουρος, Γιώργος Μιχαλακόπουλος) και στον Μητρόπουλο βέβαια για το βήμα που παρέχει σε νέους ταλαντούχους, αλλά και έμπειρους δημιουργούς (Δανάη Παναγιωτοπούλου, Θέμος Σκανδάμης, Άγγελος Αγγέλου-Έμυ Σίνη, Δημήτρης Λέκκας, Χάνομαι Γιατί Ρεμβάζω).

Ο Μπόντας μάλιστα γνωστοποίησε και μιαν ευφυέστατη ιδέα που είχε, μαζί δηλαδή με τις δισκογραφικές εκδόσεις του να δίνει δώρο και μία...εφημερίδα! Πιο έμπειρος στο χώρο της δισκογραφίας και της μουσικής παραγωγής, ο Μητρόπουλος αναφέρθηκε στους λόγους που οδήγησαν το τραγούδι στη σημερινή του κατάσταση. Πάντως, η αισιοδοξία τους ήταν δεδομένη, αφού ακούστηκαν και λύσεις εκ μέρους τους.

Στο δεύτερο μέρος της εκδήλωσης, τον λόγο είχαν οι γυναίκες. Συγκεκριμένα, η Γεωργία Βεληβασάκη, η τρίτη guest της Νένας Βενετσάνου, που ερμήνευσε πέντε τραγούδια με τη συνοδεία του Κώστα Αθυρίδη στο πιάνο. Ακούσαμε και σε αποκλειστική πρώτη παρουσίαση το κομμάτι Στης ζωής το παραμύθι που κλείνει το καινούργιο παιδικό έργο τους.

Με πιο jazzy διάθεση η Βεληβασάκη, τραγούδησε και μία δική της μπαλάντα, η οποία μας παρέπεμψε στις πρώτες συνθετικές απόπειρες της Βενετσάνου.

Φυσικά αναφέρομαι στα τραγούδια Ρωτώ να μάθω την αλήθεια, Θέλω να μου μιλήσεις και Τα νησιά που μας έπαιξαν αμέσως μετά η Νένα και οι δύο μουσικοί της, η Βιβή Γκέκα (μαντολίνο) και ο Σταύρος Αγιαννιώτης (κιθάρα).

Υπέροχα τραγούδια, αγαπημένα, από μία φωνή που θυμίζει τους κυκλικούς κυματισμούς του μελιού όταν πέφτει από το κουταλάκι! Και στο φινάλε, ο Επίορκος, ένα κομμάτι μέσα από το άλμπουμ Καφέ Γκρέκο της Βενετσάνου, που ανέκαθεν με πήγαινε συνθετικά στον Σωκράτη Μάλαμα στα καλύτερα του!

Μετά έπρεπε να φύγω σφαίρα για το Μπαράκι του Βασίλη, αφού guests των Δημήτρη Αρναούτη-Δημήτρη Λάμπου ήταν ο Μανώλης Φάμελλος και ο Βασίλης Γισδάκης. Με πέταξε με τ' αυτοκίνητο του μέχρι τη Διδότου ο Γιώργος Μητρόπουλος κι εγώ, ως γνωστό ιδεοληπτικό ον, έβγαλα το πιεσόμετρο μου κι άρχισα να μετράω την πίεση μου! Όταν έδειξε...35 η μεγάλη και 30 η μικρή (!), είπε το φοβερό και τρομερό ο Μητρόπουλος: Τι διάολο, ρε συ, μπας και μετράει η χύτρα σου την πίεση απ' τα λάστιχα; Χτυπιόμουν απ' το γέλιο μεσ' στ' αυτοκίνητο, αυτό θα πει κανονική αποσυμπίεση!

Άλλο ένα ταιριαστό μουσικό πάντρεμα, έτσι, για να έκλεινε ωραία και η χθεσινή ημέρα. Δεν θα μπορούσε να απουσιάζει από το live των παιδιών ο Μανώλης Φάμελλος, αφού υπήρξε παραγωγός και βασικά εμψυχωτής στις πρώτες δισκογραφικές εξόδους τους. Κουμπάρος μεταξύ Αρναούτη-Γισδάκη, απ' την άλλη, ήμουν εγώ όταν τους έφερα σε επαφή προ ενάμισι χρόνου και μάλιστα προέκυψε κι ένα τραγούδι, αδισκογράφητο ακόμη, το S.O.S., σε μουσική του Βασίλη και στίχους του Δημήτρη.

