ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΝΤΡΑ ΜΕΤΑΞΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙ ΚΑΙ ΑΝΝΑΣ ΒΙΣΣΗ!

Αυτός ο κακός Αύγουστος, ο γεμάτος εξωτερικές και εσωτερικές πυρκαγιές, ο απελευθερωτής κατά τα άλλα, ας κλείσει όπως άνοιξε για τούτο το blog, με ένα post που δύναται να προκαλέσει τα σχόλια σας! Το θέμα αφορά στην πρόσφατη διαμάχη μεταξύ του Γιώργου Χατζιδάκι, θετού γιου και φυσικού κληρονόμου του συνθέτη Μάνου Χατζιδάκι, και της τραγουδίστριας Άννας Βίσση. Διαβάστε πρώτα αυτό: http://yupi.gr/gossip/c1200/Fragkoylhs_VS_Bissh.html

μετά αυτό:

http://newsmme.blogspot.com/2009/08/vs.html

(βρε παιδιά, εκεί στο NEWS MME Pressroom, πότε θα μάθετε ότι ο Μάνος Χατζιδάκις τα ήθελε όλα με γιώτα στο επίθετο του; τα ήτα τον παχαίνουν, έλεγε)

και τέλος αυτό:

http://troktiko.blogspot.com/2009/08/blog-post_2810.html

Να πω τώρα κι εγώ τη γνώμη μου.

Συμφωνώ 100% με τον Γιώργο Χατζιδάκι, ξεκαθαρίζοντας παράλληλα πως δεν είμαι φαν όλων του των ενεργειών, συμπεριλαμβανομένων κάποιων μουσικών- δισκογραφικών- καλλιτεχνικών επιλογών του στον σημερινό Σείριο. Συμφωνώ και του έστειλα ήδη τα συγχαρητήρια μου, όπως είχα συμφωνήσει και με το εξώδικο που έστειλε κάποτε στην Άντζελα Δημητρίου, απαγορεύοντας της να τραγουδάει το Χάρτινο το φεγγαράκι και το Αγάπη που' γινες δίκοπο μαχαίρι. Δε συμφωνώ όμως με την απαγόρευση του στην Αρλέτα να ηχογραφήσει κάποια κομμάτια από τον αγαπημένο της Κύκλο του C.N.S.! Συμφωνώ ακόμη γιατί δε μπορεί μία τραγουδίστρια τη Δευτέρα να λέει για όλες τις τσούλες της γης και την Τρίτη να θέλει να συνυπάρχει σε εκδηλώσεις με το Μουσικό Σύνολο Μάνος Χατζιδάκις. Συμφωνώ γιατί προσωπικά δεν δέχομαι ο Μάνος Χατζιδάκις να μπαίνει στη λογική τού Ο καλός ο μύλος όλα τα αλέθει, σαπίζοντας τα παράλληλα! Συμφωνώ γιατί δε μπορεί ένας ολόκληρος Δήμος- και μάλιστα της γενέτειρας πόλης του Μάνου Χατζιδάκι- να πριμοδοτεί ισάξια μία συναυλία δικών του τραγουδιών (καλή, κακή, δε στέκομαι σ' αυτό) με συναυλίες της Βίσση και του Ρέμου, τη στιγμή δε, που ειδικά στην πρώτη περίπτωση, θα ακουστούν κανονικές τραγουδο- τερατογενέσεις! Περισσότερο συμφωνώ όμως διότι ο Γιώργος Χατζιδάκις, που δεν είναι καλλιτέχνης, αυτές τις μέρες έβαλε τα γυαλιά στην απονεκρωμένη πνευματική ηγεσία του τόπου μας, η οποία θα μιλάει είτε για μεταξένιες μούσες, είτε θα το βουλώνει, φοβούμενη μη δυσαρεστήσει το ποιοτικόν καταναλωτικό κοινό της! Ο Νίκος Καρβέλας, ως γνωστόν, δέρνει...Η Άννα Βίσση, επίσης ως γνωστόν, από τα τέλη του ΄70 έχει να πει τραγούδι της προκοπής. Τη θυμάμαι μάλιστα σε συνέντευξη της -στο ΚΛΙΚ νομίζω- πριν αρκετά χρόνια να υποστηρίζει πως δε μπορεί να γίνει χοντρή ή να βάλει κελεμπία ώστε να την αναγνωρίσουν ως καλή τραγουδίστρια. Μιλάμε για πολύ μεγάλη διανοούμενη, όπως γίνεται κατανοητό! Έπρεπε να ζούσε η Μελίνα να της χώσει ένα χαστούκι να βλέπαμε μετά αν θα ξαναέπαιρνε τον λόγο δημόσια...

Εν κατακλείδι, στην εποχή της πλήρους ισοπέδωσης και των αφασικών ανακατωμάτων, αντιδράσεις σαν την τελευταία του Γιώργου Χατζιδάκι κατά της Άννας Βίσση (στην τελική, μια επιστολή έστειλε ο άνθρωπος, ούτε καν εξώδικο) μπορούν να θεωρηθούν πράξεις μέγιστης πολιτικής σημασίας και γι' αυτό έχουν την αμέριστη συμπαράσταση μου!

Από το αστυνομικό δελτίο...

Την έλεγαν Μαρία ή Ελένη- δεν έχει σημασία...

Υπήρξε τραγουδίστρια της όπερας...

Ένας ανικανοποίητος έρωτας την έστειλε στο τρελάδικο...

Έκτοτε, ποτέ δεν επανήλθε...

Κυκλοφορούσε στους δρόμους και έβριζε τους περαστικούς, βρώμικη, παραμελημένη...

Γριά μάγισσα με μια νοσηρή και ταυτόχρονα αρχοντική ομορφιά...

Ξεχώριζε απ' όλους τους τρελούς του χωριού...

Όχι για το προαναφερθέν κράμα αρρώστιας και ωραιότητας, μα για τον τρόπο που έβριζε τους περαστικούς...

Το παραλυμένο μυαλό της δεν είχε σκεπάσει το ταλέντο της...

Κι έτσι, η Μαρία ή Ελένη, η Τρελή Πριμαντόνα των Εξαρχείων, άνοιγε το στόμα της και διαολόστελνε με άριες όλους όσοι πίστευε ότι την καταδιώκουν...

Μερικοί την προκαλούσαν για να σπάσουν πλάκα...

Και σαν κάποιος απ' αυτούς που τη συναντούσε πρώτη φορά τύχαινε να' ναι και λίγο φιλότεχνος, έμενε εμβρόντητος με το μεγαλείο της φωνής της...

Δεν είναι πλέον εν ζωή η Μαρία ή Ελένη...

Η Τρελή Πριμαντόνα των Εξαρχείων απανθρακώθηκε μέσα στην τρώγλη της χωρίς να μάθει ποτέ κανείς την αιτία...

Το μόνο που ειπώθηκε με σιγουριά γι' αυτό το θάνατο στο κέντρο της Αθήνας ήταν πώς ακόμη και την ύστατη στιγμή δεν έβγαζε κραυγές πόνου, αλλά άριες...

Είχε ζητήσει να τη θάψουν όποτε πεθάνει μαζί με τον Ελεύθερο Σκοπευτή του Καρλ Μαρία φον Βέμπερ...

