Τρίτη 30 Απριλίου 2013

αξιοπρέπεια...

Μίζερη ζωή κάνουν όσοι γουστάρουν να πηγαίνουν στο σούπερ-μάρκετ και να γεμίζουν το καλάθι τους με ένα σωρό συνήθως άχρηστα και άγευστα πράγματα. Όσοι γαμάνε τη χοντρή τους υπέρ Οικογένειας, Πίστεως και Πατρίδος. Όσοι, αν και ανθρωπιστές ή τάχα μου προοδευτικοί, κάποια στιγμή λένε Το κακό παράγινε με τους μετανάστες. Όσοι δεν πάνε να ψηφίσουν, σνομπάροντας την πολιτική και καταδικάζοντας και μένα με την αμάθεια και τον ωχαδερφισμό τους. Όσοι θεωρούν πασέ τον ακτιβισμό και τις διαδηλώσεις, αλλά σικ τους Δαίμονες του Καρβέλα και τον κρύο φρέντο που εξακολουθεί να κοστίζει 4 ευρώ στο Μοναστηράκι. Όσοι αγοράζουν φράουλες Μανωλάδας - χολή πράσινη να γίνει η σαντιγί στη φρουτοσαλάτα τους. Όσοι, ενώ τους ρωτάς Γιατί καπνίζετε σε χώρο μη καπνιστών; σου απαντάνε Έλα μωρέ... και σου θυμίζουν ταυτόχρονα πως αυτό το Έλα μωρέ... δε μεταφράζεται σε καμία άλλη γλώσσα του κόσμου.
Αξιοπρεπή ζωή κάνουν οι αγωνιστές των δρόμων, οι πουτάνες κι οι πούστηδες στις πιάτσες, οι ορίτζιναλ άνθρωποι που δε φοβούνται ποτέ να πουν τη γνώμη τους κι ας γίνουν πρόσκαιρα μισητοί, οι αρνητές της ηθικής και του ήθους, έτσι όπως οι άλλοι κόβουν στα μέτρα τους και την ηθική και το ήθος, οι τρόφιμοι των ψυχιατρείων που κάποτε είδαν πολύ μακριά και πολύ μπροστά, οι ποιητές που δε χρησιμοποιούν γλώσσα απονεκρωμένη, ο κύριος Μανώλης και η κυρία Ασπασία, το ζευγάρι της φωτογραφίας, 93 ετών εκείνος, λίγο νεότερη του εκείνη, μαζί για περισσότερα από 65 χρόνια, κομψοί, όμορφοι, χιουμορίστες, καλοβαλμένοι, ήρεμοι, χορτασμένοι. Τους πέτυχα στο Λουξεμβούργο να επισκέπτονται τον γιο τους, ευτυχισμένος κι αυτός εκεί με την οικογένεια του.   

ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΡΟΝΑΣ VS ΜΟΝΙΚΑ

Το θέμα πήρε τεράστιες διαστάσεις κι εδώ και δύο 24ωρα όλα τα social media ξεσκίζουν κανονικά τον ποιητή Γιώργο Χρονά, πιθανώς με τον ίδιο τρόπο που ο ίδιος ξέσκισε στο τελευταίο τεύχος της Οδού Πανός την τραγουδοποιό Μόνικα. Πολλά μπορούν να ειπωθούν για το τι συνέβη και θα αρκεστώ στο να παραθέσω κάποια links από το διαδίκτυο που έχουν σπάσει τελευταία κάθε ρεκόρ επισκεψιμότητας. Ούτε μπορώ να πιστέψω πως ο εκδότης της LIFO, Στάθης Τσαγκαρουσιάνος, υποκίνησε κατά βάθος όλο αυτό το ξεκατίνιασμα από την ηλεκτρονική έκδοση της εφημερίδας του. Αντίθετα, νομίζω πως ο ίδιος δεν είχε ιδέα που τα σαΐνια του βρήκαν ένα ωραιότατο θέμα για να εξασφαλίσουν μερικές χιλιάδες κλικ παραπάνω. 
Μου ασκήθηκε και μένα κριτική διότι δεν προστάτευσα τον φίλο μου και συνεργάτη μου. Αυτά είναι βλακείες! Σιγά τώρα ο Χρονάς πού'ναι 40 χρόνια στο κουρμπέτι μην είχε ανάγκη της δικής μου προστασίας. Αυτό που έχω να καταθέσω είναι πως όταν πρωτοέπιασα στα χέρια μου το τεύχος της Οδού Πανός κι είδα το κομμάτι για τη Μόνικα και ''τη μπόχα στα σκέλια της'', είπα του Χρονά να είναι έτοιμος ακόμη και για μήνυση. Γελιόμουν οικτρά, πλέον δεν παίζουν μηνύσεις και οι μεγαλύτερες δίκες γίνονται στο διαδίκτυο με μάρτυρες δίχως πρόσωπο κιόλας. Χθες βράδυ που είχα την ευκαιρία να συμφάγω με τον Χρονά, κατάλαβα πως αν και δε χρησιμοποιεί ο ίδιος facebook - ακόμη με πένα γράφει - ήταν απόλυτα ενημερωμένος για τα μπινελίκια που του έσυραν γνωστοί και άγνωστοι, από απλούς πολίτες μέχρι μεγαλοδημοσιογράφους. Επέμεινε στην πυθαγόρεια, όπως τη χαρακτήρισε, στάση του να επαινεί την καθαρότητα του καλλιτέχνη και να κατακεραυνώνει δημόσια την απλυσιά. Είπε επίσης πως όποιος άλλος καλλιτέχνης και να καθόταν δίπλα του, ακόμη και ο σπουδαιότερος διεθνώς να ήταν, έτσι και μύριζε, πάλι θα έβγαινε να το πει. Μπορώ να τον καταλάβω, την αντίδραση του αυτή εννοώ: όταν κάποιος βάλλεται από παντού, όντας εκρηκτική προσωπικότητα, δεν μαζεύεται, αλλά αντίθετα ξεσπαθώνει, θυμώνει και τα βάζει με εχθρούς και φίλους. Δηλώνω πολύ στενοχωρημένος για ότι έγινε κι αυτή είναι η αιτία που αποχωρώ από το facebook οριστικά, τώρα που έκλεισε και ο κύκλος της ταινίας μου και δεν έχω άλλη ανάγκη επικοινωνίας της. Κλείνοντας το θέμα, θα πω και κάτι που δεν είδα πουθενά να δημοσιεύεται: το κείμενο του Γιώργου Χρονά για τη Μόνικα μπήκε στα Ποντικοφάρμακα της Οδού Πανός, τη στήλη...θαψίματος με την πιο υψηλή αναγνωσιμότητα, την οποία μάλιστα υπογράφει ο ίδιος ως Γιώργος Ζωτάλης. Το λέω αυτό, διότι χθες ο Χρονάς μού είπε χαρακτηριστικά: Ποτέ δεν θα υπέγραφα ένα τέτοιο κείμενο ως Γιώργος Χρονάς...
Τέλος πάντων, παραθέτω τα links του κακού χαμού και ο καθένας μπορεί να βγάλει τα συμπεράσματα του, να γελάσει ή να ξεράσει με το σχόλιο του ποιητή για την τραγουδοποιό, όπως και με τα δεκάδες σχόλια του κανιβαλιστικού κοινού τους στην ιντερνετική αρένα: 
http://www.lifo.gr/guests/viral/37837 (το κομμάτι στη διαδικτυακή έκδοση της LIFO που άναψε τα αίματα)
http://dexiextrem.blogspot.gr/2013/04/blog-post_855.html (η απάντηση του Γιώργου Χρονά εν είδει προσωπικής αντιπαράθεσης με τον Στάθη Τσαγκαρουσιάνο)
http://www.e-tetradio.gr/ar8923el_giatimytitoygiwrgoyxrona.html (η απάντηση της δημοσιογράφου Ναταλί Χατζηαντωνίου στον Γιώργο Χρονά από το e-tetradio) 
http://www.lifo.gr/team/bitsandpieces/37926?comments_page=2&comments_order=o#comments (η ανταπάντηση του Άρη Δημοκίδη από την ηλεκτρονική LIFO στην επιστολή του Γιώργου Χρονά)

* λόγω της τρέχουσας επικαιρότητας, το post - review από την προβολή του ντοκιμαντέρ για την Κατερίνα Γώγου στο Λουξεμβούργο μετατίθεται χρονικά.