Νάτοι πάλι εδώ οι δύο Δημήτρηδες unplugged, περνώντας από τον Ιησού Χρυσό στην Ιστορία της Μπλαντίν κι από το Ομήρου Έρπης στην Αγέλη.

Στο κομμάτι της δικής του συμμετοχής, ο Φάμελλος τραγούδησε αρχικά το Αν είναι νύχτα, που υπάρχει με τη φωνή του στο πρώτο άλμπουμ του Αρναούτη.

Ακολούθως, ντουέτο με τον Δημήτρη τραγούδησαν τον Αυτόματο Πιλότο μέσα από τη Στιγμή που κρατάει για πάντα, τον τελευταίο προσωπικό του δίσκο!

Ένα πολύ ώριμο, ειδικά από στιχουργικής άποψης, τραγούδι του Φάμελλου που, μεταξύ άλλων, λέει: Αφού για αιώνες παρέμενε άλυτο το μυστήριο του να υπάρχεις/ ο ποιητής τελικά αυτοκτόνησε και θριάμβευσε ο κύριος νομάρχης/ η αγορά έχει όπλα ανίκητα, καμία επανάσταση δε βρήκε το στόχο/ οι προλετάριοι ζουν με πλούτη αμύθητα χάρη στης φαντασίας το μόχθο...

Δεύτερο μέρος με δεύτερο guest αντίστοιχα τον Βασίλη Γισδάκη. Έναρξη με το S.O.S., ντουέτο με τον Δημήτρη Αρναούτη, το κοινό τους τραγούδι που λέγαμε πριν.

Κι ακόμη, το Jenny Wren του Paul McCartney, το The day από τα Reflections του Χατζιδάκι και το Αλίμονο της Πλάτωνος σε μία καταπληκτική απρόβλεπτη διασκευή για δύο κιθάρες!

Τέλος, με τους τρεις μουσικούς επί σκηνής να αυτοσχεδιάζουν με την Ωδή στον Καραϊσκάκη του Σαββόπουλου και το Knockin' on heaven' s door του Dylan, προτού ο Γισδάκης σόλο μας χαιρετίσει με το αισθαντικό Μπλου των Μ. Χατζιδάκι- Α. Δαβαράκη. Εν κατακλείδι, overdose χθες από Αρναούτη- Λάμπο, αλλά κάθε άλλο παρά...θανατηφόρο. Αντιθέτως, αναζωογονητικό και απόλυτα ηρεμιστικό.

μην-παίζεις-με-τα-χώματα-στο-κανάλι-1-του-πειραιά

Χρωστούσα από τον περασμένο Μάρτιο μια ραδιοφωνική εκπομπή, αφιερωμένη στο έργο Μην παίζεις με τα χώματα της Στέλλας Βλαχογιάννη, που αυτόν τον καιρό παίζεται ξανά στο θέατρο Studio Μαυρομιχάλη. Κι επειδή η Στέλλα, πέραν των δικών της εκπομπών στο Δεύτερο Πρόγραμμα και μερικές παρεΐστικες βραδιές κατά Ιανό μεριά, δεν πολυσυμπαθεί τις εξόδους και τα πήγαινε - έλα, είπα να το σεβαστώ και να συγχρωτιστώ μαζί της. Έτσι, καλεσμένη στο στούντιο θα βρίσκεται η Σοφία Καραγιάννη, η δεύτερη σημαντικότερη- μετά τη Βλαχογιάννη- συντελέστρια (λέξη κι αυτή!) της παράστασης, εφόσον τη σκηνοθέτησε και συμπρωταγωνιστεί κιόλας. Σωστά γράφω συμπρωταγωνιστεί, αφού στην ουσία πρωταγωνιστές είναι όλα τα παιδιά που δούλεψαν συλλογικά. Κατ' αποκλειστικότητα θα ακούσετε και τα υπέροχα μουσικά θέματα που έγραψε ο Θέμης Καραμουρατίδης, ενώ θα δώσουμε και προσκλήσεις από τηλεφώνου για τις παραστάσεις της προσεχούς Τρίτης. Έχετε κάθε λόγο λοιπόν να συντονιστείτε στο Κανάλι 1 του Πειραιά (www.kanaliena.gr) στους 90,4 για μία ώρα, από τις 17.00 έως τις 18.00 το απόγευμα.