από βινύλιο παλιό, σωστή αντίκα...

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ!

Έτσι θα' ναι μάλλον...

το δείχνουν οι ηλιόλουστες μέρες που συρρικνώνονται και δίνουν τη θέση τους σε ταραχώδεις νύχτες...

εκείνοι οι στίχοι της Κριεζή από το πιο ψυχεδελικό ελληνικό τραγούδι που γράφτηκε ποτέ:

με στρατούς, ψυχιατρεία, φυλακές και την αγάπη σε συναλλαγματικές...

το δείχνουν ακόμη οι δρόμοι της πόλης που ξαναγεμίζουν...

κάποιοι είναι έξω και πίνουν καφέδες...

συχνά αναρωτιούνται πως είναι δυνατόν να έχεις προβλήματα την τελευταία Κυριακή του καλοκαιριού...

κάποιοι άλλοι, πιο ευαίσθητοι και πιο αθώοι, χαίρονται με τη λεία φωνή της Αλίκης που θυμίζει μικρό αγοράκι να τραγουδάει...

με το Sixty years on του Elton John και το Calendar των Your Hand In Mine...

με τις παλιές κωμωδίες της Βασιλειάδου και του Αυλωνίτη...

νιώθουν την ανάγκη να πιαστούν απ' όλα αυτά σα σανίδα ναυαγίου...

να κάνουν delete σε όλα τα βλαβερά σκουπίδια που' χει πιάσει ο λαμπρός σκληρός δίσκος τους...

δύσκολο, ρε γαμώτο, πολύ δύσκολο και επίπονο...

στο τέλος το μόνο που μένει είναι να συνειδητοποιείς πώς με μια Κυριακή σκοτώθηκε το καλοκαίρι και όχι με την πρώτη σταγόνα της βροχής που το ήθελε ο Ελύτης...

η ίδια η ζωή πολλές φορές είναι αδυσώπητα σκληρή και δεν της φτάνουν τα ποιήματα...

Μια γαλάζια κιθάρα την κοιμίζει...

κοιμήσου...
εδώ είμαι εγώ...
εδώ είμαστε όλοι...
να ακούσω την αναπνοή σου ήρεμη...
να αφουγκραστώ την ψυχή σου γαληνεμένη...
σαν αστερισμός από διαμάντια...

Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΑΠΟΔΕΙΧΘΗΚΕ ΕΝΑ ΟΝΕΙΡΟ!

Τι να σου κάνει το αρτίστικο πανό και οι χίλιοι περίπου άνθρωποι μπροστά από τη Βουλή, όταν από κάτω ακριβώς, ψώνιζαν στην Ερμού ή έτρωγαν στα McDonald's άλλοι τόσοι και περισσότεροι; Πάει και τελείωσε, συγκέντρωση διαμαρτυρίας χωρίς ούτε μία μολότοφ δεν υφίσταται, με λίγα λόγια δεν περνάνε στον σαματατζή Έλληνα οι ειρηνικές και οι λοιπές άνευρες καταστάσεις. Φτάνει βέβαια να ξεκουνηθεί από την πολυθρόνα του αυτός ο Έλληνας, ο βαθιά μικροαστός και ο τόσο αναίτια, τελικά, σαματατζής. Ήθελα να' ξερα μόνο για ποιο λόγο είχαν στηθεί από νωρίς τα ΜΑΤ απέναντι από τους διαδηλωτές.

Ένας ξυλοπόδαρος κλόουν κυκλοφορούσε μεσ' στο πλήθος εν είδει happening, μα σύντομα συνήθισαν όλοι την παρουσία του και η αρχική εντύπωση ξεπεράστηκε. Παραδίπλα, ένας πυροβολημένος οπαδός παραχριστιανικής αίρεσης είχε κοκκαλώσει με τα χέρια ανοιχτά προς τον ουρανό, ενώ την ίδια στιγμή οι αστυνομικοί τραβολογούσαν τον οδηγό του φορτηγού που είχε αναλάβει να αδειάσει μερικά καμμένα δέντρα καταμεσίς του δρόμου. Φωνάξτε την Πορτάλιου προς υπεράσπιση! πρότεινε κάποια συντρόφισσα από την Εποχή.

Η Πορτάλιου, όμως, είχε ήδη εκφράσει την επιθυμία της να πάει σινεμά στο Un homme et une femme, να ξαναθυμηθεί τα νεανικά της χρόνια! Έτσι κι εμείς, με ικανοποιημένο πλήρως το επαναστατικό μας φρόνημα, καταλήξαμε σε καφέ πλησίον του Zonar's. Εκεί, ο Παγουλάτος θυμήθηκε τον Νικόλα Κάλας και τον Σινόπουλο, ο Γιώργος ρουφούσε κυριολεκτικά κάθε λέξη του, ο bl μας μιλούσε για το μεγάλο ταξίδι του στην Ιαπωνία και η Λιάνα κανόνιζε με τον Lolek τη συνέντευξη του για το επόμενο φύλλο της Εποχής.
Ας πάω κι εγώ τώρα για τη σημερινή εκπομπή μου στο Κανάλι 1 του Πειραιά. Θα σας παίξω από Δημήτρη Μαραμή και Σωτηρία Λεονάρδου μέχρι Your Hand In Mine και Trioism! Συντονιστείτε στους 90,4 ή διαδικτυακά http://www.kanaliena.gr/ τη γνωστή ώρα, 18.00- 20.00!
* photos: bl - bosko

TO BE OR NOT TO BE...BUSY

Περνάω από την Οδό Πανός να αφήσω το κομμάτι μου για το επερχόμενο τεύχος με το αφιέρωμα στον Γιάννη Ρίτσο και πετυχαίνω την Άμυ Μιμς να δουλεύει εκεί για τον ίδιο λόγο. Να γράφει σκυφτή σ' ένα γραφείο περιτριγυρισμένη από τα ασπρόμαυρα πορτραίτα του Χατζιδάκι, του Cobain, της Joplin, του Bowie. Δείχνει να χαίρεται που συναντιόμαστε μετά τα Ανώγεια και μου μιλάει για μια ενδιαφέρουσα μελλοντική συνεργασία. Χαρά μου! Μέσα σε ελάχιστα λεπτά αφήνουμε τον Ρίτσο και περνάμε στον σύντροφο της, Μίνωα Αργυράκη, τον πιο αναρχοαυτόνομο φίλο που είχε ποτέ του ο Μάνος Χατζιδάκις.

Το δικό μου κείμενο για το τεύχος 146 της Οδού Πανός έχει να κάνει με μια άγνωστη μελοποίηση του Γιώργου Ρωμανού στην Αγαπημένη του Ρίτσου. Τη βρίσκει κανείς στις Μπαλάντες του, που κυκλοφόρησαν το 1965, λίγο πριν δηλαδή ο τραγουδοποιός βάλει τη νεανική φωνή του στη Μυθολογία και τον Καπετάν- Μιχάλη, τα δύο οριακά χατζιδακικά έργα των 60s. Μιλάω με τον 62χρονο Ρωμανό στο τηλέφωνο και τον διακόπτω από την εργασία του στο στούντιο μόνο και μόνο για να ανασύρει πρόθυμα μνήμες από τα εφηβικά του χρόνια.

