Σάββατο 19 Απριλίου 2008

Στον Πειραιά μετά από καιρό...


Μου' χε λείψει ο Πειραιάς, το λιμάνι του, το Πασαλιμάνι του, η πολύβουη Σωτήρος, τα μαγαζιά του που έφαγα στην εφηβεία μου και που τώρα δε θυμίζουν σε τίποτα το παρελθόν τους, ακόμη και η θρυλική Φοντάνα που κυριλοποιήθηκε και για να πιεις καφέ πλέον θες τέσσερα ευρώ! Η ζωή μου όλη έγινε η Πατησίων, πάνω- κάτω η Πατησίων, όπως σοφά το περιέγραψε η Γώγου μεσ' στην απελπισία του καιρού της. Στους παραταγμένους ανά δύο μέτρα πάγκους των αλλοδαπών μικροπωλητών δε βρίσκεις σήμερα μόνο σκυλάδικα cds και εμπορικές ταινίες σε DVDs. Χάζεψα, αντιθέτως, τον ολοκαίνουργιο οργανικό δίσκο του κιθαρίστα Μπάμπη Παπαδόπουλου και το Με την ψυχή στο στόμα του Οικονομίδη. Σχεδόν απίστευτο, θα ισχυριζόταν κανείς! Προσπερνώντας την πειρατεία που σκοτώνει τη μουσική και τον κινηματογράφο, κατέφυγα και πάλι στη σιγουριά των εντύπων του Σαββατοκύριακου. Στην Espresso που πριν φάει το καθιερωμένο πέταμα, της αφαίρεσα ολόκληρο το πολυαγαπημένο άλμπουμ Come taste the band (1975) των Deep Purple με τον Coverdale στη θέση του Gillan. Στον Επενδυτή που πρόσφερε ποιήματα του Γιώργου Σαραντάρη με μια κορυφαία Εύα Κοταμανίδου στην ανάγνωση. Με στενοχώρησε που το όνομα της συνθέτριας Νένας Βενετσάνου περνάει με ψιλά γράμματα στο οπισθόφυλλο του cd. Δε γνώριζαν άραγε οι υπεύθυνοι ό,τι δεν επρόκειτο για ακόμη ένα cd από τα αρχεία της Lyra, μα για ένα αναπόσπαστο κομμάτι από την εργογραφία της Βενετσάνου; Κρίμα...Όσοι έχουν στα χέρια τους την πρωτότυπη έκδοση του 1999, γνωρίζουν πόσο προσωπικό ήταν το μουσικοποιητικό αυτό project για την ίδια και τον κιθαριστή συνεργάτη της, Σταύρο Αγιαννιώτη. Τα Νέα και η Ελευθεροτυπία το έριξαν στην...21η Απριλίου με πολυτελή λευκώματα! Το ξέρουμε, το εμπεδώσαμε, κακό πράγμα η χούντα και τις συνέπειες της τις πληρώνουμε μέχρι σήμερα. Δε θα πάρουμε άλλο! Στη Σωτήρος είχαν εγκαίνια κάποιου trendy μαγαζιού με σαπούνια κι αρώματα: χορευτικά hits στο τέρμα, κολονάτα ποτήρια με σαμπάνια και καναπεδάκια που μοίραζαν μοσχομυριστές γκόμενες στα πλήθη. Φχαριστώ, επίσης δε θα πάρω! Με την εφημεριδοσαβούρα παραμάσχαλα και μια τσάντα γεμάτη άκαα (ή άγραφα, αν προτιμάτε) cds και slim θήκες για DVDs, ανηφόρισα προς την πλατεία του δημαρχείου για ένα παγωμένο freddo. Δεν αντάλλαξα κουβέντα με κανέναν, ακόμη και τον καφέ από τον τιμοκατάλογο τον υπόδειξα στο γκαρσόνι. Ωραίο πράγμα η σιωπή, οι μοναχικές βόλτες, η παρατηρητικότητα και η μη συμμετοχή. Το βράδυ, ακόμη μία συνεδρία με τον ψυχίατρο ύστερα από αρκετά μεγάλο διάστημα. Σ' αυτό το μικρό συνοικιακό ιατρείο, που είναι τίγκα στα παραμελημένα παράξενα φυτά, στις μεταλλικές φιγούρες του θεάτρου σκιών, σε ζοφερούς πίνακες ψυχασθενών καλλιτεχνών και σε ντάνες ποιητικών συλλογών ανακατεμένων με δίφωνα, αθηνοράματα και free press. Εκεί που μπαίνεις τυπικά χαμογελαστός και όταν βγαίνεις γίνεσαι κουρέλι για τουλάχιστον ένα δίωρο μετά. Εκεί από όπου όταν φύγεις θα είσαι έτοιμος να παλέψεις ξανά με τα άγχη, τις συσσωρευμένες καταθλίψεις, την απουσία ουσιαστικής ανθρώπινης επικοινωνίας, τη δυσκολότερη μάχη όπως είναι αυτή τελικά των καθημερινών και διαπροσωπικών σχέσεων. Μέχρι την επόμενη φορά. Στην Αθήνα, στον Πειραιά, στο σπίτι σου, στα οικεία σου πρόσωπα, στο μέσα σου, στο έξω σου...
* πίνακας: Γιάννη Τσαρούχη Πειραιάς- Πλατεία Αλεξάνδρας