στην-υγειά-μας-ρε-παιδιά-volume-2

Κοίταξε που το 2010 φεύγοντας, εξακολουθεί να μας πηγαίνει...γαμιώντας, που λένε. Αύριο πρωί-πρωί μπαίνω για τσεκ-απ: αιματολογικές εξετάσεις για διαβήτη, χοληστερίνη, θυρεοειδή, επινεφρίδια, τρίπλεξ αρτηριών, αρχίδια, μύδια και του διαόλου τα κέρατα. Εν τω μεταξύ, δεν ξέρω αν πρέπει να εμπιστεύομαι τα ηλεκτρονικά πιεσόμετρα. Τις προάλλες, γύρισα αργά σπίτι, μετρήθηκα κι έδειξε 17,5. Πανικοβλήθηκα, ενημερώθηκα για διανυκτερεύοντα φαρμακεία, πήρα ταξί, μπούκαρα σ' ένα φαρμακείο, μου πήραν την πίεση, 12,8 με 8 μου είπαν, η καλύτερη πίεση. Αποκλείεται, είπα κι εγώ, με 17,5 πήρα τους δρόμους. Άι στο καλό να κοιμηθείς, μου έκανε ο φαρμακοποιός, και μου έδωσε ισχυρές σταγόνες βαλεριάνας, τις οποίες ήπια και κοτοπούλιασα στο δεκάλεπτο. Καλύτερες κι από τα ταβοράκια αποδείχτηκαν! Ρε, μπας κι αρχίζω και τρελαίνομαι; Αυτό μού 'λειπε πάλι. Πήρα και κάτι χάπια διουρητικά, πλακώθηκα στις νεροκανάτες και όλη τη νύχτα τη βγάζω στην τουαλέτα. Μα, τι έπαθα στα ξαφνικά ο φουκαράς ο psycho; Πάντως, ο γιατρός που με είδε προχθές ήταν σαφής: πρώτα θα αποκλείσουμε τα οργανικά αίτια, νά 'μαστε σίγουροι, και μετά θα δούμε πως θα πολεμήσουμε τις υπερτασικές κρίσεις μου. Θα πρέπει ακόμη να μου χορηγηθεί κάποιο σκεύασμα για τις αφύσικες ταχυπαλμίες μου. Τώρα είσαι νέος, δεν έχεις πρόβλημα- μου είπε χαρακτηριστικά- στα πενήντα σου, όμως, αν τ' αφήσεις, θά 'χεις! Πάλι καλά που μ' έστειλε η Μαρίζα στον συγκεκριμένο νέο και πολύ ικανό γιατρό- νά 'ναι καλά κι αυτή κι αυτός- διότι, ως μόνιμα ανασφάλιστος, η κατάρα Στους γιατρούς να τα φας δεν έχει πάνω μου καμία εφαρμογή, συνεπώς όταν ρώτησα Τι σας οφείλω, γιατρέ;, σα να μου απάντησε Ένα dvd με τα ντοκιμαντέρ σου!, οπότε ορθώς κι εγώ είχα μαζί μου την τριλογία Φλέρυ- Κύτταρο- Κούνδουρος κι όλα καλά! Για να δούμε τι θα δούμε αύριο στην Αντιυπερτασική κλινική...Όχι τίποτα άλλο, για να διαψευστεί και η Βλαχογιάννη, η φωνή της αληθείας από τότε που τη γνώρισα, η οποία χτες μου είπε: Τρέξε να κοιταχτείς, διότι η 17 πίεση, δεν τό 'χει τίποτα να πάει 26 και να σε χάσουμε! Για τέτοια είμαστε, ρε συ Στέλλα;