Ολοκληρώνω το συγκινητικό αυτοβιογραφικό βιβλίο Άγγελος των πρώτων ημερών που μου χάρισε ο συγγραφέας του, Λευτέρης Ξανθόπουλος, λίγο πριν τις καλοκαιρινές διακοπές, συνοδεία ενός γρήγορου καφέ στα Everest της πλατείας Βικτωρίας. Σκέφτομαι ότι θα μπορούσα να' χω γράψει εγώ αυτό το βιβλίο, μέσα από το οποίο αναδύονται μνήμες από την παιδική ηλικία του Λευτέρη, τις σχέσεις του με τα πρόσωπα του οικογενειακού και φιλικού περιβάλλοντος του, δοσμένα όλα μέσα από εικόνες μιας Ελλάδας τόσο βόρειας, που πάγωσε σαν ασπρόμαυρο κινηματογραφικό καρέ στη μικρή οθόνη μιας μουβιόλας.

Εισπράττω τη θετική ενέργεια της ηθοποιού Λουκίας Μιχαλοπούλου που ετοιμάζεται για την πρεμιέρα του μονολόγου της σε ποιήματα της Κικής Δημουλά στο μαύρο υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης. Το γεγονός ότι σε ένα μήνα ακριβώς ξεκινούν τα γυρίσματα της νέας ταινίας του Λάκη Παπαστάθη, στην οποία θα πρωταγωνιστήσει, με κάνει να τη θαυμάζω! Περισσότερο είναι που η πολυπραγμοσύνη της μού θυμίζει εμένα τον ίδιο.

Κι ακόμη:

Αδημονώ να πιάσω στα χέρια μου το Φως στον ελληνικό κινηματογράφο, το πρώτο βιβλίο του Δημήτρη Θεοδωρόπουλου από τον Αιγόκερω του Σολδάτου, με εκτενείς αναφορές στις συνεργασίες μας, που μοιραία με συγκινούν.

Προσπαθώ να επανέλθω στη λιτοφαγία που έλιωσε από πάνω μου το Στέαρ των κολυμβητών, όπως θα' λεγε και ο Ανδρέας Εμπειρίκος.

Ελαχιστοποιώ τον χώρο που καταλάμβαναν μέσα μου προσωπικότητες καταθλιπτικές φύσει και θέσει, παίρνοντας σα μπάλα και μένα μαζί τους.

Ακούω καινούργιους δίσκους, ελληνικούς και ξένους, πρωτοεμφανιζόμενων ή και καθιερωμένων καλλιτεχνών, μα όσο καλοπροαίρετα κι αν τους πάρω εξαρχής, γρήγορα συνειδητοποιώ πως δεν έχουν κανένα λόγο ύπαρξης ή, σωστότερα, έκδοσης.

Τέλος, συνηθίζω να αφήνω άστρωτα τα σκούρα καφέ σεντόνια με μια μουσική στο τέρμα, αιωρούμενη στο υπνοδωμάτιο σα βροχή από βελόνες που δεν θα αγγίξει ποτέ τη μοκέτα.

* η photo της Λουκίας Μιχαλοπούλου από το blog CentroSpot

Ο ΘΑΝΟΣ ΜΙΚΡΟΥΤΣΙΚΟΣ ΓΙΑ ΤΟ "ΠΕΡΑΜΑ" ΤΟΥ ΑΝΤΡΕΑ ΠΑΓΟΥΛΑΤΟΥ & ΤΗ ΜΕΛΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΑΠΟ ΤΟΝ ΗΛΙΑ ΒΑΜΒΑΚΟΥΣΗ!

...Με τον Αντρέα Παγουλάτο γνωριζόμαστε από το 1965. Όταν έγραψα το πρώτο μου τραγούδι σε στίχους του. Καθημερινή παρέα πριν και μέσα στη δικτατορία, πολιτικές συζητήσεις, αισθητικές αναζητήσεις και τα τραγούδια να έρχονται το ένα μετά το άλλο. Ποτέ δεν τα δημοσιοποιήσαμε. Εγώ κάτω από τις φτερούγες του Θεοδωράκη κι αυτός –τότε– στον αστερισμό του Ρίτσου και του Λειβαδίτη. Κάπου στο 1974 σταματήσαμε. Είχαμε αρχίσει να ψάχνουμε τους τρόπους μας σε άλλα πεδία. Εγώ στις avant-garde μουσικές αναζητήσεις του Darmstadt με τον Berio και τον Nono στη σκέψη μου και αυτός στην πρωτοπορία της γραφής όπως αυτή εκφραζότανε από τον Jean-Pierre Faye στο Παρίσι.
Βεβαίως η Μουσική, η Ποίηση, η Τέχνη γενικότερα έχει πολλές εκδοχές. Αν ήταν αλλιώς, θα πεθαίναμε από πλήξη. Για μένα όμως ένα είναι σίγουρο: ο Αντρέας Παγουλάτος ανήκει στην πρώτη γραμμή της ευρωπαϊκής πρωτοπορίας στην Ποίηση με έργα όπως τα Επίμαχα, ο Ορέστης, το Κορμί κείμενο. Με αυστηρή πειθαρχία και συνέπεια από τις αρχές της δεκαετίας του ΄70 έως σήμερα δούλεψε με μοναδικό τρόπο στη γραφή και στη γλώσσα επαναπροσδιορίζοντας ποιητικά υλικά του Πριν και με επαναδιάταξη φράσεων, λέξεων ακόμα και συλλαβών δημιούργησε το ποιητικό υλικό του Σήμερα.
Και ήρθε το Πέραμα. Το διάβασα και αμέσως συγκλονίστηκα. Έχουμε συνηθίσει σε όλες τις μορφές Τέχνης, τα έργα της πρωτοπορίας να προσπαθούμε να τα αποκρυπτογραφήσουμε με κόπο και όταν το καταφέρνουμε να έχουμε μια ικανοποίηση ότι το πετύχαμε. Αυτό κυρίως μας κάνει να χαιρόμαστε και δευτερευόντως το έργο καθεαυτό. Τουλάχιστον στο χώρο της πειραματικής Μουσικής ο υπερθετικός ταυτίζεται με τη φράση ενδιαφέρον έργο που προωθεί τη φόρμα…