Δευτέρα 22 Απριλίου 2013

bosko-mini-european-tour

Πρόγραμμα 22 - 29/4:
Δευτέρα 22: Αναχώρηση και άφιξη στο Λουξεμβούργο μέσω Ελβετίας
Τρίτη 23: Πρώτη προβολή του ντοκιμαντέρ Κατερίνα Γώγου - Για την αποκατάσταση του μαύρου στο Cine Utopia
Τετάρτη 24: Δεύτερη προβολή του ντοκιμαντέρ
Πέμπτη 25: Αναχώρηση με τραίνο για Βέλγιο, Βρυξέλλες
Παρασκευή 26: Αναχώρηση με τραίνο για Ολλανδία, Άμστερνταμ
Σάββατο 27: Επιστροφή με τραίνο στο Λουξεμβούργο
Κυριακή 28: Αναχώρηση αργά το βράδυ για Αθήνα μέσω Ελβετίας

Σάββατο 20 Απριλίου 2013

απόψε-στη-θεατρική-κατερίνα-γώγου-και-στην-ολοκαίνουργια-δανάη-παναγιωτοπούλου

Απόψε, ένα 24ωρο πριν την αναχώρηση μου για το Λουξεμβούργο, θα βρεθώ στο Θέατρο Τζένη Καρέζη για να παρακολουθήσω μία από τις τελευταίες παραστάσεις του έργου Πέρασα με Κόκκινο της Σοφίας Αδαμίδου, εμπνευσμένο από τη ζωή και το έργο της Κατερίνας Γώγου. Η σκηνοθεσία είναι του Κοραή Δαμάτη και η μουσική του Διονύση Τσακνή. Έχω ακούσει τα καλύτερα για το κείμενο της Αδαμίδου - φτάνει μέχρι το κόκαλο, λένε - και άμα προλάβω, σίγουρα θα καταθέσω εδώ και τη δική μου άποψη. 
Εν συνεχεία, θα περάσω οπωσδήποτε από τον Σύλλογο Αρχαιολόγων (Ερμού 134 - 136) προκειμένου να πάρω μία γεύση από τον επερχόμενο, τέταρτο κατά σειρά, προσωπικό δίσκο της τραγουδοποιού Δανάης Παναγιωτοπούλου. Τι σόι αρχαιολόγος θα ήμουν, άλλωστε, όπως με χαρακτήρισαν στην ATHENS VOICE, αν δεν πέρναγα από τον Σύλλογο...μας; Επίσης έχω ακούσει τα καλύτερα για το καινούργιο υλικό της Δανάης και επ' αυτού δεν είχα καμία αμφιβολία!

Πέμπτη 18 Απριλίου 2013

ο-bosko-στη-λίστα-της-athens-voice

http://www.athensvoice.gr/the-paper/article/432/%CF%84%CE%B1-1001-%CF%80%CE%B9%CE%BF-%CE%B5%CF%80%CE%B9%CE%B4%CF%81%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AC-%CF%80%CF%81%CF%8C%CF%83%CF%89%CF%80%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%B7-%CE%BC%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%B9%CE%BA%CE%AE
Ευχαριστώ πάρα πολύ τους συντάκτες της ATHENS VOICE που με συμπεριέλαβαν και μένα στη λίστα με τα 100 + 1 πιο επιδραστικά πρόσωπα της μουσικής στην Ελλάδα τη σήμερον ημέρα, αλλά μουσικός δεν είμαι. Επίσης, το αρχαιολόγος, αν και νόστιμο ως χαρακτηρισμός, θα τό'θελα μέσα σε εισαγωγικά. Κατά τ' άλλα, βρίσκομαι στην ίδια λίστα με τον Σαββόπουλο, τη Μποφίλιου, τον Μαραγκόπουλο, τον Καραμπεάζη, τον Τρούσα, τον mhulot, τον Ρήγο, τον Πετρίδη, τη Γαλάνη και πολλούς-πολλούς άλλους. 

Μεγάλη μου τιμή! 

Τρίτη 16 Απριλίου 2013

τέσσερις-κριτικές-θεατρικών-παραστάσεων-για-το-onlytheater

Για το έργο Η Πηνελόπη Δέλτα συναντάει τον μάγκα της Μιμής Ντενίση στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης:
http://onlytheater.gr/kritiki_/kritiki-onlytheater_/2253-i-kritiki-tou-ant-mposkoiti-gia-tin-pin-delta-tis-mimis-ntenisi.html
Για το έργο Όταν ο ήλιος της Ζωρζ Σαρρή στο Θέατρο Τέχνης:
http://onlytheater.gr/kritiki_/kritiki-onlytheater_/2213-otan-o-ilios-i-mia-all-time-clasic-parastasi-tou-antoni-boskoiti.html
Για το έργο William saved the Queen της Κίρκης Καραλή στο Beton 7:
http://onlytheater.gr/kritiki_/kritiki-onlytheater_/2224-william-saved-the-queen-kai-ton-eafto-tou-apo-to-varos-tis-istorias-tou-antoni-mposkoiti.html
Για το έργο Σιωπηλές Φωνές της Μαρούλας Κλιάφα στο Θησείον ένα Θέατρο για τις Τέχνες:
http://onlytheater.gr/kritiki_/kritiki-onlytheater_/2194-siopiles-fones-i-en-arxi-in-o-ponos-tou-antoni-mposkoiti.html

Δευτέρα 15 Απριλίου 2013

τέταρτη-εβδομάδα-για-το-ντοκιμαντέρ-στη-θεσσαλονίκη

Αυτό πάλι, βρε παιδιά, δε θα το φανταζόμουν ως outsider κινηματογραφιστής με μια ταπεινή διανομή στις αίθουσες: η πολυδιαφημισμένη Ματζουράνα της Όλγας Μαλέα να κόβει 66 εισιτήρια μέσα σ' ένα τριήμερο με τρεις προβολές ημερησίως και η Γώγου του Bosko, 70, με μία μόνο προβολή στις 5 το απόγευμα κιόλας! Μιλάω για τη λατρεμένη μου Θεσσαλονίκη, όπου το ντοκιμαντέρ Κατερίνα Γώγου - Για την αποκατάσταση του μαύρου θα συνεχίσει να προβάλλεται για τέταρτη εβδομάδα στην αίθουσα Παύλος Ζάννας στο Ολύμπιον. I love Salonica City, αυτό έχω μόνο να πω! Και καλή συνέχεια στο ντοκιμαντέρ εκεί!