10 σχόλια:

celsius33 είπε...

δεν ήξερα ότι βλέπεις ψυχίατρο.Είναι εντυπωσιακό το πόσο έχει ψυχολογικοποιηθεί η ζωή μας την τελευταία δεκαετία, πόσες ανάγκες τέτοιες βγάζουμε από ένα σημείο και μετά.
Και μια ερώτηση, ανακύκλωση έκανες ή πάλι στον πρώτο κάδο τις βούρλιξες τις εφημερίδες? Χαιρετισμούς!!

BOSKO είπε...

celsius33...
αυτή τη φορά που βρισκόμουν στο κέντρο του Πειραιά, ε, τις πέταξα σε κάδο ανακύκλωσης...όχι ό,τι το' ψαξα βέβαια και ιδιαίτερα, απλά έτυχε να βρεθεί μπροστά μου.

Ανώνυμος είπε...

Καλησπέρα καλέ μου Μπόσκο...τί ωραίο το κείμενό σου...και γώ έχω πολύ καιρό να πάω στον Πειραιά... και μένα μ αρέσει το λιμάνι του... οι περιοχές του..οι καφετεριές του που σφήζουν από ζωή...κάποτε τα χα με έναν Πειραιώτη..Καστελιώτη για την ακρίβεια...και αυτός με πήγαινε βόλτα στον Προφήτη Ηλία.. τί ωραίες αναμνήσεις εκεί..!πανέμορφο μέρος..και οι άνθρωποι καλοί και ντόμπροι όπως λένε πολλοί για τους Πειραιώτες...πολύ όμορφες αναμνήσεις έχω από εκεί... θα θελα να πάω ξανά κάποια στιγμή.. μου χει λείψει πολύ...ο αέρας του...η άυρα του...η γραφική ομορφιά του...ο πανέμορφος Πειραιάς μας.....Αθανασία.

BOSKO είπε...

Αθανασία...
ένα βράδυ στην Καστέλλα, σε μια όμορφη κοπέλα, που' παιρνε τ' απεριτίφ της, ρίχτηκε ένας τσίφτης κλπ. κλπ. Ορίστε, για σένα γράφονται τα τραγούδια!

Ανώνυμος είπε...

"Εκεί που μπαίνεις τυπικά χαμογελαστός και όταν βγαίνεις γίνεσαι κουρέλι για τουλάχιστον ένα δίωρο μετά. Εκεί από όπου όταν φύγεις θα είσαι έτοιμος να παλέψεις ξανά με τα άγχη, τις συσσωρευμένες καταθλίψεις, την απουσία ουσιαστικής ανθρώπινης επικοινωνίας, τη δυσκολότερη μάχη όπως είναι αυτή τελικά των καθημερινών και διαπροσωπικών σχέσεων."






Γινε σαφης κι εξηγησου...

μαριάννα είπε...