Σήμερα πήγα και τη μάνα μου σε κέντρο αποκατάστασης ανθρώπων με κινητικά προβλήματα. Περπατάει η καημένη, πάει 500 μέτρα και μετά σταματάει απ' τον πόνο. Μου σχίζει την καρδιά όταν μου λέει πως το ΚΑΠΗ θα τους πάει Ιταλία τον Μάρτιο και δεν θέλει να χάσει την εκδρομή. Ο ορθοπεδικός- φυσίατρος ήταν επίσης κατηγορηματικός: Δεν έχω το μαγικό ραβδί να φτιάξω την κατεστραμμένη μέση της μάνας σου, αλλά με το ημερήσιο πρόγραμμα εδώ θα βοηθηθεί πολύ σε θέματα βάδισης και πόνου. Πετάχτηκε κι η μάνα μου: Να περπατήσω άνετα θέλω γιατρέ μου, μήπως με νοιάζει πως δείχνει η μέση μου στην ακτινογραφία; Το θέμα όμως είναι ότι το ταμείο της θα την κάλυπτε μόνο αν είχε χειρουργηθεί, ενώ τώρα θεωρείται λάιτ περίπτωση. Όπως γίνεται κατανοητό, θα πρέπει να σκάσει γύρω στα 2.500 ευρώ για πρόγραμμα φυσικοθεραπείας με σύγχρονα μηχανήματα, πισίνα κλπ. Να τα σκάσει/σουμε, τι να γίνει, μάνα είναι, μπορείς να την αφήσεις τη μάνα; Κι όσο σκέφτομαι ότι η ευυπόληπτη Victory Media μού χρωστάει 7.000 ευρώ, θέλω να γίνω εξτρεμιστής και να αρχίζω να τοποθετώ βόμβες. Σου ανεβαίνει ή δεν σου ανεβαίνει η πίεση μετά; Α, ρε Μπαλαχούτη, που μ' έμπλεξες...Τέλος πάντων.

Μέσα σ' όλα αυτά έχουν περιοριστεί και τα ενδιαφέροντα μου για τη μουσική, το σινεμά, ακόμη και για τους δικούς μου ανθρώπους. Δεν κάνω κέφι να βλέπω κανέναν, τις περισσότερες ώρες της ημέρας έχω το κινητό κλειστό, μόνο με τη Λένα ανταλλάζουμε εν συντομία μεταφυσικές ανησυχίες, ενώ στο cd-player παίζουν μόνιμα, κυριολεκτικά μηχανικά, τα τραγούδια των Kurt Weill/ Bertolt Brecht με τη Lote Lenya. Κι έρχονται και Χριστούγεννα, τα οποία αντιπαθώ σφόδρα και θα φάω πάλι το καρακιτσαριό του καθενός στη μάπα. Ας πάω λοιπόν να κρεβατωθώ με το Black Moon του Louis Malle, αφού πρώτα ρίξω μεσ' στη σαλάτα μου, ρόκα-σπανάκι, ένα moduretic, μισό inderal και τριάντα ακόμη σταγόνες βαλεριάνας! Εδώ κολλάει περισσότερο το Στην υγειά μας, ρε παιδιά!

στην-υγειά-μας-ρε-παιδιά

Στην υγειά σου, κύριε Σπύρο Παπαδόπουλε! Θα ήθελα να σε ρωτήσω, παρ' όλα αυτά, αν θεωρείς σωστό να καλείς τραγουδιστές που ζουν εκτός Αθηνών για να τραγουδήσουν στην εκπομπή σου, λέγοντας τους- αν θέλουν, βέβαια, να τραγουδήσουν και να τους δει το πανελλήνιο- να πληρώσουν τα οδοιπορικά από την τσέπη τους. Είπαμε, η κρίση μπορεί να χτύπησε και το μέχρι πρότινος χρυσοποίκιλτο, ποιοτικό και ψυχαγωγικό σόου σου, αλλά δεν νομίζω πως 200 ευρώ για τη βενζίνη ή ένα αεροπορικό εισιτήριο μετ' επιστροφής θα σ' έβγαζαν εκτός budget! Για όνομα...Ή όπως τό 'λεγε ο Χάρρυ Κλυνν στο Αλαλούμ, Δεν κάνει ρε μάγκα!