από-την-πηνελόπη-δέλτα-της-μιμής-ντενίση-στη-μαρία-φαραντούρη-που-άκουσε-λόλεκ

Εδώ και μέρες η Μαρία Φαραντούρη μού'χε ζητήσει μια συνάντηση με τον Λόλεκ που εκτιμάει για να ακούσουμε όλοι μαζί τα καινούργια τραγούδια του. Αυτό έγινε χθες βράδυ στην Κόκκινη Κλωστή, που πάει να γίνει στέκι μας, κι εκεί, παρουσία και άλλων φίλων, από το Have you noticed και τα καβαφικά Κεριά περάσαμε στο νέο υλικό του τραγουδοποιού. 
Η Φαραντούρη άκουσε με πολλή προσοχή τα κομμάτια κι έκανε τις παρατηρήσεις της κυρίως επί του φωνητικού - τραγουδιστικού μέρους. Το ύφος τους την ταξιδεύει στην Ελλάδα - είπε -, κάτι που είχε επισημάνει από τον πρώτο κιόλας δίσκο, τον αγγλόφωνο, του Λόλεκ. Σημειωτέον, αν και τα καινούργια τραγούδια του παραπέμπουν σε γενικές γραμμές στον Γιάννη Αγγελάκα με τους Επισκέπτες, από ηχητικής άποψης, υπάρχει ανάμεσα τους κι ένα βαλς που θα αποτελέσει σίγουρα δυνατή στιγμή στην πορεία του. 
Αφήνω κατά μέρος τη Φαραντούρη και τον Λόλεκ και πάω στη Μιμή Ντενίση, της οποίας το έργο Η Πηνελόπη Δέλτα συναντάει τον Μάγκα παρακολούθησα χθες στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης.
Ένα έχω να πω: Η σάτιρα του Λαζόπουλου για την ερμηνεία της στην εν λόγω παράσταση είναι κατάφορα άδικη. Η Μιμή Ντενίση είναι μία αξιοπρεπέστατη Πηνελόπη Δέλτα επί σκηνής και η παράσταση, δίχως περαιτέρω αξιώσεις, συστήνεται ως ένα καλό θέαμα και κατάλληλο για όλη την οικογένεια. Περισσότερα θα διαβάσετε στην αναλυτική κριτική μου στο www.onlytheater.gr

Κυριακή 14 Απριλίου 2013

οι-ιστορίες-πλανόδιων-ψυχών-της-σαβίνας-γιαννάτου-χθες-στη-στέγη-γραμμάτων-και-τεχνών

Η χθεσινή συναυλία της Σαβίνας Γιαννάτου στη Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών με τίτλο Πλανόδιες Ιστορίες θα μπορούσε να θεωρηθεί κάλλιστα πολιτική πράξη και μάλιστα ιδιαιτέρως ανατρεπτική μεσ' στους ύποπτους καιρούς που ζούμε. Πλανόδιες είναι οι Ιστορίες μιας μοναχικής φάλαινας που ταξιδεύει στους ωκεανούς αναζητώντας ταίρι, του Πύργου της Βαβέλ με τον Θεό να χωρίζει και να σκορπίζει τους ανθρώπους σ' όλα τα σημεία της γης, των δυστυχισμένων οικονομικών και πολιτικών μεταναστών που η θάλασσα γίνεται ο υγρός τάφος τους.  
Ομολογώ ότι η συναυλία αυτή ήταν μία έκπληξη ευχάριστη με το που μπήκα στο κτήριο και αντίκρισα την εντυπωσιακή κοσμοσυρροή. Κάτι άλλο ετοίμασε η Σαβίνα γι' απόψε, σκέφτηκα και έπεσα μέσα, εφόσον ο κόσμος δεν είχε έρθει απλά για να παρακολουθήσει ακόμη ένα δικό της live φωνητικών αυτοσχεδιασμών και jazz-ethnic μουσικής, αλλά ένα συγκεκριμένο concept!  
 Κι αυτό δεν το λέω μόνο εγώ τώρα, αλλά και ο κόσμος ο ίδιος που έσπευσε αμέσως μετά το τέλος της παράστασης να συγχαρεί την καλλιτέχνιδα και να ανταλλάξει δυο λόγια μαζί της.
Εδώ η Σαβίνα Γιαννάτου με τον δεξιοτέχνη της viola da gamba, Ανδρέα Λινό, ο οποίος ήρθε από το Παρίσι για να συμμετάσχει στη συναυλία. Το επαναληπτικό α λα Philip Glass θέμα που έπαιξε στο ασυνήθιστο - στην Ελλάδα - αναγεννησιακό όργανο του σε συνδυασμό με την πολίτικη λύρα του Σωκράτη Σινόπουλου, το νέι του Χάρη Λαμπράκη, το κοντραμπάσο του Μιχάλη Σιγανίδη και το τραγούδι της Τυνήσιας Lamia Bedioui, καταγράφηκε σαν μία από τις πλέον συγκινητικές στιγμές της βραδιάς, όταν καμιά φορά δεν χρειάζεται ο λόγος για να παρασυρθεί ο θεατής - ακροατής, αλλά η τέχνη της μουσικής αυτή καθ'αυτή.  
Στη συναυλία άλλωστε ωριαίας διάρκειας, η Σαβίνα Γιαννάτου είπε λίγα τραγούδια, είτε αυτά ήταν ξενόγλωσσα, είτε του Διονύση Σαββόπουλου. Προς τιμήν της που για μιαν ακόμη φορά άφησε χώρο στους μουσικούς της να αυτοσχεδιάσουν και να μας ταξιδέψουν. Κι έτσι η ατμόσφαιρα όλη δεν ήταν ενός μεμονωμένου δικού της live, αλλά μιας σύναξης και μιας γιορτής από φίλους της, σολίστες, ποιητές, τζαζίστες, δημιουργούς video-art, αλλά και ανώνυμους μετανάστες στη χώρα μας. Προσωπικά, η αυτοσχέδια ποίηση μιας γυναίκας από την Ουκρανία με συγκίνησε βαθύτατα - βοήθησαν και οι υπέρτιτλοι με τις μεταφράσεις στη γιγαντοοθόνη -, λίγο πριν η θεματική της παράστασης πάρει έντονο θρηνητικό χαρακτήρα, ασχολούμενη με τους θανάτους αθώων ψυχών. Διότι, αυτό που πέτυχε η Σαβίνα Γιαννάτου με τις Πλανόδιες Ιστορίες της ήταν να ξεβολέψει όλους όσοι ακούνε στα δελτία ειδήσεων για καΐκια και βάρκες, γεμάτα άνδρες και γυναικόπαιδα, που βούλιαξαν λίγα μέτρα πριν την ακτή, με την ίδια απάθεια που θα άκουγαν το δελτίο καιρού. Όσο η Χρυσή Αυγή θα αλωνίζει και θα διεκδικεί ψήφους από ένα παραπλανημένο και εξοργισμένο εκλογικό σώμα, καλλιτέχνες σαν τη Σαβίνα Γιαννάτου θα είναι πάντα παρόντες και θα ασκούν μια Τέχνη κοινωνική, ευαίσθητη, ουμανιστική και τελικά έντονα πολιτική. Πραγματικά, ήταν η ωραιότερη συναυλία της Σαβίνας Γιαννάτου που παρακολούθησα την τελευταία δεκαετία! Μαζί της επί σκηνής βρέθηκαν οι Lamia Bedioui (τραγούδι), ο Χάρης Λαμπράκης (νέι), ο Σωκράτης Σινόπουλος (πολίτικη λύρα), ο Ανδρέας Λινός (viola da gamba), ο Μιχάλης Σιγανίδης (κοντραμπάσο), ο Μανώλης Μανουσάκης (ηχητικός σχεδιασμός, live electronics), ο Γιάννης Δεσποτάκης (φωνητικά), ο Maxim Mankofski (κρουστά) και η Ευγενία Καρλαύτη (πιάνο). Οι αναγνώσεις κειμένων ήταν του ποιητή Γιώργου Κοροπούλη και τα video animation της Κλεοπάτρας Κοραή - Iokey.