Πολύ τον έχω πονέσει τον Πειραιά!
Να 'σαι καλά που μας τα θυμίζεις όλα με τόσο όμορφα κείμενα!

Του Ψυχώ τις συνεδρείες, δε θα τις αντικαθιστούσε καλύτερα ένα έμπιστο, φιλικό αυτί;

Δεν είναι πολύ ψυχρή η πληρωμένη φιλία;

BOSKO είπε...

Ανώνυμος...
όλοι οι τρελοί, τρελοί δεν είναι που λέει κι ένα τραγούδι αν το' χεις ακούσει. Μου ζητάς να γίνω σαφής και να εξηγηθώ. Σε ποιον άραγε και γιατί; Τι νόημα έχει; ευχαριστώ για την επίσκεψη, όποιος/α κι αν είσαι...

γητεύτρια...
αντιθέτως, ένας ψυχίατρος που σε βλέπει δε μπορεί ποτέ να' ναι φίλος σου. Παλεύεις κανονικά μαζί του για μία ώρα περίπου. Μην έχεις την εικόνα του αμερικανικού μοντέλου, όπου την αράζεις σε ένα καναπέ και μιλάς...υπάρχουν λογιών- λογιών θεραπείες και είδη ψυχανάλυσης. Ας τ' αφήσουμε για ένα επόμενο post!

Giannis Kafatos είπε...

A, re μποσκ! εγώ γεννήθηκα στον Πειραιά, στο Πασαλιμάνι. Κι εγώ έχω καιρό να κατέβω στον Περαία. Παλιά και λόγω δουλειάς - ένα φεγγάρι κάλυπτα το πειραϊκό ρεπορτάζ κυκλοφορούσα σε καθημερινή βάση και όργωνα το κέντρο με τα πόδια. Σα μια μεγάλη γειτονιά, μου έλεγαν κι έλεγα καλημέρα σε δια΄φορους τύπους.
Μια φρίκη είναι ο Πειραιάς αν πας με αυτοκίνητο - ή θα πληρώσεις πάρκιν ή θα βλαστημάς την ώρα και τη στιγμή.
Δυστυχώς δεν είναι η μόνη βόλτα που μου έχει λείψει!
c-u
;)
www.u-hoo.gr/gianniskafatos

Ανώνυμος είπε...

Ψυχίατρο; Τόσο πολύ σε στεναχώρησε που έλειψα απ'το μπλογκ σου για λίγες μέρες;;..Τί να πω,χίλια συγνώμη,και,σου εύχομαι να ξεφορτωθείς μια για πάντα ό'τι μαυρίζει την ψυχή σου...Τουλάχιστον,παλεύεις να κρατηθείς από όλα όσα σε κράτησαν ώς τώρα (ποίηση,μουσική κλπ).Νά'ξερες πόσοι εγκαταλείπουν την "κούρσα" στα μισά...
Δεν είναι τυχαίο ότι στις διαθήκες γράφουν "έχων σώας τα φρένας",είναι κατόρθωμα να γεράσεις και να μην τρελαθείς τελείως από τη ζούγκλα εκεί έξω :)
Πήγα κι εγώ βόλτα στον Πειραιά τις προάλλες,ήταν όμορφα,ήταν χαλαρά,ήταν καμια δεκαριά βαθμούς κελσίου χαμηλότερα.
Αυτά.

Ά,και κάτι άλλο:
Μεθαύριο κυκλοφορεί το καινούργιο μου,13ο βιβλίο κόμικς ,το "Εντός Σχεδίου 2".Οι 5 πρώτοι (και βάλε) που θα ποστάρουν ακριβώς από κάτω,κερδίζουν ένα αντίτυπο.

Μπόσκο,καλό κουράγιο και πάλι!..

BOSKO είπε...

giannis kafatos...
όντως, το traffic ειν' ένα δράμα στον Πειραιά. Αλλά τι το θες τ' αμάξι; πάρε τον ηλεκτρικό, βγες στο λιμάνι και μετά κόψ' το με τα πόδια!

trashman...
είδες για να εξαφανίζεσαι; στους τρελίατρους καταφεύγουμε...θέλω αντίτυπο του κόμικς σου ΕΔΩ και ΤΩΡΑ!