Το Πέραμα του Παγουλάτου είναι συνταρακτικό ποίημα! Σου κολλάει στο μυαλό και σου καίει τα σωθικά. Χωρίς να κάνει σκόντο ούτε ένα εκατοστό στη φόρμα και στη γραφή, στα ποιητικά του πιστεύω, ο Αντρέας εξακοντίζει τα βέλη του ταυτοχρόνως στο μυαλό και στην καρδιά του αναγνώστη. Και όταν τα ποιητικά του βέλη εισχωρήσουν στην καρδιά γίνονται θυμός, οργή, συγκίνηση. Και είναι ίσως η πρώτη φορά –τουλάχιστον για μένα– που μια τέτοια γραφή αποκτά μια λαϊκότητα γιατί το έργο αυτό ανήκει σε όλους μας –όχι εν δυνάμει στο μέλλον– αλλά εδώ και τώρα.
Όταν ο Παγουλάτος με πληροφόρησε ότι ένας νεώτατος συνθέτης, ο Ηλίας Βαμβακούσης, έγραψε μουσική πάνω στο ποίημά του και μάλιστα μεγάλης διάρκειας –περίπου 70 λεπτών– τον ρώτησα –γνωρίζοντας καλά την ποιητική γραφή του– αν πρόκειται για μια πειραματική αντιμετώπιση του κειμένου. Εξεπλάγην όταν ο Αντρέας μου είπε ότι η δουλειά του νέου αυτού συνθέτη κινείται στον ευρύτερο χώρο αυτού που ονομάζουμε έντεχνο νεοελληνικό τραγούδι. Αυτό μου φαινόταν σχεδόν αδύνατο για τέτοιας φόρμας ποίηση. Μου έστειλε το cd και πραγματικά τα έχασα. Χωρίς περιστροφές πρόκειται για μια εξαιρετική μουσική εργασία που αποδεικνύει ότι ο Βαμβακούσης έχει σπουδαίο ταλέντο αλλά και αφομοιωτική ικανότητα που δεν συμβαδίζει με το νεαρό της ηλικίας του. Αυτός και η ομάδα Πλάνητες εν πλω δημιούργησαν μια δουλειά που κινείται σε πολλές φόρμες με τρόπο τέτοιο ώστε η μια να απορρέει από την άλλη και όλα να λειτουργούν απολύτως φυσιολογικά.
Κύριο χαρακτηριστικό η μίξη στοιχείων και ο καταιγισμός διαφορετικών τρόπων έτσι όπως το Ποίημα απαιτεί. Και με μια εκτέλεση από πλευράς των μουσικών άρτια, με πειθαρχία και φαντασία, με ελεγχόμενους αυτοσχεδιασμούς που απορρέουν από τη σύνθεση. Γοητευτικό ταξίδι αφού η Δύση και η Ανατολή είναι παρούσες στο Ξάφνου (Νο 1), στα Βήματα ((Νο 2), στα Περάσματα (Νο 9) και στους Πόσους δρόμους (Νο 12). Επίμονη συνεχής παράθεση θέματος, δηλαδή μινιμαλιστικός τρόπος –αλλά χωρίς τη γνωστή πλήξη του μινιμαλισμού– βρίσκουμε στα εξαιρετικά Βήματα και στα Περάσματα, σύγχρονο recitativo υψηλής πνοής!
Με τον βυζαντινό τρόπο παρόντα στον Αφιλόξενο τόπο (Νο 4) να εξελίσσεται ως θέμα του σήμερα και τελικώς να λειτουργεί ως απόηχος του χθες και με αξιοσημείωτα soli των οργάνων στο ίδιο κομμάτι, όπως το solo του μπάσου του Νίκου Μάρκου. H Γυναίκα (Νο 5) είναι ένα σύγχρονο αριστουργηματικό blues- πρωτότυπο υπόδειγμα του είδους. Αλλά και η Άγκυρα (Νο 10) με τις μετατροπίες, το solo της ηλεκτρικής κιθάρας (Σπύρος Λιβάνης) ξεκινάει μ’ ένα ζεϊμπέκικο της Λατινικής Αμερικής, απόδειξη της τόλμης του Βαμβακούση στη χρήση ετερόκλητων στοιχείων, τα οποία όμως λειτουργούν ενιαία. Τέλος στα Θύματα (Νο 8), ένα εκπληκτικό θέμα από τα καλύτερα που έχω ακούσει τα τελευταία χρόνια συνοδεύει την πολλή καλή αφήγηση του Αντρέα Παγουλάτου.
Ο Ζαχαρίας Βαμβακούσης, ο Φοίβος Κουντουράκης και η Παυλίνα Κωνσταντοπούλου έπαιξαν και τραγούδησαν έξοχα.
Μπράβο στους Πλάνητες εν πλώ και πιστεύω ότι ο Ηλίας Βαμβακούσης είναι ένας σπουδαίος συνθέτης που έχει να προσφέρει πολλά στην Ελληνική Μουσική.
Θάνος Στ. Μικρούτσικος

* κείμενο του Θάνου Μικρούτσικου για την πρόσφατη ελληνική έκδοση της ποιητικής σύνθεσης Πέραμα του Αντρέα Παγουλάτου και τη μελοποίηση του Ηλία Βαμβακούση

Κάποιος λέει...

...τι ωραία που είναι η ζωή μας! Ένα μπουκάλι κόκκινο κρασί, ένα cd του Piazzolla κι ένα δροσερό αεράκι σε μια από τις πιο λούμπεν γειτονιές της Αθήνας...
κι εγώ ακούω και συμφωνώ πως, πράγματι, η ζωή μας δεν είναι τελικά τόσο άσχημη!

ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 28 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ Η ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ ΣΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ!

Με ειδοποίησαν φίλοι κι εγώ με τη σειρά μου ενημερώνω από εδώ ότι μεθαύριο, Παρασκευή 28 Αυγούστου, στις 19.00 το απόγευμα, θα πραγματοποιηθεί συγκέντρωση διαμαρτυρίας στην πλατεία Συντάγματος. Το ελάχιστο που μπορεί να συμβεί ως αντίδραση στο αίσχος με τις πυρκαγιές των τελευταίων ημερών. Μέχρι αυτή την ώρα δεν έχει κανονιστεί κάποιο μουσικό event, αν και όλα είναι πιθανά. Όσοι γύρισαν από τις διακοπές τους και ενδεχομένως να πέρασαν από τις καμμένες εκτάσεις της Αττικής (έτσι, για να δουν από κοντά τη διάσταση της ντροπής), ας κάνουν αισθητή την παρουσία τους στη συγκέντρωση της Παρασκευής. Κόντρα στην ασχήμια, την αδιαφορία, τον ωχαδερφισμό και- επιμένω- τον νεοπλουτισμό!

ΑΝΑΛΑΦΡΟ!

Με εξαίρεση τη Μαρία Ιωαννίδου, όλοι οι άλλοι είναι πεθαμένοι πλέον: ο Χρόνης Εξαρχάκος, ο Βαγγέλης Σειληνός και η πρωταγωνίστρια Ρένα Βλαχοπούλου, Μια Ελληνίδα στο χαρέμι. Δεν υπάρχει περίπτωση άνθρωπος που διαθέτει στοιχειώδες χιούμορ να μη γελάσει μ' αυτή τη σκηνή ανθολογίας του ελληνικού εμπορικού κινηματογράφου, δημιούργημα του Γιάννη Δαλιανίδη (πρώην Νταλ)! Μια ταινία με ένα τόσο ανεκδιήγητο και κατινιάρικο σενάριο, που να καταφέρνει τελικά να αγγίξει το πραγματικά αστείο και να προκαλέσει το, δίχως λόγο, ασταμάτητο γέλιο. Δεν ήταν απλή κωμωδία το Μια Ελληνίδα στο χαρέμι, ήταν ο ορισμός της φάρσας ή, σωστότερα, του εκσυγχρονισμού της φάρσας, έτσι όπως την είχε διδάξει ο Νίκος Τσιφόρος από τα τέλη της δεκαετίας του 1940! Μέχρι σήμερα, σαράντα χρόνια από την έξοδο της στις αίθουσες, κάνει θραύση στα βίντεο- κλαμπ, όπως και στο youtube. Και η φράση του Εξαρχάκου Άσε μαλλί- τράβα μαλλί, ως φαίνεται, έχει να θρέψει πολλές γενιές ακόμη!