Σάββατο 13 Απριλίου 2013

από-τη-μαρία-φαραντούρη-στη-μαρίκα-κλαμπατσέα-χθες-στο-μέγαρο-μουσικής

Χθες ήταν η προγραμματισμένη συνέντευξη με τη Μαρία Φαραντούρη και είπαμε πολλά, τα οποία πρέπει να σουλουπώσω μέσα στις επόμενες μέρες. Για τον Μίκη Θεοδωράκη, για το μόρφωμα της ΧΑ και τους μέχρι τώρα κυβερνώντες που έστρωσαν το χαλί στο φασισμό, για την Αριστερά που φλερτάρει πρώτη φορά στην Ελλάδα με την εξουσία, αλλά και για τον τζαζίστα Charles Lloyd, με τον οποίο βρίσκεται σε world tour. Στο τέλος η Φαραντούρη μου χάρισε το ολοκαίνουργιο άλμπουμ του Charles Lloyd με τον Jason Moran από την ECM, ενώ δέχτηκε να ακούσουμε μαζί το Πέρα απ' τα σύνορα, το αγαπημένο μου κομμάτι με τη φωνή της σε μουσική του Βαγγέλη Κατσούλη και στίχους του Σωτήρη Κακίση. Δώρο μεγάλο ήταν αυτή η στιγμή! 
Αμέσως μετά η Φαραντούρη θα άκουγε στο Μέγαρο τη συναυλία με έργα Beethoven κι εγώ λίγα μέτρα παραπέρα, στην αίθουσα Δημήτρης Μητρόπουλος, θα παρακολουθούσα την όπερα δωματίου Calamity Jane Γράμματα στην κόρη της (1877 - 1902) της Μαρίκας Κλαμπατσέα.
Στην οθόνη προβάλλονταν δυο γέρικα γυναικεία μάτια και η φωνή της ηθοποιού Margaret Jackman διάβαζε αποσπάσματα από τα γράμματα της Calamity Jane. Δυστυχώς, όμως, οι υπότιτλοι και όχι οι υπέρτιτλοι, που μασκάρονταν από τη στημένη ορχήστρα, έκαναν αδύνατη την ανάγνωση τους. Με αποζημίωσαν τα πλάνα του Σατανά, του πανέμορφου αλόγου της Calamity, και τα ποδοβολητά του που έφερναν το τραγούδι της Κλαμπατσέα. 
Καλεσμένοι της ιδιαίτερης καλλιτέχνιδας στη μοναδική συναυλία της ήταν ο Dimitri Shostakovich, ο Μιχάλης Σουγιούλ, ο Giuseppe Verdi, ο Νίκος Χαριζάνος, ο Georges Bizet, ο George Gershwin, ο Chopin και η Buffy Sainte - Marie. Κι η ίδια να μεταμορφώνεται επί σκηνής σε πολλές και διάφορες περσόνες που αφενός δεν ανήκουν στον κόσμο τούτο, αφετέρου ειν' αδύνατο να περιγραφούν. 
Το μουσικό όραμα της Μαρίκας Κλαμπατσέα υπηρέτησαν και με το παραπάνω ο Μάριος Βαληνάκης στο σαξόφωνο, ο Νίκος Παπαναγιώτου στα κρουστά και το κουαρτέτο εγχόρδων Gennadiy Bykov (βιολί), Florenc Sulkuqi (βιολί), Κατερίνα Τζίντζου (βιόλα), Ευγένιος Μπένσης (βιολοντσέλο).

Παρασκευή 12 Απριλίου 2013

για-το-τέρας-του-ναζισμού

Όλη η νύχτα πέρασε με ποιήματα Ευρωπαίων ποιητών και συγγραφέων που άφησαν την τελευταία τους πνοή στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης. Δε βρήκα ούτε ένα, που να ανταγωνίζεται έστω, το Μαουτχάουζεν του Ιάκωβου Καμπανέλλη - καθόλου τυχαίο που οι Times είχαν γράψει πως περιέχει τους ωραιότερους στίχους που γράφτηκαν ποτέ για το Ολοκαύτωμα. Μετά πέρασα στο ημερολόγιο της Εβραίας Άννα Φρανκ και στα φρικιαστικά πειράματα του Μένγκελε και σκεφτόμουν πως μόνο ο Παζολίνι στο Σαλό του πέτυχε να μεταφέρει ατόφιο και ωμό το τέρας του φασισμού. Τι περίπτωση αυτός ο Μένγκελε...Καμία πολιτική-θρησκευτική-φυλετική ιδεολογία δε δύναται να δικαιολογήσει τόση θηριωδία, σαδισμό και κακία. Και μόνο το ότι αφαιρούσε οστά και ζωτικά όργανα από ανθρώπους δίχως την παραμικρή αναισθησία, κλείνοντας τους τα στόματα με πανιά για να μην ακούει τα ουρλιαχτά του πόνου τους, φτάνει και περισσεύει για να θεωρείται μέχρι σήμερα το μεγαλύτερο τέρας που γνώρισε ο ανθρώπινος πολιτισμός. Κι από κάτω διάβαζα τα σχόλια των γνωστών ουγκ της χρυσαυγίτικης ΠαπΆριας Φυλής, πάντα ανορθόγραφων, που επαινούσαν τον Αδόλφο και χαίρονταν με τη φρίκη, παραβλέποντας φυσικά πως το ίνδαλμα τους πρώτους αυτούς τους ίδιους τους πνευματικά ανάπηρους θα έβαζε στους φούρνους. Ο ναζισμός είναι ο απόπατος της ανθρώπινης συνθήκης και κάθε υποστηρικτής του, όπου κι αν βρίσκεται, πρέπει να διώκεται και να αφανίζεται, όπως ο καρκίνος στο αρχικό στάδιο. Κοινώς, αυτά τα πράγματα πρέπει να τα σκοτώνεις από μικρά, γιατί άμα μεγαλώσουν γίνονται επικίνδυνα...