για-τον-μαχαιροβγάλτη-του-γιάννη-οικονομίδη

Τα κατάφερα επιτέλους και πέρασα απόψε απ' τον Μικρόκοσμο, όπου είδα τον Μαχαιροβγάλτη του Γιάννη Οικονομίδη, καθώς όλο το σχεδίαζα και όλο το άφηνα λόγω άλλων υποχρεώσεων. Ας ξεκινήσω απ' το ότι παρακολούθησα μία καλή ελληνική ταινία, αποψάτα σκηνοθετημένη, με στέρεες δυνατές ερμηνείες από το πρωταγωνιστικό τρίο, με μια σιωπή στο ρυθμό, τόσο έντεχνα στημένη, ώστε να παραπέμπει σε ουρλιαχτό απόγνωσης, και με μια αριστοτεχνική ασπρόμαυρη φωτογραφία (ακόμη κι εγώ που ήμουν φανατικός υπέρμαχος του φιλμ στον κινηματογράφο, με τέτοιο format σαν αυτό που χρησιμοποίησε ο οπερατέρ Γιώργος Κατσαΐτης στον Μαχαιροβγάλτη του Οικονομίδη, δεν έχω πρόβλημα να πω αντίο φιλμ, για πάντα ενδεχομένως). Το σενάριο της ταινίας είναι το πιο σχηματικό και το πιο πλούσιο δραματουργικά στη μέχρι τώρα πορεία του σημαντικού νέου σκηνοθέτη: ο Νίκος (Στάθης Σταμουλακάτος), που ζει μέσα στη μόνιμα μολυσμένη ατμόσφαιρα των εργοστασίων της Πτολεμαΐδας, μετά το θάνατο του πατέρα του, πείθεται από τον θείο του, Αλέκο (Βαγγέλης Μουρίκης), να έρθει στην Αθήνα, αναλαμβάνοντας χρέη φύλακα δύο σκυλιών ντόμπερμαν. Ο Αλέκος που διατηρεί κάβα στο κέντρο ενός αθηναϊκού προαστίου έχει άσχημες σχέσεις με τους περίοικους και πέφτει συχνά θύμα ληστειών, γεγονός που τον κάνει να πιστεύει ότι κάποιοι καλοθελητές θα θανατώσουν τα σκυλιά του. Σε αντάλλαγμα για τις υπηρεσίες του ανιψιού του, του παρέχει στέγη, τροφή κι έναν βασικό μισθό. Τα πράγματα όμως δεν είναι καλύτερα για τον Νίκο στο νέο του ξεκίνημα και το μικροαστικό αθηναϊκό ντεκόρ με τα καφενεία, τα μπαρ και τα προποτζίδικα αποδεικνύεται πολύ πιο δηλητηριώδες κι από τη βιομηχανική Πτολεμαΐδα. Η αρχική κόντρα με τη θεία του, Γωγώ (Μαρία Καλλιμάνη), εξελίσσεται σ' έναν έρωτα ραγδαίο και επιβεβλημένο, σαν να γνωρίζουν για πρώτη φορά αυτοί οι δύο άνθρωποι τι πάει να πει αγάπη, έστω μέσω της σαρκικής επαφής. Όταν ο σκληροτράχηλος και καυγατζής Αλέκος πέσει θύμα ληστείας και τραυματισμού γι' ακόμη μία φορά, θα μιλήσει πολύ άσχημα στον Νίκο που τον επισκέπτεται στο νοσοκομείο και θα χτυπήσει τη Γωγώ, χωρίς παρ' όλα αυτά να γνωρίζει το παραμικρό για την παράνομη σχέση τους. Η απόφαση έχει ληφθεί μεταξύ του ανιψιού και της γυναίκας του: ο Νίκος εισβάλλει ως μαχαιροβγάλτης στο μαγαζί του Αλέκου και τον σκοτώνει σε ένα καλά προμελετημένο έγκλημα. Ή, μάλλον, διαπράττει το τέλειο έγκλημα, αφού η ταινία τελειώνει με τον ίδιο κουρεμένο και ξυρισμένο, τακτοποιημένο αστό- νοικοκύρη, τη Γωγώ και τα παιδιά τους σε μία σκηνή τυπικής οικογενειακής ευτυχίας. Πιστεύω ότι κανείς άλλος σκηνοθέτης- στην Ελλάδα τουλάχιστον- δεν έχει δείξει με τέτοια αμεσότητα και ρεαλισμό τον μικροαστισμό ως φορέα δεινών και απόλυτης διάλυσης της ανθρώπινης οντότητας. Οι ήρωες του Οικονομίδη είναι για την ακρίβεια αντι-ήρωες, που τους συναντάμε είτε σε διαμερίσματα- σπιρτόκουτα της Β΄ Πειραιά, είτε στα Λιόσια και το Καματερό. Δεν ξεστομίζουν εύσχημες σεναριακές ατάκες, αλλά μιλάνε, όπως μιλάμε όλοι μας, βρίζοντας, λαχταρώντας, φωνάζοντας, ζητώντας συγνώμη ενίοτε. Ο Μαχαιροβγάλτης του Οικονομίδη με παρέπεμψε στο νευρωτικό ρεαλιστικό σινεμά του Τζον Κασσαβέτις και ειδικά στο Faces. Υπάρχουν στιγμές φτιαγμένες, λες, για να σοκάρουν, σαν εκείνη με τον Νίκο που παρακολουθεί τον καυγά ενός μεθυσμένου ζευγαριού έξω απ' το μπαρ κι ύστερα πατάει με το πόδι του το ήδη ματωμένο πρόσωπο της γυναίκας. Η απανθρωπιά της κίνησης του είναι αγγελική πράξη συγκριτικά με τον φόνο που ετοιμάζεται να διαπράξει, έναν φόνο που δεν ισοδυναμεί με την τιμωρία προς τον άκαρδο θείο, αλλά με το εισιτήριο για μια καλύτερη και πιο άνετη ζωή με σπίτι, γυναίκα και παιδιά, δηλαδή με αυτοεπιβεβαίωση, σεξ και κοινωνική αποδοχή. Υπέροχη η σκηνή με τον Νίκο και τον Αλέκο στην αλάνα. Η στάση των σωμάτων τους που δηλώνει βίαιη αντιπαράθεση διακόπτεται απ' το πλάνο των δύο σκυλιών στην ίδια ακριβώς κατάσταση. Γόνιμα και τα εμμονικά, φαινομενικά άσχετα, αλλά εντούτοις πολύ παρεμβατικά, πλάνα του Οικονομίδη, όπως λόγου χάριν το καδράκι με το παλιό τοπίο στον επαρχιακό καφενέ που προσωπικά με πήγε σε μαύρες μετεμφυλιακές και βίαιες περιόδους, ακόμη και ο κροκόδειλος που βουλιάζει μεσ' στο νερό σαν ένα θηρίο καταδυόμενο όχι για να τραφεί, αλλά για να ξεψυχήσει. Κι ακόμη, η λερωμένη αιματωβαμμένη σημαία της Ελλάδας που κραδαίνουν οι ήρωες του Τάσου και της Γκόλφως του Περεσιάδη στη θεατρική παράσταση που καταφεύγει ο Νίκος, λίγο πριν την αποτρόπαια πράξη του (η μοναδική έγχρωμη sequence της ταινίας). Τό 'χω ξαναγράψει εδώ μέσα, χαίρομαι αφάνταστα με την πορεία των ελληνικών ταινιών εντός και εκτός συνόρων και καμαρώνω με την πρόοδο των συνομήλικων- άντε, λίγο μεγαλύτερων μου- σκηνοθετών. Λυπάμαι μόνο που ο Μαχαιροβγάλτης του Γιάννη Οικονομίδη βγήκε στη διανομή ταυτόχρονα με τη βαβούρα των δημοτικών εκλογών και το νέο κινηματογραφικό νομοσχέδιο. Προσωπική θερμή παράκλησις: περάστε από τον Μικρόκοσμο της Συγγρού ή κι απ' όπου αλλού παίζεται, πρόκειται για μία σπουδαία και πρωτότυπη ταινία!