ΝΥΧΤΕΡΙΝΑ ΑΓΑΛΜΑΤΑ!

Τα αρχαιολογικά μουσεία με τρόμαζαν από παιδί, ειδικά όταν στο προαύλιο τους με υποδέχονταν ακέφαλοι αξιωματούχοι των ρωμαϊκών χρόνων...

και ανοιχτές σαρκοφάγοι της μεσοκορινθιακής περιόδου...

πώς να έμοιαζε άραγε αυτός ο άνθρωπος; άνδρας ήταν; γυναίκα; τρεφόταν, έκανε έρωτα και ονειρευόταν κανονικά; όλα αυτά για να καταδικαστεί σε αξιοθέατο- δώρο του παρελθόντος προς το μέλλον;

καμία Σφίγγα δεν με περίμενε σήμερα στην Ακροκόρινθο να τη βάλω εγώ τούτη τη φορά να λύσει το προσωπικό μου δισεπίλυτο αίνιγμα...
πέτρωσε κι αυτή, δέσμια της ανίας της παντοδυναμίας της...

πρόσωπα φαγωμένα από το χρόνο με μάτια κενά για να μη βλέπουν- θα έλεγε κάποιος με κοινότοπη σκέψη- τα ανοσιουργήματα των επιγόνων τους...
ομορφιά ελληνική, απ' αυτήν που αγάπησε ο Γιώργος Σεφέρης...

σκαλισμένα σώματα που θάβονταν όπως- όπως από τους μουσειακούς ιθύνοντες για να μην πέσουν στα χέρια των Γερμανών εισβολέων...

διάβαζα το βιβλίο ευχαριστιών που υπάρχει για τους επισκέπτες του μουσείου, κυρίως τους αλλοδαπούς...We love you, Greece και You are the Motherland of our Civilization είδα να έχουν γράψει μεταξύ άλλων μία Jacqueline, ένας Tommy, μία Khamas...

εγώ προτίμησα να αφήσω μερικούς στίχους του Άρη Δαβαράκη από τα Νυχτερινά αγάλματα, κομμάτι αναπόσπαστο του έργου Οι μπαλάντες της οδού Αθηνάς του Μάνου Χατζιδάκι...

Απόψε η μοναξιά μου, παράφορα μιλά

χορεύουν στη φωτιά μου, κορμιά βυζαντινά

να σεβαστείς το άβατο, να μη με κυνηγάς

τ' αγάλματα το Σάββατο, ποτέ μην τ' ακουμπάς

Ξανάρχεται ο χειμώνας κι η νύχτα απ' την αρχή

θα κλάψει ο Παρθενώνας, η Ομόνοια θα βραχεί

μεθώ με δυο σταγόνες κι αρχίζω απ' την αρχή

οι πόρνες είναι μόνες κι οι άντρες μοναχοί

τα λάθη και τα σφάλματα ποτέ μην τα μετράς

τα πάθη σου ειν' αγάλματα, Αιόλου κι Αθηνάς

τις νύχτες που κοιμάμαι, τ' αγάλματα ξυπνούν

τα πάθη μου φοβάμαι, τα κρύβω μην τα δουν

Ξανάρχεται ο χειμώνας, η πόλη θα χαθεί

θα γείρει ο Παρθενώνας και θ' αποκοιμηθεί...

έξω από το μουσείο με περίμενε ο Άργος, ένας κουρασμένος υπεραιωνόβιος σκύλος, που τον πήγαν στην Κόρινθο και τον άφησαν εκεί να περιμένει για χιλιάδες χρόνια τον Οδυσσέα του...

έριξα μια τελευταία ματιά μήπως κι έβγαινε η Σφίγγα πίσω από κάνα βράχο, αλλά το μόνο που είδα ήταν τουρίστες με πέδιλα και άσπρες κάλτσες...αυτοί τουλάχιστον δεν πετούσαν τα αποτσίγαρα τους εκεί που σμίγανε τα χέρια τους οι μύστες, ευλαβικά πριν μπουν στο θυσιαστήριο...πρόσεξα ότι δεν κάπνιζαν καν...

ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΟΝ "ΠΛΟΥΤΟ" ΤΟΥ ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗ!

Μια παράσταση που δεν έγινε σε κάποιο αρχαίο θέατρο, αλλά σε μία αλάνα με πλαστικές καρέκλες και με τον- οι δώδεκα θεοί να τον κάνουν- φωτιστή να φτιάχνει τα φώτα της σκηνής με μία σκονισμένη σκούπα. Υπήρχε παρ' όλα αυτά δίπλα μας, σε απόσταση λίγων μέτρων, ο επιβλητικός Ναός του Απόλλωνα και πιο ψηλά το βουνό, να θυμίζει πως ορθώς ο Παζολίνι γύρισε, εκεί που γύρισε, τον δικό του Οιδίποδα Τύραννο.

Ένα λαϊκό θέαμα να πάει όλη η οικογένεια, που έλεγε και ο Τζίμης Πανούσης, με την ηλικιωμένη λουσάτη κυρία πίσω μου να μονοφωνεί αηδίες! τη στιγμή που η ρακένδυτη Πενία εξηγούσε στον Χρεμύλο την αναγκαιότητα της μέσα στις κοινωνίες των ανθρώπων.

Μία παράσταση άνευ κρατικών επιχορηγήσεων, λίγο παραπάνω από ερασιτεχνική σε ότι αφορούσε το επίπεδο της, δίχως σκηνοθέτη με νεωτερίστικες απόψεις, ούτε ηθοποιούς- σταρ. Με αξιοπρεπή παρ' όλα αυτά κοστούμια και σκηνικό που θα μπορούσε να' χει φτιαχτεί για παράσταση του Ευγένιου Σπαθάρη. Μήπως όμως δεν είναι κοντινή η απόσταση μεταξύ του Αριστοφάνη και του Καραγκιόζη;

Χωρίς επίσης κάποιο καλοτυπωμένο πρόγραμμα να διανέμεται ή να πωλείται, αν κι εδώ ήταν λάθος των υπεύθυνων! Πολύ θα ήθελα να μάθω δηλαδή τα ονόματα του σκηνοθέτη και των ηθοποιών, αλλά δεν ήμουν διατεθειμένος, όπως και άλλοι ενδιαφερόμενοι- υποθέτω, να πιάνω και να ρωτάω δέκα άτομα ξεχωριστά, κρατώντας σημειώσεις.

Με μία πρόχειρη μουσική σύνθεση ως ηχητική επένδυση των τεκταινόμενων, τόσο μίνιμαλ όμως, ώστε τελικά κατάφερνε να δημιουργήσει αίσθηση! Σα να συμμετείχες σε γιορτή παγανιστών και κάποιος- οι δώδεκα θεοί να τον κάνουν- συνθέτης στο βάθος να παίζει με το synthesizer του!