Τρίτη 9 Απριλίου 2013

το-greeklish-babylon-του-παύλου-συνοδινού

PAVLOS SYNODINOS
GREEKLISH BABYLON 
ANTART PRODUCTIONS
Δώδεκα καινούργια κομμάτια απαρτίζουν το δεύτερο προσωπικό άλμπουμ του τραγουδοποιού και ηλεκτρικού κιθαρίστα Παύλου Συνοδινού. Αυτό που αποκομίζει ο ακροατής από το πρώτο κιόλας track είναι η στενή σχέση του δημιουργού με τον λεγόμενο σύγχρονο ήχο, τον οποίο συναντάμε σε καλλιτέχνες και συγκροτήματα του εξωτερικού. Από κει και πέρα, μια και ο ήχος είναι συνήθως το περίβλημα του τραγουδιού και όχι ο πυρήνας του, έχουμε καθαρόαιμες ρυθμικές rock συνθέσεις με στίχους από αξιοπρεπείς έως πολύ καλοί (Ένας μικρός λαός, Νησιά, Φως και ζέστη). Μοναδική υφολογική απόκλιση από το concept παρουσιάζεται με το δημοτικοφανές τραγούδι Άιντε και ξέχασα σε στίχους και ερμηνεία του Γιάννη Χαρούλη, σταθερού συνεργάτη του Συνοδινού τα τελευταία χρόνια. Ωστόσο, υπάρχει ένα κομμάτι που αναδεικνύει τον songwriter δημιουργό σε composer με ικανότητες - χρησιμοποιώ κι εγώ αγγλική ορολογία, εφόσον ο τίτλος του cd είναι Greeklish Babylon: Πρόκειται για το χαμηλότονο, πιανιστικό ως επί το πλείστον, Τα αόρατα δεν φταίνε, με περίτεχνες αρμονίες, λιτή ενορχήστρωση, ιδιαίτερους στίχους και ερμηνεία από τον Συνοδινό. Προσωπικά, μόνο αυτό το κομμάτι μού φτάνει για να μείνω ευχαριστημένος από το όλο ακρόαμα, πόσω μάλλον όταν υπάρχουν και άλλες καλές συνθέσεις σαν το ομότιτλο του δίσκου κομμάτι, κατ' εξοχήν πειραματική απόπειρα με την τρομπέτα του Βαγγέλη Κατσαρέλη, το τσέλο του Μιχάλη Πορφύρη και τα απροσδιόριστα φωνητικά, η μπαλάντα Φως και ζέστη, το οργανικό Zeppelin και το εξόδιο δωδέκατο hidden (από το ένθετο της έκδοσης τουλάχιστον) track, επίσης μπαλάντα και αρκετά ραδιοφωνική μάλιστα. Μέρος της επιτυχίας του άλμπουμ στον ηχητικό - ενορχηστρωτικό τομέα χρεώνεται και ο Γιάννης Παξεβάνης, που επιμελήθηκε την παραγωγή του από κοινού με τον Παύλο Συνοδινό. Πάντως, μακάρι να βγω ψεύτης, αλλά είμαι σχεδόν σίγουρος πως τα περισσότερα ραδιόφωνα θα προτιμήσουν το τραγούδι με τον Γιάννη Χαρούλη και θα αγνοήσουν τις δύο προαναφερθείσες καλύτερες - κατ' εμέ - στιγμές του cd, Τα αόρατα δε φταίνε και το Greeklish Babylon. Το πρώτο άλλωστε διαρκεί σχεδόν έξι λεπτά και το δεύτερο εννέα!

Δευτέρα 8 Απριλίου 2013

σήμερα-στη-ρόδο-το-αφιέρωμα-στην-κατερίνα-γώγου

Αυτή την ώρα ξεκινάει στο Δημοτικό Θέατρο Ρόδου η εκδήλωση - αφιέρωμα στην Κατερίνα Γώγου. Θα προβληθεί για πρώτη φορά στο νησί το ντοκιμαντέρ Κατερίνα Γώγου - Για την αποκατάσταση του μαύρου και θα παρουσιαστεί η έκδοση Πάνω-κάτω η Πατησίων από τον ποιητή-εκδότη Γιώργο Χρονά.
Μια και δεν κατάφερα να μεταβώ στη Ρόδο και να παρευρεθώ στην εκδήλωση, έστειλα ένα κείμενο, το οποίο δημοσιεύθηκε στο σημερινό φύλλο της Γνώμης, της τοπικής εφημερίδας, και θα διαβάσει ο Χρονάς κατά την έναρξη. Ευχαριστώ τη φίλη μου, Ρόη Αργύρη, για τη δημοσίευση. Γνωρίζοντας, τέλος, πως αρκετοί φίλοι Ροδίτες περιμένουν να δουν την ταινία - από τα εισερχόμενα μηνύματα τους στην επίσημη ιστοσελίδα της - εύχομαι να πραγματοποιηθεί μια όμορφη εκδήλωση και να δεχτώ σχόλια - εντυπώσεις κι εδώ! 

Κυριακή 7 Απριλίου 2013

portmanteau-post-VI

Θέατρο στις 6 το πρωί; Γιατί όχι; Ναι, λοιπόν, πόσω μάλλον που το πρώτο φως της αυγής παίζει κι αυτό το ρόλο του. Δείτε εδώ πώς λούζει την Ειρήνη Δράκου, μία από τις καλύτερες ηθοποιούς που έχω δει επί σκηνής τα τελευταία χρόνια. 
Λίγο πριν, εντός του Θησείον - Ένα Θέατρο για τις Τέχνες, το πρόσωπο της ηθοποιού Ελένης Ζαραφίδου είχε μετατραπεί κανονικά στην Κραυγή του Μουνκ για τις ανάγκες του ίδιου πάντα έργου. 
Εδώ ο Πανάγος Ιωακείμ, ντυμένος φαντάρος, αποχωρεί από το εσωτερικό του θεάτρου. Τον ακολουθεί η Ζαραφίδου. Ύστερα από λίγα λεπτά σύσσωμος ο πενταμελής θίασος θα ξαναμπεί μέσα στον χώρο για να υποκλιθεί και να αποσπάσει το θερμότερο χειροκρότημα του κοινού.
Από αριστερά, η Ελένη Ζαραφίδου, η Ρηνιώ Κυριαζή, ο Αντώνης Τσιλέρ, η Ειρήνη Δράκου και ο Πανάγος Ιωακείμ, τα πέντε πρόσωπα δηλαδή που ζωντάνεψαν με τρόπο αρκούντως ποιητικό τις πιο μαύρες και απέλπιδες στιγμές του 20ου αι. στη χώρα μας. Τους σκηνοθέτησε καλά ο Δημήτρης Μπίτος.  
Μιλάω φυσικά για την παράσταση - ντοκιμαντέρ Σιωπηλές φωνές που έριξε αυλαία σήμερα τα χαράματα και που τώρα αισθάνομαι τυχερός, επειδή τα κατάφερα, βγήκα μεσ' στη μαύρη νύχτα και πήγα και την είδα! Φτάνοντας μάλιστα έξω απ' το θέατρο είχα μία ευχάριστη συνάντηση με τον φίλο και συνάδελφο Δημήτρη Κουτσιαμπασάκο, άρτι βραβευθέντα στο τελευταίο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης για τον Μανάβη του. Νά'μαστε εδώ αμφότεροι με καφέδες στα χέρια πρωινιάτικα. Σε ότι αφορά την παράσταση δεν μου επιτρέπεται να πω περισσότερα - θα διαβάσετε αναλυτική κριτική μου, όπως θα δημοσιευθεί στο www.onlytheater.gr  
Το ντοκιμαντέρ Κατερίνα Γώγου - Για την αποκατάσταση του μαύρου συνεχίζει για τρίτη εβδομάδα στη Θεσσαλονίκη. Με έχει πραγματικά εντυπωσιάσει το γεγονός πώς παρ' ότι υπέστη...μετακομίσεις (από τον Παύλο Ζάννα στον Τάκη Κανελλόπουλο και πάλι πίσω στον Παύλο Ζάννα), το κοινό της πόλης και κυρίως ο φοιτητόκοσμος το στηρίζει και παρατείνει τη διαμονή του στις αίθουσες. Ότι πιο ευχάριστο ειν' αυτό για κάθε σκηνοθέτη που η δουλειά του προβάλλεται στους κινηματογράφους. Εκεί που ήμουν έτοιμος δηλαδή να ζητήσω του υπεύθυνου προγράμματος του Ολύμπιον, του Νότη Φόρσου, να μου στείλει πίσω τη Digital BETA για να την πάρω μαζί μου στο Λουξεμβούργο, πληροφορήθηκα τα καλά νέα κι έτσι δεν είπα τίποτα. Ούτε κι αυτός, όμως, άρα φαντάζομαι ότι είναι ο μόνος αρμόδιος να κρίνει πότε θα κατέβει η ταινία από τη Θεσσαλονίκη.
Τέλος, σήμερα χάσαμε την ηθοποιό Κάκια Παναγιώτου σε ηλικία 90 ετών. Αναγνωρίσιμη φιγούρα του παλιού εμπορικού κινηματογράφου, η Παναγιώτου είχε εμφανιστεί σε ταινίες των Φώσκολου, Δαλιανίδη κ.α., με τελευταία καταγραμμένη κινηματογραφική της συμμετοχή στην Πολίτικη Κουζίνα (2003) του Τάσου Μπουλμέτη. Η ίδια, ωστόσο, σχολίαζε χαριτολογώντας τη μεγάλη τριβή της με το κλασικό ρεπερτόριο στο Εθνικό Θέατρο, λέγοντας ότι έχει παίξει όλους τους τραγικούς ρόλους από πέντε και έξι φορές. Αξιοθαύμαστο το γεγονός, επίσης, πως παρά την προχωρημένη ηλικία της η Κάκια Παναγιώτου ήταν από τους πρώτους που έσπευσαν τον περασμένο μήνα να δουν στο Θέατρο Τέχνης την παράσταση του Γιάννη Φέρτη. Καλό της ταξίδι.