δυο-δημήτρηδες-ένας-νίκος-κι-ένας-lolek-χθες-στο-μπαράκι-του-βασίλη

Τελικά με έχει κουράσει πια ο ήχος από τις μπάντες και ο αυτοσχεδιαστικός οίστρος του εκάστοτε μουσικού επί σκηνής.
Το κατάλαβα χθες βράδυ που πήγα στο Μπαράκι του Βασίλη και πέρασα πολύ καλά με το unplugged πρόγραμμα που παρουσίασαν οι τραγουδοποιοί Δημήτρης Λάμπος και Δημήτρης Αρναούτης.
Επιλογές από τα τρία προσωπικά άλμπουμ των Δημήτρηδων (τα δύο του Αρναούτη και το ένα του Λάμπου) μαζί με διασκευές σε Μάνο Χατζιδάκι, John Lennon, Λένα Πλάτωνος, Παύλο Σιδηρόπουλο, αλλά και Leadbelly, παρακαλώ!

Με χαρά πληροφορήθηκα πριν από λίγο καιρό την κυκλοφορία του πρώτου cd του Λάμπου με τίτλο Μη σε φοβίσει η αγέλη. Πάνε δυο χρόνια που είχαμε πρωτοσυναντηθεί στις Ποιητικές Ανιχνεύσεις του Αντρέα Παγουλάτου στο Nosotros, όπου εκεί όμως ο Δημήτρης συμμετείχε ως ποιητής με το βιβλίο του Η ιστορία ενός μισάνθρωπου (εκδόσεις Παρασκήνιο).

Όσο για τον άλλο Δημήτρη, τον Αρναούτη, ο δεύτερος δίσκος του που λέγεται Τα όνειρα δεν ξυπνάνε κυκλοφόρησε ταυτόχρονα μ' αυτόν του Λάμπου και περιέχει τραγούδια στο γνώριμο πλέον σκωπτικό και ανατρεπτικό ύφος του.

Στην παρέα των δύο Δημήτρηδων προστέθηκε κι ένας Νίκος, ο Χαλβατζής, ανταλλάσσοντας τραγούδια μεταξύ τους.

Έτσι, ο Αρναούτης τραγούδησε τον Φυγά του Χαλβατζή κι ο Χαλβατζής το Στα μάτια με κοιτάς του Αρναούτη.

Μετά ήρθε κι ο Λάμπος για να παίξουν και να τραγουδήσουν κι οι τρεις μαζί το Ρεσέψιον του Χαλβατζή από το Πλάνο Εξόδου, το πρώτο του άλμπουμ.

Μήπως να γίνονταν τακτικότερα τέτοιες συμπράξεις; Αφού λεφτά δεν βγαίνουν που δεν βγαίνουν από τις μουσικές σκηνές τη σήμερον ημέρα, γιατί να μην ενώνουν τις δυνάμεις τους οι τραγουδοποιοί να το χαίρονται περισσότερο κιόλας;

Ειδικά όταν υπάρχει κοινή αισθητική και κοινό ζητούμενο στη μουσική, όλα τα άλλα έρχονται σε δεύτερη μοίρα.

Το δεύτερο μέρος του προγράμματος άνοιξε με τις folk-blues ρυθμικές μπαλάντες των Δημήτρηδων. Πιο εσωστρεφής και μελαγχολικός ο Λάμπος, πιο πληθωρικός και χιουμορίστας ο Αρναούτης.

Guest στο δεύτερο μέρος ήταν ο Lolek, ο οποίος παρεμπιπτόντως αύριο μπαίνει στούντιο για τον καινούργιο του δίσκο. Όση ώρα έπαιζε το Δεν αρκεί, ο Αρναούτης τον παρακολουθούσε εμφανώς προβληματισμένος απ' το κοινωνικό περιεχόμενο των στίχων του τραγουδιού.

Εδώ, ο Lolek, ο Λάμπος και ο Αρναούτης παίζουν και τραγουδούν την Παρέλαση, ακόμη ένα απ' τα καινούργια κομμάτια του πρώτου.

Λίγο πριν από το τέλος, ο Λάμπος τραγούδησε το Titanic του Leadbelly και το Workin' class hero του Lennon. Πάλι καλά που ο Αρναούτης δεν μας είπε τίποτα από Canned Heat, που πολύ θα του πήγαινε του νεοχίππη!

Η παράσταση έλαβε τέλος στις δύο το πρωί με τα τέσσερα παιδιά στη σκηνή, ξεκινώντας με τον Lolek στο Παπάκι του Άσιμου και καταλήγοντας σ' ένα ηλεκτροακουστικό τζαμάρισμα με το Knockin' on heaven' s door του Bob Dylan! Τέλεια! Μέχρι να γυρίσω σπίτι βέβαια, να πάρω την πίεση μου και να τη βρω πάλι στο 17...Μπήκα σε ταξί, τραβήχτηκα μέχρι το Ιπποκράτειο που εφημέρευε και όπως όλα δείχνουν με βλέπω να μπαίνω από βδομάδα στο νοσοκομείο για μία σειρά απαραίτητων εξετάσεων. Αν είμαι καλά και έξω βέβαια, λέω να ξαναπάω απ' το δεύτερο και τελευταίο live των Δημήτρη Αρναούτη - Δημήτρη Λάμπου στο Μπαράκι του Βασίλη την επόμενη Παρασκευή.