Ο Πλούτος αποτελεί την τελευταία σωζόμενη κωμωδία του Αριστοφάνη και γράφτηκε το 388 π.Χ. σηματοδοτώντας το πέρασμα του ποιητή από την αρχαία στη μέση κωμωδία. Πόσο επίκαιρο το πανάρχαιο σχόλιο του για την επικράτηση των...λαμογιών στο διάβα των αιώνων και τη μανία των ανθρώπων για πλουτισμό ή έστω για καταπολέμηση της μιζέριας που προξενεί η φτώχεια τους.

Η θεατρική ομάδα Ίριδα της Κορίνθου, αν μη τι άλλο, είναι αξιέπαινη, αφού επιμένει να υπάρχει με έργα κλασικού ρεπερτορίου, δίνοντας μάλιστα πολλές παραστάσεις καθ' όλη τη διάρκεια της χρονιάς. Φάνηκε πως τα παιδιά, ακόμη και μέσα από τις αδυναμίες τους, αγαπούν αυτό που κάνουν σα να πρόκειται για ψυχοθεραπεία...εργασιοθεραπευτικής φύσης, ανεξάρτητα από τον βιοπορισμό του καθενός μέλους της ομάδας τους.

Την ώρα που βλέπαμε την παράσταση το μαύρο πέπλο της νύχτας είχε καλυφθεί από το ανώμαλο μαβί χρώμα των πυρκαγιών της Αττικής και η μυρωδιά του καμμένου σκέπαζε τα πάντα...

Σκεφτόμουν τη Μιράντα που από το πρωί μέχρι αργά το απόγευμα κατάβρεχε την αυλή της στον Άγιο Στέφανο. Ούρλιαζε κι έκλαιγε στο τηλέφωνο, οι φλόγες είχαν φτάσει σε απόσταση διακοσίων μέτρων από το σπίτι της! Τον Βασίλη, επίσης, που βρίσκεται στις Σέρρες και μέχρι σήμερα δε γνωρίζει αν το δικό του σπίτι στην Ανθούσα έχει γίνει ήδη παρανάλωμα του πυρός! Κανένα γείτονα δεν έβρισκε προς ενημέρωση, προφανώς ο τόπος είχε εκκενωθεί από νωρίς...

Σκεφτόμουν ακόμη τα ζωάκια που έγιναν μπάρμπεκιου κι αυτή την εικόνα της ανήμπορης χελώνας που' χε βγει σε κάποια λεωφόρο, όταν ένας ανοιχτόχρωμος σκύλος με πλησίασε την ώρα της παράστασης ζητώντας ένα χάδι, που δεν του το αρνήθηκα.
Η δίψα του ανθρώπου για πλουτισμό, η κακή διανομή του χρήματος και η σκληρότητα της καθεστηκυίας τάξης πραγμάτων είναι έννοιες που υπάρχουν από την εποχή του Αριστοφάνη, δυστυχώς πιο επίκαιρες από ποτέ. Συγκεκριμένα, από χθες βράδυ ίσαμε τώρα, που συντελείται ο ολοκληρωτικός αφανισμός της Αττικής γης εις το όνομα της αδιαφορίας, της κερδοσκοπίας, της ξεφτίλας, του κρατικού αίσχους και, υπέρ πάντων, του νεοπλουτισμού.

ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ!

Δέσποτα Παντοκράτωρ,

ευλόγησον τα λαμόγια Σου που θέλουν να αξιοποιήσουν τη γη Σου!

Ευλόγησον την οικία του Πρωθυπουργού μας στη Ραφήνα μην τυχόν και φτάσουν κατά κει οι φλόγες της οργής Σου!

Κι άσε τα κορόιδα να τρέχουν για να σώσουν τις ζωές τους και τις περιουσίες τους!

Αμήν, πρωί- πρωί!

ΤΑ ΚΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΑΡΓΟΣΑΡΩΝΙΚΟΥ ΕΦΕΡΑΝ ΤΙΣ ΜΟΥΣΙΚΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΜΠΟΥΕΝΟΣ ΑΪΡΕΣ!

Χθες ήταν η εναρκτήρια βραδιά του 4ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κλασικής Μουσικής της Αίγινας, αφιερωμένη στη μουσική της Λατινικής Αμερικής με κορυφαίο καλεσμένο τον σπουδαίο Αργεντινό πιανίστα και συνθέτη Eduardo Hubert και guest, όπως σεμνά χαρακτήρισε η ίδια τη σύμπραξη της, την ερμηνεύτρια Γεωργία Συλλαίου. Υπεύθυνη για όλο αυτό το μαγικό event που πέρασε απαρατήρητο από τα ΜΜΕ- τι πρωτότυπο!- και που μετέτρεψε για δύο ώρες την παραλία της Αύρας στην Αίγινα σε...Μπουένος Άιρες, ήταν η Ντόρα Μπακοπούλου!

Δεν πρόκειται για αναγεννησιακό πίνακα, απλά η πιανίστρια και καλλιτεχνική διευθύντρια του φεστιβάλ Ντόρα Μπακοπούλου παρακολουθεί από την άκρη της θάλασσας τους κόπους της να αμοίβονται.

Και πως να μην αμοίβονται οι κόποι της, όταν κατά τη χθεσινή πρώτη βραδιά, ήταν τόσο μεγάλη η προσέλευση του κοινού κάθε ηλικίας με αποτέλεσμα να δημιουργηθούν έως και προβλήματα λόγω έλλειψης αρκετών θέσεων. Τα οποία όμως προβλήματα ξεπεράστηκαν, εφόσον στην παραλία ποτέ δεν είναι απαραίτητες οι καρέκλες, ειδικά όταν χρειάζεται μόνο να κλείσεις τα μάτια και ν' αφεθείς στον ήχο του πιάνου του Hubert και της Μπακοπούλου, του μπαντονεόν του Ηρακλή Βαβάτσικα, του κοντραμπάσου του Ηλία Αλγκάρ και της φωνής της Συλλαίου!

Η Γεωργία Συλλαίου με τις θεατρικές καταβολές της και με μία ερμηνεία που αντιμετώπιζε κλιμακωτά το κάθε τραγούδι, αφηγήθηκε ποιητικές ιστορίες για μαχαιροβγάλτες, φυλακόβιους και αθεράπευτα ερωτοχτυπημένους, έτσι όπως τις έγραψαν ο Χόρχε Λουίς Μπόρχες και ο Οράσιο Φερρέρ και τις μελοποίησε μια φορά κι έναν καιρό ο Astor Piazzolla! Όταν όμως ο Hubert έπαιξε στο πιάνο τους αισθαντικούς χορούς του Βραζιλιάνου H. Villa- Lobos και τρεις δικές του συνθέσεις, που θα αναστάτωναν τον Χατζιδάκι, προτίμησε κι εκείνη να πάρει τη θέση της δίπλα στη Μπακοπούλου, απολαμβάνοντας το θέαμα και το ακρόαμα!