ηλίας-λιούγκος-γιώτα-νέγκα-υπό-τη-δ/νση-του-παρόντος-μάνου-χατζιδάκι-στο-μέγαρο-μουσικής

Πρώτη φορά έβλεπα χθες βράδυ στο Μέγαρο Μουσικής τη Γιώτα Νέγκα να ερμηνεύει Μάνο Χατζιδάκι στο πλευρό του μαθητή του, Ηλία Λιούγκου. Αυτή ήταν κατά τη γνώμη μου και η καινοτομία της συγκεκριμένης βραδιάς, αφού ο Λιούγκος πλέον είναι φίλος κι αδερφός και τον έχω δει live να τραγουδάει Χατζιδάκι ούτε κι εγώ ξέρω πόσες φορές την τελευταία δεκαετία! Όταν η Νέγκα μάλιστα ξεκίνησε με το χαμηλότονο Μια φορά κι ένα καιρό, πρόσφερε μια μεγάλη υπόσχεση για τη συνέχεια του προγράμματος!
Ενδιάμεσα ο ποιητής Γιώργος Χρονάς διάβαζε κείμενα του Μάνου Χατζιδάκι. Πήρε τη θέση του στο τραπεζάκι στη γωνία της σκηνής, έβγαλε το ρολόι του σα να σταματούσε ο χρόνος και άρχισε την ανάγνωση. Και πρώτ' απ' όλα τι εννοούμε λέγοντας Παιδεία; Ήταν το πρώτο χατζιδακικό σχόλιο που προξένησε το χειροκρότημα του κοινού. Με το τελευταίο, δε, έγινε χαλασμός: Αυτή η χώρα πρέπει να καταστραφεί. Πρέπει να τη φάνε τα τρωκτικά της. Και τότε μόνο ίσως ξαναγεννηθεί αντάξια των ποιητών της (λόγια του Μάνου Χατζιδάκι). 
Δεν ξέρω για εσάς, εμείς πάντως εδώ πάνω το εισπράξαμε απόψε το θαύμα...είπε ο Λιούγκος στο κοινό αμέσως μετά το τέλος της συναυλίας. Και είχε δίκιο, αφού τον ακούσαμε στο Ειμ' αητός χωρίς φτερά, στο Χάρτινο το φεγγαράκι, στο Αστέρι του βοριά, στην Οδό Ονείρων, στα Λουστράκια - τα τρία τελευταία ντουέτο με τη Γιώτα Νέγκα. Στο πιάνο εν τω μεταξύ η Δέσποινα Στεφανίδου ζωγράφιζε!
Τη Γιώτα Νέγκα παίζει νά'χα να τη δω από το 2006 που της είχα πάρει μια συνέντευξη για τον ΗΧΟ.Τρόμαξε να με αναγνωρίσει, αφού τότε κόντευα τα 100 κιλά κι είχα κάτι μαλλιά μέχρι τους ώμους.
Εδώ η κιθαρίστρια του Μάνου Χατζιδάκι και συνθέτρια, Στέλλα Κυπραίου, με τη συγγραφέα - στιχουργό Αγαθή Δημητρούκα. Με τη Στέλλα όποτε βλεπόμαστε γελάμε πολύ! Έχεις μεγάλη πλάκα - μου έλεγε χθες - σε διαβάζω που τα χώνεις στο facebook και καταδιασκεδάζω!Εγώ να δεις πόσο την καταβρίσκω, της απάντησα.
 Εδώ φωνάζουμε με τη Νέγκα τη Δημητρούκα να μπει στο κάδρο!
Όπερ και εγέννετο: Γιώτα Νέγκα - Bosko - Αγαθή Δημητρούκα.
Ας είναι καλά ο συνθέτης Μιχάλης Κουμπιός που μου εξασφάλισε τελευταία στιγμή μια πρόσκληση για τη συναυλία, αφού τα εισιτήρια έγιναν αμέσως sold out. Νάτος εδώ με τη Γιώτα Νέγκα και τον οικοδεσπότη Ηλία Λιούγκο. 
Δεν ξέρω, αλλά έχω την εντύπωση πως οι δύσκολες, οι κρίσιμες εποχές μάλλον δικαιώνουν σημαντικούς καλλιτέχνες σαν τον Λιούγκο που πέρασαν τις κλειστές τους - που λένε - για αρκετά μεγάλο διάστημα τα προηγούμενα χρόνια της ευμάρειας στο χώρο του τραγουδιού. Αυτό αποδεικνύουν οι συνεργασίες του, τόσο με τη Μπάμπαλη και τον Περίδη στην προτελευταία συναυλία με τραγούδια Χατζιδάκι πού'χε κάνει στο Badminton, αυτό απέδειξε και η χθεσινή εξαιρετική απ' όλες τις απόψεις σύμπραξη του με τη Γιώτα Νέγκα. Χαίρομαι γιατί τον αγαπάω τον Λιούγκο και πάντοτε τον καμαρώνω. Μεγάλη μου τιμή δηλαδή που έχει γράψει τη μουσική σε δύο ντοκιμαντέρ μου μέχρι τώρα και μου χάρισαν κι ένα τραγούδι με τη Λίνα Νικολακοπούλου και τον Παντελή Θεοχαρίδη. Πάντα τέτοια, λοιπόν!

Σάββατο 6 Απριλίου 2013

το-ντοκιμαντέρ-για-τη-γώγου-επιστρέφει-στο-ολύμπιον-της-θεσσαλονίκης

Το ντοκιμαντέρ Κατερίνα Γώγου - Για την αποκατάσταση του μαύρου από σήμερα θα προβάλλεται στην αίθουσα Παύλος Ζάννας μεσ' στο Ολύμπιον, στην πλατεία Αριστοτέλους της Θεσσαλονίκης. Μόνο μία προβολή ημερησίως, κάθε Σάββατο και Κυριακή, στις 5 το απόγευμα. 
Εισιτήριο: 5 ευρώ

* Μια και κάποια στιγμή θα παραθέσω εδώ τα links με όλες τις κριτικές που μάζεψε η ταινία, διαβάστε τώρα την κριτική του Θοδωρή Κουτσογιαννόπουλου στη LIFO:  
http://www.lifo.gr/mag/cinema/2180

** Η photo του post είναι μια σπάνια έκδοση αφίσας για την ταινία Όστρια το τέλος του παιχνιδιού (1984) του Ανδρέα Θωμόπουλου, που μου έστειλε η Steysi Madaltsi από τη Θεσσαλονίκη.

