Έφτασα στην Τεχνόπολη στις 10 το βράδυ, παρ' όλο που το ραντεβού με τον Lolek και την υπόλοιπη παρέα ήταν μία ώρα νωρίτερα. Λογικό να μη βρω κανέναν μέσα στους εκατοντάδες alternative τύπους που συνέρρευσαν ωσάν τις μαρίδες γι' ακόμη μία χρονιά στο καλοστεκούμενο πια synch festival. Στήθηκα στην ουρά για μια μπίρα, μετά πρόσεξα μια καλή γωνιά και την άραξα μόνος μου ως αυτιστικό. Εκείνη τη στιγμή ξεκινούσε και το live της Peaches, της θεοπάλαβης Καναδέζας με το νέο γερμανικό συγκρότημα της. Μία σύγχρονη Debbie Harry των Blondie στο λίγο πιο θεατράλε και κωμικό, βέβαια.
Τά 'χει τα χρονάκια της η κυρία Peaches- έχει γεννηθεί το 1966, για την ακρίβεια- κάτι που δεν την εμπόδισε όμως να περπατήσει πάνω στα χέρια των τρελαμένων φαν της, απειλώντας κανονικά πώς εάν την αφήσουν και σκάσει σαν καρπούζι, θα σταματήσει το σόου. Και τι σόου!
Τραγούδια όλο σεξουαλικά ευκόλως εννοούμενα και ουχί υπονοούμενα, αφού παρότρυνε τα αγόρια shake your dicks και τα κορίτσια shake your tits, αντίστοιχα. Στην αρχή εμφανίστηκε ντυμένη...σφουγγαρίστρα απ' την κορφή ως τα νύχια, μετά έσκασαν δίπλα της κάτι γκομενάκια με τεράστιες περούκες, λίγο αργότερα τσιτσιδώθηκε και στο τέλος έμεινε με μία εντυπωσιακή μπέρτα, την οποία ανέμιζε ένας ανεμιστήρας στημένος μπροστά στο stage.
Τι κι αν το νεανικό κοινό της λικνιζόταν στο ρυθμό των χορευτικών electro- punk συνθέσεων της με τον βρώμικο ήχο και, ακόμη περισσότερο, με τον βρώμικο στίχο; Αίσθηση μου ήταν πώς στο live της Peaches πρωτοστατούσε το θέαμα με την ομολογουμένως ενδιαφέρουσα μουσική της να έρχεται σε δεύτερη μοίρα- συμφώνησε μαζί μου και ο φίλτατος Τάσος Μισυρλής, ο τσελίστας της Σαβίνας Γιαννάτου, τον οποίο πέτυχα μεσ' στο πλήθος να πίνει τις μπίρες του.
Λίγο πριν η Peaches με τη μπάντα της πούν Αντίο Athens, μεταφερθήκαμε στην κλειστή αίθουσα της Τεχνόπολης, προκειμένου ν' αποφύγουμε τη λαοθάλασσα και να βρούμε μια καλή θέση για το πολυαναμενόμενο επόμενο live του Matt Elliott. Λοιπόν, ο εν λόγω νεαρός σχετικά μουσικός από το Bristol παίζει να είναι από πολύ μεγάλος καλλιτέχνης μέχρι τελείως μούφα.
Πρόκειται σαφώς για έναν ολοκληρωμένο συνθέτη με εσωστρεφή ερμηνεία τύπου Leonard Cohen και μπαλάντες άρτια δομημένες. Στη μουσική του Matt Elliott βρίσκει κανείς τον ίδιο τον Federico Garcia Lorca, τους απόηχους ανδαλουσιανών μοιρολογιών, το κοίταγμα του στο ρωσικό λαϊκό τραγούδι και την αλήτικη διάθεση ενός σύγχρονου Βρετανού μέθυσου τροβαδούρου. Έπαιξε συνολικά πέντε κομμάτια του, δεκάλεπτης διάρκειας το καθένα, με τη μπάντα να μην υπάρχει γύρω του, αλλά μπροστά του, μέσα σε μία ηλεκτρονική κονσόλα, την οποία χειριζόταν ο ίδιος. Να πω την αλήθεια, όταν σε μια φάση τον ακούγαμε να παίζει κιθάρα και να βγάζει τους δραματικούς βοκαλισμούς του, ενόσω παράλληλα τον βλέπαμε να είναι σκυμμένος στο πάτωμα και να σκαλίζει την κονσόλα, με πιάσανε τα γέλια. Θυμήθηκα τον Θανάση Βέγγο που ντυμένος τσιγγάνος είχε πάει να παίξει βιολί, μα κατά λάθος πάτησε από το τρανζιστοράκι τον ήχο του...πιάνου! Εκεί όμως που έγινε το έλα να δεις μέσα στην αίθουσα ήταν όταν ένας αγανακτισμένος φαν του τραγουδοποιού, σηκώθηκε από τη θέση του και του φώναξε σε ανορθόδοξα, κομματάκι, αγγλικά: Έι, Matt Elliott, sorry, άναψε το spotlight, we can't see and hear you! Σα να λέμε εν ολίγοις I speak england very best...
Η υφή της μουσικής του Elliott χωρίζεται σε δύο μέρη: χαμηλότονη, ταξιδιάρικη, νοσταλγική και συναισθηματική αρχικώς για να ανατραπεί όλο αυτό το κλίμα μέσα σε μία απίστευτη ηλεκτρονική βαβούρα απόλυτης βιομηχανικής ψυχεδέλειας. Τού αρέσαμε όμως ως κοινό του τραγουδοποιού, μας αποκάλεσε fucking amazing audience, αν και θά 'χε κάθε λόγο να ειρωνεύεται. Τους διοργανωτές κυρίως που δεν έκλεισαν τις πόρτες και καθ' όλη τη διάρκεια της ωριαίας παράστασης του, απαράδεκτοι τύποι περνούσαν από μπροστά του λες και βρίσκονταν στη λαϊκή αγορά της γειτονιάς τους. Τέλος πάντων, θα προμηθευτώ τις δισκογραφικές εργασίες του Matt Elliott και θα επανέλθω σχετικά.
Ακολούθησε και έκλεισε το πρόγραμμα στις δύο τα ξημερώματα ο Lolek. Χοντρό αυτό που θα πω τώρα, ο Lolek είναι κολλητός μου, όμως εμένα μού άρεσε περισσότερο από τον Matt Elliott κι ας τον έχω δει 600 φορές live σε σημείο να κοντεύει να τον βαρεθεί η ψυχή μου. Αφού εξέφρασε τη συγκίνηση του που παίζει στην ίδια σκηνή με τον Elliott, ένα χρόνο αφότου επικοινώνησαν στο myspace, ο Lolek τραγούδησε αρκετά από τα κομμάτια του Alone μαζί με κάποια από τα καινούργια του σε ελληνικούς στίχους.
Τον συνόδευσαν ο Γιώργος Κατσάνος στο μεταλλόφωνο, το ακορντεόν και το ηλεκτρικό πιάνο και ο Μιχάλης Μοσχούτης στην ηλεκτρική κιθάρα. Αυτός βγήκε κατ' ευθείαν από μπουάτ, ήταν το σχόλιο μιας νεαράς δίπλα μου πού 'χε κουρνιάσει στην αγκαλιά του καλού της, όση ώρα ο Lolek ερμήνευε το Σύνορα η αγάπη δε γνωρίζει του Κώστα Χατζή. Κι είναι κακό αυτό, δεσποινίς; τη ρώτησα ευγενικά κι εγώ που ψοφάω για...δημοσκοπήσεις. Ίσα- ίσα, μου απάντησε το κορίτσι. Μεταξύ των παρευρισκόμενων στο live Matt Elliott/ Lolek διέκρινα τη Δήμητρα Γαλάνη, τον The Boy, τη Λουκία Μιχαλοπούλου και τον Ορέστη Ανδρεαδάκη. Ξημερωθήκαμε με τα γνωστά, συζητήσεις για το πώς φάνηκαν στον καθένα μας οι καλλιτέχνες που είδαμε, για το πόσο νεκρή είναι συναυλιακά η φετινή θερινή σαιζόν, ενώ συνέβησαν και γνωριμίες με ωραίους καινούργιους ανθρώπους. Και του χρόνου, λοιπόν, μια και δεν τη σηκώνω άλλη ενάλλαξη και τώρα μού 'ρχεται ν' ακούσω μονοκοπανιά από αντίδραση και μόνο την Κραυγή στα Πέρατα του Σπύρου Σαμοΐλη και του Μενέλαου Λουντέμη! 