Εδώ η Συλλαίου αποδίδει το κομμάτι του Piazzolla, γραμμένο τη δεκαετία του 1970 για τη φωνή της Milva! Ήταν και το μοναδικό τραγούδι που ακούστηκε στα ιταλικά με μια πραγματικά συγκλονιστική ερμηνεία από μέρους της τραγουδίστριας, που το κοινό συνέλαβε και τίμησε δεόντως με το παρατεταμένο χειροκρότημα του!

Στην ταβέρνα Φλοίσβος που προστρέξαμε για την πρέπουσα οινοποσία μετά το τέλος της επιτυχημένης συναυλίας, ο Eduardo Hupert φωτογραφίζεται με τη Ντόρα Μπακοπούλου και τη Γεωργία Συλλαίου! Τι να πει κανείς για την αδιαμφισβήτητη αξία και το διεθνές κύρος της Μπακοπούλου; Όσο για τον Hubert, διαμένει μόνιμα στη Ρώμη και μοιράζει το χρόνο του μεταξύ Παρισιού, Βενεζουέλας, Αργεντινής και Γερμανίας, διδάσκοντας στα μεγαλύτερα μουσικά πανεπιστήμια και φυσικά δίνοντας συχνά προσωπικά κονσέρτα!

Αν το αριστερό ιδεώδες και η επανάσταση σήμερα, με όλη τους την αξιοπρέπεια, θα εκφράζονταν στο πρόσωπο μίας γυναίκας, αυτή θα ήταν η Ελένη Πορτάλιου, καθηγήτρια στο Πολυτεχνείο της Αθήνας, μεταξύ πολλών άλλων δραστηριοτήτων της! Εδώ, με τη Γεωργία Συλλαίου, τον bosko και τον Lolek! Έκανε πολύ καλά που πετάχτηκε μέχρι την Αίγινα ο Lolek, καθώς σήμερα το πρωί είχε και μια ενδιαφέρουσα συζήτηση μουσικής φύσης με τον Hubert!

Και η Συλλαίου, από τις τραγουδίστριες εκείνες που δε διστάζουν να προσφέρουν αφειδώς το χάρισμα τους, μας τραγούδησε μέχρι και το Τι σου' κανα και πίνεις σε μιαν απρόβλεπτη αυτοσχεδιαστική βερσιόν! Τι κρίμα που δεν ήμασταν εκεί, όταν μάθαμε δηλαδή ότι την προηγούμενη νύχτα είχε αποπειραθεί να χαθεί στη θάλασσα της Αίγινας, φορώντας το κόκκινο φόρεμα της, ως άλλη Alfonsina, ενόσω παραδίπλα δείπνιζε και ο Σταύρος Ξαρχάκος! Σε πρώτο πλάνο στη φωτογραφία, ο Eduardo Hubert κι ακολουθούν η Συλλαίου, η Μπακοπούλου, η αγαπημένη μας Λιάνα Μαλανδρενιώτη, ο Lolek και ο bosko!
Αυτή την ώρα τρεις Έλληνες και τρεις ξένοι μουσικοί αποδίδουν έργα των Mozart/ Schumann και ομολογώ ότι ανησυχώ για το μέγεθος της ανταπόκρισης του κοινού, καθώς απόψε παίζει...Επίδαυρος επίσης! Οι εκδηλώσεις θα συνεχιστούν μέχρι και τις 5 Σεπτεμβρίου στην παραλία της Αύρας πάντα, πλάι στο κυματάκι, οπότε όσοι πιστοί προσέλθετε! Τα' χουμε πει, άλλωστε, μία ώρα απέχει η Αίγινα από το λιμάνι του Πειραιά με το πλοίο της γραμμής, προσφέροντας μοναδικές μουσικές εμπειρίες με τη σφραγίδα της Ντόρας Μπακοπούλου!
* οι φωτογραφίες του post είναι της Λιάνας Μαλανδρενιώτη και της Ελένης Πορτάλιου.

ΟΤΑΝ ΣΤΟ BEACH- BAR ΔΕΝ ΚΑΘΕΣΑΙ "ΚΑΝΟΝΙΚΑ"...

οι άνθρωποι βλέπουν ποδόσφαιρο στο beach- bar πίνοντας μπίρες και καταναλώνοντας ποικιλίες...

με τα μαγιό τους βρεγμένα ακόμη, άντρες, γυναίκες και παιδιά...

που και που, όταν πάει να μπει γκολ, σηκώνονται όρθιοι και ουρλιάζουν, όπως έκαναν και κατά την πρώτη άφιξη στην Ελλάδα του Φλέμινγκ, πατέρα της πενικιλίνης...

είμαι ο μόνος που κάθεται πλάτη στην TV και έχει το πλήθος απέναντι του, λες και βρίσκομαι σε εκτός έδρας εκδήλωση του Ιανού...

δουλεύω στο laptop και με παραξενεύει το ότι η άρνηση κάποιου να παρακολουθήσει ποδόσφαιρο, προξενεί σχόλια...

θέλετε να καθίσετε κανονικά να δείτε κι εσείς ματς; με πλησιάζει και με ρωτάει η σερβιτόρα...

τι θα πει να κάτσω κανονικά; σκέφτομαι να τη ρωτήσω κι εγώ, μα αντ' αυτού λέω ένα λακωνικό και ανόρεκτο δε βλέπω ποτέ ποδόσφαιρο...

h

εικόνα από την παιδική ηλικία μου θυμίζει η σερβιτόρα, τότε που ήμουν δέκα ετών κι είχα πεταχτεί μέχρι το σουβλατζίδικο της γειτονιάς...

h

γιατί δεν παίρνεις κι εσύ το σουβλάκι σου να πας να το φας απέναντι με τα άλλα παιδάκια στην πλατεία; με είχε ρωτήσει η, εδώ και πολλά χρόνια πεθαμένη, σουβλατζού με έναν οίκτο, σα να μιλούσε σε ένα καθυστερημένο ή τουλάχιστον αυτιστικό...

ακολουθούν δυο λόγια που ανταλλάξαμε με τη σερβιτόρα του beach- bar, αν μη τι άλλο πρωτότυπα, σαν ατάκες έργου από το Θέατρο του Παραλόγου...

- δε βλέπετε ποτέ ποδόσφαιρο; ααα, και πως περνούν οι Κυριακές σας;

- βλέπω στο dvd το Δεσποινίς ετών 39 με τον Βασίλη Λογοθετίδη και τη Σμάρω Στεφανίδου!

έκτοτε, κανείς δεν με ξαναενόχλησε κι όταν τελείωσε το ματς (λέξη κι αυτή!), όχι μόνο έπαψαν οι κραυγές αγωνίας, χαράς και αποδοκιμασίας, αλλά ο χώρος νεκρώθηκε μέσα σε ελάχιστα λεπτά...

μόνο τότε μπόρεσα ν' ακούσω τον ήχο της βραδινής αγριεμένης θάλασσας...

το κύμα που έσκαγε στους κυματοθραύστες της παραλίας απέναντι, εκφράζοντας την ψυχική μου διάθεση...

ο Μανώλης Χιώτης φόρεσε κάποτε το jazz κοστούμι του και έγραψε Μοιάζεις κι εσύ σαν θάλασσα, εγώ πάλι λέω συχνά: με απωθούν τα μήκη και τα πλάτη σου, με ελκύει το μυστήριο σου και σπανιότερα ταυτίζομαι μαζί σου...