Παρασκευή 5 Απριλίου 2013

η-β΄-ανάγνωση-τραγουδιών-του-σταύρου-ξαρχάκου-με-τον-μανώλη-λιδάκη

ΣΤΑΥΡΟΥ ΞΑΡΧΑΚΟΥ
Β΄ ΑΝΑΓΝΩΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΜΑΝΩΛΗ ΛΙΔΑΚΗ
UNIVERSAL
Μου φαίνεται πως ο μόνος λόγος για τον οποίο ουσιαστικά έγινε αυτός ο δίσκος δεν είναι οι ερμηνείες του Μανώλη Λιδάκη σε παλιά τραγούδια του Σταύρου Ξαρχάκου, αλλά οι ενορχηστρωτικές προσεγγίσεις του Αχιλλέα Γουάστωρ. Ωστόσο έχω τις ενστάσεις μου γι' αυτές. Ενδεικτικοί τίτλοι: Νυν και αεί, Το δίχτυ, Κλάψτε ουρανοί κι αστέρια, Άσπρη μέρα, Το πρακτορείο, Γεια σου χαρά σου Βενετιά κ.α., τραγούδια δηλαδή, με τις αρχικές ερμηνείες των οποίων δύσκολα να αναμετρηθεί κανείς, όσο καλός τραγουδιστής και να είναι - που ο Λιδάκης σίγουρα είναι! Τι νόημα έχει όμως να ακούγονται ηλεκτρικές κιθάρες στο Γυρνάν αμίλητα παιδιά ή να ξεκινάει το Γεια σου χαρά σου Βενετιά ως νταουλιέρικο; Μήπως προστίθεται κάτι στα κομμάτια; Όχι, κατά την ταπεινή μου άποψη. Θα εξαιρούσα Το Πρακτορείο με τις όμορφες πιανιστικές αρμονίες στο ρεφραίν του και την Κόκκινη κλωστή δεμένη (Παραμύθι - παραμύθι) που έγινε καθαρόαιμο jazz τραγούδι, ενορχηστρωμένο σχεδόν διονυσιακά. Κατά τ' άλλα, άμα θέλω να ξανακούσω Ξαρχάκο, θα προτιμήσω τις α΄ και όχι τις β΄ αναγνώσεις των τραγουδιών του, μέσα από τις οποίες, ξέχωρα από το μεγάλο ταλέντο του ως συνθέτης, αναδείχτηκε και σε έναν σημαντικό - αν όχι στον σημαντικότερο - ενορχηστρωτή. 

το-άβουλο-θεριό-της-μαρίας-παπαγεωργίου-και-του-αλέξανδρου-εμμανουηλίδη

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛΙΔΗΣ - ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ
ΑΒΟΥΛΟ ΘΕΡΙΟ
PHONOGRAPH
Από τη νεοσύστατη Phonograph κυκλοφορεί το δεύτερο άλμπουμ της ερμηνεύτριας Μαρίας Παπαγεωργίου αποκλειστικά σε μουσική και στίχους του Αλέξανδρου Εμμανουηλίδη. Παρακάμπτω την πολυκαιρισμένη λέξη θεριό στον τίτλο, τόσο ενός από τα τραγούδια, όσο και ολόκληρου του δίσκου, και ρίχνομαι ευθύς αμέσως στην ακρόαση: Στη μέση αυτού του δρόμου λέγεται το εναρκτήριο κομμάτι και είναι όμορφο μουσικά, στιχουργικά και ενορχηστρωτικά. Οι δυο εραστές - σύντροφοι στέκονται ενώπιον του πλήθους που ζητάει δανεικά απ' τα παιδιά τους και ο έρωτας αυτομάτως ασφυκτιά μεσ' στην κοινωνική ζώσα πραγματικότητα. Στην Αμφιβολία, με την τρομπέτα του Ανδρέα Πολυζωγόπουλου να δεσπόζει, η ερμηνεύτρια - ηρωίδα αμφισβητεί το ίδιο το ερωτικό της αντικείμενο. Η υπερβολική όμως δραματική ερμηνεία της με πετάει εκτός. Στο Πισώπλατα, με το σόλο πιάνο του Χρήστου Τόλη εν μέσω μιας αβανταδόρικης jazzy ενορχήστρωσης, σχολιάζεται η αιώνια πάλη αρσενικού-θηλυκού και ξανασυναντούμε τη λέξη θεριό. Στο ομότιτλο κομμάτι, το Άβουλο θεριό, κατ' εξοχήν ερωτικό από στιχουργικής άποψης, η ενορχήστρωση του Νίκου Χαλβατζή δεν το σώζει από τη συμβατικότητα της έντεχνης υφής του. Αντίθετα, στα Μισόλογα, ντουέτο του τραγουδοποιού και της ερμηνεύτριας, έχουμε ένα πρωτότυπο ρυθμολογικά τραγούδι, βασισμένο μουσικά σε, ροκάδικα καλυμμένους, δημοτικοφανείς δρόμους και στιχουργικά σε σκόρπια μισόλογα που όμως έχουν το νόημα τους και εξυπηρετούν το θέμα τους. Τα Θαύματα είναι μια μπαλάντα σε αργόσυρτο ζεϊμπέκικο ρυθμό με το καλόγουστο συνταξίδεμα τζουρά και τρομπέτας να κερδίζουν τις εντυπώσεις συγκριτικά με τη σύνθεση αυτή καθ'αυτή και το στιχούργημα. Στο Τι είμαι για σένα, η Παπαγεωργίου υποδύεται μια γυναίκα πιωμένη που θα μπορούσε νά'χει μόλις ξυπνήσει από one night stand. Ρυθμικό κομμάτι με στοιχεία rhythm' n' blues. Πετυχημένο! Το Η ζωή μετρά τις εξαιρέσεις, προτελευταίο τραγούδι, ατμοσφαιρικά ενορχηστρωμένο από τον Χαλβατζή, μοιάζει να βγήκε από τον πιο καλόγουστο δίσκο μιας Γαλάνη ή μιας Πρωτοψάλτη των early 90s, η ερωτική όμως θεματική άρχισε να με κουράζει. Ευτυχώς, ο δίσκος κλείνει με το Μπαλώνω κενά, που μου αρέσει περισσότερο απ' όλα από μουσικής άποψης. Ο στίχος βέβαια Μοιάζω...με κοριτσάκι ξέγνοιαστο που τρέχει να γλιτώσει αναγκάζει την Παπαγεωργίου να το ερμηνεύσει ως ακκιζόμενη έφηβη κι εκεί έρχεται ο ρυθμός κι η ενορχήστρωση να αποκαταστήσουν την όποια τάξη. Το άλμπουμ τελειώνει σε λιγότερο από τριάντα λεπτά. Εν κατακλείδι, το Άβουλο θεριό χωρίς να διαθέτει κάποιο τραγούδι - σουξέ του στυλ Όμορφοι και ηττημένοι, ούτε και επιτυχημένες απόπειρες μελοποίησης εκ μέρους του Εμμανουηλίδη (Θεατρίνοι του Σεφέρη), είναι καλαίσθητο και τα tracks ρέουν στο cd - player σαν το γάργαρο νερό πραγματικά. Και μου αρέσει, έως και με συγκινεί, που οι δύο αυτοί νέοι δημιουργοί πορεύονται μαζί σταθερά και κάνουν αισθητή την παρουσία τους σε μουσικές σκηνές και δισκογραφία. Αυτό που δεν μου αρέσει και τόσο, είναι, επειδή ακριβώς πρόκειται για νέους δημιουργούς, να αναλώνονται στο σ' αγαπώ - μ' αγαπάς, έστω με τον τρόπο τους. Εκτός κι αν πιστεύουν ότι ο έρωτας είναι επανάσταση, κάτι που μόνον ο Bizet στην Κάρμεν του, άντε κι ο Χατζιδάκις στον Μεγάλο Ερωτικό του, κατάφεραν να κάνουν μέσω της τέχνης τους και να πείσουν.