4ο ΔΙΕΘΝΕΣ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΛΑΣΙΚΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΑΙΓΙΝΑΣ: 21.8- 5.9.2009

Π Ρ Ο Γ Ρ Α Μ Μ Α

Παρασκευή 21 Αυγούστου
Eduardo Hubert (πιάνο), Ντόρα Μπακοπούλου (πιάνο),
Ηρακλής Βαβάτσικας (μπαντονεόν), Ηλίας Αλγκάρ (κοντραμπάσο),
Γεωργία Συλλαίου (τραγούδι)
έργα των: Astor Piazzolla , Villa Lobos, Aylton Escobar,
Hubert, Ginastera

Σάββατο 22 Αυγούστου
Vladimir Sverdlov (πιάνο), Σπύρος Μουρίκης (κλαρινέτο), Ντόρα Μπακοπούλου (πιάνο), Geza Hosszu-Legocky (βιολί), Απόλλων Γραμματικόπουλος (βιολί), Lyda Chen - Argerich (βιόλα), Χριστόφορος Μιρόσνικοφ (τσέλο), Βικτωρία Κιαζίμη (πιάνο) (συνοδεύει τον Σπ. Μουρίκη σε ένα κομμάτι)
έργα των: Mozart, Schumann, Saint-Saens

Δευτέρα 24 Αυγούστου
οικία Seegy, Παχεία Ράχη
Βαρβάρα Γύρα (κιθάρα) Γιάννης Τσιτσελίκης (βιολοντσέλο)
έργα για κιθάρα των: J. Cardoso, R. Dyens, F. Tarrega, Δ. Φάμπα, A. Yupanqui, C.Rasgado, A.G.Villoldo
Johann Sebastian Bach: Σουίτα αρ. 1 σε Σολ μείζονα, για σόλο βιολοντσέλο
Antonio Vivaldi: Σονάτα για βιολοντσέλο και κιθάρα αρ. 5 σε Μι ελάσσονα RV 40

Πέμπτη 27 Αυγούστου
Ellemis quartet
Έλενα Χούντα (βιολί), Στέλλα Τσάνη (βιολί), Λευκή Κολοβού (τσέλο),
Μίσα Σμιρνόφ (βιόλα)
έργα των: Haydn, Mahler, Brahms

Κυριακή 30 Αυγούστου
Κουιντέτο Τάκη Φαραζή
Διονύσης Βερβιτσιώτης (βιολί), Γιώργος Καλούδης (τσέλο),
Μίσα Σμιρνόφ (βιόλα), Πέτρος Βαρθακούρης (κοντραμπάσο) ,
Τάκης Φαραζής (πιάνο)
έργα των: E. Gismonti, Keith Jarrett, Ennio Morricone, Τάκη Φαραζή

Σάββατο 5 Σεπτεμβρίου
Κρατική Ορχήστρα Αθηνών,
υπό τη διεύθυνση του Βύρωνα Φιδετζή
Σολίστ Τζούλια Σουγλάκου (υψίφωνος)
W. A. MOZART: Εισαγωγή «Ιδομενέας»
L. v. BEETHOVEN: Άρια «Ah! Perfido»
W. A. MOZART: Άρια «Come Scoglio» από την όπερα «Cosi Fan Tutte» («Έτσι κάνουν όλες»)
L. v. BEETHOVEN: Συμφωνία αρ. 4 σε Σι ύφεση μείζονα, έργο 60

ΚΑΛΟ ΥΠΟΛΟΙΠΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ ΣΕ ΟΛΟΥΣ!

Τα Άσματα & Μιάσματα πάνε διακοπές και κατεβάζουν ρολά. Κι επειδή υπέπεσαν σε παραγωγικό οργασμό τις τελευταίες εβδομάδες, ήρθε ο καιρός να ξεκουραστούν, βιώνοντας τους ορίτζιναλ οργασμούς του θέρους, ένα δικό τους sex & drugs & rock' n' roll στην πιο βλαχο- greek εκδοχή του! Δε θα πάνε πολύ μακριά, αρχικώς θα την αράξουν σε παραθαλάσσιο θέρετρο έξω από την Αθήνα και κατόπιν θα βολτάρουν στον Αργοσαρωνικό. Λένε να περάσουν κι από το 4ο Διεθνές Φεστιβάλ Κλασικής Μουσικής που φτιάχνει κάθε χρόνο η Ντόρα Μπακοπούλου στην Αίγινα και τα έχει καλεσμένα, εν είδει δημοσιογραφικής κάλυψης. Θα τα ξαναπούμε, λοιπόν, εντός ολίγων ημερών!
(ναι, καλά, ας βρει ο bosko pc εκεί που θα' ναι και βλέπω οι αναρτήσεις να συνεχίζονται κανονικότατα)!
Τέλος, επειδή υπήρξα πολύ κάφρος στο προπροηγούμενο post, σας αφήνω με ένα αγαπημένο ποίημα του σουρεαλιστή Αργύρη Χιόνη που μελοποίησαν και ερμήνευσαν ο Χάρης και ο Πάνος Κατσιμίχας με τη συμβολή του Πασχάλη πρώην Olympians!
(ελπίζω μόνο να μη μου τύχουν καταστάσεις σαν κι αυτές που περιγράφει ο ποιητής)!
ΝΑ ΠΕΡΝΑΤΕ ΟΛΟΙ ΚΑΛΑ!

Ήταν ωραίο αυτό το καλοκαίρι

ήταν ωραίο αλλά και επικίνδυνο

Μια κάτασπρη τουρίστρια τα 'φτιαξε με τον ήλιο

κοιμήθηκε μαζί του μέρες μήνες

σκούρυνε, αφομοιώθηκε απ' το τοπίο

τώρα οι δικοί της την αναζητούν μέσω του Ερυθρού Σταυρού

Ένας παππούς που έκανε αμμόλουτρα

ξεχάστηκε θαμμένος μες την άμμο

όταν τον θυμηθήκανε μετά από μέρες

σηκώσαν το καπέλο του, δεν ήταν από κάτω

Ένα παιδί δαρμένο έγινε αχινός

αν τους βαστάει τώρα ας με ξαναδείρουν, είπε

πήρανε ο μπαμπάς κι η μαμά μαχαίρι και πηρούνι

και χωρίς να τρυπηθούν, του φάγαν την καρδιά

Βαθιά, ένα καράβι έμενε ακίνητο

ακίνητο ένα καλοκαίρι

φυσούσαν άνεμοι, φουσκώναν τα πανιά

δεν έλεγε να φύγει, τι περίμενε, τι περίμενε

κανείς δεν ξέρει

Ήταν ωραίο αυτό το καλοκαίρι

ήταν ωραίο αλλά και επικίνδυνο

κανείς δεν ξέρει

ήταν ωραίο αυτό το καλοκαίρι

κανείς δεν ξέρει

* πώς κατήντησε ο bosko, να στολίζει το ανίερο ιστολόγιο του με πατούσες στην άμμο και αστερίες σε παραλίες...Αχ, η επανάσταση!