για-τη-ρούλα-που-έφυγε-νωρίς

Το μαντάτο μου τό'φερε πρωί-πρωί ο Αργύρης από τη Χαλκίδα πλέον: Η Ρούλα βρέθηκε νεκρή από υπερβολική δόση χαπιών. Ήταν 55 ετών. Βασανισμένη ζωή. Τη γνώρισα το 1993 περίπου και για μια τετραετία κάναμε στενή παρέα. Μόλις είχε βγει από το Δαφνί τότε, από ένα τριπάκι πού'χε φάει, μα που ήταν αρκετό για να της τα κάψει όλα. Η Ρούλα αγαπούσε πολύ τους King Crimson, την Κατερίνα Γώγου, τον Λάκη με τα Ψηλά Ρεβέρ, τον Άλλεν Γκίνζμπεργκ και τον Μεγάλο Ερωτικό του Χατζιδάκι. Καλό σου ταξίδι, μάτια μου. Θα σε θυμάμαι...Ποιος θα βρεθεί να κάνει ντοκιμαντέρ τη δική σου τυραννισμένη υπερευαίσθητη ύπαρξη;

Πέμπτη 4 Απριλίου 2013

η-μουσική-ανάγνωση-της-μαρίκας-κλαμπατσέα-στα -γράμματα-της-calamity-jane-στην-κόρη-της

Εδώ και χρόνια ήθελα να γνωρίσω τη Μαρίκα Κλαμπατσέα. Για την ακρίβεια, απ' όταν μού'χε πρωτομιλήσει ο ποιητής Αντρέας Παγουλάτος για ένα αβάν γκαρντ φαινόμενο, δυστυχώς άγνωστο στο ευρύ κοινό. Μου την είχε περιγράψει, θυμάμαι, ως κάτι μεταξύ Janis Joplin, Diamanda Galas, αλλά και Chopin! Πέρσι έπεσε στα χέρια μου ο ένας από τους συνολικά δύο δίσκους που έχει κάνει σε μία μικρή ανεξάρτητη εταιρεία, τη Musica Viva, και κατάλαβα πολύ καλά τι εννοούσε ο ποιητής! 
Πριν από λίγη ώρα έγινε στον Ιανό της Σταδίου η συνέντευξη Τύπου για τη συναυλία της Κλαμπατσέα στο Μέγαρο Μουσικής την ερχόμενη Παρασκευή, 12 Απριλίου. Τίτλος της συναυλίας, Calamity Jane - Γράμματα στην κόρη της (1877 - 1902), το project δηλαδή που αποτέλεσε και το υλικό του άλλου δίσκου της, αυτού που μου έλειπε. Τον απόκτησα σήμερα με τέτοια χαρά λες και μου χάριζαν θησαυρό. Και δεν υπερβάλλω καθόλου! 
Στην ομιλία της, η Κλαμπατσέα τόνισε πως η έλξη της για κάθε ανθρώπινη διαφορετικότητα και η εκτίμηση της στους αποκλίνοντες αυτού του κόσμου ήταν οι αιτίες που την έκαναν να ασχοληθεί με την προσωπικότητα της Calamity Jane, μια γυναίκα που προκάλεσε τα ήθη της πουριτανικής αμερικανικής κοινωνίας του 19ου αι., υιοθετώντας ένα ανδρόγυνο look και διαπρέποντας σε κατ' εξοχήν ανδρικά σπορ, σαν τη σκοποβολή και την ιππασία. 
Από το ομότιτλο βιβλίο των εκδόσεων Εκκρεμές στη μετάφραση της Ελένης Ζαχαροπούλου, διάβασε αποσπάσματα η Μάρθα Παπαθανασίου. Επιστολές της Calamity Jane στην κόρη της, μέσα από τις οποίες φανερωνόταν η πίεση του κοινωνικού περίγυρου της εποχής, κυρίως όμως η αγάπη μίας πολύ ιδιαίτερης μάνας προς το παιδί της και τον σύντροφο της, Bill Hickok. 
Η ιστορία έχει τοποθετήσει λάθος την Calamity Jane, τόνισε η Μαρίκα Κλαμπατσέα, αφού δεν μπόρεσε ποτέ να αποδεχτεί τη διαφορετικότητα της - ούτε καν η ίδια η Ιστορία! Και ίσως γι' αυτό το μουσικό concept που εμπνεύστηκε είναι ο ορισμός της πρωτοπορίας.
Εκτός από την ίδια στο πιάνο και το τραγούδι, στον Ιανό βρέθηκε και το κουαρτέτο εγχόρδων, που θα τη συνοδεύσει στο Μέγαρο Μουσικής.Στη γωνία δεξιά διακρίνεται και ο συνθέτης Χρήστος Οικονομίδης μεταξύ των παρευρισκομένων.
Έκανα μερικές ερωτήσεις στη δημιουργό λίγο πριν μας δώσει μια γεύση από τη συναυλία της. Κυρίως για τη μουσική της προσέγγιση. Μου έκανε εντύπωση, π.χ., που μέσα στο project έχουν μπλεχτεί μουσικές του Verdi και του Chopin με το ελληνικό Άσ'τα τα μαλλάκια σου και το παραδοσιακό αμερικανικό, γνωστό από τη Buffy Sainte-Marie, Until it's time for you to go!
Όταν η Κλαμπατσέα πήρε τη θέση της στο πιάνο, συνειδητοποιήσαμε πως ερμηνεύει κάθε σύνθεση σα να είναι ρόλοι διαφορετικοί. Πετυχημένες φωνητικές ακροβασίες, εναλλασσόμενες ερμηνευτικές περσόνες που λειτούργησαν σαν την εξωτερίκευση των εσώψυχων της ηρωίδας της: ο έρωτας, ο θάνατος, η λατρεία για τον Σατανά, το άλογο της, η κραυγή της ενάντια σε κάθε συντηρητικό κοινωνικό καθεστώς. 
Τι κρίμα που δεν έχετε απασχολήσει εσείς τη δισκογραφία, της είπα. Είναι επιεικώς απαράδεκτο να έχετε βγάλει μόνο δύο δίσκους την τελευταία 15ετία...Έλειπα πολλά χρόνια στην Αγγλία, μου απάντησε. 
Εξυπακούεται πως η φράση μου Είναι απαράδεκτο δεν αφορούσε την καλλιτέχνιδα, αλλά τις εταιρείες και τους μανατζαραίους που φρόντισαν να αλώσουν τα πάντα και να αφανίσουν κάθε τι μουσικό που δεν είχε το γαμημένο το ραδιοφωνικό air play τους. Προτού βέβαια αυτοκαταστραφούν μοιραία. Ωστόσο η Μαρίκα Κλαμπατσέα δεν έχει ανάγκη κανέναν για να ασκήσει την εξαιρέσιμη τέχνη της. Είναι εδώ με αθόρυβες μουσικές παραστάσεις, είτε για πιάνο-φωνή, είτε για ορχήστρα, όπως θα συμβεί στις 12 του μήνα στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Δεν το χάνω με τίποτα!